Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און דוד האָט װידער אײַנגעזאַמלט אַלע געקליבענע אין ישׂראל, דרײַסיק טױזנט מאַן. 2 און דוד איז אױפֿגעשטאַנען און איז געגאַנגען מיט דעם גאַנצן פֿאָלק װאָס מיט אים פֿון בַעַלֵי-יהוּדָה, אַרױפֿצוברענגען פֿון דאָרטן דעם אָרון פֿון גאָט, װאָס אױף אים װערט גערופֿן דער נאָמען – דער נאָמען פֿון גאָט פֿון צבֿאות װאָס זיצט אױף די כּרובֿים. 3 און זײ האָבן אַרױפֿגעלײגט דעם אָרון פֿון גאָט אױף אַ נײַעם װאָגן, און האָבן אים אַװעקגענומען פֿון אַבֿינָדֶבֿס הױז װאָס אין גִבֿעָה. און עוּזָה און אַחיו די זין פֿון אַבֿינָדֶבֿן האָבן געפֿירט דעם נײַעם װאָגן. 4 און אַז זײ האָבן אים אַװעקגענומען פֿון אַבֿינָדֶבֿס הױז װאָס אין גִבֿעָה, מיט דעם אָרון פֿון גאָט, איז אַחיו געגאַנגען פֿאַרױס פֿאַרן אָרון. 5 און דוד און דאָס גאַנצע הױז פֿון ישׂראל האָבן געשפּילט פֿאַר גאָט אױף אַלערלײ [כּלי-זֶמֶר פֿון] ציפּרעסנהאָלץ, און אױף האַרפֿן, און אױף גיטאַרן, און אױף פּױקן, און אױף קלעפּערלעך, און אױף צימבלען. 6 און װי זײ זײַנען געקומען ביזן שײַער פֿון נָכון, האָט עוּזָה אױסגעשטרעקט זײַן האַנט צום אָרון פֿון גאָט, און האָט אים אָנגענומען, װאָרום די רינדער האָבן אים אַראָפּגערוקט. 7 האָט דער צאָרן פֿון גאָט געגרימט אױף עוּזָהן, און גאָט האָט אים דאָרטן געשלאָגן פֿאַר דעם פֿאַרזע. און ער איז דאָרטן געשטאָרבן לעבן דעם אָרון פֿון גאָט. 8 און דָוִדן האָט געערגערט פֿאַר װאָס גאָט האָט געבראַכט אַ בראָך אױף עוּזָהן. און מע רופֿט יענעם אָרט פֶּרֶץ-עוּזָה ביז אױף הײַנטיקן טאָג. 9 און דוד האָט מורא געהאַט פֿאַר גאָט יענעם טאָג, און ער האָט געזאָגט: װי אַזױ זאָל דער אָרון פֿון גאָט קומען צו מיר? 10 און דוד האָט ניט געװאָלט אָפּקערן דעם אָרון פֿון גאָט צו זיך אין דָוִדס-שטאָט, און דוד האָט אים אָפּגעפֿירט צו דעם הױז פֿון עוֹבֿד-אדומען פֿון גַת. 11 און דער אָרון פֿון גאָט איז געבליבן אין הױז פֿון עוֹבֿד-אדומען פֿון גַת דרײַ חדשים. און גאָט האָט געבענטשט עוֹבֿד-אדומען און זײַן גאַנץ הױז. 12 איז דערצײלט געװאָרן דעם מלך דָוִדן, אַזױ צו זאָגן: גאָט