Yiddish
Hebrew
אידיש
1 האָט דער מלך אױפֿגעציטערט, און ער איז אַרױפֿגעגאַנגען אין דער אױבערשטוב פֿון טױער, און האָט געװײנט; און גײענדיק האָט ער אַזױ געזאָגט: מײַן זון אַבֿשָלום, זון מײַנער, אַבֿשָלום מײַן זון! הלװאי װאָלט איך געשטאָרבן אַנשטאָט דיר, אַבֿשָלום מײַן זון, זון מײַנער! 2 איז אָנגעזאָגט געװאָרן יוֹאָבֿן: זע, דער מלך װײנט, און ער טרױערט אױף אַבֿשָלומען. 3 און די ישועה אין יענעם טאָג איז געװאָרן צו טרױער פֿאַר דעם גאַנצן פֿאָלק, װאָרום דאָס פֿאָלק האָט געהערט אין יענעם טאָג, אַזױ צו זאָגן: דער מלך איז באַקלעמט װעגן זײַן זון. 4 און דאָס פֿאָלק איז אין יענעם טאָג זיך גנבֿענדיק אַרײַנגעקומען אין שטאָט, אַזױ װי דאָס פֿאָלק גנבֿעט זיך פֿאַרשעמטערהײט װען זײ אַנטלױפֿן אין אַ מלחמה. 5 און דער מלך האָט אײַנגעװיקלט זײַן פּנים, און דער מלך האָט געשריִען אױף אַ הױכן קָול: מײַן זון אַבֿשָלום, אַבֿשָלום מײַן זון, זון מײַנער! 6 איז יוֹאָבֿ געקומען צום מלך אין הױז, און האָט געזאָגט: האָסט הײַנט פֿאַרשעמט דעם פּנים פֿון אַלע דײַנע קנעכט װאָס האָבן הײַנט געראַטעװעט דײַן לעבן, און דאָס לעבן פֿון דײַנע זין און דײַנע טעכטער, און דאָס לעבן פֿון דײַנע װײַבער, און דאָס לעבן פֿון דײַנע קעפּסװײַבער, 7 ליב צו האָבן דײַנע פֿײַנט, און פֿײַנט צו האָבן דײַנע ליבהאָבער. װאָרום האָסט הײַנט געלאָזט װיסן, אַז בײַ דיר זײַנען ניטאָ קײן הױפּטלײַט און קײן קנעכט: װײַל הײַנט װײס איך, אַז װען אַבֿשָלום לעבט, און מיר אַלע זײַנען הײַנט טױט, װאָלט דענצמאָל געװען רעכט אין דײַנע אױגן. 8 און אַצונד, שטײ אױף, גײ אַרױס, און רעד צום האַרצן פֿון דײַנע קנעכט, װאָרום איך שװער בײַ גאָט, אַז דו גײסט ניט אַרױס, אױב אַ מענטש װעט בײַ דיר בלײַבן די נאַכט! און דאָס װעט דיר זײַן ערגער װי אַל דאָס בײז װאָס איז געקומען אױף דיר פֿון דײַן יוגנט אָן ביז אַצונד. 9 איז דער מלך אױפֿגעשטאַנען, און ער האָט זיך געזעצט אין טױער, און דעם גאַנצן פֿאָלק האָט מען אָנגעזאָגט, אַזױ צו זאָגן: זעט, דער מלך זיצט אין טױער. און דאָס גאַנצע פֿאָלק איז געקומען פֿאַרן מלך. און אַז ישׂראל איז אַנטלאָפֿן איטלעכער צו זײַנע געצעלטן, 10 האָט דאָס גאַנצע פֿאָלק אין אַלע שבֿטים פֿון ישׂראל געטענהט, אַזױ צו זאָגן: דער מלך האָט אונדז מציל געװען פֿון דער האַנט פֿון אונדזערע פֿײַנט, און ער האָט אונדז געראַטעװעט פֿון דער האַנט פֿון די פּלִשתּים, און אַצונד איז ער אַנטלאָפֿן פֿון לאַנד פֿון װעגן אַבֿשָלומען. 11 און אַבֿשָלום, װאָס מיר האָבן געזאַלבט איבער אונדז, איז אומגעקומען אין דער מלחמה, הײַנט פֿאַר װאָס שװײַגט איר װעגן אומקערן דעם מלך? 12 און דער מלך דוד האָט געשיקט צו צָדוֹק און צו אבֿיתר די כּהנים, אַזױ צו זאָגן: רעדט צו די עלטסטע פֿון יהוּדה, אַזױ צו זאָגן: פֿאַר װאָס זאָלט איר זײַן די לעצטע אומצוקערן דעם מלך אין זײַן הױז?- װאָרום דאָס װאָרט פֿון גאַנץ ישׂראל איז אָנגעקומען צום מלך אין זײַן הױז? – 13 מײַנע ברידער זײַט איר, מײַן בײן און מײַן פֿלײש זײַט איר, און פֿאַר װאָס זאָלט איר זײַן די לעצטע אומצוקערן דעם מלך? 14 און צו עַמָשׂאן זאָלט איר זאָגן: מײַן בײן און מײַן פֿלײש ביסטו דאָך. זאָל מיר גאָט טאָן אַזױ און נאָך מער, אױב דו װעסט ניט זײַן בײַ מיר אַלע טעג דער חיל-פֿירער אױף יוֹאָבֿס אָרט! 15 און ער האָט צוגענײַגט דאָס האַרץ פֿון אַלע מענער פֿון יהוּדה אַזױ װי אײן מאַן. און זײ האָבן געשיקט צום מלך: קער זיך אום דו און אַלע דײַנע קנעכט. 