Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און די קינדער פֿון ישׂראל האָבן געטאָן װאָס איז שלעכט אין די אױגן פֿון גאָט, און גאָט האָט זײ געגעבן אין דער האַנט פֿון מִדיָן זיבן יאָר. 2 און די האַנט פֿון מִדיָן איז געװען שטאַרק אױףֿ ישׂראל. פֿון װעגן מִדיָן האָבן די קינדער פֿון ישׂראל זיך געמאַכט די גריבער װאָס אין די בערג, און די הײלן, און די פֿעסטונגען. 3 און עס איז געװען, אַז ישׂראל האָט געזײט, אַזױ פֿלעגט אַרױפֿגײן מִדיָן, און עמלק, און די קינדער פֿון מזרח; און זײ פֿלעגן אַרױפֿקומען אױףֿ זײ, 4 און האָבן געלעגערט אױףֿ זײ, און פֿאַרװיסט די תּבֿואה פֿון לאַנד ביז דוּ קומסט קײן עַזה, און זײ פֿלעגן ניט איבערלאָזן קײן דערנערונג אין ישׂראל, צו מאָל אַ שעפּס, אָדער אַן אָקס, אָדער אַן אײזל. 5 װאָרום זײ און זײערע פֿי פֿלעגן אַרױפֿגײן, מיט זײערע געצעלטן, און פֿלעגן קומען אַזױ װי דער הײשעריק אין פֿילקײט, און צו זײ און צו זײערע קעמלען איז ניט געװען קײן צאָל, און זײ זײַנען געקומען אין לאַנד כּדי עס צו פֿאַרװיסטן. 6 און ישׂראל איז זײער פֿאַראָרימט געװאָרן פֿון װעגן מדין; און די קינדער פֿון ישׂראל האָבן געשריען צו גאָט.
7 און עס איז געװען, אַז די קינדער פֿון ישׂראל האָבן געשריען צו גאָט פֿון װעגן מדין, 8 האָט גאָט געשיקט אַ מאַן אַ נבֿיא צו די קינדער פֿון ישׂראל, און ער האָט זײ געזאָגט: אַזױ האָט געזאָגט יהוה דער גאָט פֿון ישׂראל: איך האָב אײַך אױפֿגעבראַכט פֿון מצרים, און האָב אײַך אַרױסגעצױגן פֿון דעם הױז פֿון קנעכטשאַפֿט; 9 און איך האָב אײַך מציל געװען פֿון דער האַנט פֿון מצרים, און פֿון דער האַנט פֿון אַלע אײַערע דריקער, און איך האָב זײ פֿאַרטריבן פֿון פֿאַר אײַך, און האָב אײַך געגעבן זײער לאַנד. 10 און איך האָב צו אײַך געזאָגט: איך בין יהוה אײַער גאָט; איר זאָלט ניט פֿאָרכטן די געטער פֿון די אמורים װאָס איר זיצט אין זײער לאַנד; אָבער איר האָט ניט צוגעהערט צו מײַן קָול.
