Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און ער איז אױפֿגעשטאַנען און איז אַװעקגעגאַנגען; און יהונתן איז אַרײַן אין שטאָט. 2 און דוד איז געקומען קײן נוֹבֿ צו אַחימֶלֶך דעם כּהן, און אַחימֶלֶך האָט געאײַלט דָוִדן אַנטקעגן, און האָט צו אים געזאָגט: פֿאַר װאָס ביסטו אַלײן, און קײנער איז ניט מיט דיר? 3 האָט דוד געזאָגט צו אַחימֶלֶך דעם כּהן: דער מלך האָט מיר באַפֿױלן אַ זאַך, און האָט צו מיר געזאָגט: קײנער זאָל גאָרנישט װיסן פֿון דער זאַך װעגן װאָס איך שיק דיך, און װאָס איך האָב דיר באַפֿױלן; און די יונגען האָב איך באַשטעלט אין יענעם און יענעם אָרט. 4 און אַצונד, װאָס איז דאָ אונטער דײַן האַנט? גיב אין מײַן האַנט אַ פֿינף ברױטן, אָדער װאָס עס געפֿינט זיך. 5 האָט דער כּהן געענטפֿערט דָוִדן, און האָט געזאָגט: װאָכעדיק ברױט איז ניטאָ אונטער מײַן האַנט, נאָר בלױז הײליק ברױט איז דאָ, אױב די יונגען האָבן זיך נאָר אָפּגעהיט פֿון אַ װײַב.
6 האָט דוד געענטפֿערט דעם כּהן, און האָט צו אים געזאָגט: פֿאַר װאָר, אַ װײַב איז פֿאַרמיטן פֿון אונדז אַזױ װי אַלע מאָל אַז איך גײ אַרױס; און די כּלים פֿון די יונגען װערן געהאַלטן הײליק; און דאָס איז דער שטײגער מיט װאָכעדיקן, און װי שױן הײַנט, אַז הײליקס װעט זײַן אין דער כּלי! 7 האָט אים דער כּהן געגעבן הײליקס; װאָרום דאָרטן איז ניט געװען קײן ברױט, נאָר בלױז דאָס ברױט פֿון אָנגעזיכט װאָס איז אַראָפּגענומען געװאָרן פֿון פֿאַר גאָט, כּדי אַװעקצולײגן װאַרעם ברױט, אין דעם טאָג װאָס עס איז אַװעקגענומען געװאָרן. 8 און דאָרטן איז געװען אַ מאַן פֿון שאָולס קנעכט אין יענעם טאָג װאָס האָט זיך אױפֿגעהאַלטן פֿאַר גאָט, און זײַן נאָמען איז געװען דוֹאֵג דער אַדוֹמי, דער הױפּט פֿון די פּאַסטוכער װאָס בײַ שָאולן. 9 און דוד האָט געזאָגט צו אַחימֶלֶכן: און איז ניטאָ דאָ אונטער דײַן האַנט אַ שפּיז אָדער אַ שװערד? װאָרום אַפֿילו מײַן שװערד, און אַפֿילו מײַנע װאַפֿן, האָב איך ניט מיטגענומען מיט זיך, װײַל די זאַך פֿון דעם מלך איז געװען אײַליק. 10 האָט דער כּהן געזאָגט: די שװערד פֿון גָליַת דעם פּלִשתּי װאָס דו האָסט געשלאָגן אין טאָל אֵלָה, אָן איז זי אײַנגעװיקלט אין אַ טוך הינטער דעם אפֿוד; אױב דו װילסט זי דיר נעמען, נעם, װאָרום קײן אַנדערע חוץ איר איז דאָ ניטאָ. 11 האָט דוד געזאָגט: ניטאָ איר גלײַכן; גיב זי מיר. און דוד איז אױפֿגעשטאַנען, און איז אַנטלאָפֿן אין יענעם טאָג פֿון שָאולן, און איז געקומען צו אָכיש דעם מלך פֿון גַת. 12 האָבן די קנעכט פֿון אָכישן געזאָגט צו אים: איז דאָס ניט דוד דער מלך פֿון לאַנד? האָט מען ניט אױף דעם דאָזיקן געזונגען מיט טענץ, אַזױ צו זאָגן: שָאול האָט געשלאָגן אין זײַנע טױזנטן, און דוד אין זײַנע צענטױזנטן? 13 האָט דוד זיך אַרײַנגענומען די דאָזיקע װערטער אין האַרצן, און ער האָט זײער מורא געהאַט פֿאַר אָכיש דעם מלך פֿון גַת. 14 האָט ער געביטן זײַן שׂכל פֿאַר זײערע אױגן, און האָט זיך משוגע געמאַכט פֿאַר זײ, און האָט געצײכנט אױף די טירן פֿון טױער, און געלאָזט רינען זײַן שפּײַעכץ אױף זײַן באָרד. 15 האָט אָכיש געזאָגט צו זײַנע קנעכט: אַז איר זעט אַ מענטש איז משוגע, נאָך װאָס ברענגט איר אים צו מיר? 16 צי פֿעלן מיר משוּגָעים, װאָס איר האָט מיר געבראַכט דעם דאָזיקן צו זײַן משוגע בײַ מיר? זאָל דער דאָזיקער קומען אין מײַן הױז?