16 האָט דער מלך זיך אומגעקערט, און ער איז געקומען ביזן ירדן. און יהוּדה איז געקומען קײן גִלגל צו גײן אַנטקעגן דעם מלך, כּדי אַריבערצופֿירן דעם מלך איבערן ירדן. 17 און שִמְעִי דער זון פֿון גֵראָן, דער בנימינער, װאָס פֿון בחורים, האָט געאײַלט און אַראָפּגענידערט מיט די מענער פֿון יהוּדה אַנטקעגן דעם מלך דוד; 18 און מיט אים טױזנט מאַן פֿון בנימין, און ציבֿאָ, שאָולס קנעכט, און זײַנע פֿופֿצן זין און זײַנע צװאַנציק קנעכט מיט אים. און זײ זײַנען אַריבער דעם ירדן פֿאַרן מלך. 19 און דער פּראָם איז אַריבערגעקומען, כּדי אַריבערצופֿירן דעם מלכס הױזגעזינט, און צו טאָן װאָס איז גוט אין זײַנע אױגן. איז שִמְעִי דער זון פֿון גֵראָן געפֿאַלן פֿאַרן מלך, װען ער האָט געװאָלט אַריבערגײן דעם ירדן. 20 און ער האָט געזאָגט צום מלך: זאָל מײַן האַר מיר ניט צורעכענען אַ זינד, און זאָלסט ניט דערמאָנען װאָס דײַן קנעכט האָט פֿאַרבראָכן אין דעם טאָג װאָס מײַן האַר דער מלך איז אַרױסגעגאַנגען פֿון ירושלים, אַז דער מלך זאָל זיך דאָס נעמען צום האַרצן. 21 װאָרום דײַן קנעכט װײס אַז איך האָב געזינדיקט, און אָט בין איך געקומען הײַנט דער ערשטער פֿון גאַנצן הױז פֿון יוסף, אַראָפּצונידערן אַנטקעגן מײַן האַר דעם מלך. 22 האָט זיך אָפּגערופֿן אַבֿישַי דער זון פֿון צרוּיָהן, און האָט געזאָגט: זאָל ניט שִמְעִי געטײט װערן דערפֿאַר װאָס ער האָט געשאָלטן דעם געזאַלבטן פֿון גאָט? 23 האָט דוד געזאָגט: װאָס קער איך זיך אָן מיט אײַך, איר זין פֿון צרוּיָהן, אַז איר זאָלט מיר הײַנט זײַן פֿאַר אַ שטער? זאָל הײַנט געטײט װערן אַ מענטש פֿון ישׂראל? װאָרום פֿאַר װאָר, ערשט װײס איך אַז הײַנט בין איך אַ מלך איבער ישׂראל. 24 און דער מלך האָט געזאָגט צו שִמְעִין: װעסט ניט שטאַרבן. און דער מלך האָט אים געשװאָרן. 25 און מפֿיבֿוֹשת, שאָולס זון, האָט אַראָפּגענידערט אַנטקעגן דעם מלך, און ער האָט ניט צורעכט געמאַכט זײַנע פֿיס, און ניט צורעכט געמאַכט זײַנע װאָנסעס, און זײַנע קלײדער ניט געװאַשן, פֿון דעם טאָג װאָס דער מלך איז אַװעקגעגאַנגען ביז דעם טאָג װאָס ער איז צוריקגעקומען בשלום. 26 און עס איז געװען, אַז ער איז געקומען קײן ירושלים דעם מלך אַנטקעגן, האָט דער מלך צו אים געזאָגט: פֿאַר װאָס ביסטו ניט געגאַנגען מיט מיר, מפֿיבֿוֹשת? 27 האָט ער געזאָגט: מײַן האַר מלך, מײַן קנעכט האָט מיך גענאַרט, װאָרום דײַן קנעכט האָט געזאָגט: איך װעל מיר אָנזאָטלען די אײזעלין, און װעל רײַטן אױף איר, און װעל גײן מיטן מלך; װײַל דײַן קנעכט איז אַ הינקעדיקער. 28 און ער האָט אָנגערעדט אױף דײַן קנעכט פֿאַר מײַן האַר דעם מלך, אָבער מײַן האַר דער מלך איז אַזױ װי אַ מלאך פֿון גאָט; דרום טו װאָס איז גוט אין דײַנע אױגן. 29 װאָרום דאָס גאַנצע הױז פֿון מײַן פֿאָטער איז ניט אַנדערש װי װערט געװען דעם טױט בײַ מײַן האַר דעם מלך, פֿון דעסט װעגן האָסטו געמאַכט דײַן קנעכט צװישן די װאָס עסן בײַ דײַן טיש, און װאָסער רעכט האָב איך נאָך, צו מאָל זיך נאָך צו קלאָגן פֿאַרן מלך?