11 און אַ מלאך פֿון גאָט איז געקומען, און האָט זיך געזעצט אונטער דעם אײַכנבױם װאָס אין עפֿרה, װאָס האָט געהערט צו יואש דעם אבֿיעזרער; און זײַן זון גדעון האָט געקלאַפּט װײץ אין קעלטער, כּדי אױסצובאַהאַלטן פֿון מדין. 12 האָט דער מלאך פֿון גאָט זיך באַװיזן צו אים, און האָט צו אים געזאָגט: גאָט מיט דיר, העלדישער גיבור! 13 האָט גדעון צו אים געזאָגט: איך בעט דיך, מײַן האַר, אױב גאָט איז מיט אונדז, טאָ פֿאַר װאָס האָט דאָס אַלץ אונדז געטראָפֿן? און װוּ זײַנען אַלע זײַנע װוּנדער, װאָס אונדזערע עלטערן האָבן אונדז דערצײלט, אַזױ צו זאָגן: פֿאַר װאָר, גאָט האָט אונדז אױפֿגעבראַכט פֿון מצרים? און אַצונד האָט אונדז גאָט פֿאַרלאָזן, און האָט אונדז געגעבן אין דער האַנט פֿון מדין. 14 האָט גאָט זיך געקערט צו אים, און האָט געזאָגט: גײ מיט דײַן דאָזיקן כּוח, און זאָלסט העלפֿן ישׂראל פֿון דער האַנט פֿון מדין; פֿאַר װאָר, איך האָב דיך געשיקט. 15 האָט ער צו אים געזאָגט: איך בעט דיך, גאָט! מיט װאָס זאָל איך העלפֿן ישׂראל? זע, מײַן משפּחה איז די אָרימסטע אין מנשה, און איך בין דער מינדסטער אין מײַן פֿאָטערס הױז. 16 האָט גאָט צו אים געזאָגט: אָבער איך װעל זײַן מיט דיר, און װעסט שלאָגן מדין אַזױ װי אײן מאַן. 17 האָט ער צו אים געזאָגט: אױב, איך בעט דיך, איך האָב געפֿונען לײַטזעליקײט אין דײַנע אױגן, זאָלסטו מיר מאַכן אַ צײכן אַז דו רעדסט דאָס מיט מיר. 18 זאָלסט זיך ניט אָפּטאָן פֿון דאַנען, איך בעט דיך, ביז איך קום צוריק צו דיר, און װעל אַרױסטראָגן מײַן געשאַנק, און אַװעקלײגן פֿאַר דיר. האָט ער געזאָגט: איך װעל בלײַבן ביז דו קערסט זיך אום. 19 איז גדעון אַרײַנגעגאַנגען, און האָט געמאַכט אַ ציגנבעקל, און אומגעזײַערטע קוכנס פֿון אַן אֵיפֿה מעל; דאָס פֿלײש האָט ער אַרײַנגעטאָן אין אַ קאָרב, און די זופּ האָט ער אַרײַנגעטאָן אין אַ טאָפּ, און אַרױסגעבראַכט צו אים אונטער דעם אײַכנבױם, און דערלאַנגט. 20 האָט דער מלאך פֿון גאָט צו אים געזאָגט: נעם דאָס פֿלײש און די אומגעזײַערטע קוכנס, און לײג אַװעק אױףֿ יענעם פֿעלז, און די זופּ גיס אױס. האָט ער אַזױ געטאָן. 21 און דער מלאך פֿון גאָט האָט אױסגעשטרעקט דעם שפּיץ פֿון דעם שטעקן װאָס אין זײַן האַנט, און האָט אָנגערירט דאָס פֿלײש און די אומגעזײַערטע קוכענס; און אַ פֿײַער איז אױפֿגעגאַנגען פֿון דעם פֿעלז, און האָט פֿאַרצערט דאָס פֿלײש און די אומגעזײַערטע קוכנס; און דער מלאך פֿון גאָט איז אַװעק פֿון זײַנע אױגן. 22 האָט גדעון געזען אַז דאָס איז געװען אַ מלאך פֿון גאָט, און גדעון האָט געזאָגט: װײ, גאָט דו האַר! װאָרום איך האָב געזען אַ מלאך פֿון גאָט פּנים אל פּנים. 23 האָט גאָט צו אים געזאָגט: פֿריד צו דיר; זאָלסט ניט מורא האָבן, װעסט ניט שטאַרבן. 24 און גדעון האָט דאָרטן געבױט אַ מזבח צו גאָט, און האָט אים גערופֿן יהוה-שלום; ביז אױףֿ הײַנטיקן טאָג איז ער נאָך אין עפֿרה פֿון די אבֿיעזרער.
