Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און דוד איז אַנטלאָפֿן פֿון נָיוֹת אין רמה, און ער איז געקומען, און האָט געזאָגט פֿאַר יהונתנען: װאָס האָב איך געטאָן? און װאָס איז מײַן פֿאַרברעך, און װאָס איז מײַן חטא פֿאַר דײַן פֿאָטער, װאָס ער זוכט מײַן לעבן? 2 האָט ער צו אים געזאָגט: חלילה! װעסט ניט שטאַרבן. זע, מײַן פֿאָטער טוט ניט אַ גרױסע זאַך אָדער אַ קלײנע זאַך, אַװוּ ער אַנטפּלעקט ניט מײַן אױער, און פֿאַר װאָס זאָל מײַן פֿאָטער פֿאַרבאָרגן פֿון מיר די דאָזיקע זאַך? עס איז ניט אַזױ. 3 האָט דוד װידער געשװאָרן, און געזאָגט: װײסן װײסט דײַן פֿאָטער אַז איך האָב געפֿונען חן אין דײַנע אױגן, און ער קלערט: זאָל יהונתן דערפֿון ניט װיסן, כּדי ער זאָל זיך ניט קלעמען. אָבער אַזױ װי גאָט לעבט, און אַזױ װי דײַן זעל לעבט, אַז אַזױ װי אַ טריט איז צװישן מיר און צװישן טױט! 4 האָט יהונתן געזאָגט צו דָוִדן: װאָס װיל דײַן זעל, איך זאָל פֿאַר דיר טאָן?
5 האָט דוד געזאָגט צו יהונתנען: אָט איז מאָרגן רֹאש-חוֹדש, װען זיצן דאַרף איך זיצן מיטן מלך צום עסן; זאָלסטו מיך לאָזן גײן, און איך װעל זיך באַהאַלטן אין פֿעלד ביז איבער מאָרגן אָװנט. 6 אױב נאָכפֿרעגן װעט זיך נאָכפֿרעגן דײַן פֿאָטער אױף מיר, זאָלסטו זאָגן: אָפּבעטן האָט זיך אָפּגעבעטן דוד בײַ מיר, כּדי אַריבערצולױפֿן אין זײַן שטאָט בֵית-לֶחֶם, װאָרום די יערלעכע אָפּפֿערשלאַכטונג איז דאָרטן בײַ דער גאַנצער משפּחה. 7 אױב ער װעט אַזױ זאָגן: גוט! איז פֿריד צו דײַן קנעכט; אױב אָבער צערענען װעט ער צערענען, זײַ װיסן אַז שלעכטס איז באַשלאָסן בײַ אים. 8 און זאָלסט טאָן חֶסד מיט דײַן קנעכט, װאָרום אין אַ בונד פֿון גאָט האָסטו געבראַכט דײַן קנעכט מיט דיר; און אױב אין מיר איז דאָ אַ פֿאַרברעך, טײט מיך דו; און נאָך װאָס דען זאָלסטו מיך ברענגען צו דײַן פֿאָטער?
