Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און נָחש פֿון עמון איז אַרױפֿגעקומען און האָט געלעגערט אױף יָבֿש-גִלעָד. האָבן אַלע מענטשן פֿון יָבֿש געזאָגט צו נָחשן: שליס אונדז אַ בונד, און מיר װעלן דיר דינען. 2 האָט נָחש פֿון עמון צו זײ געזאָגט: מיט דעם באַדינג װעל איך עס אײַך שליסן, אַז מע זאָל אײַך אַלעמען אױסשטעכן דאָס רעכטע אױג, און דאָס מאַכן פֿאַר אַ שאַנד אױף גאַנץ ישׂראל. 3 האָבן צו אים געזאָגט די עלטסטע פֿון יָבֿש: לאָז אונדז אָפּ זיבן טעג, און מיר װעלן שיקן שלוחים אין גאַנצן געמאַרק פֿון ישׂראל; און אױב קײנער העלפֿט אונדז ניט, װעלן מיר אַרױסגײן צו דיר. 4 זײַנען די שלוחים געקומען צו גבֿעת-שָאול, און האָבן גערעדט די װערטער אין די אױערן פֿון פֿאָלק; און דאָס גאַנצע פֿאָלק האָט אױפֿגעהױבן זײער קָול און געװײנט. 5 ערשט שָאול קומט אָן הינטער די רינדער פֿון פֿעלד; האָט שָאול געזאָגט: װאָס איז דעם פֿאָלק, װאָס זײ װײנען? האָט מען אים דערצײלט די װערטער פֿון די מענטשן פֿון יָבֿש. 6 איז אַ גײַסט פֿון גאָט געקומען אױף שָאולן, װי ער האָט דערהערט די דאָזיקע װערטער, און זײַן צאָרן האָט זײער געגרימט. 7 און ער האָט גענומען אַ געשפּאַן רינדער, און האָט זײ צעשניטן, און פֿאַנאַנדערגעשיקט דורך דער האַנט פֿון די שלוחים אין גאַנצן געמאַרק פֿון ישׂראל, אַזױ צו זאָגן: װער עס גײט ניט אַרױס נאָך שָאולן און נאָך שמואלן, װעט אַזױ געטאָן װערן צו זײַנע רינדער. איז אַ פּחד פֿון גאָט געפֿאַלן אױפֿן פֿאָלק, און זײ זײַנען אַרױס אַזױ װי אײן מאַן. 8 און ער האָט זײ איבערגעצײלט אין בֶזֶק, און די קינדער פֿון ישׂראל זײַנען געװען דרײַ הונדערט טױזנט, און די מענער פֿון יהוּדה דרײַסיק טױזנט. 9 און זײ האָבן געזאָגט צו די שלוחים װאָס זײַנען געקומען: אַזױ זאָלט איר זאָגן צו די מענטשן פֿון יָבֿש-גִלעָד: מאָרגן װען די זון װערט הײס, װעט אײַך געשען אַ הילף. זײַנען געקומען די שלוחים און האָבן דערצײלט צו די מענטשן פֿון יָבֿש, און זײ האָבן זיך דערפֿרײט. 10 און די מענטשן פֿון יָבֿש האָבן געזאָגט [צו נָחשן]: מאָרגן װעלן מיר אַרױסגײן צו אײַך, און איר װעט טאָן צו אונדז אַזױ װי אַלץ װאָס איז גוט אין אײַערע אױגן. 11 און עס איז געװען אױף מאָרגן, האָט שָאול געמאַכט דאָס פֿאָלק אין דרײַ מחנות, און זײ זײַנען אַרײַן אין מיטן לאַגער אין דער מאָרגנװאַך, און האָבן געשלאָגן עמון ביז דער טאָג איז הײס געװאָרן. און עס איז געװען, די װאָס זײַנען איבערגעבליבן, זײַנען צעשפּרײט געװאָרן, און עס זײַנען ניט געבליבן פֿון זײ צװײ באַנאַנד. 12 האָט דאָס פֿאָלק געזאָגט צו שמואלן: װער איז דער װאָס זאָגט: זאָל שָאול קיניגן איבער אונדז? גיט אַהער די לײַט, און מיר װעלן זײ טײטן. 13 האָט שָאול געזאָגט: קײנער זאָל ניט געטײט װערן הײַנטיקן טאָג, װאָרום הײַנט האָט גאָט געטאָן אַ ישועה אין ישׂראל. 14 און שמואל האָט געזאָגט צום פֿאָלק: קומט און לאָמיר גײן קײן גִלגל, און מיר װעלן דאָרטן באַנײַען די מלוכה. 15 איז דאָס גאַנצע פֿאָלק געגאַנגען קײן גִלגל, און זײ האָבן דאָרט געמאַכט שָאולן פֿאַר אַ מלך, פֿאַר גאָט אין גִלגל; און זײ האָבן דאָרטן געשלאַכט פֿרידאָפּפֿער פֿאַר גאָט. און שָאול און אַלע מענער פֿון ישׂראל האָבן זיך דאָרטן זײער געפֿרײט.
