Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און עס איז געװען נאָך דעם: אַבֿשָלום דער זון פֿון דָוִדן האָט געהאַט אַ שײנע שװעסטער װאָס איר נאָמען איז געװען תָּמָר, 2 און אַמנוֹן דער זון פֿון דָוִדן האָט זי ליב געקריגן. און אַמנוֹן האָט זיך געקלעמט ביז צום קראַנק װערן, פֿון װעגן זײַן שװעסטער תָּמָרן, װאָרום זי איז געװען אַ יונגפֿרױ; און עס איז געװען פֿאַרהױלן אין אַמנוֹנס אױגן װי אַזױ איר עפּעס צו טאָן. 3 און אַמנוֹן האָט געהאַט אַ חבֿר װאָס זײַן נאָמען איז געװען יונָדבֿ דער זון פֿון שִמָה, דָוִדס ברודער, און יונָדבֿ איז געװען זײער אַ קלוגער מענטש. 4 האָט ער צו אים געזאָגט: פֿאַר װאָס ביסטו אַזױ אָפּגעצערט פֿרימאָרגן אין פֿרימאָרגן, דו בן-מלך? װילסטו מיר ניט זאָגן? האָט אַמנוֹן צו אים געזאָגט: איך האָב ליב תָּמָרן, מײַן ברודער אַבֿשָלומס שװעסטער. 5 האָט יונָדבֿ צו אים געזאָגט: לײג זיך אױף דײַן געלעגער, און מאַך זיך קראַנק, און אַז דײַן פֿאָטער װעט דיך קומען זען, אַזױ זאָלסטו זאָגן צו אים: זאָל, איך בעט דיך, קומען מײַן שװעסטער תָּמָר, און מיר געבן עסן שפּײַז, און זאָל זי מאַכן דאָס עסן פֿאַר מײַנע אױגן, כּדי איך זאָל זען, און עסן פֿון איר האַנט. 6 האָט אַמנוֹן זיך געלײגט און זיך געמאַכט קראַנק, און װי דער מלך איז אים געקומען זען, אַזױ האָט אַמנוֹן געזאָגט צום מלך: זאָל, איך בעט דיך, קומען מײַן שװעסטער תָּמָר, און צוברײטן פֿאַר מײַנע אױגן אַ פּאָר פֿאַנקוכנס, און איך װעל עסן פֿון איר האַנט. 7 האָט דוד געשיקט צו תָּמָרן אין הױז, אַזױ צו זאָגן: גײ אַקאָרשט אין דײַן ברודער אַמנוֹנס הױז, און מאַך אים עסן. 8 איז תָּמָר געגאַנגען אין איר ברודער אַמנוֹנס הױז; און ער איז געלעגן. און זי האָט גענומען דעם טײג, און האָט געקנעטן און צובאַרײט פֿאַר זײַנע אױגן, און געבאַקט די פֿאַנקוכנס. 