האָט געבענטשט דאָס הױז פֿון עוֹבֿד-אדומען און אַלץ װאָס געהערט צו אים, פֿון װעגן דעם אָרון פֿון גאָט. איז דוד געגאַנגען, און האָט אַרױפֿגעבראַכט דעם אָרון פֿון גאָט פֿון עוֹבֿד-אדומס הױז אין דָוִדס-שטאָט, מיט אַ שִׂמחה. 13 און עס איז געװען, װי די טרעגערס פֿון דעם אָרון פֿון גאָט זײַנען אָפּגעגאַנגען זעקס טריט, אַזױ האָט ער געשלאַכט אַן אָקס און אַ געשטאָפּט רינד. 14 און דוד האָט געטאַנצט מיטן גאַנצן כּוח פֿאַר גאָט; און דוד איז געװען אָנגעגורט אין אַ לײַנענעם אפֿוד. 15 און דוד און דאָס גאַנצע הױז פֿון ישׂראל, האָבן אַרױפֿגעבראַכט דעם אָרון פֿון גאָט מיט שאַלונג און מיט אַ קָול פֿון שופֿר. 16 און עס איז געװען, װי דער אָרון פֿון גאָט איז געקומען אין דָוִדס-שטאָט, אַזױ האָט מִיכל די טאָכטער פֿון שָאולן אַרױסגעקוקט דורכן פֿענצטער, און האָט געזען דעם מלך דָוִדן טאַנצן און שפּרינגען פֿאַר גאָט, און זי האָט אים פֿאַראַכט אין איר האַרצן. 17 און זײ האָבן געבראַכט דעם אָרון פֿון גאָט, און האָבן אים אַװעקגעשטעלט אױף זײַן אָרט, אין דעם געצעלט װאָס דוד האָט פֿאַר אים אױפֿגעשטעלט. און דוד האָט אױפֿגעבראַכט בראַנדאָפּפֿער און פֿרידאָפּפֿער פֿאַר גאָט. 18 און אַז דוד האָט געענדיקט אױפֿברענגען די בראַנדאָפּפֿער און די פֿרידאָפּפֿער, האָט ער געבענטשט דאָס פֿאָלק אין דעם נאָמען פֿון גאָט פֿון צבֿאות. 19 און ער האָט אױסגעטײלט דעם גאַנצן פֿאָלק, דעם גאַנצן המון פֿון ישׂראל, פֿון אַ מאַן ביז אַ פֿרױ, איטלעכן אַ חלה ברױט, און אַ חלק פֿלײש, און אַ ראָזינקעקוכן. און דאָס גאַנצע פֿאָלק איז געגאַנגען איטלעכער צו זײַן הױז. 20 און דוד האָט זיך אומגעקערט צו בענטשן זײַן הױזגעזינט. איז מִיכל די טאָכטער פֿון שָאולן אַרױסגעגאַנגען דָוִדן אַנטקעגן, און האָט געזאָגט: װאָס פֿאַר אַ כּבֿוד האָט זיך הײַנט אָנגעטאָן דער מלך פֿון ישׂראל, װען ער האָט זיך הײַנט אָפּגעדעקט פֿאַר די אױגן פֿון די דינסטן פֿון זײַנע קנעכט, אַזױ װי אָפּדעקן דעקט זיך אָפּ אײנער פֿון די נישטװערטיקע! 