30 האָט דער מלך צו אים געזאָגט: צו װאָס נאָך זאָלסטו רעדן דײַנע רײד? איך הײס: דו און ציבֿאָ זאָלט זיך טײלן מיטן פֿעלד. 31 האָט מפֿיבֿוֹשת געזאָגט צום מלך: זאָל ער אױך דאָס גאַנצע צונעמען, נאָך דעם אַז מײַן האַר דער מלך איז געקומען בשלום אין זײַן הױז. 32 און בַרזִלַי דער גִלעָדער האָט אַראָפּגענידערט פֿון רוֹגלים, און ער איז אַריבערגעגאַנגען מיטן מלך צום ירדן, כּדי אים צו באַלײטן איבערן ירדן. 33 און בַרזִלַי איז געװען זײער אַלט, אַ מאַן פֿון אַכציק יאָר; און ער האָט אױסגעהאַלטן דעם מלך װען ער איז געזעסן אין מַחנַיִם, װאָרום ער איז געװען זײער אַ רײַכער מאַן. 34 האָט דער מלך געזאָגט צו בַרזלַין: קום דו אַריבער מיט מיר, און איך װעל דיך אױסהאַלטן בײַ מיר אין ירושלים. 35 האָט בַרזִלַי געזאָגט צום מלך: װי פֿיל נאָך זײַנען די טעג פֿון די יאָרן פֿון מײַן לעבן, אַז איך זאָל אַרױפֿגײן מיטן מלך קײן ירושלים? 36 איך בין הײַנט אַ מאַן פֿון אַכציק יאָר; װעל איך דען װיסן צװישן גוטס און שלעכטס? װעט דען דײַן קנעכט שפּירן אַ טעם אין װאָס איך װעל עסן און װאָס איך װעל טרינקען? קען איך דען נאָך הערן דעם קָול פֿון זינגערס און זינגערינס? און צו װאָס זאָל דײַן קנעכט נאָך זײַן צו לאַסט אױף מײַן האַר דעם מלך? 37 קױם קען דײַן קנעכט אַריבערגײן דעם ירדן מיטן מלך; און נאָך װאָס זאָל מיר דער מלך פֿאַרגעלטן די דאָזיקע פֿאַרגעלטונג? 38 זאָל, איך בעט דיך, דײַן קנעכט זיך אומקערן, און לאָמיך שטאַרבן אין מײַן שטאָט בײַם קבֿר פֿון מײַן פֿאָטער און מײַן מוטער. אָבער אָט איז דײַן קנעכט כִּמהָם, זאָל ער אַריבערגײן מיט מײַן האַר דעם מלך, און טו מיט אים װאָס איז גוט אין דײַנע אױגן. 39 האָט דער מלך געזאָגט: זאָל כִּמהָם אַריבערגײן מיט מיר, און איך װעל טאָן מיט אים װאָס איז גוט אין דײַנע אױגן; און אַלץ װאָס דו װעסט פֿאַרלאַנגען פֿון מיר, װעל איך דיר טאָן. 40 און דאָס גאַנצע פֿאָלק איז אַריבערגעגאַנגען דעם ירדן, און דער מלך איז אַריבערגעגאַנגען. און דער מלך האָט געקושט בַרזלַין, און האָט אים געבענטשט. און ער האָט זיך אומגעקערט אין זײַן הײם. 41 און דער מלך איז אַריבערגעגאַנגען קײן גִלגל, און כִּמהָם איז אַריבערגעגאַנגען מיט אים, און דאָס גאַנצע פֿאָלק פֿון יהוּדה, און אױך אַ העלפֿט פֿון דעם פֿאָלק פֿון ישׂראל, האָבן אַריבערגעפֿירט דעם מלך. 42 ערשט אַלע מענער פֿון ישׂראל זײַנען געקומען צום מלך, און זײ האָבן געזאָגט צום מלך: פֿאַר װאָס האָבן דיך אַװעקגעגנבֿעט אונדזערע ברידער, די מענער פֿון יהוּדה, און האָבן אַריבערגעפֿירט דעם מלך און זײַן הױזגעזינט איבערן ירדן, און אַלע מענטשן פֿון דָוִדן מיט אים? 43 האָבן אַלע מענער פֿון יהוּדה געענטפֿערט די מענער פֿון ישׂראל: װײַל דער מלך איז אונדז אַ קרובֿ. און פֿאַר װאָס דען פֿאַרדריסט אײַך אױף דער דאָזיקער זאַך? האָבן מיר דען עסן געגעסן פֿון דעם מלכס? צי איז אונדז אַ געשאַנק געשאָנקען געװאָרן? 44 האָבן די מענער פֿון ישׂראל געענטפֿערט די מענער פֿון יהוּדה, און געזאָגט: מיר האָבן צען חלקים אין מלך, און מיר זײַנען אױך בילכער אױף דָוִדן פֿון אײַך, הײַנט פֿאַר װאָס האָט איר אונדז צו קלײן געמאַכט? און איז ניט אונדזער װאָרט געװען דאָס ערשטע אומצוקערן אונדזער מלך? און די װערטער פֿון די מענער פֿון יהוּדה זײַנען געװען האַרטער װי די װערטער פֿון די מענער פֿון ישׂראל.