עברית
1 וַיָּ֖קָם וַיֵּלַ֑ךְ וִיהוֹנָתָ֖ן בָּ֥א הָעִֽיר׃ 2 וַיָּבֹ֤א דָוִד֙ נֹ֔בֶה אֶל־אֲחִימֶ֖לֶךְ הַכֹּהֵ֑ן וַיֶּחֱרַ֨ד אֲחִימֶ֜לֶךְ לִקְרַ֣את דָּוִ֗ד וַיֹּ֤אמֶר לוֹ֙ מַדּ֤וּעַ אַתָּה֙ לְבַדֶּ֔ךָ וְאִ֖ישׁ אֵ֥ין אִתָּֽךְ׃ 3 וַיֹּ֨אמֶר דָּוִ֜ד לַאֲחִימֶ֣לֶךְ הַכֹּהֵ֗ן הַמֶּלֶךְ֮ צִוַּ֣נִי דָבָר֒ וַיֹּ֣אמֶר אֵלַ֗י אִ֣ישׁ אַל־יֵ֧דַע מְא֛וּמָה אֶת־הַדָּבָ֛ר אֲשֶׁר־אָנֹכִ֥י שֹׁלֵֽחֲךָ֖ וַאֲשֶׁ֣ר צִוִּיתִ֑ךָ וְאֶת־הַנְּעָרִ֣ים יוֹדַ֔עְתִּי אֶל־מְק֥וֹם פְּלֹנִ֖י אַלְמוֹנִֽי׃ 4 וְעַתָּ֗ה מַה־יֵּ֧שׁ תַּֽחַת־יָדְךָ֛ חֲמִשָּׁה־לֶ֖חֶם תְּנָ֣ה בְיָדִ֑י א֖וֹ הַנִּמְצָֽא׃ 5 וַיַּ֨עַן הַכֹּהֵ֤ן אֶת־דָּוִד֙ וַיֹּ֔אמֶר אֵֽין־לֶ֥חֶם חֹ֖ל אֶל־תַּ֣חַת יָדִ֑י כִּֽי־אִם־לֶ֤חֶם קֹ֙דֶשׁ֙ יֵ֔שׁ אִם־נִשְׁמְר֥וּ הַנְּעָרִ֖ים אַ֥ךְ מֵאִשָּֽׁה׃   פ
6 וַיַּעַן֩ דָּוִ֨ד אֶת־הַכֹּהֵ֜ן וַיֹּ֣אמֶר ל֗וֹ כִּ֣י אִם־אִשָּׁ֤ה עֲצֻֽרָה־לָ֙נוּ֙ כִּתְמ֣וֹל שִׁלְשֹׁ֔ם בְּצֵאתִ֕י וַיִּהְי֥וּ כְלֵֽי־הַנְּעָרִ֖ים קֹ֑דֶשׁ וְהוּא֙ דֶּ֣רֶךְ חֹ֔ל וְאַ֕ף כִּ֥י הַיּ֖וֹם יִקְדַּ֥שׁ בַּכֶּֽלִי׃ 7 וַיִּתֶּן־ל֥וֹ הַכֹּהֵ֖ן קֹ֑דֶשׁ כִּי֩ לֹא־הָ֨יָה שָׁ֜ם לֶ֗חֶם כִּֽי־אִם־לֶ֤חֶם הַפָּנִים֙ הַמּֽוּסָרִים֙ מִלִּפְנֵ֣י יְהוָ֔ה לָשׂוּם֙ לֶ֣חֶם חֹ֔ם בְּי֖וֹם הִלָּקְחֽוֹ׃ 8 וְשָׁ֡ם אִישׁ֩ מֵעַבְדֵ֨י שָׁא֜וּל בַּיּ֣וֹם הַה֗וּא נֶעְצָר֙ לִפְנֵ֣י יְהוָ֔ה וּשְׁמ֖וֹ דֹּאֵ֣ג הָאֲדֹמִ֑י