Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און שמואל האָט געזאָגט צו שָאולן: מיך האָט גאָט געשיקט דיך צו זאַלבן פֿאַר אַ מלך איבער זײַן פֿאָלק איבער ישׂראל; דרום הער אַצונד צו דעם קָול פֿון די װערטער פֿון גאָט. 2 אַזױ האָט געזאָגט גאָט פֿון צבֿאות. איך געדענק װאָס עַמָלק האָט געטאָן צו ישׂראל, װי ער האָט זיך אים געשטעלט אין װעג בײַ זײַן אַרױפֿגײן פֿון מצרַיִם. 3 אַצונד גײ און זאָלסט שלאָגן עַמָלק; און איר זאָלט פֿאַרװיסטן אַלץ װאָס ער האָט, און זאָלסט זיך ניט דערבאַרימען אױף אים, און זאָלסט טײטן פֿון אַ מאַן ביז אַ פֿרױ, פֿון אַ קינד ביז אַ זױגעדיקן, פֿון אַן אָקס ביז אַ שעפּס, פֿון אַ קעמל ביז אַן אײזל. 4 האָט שָאול צונױפֿגערופֿן דאָס פֿאָלק, און ער האָט זײ איבערגעצײלט אין טלָאים, צװײ הונדערט טױזנט פֿוסגײער, און צען טױזנט מאַן פֿון יהוּדה. 5 און שָאול איז געקומען צו דער שטאָט פֿון עַמָלק, און ער האָט מלחמה געהאַלטן אין טאָל. 6 און שָאול האָט געזאָגט צום קֵיני: קומט גײט אַװעק, נידערט אַראָפּ פֿון צװישן עַמָלק, כּדי איך זאָל דיך ניט אומברענגען מיט אים; און דו האָסט דאָך געטאָן חֶסד מיט אַלע קינדער פֿון ישׂראל בײַ זײער אַרױפֿגײן פֿון מצרַיִם. האָט דער קֵיני אָפּגעטרעטן פֿון צװישן עַמָלק. 7 און שָאול האָט געשלאָגן עַמָלק פֿון חַוִילֶה װי דו קומסט קײן שור װאָס פֿאַר מצרַיִם. 8 און ער האָט געכאַפּט אַגָג דעם מלך פֿון עַמָלק אַ לעבעדיקן, און דאָס גאַנצע פֿאָלק האָט ער פֿאַרװיסט מיטן שאַרף פֿון שװערד. 9 אָבער שָאול און דאָס פֿאָלק האָבן געשלאָגן אַגָגן, און די בעסטע פֿון די שאָף און די רינדער – די צװײטגעבאָרענע, און די לעמער, און דאָס גאַנצע גוטס, און זײ האָבן ניט געװאָלט זײ פֿאַרװיסטן. נאָר אַל דאָס נישטװערטיקע און צעקראָכענע פֿי, דאָס האָבן זײ פֿאַרװיסט.