25 און עס איז געװען אין יענער נאַכט, האָט גאָט צו אים געזאָגט: נעם דײַן פֿאָטערס יונגן אָקס, און דעם צװײטן אָקס פֿון זיבן יאָר, און זאָלסט צעשטערן דײַן פֿאָטערס מזבח פֿון בַעַל, און דעם געצנבױם װאָס לעבן אים זאָלסטו אָפּהאַקן. 26 און זאָלסט בױען אַ מזבח צו יהוה דײַן גאָט אױפֿן שפּיץ פֿון דער דאָזיקער באַרגפֿעסטונג, אױףֿ דעם צוגעריכטן אָרט, און זאָלסט נעמען דעם צװײטן אָקס, און אױפֿברענגען פֿאַר אַ בראַנדאָפּפֿער מיטן האָלץ פֿון דעם געצנבױם װאָס דו װעסט אָפּהאַקן. 27 האָט גדעון גענומען צען מאַן פֿון זײַנע קנעכט, און האָט געטאָן אַזױ װי גאָט האָט צו אים גערעדט; און עס איז געװען, אַזױ װי ער האָט מורא געהאַט פֿאַר זײַן פֿאָטערס הױזגעזינט און פֿאַר די מענטשן פֿון שטאָט, דאָס צו טאָן בײַ טאָג, האָט ער דאָס געטאָן בײַ נאַכט. 28  און די מענטשן פֿון שטאָט האָבן זיך געפֿעדערט אין דער פֿרי, ערשט דער מזבח פֿון בַעַל איז צעבראָכן, און דער געצנבױם װאָס לעבן אים איז אָפּגעהאַקט, און דער צװײטער אָקס איז אױפֿגעבראַכט געװאָרן אױףֿ דעם אױפֿגעבױטן מזבח. 29 האָבן זײ געזאָגט אײנער צום אַנדערן: װער האָט געטאָן די דאָזיקע זאַך? און אַז זײ האָבן געפֿאָרשט און געזוכט, האָט מען געזאָגט: גדעון דער זון פֿון יואשן האָט געטאָן די דאָזיקע זאַך. 30 האָבן די מענטשן פֿון שטאָט געזאָגט צו יואשן: ברענג אַרױס דײַן זון, און ער זאָל שטאַרבן, װײַל ער האָט צעבראָכן דעם מזבח פֿון בַעַל, און װײַל ער האָט אָפּגעהאַקט דעם געצנבױם װאָס לעבן אים. 31 האָט יואש געזאָגט צו אַלע װאָס זײַנען געשטאַנען אַרום אים: װילט איר זיך קריגן פֿאַר בַעַל? אָדער װילט איר אים העלפֿן? װער עס װעט זיך קריגן פֿאַר אים, װעט געטײט װערן ביז אין דער פֿרי. אױב ער איז אַ גאָט, זאָל ער אַלײן זיך קריגן פֿאַר זיך, װאָס מע האָט צעבראָכן זײַן מזבח. 32 און מע האָט אים גערופֿן אין יענעם טאָג ירובעל, אַזױ צו זאָגן: זאָל בַעַל זיך קריגן מיט אים, װאָס ער האָט צעבראָכן זײַן מזבח.
33 און גאַנץ מדין און עמלק און די קינדער פֿון מזרח האָבן זיך אײַנגעזאַמלט אין אײנעם, און זײַנען אַריבערגעקומען און האָבן געלאַגערט אין טאָל יזרעאל. 34 האָט אַ גײַסט פֿון גאָט אָנגעקלײדט גדעונען, און ער האָט געבלאָזן אין שופֿר, און אבֿיעזר האָט זיך אױפֿגעקליבן הינטער אים. 35 און ער האָט געשיקט שלוחים דורך גאַנץ מנשה, און ער אױך האָט זיך אױפֿגעקליבן הינטער אים; און ער האָט געשיקט שלוחים דורך אָשר, און דורך זבֿולון, און דורך נפֿתּלי, און זײ זײַנען אַרױפֿגעקומען זײ אַנטקעגן. 36 און גדעון האָט געזאָגט צו גאָט: אױב דו װילסט העלפֿן דורך מײַן האַנט ישׂראל, אַזױ װי דו האָסט גערעדט, 37 אָט לײג איך אַװעק אַן אָפּשער װאָל אין שײַער; אױב עס װעט זײַן טױ אױפֿן אָפּשער אַלײן, און אױףֿ דער גאַנצער ערד װעט זײַן טרוקן, װעל איך װיסן אַז דו װעסט העלפֿן ישׂראל דורך מײַן האַנט, אַזױ װי דו האָסט גערעדט. 38 איז אַזױ געװען; און װי ער האָט זיך געפֿעדערט אױףֿ מאָרגן, און האָט אױסגעדרײט דעם אָפּשער, האָט ער אױסגעקװעטשט טױ פֿון דעם אָפּשער, אַ פֿולן קרוג װאַסער. 39 האָט גדעון געזאָגט צו גאָט: זאָל ניט גרימען דײַן צאָרן אױףֿ מיר, און איך װעל רעדן נאָר דאָס מאָל: לאָמיך, איך בעט דיך, נאָר דאָס מאָל פּרוּװן מיט דעם אָפּשער; זאָל, איך בעט דיך, זײַן טרוקן אױפֿן אָפּשער אַלײן, און אױףֿ דער גאַנצער ערד זאָל זײַן טױ. 40 האָט גאָט געטאָן אַזױ אין יענער נאַכט; און עס איז געװען טרוקן אױפֿן אָפּשער אַלײן, און אױףֿ דער גאַנצער ערד איז געװען טױ.