9 האָט יהונתן געזאָגט: חלילה דיר! װאָרום אױב דערװיסן װעל איך זיך דערװיסן אַז בײַ מײַן פֿאָטער איז באַשלאָסן, דיר זאָל געשען בײז, צי װעל איך דאָס דיר ניט דערצײלן? 10 האָט דוד געזאָגט צו יהונתנען: װער װעט מיר דערצײלן אױב דײַן פֿאָטער װעט דיר ענטפֿערן האַרט? 11 האָט יהונתן געזאָגט צו דָוִדן: קום, און לאָמיר אַרױסגײן אין פֿעלד. זײַנען זײ בײדע אַרױסגעגאַנגען אין פֿעלד. 12 און יהונתן האָט געזאָגט צו דָוִדן: בײַ יהוה דעם גאָט פֿון ישׂראל! אַז איך װעל אױספֿאָרשן מײַן פֿאָטער מאָרגן אָדער איבער מאָרגן אין דער צײַט, ערשט ער איז גוט צו דָוִדן, צי װעל איך דענצמאָל ניט שיקן צו דיר, און אַנטפּלעקן דײַן אױער? 13 זאָל גאָט טאָן צו יהונתנען אַזױ און נאָך מער! אױב מײַן פֿאָטער װעט װױל געפֿעלן צו ברענגען אױף דיר שלעכט, װעל איך אַנטפּלעקן דײַן אױער און װעל דוד אַװעקשיקן, און װעסט גײן בשלום, און גאָט װעט זײַן מיט דיר אַזױ װי ער איז געװען מיט מײַן פֿאָטער. 14 און ניט נאָר װען איך לעב נאָך – ניט נאָר זאָלסטו טאָן מיט מיר אַ גאָטס חֶסד, אַז איך זאָל ניט שטאַרבן; 15 נײַערט זאָלסט ניט אָפּשנײַדן דײַן חֶסד פֿון מײַן הױז ביז אײביק; ניט צו מאָל װען גאָט װעט פֿאַרשנײַדן דָוִדס פֿײַנט ביז אײנעם פֿון דעם געזיכט פֿון דער ערד. 16 און יהונתן האָט געשלאָסן אַ בונד מיט דעם הױז פֿון דָוִדן: זאָל גאָט אױפֿמאָנען פֿון דער האַנט פֿון דָוִדס פֿײַנט! 17 און יהונתן האָט װידער באַשװאָרן דָוִדן בײַ זײַן ליבשאַפֿט צו אים, װאָרום ליב װי זײַן זעל האָט ער אים ליב געהאַט. 18 און יהונתן האָט צו אים געזאָגט: מאָרגן איז רֹאש-חוֹדש, און דו װעסט פֿעלן, װײַל דײַן זיץ װעט זײַן לײדיק. 