Yiddish
Hebrew
אידיש
1 זײַנען אַרױסגעגאַנגען אַלע קינדער פֿון ישׂראל, און די גאַנצע עדה װי אײן מאַן, פֿון דָן און ביז באֵר-שֶבַֿע און לאַנד גלעד, האָט זיך אײַנגעזאַמלט צו גאָט קײן מִצפּה. 2 און די פֿאָרשטײער פֿון גאַנצן פֿאָלק, פֿון אַלע שבֿטים פֿון ישׂראל, האָבן זיך געשטעלט אין דער אײַנזאַמלונג פֿון גאָטס פֿאָלק, פֿיר הונדערט טױזנדט פֿוסגײער װאָס ציען אַ שװערד. –
3 און די קינדער פֿון בנימין האָבן געהערט אַז די קינדער פֿון ישׂראל זײַנען אַרױפֿגעגאַנגען קײן מִצפּה. – און די קינדער פֿון ישׂראל האָבן געזאָגט: דערצײלט, װי אַזױ איז געשען דאָס דאָזיקע בײז. 4 האָט זיך אָפּגערופֿן דער מאַן דער לֵוִי, דער מאַן פֿון דער דערהרגעטער פֿרױ, און האָט געזאָגט: קײן גבֿעה װאָס געהערט צו בנימין, בין איך געקומען, איך און מײַן קעפּסװײַב, צו נעכטיקן. 5 זײַנען אױפֿגעשטאַנען אױףֿ מיר די מענער פֿון גבֿעה, און האָבן אַרומגערינגלט דאָס הױז אַרום מיר בײַ נאַכט; מיך האָבן זײ געטראַכט צו הרגען, און מײַן קעפּסװײַב האָבן זײ געפּײַניקט ביז זי איז געשטאָרבן. 6 האָב איך אָנגענומען מײַן קעפּסװײַב, און האָב זי צעשניטן, און האָב זי פֿאַנאַנדערגשיקט אין גאַנצן פֿעלד פֿון דער נחלה פֿון ישׂראל, װאָרום זײ האָבן געטאָן אַ שענדלעכקײט און אַ נבָֿלה אין ישׂראל. 7 אָט זײַט איר אַלע, קינדער פֿון ישׂראל, גיט אַהער אײַער באַשײד און עצה. 8 האָט זיך אױפֿגעהױבן דאָס גאַנצע פֿאָלק װי אײן מאַן, אַזױ צו זאָגן: מיר װעלן ניט גײן קײנער צו זײַן געצעלט, און מיר װעלן ניט אײַנקערן קײנער אין זײַן הױז! 9 און אַצונד איז דאָס די זאַך װאָס מיר װעלן טאָן צו גבֿעה: גײן אױףֿ איר לױט גורל. 10 און מיר װעלן נעמען צען מאַן פֿון הונדערט, פֿון אַלע שבֿטים פֿון ישׂראל, און הונדערט פֿון טױזנט, און טױזנט פֿון צען טױזנט, אױףֿ צו ברענגען שפּײַז פֿאַרן פֿאָלק, כּדי זײ זאָלן טאָן, אַז זײ קומען צו גבֿע-בנימין, לױט דער גאַנצער נבָֿלה װאָס זי האָט געטאָן אין ישׂראל. 11 און אַלע מענער פֿון ישׂראל האָבן זיך אײַנגעזאַמלט אױףֿ דער שטאָט, באַהעפֿט װי אײן מאַן.
12 און די שבֿטים פֿון ישׂראל האָבן געשיקט מענטשן דורכן גאַנצן שבֿט בנימין, אַזױ צו זאָגן: װאָס פֿאַר אַ בײז איז דאָ געשען צװישן אײַך? 13 און אַצונד גיט אַרױס די מענטשן, די נידערטרעכטיקע יונגען, װאָס אין גבֿעה, און מיר װעלן זײ טײטן, און אױסראַמען דאָס בײז פֿון ישׂראל. אָבער די קינדער פֿון בנימין האָבן ניט געװאָלט צוהערן צו דעם קָול פֿון זײערע ברידער, די קינדער פֿון ישׂראל. 14 און די קינדער פֿון בנימין האָבן זיך אײַנגעזאַמלט פֿון די שטעט קײן גבֿעה, כּדי אַרױסצוגײן אױףֿ מלחמה מיט די קינדער פֿון ישׂראל. 15 און די קינדער פֿון בנימין האָבן אין יענעם טאָג זיך געצײלט פֿון די שטעט זעקס און צװאַנציק טױזנט מאַן װאָס ציען אַ שװערד, אַחוץ די באַװױנער פֿון גבֿעה װאָס האָבן זיך געצײלט זיבן הונדערט געקליבענע מענער. 16 דאָס דאָזיקע גאַנצע פֿאָלק, זיבן הונדערט געקליבענע מענער, זײַנען געװען געלינקטע. איטלעכער פֿון די האָט געװאָרפֿן אַ שטײן אין אַ האָר, און ניט פֿאַרפֿעלט.