עברית
1 וַיַּעֲשׂ֧וּ בְנֵי־יִשְׂרָאֵ֛ל הָרַ֖ע בְּעֵינֵ֣י יְהוָ֑ה וַיִּתְּנֵ֧ם יְהוָ֛ה בְּיַד־מִדְיָ֖ן שֶׁ֥בַע שָׁנִֽים׃ 2 וַתָּ֥עָז יַד־מִדְיָ֖ן עַל־יִשְׂרָאֵ֑ל מִפְּנֵ֨י מִדְיָ֜ן עָשֽׂוּ לָהֶ֣ם בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֗ל אֶת־הַמִּנְהָרוֹת֙ אֲשֶׁ֣ר בֶּֽהָרִ֔ים וְאֶת־הַמְּעָר֖וֹת וְאֶת־הַמְּצָדֽוֹת׃ 3 וְהָיָ֖ה אִם־זָרַ֣ע יִשְׂרָאֵ֑ל וְעָלָ֨ה מִדְיָ֧ן וֽ͏ַעֲמָלֵ֛ק וּבְנֵי־קֶ֖דֶם וְעָל֥וּ עָלָֽיו׃ 4 וַיַּחֲנ֣וּ עֲלֵיהֶ֗ם וַיַּשְׁחִ֙יתוּ֙ אֶת־יְב֣וּל הָאָ֔רֶץ עַד־בּוֹאֲךָ֖ עַזָּ֑ה וְלֹֽא־יַשְׁאִ֤ירוּ מִֽחְיָה֙ בְּיִשְׂרָאֵ֔ל וְשֶׂ֥ה וָשׁ֖וֹר וַחֲמֽוֹר׃ 5 כִּ֡י הֵם֩ וּמִקְנֵיהֶ֨ם יַעֲל֜וּ וְאָהֳלֵיהֶ֗ם יבאו כְדֵֽי־אַרְבֶּה֙ לָרֹ֔ב וְלָהֶ֥ם וְלִגְמַלֵּיהֶ֖ם אֵ֣ין מִסְפָּ֑ר וַיָּבֹ֥אוּ בָאָ֖רֶץ לְשַׁחֲתָֽהּ׃ 6 וַיִּדַּ֧ל יִשְׂרָאֵ֛ל מְאֹ֖ד מִפְּנֵ֣י מִדְיָ֑ן וַיִּזְעֲק֥וּ בְנֵֽי־יִשְׂרָאֵ֖ל אֶל־יְהוָֽה׃   פ
7 וַיְהִ֕י כִּֽי־זָעֲק֥וּ בְנֵֽי־יִשְׂרָאֵ֖ל אֶל־יְהוָ֑ה עַ֖ל אֹד֥וֹת מִדְיָֽן׃ 8 וַיִּשְׁלַ֧ח יְהוָ֛ה אִ֥ישׁ נָבִ֖יא אֶל־בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֑ל וַיֹּ֨אמֶר לָהֶ֜ם כֹּה־אָמַ֥ר יְהוָ֣ה אֱלֹהֵ֣י יִשְׂרָאֵ֗ל אָנֹכִ֞י הֶעֱלֵ֤יתִי אֶתְכֶם֙ מִמִּצְרַ֔יִם וָאֹצִ֥יא אֶתְכֶ֖ם מִבֵּ֥ית עֲבָדִֽים׃ 9 וָאַצִּ֤ל אֶתְכֶם֙ מִיַּ֣ד מִצְרַ֔יִם וּמִיַּ֖ד כָּל־לֹחֲצֵיכֶ֑ם וָאֲגָרֵ֤שׁ אוֹתָם֙ מִפְּנֵיכֶ֔ם