19 זאָלסטו איבער מאָרגן טיף אַראָפּנידערן, און קומען צו דעם אָרט װאָס דו האָסט זיך דאָרטן פֿאַרבאָרגן אין דעם װאָכעדיקן טאָג, און זיצן לעבן דעם שטײן אֶזֶל. 20 און איך װעל װאַרפֿן דרײַ פֿײַלן אָן אַ זײַט, אַזױ װי איך װאָלט שיסן אין אַ ציל. 21 און זע, איך װעל שיקן דעם ייִנגל: גײ, געפֿין די פֿײַלן. אױב זאָגן װעל איך זאָגן צום ייִנגל: ״אָן זײַנען די פֿײַלן אַהער צו צו פֿון דיר, נעם עס״, טאָ קום, װאָרום פֿריד איז צו דיר, און עס איז גאָרנישט, אַזױ װי גאָט לעבט! 22 אױב אָבער איך װעל אַזױ זאָגן צום יונג: ״אָן זײַנען די פֿײַלן אַהין צו פֿון דיר״, גײ אַװעק, װאָרום גאָט שיקט דיך אַװעק. 23 און װעגן דער זאַך װאָס מיר האָבן גערעדט, איך און דו, אָט איז גאָט [אַן עדות] צװישן מיר און צװישן דיר אױף אײביק. 24 האָט דוד זיך באַהאַלטן אין פֿעלד; און אַז עס איז געװען רֹאש-חוֹדש, האָט דער מלך זיך געזעצט צום מאָלצײַט עסן. 25 און דער מלך איז געזעסן אױף זײַן זיץ אַזױ װי אַלע מאָל, אױף דעם זיץ בײַ דער װאַנט; און יהונתן איז געשטאַנען, און אַבֿנר איז געזעסן בײַם זײַט פֿון שָאולן; און דָוִדס אָרט איז געװען לײדיק. 26 און שָאול האָט גאָרנישט גערעדט אין יענעם טאָג, װאָרום ער האָט געקלערט: אַ סיבה איז דאָס; ער איז ניט רײן, ער איז אװדאי אומרײן. 27 און עס איז געװען אױף מאָרגן נאָך רֹאש-חוֹדש דעם צװײטן טאָג, און דָוִדס אָרט איז געװען לײדיק, האָט שָאול געזאָגט צו יהונתן זײַן זון: פֿאַר װאָס איז ניט געקומען דער זון פֿון יִשַין אי נעכטן אי הײַנט צום מאָלצײַט? 28 האָט יהונתן געענטפֿערט שָאולן: אָפּבעטן האָט זיך אָפּגעבעטן דוד בײַ מיר קײן בֵית-לֶחֶם; 29 און ער האָט געזאָגט: לאָז מיך גײן, איך בעט דיך, װאָרום אַן אָפּפֿערשלאַכטונג פֿון דער משפּחה איז בײַ אונדז אין שטאָט, און מײַן ברודער, ער האָט מיר באַפֿױלן; און אַצונד, אױב איך האָב געפֿונען לײַטזעליקײט אין דײַנע אױגן, לאָמיך, איך בעט דיך, זיך אַריבערכאַפּן, און זען מײַנע ברידער. דעריבער איז ער ניט געקומען צום מלכס טיש. 30 האָט געגרימט דער צאָרן פֿון שָאולן אױף יהונתנען, און ער האָט צו אים געזאָגט: דו זון פֿון פֿאַרקערטער װידערשפּעניקײט, װײס איך דען ניט, אַז דו האָסט אױסדערװײלט דעם זון פֿון יִשַין, צו דײַן שאַנד און צו דער שאַנד פֿון דײַן מוטערס נאַקעטקײט? 