Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און עס איז געװען נאָך שאָולס טױט, אַז דוד האָט זיך געהאַט אומגעקערט פֿון שלאָגן עַמָלק, און דוד איז געזעסן אין ציקלַג צװײ טעג, 2 און אױפֿן דריטן טאָג, ערשט אַ מאַן קומט אָן פֿון דעם לאַגער, פֿון שָאולן, און זײַנע קלײדער זײַנען צעריסן, און ערד איז אױף זײַן קאָפּ. און עס איז געװען, װי ער איז געקומען צו דָוִדן, אַזױ איז ער געפֿאַלן צו דער ערד, און האָט זיך געבוקט. 3 האָט דוד צו אים געזאָגט: פֿון װאַנען קומסטו? האָט ער צו אים געזאָגט: פֿון דעם לאַגער פֿון ישׂראל בין איך אַנטרונען געװאָרן. 4 האָט דוד צו אים געזאָגט: װי איז די זאַך געװען? דערצײל מיר, איך בעט דיך. האָט ער געזאָגט: דאָס פֿאָלק איז אַנטלאָפֿן פֿון דער מלחמה, און אױך זײַנען פֿיל פֿון דעם פֿאָלק געפֿאַלן און געשטאָרבן, און אױך שָאול און זײַן זון יהונתן זײַנען טױט. 5 האָט דוד געזאָגט צו דעם יונג װאָס האָט דאָס אים דערצײלט: װי אַזױ װײסטו אַז שָאול און זײַן זון יהונתן זײַנען טױט? 6 האָט דער יונג װאָס האָט אים דאָס דערצײלט, געזאָגט: איך האָב זיך גראָד געטראָפֿן אױף באַרג גִלבוֹע, ערשט שָאול איז אָנגעלענט אױף זײַן שפּיז, און אָט האָבן די רײַטװעגן און די רײַטמענער אים אָנגעיאָגט. 7 האָט ער זיך אומגעקערט הינטער זיך, און האָט מיך דערזען, און ער האָט גערופֿן צו מיר, און איך האָב געזאָגט: דאָ בין איך. 8 האָט ער צו מיר געזאָגט: װער ביסטו? האָב איך צו אים געזאָגט: אַן עַמָלקי בין איך. 9 האָט ער צו מיר געזאָגט: שטעל זיך, איך בעט דיך, לעבן מיר, און טײט מיך, װאָרום די גסיסה האָט מיך אָנגענומען; װאָרום נאָר װאָס מײַן נשמה האַלט זיך אין מיר. 10 האָב איך זיך געשטעלט לעבן אים, און האָב אים געטײט, װײַל איך האָב געװוּסט, אַז ער קען מער ניט לעבן נאָך זײַן פֿאַלן. און איך האָב גענומען די קרױן װאָס אױף זײַן קאָפּ, און דעם אָרעמבאַנד װאָס אױף זײַן אָרעם, און האָב זײ געבראַכט אַהער צו מײַן האַר. 11 האָט דוד אָנגענומען זײַנע קלײדער, און האָט זײ צעריסן, און דאָס גלײַכן אַלע מענטשן װאָס מיט אים. 12 און זײ האָבן געקלאָגט און געװײנט, און האָבן געפֿאַסט ביזן אָװנט אױף שָאולן און אױף יהונתן זײַן זון, און אױף דעם פֿאָלק פֿון גאָט, און אױף דעם הױז פֿון ישׂראל, װאָס זײ זײַנען געפֿאַלן דורכן שװערד. 