וָאֶתְּנָ֥ה לָכֶ֖ם אֶת־אַרְצָֽם׃ 10 וָאֹמְרָ֣ה לָכֶ֗ם אֲנִי֙ יְהוָ֣ה אֱלֹהֵיכֶ֔ם לֹ֤א תִֽירְאוּ֙ אֶת־אֱלֹהֵ֣י הָאֱמֹרִ֔י אֲשֶׁ֥ר אַתֶּ֖ם יוֹשְׁבִ֣ים בְּאַרְצָ֑ם וְלֹ֥א שְׁמַעְתֶּ֖ם בְּקוֹלִֽי׃   פ
11 וַיָּבֹ֞א מַלְאַ֣ךְ יְהוָ֗ה וַיֵּ֙שֶׁב֙ תַּ֤חַת הָֽאֵלָה֙ אֲשֶׁ֣ר בְּעָפְרָ֔ה אֲשֶׁ֥ר לְיוֹאָ֖שׁ אֲבִ֣י הָֽעֶזְרִ֑י וְגִדְע֣וֹן בְּנ֗וֹ חֹבֵ֤ט חִטִּים֙ בַּגַּ֔ת לְהָנִ֖יס מִפְּנֵ֥י מִדְיָֽן׃ 12 וַיֵּרָ֥א אֵלָ֖יו מַלְּאַ֣ךְ יְהוָ֑ה וַיֹּ֣אמֶר אֵלָ֔יו יְהוָ֥ה עִמְּךָ֖ גִּבּ֥וֹר הֶחָֽיִל׃ 13 וַיֹּ֨אמֶר אֵלָ֤יו גִּדְעוֹן֙ בִּ֣י אֲדֹנִ֔י וְיֵ֤שׁ יְהוָה֙ עִמָּ֔נוּ וְלָ֥מָּה מְצָאַ֖תְנוּ כָּל־זֹ֑את וְאַיֵּ֣ה כָֽל־נִפְלְאֹתָ֡יו אֲשֶׁר֩ סִפְּרוּ־לָ֨נוּ אֲבוֹתֵ֜ינוּ לֵאמֹ֗ר הֲלֹ֤א מִמִּצְרַ֙יִם֙ הֶעֱלָ֣נוּ יְהוָ֔ה וְעַתָּה֙ נְטָשָׁ֣נוּ יְהוָ֔ה וַֽיִּתְּנֵ֖נוּ בְּכַף־מִדְיָֽן׃ 14 וַיִּ֤פֶן אֵלָיו֙ יְהוָ֔ה וַיֹּ֗אמֶר לֵ֚ךְ בְּכֹחֲךָ֣ זֶ֔ה וְהוֹשַׁעְתָּ֥ אֶת־יִשְׂרָאֵ֖ל מִכַּ֣ף מִדְיָ֑ן הֲלֹ֖א שְׁלַחְתִּֽיךָ׃ 15 וַיֹּ֤אמֶר אֵלָיו֙ בִּ֣י אֲדֹנָ֔י בַּמָּ֥ה אוֹשִׁ֖יעַ אֶת־יִשְׂרָאֵ֑ל הִנֵּ֤ה אַלְפִּי֙ הַדַּ֣ל בִּמְנַשֶּׁ֔ה וְאָנֹכִ֥י הַצָּעִ֖יר בְּבֵ֥ית אָבִֽי׃ 16 וַיֹּ֤אמֶר אֵלָיו֙ יְהוָ֔ה כִּ֥י אֶהְיֶ֖ה עִמָּ֑ךְ וְהִכִּיתָ֥ אֶת־מִדְיָ֖ן כְּאִ֥ישׁ אֶחָֽד׃ 17 וַיֹּ֣אמֶר אֵלָ֔יו אִם־נָ֛א מָצָ֥אתִי חֵ֖ן בְּעֵינֶ֑יךָ וְעָשִׂ֤יתָ לִּי֙ א֔וֹת שָׁאַתָּ֖ה מְדַבֵּ֥ר עִמִּֽי׃ 18 