31 װאָרום כּל-זמן דער זון פֿון יִשַין לעבט אױף דער ערד, װעסט דו און דײַן מלוכה ניט האָבן קײן באַשטאַנד. און אַצונד, שיק און נעם אים צו מיר, װאָרום טױט קומט אים. 32 האָט יהונתן געענטפֿערט זײַן פֿאָטער שָאולן, און האָט צו אים געזאָגט: פֿאַר װאָס זאָל ער געטײט װערן? װאָס האָט ער געטאָן? 33 האָט שָאול אַ װאָרף געטאָן אױף אים דעם שפּיז, אים צו טרעפֿן; און יהונתן האָט פֿאַרשטאַנען, אַז דאָס איז באַשלאָסן בײַ זײַן פֿאָטער צו טײטן דָוִדן. 34 איז יהונתן אױפֿגעשטאַנען פֿון טיש אין גרימצאָרן, און ער האָט דעם צװײטן טאָג פֿון חודש ניט געגעסן קײן שפּײַז, װײַל ער האָט זיך געקלעמט װעגן דָוִדן, און װײַל זײַן פֿאָטער האָט אים פֿאַרשעמט. 35 און עס איז געװען אין דער פֿרי, איז יהונתן אַרױסגעגאַנגען אין פֿעלד, צו דער צײַט װאָס איז געװען אָפּגעמאַכט מיט דָוִדן, און אַ קלײן ייִנגל איז געװען מיט אים. 36 און ער האָט געזאָגט צו זײַן ייִנגל: לױף, געפֿין אַקאָרשט די פֿײַלן װאָס איך װאַרף. איז דער ייִנגל געלאָפֿן, און ער האָט געװאָרפֿן אַ פֿײַל אים אַריבערצויאָגן. 37 און װי דער ייִנגל איז צוגעקומען צו דעם אָרט פֿון דער פֿײַל װאָס יהונתן האָט געװאָרפֿן, אַזױ האָט יהונתן נאָכגערופֿן דעם ייִנגל, און געזאָגט: די פֿײַל איז דאָך אַהין צו פֿון דיר. 38 און יהונתן האָט נאָכגערופֿן דעם ייִנגל: גיכער, אײַל זיך, זאָלסט זיך ניט אָפּשטעלן. און יהוֹנָתָנס ייִנגל האָט אױפֿגעקליבן די פֿײַלן, און איז געקומען צו זײַן האַר. 39 און דער ייִנגל האָט פֿון גאָרנישט געװוּסט, נאָר יהונתן און דוד האָבן געװוּסט פֿון דער זאַך. 40 האָט יהונתן געגעבן זײַן װאַפֿן צו זײַן ייִנגל, און האָט צו אים געזאָגט: גײ, ברענג זײ אין שטאָט. 41 װי דער ייִנגל איז אַװעקגעגאַנגען, אַזױ איז דוד אױפֿגעשטאַנען פֿון דָרום-זײַט, און ער איז געפֿאַלן אױף זײַן פּנים צו דער ערד, און האָט זיך געבוקט דרײַ מאָל. און זײ האָבן געקושט אײנער דעם אַנדערן, און געװײנט אײנער מיטן אַנדערן, ביז דוד האָט איבערגעשטיגן. 