10 איז דאָס װאָרט פֿון גאָט געװען צו שמואלן, אַזױ צו זאָגן: 11 איך האָב חרטה װאָס איך האָב געמאַכט שָאולן פֿאַר אַ מלך, װאָרום ער האָט זיך אָפּגעקערט פֿון הינטער מיר, און מײַנע װערטער האָט ער ניט מקיים געװען. האָט שמואלן געערגערט, און ער האָט געשריִען צו גאָט אַ גאַנצע נאַכט. 12 און שמואל האָט זיך געפֿעדערט אין דער פֿרי צו באַגעגענען שָאולן. איז אָנגעזאָגט געװאָרן שמואלן, אַזױ צו זאָגן: שָאול איז געקומען קײן כַּרמל, און זע, ער האָט זיך אױפֿגעשטעלט אַן אָנדענק, און האָט זיך אױסגעדרײט, און איז אַװעק און האָט אַראָפּגענידערט קײן גִלגל. 13 איז שמואל געקומען צו שָאולן, און שָאול האָט צו אים געזאָגט: געבענטשט זאָלסטו זײַן פֿון גאָט! איך האָב מקיים געװען דאָס װאָרט פֿון גאָט. 14 האָט שמואל געזאָגט: און װאָס איז דער דאָזיקער קָול פֿון די שאָף אין מײַנע אױערן, און דער קָול פֿון די רינדער װאָס איך הער? 15 האָט שָאול געזאָגט: פֿון עַמָלק האָט מען זײ געבראַכט, װאָרום דאָס פֿאָלק האָט געשױנט די בעסטע פֿון די שאָף און די רינדער, כּדי צו שלאַכטן צו גאָט דײַן האַר; אָבער דאָס איבעריקע האָבן מיר פֿאַרװיסט. 16 האָט שמואל געזאָגט צו שָאולן: הער אױף, און איך װעל דיר זאָגן װאָס גאָט האָט צו מיר גערעדט די נאַכט. האָט ער צו אים געזאָגט: רעד. 17 האָט שמואל צו אים געזאָגט: פֿאַר װאָר, אױב דו ביסט קלײן אין דײַנע אױגן, ביסטו אָבער דער קאָפּ פֿון די שבֿטים פֿון ישׂראל, און דיך האָט גאָט געזאַלבט פֿאַר אַ מלך איבער ישׂראל. 18 און גאָט האָט דיך געשיקט אױף אַ װעג, און האָט געזאָגט: גײ און זאָלסט פֿאַרװיסטן די זינדיקע, עַמָלק, און זאָלסט האַלטן מלחמה אױף זײ ביז מע װעט זײ פֿאַרלענדן. 19 טאָ פֿאַר װאָס האָסטו ניט צוגעהערט צו דעם קָול פֿון גאָט, און האָסט זיך אַ לאָז געטאָן צום רױב, און געטאָן װאָס איז שלעכט אין די אױגן פֿון גאָט? 20 האָט שָאול געזאָגט צו שמואלן: איך האָב דאָך צוגעהערט צו דעם קָול פֿון גאָט, און בין געגאַנגען אױף דעם װעג װאָס גאָט האָט מיך געשיקט, און האָב געבראַכט אַגָג דעם מלך פֿון עַמָלק, און עַמָלק האָב איך פֿאַרװיסט. 