אַל־נָ֨א תָמֻ֤שׁ מִזֶּה֙ עַד־בֹּאִ֣י אֵלֶ֔יךָ וְהֹֽצֵאתִי֙ אֶת־מִנְחָתִ֔י וְהִנַּחְתִּ֖י לְפָנֶ֑יךָ וַיֹּאמַ֕ר אָנֹכִ֥י אֵשֵׁ֖ב עַ֥ד שׁוּבֶֽךָ׃ 19 וְגִדְע֣וֹן בָּ֗א וַיַּ֤עַשׂ גְּדִֽי־עִזִּים֙ וְאֵיפַת־קֶ֣מַח מַצּ֔וֹת הַבָּשָׂר֙ שָׂ֣ם בַּסַּ֔ל וְהַמָּרַ֖ק שָׂ֣ם בַּפָּר֑וּר וַיּוֹצֵ֥א אֵלָ֛יו אֶל־תַּ֥חַת הָאֵלָ֖ה וַיַּגַּֽשׁ׃   ס 20 וַיֹּ֨אמֶר אֵלָ֜יו מַלְאַ֣ךְ הָאֱלֹהִ֗ים קַ֣ח אֶת־הַבָּשָׂ֤ר וְאֶת־הַמַּצּוֹת֙ וְהַנַּח֙ אֶל־הַסֶּ֣לַע הַלָּ֔ז וְאֶת־הַמָּרַ֖ק שְׁפ֑וֹךְ וַיַּ֖עַשׂ כֵּֽן׃ 21 וַיִּשְׁלַ֞ח מַלְאַ֣ךְ יְהוָ֗ה אֶת־קְצֵ֤ה הַמִּשְׁעֶ֙נֶת֙ אֲשֶׁ֣ר בְּיָד֔וֹ וַיִּגַּ֥ע בַּבָּשָׂ֖ר וּבַמַּצּ֑וֹת וַתַּ֨עַל הָאֵ֜שׁ מִן־הַצּ֗וּר וַתֹּ֤אכַל אֶת־הַבָּשָׂר֙ וְאֶת־הַמַּצּ֔וֹת וּמַלְאַ֣ךְ יְהוָ֔ה הָלַ֖ךְ מֵעֵינָֽיו׃ 22 וַיַּ֣רְא גִּדְע֔וֹן כִּֽי־מַלְאַ֥ךְ יְהוָ֖ה ה֑וּא   ס וַיֹּ֣אמֶר גִּדְע֗וֹן אֲהָהּ֙ אֲדֹנָ֣י יְהוִ֔ה כִּֽי־עַל־כֵּ֤ן רָאִ֙יתִי֙ מַלְאַ֣ךְ יְהוָ֔ה פָּנִ֖ים אֶל־פָּנִֽים׃ 23 וַיֹּ֨אמֶר ל֧וֹ יְהוָ֛ה שָׁל֥וֹם לְךָ֖ אַל־תִּירָ֑א לֹ֖א תָּמֽוּת׃ 24 וַיִּבֶן֩ שָׁ֨ם גִּדְע֤וֹן מִזְבֵּ֙חַ֙ לַֽיהוָ֔ה וַיִּקְרָא־ל֥וֹ יְהוָ֖ה שָׁל֑וֹם עַ֚ד הַיּ֣וֹם הַזֶּ֔ה עוֹדֶ֕נּוּ בְּעָפְרָ֖ת אֲבִ֥י הָעֶזְרִֽי׃   פ