אַבִּ֥יר הָרֹעִ֖ים אֲשֶׁ֥ר לְשָׁאֽוּל׃ 9 וַיֹּ֤אמֶר דָּוִד֙ לַאֲחִימֶ֔לֶךְ וְאִ֛ין יֶשׁ־פֹּ֥ה תַֽחַת־יָדְךָ֖ חֲנִ֣ית אוֹ־חָ֑רֶב כִּ֣י גַם־חַרְבִּ֤י וְגַם־כֵּלַי֙ לֹֽא־לָקַ֣חְתִּי בְיָדִ֔י כִּֽי־הָיָ֥ה דְבַר־הַמֶּ֖לֶךְ נָחֽוּץ׃   ס 10 וַיֹּ֣אמֶר הַכֹּהֵ֗ן חֶרֶב֩ גָּלְיָ֨ת הַפְּלִשְׁתִּ֜י אֲשֶׁר־הִכִּ֣יתָ בְּעֵ֣מֶק הָאֵלָ֗ה הִנֵּה־הִ֞יא לוּטָ֣ה בַשִּׂמְלָה֮ אַחֲרֵ֣י הָאֵפוֹד֒ אִם־אֹתָ֤הּ תִּֽקַּח־לְךָ֙ קָ֔ח כִּ֣י אֵ֥ין אַחֶ֛רֶת זוּלָתָ֖הּ בָּזֶ֑ה וַיֹּ֧אמֶר דָּוִ֛ד אֵ֥ין כָּמ֖וֹהָ תְּנֶ֥נָּה לִּֽי׃ 11 וַיָּ֣קָם דָּוִ֔ד וַיִּבְרַ֥ח בַּיּוֹם־הַה֖וּא מִפְּנֵ֣י שָׁא֑וּל וַיָּבֹ֕א אֶל־אָכִ֖ישׁ מֶ֥לֶךְ גַּֽת׃ 12 וַיֹּ֨אמְר֜וּ עַבְדֵ֤י אָכִישׁ֙ אֵלָ֔יו הֲלוֹא־זֶ֥ה דָוִ֖ד מֶ֣לֶךְ הָאָ֑רֶץ הֲל֣וֹא לָזֶ֗ה יַעֲנ֤וּ בַמְּחֹלוֹת֙ לֵאמֹ֔ר הִכָּ֤ה שָׁאוּל֙ באלפו וְדָוִ֖ד ברבבתו 13 וַיָּ֧שֶׂם דָּוִ֛ד אֶת־הַדְּבָרִ֥ים הָאֵ֖לֶּה בִּלְבָב֑וֹ וַיִּרָ֣א מְאֹ֔ד מִפְּנֵ֖י אָכִ֥ישׁ מֶֽלֶךְ־גַּֽת׃ 14 וַיְשַׁנּ֤וֹ אֶת־טַעְמוֹ֙ בְּעֵ֣ינֵיהֶ֔ם וַיִּתְהֹלֵ֖ל בְּיָדָ֑ם ויתו עַל־דַּלְת֣וֹת הַשַּׁ֔עַר וַיּ֥וֹרֶד רִיר֖וֹ אֶל־זְקָנֽוֹ׃ 15 וַיֹּ֥אמֶר אָכִ֖ישׁ אֶל־עֲבָדָ֑יו הִנֵּ֤ה תִרְאוּ֙ אִ֣ישׁ מִשְׁתַּגֵּ֔עַ לָ֛מָּה תָּבִ֥יאוּ אֹת֖וֹ אֵלָֽי׃ 16 חֲסַ֤ר מְשֻׁגָּעִים֙ אָ֔נִי כִּי־הֲבֵאתֶ֣ם אֶת־זֶ֔ה לְהִשְׁתַּגֵּ֖עַ עָלָ֑י הֲזֶ֖ה יָב֥וֹא אֶל־בֵּיתִֽי׃   ס