17 און די קינדער פֿון ישׂראל האָבן זיך געצײלט אַחוץ בנימין פֿיר הונדערט טױזנט מאַן װאָס ציען אַ שװערד; אַלע די דאָזיקע, מלחמה-לײַט. 18 און זײ זײַנען אױפֿגעשטאַנען, און זײַנען אַרױפֿגעגאַנגען קײן בֵית-אֵל, און האָבן געפֿרעגט בײַ גאָט. און די קינדער פֿון ישׂראל האָבן געזאָגט: װער זאָל אונדז אַרױפֿגײן צוערשט אױףֿ מלחמה מיט די קינדער פֿון בנימין? האָט גאָט געזאָגט: יהודה צוערשט. 19 זײַנען אַרױפֿגעגאַנגען די קינדער פֿון ישׂראל אין דער פֿרי, און זײ האָבן געלעגערט אױףֿ גבֿעה,
20 און די מענער פֿון ישׂראל זײַנען אַרױסגעגאַנגען אױףֿ מלחמה מיט בנימין; און די מענער פֿון ישׂראל האָבן אָנגעריכט אַ מלחמה מיט זײ בײַ גבֿעה. 21 זײַנען די קינדער פֿון בנימין אַרױסגעגאַנגען פֿון גבֿעה, און זײ האָבן אומגעבראַכט פֿון ישׂראל אין יענעם טאָג צװײ און צװאַנציק טױזנט מאַן צו דער ערד. 22 אָבער דאָס פֿאָלק, די מענער פֿון ישׂראל, האָבן זיך געשטאַרקט, און זײ האָבן װידער אָנגעריכט אַ מלחמה אין דעם אָרט װאָס זײ האָבן דאָרטן אָנגעריכט אין ערשטן טאָג. 23 און די קינדער פֿון ישׂראל זײַנען אַרױפֿגעגאַנגען, און האָבן געװײנט פֿאַר גאָט ביזן אָװנט, און זײ האָבן געפֿרעגט בײַ גאָט, אַזױ צו זאָגן: זאָל איך װידער גענענען אױףֿ מלחמה מיט די קינדער פֿון מײַן ברודער בנימין? האָט גאָט געזאָגט: גײט אַרױףֿ אַקעגן אים.
24 און די קינדער פֿון ישׂראל האָבן גענענט צו די קינדער פֿון בנימין אױפֿן צװײטן טאָג. 25 און בנימין איז אַרױסגעגאַנגען אַקעגן זײ פֿון גבֿעה אױפֿן צװײטן טאָג, און זײ האָבן אומגעבראַכט פֿון די קינדער פֿון ישׂראל נאָך אַכצן טױזנט מאַן צו דער ערד; אַלע די דאָזיקע האָבן געצױגן אַ שװערד. 26 זײַנען אַלע קינדער פֿון ישׂראל, דאָס גאַנצע פֿאָלק, אַרױפֿגעגאַנגען, און זײ זײַנען געקומען קײן בֵית-אֵל, און האָבן געװײנט, און זײ זײַנען געזעסן דאָרטן פֿאַר גאָט, און האָבן געפֿאַסט אין יענעם טאָג ביזן אָװנט, און אױפֿגעבראַכט בראַנדאָפּפֿער און פֿרידאָפּפֿער פֿאַר גאָט. 27 און די קינדער פֿון ישׂראל האָבן געפֿרעגט בײַ גאָט– װאָרום דער אָרון פֿון גאָטס בונד איז דאָרט געװען אין יענע טעג; 28 און פּינחס דער זון פֿון אלעזר דעם זון פֿון אַהרֹנען איז געשטאַנען פֿאַר אים אין יענע טעג– אַזױ צו זאָגן: זאָל איך װידער אַרױסגײן אױףֿ מלחמה מיט די קינדער פֿון מײַן ברודער בנימין, אָדער איך זאָל אױפֿהערן? האָט גאָט געזאָגט: גײט אַרױףֿ, װאָרום מאָרגן װעל איך אים געבן אין דײַן האַנט. 29 האָט ישׂראל געשטעלט לױערער אױףֿ גבֿעה רונד אַרום.
