Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און עס איז געװען נאָך דעם, האָט זיך אַבֿשָלום אײַנגעשאַפֿט אַ רײַטװאָגן און פֿערד, און פֿופֿציק מאַן װאָס זײַנען געלאָפֿן אים פֿאַרױס. 2 און אַבֿשָלום פֿלעגט זיך פֿעדערן, און פֿלעגט זיך שטעלן בײַם װעג פֿון טױער; און עס איז געװען, יעטװעדער מאַן װאָס פֿלעגט האָבן אַ קריג װאָס דאַרף קומען צום מלך פֿאַר אַ משפּט, האָט אַבֿשָלום גערופֿן צו אים און געזאָגט: פֿון װאָסער שטאָט ביסטו? האָט יענער געזאָגט: פֿון אײנעם פֿון די שבֿטים פֿון ישׂראל איז דײַן קנעכט. 3 האָט אַבֿשָלום צו אים געזאָגט: זע, דײַנע טענות זײַנען גוטע און גערעכטע, אָבער קײנער פֿון מלך װעט דיר ניט צוהערן. 4 און אַבֿשָלום האָט געזאָגט: הלװאי מאַכט מען מיך פֿאַר אַ שופֿט אין לאַנד, און צו מיר זאָל קומען יעטװעדער מאַן װאָס האָט אַ קריג און אַ משפּט; איך װאָלט אים שױן געטאָן גערעכטיקײט. 5 און עס איז געװען, װי אַ מאַן האָט גענענט זיך צו בוקן צו אים, אַזױ פֿלעגט ער אױסשטרעקן זײַן האַנט, און אים אָננעמען, און אים קושן. 6 און אַבֿשָלום האָט געטאָן אַזױ װי די דאָזיקע זאַך צו גאַנץ ישׂראל װאָס פֿלעגן קומען פֿאַר אַ משפּט צום מלך. און אַבֿשָלום האָט געגנבֿעט דאָס האַרץ פֿון די מענער פֿון ישׂראל.
7 און עס איז געװען צום סָוף פֿון פֿערציק יאָר, האָט אַבֿשָלום געזאָגט צום מלך: לאָמיך גײן, איך בעט דיך, און באַצאָלן מײַן נדר װאָס איך האָב אַ נדר געטאָן צו גאָט, אין חבֿרון. 8 װאָרום אַ נדר האָט אַ נדר געטאָן דײַן קנעכט װען איך בין געזעסן אין גשור אין ארם, אַזױ צו זאָגן: אױב אומקערן װעט מיך גאָט אומקערן קײן ירושלים, װעל איך דינען גאָט. 9 האָט דער מלך צו אים געזאָגט: גײ בשלום. און ער איז אױפֿגעשטאַנען, און איז געגאַנגען קײן חבֿרון.
10 און אַבֿשָלום האָט געשיקט אױסקוקערס אין אַלע שבֿטים פֿון ישׂראל, אַזױ צו זאָגן: װי איר הערט דעם קָול פֿון שופֿר, אַזױ זאָלט איר זאָגן: אַבֿשָלום איז געװאָרן מלך אין חבֿרון. 11 און מיט אַבֿשָלומען זײַנען געגאַנגען צװײ הונדערט מאַן פֿון ירושלים, מיטגערופֿענע װאָס זײַנען געגאַנגען אומשולדיקערהײט; און זײ האָבן פֿון קײן זאַך ניט געװוּסט. 12 און אַבֿשָלום האָט געשיקט נאָך אַחיתּופֿל דעם גילוֹני, דעם בַעַל-יועץ פֿון דָוִדן, פֿון זײַן שטאָט, פֿון גילֹה, בעת ער האָט געשלאַכט די שלאַכטאָפּפֿער. און דער בונט איז געװען שטאַרק, און דאָס פֿאָלק האָט זיך געהאַלטן אין אײן פֿאַרמערן אַרום אַבֿשָלומען. 