9 און זי האָט גענומען די פֿאַן, און האָט אױסגעגאָסן פֿאַר אים; אָבער ער האָט ניט געװאָלט עסן. און אַמנוֹן האָט געזאָגט: פֿירט אַרױס אַלע מענטשן פֿון מיר. זײַנען אַלע מענטשן אַרױסגעגאַנגען פֿון אים. 10 און אַמנוֹן האָט געזאָגט צו תָּמָרן: ברענג דאָס עסן אין קאַמער, און איך װעל עסן פֿון דײַן האַנט. האָט תָּמָר גענומען די פֿאַנקוכנס װאָס זי האָט געמאַכט, און אַרײַנגעבראַכט צו איר ברודער אַמנוֹנען אין קאַמער. 11 און װי זי האָט אים דערלאַנגט צום עסן, אַזױ האָט ער זי אָנגענומען, און האָט געזאָגט: קום ליג מיט מיר, מײַן שװעסטער. 12 האָט זי צו אים געזאָגט: ניט, מײַן ברודער! זאָלסט מיך ניט פּײַניקן, װאָרום אַזױ װערט ניט געטאָן אין ישׂראל; זאָלסט ניט טאָן די דאָזיקע נבֿלה. 13 און איך, װוּ װעל איך אַהינטאָן מײַן חרפּה? און דו װעסט זײַן אַזױ װי אײנער פֿון די נידערטרעכטיקע אין ישׂראל. און אַצונד, רעד, איך בעט דיך, צום מלך, װאָרום ער װעט מיך ניט פֿאַרמײַדן פֿון דיר. 14 אָבער ער האָט ניט געװאָלט צוהערן צו איר קָול, און ער האָט זי איבערגעשטאַרקט, און האָט זי געפּײַניקט, און איז געלעגן מיט איר. 15 און אַמנוֹן האָט זי פֿײַנט געקריגן זײער אַ גרױס פֿײַנטשאַפֿט; װאָרום די פֿײַנטשאַפֿט װאָס ער האָט זי פֿײַנט געקריגן, איז געװען גרעסער פֿון דער ליבשאַפֿט װאָס ער האָט זי ליב געהאַט. און אַמנוֹן האָט צו איר געזאָגט: שטײ אױף, גײ. 16 האָט זי צו אים געזאָגט: ניטע! װאָרום דאָס דאָזיקע בײז מיך אַװעקצושיקן איז נאָך גרעסער װי דאָס אַנדערע װאָס דו האָסט געטאָן מיט מיר. אָבער ער האָט ניט געװאָלט צוהערן צו איר. 17 און ער האָט גערופֿן זײַן יונג, זײַן משרת, און האָט געזאָגט: שיקט אַקאָרשט אַרױס די דאָזיקע פֿון מיר דרױסן, און פֿאַרשליס די טיר הינטער איר. – 18 און זי האָט געהאַט אױף זיך אַ געשטרײַפֿט קלײד, װאָרום אַזעלכע מאַנטלען פֿלעגן טראָגן דעם