42 און יהונתן האָט געזאָגט צו דָוִדן: גײ בשלום; [געדענק] װאָס מיר האָבן זיך בײדע געשװאָרן בײַם נאָמען פֿון גאָט, אַזױ צו זאָגן: גאָט זאָל זײַן [אַן עדות] צװישן מיר און צװישן דיר, און צװישן מײַן זאָמען און צװישן דײַן זאָמען ביז אײביק.
עברית
1 וַיִּבְרַ֣ח דָּוִ֔ד מנוות בָּרָמָ֑ה וַיָּבֹ֞א וַיֹּ֣אמֶר לִפְנֵ֣י יְהוֹנָתָ֗ן מֶ֤ה עָשִׂ֙יתִי֙ מֶֽה־עֲוֺנִ֤י וּמֶֽה־חַטָּאתִי֙ לִפְנֵ֣י אָבִ֔יךָ כִּ֥י מְבַקֵּ֖שׁ אֶת־נַפְשִֽׁי׃ 2 וַיֹּ֨אמֶר ל֣וֹ חָלִילָה֮ לֹ֣א תָמוּת֒ הִנֵּ֡ה לו־עשה אָבִ֜י דָּבָ֣ר גָּד֗וֹל א֚וֹ דָּבָ֣ר קָטֹ֔ן וְלֹ֥א יִגְלֶ֖ה אֶת־אָזְנִ֑י וּמַדּוּעַ֩ יַסְתִּ֨יר אָבִ֥י מִמֶּ֛נִּי אֶת־הַדָּבָ֥ר הַזֶּ֖ה אֵ֥ין זֹֽאת׃ 3 וַיִּשָּׁבַ֨ע ע֜וֹד דָּוִ֗ד וַיֹּ֙אמֶר֙ יָדֹ֨עַ יָדַ֜ע אָבִ֗יךָ כִּֽי־מָצָ֤אתִי חֵן֙ בְּעֵינֶ֔יךָ וַיֹּ֛אמֶר אַל־יֵֽדַע־זֹ֥את יְהוֹנָתָ֖ן פֶּן־יֵֽעָצֵ֑ב וְאוּלָ֗ם חַי־יְהוָה֙ וְחֵ֣י נַפְשֶׁ֔ךָ כִּ֣י כְפֶ֔שַׂע בֵּינִ֖י וּבֵ֥ין הַמָּֽוֶת׃ 4 וַיֹּ֥אמֶר יְהוֹנָתָ֖ן אֶל־דָּוִ֑ד מַה־תֹּאמַ֥ר נַפְשְׁךָ֖ וְאֶֽעֱשֶׂה־לָּֽךְ׃   פ
5 וַיֹּ֨אמֶר דָּוִ֜ד אֶל־יְהוֹנָתָ֗ן הִֽנֵּה־חֹ֙דֶשׁ֙ מָחָ֔ר וְאָנֹכִ֛י יָשֹׁב־אֵשֵׁ֥ב עִם־הַמֶּ֖לֶךְ לֶאֱכ֑וֹל וְשִׁלַּחְתַּ֙נִי֙ וְנִסְתַּרְתִּ֣י בַשָּׂדֶ֔ה עַ֖ד הָעֶ֥רֶב הַשְּׁלִשִֽׁית׃ 6 אִם־פָּקֹ֥ד יִפְקְדֵ֖נִי אָבִ֑יךָ וְאָמַרְתָּ֗ נִשְׁאֹל֩ נִשְׁאַ֨ל מִמֶּ֤נִּי דָוִד֙ לָרוּץ֙ בֵּֽית־לֶ֣חֶם עִיר֔וֹ כִּ֣י זֶ֧בַח הַיָּמִ֛ים שָׁ֖ם לְכָל־הַמִּשְׁפָּחָֽה׃ 7 אִם־כֹּ֥ה יֹאמַ֛ר ט֖וֹב שָׁל֣וֹם לְעַבְדֶּ֑ךָ וְאִם־חָרֹ֤ה יֶֽחֱרֶה֙ ל֔וֹ דַּ֕ע כִּֽי־כָלְתָ֥ה הָרָעָ֖ה מֵעִמּֽוֹ׃ 8 וְעָשִׂ֤יתָ חֶ֙סֶד֙ עַל־עַבְדֶּ֔ךָ כִּ֚י בִּבְרִ֣ית יְהוָ֔ה הֵבֵ֥אתָ אֶֽת־עַבְדְּךָ֖ עִמָּ֑ךְ וְאִם־יֶשׁ־בִּ֤י עָוֺן֙ הֲמִיתֵ֣נִי אַ֔תָּה וְעַד־אָבִ֖יךָ לָמָּה־זֶּ֥ה תְבִיאֵֽנִי׃   פ