13 איז געקומען אַן אָנזאָגער צו דָוִדן, אַזױ צו זאָגן: דאָס האַרץ פֿון די מענער פֿון ישׂראל איז נאָך אַבֿשָלומען. 14 און דוד האָט געזאָגט צו אַלע זײַנע קנעכט װאָס מיט אים אין ירושלים: שטײט אױף, און לאָמיר אַנטלױפֿן, װאָרום מיר װעלן ניט האָבן קײן אַנטרינונג פֿון אַבֿשָלומען. אײַלט זיך אַװעקצוגײן, כּדי ער זאָל זיך ניט אונטעראײַלן און אונדז אָניאָגן, און ברענגען אױף אונדז דאָס בײז, און שלאָגן די שטאָט מיטן שאַרף פֿון שװערד. 15 האָבן די קנעכט פֿון מלך געזאָגט צום מלך: אַזױ װי אַלץ װאָס מײַן האַר דער מלך װעט אױסדערװײלן! דאָ זײַנען דײַנע קנעכט. 16 איז אַרױסגעגאַנגען דער מלך, און זײַן גאַנץ הױזגעזינט נאָך אים. און דער מלך האָט איבערגעלאָזן די צען קעפּסװײַבער צו היטן דאָס הױז. 17 און דער מלך איז אַרױסגעגאַנגען, און דאָס גאַנצע פֿאָלק נאָך אים, און זײ האָבן זיך אָפּגעשטעלט אין בית-מרחק. 18 און אַלע זײַנע קנעכט זײַנען אַריבערגעגאַנגען פֿאַרבײַ אים; און אַלע כּרֵתים און אַלע פּלֵתים, און אַלע גַתער, זעקס הונדערט מאַן װאָס זײַנען געקומען הינטער אים פֿון גַת, זײַנען אַריבערגעגאַנגען פֿאַרן מלך. 19 האָט דער מלך געזאָגט צו אִתַּין פֿון גַת: צו װאָס זאָלסט דו אױך גײן מיט אונדז? קער זיך אום, און בלײַב מיט דעם מלך, װאָרום דו ביסט אַ פֿרעמדער, און אױך ביסטו אַ פֿאַרטריבענער אין דײַן אָרט. 20 ערשט נעכטן ביסטו געקומען, און הײַנט זאָל איך דיך מאַכן װאָגלען צו גײן מיט אונדז, בעת איך אַלײן גײ װוּהין מיר װעט זיך מאַכן? קער זיך אום, און קער אום דײַנע ברידער מיט דיר אין גענאָד און טרײַשאַפֿט. 21 האָט אִתַּי געענטפֿערט דעם מלך און האָט געזאָגט: אַזױ װי גאָט לעבט, און אַזױ װי מײַן האַר דער מלך לעבט, אַז בלױז אין דעם אָרט װוּ מײַן האַר דער מלך װעט זײַן, סײַ צום טױט סײַ צום לעבן, נאָר דאָרטן װעט זײַן דײַן קנעכט! 22 האָט דוד געזאָגט צו אִתַּין: גײ און צי אַריבער. איז אִתַּי פֿון גַת אַריבערגעגאַנגען, און אַלע זײַנע מענטשן, און אַלע קלײנע קינדער װאָס מיט אים. 23 און דאָס גאַנצע לאַנד האָט געװײנט אױף אַ הױכן קָול, װען דאָס גאַנצע פֿאָלק איז אַריבערגעגאַנגען; און דער מלך איז אַריבער דעם טײַך קִדרון, און דאָס גאַנצע פֿאָלק איז אַריבערגעגאַנגען אַקעגן דעם װעג פֿון מדבר. 24 און אָט אױך צָדוֹק און אַלע לוִיִים מיט אים, טראָגנדיק דעם אָרון פֿון גאָטס בונד. און זײ האָבן אַװעקגעשטעלט דעם אָרון פֿון גאָט – אױך אבֿיתר איז אַרױפֿגעגאַנגען – ביז דאָס גאַנצע פֿאָלק האָט געענדיקט אַריבערגײן פֿון שטאָט. 25 האָט דער מלך געזאָגט צו צָדוֹקן: קער אום דעם אָרון פֿון גאָט אין שטאָט. אױב איך װעל געפֿינען לײַטזעליקײט אין די אױגן פֿון גאָט, װעט ער מיך אומקערן, און װעט מיך לאָזן זען אים און זײַן װױנונג. 