Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און עס איז געװען נאָך דעם, איז געשטאָרבן דער מלך פֿון די קינדער פֿון עמון, און זײַן זון חָנון איז געװאָרן מלך אױף זײַן אָרט. 2 האָט דוד געזאָגט: לאָמיך טאָן אַ פֿרײַנטלעכקײט מיט חָנון דעם זון פֿון נָחשן, אַזױ װי זײַן פֿאָטער האָט געטאָן אַ פֿרײַנטלעכקײט מיט מיר. און דוד האָט געשיקט דורך זײַנע קנעכט אים צו טרײסטן נאָך זײַן פֿאָטער. און דָוִדס קנעכט זײַנען געקומען אין לאַנד פֿון די קינדער פֿון עמון. 3 האָבן די האַרן פֿון די קינדער פֿון עמון געזאָגט צו חָנון זײער האַר: צי מײנסטו אַז דוד װיל טאָן כּבֿוד דײַן פֿאָטער, װאָס ער האָט געשיקט צו דיר טרײסטער? דאָך נאָר אױסצופֿאָרשן די שטאָט און זי אױסצוקוקן און זי דורכצונישטערן האָט דוד געשיקט זײַנע קנעכט צו דיר. 4 האָט חָנון גענומען דָוִדס קנעכט און האָט זײ אָפּגעגאָלט אַ האַלבע באָרד, און אָפּגעשניטן זײערע קלײדער אין העלפֿט, ביז זײער געזעס, און זײ אַװעקגעשיקט. 5 האָט מען אָנגעזאָגט דָוִדן, און ער האָט געשיקט זײ אַנטקעגן, װאָרום די מענטשן האָבן זיך זײער געשעמט. און דער מלך האָט געלאָזט זאָגן: זיצט אין יריחו ביז אײַער באָרד װעט אָפּװאַקסן, און איר װעט זיך אומקערן. 6 האָבן די קינדער פֿון עמון געזען אַז זײ האָבן זיך פֿאַרמיאוסט בײַ דָוִדן, און די קינדער פֿון עמון האָבן געשיקט און געדונגען ארם פֿון בית-רחובֿ, און ארם פֿון צוֹבֿאָ, צװאַנציק טױזנט פֿוסגײער, און דעם מלך פֿון מעכה מיט טױזנט מאַן, און די מענער פֿון טובֿ, צװעלף טױזנט מאַן. 7 האָט דוד דערהערט, און ער האָט געשיקט יוֹאָבֿן און דעם גאַנצן חיל, די גבורים. 