9 וַיֹּ֥אמֶר יְהוֹנָתָ֖ן חָלִ֣ילָה לָּ֑ךְ כִּ֣י אִם־יָדֹ֣עַ אֵדַ֗ע כִּֽי־כָלְתָ֨ה הָרָעָ֜ה מֵעִ֤ם אָבִי֙ לָב֣וֹא עָלֶ֔יךָ וְלֹ֥א אֹתָ֖הּ אַגִּ֥יד לָֽךְ׃   ס 10 וַיֹּ֤אמֶר דָּוִד֙ אֶל־יְה֣וֹנָתָ֔ן מִ֖י יַגִּ֣יד לִ֑י א֛וֹ מַה־יַּעַנְךָ֥ אָבִ֖יךָ קָשָֽׁה׃   ס 11 וַיֹּ֤אמֶר יְהֽוֹנָתָן֙ אֶל־דָּוִ֔ד לְכָ֖ה וְנֵצֵ֣א הַשָּׂדֶ֑ה וַיֵּצְא֥וּ שְׁנֵיהֶ֖ם הַשָּׂדֶֽה׃   ס 12 וַיֹּ֨אמֶר יְהוֹנָתָ֜ן אֶל־דָּוִ֗ד יְהוָ֞ה אֱלֹהֵ֤י יִשְׂרָאֵל֙ כִּֽי־אֶחְקֹ֣ר אֶת־אָבִ֗י כָּעֵ֤ת מָחָר֙ הַשְּׁלִשִׁ֔ית וְהִנֵּה־ט֖וֹב אֶל־דָּוִ֑ד וְלֹֽא־אָז֙ אֶשְׁלַ֣ח אֵלֶ֔יךָ וְגָלִ֖יתִי אֶת־אָזְנֶֽךָ׃ 13 כֹּֽה־יַעֲשֶׂה֩ יְהוָ֨ה לִֽיהוֹנָתָ֜ן וְכֹ֣ה יֹסִ֗יף כִּֽי־יֵיטִ֨ב אֶל־אָבִ֤י אֶת־הָֽרָעָה֙ עָלֶ֔יךָ וְגָלִ֙יתִי֙ אֶת־אָזְנֶ֔ךָ וְשִׁלַּחְתִּ֖יךָ וְהָלַכְתָּ֣ לְשָׁל֑וֹם וִיהִ֤י יְהוָה֙ עִמָּ֔ךְ כַּאֲשֶׁ֥ר הָיָ֖ה עִם־אָבִֽי׃ 14 וְלֹ֖א אִם־עוֹדֶ֣נִּי חָ֑י וְלֹֽא־תַעֲשֶׂ֧ה עִמָּדִ֛י חֶ֥סֶד יְהוָ֖ה וְלֹ֥א אָמֽוּת׃ 15 וְלֹֽא־תַכְרִ֧ת אֶֽת־חַסְדְּךָ֛ מֵעִ֥ם בֵּיתִ֖י עַד־עוֹלָ֑ם וְלֹ֗א בְּהַכְרִ֤ת יְהוָה֙ אֶת־אֹיְבֵ֣י דָוִ֔ד אִ֕ישׁ מֵעַ֖ל פְּנֵ֥י הָאֲדָמָֽה׃ 16 וַיִּכְרֹ֥ת יְהוֹנָתָ֖ן עִם־בֵּ֣ית דָּוִ֑ד וּבִקֵּ֣שׁ יְהוָ֔ה מִיַּ֖ד אֹיְבֵ֥י דָוִֽד׃ 17 וַיּ֤וֹסֶף יְהֽוֹנָתָן֙ לְהַשְׁבִּ֣יעַ אֶת־דָּוִ֔ד בְּאַהֲבָת֖וֹ אֹת֑וֹ כִּֽי־אַהֲבַ֥ת נַפְשׁ֖וֹ אֲהֵבֽוֹ׃   ס 18 וַיֹּֽאמֶר־ל֥וֹ יְהוֹנָתָ֖ן מָחָ֣ר חֹ֑דֶשׁ וְנִפְקַ֕דְתָּ כִּ֥י יִפָּקֵ֖ד מוֹשָׁבֶֽךָ׃ 19 וְשִׁלַּשְׁתָּ֙ תֵּרֵ֣ד מְאֹ֔ד וּבָאתָ֙ אֶל־הַמָּק֔וֹם אֲשֶׁר־נִסְתַּ֥רְתָּ שָּׁ֖ם בְּי֣וֹם הַֽמַּעֲשֶׂ֑ה וְיָ֣שַׁבְתָּ֔ אֵ֖צֶל הָאֶ֥בֶן הָאָֽזֶל׃ 20 וַאֲנִ֕י שְׁלֹ֥שֶׁת הַחִצִּ֖ים