21 אָבער דאָס פֿאָלק האָט גענומען פֿון דעם רױב שאָף און רינדער, דאָס בעסטע פֿון דעם חרם, כּדי צו שלאַכטן צו יהוה דײַן גאָט אין גִלגל. 22 האָט שמואל געזאָגט: באַגערט דען גאָט בראַנדאָפּפֿער און שלאַכטאָפּפֿערװי צוהערן צו דעם קָול פֿון גאָט? זע, צוהערן איז בעסער פֿון שלאַכטאָפּפֿער. צו געהאָרכן – פֿון פֿעטס פֿון װידערס; 23 װאָרום זינד פֿון כּישוף איז װידערשפּעניקײט, און געצנדינסט און תּרפֿים איז אײַנגעשפּאַרט זײַן. װײַל דו האָסט פֿאַראַכט דאָס װאָרט פֿון גאָט, אַזױ האָט ער דיך פֿאַראַכט פֿון צו זײַן אַ מלך. 24 האָט שָאול געזאָגט: איך האָב געזינדיקט װאָס איך האָב איבערגעטרעטן דאָס באַפֿעל פֿון גאָט און דײַנע װערטער, װײַל איך האָב מורא געהאַט פֿאַרן פֿאָלק, און האָב זיך צוגעהערט צו זײער קָול. 25 און אַצונד, פֿאַרגיב, איך בעט דיך, מײַן זינד, און קער זיך אום מיט מיר, און איך װעל זיך בוקן צו גאָט. 26 האָט שמואל געזאָגט צו שָאולן: איך װעל זיך ניט אומקערן מיט דיר, װאָרום דו האָסט פֿאַראַכט דאָס װאָרט פֿון גאָט, און גאָט האָט דיך פֿאַראַכט פֿון צו זײַן אַ מלך איבער ישׂראל. 27 און װי שמואל האָט זיך אומגעדרײט אַװעקצוגײן, אַזױ האָט [שָאול] אָנגענומען דעם ברעג פֿון זײַן מאַנטל, און ער האָט זיך אָפּגעריסן. 28 האָט שמואל צו אים געזאָגט: גאָט האָט הײַנט אָפּגעריסן פֿון דיר די מלוכה פֿון ישׂראל, און האָט זי אַװעקגעגעבן צו אַן אַנדערן װאָס איז בעסער פֿון דיר. 29 און דער אײביקער פֿון ישׂראל זאָגט אױך ניט ליגן, און האָט ניט חרטה; װאָרום ניט אַ מענטש איז ער, חרטה צו האָבן. 30 האָט ער געזאָגט: איך האָב געזינדיקט, אָבער אַצונד, טו מיר, איך בעט דיך, דעם כּבֿוד פֿאַר די עלטסטע פֿון מײַן פֿאָלק און פֿאַר ישׂראל, און קער זיך אום מיט מיר, און איך װעל זיך בוקן צו יהוה דײַן גאָט. 31 האָט שמואל זיך אומגעקערט נאָך שָאולן, און שָאול האָט זיך געבוקט צו גאָט. 32 און שמואל האָט געזאָגט: מאַכט גענענען צו מיר אַגָג דעם מלך פֿון עַמָלק. איז אַגָג צוגעגאַנגען צו אים אין קײטן. און אַגָג האָט געזאָגט: פֿאַר װאָר, די ביטערקײט פֿון טױט איז געקומען. 