30 און די קינדער פֿון ישׂראל זײַנען אַרױפֿגעגאַנגען אַקעגן די קינדער פֿון בנימין אױפֿן דריטן טאָג, און זײ האָבן זיך אױסגעשטעלט אַקעגן גבֿעה, אַזױ װי די פֿריערדיקע מאָל. 31 און די קינדער פֿון בנימין זײַנען אַרױסגעגאַנגען אַקעגן דעם פֿאָלק – זײ זײַנען אָפּגעצױגן געװאָרן פֿון שטאָט; און זײ האָבן אָנגעהױבן אַװעקלײגן פֿון דעם פֿאָלק דערשלאָגענע אַזױ װי די פֿריעדיקע מאָל, אױפֿן פֿעלד, אױףֿ די װעגן װאָס אײנער גײט אַרױףֿ קײן בֵית-אֵל, און אײנער קײן גבֿעה, אַרום דרײַסיק מאַן פֿון ישׂראל. 32 און די קינדער פֿון בנימין האָבן געזאָגט: זײ זײַנען געשלאָגן פֿאַר אונדז אַזױ װי צוערשט; אָבער די קינדער פֿון ישׂראל האָבן געזאָגט: לאָמיר אַנטלאָפֿן  און זײ אָפּציען פֿון שטאָט צו די װעגן. 33 און אַלע מענער פֿון ישׂראל זײַנען אױפֿגעשטאַנען פֿון זײער אָרט, און האָבן זיך אױסגעשטעלט אין בַעַל-תָּמר. און די לױערער פֿון ישׂראל זײַנען אַרױסגעשפּרונגען פֿון זײער אָרט, פֿון מַערה-גבֿע. 34 און זײ זײַנען געקומען פֿון אַקעגן גבֿעה, צען טױזנט געקליבענע מענער פֿון גאַנץ ישׂראל, און עס איז געװען אַ שװערע מלחמה; און יענע האָבן ניט געװוּסט, אַז זײ טרעפֿט אַן אומגליק.
35 און גאָט האָט געשלאָגן בנימין פֿאַר ישׂראל, און די קינדער פֿון ישׂראל האָבן אומגעבראַכט פֿון בנימין אין יענעם טאָג פֿינףֿ און צװאַנציק טױזנט און הונדערט מאַן; אַלע די דאָזיקע האָבן געצױגן אַ שװערד. 36 און די קינדער פֿון בנימין האָבן געזען, אַז זײ זײַנען געשלאָגן. און די מענער פֿון ישׂראל האָבן געלאָזט אָרט פֿאַר די קינדער פֿון בנימין, װאָרום זײ האָבן זיך פֿאַרזיכערט אױףֿ די לױערער װאָס זײ האָבן געשטעלט אױףֿ גבֿעה. 37 און די לױערער האָבן געאײַלט און זיך אַ לאָז געטאָן אױףֿ גבֿעה, און די לױערער האָבן אַרײַנגעצױגן און האָבן געשלאָגן די גאַנצע שטאָט מיטן שאַרףֿ פֿון שװערד. 38 און אַן אָפּרעד איז געװען בײַ די מענער פֿון ישׂראל מיט די לױערער, זײ זאָלן מאַכן אױפֿגײן אַ גרױס װאָלקן רױך פֿון שטאָט. 39 און װי די מענער פֿון ישׂראל האָבן זיך אומגעקערט אין דער מלחמה, און בנימין האָט אָנגעהױבן אַװעקלײגן דערשלאָגענע פֿון די מענער פֿון ישׂראל, אַרום דרײַסיק מאַן, װײַל זײ האָבן געזאָגט: פֿאַר װאָר, געשלאָגן איז ער געשלאָגן פֿאַר אונדז, אַזױ װי אין דער ערשטער מלחמה – 40 אַזױ האָט דער װאָלקן אָנגעהױבן אױפֿגײן פֿון שטאָט, אַ זײַל רױך, און בנימין האָט זיך אומגעקערט הינטער זיך, ערשט די גאַנצע שטאָט איז אױפֿגעגאַנגען אין רױך צום הימל. 41 און די מענער פֿון ישׂראל האָבן זיך אומגעקערט, און די מענער פֿון בנימין זײַנען צעטומלט געװאָרן, װאָרום זײ האָבן געזען אַז אַן אומגליק האָט זײ געטראָפֿן. 42 און זײ האָבן זיך אַװעקגעקערט פֿאַר די מענער פֿון ישׂראל צום װעג פֿון מדבר, אָבער די מלחמה האָט זײ אָנגעיאָגט; און די װאָס פֿון די שטעט האָבן אים  אומגעבראַכט אין זײַן מיט. 43 זײ האָבן אַרומגערינגלט בנימין, אים נאָכגעיאָגט, צו מנוחה אים געטריבן, ביז קעגן גבֿעה צו זונאױפֿגאַנג. 44 און עס זײַנען געפֿאַלן פֿון בנימין אַכצן טױזנט מאַן; אַלע די דאָזיקע, העלדישע לײַט. 45 און זײ האָבן זיך פֿאַרקערט, און זײַנען אַנטלאָפֿן צום מדבר, צום פֿעלז רִמון, אָבער יענע האָבן נאָכגעקליבן פֿון זײ אױףֿ די װעגן פֿינףֿ טױזנט מאַן, און זײ האָבן זײ נאָכגעיאָגט ביז גדעום, און געשלאָגן פֿון זײ צװײ טױזנט מאַן. 46 און אַלע װאָס זײַנענן געפֿאַלן פֿון בנימין אין יענעם טאָג, זײַנען געװען פֿינףֿ און צװאַנציק טױזנט מאַן װאָס האָבן געצױגן אַ שװערד, אַלע די דאָזיקע, העלדישע לײַט. 47 אָבער זעקס הונדערט מאַן האָבן זיך פֿאַרקערט, און זײַנען אַנטלאָפֿן  צום מדבר, צום פֿעלז רִמון, און זײ זײַנען געזעסן אין פֿעלז רִמון פֿיר חדשים. 48 און די מענער פֿון ישׂראל האָבן זיך אומגעקערט צו די קינדער פֿון בנימין, און האָבן זײ געשלאָגן מיטן שאַרףֿ פֿון שװערד, פֿון דער גאַנצער שטאָט ביז אַ בהמה, ביז אַלץ װאָס האָט זיך דאָרטן געפֿונען; אױך האָבן זײ אַלע שטעט װאָס האָבן זיך דאָרטן געפֿונען, אַװעקגעלאָזט אין פֿײַער.