מלכס טעכטער די יונגפֿרױען. – האָט זײַן משרת זי אַרױסגעפֿירט דרױסן, און האָט פֿאַרשלאָסן די טיר הינטער איר. 19 און תָּמָר האָט גענומען אַש אױף איר קאָפּ, און דאָס געשטרײַפֿטע קלײד װאָס אױף איר האָט זי צעריסן, און זי האָט אַרױפֿגעטאָן איר האַנט אױף איר קאָפּ, און איז געגאַנגען און גײענדיק געשריִען. 20 האָט צו איר געזאָגט איר ברודער אַבֿשָלום: איז אַמנוֹן דײַן ברודער געװען מיט דיר? און אַצונד, מײַן שװעסטער, שװײַג, װאָרום ער איז דײַן ברודער; זאָלסט דיר ניט נעמען צום האַרצן די דאָזיקע זאַך. און תָּמָר איז געזעסן אַ װיסטע אין איר ברודער אַבֿשָלומס הױז. 21 און דער מלך דוד האָט געהערט אַלע די דאָזיקע זאַכן. און אים האָט זײער געערגערט. 22 און אַבֿשָלום האָט ניט גערעדט מיט אַמנוֹנען פֿון שלעכטס ביז גוטס, װאָרום אַבֿשָלום האָט פֿײַנט געקריגן אַמנוֹנען דערפֿאַר װאָס ער האָט געפּײַניקט זײַן שװעסטער תָּמָרן.
23 און עס איז געװען אין צװײ יאָר צײַט אַרום, האָט מען געשאָרן בײַ אַבֿשָלומען אין בַעַל-חצור װאָס בײַ אפֿרַיִם, און אַבֿשָלום האָט פֿאַררופֿן אַלע זין פֿון מלך. 24 און אַבֿשָלום איז געקומען צום מלך, און האָט געזאָגט: אָט, איך בעט דיך, שערט מען בײַ דײַן קנעכט; זאָל, איך בעט דיך, דער מלך און זײַנע קנעכט מיטגײן מיט דײַן קנעכט. 25 האָט דער מלך געזאָגט צו אַבֿשָלומען: נײן, מײַן זון, לאָמיר אַקאָרשט ניט אַלע גײן, כּדי מיר זאָלן ניט פֿאַלן צו שװער אױף דיר. איז ער צוגעשטאַנען צו אים, אָבער ער האָט ניט געװאָלט גײן, און ער האָט אים געבענטשט. 26 האָט אַבֿשָלום געזאָגט: אױב ניט, זאָל, איך בעט דיך, גײן מיט אונדז מײַן ברודער אַמנוֹן. האָט דער מלך צו אים געזאָגט: נאָך װאָס זאָל ער גײן מיט דיר? 27 איז אַבֿשָלום צוגעשטאַנען צו אים, און ער האָט געשיקט מיט אים אַמנוֹנען און אַלע זין פֿון מלך. 28 און אַבֿשָלום האָט באַפֿױלן