33 האָט שמואל געזאָגט: אַזױ װי דײַן שװערד האָט װײַבער אָן קינדער געלאָזט, זאָל צװישן װײַבער דײַן מוטער אָן קינדער בלײַבן. און שמואל האָט צעהאַקט אַגָגן פֿאַר גאָט אין גִלגל. 34 און שמואל איז אַװעקגעגאַנגען קײן רמה, און שָאול איז אַרױפֿגעגאַנגען צו זײַן הױז אין גבֿעת-שָאול. 35 און שמואל האָט מער ניט געזען שָאולן ביז דעם טאָג פֿון זײַן טױט, װאָרום שמואל האָט געטרױערט װעגן שָאולן; און גאָט האָט חרטה געהאַט װאָס ער האַט געמאַכט שָאולן פֿאַר אַ מלך איבער ישׂראל.
עברית
1 וַיֹּ֤אמֶר שְׁמוּאֵל֙ אֶל־שָׁא֔וּל אֹתִ֨י שָׁלַ֤ח יְהוָה֙ לִמְשָׁחֳךָ֣ לְמֶ֔לֶךְ עַל־עַמּ֖וֹ עַל־יִשְׂרָאֵ֑ל וְעַתָּ֣ה שְׁמַ֔ע לְק֖וֹל דִּבְרֵ֥י יְהוָֽה׃   ס 2 כֹּ֤ה אָמַר֙ יְהוָ֣ה צְבָא֔וֹת פָּקַ֕דְתִּי אֵ֛ת אֲשֶׁר־עָשָׂ֥ה עֲמָלֵ֖ק לְיִשְׂרָאֵ֑ל אֲשֶׁר־שָׂ֥ם לוֹ֙ בַּדֶּ֔רֶךְ בַּעֲלֹת֖וֹ מִמִּצְרָֽיִם׃ 3 עַתָּה֩ לֵ֨ךְ וְהִכִּֽיתָ֜ה אֶת־עֲמָלֵ֗ק וְהַֽחֲרַמְתֶּם֙ אֶת־כָּל־אֲשֶׁר־ל֔וֹ וְלֹ֥א תַחְמֹ֖ל עָלָ֑יו וְהֵמַתָּ֞ה מֵאִ֣ישׁ עַד־אִשָּׁ֗ה מֵֽעֹלֵל֙ וְעַד־יוֹנֵ֔ק מִשּׁ֣וֹר וְעַד־שֶׂ֔ה מִגָּמָ֖ל וְעַד־חֲמֽוֹר׃   ס 4 וַיְשַׁמַּ֤ע שָׁאוּל֙ אֶת־הָעָ֔ם וַֽיִּפְקְדֵם֙ בַּטְּלָאִ֔ים מָאתַ֥יִם אֶ֖לֶף רַגְלִ֑י וַעֲשֶׂ֥רֶת אֲלָפִ֖ים אֶת־אִ֥ישׁ יְהוּדָֽה׃ 5 וַיָּבֹ֥א שָׁא֖וּל עַד־עִ֣יר עֲמָלֵ֑ק וַיָּ֖רֶב בַּנָּֽחַל׃ 6 וַיֹּ֣אמֶר שָׁא֣וּל אֶֽל־הַקֵּינִ֡י לְכוּ֩ סֻּ֨רוּ רְד֜וּ מִתּ֣וֹךְ עֲמָלֵקִ֗י פֶּן־אֹֽסִפְךָ֙ עִמּ֔וֹ וְאַתָּ֞ה עָשִׂ֤יתָה חֶ֙סֶד֙ עִם־כָּל־בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל בַּעֲלוֹתָ֖ם מִמִּצְרָ֑יִם וַיָּ֥סַר קֵינִ֖י מִתּ֥וֹךְ עֲמָלֵֽק׃ 7 וַיַּ֥ךְ שָׁא֖וּל אֶת־עֲמָלֵ֑ק מֵֽחֲוִילָה֙ בּוֹאֲךָ֣ שׁ֔וּר אֲשֶׁ֖ר עַל־פְּנֵ֥י מִצְרָֽיִם׃ 8 וַיִּתְפֹּ֛שׂ אֶת־אֲגַ֥ג מֶֽלֶךְ־עֲמָלֵ֖ק חָ֑י וְאֶת־כָּל־הָעָ֖ם הֶחֱרִ֥ים לְפִי־חָֽרֶב׃ 9 וַיַּחְמֹל֩ שָׁא֨וּל וְהָעָ֜ם עַל־אֲגָ֗ג וְעַל־מֵיטַ֣ב הַצֹּאן֩ וְהַבָּקָ֨ר וְהַמִּשְׁנִ֤ים וְעַל־הַכָּרִים֙ וְעַל־כָּל־הַטּ֔וֹב וְלֹ֥א אָב֖וּ הַחֲרִימָ֑ם וְכָל־הַמְּלָאכָ֛ה נְמִבְזָ֥ה וְנָמֵ֖ס אֹתָ֥הּ הֶחֱרִֽימוּ׃   פ
