Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און דער ייִנגל שמואל האָט געדינט גאָט לעבן עלין; און גאָטס װאָרט איז געװען זעלטן אין יענע טעג. קײן אָפֿטע זעונג איז ניט געװען. 2 און עס איז געװען אין יענע טעג, װען עלי איז געלעגן אױף זײַן אָרט – און זײַנע אױגן האָבן אָנגעהױבן טונקל װערן; ער האָט ניט געקענט זען – 3 און דאָס ליכט פֿון גאָט איז נאָך ניט געװען אױסגעגאַנגען, און שמואל איז געלעגן אין טעמפּל פֿון גאָט, װאָס דאָרטן איז געװען דער אָרון פֿון גאָט.
4 האָט גאָט גערופֿן צו שמואלן; האָט ער געזאָגט: דאָ בין איך. 5 און ער איז צוגעלאָפֿן צו עלין, און האָט געזאָגט: דאָ בין איך; האָסט דאָך מיך גערופֿן. האָט ער געזאָגט: איך האָב ניט גערופֿן; לײג זיך צוריק. איז ער געגאַנגען און האָט זיך געלײגט. 6 האָט גאָט װידער גערופֿן שמואלן, און שמואל איז אױפֿגעשטאַנען און איז צוגעגאַנגען צו עלין, און האָט געזאָגט: דאָ בין איך; האָסט דאָך מיך גערופֿן. האָט ער געזאָגט: איך האָב ניט גערופֿן, מײַן זון; לײג זיך צוריק. 7 און שמואל האָט נאָך ניט געקענט גאָט, און דאָס װאָרט פֿון גאָט האָט זיך נאָך ניט געהאַט אַנטפּלעקט צו אים. 8 האָט גאָט װידער גערופֿן שמואלן צום דריטן מאָל. און ער איז אױפֿגעשטאַנען, און איז צוגעגאַנגען צו עלין, און האָט געזאָגט: דאָ בין איך; האָסט דאָך מיך גערופֿן. האָט עלי פֿאַרשטאַנען אַז גאָט רופֿט דעם ייִנגל. 9 און עלי האָט געזאָגט צו שמואלן: גײ לײג זיך; און עס װעט זײַן, אַז מע װעט רופֿן צו דיר, זאָלסטו זאָגן: רעד, גאָט, װאָרום דײַן קנעכט הערט. איז שמואל געגאַנגען און האָט זיך געלײגט אױף זײַן אָרט. 10 און גאָט איז געקומען און האָט זיך אַװעקגעשטעלט, און האָט גערופֿן אַזױ װי די פֿריִערדיקע מאָל: שמואל! שמואל! האָט שמואל געזאָגט: רעד, װאָרום דײַן קנעכט הערט.
11 האָט גאָט געזאָגט צו שמואלן: זע, איך טו אַ זאַך אין ישׂראל, אַז איטלעכער װאָס הערט עס, װעלן קלינגען זײַנע בײדע אױערן. 12 אין יענעם טאָג װעל איך מקיים זײַן אױף עלין אַלץ װאָס איך האָב גערעדט װעגן זײַן הױז, פֿון אָנהײב ביזן סָוף. 13 װאָרום איך האָב אים אָנגעזאָגט אַז איך פֿאַרמשפּט זײַן הױז אױף אײביק, פֿאַר דער זינד, װאָס ער האָט געװוּסט אַז זײַנע זין ברענגען אַ קללה אױף זיך, און האָט זײ ניט געװערט. 14 און דרום האָב איך געשװאָרן אױף עליס הױז: אױב די זינד פֿון עליס הױז װעט פֿאַרגעבן װערן דורך שלאַכטאָפּפֿער אָדער דורך שפּײַזאָפּפֿער אױף אײביק! 15 און שמואל איז געלעגן ביז אין דער פֿרי, און ער האָט געעפֿנט די טירן פֿון גאָטס הױז. און שמואל האָט מורא געהאַט צו דערצײלן די זעונג צו עלין. 16 האָט עלי גערופֿן שמואלן, און האָט געזאָגט: שמואל מײַן זון! האָט ער געזאָגט: דאָ בין איך. 17 האָט ער געזאָגט: װאָס איז די זאַך װאָס ער האָט צו דיר גערעדט? זאָלסטו ניט פֿאַרלײקענען פֿון מיר, איך בעט דיך. זאָל דיר גאָט טאָן אַזױ און נאָך מער, אױב דו װעסט פֿון מיר פֿאַרלײקענען אַ װאָרט פֿון אַלע װערטער װאָס גאָט האָט צו דיר גערעדט. 18 האָט שמואל אים דערצײלט אַלע װערטער, און ניט פֿאַרלײקנט פֿון אים. און ער האָט געזאָגט: ער איז יהוה; װאָס איז גוט אין זײַנע אױגן, זאָל ער טאָן.