עברית
1 וַיֵּצְאוּ֮ כָּל־בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵל֒ וַתִּקָּהֵ֨ל הָעֵדָ֜ה כְּאִ֣ישׁ אֶחָ֗ד לְמִדָּן֙ וְעַד־בְּאֵ֣ר שֶׁ֔בַע וְאֶ֖רֶץ הַגִּלְעָ֑ד אֶל־יְהוָ֖ה הַמִּצְפָּֽה׃ 2 וַיִּֽתְיַצְּב֞וּ פִּנּ֣וֹת כָּל־הָעָ֗ם כֹּ֚ל שִׁבְטֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל בִּקְהַ֖ל עַ֣ם הָאֱלֹהִ֑ים אַרְבַּ֨ע מֵא֥וֹת אֶ֛לֶף אִ֥ישׁ רַגְלִ֖י שֹׁ֥לֵֽף חָֽרֶב׃   פ
3 וַֽיִּשְׁמְעוּ֙ בְּנֵ֣י בִנְיָמִ֔ן כִּֽי־עָל֥וּ בְנֵֽי־יִשְׂרָאֵ֖ל הַמִּצְפָּ֑ה וַיֹּֽאמְרוּ֙ בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל דַּבְּר֕וּ אֵיכָ֥ה נִהְיְתָ֖ה הָרָעָ֥ה הַזֹּֽאת׃ 4 וַיַּ֜עַן הָאִ֣ישׁ הַלֵּוִ֗י אִ֛ישׁ הָאִשָּׁ֥ה הַנִּרְצָחָ֖ה וַיֹּאמַ֑ר הַגִּבְעָ֙תָה֙ אֲשֶׁ֣ר לְבִנְיָמִ֔ן בָּ֛אתִי אֲנִ֥י וּפִֽילַגְשִׁ֖י לָלֽוּן׃ 5 וַיָּקֻ֤מוּ עָלַי֙ בַּעֲלֵ֣י הַגִּבְעָ֔ה וַיָּסֹ֧בּוּ עָלַ֛י אֶת־הַבַּ֖יִת לָ֑יְלָה אוֹתִי֙ דִּמּ֣וּ לַהֲרֹ֔ג וְאֶת־פִּילַגְשִׁ֥י עִנּ֖וּ וַתָּמֹֽת׃ 6 וָֽאֹחֵ֤ז בְּפִֽילַגְשִׁי֙ וָֽאֲנַתְּחֶ֔הָ וֽ͏ָאֲשַׁלְּחֶ֔הָ בְּכָל־שְׂדֵ֖ה נַחֲלַ֣ת יִשְׂרָאֵ֑ל כִּ֥י עָשׂ֛וּ זִמָּ֥ה וּנְבָלָ֖ה בְּיִשְׂרָאֵֽל׃ 7 הִנֵּ֥ה כֻלְּכֶ֖ם בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֑ל הָב֥וּ לָכֶ֛ם דָּבָ֥ר וְעֵצָ֖ה הֲלֹֽם׃ 8 וַיָּ֙קָם֙ כָּל־הָעָ֔ם כְּאִ֥ישׁ אֶחָ֖ד לֵאמֹ֑ר לֹ֤א נֵלֵךְ֙ אִ֣ישׁ לְאָהֳל֔וֹ וְלֹ֥א נָס֖וּר אִ֥ישׁ לְבֵיתֽוֹ׃ 9 וְעַתָּ֕ה זֶ֣ה הַדָּבָ֔ר אֲשֶׁ֥ר נַעֲשֶׂ֖ה לַגִּבְעָ֑ה עָלֶ֖יהָ בְּגוֹרָֽל׃ 10 וְלָקַ֣חְנוּ עֲשָׂרָה֩ אֲנָשִׁ֨ים לַמֵּאָ֜ה לְכֹ֣ל שִׁבְטֵ֣י יִשְׂרָאֵ֗ל וּמֵאָ֤ה לָאֶ֙לֶף֙ וְאֶ֣לֶף לָרְבָבָ֔ה לָקַ֥חַת צֵדָ֖ה לָעָ֑ם לַעֲשׂ֗וֹת לְבוֹאָם֙ לְגֶ֣בַע בִּנְיָמִ֔ן כְּכָל־הַ֨נְּבָלָ֔ה אֲשֶׁ֥ר עָשָׂ֖ה בְּיִשְׂרָאֵֽל׃ 11 וַיֵּֽאָסֵ֞ף כָּל־אִ֤ישׁ יִשְׂרָאֵל֙ אֶל־הָעִ֔יר כְּאִ֥ישׁ אֶחָ֖ד חֲבֵרִֽים׃   פ