עברית
1 וַיִּרְגַּ֣ז הַמֶּ֗לֶךְ וַיַּ֛עַל עַל־עֲלִיַּ֥ת הַשַּׁ֖עַר וַיֵּ֑בְךְּ וְכֹ֣ה אָמַ֣ר בְּלֶכְתּ֗וֹ בְּנִ֤י אַבְשָׁלוֹם֙ בְּנִ֣י בְנִ֣י אַבְשָׁל֔וֹם מִֽי־יִתֵּ֤ן מוּתִי֙ אֲנִ֣י תַחְתֶּ֔יךָ אַבְשָׁל֖וֹם בְּנִ֥י בְנִֽי׃ 2 וַיֻּגַּ֖ד לְיוֹאָ֑ב הִנֵּ֨ה הַמֶּ֧לֶךְ בֹּכֶ֛ה וַיִּתְאַבֵּ֖ל עַל־אַבְשָׁלֹֽם׃ 3 וַתְּהִ֨י הַתְּשֻׁעָ֜ה בַּיּ֥וֹם הַה֛וּא לְאֵ֖בֶל לְכָל־הָעָ֑ם כִּֽי־שָׁמַ֣ע הָעָ֗ם בַּיּ֤וֹם הַהוּא֙ לֵאמֹ֔ר נֶעֱצַ֥ב הַמֶּ֖לֶךְ עַל־בְּנֽוֹ׃ 4 וַיִּתְגַּנֵּ֥ב הָעָ֛ם בַּיּ֥וֹם הַה֖וּא לָב֣וֹא הָעִ֑יר כַּאֲשֶׁ֣ר יִתְגַּנֵּ֗ב הָעָם֙ הַנִּכְלָמִ֔ים בְּנוּסָ֖ם בַּמִּלְחָמָֽה׃ 5 וְהַמֶּ֙לֶךְ֙ לָאַ֣ט אֶת־פָּנָ֔יו וַיִּזְעַ֥ק הַמֶּ֖לֶךְ ק֣וֹל גָּד֑וֹל בְּנִי֙ אַבְשָׁל֔וֹם אַבְשָׁל֖וֹם בְּנִ֥י בְנִֽי׃   ס 6 וַיָּבֹ֥א יוֹאָ֛ב אֶל־הַמֶּ֖לֶךְ הַבָּ֑יִת וַיֹּאמֶר֩ הֹבַ֨שְׁתָּ הַיּ֜וֹם אֶת־פְּנֵ֣י כָל־עֲבָדֶ֗יךָ הַֽמְמַלְּטִ֤ים אֶֽת־נַפְשְׁךָ֙ הַיּ֔וֹם וְאֵ֨ת נֶ֤פֶשׁ בָּנֶ֙יךָ֙ וּבְנֹתֶ֔יךָ וְנֶ֣פֶשׁ נָשֶׁ֔יךָ וְנֶ֖פֶשׁ פִּלַגְשֶֽׁיךָ׃ 7 לְאַֽהֲבָה֙ אֶת־שֹׂ֣נְאֶ֔יךָ וְלִשְׂנֹ֖א אֶת־אֹהֲבֶ֑יךָ כִּ֣י הִגַּ֣דְתָּ הַיּ֗וֹם כִּ֣י אֵ֤ין לְךָ֙ שָׂרִ֣ים וַעֲבָדִ֔ים כִּ֣י יָדַ֣עְתִּי הַיּ֗וֹם כִּ֠י לא אַבְשָׁל֥וֹם חַי֙ וְכֻלָּ֤נוּ הַיּוֹם֙ מֵתִ֔ים כִּי־אָ֖ז יָשָׁ֥ר בְּעֵינֶֽיךָ׃ 8 וְעַתָּה֙ ק֣וּם צֵ֔א וְדַבֵּ֖ר עַל־לֵ֣ב עֲבָדֶ֑יךָ כִּי֩ בַיהוָ֨ה נִשְׁבַּ֜עְתִּי כִּי־אֵינְךָ֣ יוֹצֵ֗א אִם־יָלִ֨ין אִ֤ישׁ אִתְּךָ֙ הַלַּ֔יְלָה וְרָעָ֧ה לְךָ֣ זֹ֗את מִכָּל־הָרָעָה֙ אֲשֶׁר־בָּ֣אָה עָלֶ֔יךָ מִנְּעֻרֶ֖יךָ עַד־עָֽתָּה׃   ס 9 וַיָּ֥קָם הַמֶּ֖לֶךְ וַיֵּ֣שֶׁב בַּשָּׁ֑עַר וּֽלְכָל־הָעָ֞ם הִגִּ֣ידוּ לֵאמֹ֗ר הִנֵּ֤ה הַמֶּ֙לֶךְ֙ יוֹשֵׁ֣ב בַּשַּׁ֔עַר וַיָּבֹ֤א כָל־הָעָם֙ לִפְנֵ֣י הַמֶּ֔לֶךְ וְיִשְׂרָאֵ֔ל נָ֖ס אִ֥ישׁ לְאֹהָלָֽיו׃   ס 10 וַיְהִ֤י כָל־הָעָם֙ נָד֔וֹן בְּכָל־שִׁבְטֵ֥י יִשְׂרָאֵ֖ל לֵאמֹ֑ר הַמֶּ֜לֶךְ הִצִּילָ֣נוּ מִכַּ֣ף אֹיְבֵ֗ינוּ וְה֤וּא מִלְּטָ֙נוּ֙ מִכַּ֣ף פְּלִשְׁתִּ֔ים וְעַתָּ֛ה בָּרַ֥ח מִן־הָאָ֖רֶץ מֵעַ֥ל אַבְשָׁלֽוֹם׃ 11 וְאַבְשָׁלוֹם֙ אֲשֶׁ֣ר מָשַׁ֣חְנוּ עָלֵ֔ינוּ מֵ֖ת בַּמִּלְחָמָ֑ה וְעַתָּ֗ה לָמָ֥ה אַתֶּ֛ם מַחֲרִשִׁ֖ים לְהָשִׁ֥יב אֶת־הַמֶּֽלֶךְ׃   ס 12 וְהַמֶּ֣לֶךְ דָּוִ֗ד שָׁ֠לַח אֶל־צָד֨וֹק וְאֶל־אֶבְיָתָ֥ר הַכֹּהֲנִים֮ לֵאמֹר֒ דַּבְּר֞וּ אֶל־זִקְנֵ֤י יְהוּדָה֙ לֵאמֹ֔ר לָ֤מָּה תִֽהְיוּ֙ אַֽחֲרֹנִ֔ים לְהָשִׁ֥יב אֶת־הַמֶּ֖לֶךְ אֶל־בֵּית֑וֹ וּדְבַר֙ כָּל־יִשְׂרָאֵ֔ל בָּ֥א אֶל־הַמֶּ֖לֶךְ אֶל־בֵּיתֽוֹ׃ 13 אַחַ֣י אַתֶּ֔ם עַצְמִ֥י וּבְשָׂרִ֖י אַתֶּ֑ם וְלָ֧מָּה תִהְי֛וּ אַחֲרֹנִ֖ים לְהָשִׁ֥יב אֶת־הַמֶּֽלֶךְ׃ 14 וְלַֽעֲמָשָׂא֙ תֹּֽמְר֔וּ הֲל֛וֹא עַצְמִ֥י וּבְשָׂרִ֖י אָ֑תָּה כֹּ֣ה יַֽעֲשֶׂה־לִּ֤י אֱלֹהִים֙ וְכֹ֣ה יוֹסִ֔יף אִם־לֹ֠א שַׂר־צָבָ֞א תִּהְיֶ֧ה לְפָנַ֛י כָּל־הַיָּמִ֖ים תַּ֥חַת יוֹאָֽב׃ 15 וַיַּ֛ט אֶת־לְבַ֥ב כָּל־אִישׁ־יְהוּדָ֖ה כְּאִ֣ישׁ אֶחָ֑ד וַֽיִּשְׁלְחוּ֙ אֶל־הַמֶּ֔לֶךְ שׁ֥וּב אַתָּ֖ה וְכָל־עֲבָדֶֽיךָ׃ 16 וַיָּ֣שָׁב הַמֶּ֔לֶךְ וַיָּבֹ֖א עַד־הַיַּרְדֵּ֑ן וִיהוּדָ֞ה בָּ֣א הַגִּלְגָּ֗לָה לָלֶ֙כֶת֙ לִקְרַ֣את הַמֶּ֔לֶךְ לְהַעֲבִ֥יר אֶת־הַמֶּ֖לֶךְ אֶת־הַיַּרְדֵּֽן׃ 17 וַיְמַהֵ֗ר שִׁמְעִ֤י בֶן־גֵּרָא֙ בֶּן־הַיְמִינִ֔י אֲשֶׁ֖ר מִבַּֽחוּרִ֑ים וַיֵּ֙רֶד֙ עִם־אִ֣ישׁ יְהוּדָ֔ה לִקְרַ֖את הַמֶּ֥לֶךְ דָּוִֽד׃ 18 וְאֶ֨לֶף אִ֣ישׁ עִמּוֹ֮ מִבִּנְיָמִן֒ וְצִיבָ֗א נַ֚עַר בֵּ֣ית שָׁא֔וּל וַחֲמֵ֨שֶׁת עָשָׂ֥ר בָּנָ֛יו וְעֶשְׂרִ֥ים עֲבָדָ֖יו אִתּ֑וֹ וְצָלְח֥וּ הַיַּרְדֵּ֖ן לִפְנֵ֥י הַמֶּֽלֶךְ׃ 19 וְעָבְרָ֣ה הָעֲבָרָ֗ה לַֽעֲבִיר֙ אֶת־בֵּ֣ית הַמֶּ֔לֶךְ וְלַעֲשׂ֥וֹת הַטּ֖וֹב בעינו וְשִׁמְעִ֣י בֶן־גֵּרָ֗א נָפַל֙ לִפְנֵ֣י הַמֶּ֔לֶךְ בְּעָבְר֖וֹ בַּיַּרְדֵּֽן׃ 20 וַיֹּ֣אמֶר אֶל־הַמֶּ֗לֶךְ אַל־יַחֲשָׁב־לִ֣י אֲדֹנִי֮ עָוֺן֒ וְאַל־תִּזְכֹּ֗ר אֵ֚ת אֲשֶׁ֣ר הֶעֱוָ֣ה עַבְדְּךָ֔ בַּיּ֕וֹם אֲשֶׁר־יָׄצָ֥ׄאׄ אֲדֹנִֽי־הַמֶּ֖לֶךְ מִירֽוּשָׁלָ֑͏ִם לָשׂ֥וּם הַמֶּ֖לֶךְ אֶל־לִבּֽוֹ׃ 21 כִּ֚י יָדַ֣ע עַבְדְּךָ֔ כִּ֖י אֲנִ֣י חָטָ֑אתִי וְהִנֵּֽה־בָ֣אתִי הַיּ֗וֹם רִאשׁוֹן֙ לְכָל־בֵּ֣ית יוֹסֵ֔ף לָרֶ֕דֶת לִקְרַ֖את אֲדֹנִ֥י הַמֶּֽלֶךְ׃   ס 22 וַיַּ֨עַן אֲבִישַׁ֤י בֶּן־צְרוּיָה֙ וַיֹּ֔אמֶר הֲתַ֣חַת זֹ֔את לֹ֥א יוּמַ֖ת שִׁמְעִ֑י כִּ֥י קִלֵּ֖ל אֶת־מְשִׁ֥יחַ יְהוָֽה׃   ס 23 וַיֹּ֣אמֶר דָּוִ֗ד מַה־לִּ֤י וְלָכֶם֙ בְּנֵ֣י צְרוּיָ֔ה כִּי־תִֽהְיוּ־לִ֥י הַיּ֖וֹם לְשָׂטָ֑ן הַיּ֗וֹם י֤וּמַת אִישׁ֙ בְּיִשְׂרָאֵ֔ל כִּ֚י הֲל֣וֹא יָדַ֔עְתִּי כִּ֥י הַיּ֖וֹם אֲנִי־מֶ֥לֶךְ עַל־יִשְׂרָאֵֽל׃ 24 וַיֹּ֧אמֶר הַמֶּ֛לֶךְ אֶל־שִׁמְעִ֖י לֹ֣א תָמ֑וּת וַיִּשָּׁ֥בַֽע ל֖וֹ הַמֶּֽלֶךְ׃   ס 25 וּמְפִבֹ֙שֶׁת֙ בֶּן־שָׁא֔וּל יָרַ֖ד לִקְרַ֣את הַמֶּ֑לֶךְ וְלֹא־עָשָׂ֨ה רַגְלָ֜יו וְלֹא־עָשָׂ֣ה שְׂפָמ֗וֹ וְאֶת־בְּגָדָיו֙ לֹ֣א כִבֵּ֔ס לְמִן־הַיּוֹם֙ לֶ֣כֶת הַמֶּ֔לֶךְ עַד־הַיּ֖וֹם אֲשֶׁר־בָּ֥א בְשָׁלֽוֹם׃ 26 וַיְהִ֛י כִּי־בָ֥א יְרוּשָׁלַ֖͏ִם לִקְרַ֣את הַמֶּ֑לֶךְ וַיֹּ֤אמֶר לוֹ֙ הַמֶּ֔לֶךְ לָ֛מָּה לֹא־הָלַ֥כְתָּ עִמִּ֖י מְפִיבֹֽשֶׁת׃ 27 וַיֹּאמַ֕ר אֲדֹנִ֥י הַמֶּ֖לֶךְ עַבְדִּ֣י רִמָּ֑נִי כִּֽי־אָמַ֨ר