13 און דוד האָט געזאָגט צו דעם יונג װאָס האָט דאָס אים דערצײלט: פֿון װאַנען ביסטו? האָט ער געזאָגט: איך בין דער זון פֿון אַ פֿרעמדן מאַן, אַן עַמָלקי. 14 האָט דוד צו אים געזאָגט: װי האָסטו ניט מורא געהאַט אױסצושטרעקן דײַן האַנט אומצוברענגען דעם געזאַלבטן פֿון גאָט? 15 און דוד האָט צוגערופֿן אײנעם פֿון די יונגען, און האָט געזאָגט: גענען, פֿאַל-צו אױף אים. און ער האָט אים געשלאָגן, און ער איז געשטאָרבן. 16 און דוד האָט צו אים געזאָגט: דײַן בלוט אױף דײַן קאָפּ! װאָרום דײַן מױל האָט עדות געזאָגט אױף דיר, אַזױ צו זאָגן: איך האָב געטײט דעם געזאַלבטן פֿון גאָט. 17 און דוד האָט געקלאָגט די דאָזיקע קלאָג אױף שָאולן און אױף יהונתן זײַן זון, 18 און ער האָט געזאָגט-כּדי צו לערנען די קינדער פֿון יהוּדה דעם בױגן; דאָס איז שױן פֿאַרשריבן אין בוך פֿון ישר: 19 די פּראַכט, ישׂראל, איז אױף דײַנע הײכן דערשלאָגן; װי זײַנען די גבורים געפֿאַלן! 20 ניט דערצײלן זאָלט איר אין גַת, ניט אָנזאָגן אין די גאַסן פֿון אַשקלון, כּדי די טעכטער פֿון די פּלִשתּים זאָלן זיך ניט פֿרײען, כּדי די טעכטער פֿון די אומבאַשניטענע זאָלן ניט קװעלן. 21 איר בערג פֿון גִלבוֹע, ניט טױ און ניט רעגן אױף אײַך, אָדער פֿעלדער געהױבענע! װאָרום דאָרט איז פֿאַרמיאוסט געװאָרן דער שילד פֿון גבורים, דער שילד פֿון שָאולן, מיט אײל ניט באַשמירט, 22 פֿון בלוט פֿון דערשלאָגענע, פֿון פֿעטס פֿון גבורים, האָט יהונתנס בױגן זיך צוריק ניט געצױגן, און די שװערד פֿון שָאולן זיך ניט אומגעקערט לײדיק. 23 שָאול און יהונתן, די באַליבטע און ליבע אין זײער לעבן, צו מאָל אין זײער טױט האָבן זײ זיך ניט צעשײדט. פֿון אָדלערס זײַנען זײ געװען פֿלינקער, פֿון לײבן זײַנען זײ געװען שטאַרקער. 24 איר טעכטער פֿון ישׂראל, אױף שָאולן װײנט, װאָס האָט אײַך אין רױטן געקלײדט, מיט תּענוגים דערצו, װאָס האָט אַרױפֿגעטאָן צירונג פֿון גאָלד אױף אײַער