10 וַֽיְהִי֙ דְּבַר־יְהוָ֔ה אֶל־שְׁמוּאֵ֖ל לֵאמֹֽר׃ 11 נִחַ֗מְתִּי כִּֽי־הִמְלַ֤כְתִּי אֶת־שָׁאוּל֙ לְמֶ֔לֶךְ כִּֽי־שָׁב֙ מֵאַֽחֲרַ֔י וְאֶת־דְּבָרַ֖י לֹ֣א הֵקִ֑ים וַיִּ֙חַר֙ לִשְׁמוּאֵ֔ל וַיִּזְעַ֥ק אֶל־יְהוָ֖ה כָּל־הַלָּֽיְלָה׃ 12 וַיַּשְׁכֵּ֧ם שְׁמוּאֵ֛ל לִקְרַ֥את שָׁא֖וּל בַּבֹּ֑קֶר וַיֻּגַּ֨ד לִשְׁמוּאֵ֜ל לֵאמֹ֗ר בָּֽא־שָׁא֤וּל הַכַּרְמֶ֙לָה֙ וְהִנֵּ֨ה מַצִּ֥יב לוֹ֙ יָ֔ד וַיִּסֹּב֙ וַֽיַּעֲבֹ֔ר וַיֵּ֖רֶד הַגִּלְגָּֽל׃ 13 וַיָּבֹ֥א שְׁמוּאֵ֖ל אֶל־שָׁא֑וּל וַיֹּ֧אמֶר ל֣וֹ שָׁא֗וּל בָּר֤וּךְ אַתָּה֙ לַֽיהוָ֔ה הֲקִימֹ֖תִי אֶת־דְּבַ֥ר יְהוָֽה׃ 14 וַיֹּ֣אמֶר שְׁמוּאֵ֔ל וּמֶ֛ה קֽוֹל־הַצֹּ֥אן הַזֶּ֖ה בְּאָזְנָ֑י וְק֣וֹל הַבָּקָ֔ר אֲשֶׁ֥ר אָנֹכִ֖י שֹׁמֵֽעַ׃ 15 וַיֹּ֨אמֶר שָׁא֜וּל מֵעֲמָלֵקִ֣י הֱבִיא֗וּם אֲשֶׁ֨ר חָמַ֤ל הָעָם֙ עַל־מֵיטַ֤ב הַצֹּאן֙ וְהַבָּקָ֔ר לְמַ֥עַן זְבֹ֖חַ לַיהוָ֣ה אֱלֹהֶ֑יךָ וְאֶת־הַיּוֹתֵ֖ר הֶחֱרַֽמְנוּ׃   ס 16 וַיֹּ֤אמֶר שְׁמוּאֵל֙ אֶל־שָׁא֔וּל הֶ֚רֶף וְאַגִּ֣ידָה לְּךָ֔ אֵת֩ אֲשֶׁ֨ר דִּבֶּ֧ר יְהוָ֛ה אֵלַ֖י הַלָּ֑יְלָה ויאמרו ל֖וֹ דַּבֵּֽר׃   ס 17 וַיֹּ֣אמֶר שְׁמוּאֵ֔ל הֲל֗וֹא אִם־קָטֹ֤ן אַתָּה֙ בְּעֵינֶ֔יךָ רֹ֛אשׁ שִׁבְטֵ֥י יִשְׂרָאֵ֖ל אָ֑תָּה וַיִּמְשָׁחֲךָ֧ יְהוָ֛ה לְמֶ֖לֶךְ עַל־יִשְׂרָאֵֽל׃ 18 וַיִּשְׁלָחֲךָ֥ יְהוָ֖ה בְּדָ֑רֶךְ וַיֹּ֗אמֶר לֵ֣ךְ וְהַחֲרַמְתָּ֞ה אֶת־הַֽחַטָּאִים֙ אֶת־עֲמָלֵ֔ק וְנִלְחַמְתָּ֣ ב֔וֹ עַ֥ד כַּלּוֹתָ֖ם אֹתָֽם׃ 19 וְלָ֥מָּה לֹא־שָׁמַ֖עְתָּ בְּק֣וֹל יְהוָ֑ה וַתַּ֙עַט֙ אֶל־הַשָּׁלָ֔ל וַתַּ֥עַשׂ הָרַ֖ע בְּעֵינֵ֥י יְהוָֽה׃   ס 20 וַיֹּ֨אמֶר שָׁא֜וּל אֶל־שְׁמוּאֵ֗ל אֲשֶׁ֤ר שָׁמַ֙עְתִּי֙ בְּק֣וֹל יְהוָ֔ה וָאֵלֵ֕ךְ בַּדֶּ֖רֶךְ אֲשֶׁר־שְׁלָחַ֣נִי יְהוָ֑ה וָאָבִ֗יא אֶת־אֲגַג֙ מֶ֣לֶךְ עֲמָלֵ֔ק וְאֶת־עֲמָלֵ֖ק הֶחֱרַֽמְתִּי׃ 21 וַיִּקַּ֨ח הָעָ֧ם מֵהַשָּׁלָ֛ל צֹ֥אן וּבָקָ֖ר רֵאשִׁ֣ית הַחֵ֑רֶם לִזְבֹּ֛חַ לַֽיהוָ֥ה אֱלֹהֶ֖יךָ בַּגִּלְגָּֽל׃ 22 וַיֹּ֣אמֶר שְׁמוּאֵ֗ל הַחֵ֤פֶץ לַֽיהוָה֙ בְּעֹל֣וֹת וּזְבָחִ֔ים