עַבְדְּךָ֜ אֶחְבְּשָׁה־לִּי֩ הַחֲמ֨וֹר וְאֶרְכַּ֤ב עָלֶ֙יהָ֙ וְאֵלֵ֣ךְ אֶת־הַמֶּ֔לֶךְ כִּ֥י פִסֵּ֖חַ עַבְדֶּֽךָ׃ 28 וַיְרַגֵּ֣ל בְּעַבְדְּךָ֔ אֶל־אֲדֹנִ֖י הַמֶּ֑לֶךְ וַאדֹנִ֤י הַמֶּ֙לֶךְ֙ כְּמַלְאַ֣ךְ הָאֱלֹהִ֔ים וַעֲשֵׂ֥ה הַטּ֖וֹב בְּעֵינֶֽיךָ׃ 29 כִּי֩ לֹ֨א הָיָ֜ה כָּל־בֵּ֣ית אָבִ֗י כִּ֤י אִם־אַנְשֵׁי־מָ֙וֶת֙ לַאדֹנִ֣י הַמֶּ֔לֶךְ וַתָּ֙שֶׁת֙ אֶֽת־עַבְדְּךָ֔ בְּאֹכְלֵ֖י שֻׁלְחָנֶ֑ךָ וּמַה־יֶּשׁ־לִ֥י עוֹד֙ צְדָקָ֔ה וְלִזְעֹ֥ק ע֖וֹד אֶל־הַמֶּֽלֶךְ׃   פ
30 וַיֹּ֤אמֶר לוֹ֙ הַמֶּ֔לֶךְ לָ֛מָּה תְּדַבֵּ֥ר ע֖וֹד דְּבָרֶ֑יךָ אָמַ֕רְתִּי אַתָּ֣ה וְצִיבָ֔א תַּחְלְק֖וּ אֶת־הַשָּׂדֶֽה׃ 31 וַיֹּ֤אמֶר מְפִיבֹ֙שֶׁת֙ אֶל־הַמֶּ֔לֶךְ גַּ֥ם אֶת־הַכֹּ֖ל יִקָּ֑ח אַ֠חֲרֵי אֲשֶׁר־בָּ֞א אֲדֹנִ֥י הַמֶּ֛לֶך בְּשָׁל֖וֹם אֶל־בֵּיתֽוֹ׃   ס 32 וּבַרְזִלַּי֙ הַגִּלְעָדִ֔י יָרַ֖ד מֵרֹגְלִ֑ים וַיַּעֲבֹ֤ר אֶת־הַמֶּ֙לֶךְ֙ הַיַּרְדֵּ֔ן לְשַׁלְּח֖וֹ אֶת־בירדן 33 וּבַרְזִלַּי֙ זָקֵ֣ן מְאֹ֔ד בֶּן־שְׁמֹנִ֖ים שָׁנָ֑ה וְהֽוּא־כִלְכַּ֤ל אֶת־הַמֶּ֙לֶךְ֙ בְּשִׁיבָת֣וֹ בְמַחֲנַ֔יִם כִּֽי־אִ֛ישׁ גָּד֥וֹל ה֖וּא מְאֹֽד׃ 34 וַיֹּ֥אמֶר הַמֶּ֖לֶךְ אֶל־בַּרְזִלָּ֑י אַתָּה֙ עֲבֹ֣ר אִתִּ֔י וְכִלְכַּלְתִּ֥י אֹתְךָ֛ עִמָּדִ֖י בִּירוּשָׁלָֽ͏ִם׃ 35 וַיֹּ֥אמֶר בַּרְזִלַּ֖י אֶל־הַמֶּ֑לֶךְ כַּמָּ֗ה יְמֵי֙ שְׁנֵ֣י חַיַּ֔י כִּי־אֶעֱלֶ֥ה אֶת־הַמֶּ֖לֶךְ יְרוּשָׁלָֽ͏ִם׃ 36 בֶּן־שְׁמֹנִ֣ים שָׁנָה֩ אָנֹכִ֨י הַיּ֜וֹם הַאֵדַ֣ע בֵּין־ט֣וֹב לְרָ֗ע אִם־יִטְעַ֤ם עַבְדְּךָ֙ אֶת־אֲשֶׁ֤ר אֹכַל֙ וְאֶת־אֲשֶׁ֣ר אֶשְׁתֶּ֔ה אִם־אֶשְׁמַ֣ע ע֔וֹד בְּק֖וֹל שָׁרִ֣ים וְשָׁר֑וֹת וְלָמָּה֩ יִֽהְיֶ֨ה עַבְדְּךָ֥ עוֹד֙ לְמַשָּׂ֔א אֶל־אֲדֹנִ֖י הַמֶּֽלֶךְ׃ 