קלײד. 25 װי זײַנען די גבורים אין מלחמה געפֿאַלן-יהונתן אױף דײַנע הײכן דערשלאָגן! 26 מיך קלעמט נאָך דיר, יהונתן מײַן ברודער, ליב געװען ביסטו מיר זײער; װוּנדערלעך געװען איז דײַן ליבשאַפֿט צו מיר, מער װי די ליבשאַפֿט פֿון װײַבער. 27 װי זײַנען די גבורים געפֿאַלן, און אונטערגעגאַנגען די װאַפֿן פֿון מלחמה!
עברית
1 וַיְהִ֗י אֽ͏ַחֲרֵי֙ מ֣וֹת שָׁא֔וּל וְדָוִ֣ד שָׁ֔ב מֵהַכּ֖וֹת אֶת־הָעֲמָלֵ֑ק וַיֵּ֧שֶׁב דָּוִ֛ד בְּצִקְלָ֖ג יָמִ֥ים שְׁנָֽיִם׃ 2 וַיְהִ֣י בַּיּ֣וֹם הַשְּׁלִישִׁ֗י וְהִנֵּה֩ אִ֨ישׁ בָּ֤א מִן־הַֽמַּחֲנֶה֙ מֵעִ֣ם שָׁא֔וּל וּבְגָדָ֣יו קְרֻעִ֔ים וַאֲדָמָ֖ה עַל־רֹאשׁ֑וֹ וַיְהִי֙ בְּבֹא֣וֹ אֶל־דָּוִ֔ד וַיִּפֹּ֥ל אַ֖רְצָה וַיִּשְׁתָּֽחוּ׃ 3 וַיֹּ֤אמֶר לוֹ֙ דָּוִ֔ד אֵ֥י מִזֶּ֖ה תָּב֑וֹא וַיֹּ֣אמֶר אֵלָ֔יו מִמַּחֲנֵ֥ה יִשְׂרָאֵ֖ל נִמְלָֽטְתִּי׃ 4 וַיֹּ֨אמֶר אֵלָ֥יו דָּוִ֛ד מֶה־הָיָ֥ה הַדָּבָ֖ר הַגֶּד־נָ֣א לִ֑י וַ֠יֹּאמֶר אֲשֶׁר־נָ֨ס הָעָ֜ם מִן־הַמִּלְחָמָ֗ה וְגַם־הַרְבֵּ֞ה נָפַ֤ל מִן־הָעָם֙ וַיָּמֻ֔תוּ וְגַ֗ם שָׁא֛וּל וִיהוֹנָתָ֥ן בְּנ֖וֹ מֵֽתוּ׃ 5 וַיֹּ֣אמֶר דָּוִ֔ד אֶל־הַנַּ֖עַר הַמַּגִּ֣יד ל֑וֹ אֵ֣יךְ יָדַ֔עְתָּ כִּי־מֵ֥ת שָׁא֖וּל וִיהֽוֹנָתָ֥ן בְּנֽוֹ׃ 6 וַיֹּ֜אמֶר הַנַּ֣עַר הַמַּגִּ֣יד ל֗וֹ נִקְרֹ֤א נִקְרֵ֙יתִי֙ בְּהַ֣ר הַגִּלְבֹּ֔עַ וְהִנֵּ֥ה שָׁא֖וּל נִשְׁעָ֣ן עַל־חֲנִית֑וֹ וְהִנֵּ֥ה הָרֶ֛כֶב וּבַעֲלֵ֥י הַפָּרָשִׁ֖ים הִדְבִּקֻֽהוּ׃ 7 וַיִּ֥פֶן אַחֲרָ֖יו וַיִּרְאֵ֑נִי וַיִּקְרָ֣א אֵלָ֔י וָאֹמַ֖ר הִנֵּֽנִי׃ 8 וַיֹּ֥אמֶר לִ֖י מִי־אָ֑תָּה ויאמר אֵלָ֔יו עֲמָלֵקִ֖י אָנֹֽכִי׃ 9 וַיֹּ֣אמֶר אֵלַ֗י עֲמָד־נָ֤א עָלַי֙ וּמֹ֣תְתֵ֔נִי כִּ֥י אֲחָזַ֖נִי הַשָּׁבָ֑ץ כִּֽי־כָל־ע֥וֹד נַפְשִׁ֖י בִּֽי׃ 10 וָאֶעֱמֹ֤ד עָלָיו֙ וַאֲמֹ֣תְתֵ֔הוּ כִּ֣י יָדַ֔עְתִּי כִּ֛י לֹ֥א יִֽחְיֶ֖ה אַחֲרֵ֣י נִפְל֑וֹ וָאֶקַּ֞ח הַנֵּ֣זֶר אֲשֶׁ֣ר עַל־רֹאשׁ֗וֹ וְאֶצְעָדָה֙ אֲשֶׁ֣ר עַל־זְרֹע֔וֹ וָאֲבִיאֵ֥ם אֶל־אֲדֹנִ֖י הֵֽנָּה׃ 11 וַיַּחֲזֵ֥ק דָּוִ֛ד בבגדו וַיִּקְרָעֵ֑ם וְגַ֥ם כָּל־הָאֲנָשִׁ֖ים אֲשֶׁ֥ר אִתּֽוֹ׃ 12 וַֽיִּסְפְּדוּ֙ וַיִּבְכּ֔וּ וַיָּצֻ֖מוּ עַד־הָעָ֑רֶב עַל־שָׁא֞וּל וְעַל־יְהוֹנָתָ֣ן בְּנ֗וֹ וְעַל־עַ֤ם יְהוָה֙ וְעַל־בֵּ֣ית יִשְׂרָאֵ֔ל כִּ֥י נָפְל֖וּ בֶּחָֽרֶב׃   ס 13 וַיֹּ֣אמֶר דָּוִ֗ד אֶל־הַנַּ֙עַר֙ הַמַּגִּ֣יד ל֔וֹ אֵ֥י מִזֶּ֖ה אָ֑תָּה וַיֹּ֕אמֶר בֶּן־אִ֛ישׁ גֵּ֥ר עֲמָלֵקִ֖י אָנֹֽכִי׃ 14 וַיֹּ֥אמֶר אֵלָ֖יו דָּוִ֑ד אֵ֚יךְ לֹ֣א יָרֵ֔אתָ לִשְׁלֹ֙חַ֙ יָֽדְךָ֔ לְשַׁחֵ֖ת אֶת־מְשִׁ֥יחַ יְהוָֽה׃ 15 וַיִּקְרָ֣א דָוִ֗ד לְאַחַד֙ מֵֽהַנְּעָרִ֔ים וַיֹּ֖אמֶר גַּ֣שׁ פְּגַע־בּ֑וֹ וַיַּכֵּ֖הוּ וַיָּמֹֽת׃ 16 וַיֹּ֤אמֶר אֵלָיו֙ דָּוִ֔ד דמיך עַל־רֹאשֶׁ֑ךָ כִּ֣י פִ֗יךָ עָנָ֤ה בְךָ֙ לֵאמֹ֔ר אָנֹכִ֥י מֹתַ֖תִּי אֶת־מְשִׁ֥יחַ יְהוָֽה׃   ס 17 וַיְקֹנֵ֣ן דָּוִ֔ד אֶת־הַקִּינָ֖ה הַזֹּ֑את עַל־שָׁא֖וּל וְעַל־יְהוֹנָתָ֥ן בְּנֽוֹ׃ 18 וַיֹּ֕אמֶר לְלַמֵּ֥ד בְּנֵֽי־יְהוּדָ֖ה קָ֑שֶׁת הִנֵּ֥ה כְתוּבָ֖ה עַל־סֵ֥פֶר הַיָּשָֽׁר׃ 19 הַצְּבִי֙ יִשְׂרָאֵ֔ל עַל־בָּמוֹתֶ֖יךָ חָלָ֑ל אֵ֖יךְ נָפְל֥וּ גִבּוֹרִֽים׃ 20 אַל־תַּגִּ֣ידוּ בְגַ֔ת אַֽל־תְּבַשְּׂר֖וּ בְּחוּצֹ֣ת אַשְׁקְל֑וֹן פֶּן־תִּשְׂמַ֙חְנָה֙ בְּנ֣וֹת פְּלִשְׁתִּ֔ים פֶּֽן־תַּעֲלֹ֖זְנָה בְּנ֥וֹת הָעֲרֵלִֽים׃ 21 הָרֵ֣י בַגִּלְבֹּ֗עַ אַל־טַ֧ל וְאַל־מָטָ֛ר עֲלֵיכֶ֖ם וּשְׂדֵ֣י תְרוּמֹ֑ת כִּ֣י שָׁ֤ם נִגְעַל֙ מָגֵ֣ן גִּבּוֹרִ֔ים מָגֵ֣ן שָׁא֔וּל בְּלִ֖י מָשִׁ֥יחַ בַּשָּֽׁמֶן׃ 22 מִדַּ֣ם חֲלָלִ֗ים מֵחֵ֙לֶב֙ גִּבּוֹרִ֔ים קֶ֚שֶׁת יְה֣וֹנָתָ֔ן לֹ֥א נָשׂ֖וֹג אָח֑וֹר וְחֶ֣רֶב שָׁא֔וּל לֹ֥א תָשׁ֖וּב רֵיקָֽם׃ 23 שָׁא֣וּל וִיהוֹנָתָ֗ן הַנֶּאֱהָבִ֤ים וְהַנְּעִימִם֙ בְּחַיֵּיהֶ֔ם וּבְמוֹתָ֖ם לֹ֣א נִפְרָ֑דוּ מִנְּשָׁרִ֣ים קַ֔לּוּ מֵאֲרָי֖וֹת גָּבֵֽרוּ׃ 24 בְּנוֹת֙ יִשְׂרָאֵ֔ל אֶל־שָׁא֖וּל בְּכֶ֑ינָה הַמַּלְבִּֽשְׁכֶ֤ם שָׁנִי֙ עִם־עֲדָנִ֔ים הַֽמַּעֲלֶה֙ עֲדִ֣י זָהָ֔ב עַ֖ל לְבוּשְׁכֶֽן׃ 25 אֵ֚יךְ נָפְל֣וּ גִבֹּרִ֔ים בְּת֖וֹךְ הַמִּלְחָמָ֑ה יְה֣וֹנָתָ֔ן עַל־בָּמוֹתֶ֖יךָ חָלָֽל׃ 26 צַר־לִ֣י עָלֶ֗יךָ אָחִי֙ יְה֣וֹנָתָ֔ן נָעַ֥מְתָּ לִּ֖י מְאֹ֑ד נִפְלְאַ֤תָה אַהֲבָֽתְךָ֙ לִ֔י מֵאַהֲבַ֖ת נָשִֽׁים׃ 27 אֵ֚יךְ נָפְל֣וּ גִבּוֹרִ֔ים וַיֹּאבְד֖וּ כְּלֵ֥י מִלְחָמָֽה׃   פ