26 און אױב ער װעט אַזױ זאָגן: ״איך װיל דיך ניט״, דאָ בין איך, זאָל ער טאָן מיט מיר אַזױ װי עס איז גוט אין זײַנע אױגן. 27 און דער מלך האָט געזאָגט צו צָדוֹק דעם כּהן: זעסטו, קער זיך אום בשלום אין שטאָט, און אַחימַעַץ דײַן זון און יהונתן דער זון פֿון אבֿיתרן, אײַערע בײדנס זין, מיט אײַך. 28 זעט, איך װעל זיך אױפֿהאַלטן אין די פּלױנען פֿון מדבר, ביז עס קומט פֿון אײַך אַ װאָרט מיר אָנצוזאָגן. 29 און צָדוֹק און אבֿיתר האָבן אומגעקערט דעם אָרון פֿון גאָט קײן ירושלים, און זײ זײַנען דאָרטן געבליבן. 30 און דוד איז אַרױפֿגעגאַנגען מיט דעם אַרױפֿגאַנג פֿאַר הר-הזֵיתים, אַרױפֿגעגאַנגען און געװײנט, און זײַן קאָפּ איז געװען פֿאַרדעקט, און ער איז געגאַנגען באָרװעס; און דאָס גאַנצע פֿאָלק װאָס מיט אים האָבן פֿאַרדעקט איטלעכער זײַן קאָפּ, און זײ זײַנען אַרױפֿגעגאַנגען, און אַרױפֿגײענדיק געװײנט. 31 האָט מען דערצײלט דָוִדן, אַזױ צו זאָגן: אַחיתּופֿל איז צװישן די װאָס בונטעװען זיך מיט אַבֿשָלומען. און דוד האָט געזאָגט: איך בעט דיך, גאָט, באַנאַריש די עצה פֿון אַחיתּופֿלן. 32 און עס איז געװען, װי דוד איז געקומען ביז דעם שפּיץ װאָס מע בוקט זיך דאָרטן צו גאָט, ערשט אים קומט אַנטקעגן חוּשַי, דער אַרכּי, מיט זײַן העמדל צעריסן, און ערד אױף זײַן קאָפּ. 33 האָט דוד צו אים געזאָגט: אַז דו גײסט אַריבער מיט מיר, װעסטו זײַן אױף מיר אַ לאַסט. 34 אָבער אַז דו װעסט זיך אין שטאָט אומקערן, און װעסט זאָגן צו אַבֿשָלומען: ״איך װעל זײַן דײַן קנעכט, מלך; דײַן פֿאָטערס קנעכט בין איך געװען פֿון אַ מאָל אָן, און אַצונד בין אין דײַן קנעכט״, װעסטו מיר פֿאַרשטערן די עצה פֿון אַחיתּופֿלן. 35 און מיט דיר זײַנען דאָך דאָרטן צָדוֹק און אבֿיתר די כּהנים; איז, איטלעך װאָרט װאָס דו װעסט הערן פֿון מלכס הױז, זאָלסטו דערצײלן צָדוֹק און אבֿיתר די כּהנים. 36 זע, דאָרטן זײַנען דאָ מיט זײ זײערע בײדנס זין, אַחימַעַץ צָדוֹקס און יהונתן אבֿיתרס, װעט איר דורך זײ מיר צושיקן איטלעך װאָרט װאָס איר װעט הערן. 37 און חוּשַי, דָוִדס גוטער פֿרײַנט, איז געקומען אין שטאָט, װען אַבֿשָלום האָט געזאָלט אָנקומען אין ירושלים.