25 וַיְהִי֮ בַּלַּ֣יְלָה הַהוּא֒ וַיֹּ֧אמֶר ל֣וֹ יְהוָ֗ה קַ֤ח אֶת־פַּר־הַשּׁוֹר֙ אֲשֶׁ֣ר לְאָבִ֔יךָ וּפַ֥ר הַשֵּׁנִ֖י שֶׁ֣בַע שָׁנִ֑ים וְהָרַסְתָּ֗ אֶת־מִזְבַּ֤ח הַבַּ֙עַל֙ אֲשֶׁ֣ר לְאָבִ֔יךָ וְאֶת־הָאֲשֵׁרָ֥ה אֲשֶׁר־עָלָ֖יו תִּכְרֹֽת׃ 26 וּבָנִ֨יתָ מִזְבֵּ֜חַ לַיהוָ֣ה אֱלֹהֶ֗יךָ עַ֣ל רֹ֧אשׁ הַמָּע֛וֹז הַזֶּ֖ה בַּמַּֽעֲרָכָ֑ה וְלָֽקַחְתָּ֙ אֶת־הַפָּ֣ר הַשֵּׁנִ֔י וְהַעֲלִ֣יתָ עוֹלָ֔ה בַּעֲצֵ֥י הָאֲשֵׁרָ֖ה אֲשֶׁ֥ר תִּכְרֹֽת׃ 27 וַיִּקַּ֨ח גִּדְע֜וֹן עֲשָׂרָ֤ה אֲנָשִׁים֙ מֵֽעֲבָדָ֔יו וַיַּ֕עַשׂ כַּאֲשֶׁ֛ר דִּבֶּ֥ר אֵלָ֖יו יְהוָ֑ה וַיְהִ֡י כַּאֲשֶׁ֣ר יָרֵא֩ אֶת־בֵּ֨ית אָבִ֜יו וְאֶת־אַנְשֵׁ֥י הָעִ֛יר מֵעֲשׂ֥וֹת יוֹמָ֖ם וַיַּ֥עַשׂ לָֽיְלָה׃ 28 וַיַּשְׁכִּ֜ימוּ אַנְשֵׁ֤י הָעִיר֙ בַּבֹּ֔קֶר וְהִנֵּ֤ה נֻתַּץ֙ מִזְבַּ֣ח הַבַּ֔עַל וְהָאֲשֵׁרָ֥ה אֲשֶׁר־עָלָ֖יו כֹּרָ֑תָה וְאֵת֙ הַפָּ֣ר הַשֵּׁנִ֔י הֹֽעֲלָ֔ה עַל־הַמִּזְבֵּ֖חַ הַבָּנֽוּי׃ 29 וַיֹּֽאמְרוּ֙ אִ֣ישׁ אֶל־רֵעֵ֔הוּ מִ֥י עָשָׂ֖ה הַדָּבָ֣ר הַזֶּ֑ה וַֽיִּדְרְשׁוּ֙ וַיְבַקְשׁ֔וּ וַיֹּ֣אמְר֔וּ גִּדְעוֹן֙ בֶּן־יוֹאָ֔שׁ עָשָׂ֖ה הַדָּבָ֥ר הַזֶּֽה׃ 30 וַיֹּ֨אמְר֜וּ אַנְשֵׁ֤י הָעִיר֙ אֶל־יוֹאָ֔שׁ הוֹצֵ֥א אֶת־בִּנְךָ֖ וְיָמֹ֑ת כִּ֤י נָתַץ֙ אֶת־מִזְבַּ֣ח הַבַּ֔עַל וְכִ֥י כָרַ֖ת הָאֲשֵׁרָ֥ה אֲשֶׁר־עָלָֽיו׃ 31 וַיֹּ֣אמֶר יוֹאָ֡שׁ לְכֹל֩ אֲשֶׁר־עָמְד֨וּ עָלָ֜יו הַאַתֶּ֣ם תְּרִיב֣וּן לַבַּ֗עַל אִם־אַתֶּם֙ תּוֹשִׁיע֣וּן אוֹת֔וֹ אֲשֶׁ֨ר יָרִ֥יב ל֛וֹ יוּמַ֖ת עַד־הַבֹּ֑קֶר אִם־אֱלֹהִ֥ים הוּא֙ יָ֣רֶב ל֔וֹ כִּ֥י נָתַ֖ץ אֶֽת־מִזְבְּחֽוֹ׃ 32 וַיִּקְרָא־ל֥וֹ בַיּוֹם־הַה֖וּא יְרֻבַּ֣עַל לֵאמֹ֑ר יָ֤רֶב בּוֹ֙ הַבַּ֔עַל כִּ֥י נָתַ֖ץ אֶֽת־מִזְבְּחֽוֹ׃   פ