12 וַֽיִּשְׁלְח֞וּ שִׁבְטֵ֤י יִשְׂרָאֵל֙ אֲנָשִׁ֔ים בְּכָל־שִׁבְטֵ֥י בִנְיָמִ֖ן לֵאמֹ֑ר מָ֚ה הָרָעָ֣ה הַזֹּ֔את אֲשֶׁ֥ר נִהְיְתָ֖ה בָּכֶֽם׃ 13 וְעַתָּ֡ה תְּנוּ֩ אֶת־הָאֲנָשִׁ֨ים בְּנֵֽי־בְלִיַּ֜עַל אֲשֶׁ֤ר בַּגִּבְעָה֙ וּנְמִיתֵ֔ם וּנְבַעֲרָ֥ה רָעָ֖ה מִיִּשְׂרָאֵ֑ל וְלֹ֤א אָבוּ֙ בְּנֵ֣י בִּנְיָמִ֔ן לִשְׁמֹ֕עַ בְּק֖וֹל אֲחֵיהֶ֥ם בְּנֵֽי־יִשְׂרָאֵֽל׃ 14 וַיֵּאָסְפ֧וּ בְנֵֽי־בִנְיָמִ֛ן מִן־הֶעָרִ֖ים הַגִּבְעָ֑תָה לָצֵ֥את לַמִּלְחָמָ֖ה עִם־בְּנֵ֥י יִשְׂרָאֵֽל׃ 15 וַיִּתְפָּֽקְדוּ֩ בְנֵ֨י בִנְיָמִ֜ן בַּיּ֤וֹם הַהוּא֙ מֵהֶ֣עָרִ֔ים עֶשְׂרִ֨ים וְשִׁשָּׁ֥ה אֶ֛לֶף אִ֖ישׁ שֹׁ֣לֵֽף חָ֑רֶב לְ֠בַד מִיֹּשְׁבֵ֤י הַגִּבְעָה֙ הִתְפָּ֣קְד֔וּ שְׁבַ֥ע מֵא֖וֹת אִ֥ישׁ בָּחֽוּר׃ 16 מִכֹּ֣ל הָעָ֣ם הַזֶּ֗ה שְׁבַ֤ע מֵאוֹת֙ אִ֣ישׁ בָּח֔וּר אִטֵּ֖ר יַד־יְמִינ֑וֹ כָּל־זֶ֗ה קֹלֵ֧עַ בָּאֶ֛בֶן אֶל־הַֽשַּׂעֲרָ֖ה וְלֹ֥א יַחֲטִֽא׃   פ
17 וְאִ֨ישׁ יִשְׂרָאֵ֜ל הִתְפָּֽקְד֗וּ לְבַד֙ מִבִּנְיָמִ֔ן אַרְבַּ֨ע מֵא֥וֹת אֶ֛לֶף אִ֖ישׁ שֹׁ֣לֵֽף חָ֑רֶב כָּל־זֶ֖ה אִ֥ישׁ מִלְחָמָֽה׃ 18 וַיָּקֻ֜מוּ וַיַּעֲל֣וּ בֵֽית־אֵל֮ וַיִּשְׁאֲל֣וּ בֵאלֹהִים֒ וַיֹּֽאמְרוּ֙ בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל מִ֚י יַעֲלֶה־לָּ֣נוּ בַתְּחִלָּ֔ה לַמִּלְחָמָ֖ה עִם־בְּנֵ֣י בִנְיָמִ֑ן וַיֹּ֥אמֶר יְהוָ֖ה יְהוּדָ֥ה בַתְּחִלָּֽה׃ 19 וַיָּק֥וּמוּ בְנֵֽי־יִשְׂרָאֵ֖ל בַּבֹּ֑קֶר וַיּֽ͏ַחֲנ֖וּ עַל־הַגִּבְעָֽה׃   פ