עברית
1 וַֽיְהִי֙ מֵאַ֣חֲרֵי כֵ֔ן וַיַּ֤עַשׂ לוֹ֙ אַבְשָׁל֔וֹם מֶרְכָּבָ֖ה וְסֻסִ֑ים וַחֲמִשִּׁ֥ים אִ֖ישׁ רָצִ֥ים לְפָנָֽיו׃ 2 וְהִשְׁכִּים֙ אַבְשָׁל֔וֹם וְעָמַ֕ד עַל־יַ֖ד דֶּ֣רֶךְ הַשָּׁ֑עַר וַיְהִ֡י כָּל־הָאִ֣ישׁ אֲשֶֽׁר־יִהְיֶה־לּוֹ־רִיב֩ לָב֨וֹא אֶל־הַמֶּ֜לֶךְ לַמִּשְׁפָּ֗ט וַיִּקְרָ֨א אַבְשָׁל֤וֹם אֵלָיו֙ וַיֹּ֗אמֶר אֵֽי־מִזֶּ֥ה עִיר֙ אַ֔תָּה וַיֹּ֕אמֶר מֵאַחַ֥ד שִׁבְטֵֽי־יִשְׂרָאֵ֖ל עַבְדֶּֽךָ׃ 3 וַיֹּ֤אמֶר אֵלָיו֙ אַבְשָׁל֔וֹם רְאֵ֥ה דְבָרֶ֖ךָ טוֹבִ֣ים וּנְכֹחִ֑ים וְשֹׁמֵ֥עַ אֵין־לְךָ֖ מֵאֵ֥ת הַמֶּֽלֶךְ׃ 4 וַיֹּ֙אמֶר֙ אַבְשָׁל֔וֹם מִי־יְשִׂמֵ֥נִי שֹׁפֵ֖ט בָּאָ֑רֶץ וְעָלַ֗י יָב֥וֹא כָּל־אִ֛ישׁ אֲשֶֽׁר־יִהְיֶה־לּוֹ־רִ֥יב וּמִשְׁפָּ֖ט וְהִצְדַּקְתִּֽיו׃ 5 וְהָיָה֙ בִּקְרָב־אִ֔ישׁ לְהִשְׁתַּחֲוֺ֖ת ל֑וֹ וְשָׁלַ֧ח אֶת־יָד֛וֹ וְהֶחֱזִ֥יק ל֖וֹ וְנָ֥שַׁק לֽוֹ׃ 6 וַיַּ֨עַשׂ אַבְשָׁל֜וֹם כַּדָּבָ֤ר הַזֶּה֙ לְכָל־יִשְׂרָאֵ֔ל אֲשֶׁר־יָבֹ֥אוּ לַמִּשְׁפָּ֖ט אֶל־הַמֶּ֑לֶךְ וַיְגַנֵּב֙ אַבְשָׁל֔וֹם אֶת־לֵ֖ב אַנְשֵׁ֥י יִשְׂרָאֵֽל׃   פ
7 וַיְהִ֕י מִקֵּ֖ץ אַרְבָּעִ֣ים שָׁנָ֑ה וַיֹּ֤אמֶר אַבְשָׁלוֹם֙ אֶל־הַמֶּ֔לֶךְ אֵ֣לֲכָה נָּ֗א וַאֲשַׁלֵּ֛ם אֶת־נִדְרִ֛י אֲשֶׁר־נָדַ֥רְתִּי לַֽיהוָ֖ה בְּחֶבְרֽוֹן׃ 8 כִּי־נֵ֙דֶר֙ נָדַ֣ר עַבְדְּךָ֔ בְּשִׁבְתִּ֥י בִגְשׁ֛וּר בַּאֲרָ֖ם לֵאמֹ֑ר אִם־ישיב יְשִׁיבֵ֤נִי יְהוָה֙ יְר֣וּשָׁלִַ֔ם וְעָבַדְתִּ֖י אֶת־יְהוָֽה׃ 9 וַיֹּֽאמֶר־ל֥וֹ הַמֶּ֖לֶךְ לֵ֣ךְ בְּשָׁל֑וֹם וַיָּ֖קָם וַיֵּ֥לֶךְ חֶבְרֽוֹנָה׃   פ