19 און שמואל איז געװאַקסן, און גאָט איז געװען מיט אים, און ער האָט פֿון אַלע זײַנע װערטער ניט געלאָזט פֿאַלן צו דער ערד. 20 און גאַנץ ישׂראל פֿון דן און ביז באֵר-שֶבֿע האָט געװוּסט אַז שמואל איז באַגלױבט געװאָרן פֿאַר אַ נבֿיא פֿון גאָט. 21 און גאָט האָט זיך װידער באַװיזן אין שילו; װאָרום גאָט האָט זיך אַנטפּלעקט צו שמואלן אין שילו דורך דעם װאָרט פֿון גאָט.
עברית
1 וְהַנַּ֧עַר שְׁמוּאֵ֛ל מְשָׁרֵ֥ת אֶת־יְהוָ֖ה לִפְנֵ֣י עֵלִ֑י וּדְבַר־יְהוָ֗ה הָיָ֤ה יָקָר֙ בַּיָּמִ֣ים הָהֵ֔ם אֵ֥ין חָז֖וֹן נִפְרָֽץ׃   ס 2 וַֽיְהִי֙ בַּיּ֣וֹם הַה֔וּא וְעֵלִ֖י שֹׁכֵ֣ב בִּמְקֹמ֑וֹ ועינו הֵחֵ֣לּוּ כֵה֔וֹת לֹ֥א יוּכַ֖ל לִרְאֽוֹת׃ 3 וְנֵ֤ר אֱלֹהִים֙ טֶ֣רֶם יִכְבֶּ֔ה וּשְׁמוּאֵ֖ל שֹׁכֵ֑ב בְּהֵיכַ֣ל יְהוָ֔ה אֲשֶׁר־שָׁ֖ם אֲר֥וֹן אֱלֹהִֽים׃   פ
4 וַיִּקְרָ֧א יְהוָ֛ה אֶל־שְׁמוּאֵ֖ל וַיֹּ֥אמֶר הִנֵּֽנִי׃ 5 וַיָּ֣רָץ אֶל־עֵלִ֗י וַיֹּ֤אמֶר הִנְנִי֙ כִּֽי־קָרָ֣אתָ לִּ֔י וַיֹּ֥אמֶר לֹֽא־קָרָ֖אתִי שׁ֣וּב שְׁכָ֑ב וַיֵּ֖לֶךְ וַיִּשְׁכָּֽב׃   ס 6 וַיֹּ֣סֶף יְהוָ֗ה קְרֹ֣א עוֹד֮ שְׁמוּאֵל֒ וַיָּ֤קָם שְׁמוּאֵל֙ וַיֵּ֣לֶךְ אֶל־עֵלִ֔י וַיֹּ֣אמֶר הִנְנִ֔י כִּ֥י קָרָ֖אתָ לִ֑י וַיֹּ֛אמֶר לֹֽא־קָרָ֥אתִי בְנִ֖י שׁ֥וּב שְׁכָֽב׃ 7 וּשְׁמוּאֵ֕ל טֶ֖רֶם יָדַ֣ע אֶת־יְהוָ֑ה וְטֶ֛רֶם יִגָּלֶ֥ה אֵלָ֖יו דְּבַר־יְהוָֽה׃ 8 וַיֹּ֨סֶף יְהוָ֥ה קְרֹא־שְׁמוּאֵל֮ בַּשְּׁלִשִׁית֒ וַיָּ֙קָם֙ וַיֵּ֣לֶךְ אֶל־עֵלִ֔י וַיֹּ֣אמֶר הִנְנִ֔י כִּ֥י קָרָ֖אתָ לִ֑י וַיָּ֣בֶן עֵלִ֔י כִּ֥י יְהוָ֖ה קֹרֵ֥א לַנָּֽעַר׃ 9 וַיֹּ֨אמֶר עֵלִ֣י לִשְׁמוּאֵל֮ לֵ֣ךְ שְׁכָב֒ וְהָיָה֙ אִם־יִקְרָ֣א אֵלֶ֔יךָ וְאָֽמַרְתָּ֙ דַּבֵּ֣ר יְהוָ֔ה כִּ֥י שֹׁמֵ֖עַ עַבְדֶּ֑ךָ וַיֵּ֣לֶךְ שְׁמוּאֵ֔ל וַיִּשְׁכַּ֖ב בִּמְקוֹמֽוֹ׃ 10 וַיָּבֹ֤א יְהוָה֙ וַיִּתְיַצַּ֔ב וַיִּקְרָ֥א כְפַֽעַם־בְּפַ֖עַם שְׁמוּאֵ֣ל שְׁמוּאֵ֑ל וַיֹּ֤אמֶר שְׁמוּאֵל֙ דַּבֵּ֔ר כִּ֥י שֹׁמֵ֖עַ עַבְדֶּֽךָ׃   פ
11 וַיֹּ֤אמֶר יְהוָה֙ אֶל־שְׁמוּאֵ֔ל הִנֵּ֧ה אָנֹכִ֛י עֹשֶׂ֥ה דָבָ֖ר בְּיִשְׂרָאֵ֑ל אֲשֶׁר֙ כָּל־שֹׁ֣מְע֔וֹ תְּצִלֶּ֖ינָה שְׁתֵּ֥י אָזְנָֽיו׃ 12 בַּיּ֤וֹם הַהוּא֙ אָקִ֣ים אֶל־עֵלִ֔י אֵ֛ת כָּל־אֲשֶׁ֥ר דִּבַּ֖רְתִּי אֶל־בֵּית֑וֹ הָחֵ֖ל וְכַלֵּֽה׃ 13 וְהִגַּ֣דְתִּי ל֔וֹ כִּֽי־שֹׁפֵ֥ט אֲנִ֛י אֶת־בֵּית֖וֹ עַד־עוֹלָ֑ם בַּעֲוֺ֣ן אֲשֶׁר־יָדַ֗ע כִּֽי־מְקַֽלְלִ֤ים לָהֶם֙ בָּנָ֔יו וְלֹ֥א כִהָ֖ה בָּֽם׃ 14 וְלָכֵ֥ן נִשְׁבַּ֖עְתִּי לְבֵ֣ית עֵלִ֑י אִֽם־יִתְכַּפֵּ֞ר עֲוֺ֧ן בֵּית־עֵלִ֛י בְּזֶ֥בַח וּבְמִנְחָ֖ה עַד־עוֹלָֽם׃ 15 וַיִּשְׁכַּ֤ב שְׁמוּאֵל֙ עַד־הַבֹּ֔קֶר וַיִּפְתַּ֖ח אֶת־דַּלְת֣וֹת בֵּית־יְהוָ֑ה וּשְׁמוּאֵ֣ל יָרֵ֔א מֵהַגִּ֥יד אֶת־הַמַּרְאָ֖ה אֶל־עֵלִֽי׃ 16 וַיִּקְרָ֤א עֵלִי֙ אֶת־שְׁמוּאֵ֔ל וַיֹּ֖אמֶר שְׁמוּאֵ֣ל בְּנִ֑י וַיֹּ֖אמֶר הִנֵּֽנִי׃ 17 וַיֹּ֗אמֶר מָ֤ה הַדָּבָר֙ אֲשֶׁ֣ר דִּבֶּ֣ר אֵלֶ֔יךָ אַל־נָ֥א תְכַחֵ֖ד מִמֶּ֑נִּי כֹּ֣ה יַעֲשֶׂה־לְּךָ֤ אֱלֹהִים֙ וְכֹ֣ה יוֹסִ֔יף אִם־תְּכַחֵ֤ד מִמֶּ֙נִּי֙ דָּבָ֔ר מִכָּל־הַדָּבָ֖ר אֲשֶׁר־דִּבֶּ֥ר אֵלֶֽיךָ׃ 18 וַיַּגֶּד־ל֤וֹ שְׁמוּאֵל֙ אֶת־כָּל־הַדְּבָרִ֔ים וְלֹ֥א כִחֵ֖ד מִמֶּ֑נּוּ וַיֹּאמַ֕ר יְהוָ֣ה ה֔וּא הַטּ֥וֹב בְּעֵינָ֖ו יַעֲשֶֽׂה׃   פ
19 וַיִּגְדַּ֖ל שְׁמוּאֵ֑ל וַֽיהוָה֙ הָיָ֣ה עִמּ֔וֹ וְלֹֽא־הִפִּ֥יל מִכָּל־דְּבָרָ֖יו אָֽרְצָה׃ 20 וַיֵּ֙דַע֙ כָּל־יִשְׂרָאֵ֔ל מִדָּ֖ן וְעַד־בְּאֵ֣ר שָׁ֑בַע כִּ֚י נֶאֱמָ֣ן שְׁמוּאֵ֔ל לְנָבִ֖יא לַיהוָֽה׃ 21 וַיֹּ֥סֶף יְהוָ֖ה לְהֵרָאֹ֣ה בְשִׁלֹ֑ה כִּֽי־נִגְלָ֨ה יְהוָ֧ה אֶל־שְׁמוּאֵ֛ל בְּשִׁל֖וֹ בִּדְבַ֥ר יְהוָֽה׃   פ