צִדָּ֣ה אוֹרֶ֑ה לְשַֽׁלַּֽח־לִ֖י לְמַטָּרָֽה׃ 21 וְהִנֵּה֙ אֶשְׁלַ֣ח אֶת־הַנַּ֔עַר לֵ֖ךְ מְצָ֣א אֶת־הַחִצִּ֑ים אִם־אָמֹר֩ אֹמַ֨ר לַנַּ֜עַר הִנֵּ֥ה הַחִצִּ֣ים מִמְּךָ֣ וָהֵ֗נָּה קָחֶ֧נּוּ וָבֹ֛אָה כִּֽי־שָׁל֥וֹם לְךָ֛ וְאֵ֥ין דָּבָ֖ר חַי־יְהוָֽה׃ 22 וְאִם־כֹּ֤ה אֹמַר֙ לָעֶ֔לֶם הִנֵּ֥ה הַחִצִּ֖ים מִמְּךָ֣ וָהָ֑לְאָה לֵ֕ךְ כִּ֥י שִֽׁלַּחֲךָ֖ יְהוָֽה׃ 23 וְהַ֨דָּבָ֔ר אֲשֶׁ֥ר דִּבַּ֖רְנוּ אֲנִ֣י וָאָ֑תָּה הִנֵּ֧ה יְהוָ֛ה בֵּינִ֥י וּבֵינְךָ֖ עַד־עוֹלָֽם׃   ס 24 וַיִּסָּתֵ֥ר דָּוִ֖ד בַּשָּׂדֶ֑ה וַיְהִ֣י הַחֹ֔דֶשׁ וַיֵּ֧שֶׁב הַמֶּ֛לֶךְ על־הַלֶּ֖חֶם לֶאֱכֽוֹל׃ 25 וַיֵּ֣שֶׁב הַ֠מֶּלֶךְ עַל־מ֨וֹשָׁב֜וֹ כְּפַ֣עַם בְּפַ֗עַם אֶל־מוֹשַׁב֙ הַקִּ֔יר וַיָּ֙קָם֙ יְה֣וֹנָתָ֔ן וַיֵּ֥שֶׁב אַבְנֵ֖ר מִצַּ֣ד שָׁא֑וּל וַיִּפָּקֵ֖ד מְק֥וֹם דָּוִֽד׃ 26 וְלֹֽא־דִבֶּ֥ר שָׁא֛וּל מְא֖וּמָה בַּיּ֣וֹם הַה֑וּא כִּ֤י אָמַר֙ מִקְרֶ֣ה ה֔וּא בִּלְתִּ֥י טָה֛וֹר ה֖וּא כִּֽי־לֹ֥א טָהֽוֹר׃   ס 27 וַיְהִ֗י מִֽמָּחֳרַ֤ת הַחֹ֙דֶשׁ֙ הַשֵּׁנִ֔י וַיִּפָּקֵ֖ד מְק֣וֹם דָּוִ֑ד   ס וַיֹּ֤אמֶר שָׁאוּל֙ אֶל־יְהוֹנָתָ֣ן בְּנ֔וֹ מַדּ֜וּעַ לֹא־בָ֧א בֶן־יִשַׁ֛י גַּם־תְּמ֥וֹל גַּם־הַיּ֖וֹם אֶל־הַלָּֽחֶם׃ 28 וַיַּ֥עַן יְהוֹנָתָ֖ן אֶת־שָׁא֑וּל נִשְׁאֹ֨ל נִשְׁאַ֥ל דָּוִ֛ד מֵעִמָּדִ֖י עַד־בֵּ֥ית לָֽחֶם׃ 29 וַיֹּ֡אמֶר שַׁלְּחֵ֣נִי נָ֡א כִּ֣י זֶבַח֩ מִשְׁפָּחָ֨ה לָ֜נוּ בָּעִ֗יר וְה֤וּא צִוָּֽה־לִי֙ אָחִ֔י וְעַתָּ֗ה אִם־מָצָ֤אתִי חֵן֙ בְּעֵינֶ֔יךָ אִמָּ֥לְטָה נָּ֖א וְאֶרְאֶ֣ה אֶת־אֶחָ֑י עַל־כֵּ֣ן לֹא־בָ֔א אֶל־שֻׁלְחַ֖ן הַמֶּֽלֶךְ׃   ס 30 וַיִּֽחַר־אַ֤ף שָׁאוּל֙ בִּיה֣וֹנָתָ֔ן וַיֹּ֣אמֶר ל֔וֹ בֶּֽן־נַעֲוַ֖ת הַמַּרְדּ֑וּת הֲל֣וֹא יָדַ֗עְתִּי כִּֽי־בֹחֵ֤ר אַתָּה֙ לְבֶן־יִשַׁ֔י לְבָ֨שְׁתְּךָ֔ וּלְבֹ֖שֶׁת עֶרְוַ֥ת אִמֶּֽךָ׃ 31 כִּ֣י כָל־הַיָּמִ֗ים אֲשֶׁ֤ר בֶּן־יִשַׁי֙ חַ֣י עַל־הָאֲדָמָ֔ה לֹ֥א תִכּ֖וֹן