37 כִּמְעַ֞ט יַעֲבֹ֧ר עַבְדְּךָ֛ אֶת־הַיַּרְדֵּ֖ן אֶת־הַמֶּ֑לֶךְ וְלָ֙מָּה֙ יִגְמְלֵ֣נִי הַמֶּ֔לֶךְ הַגְּמוּלָ֖ה הַזֹּֽאת׃ 38 יָֽשָׁב־נָ֤א עַבְדְּךָ֙ וְאָמֻ֣ת בְּעִירִ֔י עִ֛ם קֶ֥בֶר אָבִ֖י וְאִמִּ֑י וְהִנֵּ֣ה עַבְדְּךָ֣ כִמְהָ֗ם יַֽעֲבֹר֙ עִם־אֲדֹנִ֣י הַמֶּ֔לֶךְ וַעֲשֵׂה־ל֕וֹ אֵ֥ת אֲשֶׁר־ט֖וֹב בְּעֵינֶֽיךָ׃   ס 39 וַיֹּ֣אמֶר הַמֶּ֗לֶךְ אִתִּי֙ יַעֲבֹ֣ר כִּמְהָ֔ם וַאֲנִי֙ אֶעֱשֶׂה־לּ֔וֹ אֶת־הַטּ֖וֹב בְּעֵינֶ֑יךָ וְכֹ֛ל אֲשֶׁר־תִּבְחַ֥ר עָלַ֖י אֶֽעֱשֶׂה־לָּֽךְ׃ 40 וַיַּעֲבֹ֧ר כָּל־הָעָ֛ם אֶת־הַיַּרְדֵּ֖ן וְהַמֶּ֣לֶךְ עָבָ֑ר וַיִּשַּׁ֨ק הַמֶּ֤לֶךְ לְבַרְזִלַּי֙ וַיְבָ֣רֲכֵ֔הוּ וַיָּ֖שָׁב לִמְקֹמֽוֹ׃   ס 41 וַיַּעֲבֹ֤ר הַמֶּ֙לֶךְ֙ הַגִּלְגָּ֔לָה וְכִמְהָ֖ן עָבַ֣ר עִמּ֑וֹ וְכָל־עַ֤ם יְהוּדָה֙ ויעברו אֶת־הַמֶּ֔לֶךְ וְגַ֕ם חֲצִ֖י עַ֥ם יִשְׂרָאֵֽל׃ 42 וְהִנֵּ֛ה כָּל־אִ֥ישׁ יִשְׂרָאֵ֖ל בָּאִ֣ים אֶל־הַמֶּ֑לֶךְ וַיֹּאמְר֣וּ אֶל־הַמֶּ֡לֶךְ מַדּוּעַ֩ גְּנָב֨וּךָ אַחֵ֜ינוּ אִ֣ישׁ יְהוּדָ֗ה וַיַּעֲבִ֨רוּ אֶת־הַמֶּ֤לֶךְ וְאֶת־בֵּיתוֹ֙ אֶת־הַיַּרְדֵּ֔ן וְכָל־אַנְשֵׁ֥י דָוִ֖ד עִמּֽוֹ׃   ס 43 וַיַּעַן֩ כָּל־אִ֨ישׁ יְהוּדָ֜ה עַל־אִ֣ישׁ יִשְׂרָאֵ֗ל כִּֽי־קָר֤וֹב הַמֶּ֙לֶךְ֙ אֵלַ֔י וְלָ֤מָּה זֶּה֙ חָרָ֣ה לְךָ֔ עַל־הַדָּבָ֖ר הַזֶּ֑ה הֶאָכ֤וֹל אָכַ֙לְנוּ֙ מִן־הַמֶּ֔לֶךְ אִם־נִשֵּׂ֥את נִשָּׂ֖א לָֽנוּ׃   ס 44 וַיַּ֣עַן אִֽישׁ־יִשְׂרָאֵל֩ אֶת־אִ֨ישׁ יְהוּדָ֜ה וַיֹּ֗אמֶר עֶֽשֶׂר־יָד֨וֹת לִ֣י בַמֶּלֶךְ֮ וְגַם־בְּדָוִד֮ אֲנִ֣י מִמְּךָ֒ וּמַדּ֙וּעַ֙ הֱקִלֹּתַ֔נִי וְלֹא־הָיָ֨ה דְבָרִ֥י רִאשׁ֛וֹן לִ֖י לְהָשִׁ֣יב אֶת־מַלְכִּ֑י וַיִּ֙קֶשׁ֙ דְּבַר־אִ֣ישׁ יְהוּדָ֔ה מִדְּבַ֖ר אִ֥ישׁ יִשְׂרָאֵֽל׃   ס