33 וְכָל־מִדְיָ֧ן וַעֲמָלֵ֛ק וּבְנֵי־קֶ֖דֶם נֶאֶסְפ֣וּ יַחְדָּ֑ו וַיַּעַבְר֥וּ וַֽיַּחֲנ֖וּ בְּעֵ֥מֶק יִזְרְעֶֽאל׃ 34 וְר֣וּחַ יְהוָ֔ה לָבְשָׁ֖ה אֶת־גִּדְע֑וֹן וַיִּתְקַע֙ בַּשּׁוֹפָ֔ר וַיִזָּעֵ֥ק אֲבִיעֶ֖זֶר אַחֲרָֽיו׃ 35 וּמַלְאָכִים֙ שָׁלַ֣ח בְּכָל־מְנַשֶּׁ֔ה וַיִזָּעֵ֥ק גַּם־ה֖וּא אַחֲרָ֑יו וּמַלְאָכִ֣ים שָׁלַ֗ח בְּאָשֵׁ֤ר וּבִזְבֻלוּן֙ וּבְנַפְתָּלִ֔י וַֽיַּעֲל֖וּ לִקְרָאתָֽם׃ 36 וַיֹּ֥אמֶר גִּדְע֖וֹן אֶל־הָאֱלֹהִ֑ים אִם־יֶשְׁךָ֞ מוֹשִׁ֧יעַ בְּיָדִ֛י אֶת־יִשְׂרָאֵ֖ל כַּאֲשֶׁ֥ר דִּבַּֽרְתָּ׃ 37 הִנֵּ֣ה אָנֹכִ֗י מַצִּ֛יג אֶת־גִּזַּ֥ת הַצֶּ֖מֶר בַּגֹּ֑רֶן אִ֡ם טַל֩ יִהְיֶ֨ה עַֽל־הַגִּזָּ֜ה לְבַדָּ֗הּ וְעַל־כָּל־הָאָ֙רֶץ֙ חֹ֔רֶב וְיָדַעְתִּ֗י כִּֽי־תוֹשִׁ֧יעַ בְּיָדִ֛י אֶת־יִשְׂרָאֵ֖ל כַּאֲשֶׁ֥ר דִּבַּֽרְתָּ׃ 38 וַיְהִי־כֵ֕ן וַיַּשְׁכֵּם֙ מִֽמָּחֳרָ֔ת וַיָּ֖זַר אֶת־הַגִּזָּ֑ה וַיִּ֤מֶץ טַל֙ מִן־הַגִּזָּ֔ה מְל֥וֹא הַסֵּ֖פֶל מָֽיִם׃ 39 וַיֹּ֤אמֶר גִּדְעוֹן֙ אֶל־הָ֣אֱלֹהִ֔ים אַל־יִ֤חַר אַפְּךָ֙ בִּ֔י וַאֲדַבְּרָ֖ה אַ֣ךְ הַפָּ֑עַם אֲנַסֶּ֤ה נָּא־רַק־הַפַּ֙עַם֙ בַּגִּזָּ֔ה יְהִי־נָ֨א חֹ֤רֶב אֶל־הַגִּזָּה֙ לְבַדָּ֔הּ וְעַל־כָּל־הָאָ֖רֶץ יִֽהְיֶה־טָּֽל׃ 40 וַיַּ֧עַשׂ אֱלֹהִ֛ים כֵּ֖ן בַּלַּ֣יְלָה הַה֑וּא וַיְהִי־חֹ֤רֶב אֶל־הַגִּזָּה֙ לְבַדָּ֔הּ וְעַל־כָּל־הָאָ֖רֶץ הָ֥יָה טָֽל׃   פ