אַתָּ֣ה וּמַלְכוּתֶ֑ךָ וְעַתָּ֗ה שְׁלַ֨ח וְקַ֤ח אֹתוֹ֙ אֵלַ֔י כִּ֥י בֶן־מָ֖וֶת הֽוּא׃   ס 32 וַיַּ֙עַן֙ יְה֣וֹנָתָ֔ן אֶת־שָׁא֖וּל אָבִ֑יו וַיֹּ֧אמֶר אֵלָ֛יו לָ֥מָּה יוּמַ֖ת מֶ֥ה עָשָֽׂה׃ 33 וַיָּ֨טֶל שָׁא֧וּל אֶֽת־הַחֲנִ֛ית עָלָ֖יו לְהַכֹּת֑וֹ וַיֵּ֙דַע֙ יְה֣וֹנָתָ֔ן כִּֽי־כָ֥לָה הִ֛יא מֵעִ֥ם אָבִ֖יו לְהָמִ֥ית אֶת־דָּוִֽד׃   ס 34 וַיָּ֧קָם יְהוֹנָתָ֛ן מֵעִ֥ם הַשֻּׁלְחָ֖ן בָּחֳרִי־אָ֑ף וְלֹא־אָכַ֞ל בְּיוֹם־הַחֹ֤דֶשׁ הַשֵּׁנִי֙ לֶ֔חֶם כִּ֤י נֶעְצַב֙ אֶל־דָּוִ֔ד כִּ֥י הִכְלִמ֖וֹ אָבִֽיו׃   ס 35 וַיְהִ֣י בַבֹּ֔קֶר וַיֵּצֵ֧א יְהוֹנָתָ֛ן הַשָּׂדֶ֖ה לְמוֹעֵ֣ד דָּוִ֑ד וְנַ֥עַר קָטֹ֖ן עִמּֽוֹ׃ 36 וַיֹּ֣אמֶר לְנַעֲר֔וֹ רֻ֗ץ מְצָ֥א נָא֙ אֶת־הַ֣חִצִּ֔ים אֲשֶׁ֥ר אָנֹכִ֖י מוֹרֶ֑ה הַנַּ֣עַר רָ֔ץ וְהֽוּא־יָרָ֥ה הַחֵ֖צִי לְהַעֲבִרֽוֹ׃ 37 וַיָּבֹ֤א הַנַּ֙עַר֙ עַד־מְק֣וֹם הַחֵ֔צִי אֲשֶׁ֥ר יָרָ֖ה יְהוֹנָתָ֑ן וַיִּקְרָ֨א יְהוֹנָתָ֜ן אַחֲרֵ֤י הַנַּ֙עַר֙ וַיֹּ֔אמֶר הֲל֥וֹא הַחֵ֖צִי מִמְּךָ֥ וָהָֽלְאָה׃ 38 וַיִּקְרָ֤א יְהֽוֹנָתָן֙ אַחֲרֵ֣י הַנַּ֔עַר מְהֵרָ֥ה ח֖וּשָׁה אַֽל־תַּעֲמֹ֑ד וַיְלַקֵּ֞ט נַ֤עַר יְהֽוֹנָתָן֙ אֶת־החצי וַיָּבֹ֖א אֶל־אֲדֹנָֽיו׃ 39 וְהַנַּ֖עַר לֹֽא־יָדַ֣ע מְא֑וּמָה אַ֤ךְ יְהֽוֹנָתָן֙ וְדָוִ֔ד יָדְע֖וּ אֶת־הַדָּבָֽר׃ 40 וַיִּתֵּ֤ן יְהֽוֹנָתָן֙ אֶת־כֵּלָ֔יו אֶל־הַנַּ֖עַר אֲשֶׁר־ל֑וֹ וַיֹּ֣אמֶר ל֔וֹ לֵ֖ךְ הָבֵ֥יא הָעִֽיר׃ 41 הַנַּעַר֮ בָּא֒ וְדָוִ֗ד קָ֚ם מֵאֵ֣צֶל הַנֶּ֔גֶב וַיִּפֹּ֨ל לְאַפָּ֥יו אַ֛רְצָה וַיִּשְׁתַּ֖חוּ שָׁלֹ֣שׁ פְּעָמִ֑ים וַֽיִּשְּׁק֣וּ אִ֣ישׁ אֶת־רֵעֵ֗הוּ וַיִּבְכּוּ֙ אִ֣ישׁ אֶת־רֵעֵ֔הוּ עַד־דָּוִ֖ד הִגְדִּֽיל׃ 42 וַיֹּ֧אמֶר יְהוֹנָתָ֛ן לְדָוִ֖ד לֵ֣ךְ לְשָׁל֑וֹם אֲשֶׁר֩ נִשְׁבַּ֨עְנוּ שְׁנֵ֜ינוּ אֲנַ֗חְנוּ בְּשֵׁ֤ם יְהוָה֙ לֵאמֹ֔ר יְהוָ֞ה יִֽהְיֶ֣ה בֵּינִ֣י וּבֵינֶ֗ךָ וּבֵ֥ין זַרְעִ֛י וּבֵ֥ין זַרְעֲךָ֖ עַד־עוֹלָֽם׃   פ