כִּשְׁמֹ֖עַ בְּק֣וֹל יְהוָ֑ה הִנֵּ֤ה שְׁמֹ֙עַ֙ מִזֶּ֣בַח ט֔וֹב לְהַקְשִׁ֖יב מֵחֵ֥לֶב אֵילֽ͏ִים׃ 23 כִּ֤י חַטַּאת־קֶ֙סֶם֙ מֶ֔רִי וְאָ֥וֶן וּתְרָפִ֖ים הַפְצַ֑ר יַ֗עַן מָאַ֙סְתָּ֙ אֶת־דְּבַ֣ר יְהוָ֔ה וַיִּמְאָסְךָ֖ מִמֶּֽלֶךְ׃   ס 24 וַיֹּ֨אמֶר שָׁא֤וּל אֶל־שְׁמוּאֵל֙ חָטָ֔אתִי כִּֽי־עָבַ֥רְתִּי אֶת־פִּֽי־יְהוָ֖ה וְאֶת־דְּבָרֶ֑יךָ כִּ֤י יָרֵ֙אתִי֙ אֶת־הָעָ֔ם וָאֶשְׁמַ֖ע בְּקוֹלָֽם׃ 25 וְעַתָּ֕ה שָׂ֥א נָ֖א אֶת־חַטָּאתִ֑י וְשׁ֣וּב עִמִּ֔י וְאֶֽשְׁתַּחֲוֶ֖ה לַֽיהוָֽה׃ 26 וַיֹּ֤אמֶר שְׁמוּאֵל֙ אֶל־שָׁא֔וּל לֹ֥א אָשׁ֖וּב עִמָּ֑ךְ כִּ֤י מָאַ֙סְתָּה֙ אֶת־דְּבַ֣ר יְהוָ֔ה וַיִּמְאָסְךָ֣ יְהוָ֔ה מִהְי֥וֹת מֶ֖לֶךְ עַל־יִשְׂרָאֵֽל׃   ס 27 וַיִּסֹּ֥ב שְׁמוּאֵ֖ל לָלֶ֑כֶת וַיַּחֲזֵ֥ק בִּכְנַף־מְעִיל֖וֹ וַיִּקָּרַֽע׃ 28 וַיֹּ֤אמֶר אֵלָיו֙ שְׁמוּאֵ֔ל קָרַ֨ע יְהוָ֜ה אֶֽת־מַמְלְכ֧וּת יִשְׂרָאֵ֛ל מֵעָלֶ֖יךָ הַיּ֑וֹם וּנְתָנָ֕הּ לְרֵעֲךָ֖ הַטּ֥וֹב מִמֶּֽךָּ׃ 29 וְגַם֙ נֵ֣צַח יִשְׂרָאֵ֔ל לֹ֥א יְשַׁקֵּ֖ר וְלֹ֣א יִנָּחֵ֑ם כִּ֣י לֹ֥א אָדָ֛ם ה֖וּא לְהִנָּחֵֽם׃ 30 וַיֹּ֣אמֶר חָטָ֔אתִי עַתָּ֗ה כַּבְּדֵ֥נִי נָ֛א נֶ֥גֶד זִקְנֵֽי־עַמִּ֖י וְנֶ֣גֶד יִשְׂרָאֵ֑ל וְשׁ֣וּב עִמִּ֔י וְהִֽשְׁתַּחֲוֵ֖יתִי לַֽיהוָ֥ה אֱלֹהֶֽיךָ׃ 31 וַיָּ֥שָׁב שְׁמוּאֵ֖ל אַחֲרֵ֣י שָׁא֑וּל וַיִּשְׁתַּ֥חוּ שָׁא֖וּל לַֽיהוָֽה׃   ס 32 וַיֹּ֣אמֶר שְׁמוּאֵ֗ל הַגִּ֤ישׁוּ אֵלַי֙ אֶת־אֲגַג֙ מֶ֣לֶךְ עֲמָלֵ֔ק וַיֵּ֣לֶךְ אֵלָ֔יו אֲגַ֖ג מַעֲדַנֹּ֑ת וַיֹּ֣אמֶר אֲגָ֔ג אָכֵ֖ן סָ֥ר מַר־הַמָּֽוֶת׃   ס 33 וַיֹּ֣אמֶר שְׁמוּאֵ֔ל כַּאֲשֶׁ֨ר שִׁכְּלָ֤ה נָשִׁים֙ חַרְבֶּ֔ךָ כֵּן־תִּשְׁכַּ֥ל מִנָּשִׁ֖ים אִמֶּ֑ךָ וַיְשַׁסֵּ֨ף שְׁמוּאֵ֧ל אֶת־אֲגָ֛ג לִפְנֵ֥י יְהוָ֖ה בַּגִּלְגָּֽל׃   ס 34 וַיֵּ֥לֶךְ שְׁמוּאֵ֖ל הָרָמָ֑תָה וְשָׁא֛וּל עָלָ֥ה אֶל־בֵּית֖וֹ גִּבְעַ֥ת שָׁאֽוּל׃ 35 וְלֹא־יָסַ֨ף שְׁמוּאֵ֜ל לִרְא֤וֹת אֶת־שָׁאוּל֙ עַד־י֣וֹם מוֹת֔וֹ כִּֽי־הִתְאַבֵּ֥ל שְׁמוּאֵ֖ל אֶל־שָׁא֑וּל וַיהוָ֣ה נִחָ֔ם כִּֽי־הִמְלִ֥יךְ אֶת־שָׁא֖וּל עַל־יִשְׂרָאֵֽל׃   פ