21 האָט דוד געזאָגט צו מיכלען: פֿאַר גאָט װאָס האָט אױסדערװײלט מיך אײדער דײַן פֿאָטער און אײדער דײַן גאַנץ הױז, מיך צו באַפֿעלן פֿאַר אַ פֿירשט איבער דעם פֿאָלק פֿון גאָט, איבער ישׂראל – פֿאַר גאָט װעל איך מיך פֿרײלעך מאַכן. 22 און איך װעל זיך נאָך קלענער האַלטן װי דאָס, און װעל זײַן שָפֿל אין מײַנע אױגן. און מיט די דינסטן װאָס דו זאָגסט, מיט זײ טו איך זיך אָן כּבֿוד. 23 און מִיכל די טאָכטער פֿון שָאולן, זי האָט ניט געהאַט קײן קינד ביז דעם טאָג פֿון איר טױט.
עברית
1 וַיֹּ֨סֶף ע֥וֹד דָּוִ֛ד אֶת־כָּל־בָּח֥וּר בְּיִשְׂרָאֵ֖ל שְׁלֹשִׁ֥ים אָֽלֶף׃ 2 וַיָּ֣קָם וַיֵּ֣לֶךְ דָּוִ֗ד וְכָל־הָעָם֙ אֲשֶׁ֣ר אִתּ֔וֹ מִֽבַּעֲלֵ֖י יְהוּדָ֑ה לְהַעֲל֣וֹת מִשָּׁ֗ם אֵ֚ת אֲר֣וֹן הָאֱלֹהִ֔ים אֲשֶׁר־נִקְרָ֣א שֵׁ֗ם שֵׁ֣ם יְהוָ֧ה צְבָא֛וֹת יֹשֵׁ֥ב הַכְּרֻבִ֖ים עָלָֽיו׃ 3 וַיַּרְכִּ֜בוּ אֶת־אֲר֤וֹן הָֽאֱלֹהִים֙ אֶל־עֲגָלָ֣ה חֲדָשָׁ֔ה וַיִּשָּׂאֻ֔הוּ מִבֵּ֥ית אֲבִינָדָ֖ב אֲשֶׁ֣ר בַּגִּבְעָ֑ה וְעֻזָּ֣א וְאַחְי֗וֹ בְּנֵי֙ אֲבִ֣ינָדָ֔ב נֹהֲגִ֖ים אֶת־הָעֲגָלָ֥ה חֲדָשָֽׁה׃ 4 וַיִּשָּׂאֻ֗הוּ מִבֵּ֤ית אֲבִֽינָדָב֙ אֲשֶׁ֣ר בַּגִּבְעָ֔ה עִ֖ם אֲר֣וֹן הָאֱלֹהִ֑ים וְאַחְי֕וֹ הֹלֵ֖ךְ לִפְנֵ֥י הָאָרֽוֹן׃ 5 וְדָוִ֣ד וְכָל־בֵּ֣ית יִשְׂרָאֵ֗ל מְשַֽׂחֲקִים֙ לִפְנֵ֣י יְהוָ֔ה בְּכֹ֖ל עֲצֵ֣י בְרוֹשִׁ֑ים וּבְכִנֹּר֤וֹת וּבִנְבָלִים֙ וּבְתֻפִּ֔ים וּבִמְנַֽעַנְעִ֖ים וּֽבְצֶלְצֶלִֽים׃ 6 וַיָּבֹ֖אוּ עַד־גֹּ֣רֶן נָכ֑וֹן וַיִּשְׁלַ֨ח עֻזָּ֜א אֶל־אֲר֤וֹן הָֽאֱלֹהִים֙ וַיֹּ֣אחֶז בּ֔וֹ כִּ֥י שָׁמְט֖וּ הַבָּקָֽר׃ 7 וַיִּֽחַר־אַ֤ף יְהוָה֙ בְּעֻזָּ֔ה וַיַּכֵּ֥הוּ שָׁ֛ם הָאֱלֹהִ֖ים עַל־הַשַּׁ֑ל וַיָּ֣מָת שָׁ֔ם עִ֖ם אֲר֥וֹן הָאֱלֹהִֽים׃ 8 וַיִּ֣חַר לְדָוִ֔ד עַל֩ אֲשֶׁ֨ר פָּרַ֧ץ יְהוָ֛ה פֶּ֖רֶץ בְּעֻזָּ֑ה וַיִּקְרָ֞א לַמָּק֤וֹם הַהוּא֙ פֶּ֣רֶץ עֻזָּ֔ה עַ֖ד הַיּ֥וֹם הַזֶּֽה׃ 9 וַיִּרָ֥א דָוִ֛ד אֶת־יְהוָ֖ה בַּיּ֣וֹם הַה֑וּא וַיֹּ֕אמֶר אֵ֛יךְ יָב֥וֹא אֵלַ֖י אֲר֥וֹן יְהוָֽה׃ 10 וְלֹֽא־אָבָ֣ה דָוִ֗ד לְהָסִ֥יר אֵלָ֛יו אֶת־אֲר֥וֹן יְהוָ֖ה עַל־עִ֣יר דָּוִ֑ד וַיַּטֵּ֣הוּ דָוִ֔ד בֵּ֥ית עֹבֵֽד־אֱד֖וֹם הַגִּתִּֽי׃ 11 וַיֵּשֶׁב֩ אֲר֨וֹן יְהוָ֜ה בֵּ֣ית עֹבֵ֥ד אֱדֹ֛ם הַגִּתִּ֖י שְׁלֹשָׁ֣ה חֳדָשִׁ֑ים וַיְבָ֧רֶךְ יְהוָ֛ה אֶת־עֹבֵ֥ד