10 וַיִּשְׁלַ֤ח אַבְשָׁלוֹם֙ מְרַגְּלִ֔ים בְּכָל־שִׁבְטֵ֥י יִשְׂרָאֵ֖ל לֵאמֹ֑ר כְּשָׁמְעֲכֶם֙ אֶת־ק֣וֹל הַשֹּׁפָ֔ר וַאֲמַרְתֶּ֕ם מָלַ֥ךְ אַבְשָׁל֖וֹם בְּחֶבְרֽוֹן׃ 11 וְאֶת־אַבְשָׁל֗וֹם הָלְכ֞וּ מָאתַ֤יִם אִישׁ֙ מִיר֣וּשָׁלִַ֔ם קְרֻאִ֖ים וְהֹלְכִ֣ים לְתֻמָּ֑ם וְלֹ֥א יָדְע֖וּ כָּל־דָּבָֽר׃ 12 וַיִּשְׁלַ֣ח אַ֠בְשָׁלוֹם אֶת־אֲחִיתֹ֨פֶל הַגִּֽילֹנִ֜י יוֹעֵ֣ץ דָּוִ֗ד מֵֽעִירוֹ֙ מִגִּלֹ֔ה בְּזָבְח֖וֹ אֶת־הַזְּבָחִ֑ים וַיְהִ֤י הַקֶּ֙שֶׁר֙ אַמִּ֔ץ וְהָעָ֛ם הוֹלֵ֥ךְ וָרָ֖ב אֶת־אַבְשָׁלֽוֹם׃ 13 וַיָּבֹא֙ הַמַּגִּ֔יד אֶל־דָּוִ֖ד לֵאמֹ֑ר הָיָ֛ה לֶב־אִ֥ישׁ יִשְׂרָאֵ֖ל אַחֲרֵ֥י אַבְשָׁלֽוֹם׃ 14 וַיֹּ֣אמֶר דָּ֠וִד לְכָל־עֲבָדָ֨יו אֲשֶׁר־אִתּ֤וֹ בִירוּשָׁלִַ֙ם֙ ק֣וּמוּ וְנִבְרָ֔חָה כִּ֛י לֹא־תִֽהְיֶה־לָּ֥נוּ פְלֵיטָ֖ה מִפְּנֵ֣י אַבְשָׁל֑וֹם מַהֲר֣וּ לָלֶ֗כֶת פֶּן־יְמַהֵ֤ר וְהִשִּׂגָ֙נוּ֙ וְהִדִּ֤יחַ עָלֵ֙ינוּ֙ אֶת־הָ֣רָעָ֔ה וְהִכָּ֥ה הָעִ֖יר לְפִי־חָֽרֶב׃ 15 וַיֹּאמְר֥וּ עַבְדֵֽי־הַמֶּ֖לֶךְ אֶל־הַמֶּ֑לֶךְ כְּכֹ֧ל אֲשֶׁר־יִבְחַ֛ר אֲדֹנִ֥י הַמֶּ֖לֶךְ הִנֵּ֥ה עֲבָדֶֽיךָ׃ 16 וַיֵּצֵ֥א הַמֶּ֛לֶךְ וְכָל־בֵּית֖וֹ בְּרַגְלָ֑יו וַיַּעֲזֹ֣ב הַמֶּ֗לֶךְ אֵ֣ת עֶ֧שֶׂר נָשִׁ֛ים פִּֽלַגְשִׁ֖ים לִשְׁמֹ֥ר הַבָּֽיִת׃ 17 וַיֵּצֵ֥א הַמֶּ֛לֶךְ וְכָל־הָעָ֖ם בְּרַגְלָ֑יו וַיַּעַמְד֖וּ בֵּ֥ית הַמֶּרְחָֽק׃ 18 וְכָל־עֲבָדָיו֙ עֹבְרִ֣ים עַל־יָד֔וֹ וְכָל־הַכְּרֵתִ֖י וְכָל־הַפְּלֵתִ֑י וְכָֽל־הַגִּתִּ֞ים שֵׁשׁ־מֵא֣וֹת אִ֗ישׁ אֲשֶׁר־בָּ֤אוּ בְרַגְלוֹ֙ מִגַּ֔ת עֹבְרִ֖ים עַל־פְּנֵ֥י הַמֶּֽלֶךְ׃ 19 וַיֹּ֤אמֶר הַמֶּ֙לֶךְ֙ אֶל־אִתַּ֣י הַגִּתִּ֔י לָ֧מָּה תֵלֵ֛ךְ גַּם־אַתָּ֖ה אִתָּ֑נוּ שׁ֣וּב וְשֵׁ֤ב עִם־הַמֶּ֙לֶךְ֙ כִּֽי־נָכְרִ֣י אַ֔תָּה וְגַם־גֹּלֶ֥ה אַתָּ֖ה לִמְקוֹמֶֽךָ׃ 20 תְּמ֣וֹל בּוֹאֶ֗ךָ וְהַיּ֞וֹם אנועך עִמָּ֙נוּ֙ לָלֶ֔כֶת וַאֲנִ֣י הוֹלֵ֔ךְ עַ֥ל אֲשֶׁר־אֲנִ֖י הוֹלֵ֑ךְ שׁ֣וּב וְהָשֵׁ֧ב אֶת־אַחֶ֛יךָ עִמָּ֖ךְ חֶ֥סֶד וֶאֱמֶֽת׃ 21 וַיַּ֧עַן אִתַּ֛י אֶת־הַמֶּ֖לֶךְ וַיֹּאמַ֑ר חַי־יְהוָ֗ה וְחֵי֙ אֲדֹנִ֣י הַמֶּ֔לֶךְ כִּ֠י אִם־בִּמְק֞וֹם אֲשֶׁ֥ר יִֽהְיֶה־שָּׁ֣ם אֲדֹנִ֣י הַמֶּ֗לֶךְ אִם־לְמָ֙וֶת֙ אִם־לְחַיִּ֔ים כִּי־שָׁ֖ם יִהְיֶ֥ה עַבְדֶּֽךָ׃ 22 וַיֹּ֧אמֶר דָּוִ֛ד אֶל־אִתַּ֖י לֵ֣ךְ וַעֲבֹ֑ר וַֽיַּעֲבֹ֞ר אִתַּ֤י הַגִּתִּי֙ וְכָל־אֲנָשָׁ֔יו וְכָל־הַטַּ֖ף אֲשֶׁ֥ר אִתּֽוֹ׃ 23 וְכָל־הָאָ֗רֶץ בּוֹכִים֙ ק֣וֹל גָּד֔וֹל וְכָל־הָעָ֖ם עֹֽבְרִ֑ים וְהַמֶּ֗לֶךְ עֹבֵר֙ בְּנַ֣חַל קִדְר֔וֹן וְכָל־הָעָם֙ עֹבְרִ֔ים עַל־פְּנֵי־דֶ֖רֶךְ אֶת־הַמִּדְבָּֽר׃ 24 וְהִנֵּ֨ה גַם־צָד֜וֹק וְכָֽל־הַלְוִיִּ֣ם אִתּ֗וֹ נֹֽשְׂאִים֙ אֶת־אֲרוֹן֙ בְּרִ֣ית הָאֱלֹהִ֔ים וַיַּצִּ֙קוּ֙ אֶת־אֲר֣וֹן הָאֱלֹהִ֔ים וַיַּ֖עַל אֶבְיָתָ֑ר עַד־תֹּ֥ם כָּל־הָעָ֖ם לַעֲב֥וֹר מִן־הָעִֽיר׃ 25 וַיֹּ֤אמֶר הַמֶּ֙לֶךְ֙ לְצָד֔וֹק הָשֵׁ֛ב אֶת־אֲר֥וֹן הָאֱלֹהִ֖ים הָעִ֑יר אִם־אֶמְצָ֥א חֵן֙ בְּעֵינֵ֣י יְהוָ֔ה וֶהֱשִׁבַ֕נִי וְהִרְאַ֥נִי אֹת֖וֹ וְאֶת־נָוֵֽהוּ׃ 26 וְאִם֙ כֹּ֣ה יֹאמַ֔ר לֹ֥א חָפַ֖צְתִּי בָּ֑ךְ הִנְנִ֕י יַֽעֲשֶׂה־לִּ֕י כַּאֲשֶׁ֥ר ט֖וֹב בְּעֵינָֽיו׃   ס 27 וַיֹּ֤אמֶר הַמֶּ֙לֶךְ֙ אֶל־צָד֣וֹק הַכֹּהֵ֔ן הֲרוֹאֶ֣ה אַתָּ֔ה שֻׁ֥בָה הָעִ֖יר בְּשָׁל֑וֹם וַאֲחִימַ֨עַץ בִּנְךָ֜ וִיהוֹנָתָ֧ן בֶּן־אֶבְיָתָ֛ר שְׁנֵ֥י