זײַנע יונגען, אַזױ צו זאָגן: זעט אַקאָרשט, װי אַמנוֹנס האַרץ איז פֿרײלעך פֿון װײַן, און איך װעל אײַך זאָגן: שלאָגט אַמנוֹנען, אַזױ זאָלט איר אים טײטן; איר זאָלט ניט מורא האָבן, װאָרום איך האָב דאָך אײַך באַפֿױלן. שטאַרקט אײַך און זײַט העלדישע יונגען. 29 האָבן די יונגען פֿון אַבֿשָלומען געטאָן צו אַמנוֹנען אַזױ װי אַבֿשָלום האָט באַפֿױלן, און אַלע זין פֿון מלך זײַנען אױפֿגעשטאַנען, און האָבן זיך געזעצט איטלעכער אױף זײַן מױלאײזל, און זײַנען אַנטלאָפֿן. 30 און עס איז געװען, װי זײ זײַנען אונטער װעגנס, אַזױ איז די הערונג אָנגעקומען צו דָוִדן, אַזױ צו זאָגן: אַבֿשָלום האָט דערשלאָגן אַלע זין פֿון מלך, און ניט געבליבן פֿון זײ אַן אײנציקער. 31 איז דער מלך אױפֿגעשטאַנען, און ער האָט צעריסן זײַנע קלײדער, און האָט זיך געלײגט אױף דער ערד; און אַלע זײַנע קנעכט זײַנען געשטאַנען מיט צעריסענע קלײדער. 32 האָט זיך אָפּגערופֿן יונָדבֿ דער זון פֿון שִמָה, דָוִדס ברודער, און האָט געזאָגט: זאָל ניט מײנען מײַן האַר, אַלע יונגעלײַט, די זין פֿון מלך, האָט מען געטײט, װאָרום בלױז אַמנוֹן איז טױט; װײַל דאָס איז געװען אָפּגעמאַכט פֿון אַבֿשָלומס מױל פֿון דעם טאָג װאָס ער האָט געפּײַניקט זײַן שװעסטער תָּמָרן. 33 און אַצונד זאָל מײַן האַר דער מלך זיך ניט נעמען די זאַך צום האַרצן, אַזױ צו זאָגן: אַלע זין פֿון מלך זײַנען טױט, װאָרום בלױז אַמנוֹן איז טױט.
34 און אַבֿשָלום איז אַנטלאָפֿן. און דער יונג דער װעכטער האָט אױפֿגעהױבן זײַנע אױגן און געזען, ערשט פֿיל פֿאָלק גײען פֿון דעם װעג הינטער אים, פֿון זײַט באַרג. 35 און יונָדבֿ האָט געזאָגט צום מלך: אָן זײַנען געקומען דעם מלכס זין. אַזױ װי דאָס װאָרט פֿון דײַן קנעכט, אַזױ איז געװען. 