8 און די קינדער פֿון עמון זײַנען אַרױסגעגאַנגען, און האָבן אָנגעריכט אַ מלחמה בײַם אײַנגאַנג פֿון טױער; און ארם פֿון צוֹבֿאָ און רחובֿ, און די מענער פֿון טובֿ און פֿון מעכה, זײַנען געװען באַזונדער אין פֿעלד. 9 און יוֹאָבֿ האָט געזען אַז דער פֿראָנט פֿון דער מלחמה איז קעגן אים פֿון פֿאָרנט און פֿון הינטן; האָט ער אױסגעקליבן פֿון אַלע געקליבענע פֿון ישׂראל, און אױסגעשטעלט אַקעגן ארם. 10 און דאָס איבעריקע פֿאָלק האָט ער געגעבן אױף דער האַנט פֿון זײַן ברודער אַבֿישַין, און אױסגעשטעלט אַקעגן די קינדער פֿון עמון. 11 און ער האָט געזאָגט: אױב ארם װעט זײַן שטאַרקער פֿון מיר, װעסטו מיר זײַן צו הילף, און אױב די קינדער פֿון עמון װעלן זײַן שטאַרקער פֿון דיר, װעל איך דיר גײן העלפֿן. 12 זײַ שטאַרק, און לאָמיר זיך שטאַרקן, פֿאַר אונדזער פֿאָלק און פֿאַר די שטעט פֿון אונדזער גאָט; און זאָל יהוה טאָן װאָס איז גוט אין זײַנע אױגן. 13 און יוֹאָבֿ און דאָס גאַנצע פֿאָלק װאָס מיט אים האָבן גענענט אױף מלחמה קעגן ארם, און זײ זײַנען אַנטלאָפֿן פֿאַר אים. 14 און װי די קינדער פֿון עמון האָבן געזען אַז ארם איז אַנטלאָפֿן, אַזױ זײַנען זײ אַנטלאָפֿן פֿאַר אַבֿישַין, און זײַנען אַרײַן אין שטאָט. און יוֹאָבֿ האָט זיך אומגעקערט פֿון די קינדער פֿון עמון, און איז געקומען קײן ירושלים. 15 און ארם האָט געזען אַז ער איז געשלאָגן געװאָרן פֿאַר ישׂראל, און זײ האָבן זיך אײַנגעזאַמלט אין אײנעם. 16 און הַדַדעֶזֶר האָט געשיקט און אַרױסגעבראַכט ארם װאָס פֿון יענער זײַט טײַך; און זײ זײַנען געקומען קײן חֵילֶם, מיט שוֹבֿך דעם חיל-פֿירער פֿון הַדַדעֶזֶרן זײ פֿאַרױס. 17 איז אָנגעזאָגט געװאָרן דָוִדן, און ער האָט אײַנגעזאַמלט גאַנץ ישׂראל, און איז אַריבער דעם ירדן, און געקומען קײן חֵילֶם. און ארם האָט זיך אױסגעשטעלט אַקעגן דָוִדן, און זײ האָבן מלחמה געהאַלטן מיט אים. 18 און ארם איז אַנטלאָפֿן פֿאַר ישׂראל, און דוד האָט געהרגעט פֿון ארם זיבן הונדערט אױף רײַטװעגן, און פֿערציק טױזנט רײַטער; און שוֹבֿך זײער חיל-פֿירער האָט ער געשלאָגן, און ער איז דאָרטן געשטאָרבן. 19 און אַלע מלכים, די קנעכט פֿון הַדַדעֶזֶרן, האָבן געזען אַז זײ זײַנען געשלאָגן געװאָרן פֿאַר ישׂראל, און זײ האָבן געמאַכט שלום מיט ישׂראל, און האָבן זײ געדינט. און ארם האָט מורא געהאַט װידער צו העלפֿן די קינדער פֿון עמון.
עברית
1 וַֽיְהִי֙ אַֽחֲרֵי־כֵ֔ן וַיָּ֕מָת מֶ֖לֶךְ בְּנֵ֣י עַמּ֑וֹן וַיִּמְלֹ֛ךְ חָנ֥וּן בְּנ֖וֹ תַּחְתָּֽיו׃ 2 וַיֹּ֨אמֶר דָּוִ֜ד אֶעֱשֶׂה־חֶ֣סֶד עִם־חָנ֣וּן בֶּן־נָחָ֗שׁ כַּאֲשֶׁר֩ עָשָׂ֨ה אָבִ֤יו עִמָּדִי֙ חֶ֔סֶד וַיִּשְׁלַ֨ח דָּוִ֧ד לְנַחֲמ֛וֹ בְּיַד־עֲבָדָ֖יו אֶל־אָבִ֑יו וַיָּבֹ֙אוּ֙ עַבְדֵ֣י דָוִ֔ד אֶ֖רֶץ בְּנֵ֥י עַמּֽוֹן׃ 3 וַיֹּאמְרוּ֩ שָׂרֵ֨י בְנֵֽי־עַמּ֜וֹן אֶל־חָנ֣וּן אֲדֹֽנֵיהֶ֗ם הַֽמְכַבֵּ֨ד דָּוִ֤ד אֶת־אָבִ֙יךָ֙ בְּעֵינֶ֔יךָ כִּֽי־שָׁלַ֥ח לְךָ֖ מְנַֽחֲמִ֑ים הֲ֠לוֹא בַּעֲב֞וּר חֲק֤וֹר אֶת־הָעִיר֙ וּלְרַגְּלָ֣הּ וּלְהָפְכָ֔הּ שָׁלַ֥ח דָּוִ֛ד אֶת־עֲבָדָ֖יו אֵלֶֽיךָ׃ 4 וַיִּקַּ֨ח חָנ֜וּן אֶת־עַבְדֵ֣י דָוִ֗ד וַיְגַלַּח֙ אֶת־חֲצִ֣י זְקָנָ֔ם וַיִּכְרֹ֧ת אֶת־מַדְוֵיהֶ֛ם בַּחֵ֖צִי עַ֣ד שְׁתֽוֹתֵיהֶ֑ם וַֽיְשַׁלְּחֵֽם׃ 5 וַיַּגִּ֤דוּ לְדָוִד֙ וַיִּשְׁלַ֣ח לִקְרָאתָ֔ם כִּֽי־הָי֥וּ הָאֲנָשִׁ֖ים נִכְלָמִ֣ים מְאֹ֑ד וַיֹּ֤אמֶר הַמֶּ֙לֶךְ֙ שְׁב֣וּ בִֽירֵח֔וֹ עַד־יְצַמַּ֥ח זְקַנְכֶ֖ם וְשַׁבְתֶּֽם׃ 6 וַיִּרְאוּ֙ בְּנֵ֣י עַמּ֔וֹן כִּ֥י נִבְאֲשׁ֖וּ בְּדָוִ֑ד וַיִּשְׁלְח֣וּ בְנֵֽי־עַמּ֡וֹן וַיִּשְׂכְּרוּ֩ אֶת־אֲרַ֨ם בֵּית־רְח֜וֹב וְאֶת־אֲרַ֣ם צוֹבָ֗א עֶשְׂרִ֥ים אֶ֙לֶף֙ רַגְלִ֔י וְאֶת־מֶ֤לֶךְ מַֽעֲכָה֙ אֶ֣לֶף אִ֔ישׁ וְאִ֣ישׁ ט֔וֹב שְׁנֵים־עָשָׂ֥ר אֶ֖לֶף אִֽישׁ׃ 7 וַיִּשְׁמַ֖ע דָּוִ֑ד וַיִּשְׁלַח֙ אֶת־יוֹאָ֔ב וְאֵ֥ת כָּל־הַצָּבָ֖א הַגִּבֹּרִֽים׃ 8 וַיֵּֽצְאוּ֙ בְּנֵ֣י עַמּ֔וֹן וַיַּעַרְכ֥וּ מִלְחָמָ֖ה פֶּ֣תַח הַשָּׁ֑עַר וַאֲרַ֨ם צוֹבָ֤א וּרְחוֹב֙ וְאִֽישׁ־ט֣וֹב וּמַֽעֲכָ֔ה לְבַדָּ֖ם בַּשָּׂדֶֽה׃ 9 וַיַּ֣רְא יוֹאָ֗ב כִּֽי־הָיְתָ֤ה אֵלָיו֙ פְּנֵ֣י הַמִּלְחָמָ֔ה מִפָּנִ֖ים וּמֵֽאָח֑וֹר וַיִּבְחַ֗ר מִכֹּל֙ בְּחוּרֵ֣י בישראל וַֽיַּעֲרֹ֖ךְ לִקְרַ֥את אֲרָֽם׃ 10 וְאֵת֙ יֶ֣תֶר הָעָ֔ם נָתַ֕ן בְּיַ֖ד אַבְשַׁ֣י אָחִ֑יו וַֽיַּעֲרֹ֕ךְ לִקְרַ֖את בְּנֵ֥י עַמּֽוֹן׃ 11 וַיֹּ֗אמֶר אִם־תֶּחֱזַ֤ק אֲרָם֙ מִמֶּ֔נִּי וְהָיִ֥תָה לִּ֖י לִֽישׁוּעָ֑ה וְאִם־בְּנֵ֤י עַמּוֹן֙ יֶחֱזְק֣וּ מִמְּךָ֔ וְהָלַכְתִּ֖י לְהוֹשִׁ֥יעַֽ לָֽךְ׃ 12 חֲזַ֤ק וְנִתְחַזַּק֙ בְּעַד־עַמֵּ֔נוּ וּבְעַ֖ד עָרֵ֣י אֱלֹהֵ֑ינוּ וַֽיהוָ֔ה יַעֲשֶׂ֥ה הַטּ֖וֹב בְּעֵינָֽיו׃ 13 וַיִּגַּ֣שׁ יוֹאָ֗ב וְהָעָם֙ אֲשֶׁ֣ר עִמּ֔וֹ לַמִּלְחָמָ֖ה בּֽ͏ַאֲרָ֑ם וַיָּנֻ֖סוּ מִפָּנָֽיו׃ 14 וּבְנֵ֨י עַמּ֤וֹן רָאוּ֙ כִּי־נָ֣ס אֲרָ֔ם וַיָּנֻ֙סוּ֙ מִפְּנֵ֣י אֲבִישַׁ֔י וַיָּבֹ֖אוּ הָעִ֑יר וַיָּ֣שָׁב יוֹאָ֗ב מֵעַל֙ בְּנֵ֣י עַמּ֔וֹן וַיָּבֹ֖א יְרוּשָׁלָֽ͏ִם׃ 15 וַיַּ֣רְא אֲרָ֔ם כִּ֥י נִגַּ֖ף לִפְנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֑ל וַיֵּאָסְפ֖וּ יָֽחַד׃ 16 וַיִּשְׁלַ֣ח הֲדַדְעֶ֗זֶר וַיֹּצֵ֤א אֶת־אֲרָם֙ אֲשֶׁר֙ מֵעֵ֣בֶר הַנָּהָ֔ר וַיָּבֹ֖אוּ חֵילָ֑ם וְשׁוֹבַ֛ךְ שַׂר־צְבָ֥א הֲדַדְעֶ֖זֶר לִפְנֵיהֶֽם׃ 17 וַיֻּגַּ֣ד לְדָוִ֗ד   ס וַיֶּאֱסֹ֤ף אֶת־כָּל־יִשְׂרָאֵל֙ וַיַּעֲבֹ֣ר אֶת־הַיַּרְדֵּ֔ן וַיָּבֹ֖א חֵלָ֑אמָה וַיַּעַרְכ֤וּ אֲרָם֙ לִקְרַ֣את דָּוִ֔ד וַיִּלָּחֲמ֖וּ עִמּֽוֹ׃ 18 וַיָּ֣נָס אֲרָם֮ מִפְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵל֒ וַיַּהֲרֹ֨ג דָּוִ֜ד מֵאֲרָ֗ם שְׁבַ֤ע מֵאוֹת֙ רֶ֔כֶב וְאַרְבָּעִ֥ים אֶ֖לֶף פָּרָשִׁ֑ים וְאֵ֨ת שׁוֹבַ֧ךְ שַׂר־צְבָא֛וֹ הִכָּ֖ה וַיָּ֥מָת שָֽׁם׃ 19 וַיִּרְא֨וּ כָֽל־הַמְּלָכִ֜ים עַבְדֵ֣י הֲדַדְעֶ֗זֶר כִּ֤י נִגְּפוּ֙ לִפְנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל וַיַּשְׁלִ֥מוּ אֶת־יִשְׂרָאֵ֖ל וַיַּֽעַבְד֑וּם וַיִּֽרְא֣וּ אֲרָ֔ם לְהוֹשִׁ֥יעַ ע֖וֹד אֶת־בְּנֵ֥י עַמּֽוֹן׃   פ