20 וַיֵּצֵא֙ אִ֣ישׁ יִשְׂרָאֵ֔ל לַמִּלְחָמָ֖ה עִם־בִּנְיָמִ֑ן וַיַּעַרְכ֨וּ אִתָּ֧ם אִֽישׁ־יִשְׂרָאֵ֛ל מִלְחָמָ֖ה אֶל־הַגִּבְעָֽה׃ 21 וַיֵּצְא֥וּ בְנֵֽי־בִנְיָמִ֖ן מִן־הַגִּבְעָ֑ה וַיַּשְׁחִ֨יתוּ בְיִשְׂרָאֵ֜ל בַּיּ֣וֹם הַה֗וּא שְׁנַ֨יִם וְעֶשְׂרִ֥ים אֶ֛לֶף אִ֖ישׁ אָֽרְצָה׃ 22 וַיִּתְחַזֵּ֥ק הָעָ֖ם אִ֣ישׁ יִשְׂרָאֵ֑ל וַיֹּסִ֙פוּ֙ לַעֲרֹ֣ךְ מִלְחָמָ֔ה בַּמָּק֕וֹם אֲשֶׁר־עָ֥רְכוּ שָׁ֖ם בַּיּ֥וֹם הָרִאשֽׁוֹן׃ 23 וַיַּעֲל֣וּ בְנֵֽי־יִשְׂרָאֵ֗ל וַיִּבְכּ֣וּ לִפְנֵֽי־יְהוָה֮ עַד־הָעֶרֶב֒ וַיִּשְׁאֲל֤וּ בַֽיהוָה֙ לֵאמֹ֔ר הַאוֹסִ֗יף לָגֶ֙שֶׁת֙ לַמִּלְחָמָ֔ה עִם־בְּנֵ֥י בִנְיָמִ֖ן אָחִ֑י וַיֹּ֥אמֶר יְהוָ֖ה עֲל֥וּ אֵלָֽיו׃   פ
24 וַיִּקְרְב֧וּ בְנֵֽי־יִשְׂרָאֵ֛ל אֶל־בְּנֵ֥י בִנְיָמִ֖ן בַּיּ֥וֹם הַשֵּׁנִֽי׃ 25 וַיֵּצֵא֩ בִנְיָמִ֨ן לִקְרָאתָ֥ם מִֽן־הַגִּבְעָה֮ בַּיּ֣וֹם הַשֵּׁנִי֒ וַיַּשְׁחִיתוּ֩ בִבְנֵ֨י יִשְׂרָאֵ֜ל ע֗וֹד שְׁמֹנַ֨ת עָשָׂ֥ר אֶ֛לֶף אִ֖ישׁ אָ֑רְצָה כָּל־אֵ֖לֶּה שֹׁ֥לְפֵי חָֽרֶב׃ 26 וַיַּעֲל֣וּ כָל־בְּנֵי֩ יִשְׂרָאֵ֨ל וְכָל־הָעָ֜ם וַיָּבֹ֣אוּ בֵֽית־אֵ֗ל וַיִּבְכּוּ֙ וַיֵּ֤שְׁבוּ שָׁם֙ לִפְנֵ֣י יְהוָ֔ה וַיָּצ֥וּמוּ בַיּוֹם־הַה֖וּא עַד־הָעָ֑רֶב וַֽיַּעֲל֛וּ עֹל֥וֹת וּשְׁלָמִ֖ים לִפְנֵ֥י יְהוָֽה׃ 27 וַיִּשְׁאֲל֥וּ בְנֵֽי־יִשְׂרָאֵ֖ל בַּֽיהוָ֑ה וְשָׁ֗ם אֲרוֹן֙ בְּרִ֣ית הָאֱלֹהִ֔ים בַּיָּמִ֖ים הָהֵֽם׃ 28 וּ֠פִינְחָס בֶּן־אֶלְעָזָ֨ר בֶּֽן־אַהֲרֹ֜ן עֹמֵ֣ד לְפָנָ֗יו בַּיָּמִ֣ים הָהֵם֮ לֵאמֹר֒ הַאוֹסִ֨ף ע֜וֹד לָצֵ֧את לַמִּלְחָמָ֛ה עִם־בְּנֵֽי־בִנְיָמִ֥ן אָחִ֖י אִם־אֶחְדָּ֑ל וַיֹּ֤אמֶר יְהוָה֙ עֲל֔וּ כִּ֥י מָחָ֖ר אֶתְּנֶ֥נּוּ בְיָדֶֽךָ׃ 29 וַיָּ֤שֶׂם יִשְׂרָאֵל֙ אֹֽרְבִ֔ים אֶל־הַגִּבְעָ֖ה סָבִֽיב׃   פ