עברית
1 וַיַּ֗עַל נָחָשׁ֙ הָֽעַמּוֹנִ֔י וַיִּ֖חַן עַל־יָבֵ֣שׁ גִּלְעָ֑ד וַיֹּ֨אמְר֜וּ כָּל־אַנְשֵׁ֤י יָבֵישׁ֙ אֶל־נָחָ֔שׁ כְּרָת־לָ֥נוּ בְרִ֖ית וְנַעַבְדֶֽךָּ׃ 2 וַיֹּ֣אמֶר אֲלֵיהֶ֗ם נָחָשׁ֙ הָעַמּוֹנִ֔י בְּזֹאת֙ אֶכְרֹ֣ת לָכֶ֔ם בִּנְק֥וֹר לָכֶ֖ם כָּל־עֵ֣ין יָמִ֑ין וְשַׂמְתִּ֥יהָ חֶרְפָּ֖ה עַל־כָּל־יִשְׂרָאֵֽל׃ 3 וַיֹּאמְר֨וּ אֵלָ֜יו זִקְנֵ֣י יָבֵ֗ישׁ הֶ֤רֶף לָ֙נוּ֙ שִׁבְעַ֣ת יָמִ֔ים וְנִשְׁלְחָה֙ מַלְאָכִ֔ים בְּכֹ֖ל גְּב֣וּל יִשְׂרָאֵ֑ל וְאִם־אֵ֥ין מוֹשִׁ֛יעַ אֹתָ֖נוּ וְיָצָ֥אנוּ אֵלֶֽיךָ׃ 4 וַיָּבֹ֤אוּ הַמַּלְאָכִים֙ גִּבְעַ֣ת שָׁא֔וּל וַיְדַבְּר֥וּ הַדְּבָרִ֖ים בְּאָזְנֵ֣י הָעָ֑ם וַיִּשְׂא֧וּ כָל־הָעָ֛ם אֶת־קוֹלָ֖ם וַיִּבְכּֽוּ׃ 5 וְהִנֵּ֣ה שָׁא֗וּל בָּ֣א אַחֲרֵ֤י הַבָּקָר֙ מִן־הַשָּׂדֶ֔ה וַיֹּ֣אמֶר שָׁא֔וּל מַה־לָּעָ֖ם כִּ֣י יִבְכּ֑וּ וַיְסַ֨פְּרוּ־ל֔וֹ אֶת־דִּבְרֵ֖י אַנְשֵׁ֥י יָבֵֽישׁ׃ 6 וַתִּצְלַ֤ח רֽוּחַ־אֱלֹהִים֙ עַל־שָׁא֔וּל בשמעו אֶת־הַדְּבָרִ֣ים הָאֵ֑לֶּה וַיִּ֥חַר אַפּ֖וֹ מְאֹֽד׃ 7 וַיִּקַּח֩ צֶ֨מֶד בָּקָ֜ר וַֽיְנַתְּחֵ֗הוּ וַיְשַׁלַּ֞ח בְּכָל־גְּב֣וּל יִשְׂרָאֵל֮ בְּיַ֣ד הַמַּלְאָכִ֣ים לֵאמֹר֒ אֲשֶׁר֩ אֵינֶ֨נּוּ יֹצֵ֜א אַחֲרֵ֤י שָׁאוּל֙ וְאַחַ֣ר שְׁמוּאֵ֔ל כֹּ֥ה יֵעָשֶׂ֖ה לִבְקָר֑וֹ וַיִּפֹּ֤ל פַּֽחַד־יְהוָה֙ עַל־הָעָ֔ם וַיֵּצְא֖וּ כְּאִ֥ישׁ אֶחָֽד׃ 8 וַֽיִּפְקְדֵ֖ם בְּבָ֑זֶק וַיִּהְי֤וּ בְנֵֽי־יִשְׂרָאֵל֙ שְׁלֹ֣שׁ מֵא֣וֹת אֶ֔לֶף וְאִ֥ישׁ יְהוּדָ֖ה שְׁלֹשִׁ֥ים אָֽלֶף׃ 9 וַיֹּאמְר֞וּ לַמַּלְאָכִ֣ים הַבָּאִ֗ים כֹּ֤ה תֹֽאמְרוּן֙ לְאִישׁ֙ יָבֵ֣ישׁ גִּלְעָ֔ד מָחָ֛ר תִּהְיֶֽה־לָכֶ֥ם תְּשׁוּעָ֖ה בחם הַשָּׁ֑מֶשׁ וַיָּבֹ֣אוּ הַמַּלְאָכִ֗ים וַיַּגִּ֛ידוּ לְאַנְשֵׁ֥י יָבֵ֖ישׁ וַיִּשְׂמָֽחוּ׃ 10 וַֽיֹּאמְרוּ֙ אַנְשֵׁ֣י יָבֵ֔ישׁ מָחָ֖ר נֵצֵ֣א אֲלֵיכֶ֑ם וַעֲשִׂיתֶ֣ם לָּ֔נוּ כְּכָל־הַטּ֖וֹב בְּעֵינֵיכֶֽם׃   ס 11 וַיְהִ֣י מִֽמָּחֳרָ֗ת וַיָּ֨שֶׂם שָׁא֣וּל אֶת־הָעָם֮ שְׁלֹשָׁ֣ה רָאשִׁים֒ וַיָּבֹ֤אוּ בְתוֹךְ־הַֽמַּחֲנֶה֙ בְּאַשְׁמֹ֣רֶת הַבֹּ֔קֶר וַיַּכּ֥וּ אֶת־עַמּ֖וֹן עַד־חֹ֣ם הַיּ֑וֹם וַיְהִ֤י הַנִּשְׁאָרִים֙ וַיָּפֻ֔צוּ וְלֹ֥א נִשְׁאֲרוּ־בָ֖ם שְׁנַ֥יִם יָֽחַד׃ 12 וַיֹּ֤אמֶר הָעָם֙ אֶל־שְׁמוּאֵ֔ל מִ֣י הָאֹמֵ֔ר שָׁא֖וּל יִמְלֹ֣ךְ עָלֵ֑ינוּ תְּנ֥וּ הָאֲנָשִׁ֖ים וּנְמִיתֵֽם׃ 13 וַיֹּ֣אמֶר שָׁא֔וּל לֹֽא־יוּמַ֥ת אִ֖ישׁ בַּיּ֣וֹם הַזֶּ֑ה כִּ֥י הַיּ֛וֹם עָשָֽׂה־יְהוָ֥ה תְּשׁוּעָ֖ה בְּיִשְׂרָאֵֽל׃   ס 14 וַיֹּ֤אמֶר שְׁמוּאֵל֙ אֶל־הָעָ֔ם לְכ֖וּ וְנֵלְכָ֣ה הַגִּלְגָּ֑ל וּנְחַדֵּ֥שׁ שָׁ֖ם הַמְּלוּכָֽה׃ 15 וַיֵּלְכ֨וּ כָל־הָעָ֜ם הַגִּלְגָּ֗ל וַיַּמְלִכוּ֩ שָׁ֨ם אֶת־שָׁא֜וּל לִפְנֵ֤י יְהוָה֙ בַּגִּלְגָּ֔ל וַיִּזְבְּחוּ־שָׁ֛ם זְבָחִ֥ים שְׁלָמִ֖ים לִפְנֵ֣י יְהוָ֑ה וַיִּשְׂמַ֨ח שָׁ֥ם שָׁא֛וּל וְכָל־אַנְשֵׁ֥י יִשְׂרָאֵ֖ל עַד־מְאֹֽד׃   פ