36 און עס איז געװען, װי ער ענדיקט רעדן, ערשט דעם מלכס זין זײַנען אָנגעקומען, און זײ האָבן אױפֿגעהױבן זײער קָול און האָבן געװײנט, און אױך דער מלך און אַלע זײַנע קנעכט האָבן געװײנט זײער אַ גרױס געװײן. 37 און אַבֿשָלום איז אַנטלאָפֿן, און איז אַװעק צו תַּלמַי דעם זון פֿון עַמיהודן, דעם מלך פֿון גשור. און [דוד] האָט געטרױערט אױף זײַן זון אַלע טעג. 38 אַזױ איז אַבֿשָלום אַנטלאָפֿן, און איז אַװעק קײן גשור, און ער איז דאָרטן געװען דרײַ יאָר. 39 און [דאָס האַרץ פֿון] דוד המלך איז אױסגעגאַנגען פֿון בענקשאַפֿט נאָך אַבֿשָלומען, װאָרום ער האָט זיך שױן געטרײסט װעגן אַמנוֹנען, װאָס ער איז טױט.
עברית
1 וַיְהִ֣י אֽ͏ַחֲרֵי־כֵ֗ן וּלְאַבְשָׁל֧וֹם בֶּן־דָּוִ֛ד אָח֥וֹת יָפָ֖ה וּשְׁמָ֣הּ תָּמָ֑ר וַיֶּאֱהָבֶ֖הָ אַמְנ֥וֹן בֶּן־דָּוִֽד׃ 2 וַיֵּ֨צֶר לְאַמְנ֜וֹן לְהִתְחַלּ֗וֹת בַּֽעֲבוּר֙ תָּמָ֣ר אֲחֹת֔וֹ כִּ֥י בְתוּלָ֖ה הִ֑יא וַיִּפָּלֵא֙ בְּעֵינֵ֣י אַמְנ֔וֹן לַעֲשׂ֥וֹת לָ֖הּ מְאֽוּמָה׃ 3 וּלְאַמְנ֣וֹן רֵ֗עַ וּשְׁמוֹ֙ יֽוֹנָדָ֔ב בֶּן־שִׁמְעָ֖ה אֲחִ֣י דָוִ֑ד וְי֣וֹנָדָ֔ב אִ֥ישׁ חָכָ֖ם מְאֹֽד׃ 4 וַיֹּ֣אמֶר ל֗וֹ מַדּ֣וּעַ אַ֠תָּה כָּ֣כָה דַּ֤ל בֶּן־הַמֶּ֙לֶךְ֙ בַּבֹּ֣קֶר בַּבֹּ֔קֶר הֲל֖וֹא תַּגִּ֣יד לִ֑י וַיֹּ֤אמֶר לוֹ֙ אַמְנ֔וֹן אֶת־תָּמָ֗ר אֲח֛וֹת אַבְשָׁלֹ֥ם אָחִ֖י אֲנִ֥י אֹהֵֽב׃ 5 וַיֹּ֤אמֶר לוֹ֙ יְה֣וֹנָדָ֔ב שְׁכַ֥ב עַל־מִשְׁכָּבְךָ֖ וְהִתְחָ֑ל וּבָ֧א אָבִ֣יךָ לִרְאוֹתֶ֗ךָ וְאָמַרְתָּ֣ אֵלָ֡יו תָּ֣בֹא נָא֩ תָמָ֨ר אֲחוֹתִ֜י וְתַבְרֵ֣נִי לֶ֗חֶם וְעָשְׂתָ֤ה לְעֵינַי֙ אֶת־הַבִּרְיָ֔ה לְמַ֙עַן֙ אֲשֶׁ֣ר אֶרְאֶ֔ה וְאָכַלְתִּ֖י מִיָּדָֽהּ׃ 6 וַיִּשְׁכַּ֥ב אַמְנ֖וֹן וַיִּתְחָ֑ל וַיָּבֹ֨א הַמֶּ֜לֶךְ לִרְאֹת֗וֹ וַיֹּ֨אמֶר אַמְנ֤וֹן אֶל־הַמֶּ֙לֶךְ֙ תָּֽבוֹא־נָ֞א תָּמָ֣ר אֲחֹתִ֗י וּתְלַבֵּ֤ב לְעֵינַי֙ שְׁתֵּ֣י לְבִב֔וֹת וְאֶבְרֶ֖ה מִיָּדָֽהּ׃ 7 וַיִּשְׁלַ֥ח דָּוִ֛ד אֶל־תָּמָ֖ר הַבַּ֣יְתָה לֵאמֹ֑ר לְכִ֣י נָ֗א בֵּ֚ית אַמְנ֣וֹן