אֱדֹ֖ם וְאֶת־כָּל־בֵּיתֽוֹ׃ 12 וַיֻּגַּ֗ד לַמֶּ֣לֶךְ דָּוִד֮ לֵאמֹר֒ בֵּרַ֣ךְ יְהוָ֗ה אֶת־בֵּ֨ית עֹבֵ֤ד אֱדֹם֙ וְאֶת־כָּל־אֲשֶׁר־ל֔וֹ בַּעֲב֖וּר אֲר֣וֹן הָאֱלֹהִ֑ים וַיֵּ֣לֶךְ דָּוִ֗ד וַיַּעַל֩ אֶת־אֲר֨וֹן הָאֱלֹהִ֜ים מִבֵּ֨ית עֹבֵ֥ד אֱדֹ֛ם עִ֥יר דָּוִ֖ד בְּשִׂמְחָֽה׃ 13 וַיְהִ֗י כִּ֧י צָעֲד֛וּ נֹשְׂאֵ֥י אֲרוֹן־יְהוָ֖ה שִׁשָּׁ֣ה צְעָדִ֑ים וַיִּזְבַּ֥ח שׁ֖וֹר וּמְרִֽיא׃ 14 וְדָוִ֛ד מְכַרְכֵּ֥ר בְּכָל־עֹ֖ז לִפְנֵ֣י יְהוָ֑ה וְדָוִ֕ד חָג֖וּר אֵפ֥וֹד בָּֽד׃ 15 וְדָוִד֙ וְכָל־בֵּ֣ית יִשְׂרָאֵ֔ל מַעֲלִ֖ים אֶת־אֲר֣וֹן יְהוָ֑ה בִּתְרוּעָ֖ה וּבְק֥וֹל שׁוֹפָֽר׃ 16 וְהָיָה֙ אֲר֣וֹן יְהוָ֔ה בָּ֖א עִ֣יר דָּוִ֑ד וּמִיכַ֨ל בַּת־שָׁא֜וּל נִשְׁקְפָ֣ה בְּעַ֣ד הַחַלּ֗וֹן וַתֵּ֨רֶא אֶת־הַמֶּ֤לֶךְ דָּוִד֙ מְפַזֵּ֤ז וּמְכַרְכֵּר֙ לִפְנֵ֣י יְהוָ֔ה וַתִּ֥בֶז ל֖וֹ בְּלִבָּֽהּ׃ 17 וַיָּבִ֜אוּ אֶת־אֲר֣וֹן יְהוָ֗ה וַיַּצִּ֤גוּ אֹתוֹ֙ בִּמְקוֹמ֔וֹ בְּת֣וֹךְ הָאֹ֔הֶל אֲשֶׁ֥ר נָטָה־ל֖וֹ דָּוִ֑ד וַיַּ֨עַל דָּוִ֥ד עֹל֛וֹת לִפְנֵ֥י יְהוָ֖ה וּשְׁלָמִֽים׃ 18 וַיְכַ֣ל דָּוִ֔ד מֵהַעֲל֥וֹת הָעוֹלָ֖ה וְהַשְּׁלָמִ֑ים וַיְבָ֣רֶךְ אֶת־הָעָ֔ם בְּשֵׁ֖ם יְהוָ֥ה צְבָאֽוֹת׃ 19 וַיְחַלֵּ֨ק לְכָל־הָעָ֜ם לְכָל־הֲמ֣וֹן יִשְׂרָאֵל֮ לְמֵאִ֣ישׁ וְעַד־אִשָּׁה֒ לְאִ֗ישׁ חַלַּ֥ת לֶ֙חֶם֙ אַחַ֔ת וְאֶשְׁפָּ֣ר אֶחָ֔ד וַאֲשִׁישָׁ֖ה אֶחָ֑ת וַיֵּ֥לֶךְ כָּל־הָעָ֖ם אִ֥ישׁ לְבֵיתֽוֹ׃ 20 וַיָּ֥שָׁב דָּוִ֖ד לְבָרֵ֣ךְ אֶת־בֵּית֑וֹ וַתֵּצֵ֞א מִיכַ֤ל בַּת־שָׁאוּל֙ לִקְרַ֣את דָּוִ֔ד וַתֹּ֗אמֶר מַה־נִּכְבַּ֨ד הַיּ֜וֹם מֶ֣לֶךְ יִשְׂרָאֵ֗ל אֲשֶׁ֨ר נִגְלָ֤ה הַיּוֹם֙ לְעֵינֵ֨י אַמְה֣וֹת עֲבָדָ֔יו כְּהִגָּל֥וֹת נִגְל֖וֹת אַחַ֥ד הָרֵקִֽים׃ 21 וַיֹּ֣אמֶר דָּוִד֮ אֶל־מִיכַל֒ לִפְנֵ֣י יְהוָ֗ה אֲשֶׁ֨ר בָּֽחַר־בִּ֤י מֵֽאָבִיךְ֙ וּמִכָּל־בֵּית֔וֹ לְצַוֺּ֨ת אֹתִ֥י נָגִ֛יד עַל־עַ֥ם יְהוָ֖ה עַל־יִשְׂרָאֵ֑ל וְשִׂחַקְתִּ֖י לִפְנֵ֥י יְהוָֽה׃ 22 וּנְקַלֹּ֤תִי עוֹד֙ מִזֹּ֔את וְהָיִ֥יתִי שָׁפָ֖ל בְּעֵינָ֑י וְעִם־הָֽאֲמָהוֹת֙ אֲשֶׁ֣ר אָמַ֔רְתְּ עִמָּ֖ם אִכָּבֵֽדָה׃ 23 וּלְמִיכַל֙ בַּת־שָׁא֔וּל לֹֽא־הָ֥יָה לָ֖הּ יָ֑לֶד עַ֖ד י֥וֹם מוֹתָֽהּ׃   פ