30 וַיַּעֲל֧וּ בְנֵֽי־יִשְׂרָאֵ֛ל אֶל־בְּנֵ֥י בִנְיָמִ֖ן בַּיּ֣וֹם הַשְּׁלִישִׁ֑י וַיַּעַרְכ֥וּ אֶל־הַגִּבְעָ֖ה כְּפַ֥עַם בְּפָֽעַם׃ 31 וַיֵּצְא֤וּ בְנֵֽי־בִנְיָמִן֙ לִקְרַ֣את הָעָ֔ם הָנְתְּק֖וּ מִן־הָעִ֑יר וַיָּחֵ֡לּוּ לְהַכּוֹת֩ מֵהָעָ֨ם חֲלָלִ֜ים כְּפַ֣עַם בְּפַ֗עַם בַּֽמְסִלּוֹת֙ אֲשֶׁ֨ר אַחַ֜ת עֹלָ֣ה בֵֽית־אֵ֗ל וְאַחַ֤ת גִּבְעָ֙תָה֙ בַּשָּׂדֶ֔ה כִּשְׁלֹשִׁ֥ים אִ֖ישׁ בְּיִשְׂרָאֵֽל׃ 32 וַיֹּֽאמְרוּ֙ בְּנֵ֣י בִנְיָמִ֔ן נִגָּפִ֥ים הֵ֛ם לְפָנֵ֖ינוּ כְּבָרִאשֹׁנָ֑ה וּבְנֵ֧י יִשְׂרָאֵ֣ל אָמְר֗וּ נָנ֙וּסָה֙ וּֽנְתַקְּנֻ֔הוּ מִן־הָעִ֖יר אֶל־הַֽמְסִלּֽוֹת׃ 33 וְכֹ֣ל אִ֣ישׁ יִשְׂרָאֵ֗ל קָ֚מוּ מִמְּקוֹמ֔וֹ וַיַּעַרְכ֖וּ בְּבַ֣עַל תָּמָ֑ר וְאֹרֵ֧ב יִשְׂרָאֵ֛ל מֵגִ֥יחַ מִמְּקֹמ֖וֹ מִמַּֽעֲרֵה־גָֽבַע׃ 34 וַיָּבֹאוּ֩ מִנֶּ֨גֶד לַגִּבְעָ֜ה עֲשֶׂרֶת֩ אֲלָפִ֨ים אִ֤ישׁ בָּחוּר֙ מִכָּל־יִשְׂרָאֵ֔ל וְהַמִּלְחָמָ֖ה כָּבֵ֑דָה וְהֵם֙ לֹ֣א יָדְע֔וּ כִּֽי־נֹגַ֥עַת עֲלֵיהֶ֖ם הָרָעָֽה׃   פ
35 וַיִּגֹּ֨ף יְהוָ֥ה אֶֽת־בִּנְיָמִן֮ לִפְנֵ֣י יִשְׂרָאֵל֒ וַיַּשְׁחִיתוּ֩ בְנֵ֨י יִשְׂרָאֵ֤ל בְּבִנְיָמִן֙ בַּיּ֣וֹם הַה֔וּא עֶשְׂרִ֨ים וַחֲמִשָּׁ֥ה אֶ֛לֶף וּמֵאָ֖ה אִ֑ישׁ כָּל־אֵ֖לֶּה שֹׁ֥לֵף חָֽרֶב׃ 36 וַיִּרְא֥וּ בְנֵֽי־בִנְיָמִ֖ן כִּ֣י נִגָּ֑פוּ וַיִּתְּנ֨וּ אִֽישׁ־יִשְׂרָאֵ֤ל מָקוֹם֙ לְבִנְיָמִ֔ן כִּ֤י בָֽטְחוּ֙ אֶל־הָ֣אֹרֵ֔ב אֲשֶׁר שָׂ֖מוּ אֶל־הַגִּבְעָֽה׃ 37 וְהָאֹרֵ֣ב הֵחִ֔ישׁוּ וַֽיִּפְשְׁט֖וּ אֶל־הַגִּבְעָ֑ה וַיִּמְשֹׁךְ֙ הָאֹרֵ֔ב וַיַּ֥ךְ אֶת־כָּל־הָעִ֖יר לְפִי־חָֽרֶב׃ 38 וְהַמּוֹעֵ֗ד הָיָ֛ה לְאִ֥ישׁ יִשְׂרָאֵ֖ל עִם־הָאֹרֵ֑ב הֶ֕רֶב לְהַעֲלוֹתָ֛ם מַשְׂאַ֥ת הֶעָשָׁ֖ן מִן־הָעִֽיר׃ 39 וַיַּהֲפֹ֥ךְ אִֽישׁ־יִשְׂרָאֵ֖ל בַּמִּלְחָמָ֑ה וּבִנְיָמִ֡ן הֵחֵל֩ לְהַכּ֨וֹת חֲלָלִ֤ים בְּאִֽישׁ־יִשְׂרָאֵל֙ כִּשְׁלֹשִׁ֣ים אִ֔ישׁ כִּ֣י אָמְר֔וּ אַךְ֩ נִגּ֨וֹף נִגָּ֥ף הוּא֙ לְפָנֵ֔ינוּ כַּמִּלְחָמָ֖ה הָרִאשֹׁנָֽה׃ 40 וְהַמַּשְׂאֵ֗ת הֵחֵ֛לָּה לַעֲל֥וֹת מִן־הָעִ֖יר עַמּ֣וּד עָשָׁ֑ן וַיִּ֤פֶן בִּנְיָמִן֙ אַחֲרָ֔יו וְהִנֵּ֛ה עָלָ֥ה כְלִיל־הָעִ֖יר הַשָּׁמָֽיְמָה׃ 41 וְאִ֤ישׁ יִשְׂרָאֵל֙ הָפַ֔ךְ וַיִּבָּהֵ֖ל אִ֣ישׁ בִּנְיָמִ֑ן כִּ֣י רָאָ֔ה כִּֽי־נָגְעָ֥ה עָלָ֖יו הָרָעָֽה׃ 42 וַיִּפְנ֞וּ לִפְנֵ֨י אִ֤ישׁ יִשְׂרָאֵל֙ אֶל־דֶּ֣רֶךְ הַמִּדְבָּ֔ר וְהַמִּלְחָמָ֖ה הִדְבִּיקָ֑תְהוּ וַאֲשֶׁר֙ מֵהֶ֣עָרִ֔ים מַשְׁחִיתִ֥ים אוֹת֖וֹ בְּתוֹכֽוֹ׃ 43 כִּתְּר֤וּ אֶת־בִּנְיָמִן֙ הִרְדִיפֻ֔הוּ מְנוּחָ֖ה הִדְרִיכֻ֑הוּ עַ֛ד נֹ֥כַח הַגִּבְעָ֖ה מִמִּזְרַח־שָֽׁמֶשׁ׃ 44 וַֽיִּפְּלוּ֙ מִבִּנְיָמִ֔ן שְׁמֹנָֽה־עָשָׂ֥ר אֶ֖לֶף אִ֑ישׁ אֶת־כָּל־אֵ֖לֶּה אַנְשֵׁי־חָֽיִל׃ 45 וַיִּפְנ֞וּ וַיָּנֻ֤סוּ הַמִּדְבָּ֙רָה֙ אֶל־סֶ֣לַע הָֽרִמּ֔וֹן וַיְעֹֽלְלֻ֙הוּ֙ בַּֽמְסִלּ֔וֹת חֲמֵ֥שֶׁת אֲלָפִ֖ים אִ֑ישׁ וַיַּדְבִּ֤יקוּ אַחֲרָיו֙ עַד־גִּדְעֹ֔ם וַיַּכּ֥וּ מִמֶּ֖נּוּ אַלְפַּ֥יִם אִֽישׁ׃ 46 וַיְהִי֩ כָל־הַנֹּ֨פְלִ֜ים מִבִּנְיָמִ֗ן עֶשְׂרִים֩ וַחֲמִשָּׁ֨ה אֶ֥לֶף אִ֛ישׁ שֹׁ֥לֵֽף חֶ֖רֶב בַּיּ֣וֹם הַה֑וּא אֶֽת־כָּל־אֵ֖לֶּה אַנְשֵׁי־חָֽיִל׃ 47 וַיִּפְנ֞וּ וַיָּנֻ֤סוּ הַמִּדְבָּ֙רָה֙ אֶל־סֶ֣לַע הָֽרִמּ֔וֹן שֵׁ֥שׁ מֵא֖וֹת אִ֑ישׁ וַיֵּֽשְׁבוּ֙ בְּסֶ֣לַע רִמּ֔וֹן אַרְבָּעָ֖ה חֳדָשִֽׁים׃ 48 וְאִ֨ישׁ יִשְׂרָאֵ֜ל שָׁ֣בוּ אֶל־בְּנֵ֤י בִנְיָמִן֙ וַיַּכּ֣וּם לְפִי־חֶ֔רֶב מֵעִ֤יר מְתֹם֙ עַד־בְּהֵמָ֔ה עַ֖ד כָּל־הַנִּמְצָ֑א גַּ֛ם כָּל־הֶעָרִ֥ים הַנִּמְצָא֖וֹת שִׁלְּח֥וּ בָאֵֽשׁ׃   פ