אָחִ֔יךְ וַעֲשִׂי־ל֖וֹ הַבִּרְיָֽה׃ 8 וַתֵּ֣לֶךְ תָּמָ֗ר בֵּ֛ית אַמְנ֥וֹן אָחִ֖יהָ וְה֣וּא שֹׁכֵ֑ב וַתִּקַּ֨ח אֶת־הַבָּצֵ֤ק ותלוש וַתְּלַבֵּ֣ב לְעֵינָ֔יו וַתְּבַשֵּׁ֖ל אֶת־הַלְּבִבֽוֹת׃ 9 וַתִּקַּ֤ח אֶת־הַמַּשְׂרֵת֙ וַתִּצֹ֣ק לְפָנָ֔יו וַיְמָאֵ֖ן לֶאֱכ֑וֹל וַיֹּ֣אמֶר אַמְנ֗וֹן הוֹצִ֤יאוּ כָל־אִישׁ֙ מֵֽעָלַ֔י וַיֵּצְא֥וּ כָל־אִ֖ישׁ מֵעָלָֽיו׃ 10 וַיֹּ֨אמֶר אַמְנ֜וֹן אֶל־תָּמָ֗ר הָבִ֤יאִי הַבִּרְיָה֙ הַחֶ֔דֶר וְאֶבְרֶ֖ה מִיָּדֵ֑ךְ וַתִּקַּ֣ח תָּמָ֗ר אֶת־הַלְּבִבוֹת֙ אֲשֶׁ֣ר עָשָׂ֔תָה וַתָּבֵ֛א לְאַמְנ֥וֹן אָחִ֖יהָ הֶחָֽדְרָה׃ 11 וַתַּגֵּ֥שׁ אֵלָ֖יו לֽ͏ֶאֱכֹ֑ל וַיַּֽחֲזֶק־בָּהּ֙ וַיֹּ֣אמֶר לָ֔הּ בּ֛וֹאִי שִׁכְבִ֥י עִמִּ֖י אֲחוֹתִֽי׃ 12 וַתֹּ֣אמֶר ל֗וֹ אַל־אָחִי֙ אַל־תְּעַנֵּ֔נִי כִּ֛י לֹא־יֽ͏ֵעָשֶׂ֥ה כֵ֖ן בְּיִשְׂרָאֵ֑ל אַֽל־תַּעֲשֵׂ֖ה אֶת־הַנְּבָלָ֥ה הַזֹּֽאת׃ 13 וַאֲנִ֗י אָ֤נָה אוֹלִיךְ֙ אֶת־חֶרְפָּתִ֔י וְאַתָּ֗ה תִּהְיֶ֛ה כְּאַחַ֥ד הַנְּבָלִ֖ים בְּיִשְׂרָאֵ֑ל וְעַתָּה֙ דַּבֶּר־נָ֣א אֶל־הַמֶּ֔לֶךְ כִּ֛י לֹ֥א יִמְנָעֵ֖נִי מִמֶּֽךָּ׃ 14 וְלֹ֥א אָבָ֖ה לִשְׁמֹ֣עַ בְּקוֹלָ֑הּ וַיֶּחֱזַ֤ק מִמֶּ֙נָּה֙ וַיְעַנֶּ֔הָ וַיִּשְׁכַּ֖ב אֹתָֽהּ׃ 15 וַיִּשְׂנָאֶ֣הָ אַמְנ֗וֹן שִׂנְאָה֙ גְּדוֹלָ֣ה מְאֹ֔ד כִּ֣י גְדוֹלָ֗ה הַשִּׂנְאָה֙ אֲשֶׁ֣ר שְׂנֵאָ֔הּ מֵאַהֲבָ֖ה אֲשֶׁ֣ר אֲהֵבָ֑הּ וַֽיֹּאמֶר־לָ֥הּ אַמְנ֖וֹן ק֥וּמִי לֵֽכִי׃ 16 וַתֹּ֣אמֶר ל֗וֹ אַל־אוֹדֹ֞ת הָרָעָ֤ה הַגְּדוֹלָה֙ הַזֹּ֔את מֵאַחֶ֛רֶת אֲשֶׁר־עָשִׂ֥יתָ עִמִּ֖י לְשַׁלְּחֵ֑נִי וְלֹ֥א אָבָ֖ה לִשְׁמֹ֥עַֽ לָֽהּ׃ 17 וַיִּקְרָ֗א אֶֽת־נַעֲרוֹ֙ מְשָׁ֣רְת֔וֹ וַיֹּ֕אמֶר שִׁלְחוּ־נָ֥א אֶת־זֹ֛את מֵעָלַ֖י הַח֑וּצָה וּנְעֹ֥ל הַדֶּ֖לֶת אַחֲרֶֽיהָ׃ 18 וְעָלֶ֙יהָ֙ כְּתֹ֣נֶת פַּסִּ֔ים כִּי֩ כֵ֨ן תִּלְבַּ֧שְׁןָ בְנוֹת־הַמֶּ֛לֶךְ הַבְּתוּלֹ֖ת מְעִילִ֑ים וַיֹּצֵ֨א אוֹתָ֤הּ מְשָֽׁרְתוֹ֙ הַח֔וּץ וְנָעַ֥ל הַדֶּ֖לֶת אַחֲרֶֽיהָ׃ 19 וַתִּקַּ֨ח תָּמָ֥ר אֵ֙פֶר֙ עַל־רֹאשָׁ֔הּ וּכְתֹ֧נֶת הַפַּסִּ֛ים אֲשֶׁ֥ר עָלֶ֖יהָ קָרָ֑עָה וַתָּ֤שֶׂם יָדָהּ֙ עַל־רֹאשָׁ֔הּ וַתֵּ֥לֶךְ הָל֖וֹךְ וְזָעָֽקָה׃ 20 וַיֹּ֨אמֶר אֵלֶ֜יהָ אַבְשָׁל֣וֹם אָחִ֗יהָ הַאֲמִינ֣וֹן אָחִיךְ֮ הָיָ֣ה עִמָּךְ֒ וְעַתָּ֞ה אֲחוֹתִ֤י הַחֲרִ֙ישִׁי֙ אָחִ֣יךְ ה֔וּא אַל־תָּשִׁ֥יתִי אֶת־לִבֵּ֖ךְ לַדָּבָ֣ר הַזֶּ֑ה וַתֵּ֤שֶׁב תָּמָר֙ וְשֹׁ֣מֵמָ֔ה בֵּ֖ית אַבְשָׁל֥וֹם אָחִֽיהָ׃ 21 וְהַמֶּ֣לֶךְ דָּוִ֔ד שָׁמַ֕ע אֵ֥ת כָּל־הַדְּבָרִ֖ים הָאֵ֑לֶּה וַיִּ֥חַר ל֖וֹ מְאֹֽד׃ 22 וְלֹֽא־דִבֶּ֧ר אַבְשָׁל֛וֹם עִם־אַמְנ֖וֹן לְמֵרָ֣ע וְעַד־ט֑וֹב כִּֽי־שָׂנֵ֤א אַבְשָׁלוֹם֙ אֶת־אַמְנ֔וֹן עַל־דְּבַר֙ אֲשֶׁ֣ר עִנָּ֔ה אֵ֖ת תָּמָ֥ר אֲחֹתֽוֹ׃   פ
23 וַֽיְהִי֙ לִשְׁנָתַ֣יִם יָמִ֔ים וַיִּהְי֤וּ גֹֽזְזִים֙ לְאַבְשָׁל֔וֹם בְּבַ֥עַל חָצ֖וֹר אֲשֶׁ֣ר עִם־אֶפְרָ֑יִם וַיִּקְרָ֥א אַבְשָׁל֖וֹם לְכָל־בְּנֵ֥י הַמֶּֽלֶךְ׃ 24 וַיָּבֹ֤א אַבְשָׁלוֹם֙ אֶל־הַמֶּ֔לֶךְ וַיֹּ֕אמֶר הִנֵּה־נָ֥א גֹזְזִ֖ים לְעַבְדֶּ֑ךָ יֵֽלֶךְ־נָ֥א הַמֶּ֛לֶךְ וַעֲבָדָ֖יו עִם־עַבְדֶּֽךָ׃ 25 וַיֹּ֨אמֶר הַמֶּ֜לֶךְ אֶל־אַבְשָׁל֗וֹם אַל־בְּנִי֙ אַל־נָ֤א נֵלֵךְ֙ כֻּלָּ֔נוּ וְלֹ֥א נִכְבַּ֖ד עָלֶ֑יךָ וַיִּפְרָץ־בּ֛וֹ וְלֹֽא־אָבָ֥ה לָלֶ֖כֶת וַֽיְבָרֲכֵֽהוּ׃ 26 וַיֹּ֙אמֶר֙ אַבְשָׁל֔וֹם וָלֹ֕א יֵֽלֶךְ־נָ֥א אִתָּ֖נוּ אַמְנ֣וֹן אָחִ֑י וַיֹּ֤אמֶר לוֹ֙ הַמֶּ֔לֶךְ לָ֥מָּה יֵלֵ֖ךְ עִמָּֽךְ׃ 27 וַיִּפְרָץ־בּ֖וֹ אַבְשָׁל֑וֹם וַיִּשְׁלַ֤ח אִתּוֹ֙ אֶת־אַמְנ֔וֹן וְאֵ֖ת כָּל־בְּנֵ֥י הַמֶּֽלֶךְ׃   ס 28 וַיְצַו֩ אַבְשָׁל֨וֹם אֶת־נְעָרָ֜יו לֵאמֹ֗ר רְא֣וּ נָ֠א כְּט֨וֹב לֵב־אַמְנ֤וֹן בַּיַּ֙יִן֙ וְאָמַרְתִּ֣י אֲלֵיכֶ֔ם הַכּ֧וּ אֶת־אַמְנ֛וֹן וַהֲמִתֶּ֥ם אֹת֖וֹ אַל־תִּירָ֑אוּ הֲל֗וֹא כִּ֤י אָֽנֹכִי֙ צִוִּ֣יתִי אֶתְכֶ֔ם