בְנֵיכֶ֖ם אִתְּכֶֽם׃ 28 רְאוּ֙ אָנֹכִ֣י מִתְמַהְמֵ֔הַּ בעברות הַמִּדְבָּ֑ר עַ֣ד בּ֥וֹא דָבָ֛ר מֵעִמָּכֶ֖ם לְהַגִּ֥יד לִֽי׃ 29 וַיָּ֨שֶׁב צָד֧וֹק וְאֶבְיָתָ֛ר אֶת־אֲר֥וֹן הָאֱלֹהִ֖ים יְרוּשָׁלָ֑͏ִם וַיֵּשְׁב֖וּ שָֽׁם׃ 30 וְדָוִ֡ד עֹלֶה֩ בְמַעֲלֵ֨ה הַזֵּיתִ֜ים עֹלֶ֣ה וּבוֹכֶ֗ה וְרֹ֥אשׁ לוֹ֙ חָפ֔וּי וְה֖וּא הֹלֵ֣ךְ יָחֵ֑ף וְכָל־הָעָ֣ם אֲשֶׁר־אִתּ֗וֹ חָפוּ֙ אִ֣ישׁ רֹאשׁ֔וֹ וְעָל֥וּ עָלֹ֖ה וּבָכֹֽה׃ 31 וְדָוִד֙ הִגִּ֣יד לֵאמֹ֔ר אֲחִיתֹ֥פֶל בַּקֹּשְׁרִ֖ים עִם־אַבְשָׁל֑וֹם וַיֹּ֣אמֶר דָּוִ֔ד סַכֶּל־נָ֛א אֶת־עֲצַ֥ת אֲחִיתֹ֖פֶל יְהוָֽה׃ 32 וַיְהִ֤י דָוִד֙ בָּ֣א עַד־הָרֹ֔אשׁ אֲשֶֽׁר־יִשְׁתַּחֲוֶ֥ה שָׁ֖ם לֵאלֹהִ֑ים וְהִנֵּ֤ה לִקְרָאתוֹ֙ חוּשַׁ֣י הָאַרְכִּ֔י קָר֙וּעַ֙ כֻּתָּנְתּ֔וֹ וַאֲדָמָ֖ה עַל־רֹאשֽׁוֹ׃ 33 וַיֹּ֥אמֶר ל֖וֹ דָּוִ֑ד אִ֚ם עָבַ֣רְתָּ אִתִּ֔י וְהָיִ֥תָ עָלַ֖י לְמַשָּֽׂא׃ 34 וְאִם־הָעִ֣יר תָּשׁ֗וּב וְאָמַרְתָּ֤ לְאַבְשָׁלוֹם֙ עַבְדְּךָ֨ אֲנִ֤י הַמֶּ֙לֶךְ֙ אֶֽהְיֶ֔ה עֶ֣בֶד אָבִ֤יךָ וַֽאֲנִי֙ מֵאָ֔ז וְעַתָּ֖ה וַאֲנִ֣י עַבְדֶּ֑ךָ וְהֵפַרְתָּ֣ה לִ֔י אֵ֖ת עֲצַ֥ת אֲחִיתֹֽפֶל׃ 35 וַהֲל֤וֹא עִמְּךָ֙ שָׁ֔ם צָד֥וֹק וְאֶבְיָתָ֖ר הַכֹּהֲנִ֑ים וְהָיָ֗ה כָּל־הַדָּבָר֙ אֲשֶׁ֤ר תִּשְׁמַע֙ מִבֵּ֣ית הַמֶּ֔לֶךְ תַּגִּ֕יד לְצָד֥וֹק וּלְאֶבְיָתָ֖ר הַכֹּהֲנִֽים׃ 36 הִנֵּה־שָׁ֤ם עִמָּם֙ שְׁנֵ֣י בְנֵיהֶ֔ם אֲחִימַ֣עַץ לְצָד֔וֹק וִיהוֹנָתָ֖ן לְאֶבְיָתָ֑ר וּשְׁלַחְתֶּ֤ם בְּיָדָם֙ אֵלַ֔י כָּל־דָּבָ֖ר אֲשֶׁ֥ר תִּשְׁמָֽעוּ׃ 37 וַיָּבֹ֥א חוּשַׁ֛י רֵעֶ֥ה דָוִ֖ד הָעִ֑יר וְאַבְשָׁלֹ֔ם יָבֹ֖א יְרוּשָׁלָֽ͏ִם׃