חִזְק֖וּ וִהְי֥וּ לִבְנֵי־חָֽיִל׃ 29 וַֽיַּעֲשׂ֞וּ נַעֲרֵ֤י אַבְשָׁלוֹם֙ לְאַמְנ֔וֹן כַּאֲשֶׁ֥ר צִוָּ֖ה אַבְשָׁל֑וֹם וַיָּקֻ֣מוּ כָּל־בְּנֵ֣י הַמֶּ֗לֶךְ וַֽיִּרְכְּב֛וּ אִ֥ישׁ עַל־פִּרְדּ֖וֹ וַיָּנֻֽסוּ׃ 30 וַֽיְהִי֙ הֵ֣מָּה בַדֶּ֔רֶךְ וְהַשְּׁמֻעָ֣ה בָ֔אָה אֶל־דָּוִ֖ד לֵאמֹ֑ר הִכָּ֤ה אַבְשָׁלוֹם֙ אֶת־כָּל־בְּנֵ֣י הַמֶּ֔לֶךְ וְלֹֽא־נוֹתַ֥ר מֵהֶ֖ם אֶחָֽד׃   ס 31 וַיָּ֧קָם הַמֶּ֛לֶךְ וַיִּקְרַ֥ע אֶת־בְּגָדָ֖יו וַיִּשְׁכַּ֣ב אָ֑רְצָה וְכָל־עֲבָדָ֥יו נִצָּבִ֖ים קְרֻעֵ֥י בְגָדִֽים׃   ס 32 וַיַּ֡עַן יוֹנָדָ֣ב בֶּן־שִׁמְעָ֨ה אֲחִֽי־דָוִ֜ד וַיֹּ֗אמֶר אַל־יֹאמַ֤ר אֲדֹנִי֙ אֵ֣ת כָּל־הַנְּעָרִ֤ים בְּנֵֽי־הַמֶּ֙לֶךְ֙ הֵמִ֔יתוּ כִּֽי־אַמְנ֥וֹן לְבַדּ֖וֹ מֵ֑ת כִּֽי־עַל־פִּ֤י אַבְשָׁלוֹם֙ הָיְתָ֣ה שׂוּמָ֔ה מִיּוֹם֙ עַנֹּת֔וֹ אֵ֖ת תָּמָ֥ר אֲחֹתֽוֹ׃ 33 וְעַתָּ֡ה אַל־יָשֵׂם֩ אֲדֹנִ֨י הַמֶּ֤לֶךְ אֶל־לִבּוֹ֙ דָּבָ֣ר לֵאמֹ֔ר כָּל־בְּנֵ֥י הַמֶּ֖לֶךְ מֵ֑תוּ כִּֽי־אִם־אַמְנ֥וֹן לְבַדּ֖וֹ מֵֽת׃   פ
34 וַיִּבְרַ֖ח אַבְשָׁל֑וֹם וַיִּשָּׂ֞א הַנַּ֤עַר הַצֹּפֶה֙ אֶת־עינו וַיַּ֗רְא וְהִנֵּ֨ה עַם־רַ֜ב הֹלְכִ֥ים מִדֶּ֛רֶךְ אַחֲרָ֖יו מִצַּ֥ד הָהָֽר׃ 35 וַיֹּ֤אמֶר יֽוֹנָדָב֙ אֶל־הַמֶּ֔לֶךְ הִנֵּ֥ה בְנֵֽי־הַמֶּ֖לֶךְ בָּ֑אוּ כִּדְבַ֥ר עַבְדְּךָ֖ כֵּ֥ן הָיָֽה׃ 36 וַיְהִ֣י כְּכַלֹּת֣וֹ לְדַבֵּ֗ר וְהִנֵּ֤ה בְנֵֽי־הַמֶּ֙לֶךְ֙ בָּ֔אוּ וַיִּשְׂא֥וּ קוֹלָ֖ם וַיִּבְכּ֑וּ וְגַם־הַמֶּ֙לֶךְ֙ וְכָל־עֲבָדָ֔יו בָּכ֕וּ בְּכִ֖י גָּד֥וֹל מְאֹֽד׃ 37 וְאַבְשָׁל֣וֹם בָּרַ֔ח וַיֵּ֛לֶךְ אֶל־תַּלְמַ֥י בֶּן־עמיחור מֶ֣לֶךְ גְּשׁ֑וּר וַיִּתְאַבֵּ֥ל עַל־בְּנ֖וֹ כָּל־הַיָּמִֽים׃ 38 וְאַבְשָׁל֥וֹם בָּרַ֖ח וַיֵּ֣לֶךְ גְּשׁ֑וּר וַיְהִי־שָׁ֖ם שָׁלֹ֥שׁ שָׁנִֽים׃ 39 וַתְּכַל֙ דָּוִ֣ד הַמֶּ֔לֶךְ לָצֵ֖את אֶל־אַבְשָׁל֑וֹם כִּֽי־נִחַ֥ם עַל־אַמְנ֖וֹן כִּֽי־מֵֽת׃   ס