Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און די קינדער פֿון ישׂראל האָבן װידער געטאָן װאָס איז שלעכט אין די אױגן פֿון גאָט, און גאָט האָט זײ געגעבן אין דער האַנט פֿון די פּלִשתּים פֿערציק יאָר.
2 און עס איז געװען אַ מאַן פֿון צרעה, פֿון דער משפּחה פֿון דָן, װאָס זײַן נאָמען איז געװען מנוח; און זײַן װײַב איז געװען אַן עקרה, און האָט ניט געבאָרן. 3 האָט אַ מלאך פֿון גאָט זיך באַװיזן צו דער פֿרױ, און האָט צו איר געזאָגט: זע נאָר, דו ביסט אַן עקרה, און האָסט ניט געבאָרן; אָבער װעסט טראָגעדיק װערן, און װעסט געבערן אַ זון. 4 און אַצונד, היט זיך אַקאָרשט, און זאָלסט ניט טרינקען װײַן אָדער שטאַרק געטראַנק, און ניט עסן קײן אומרײנס. 5 װאָרום זע, דו װערסט טראָגעדיק, און  געבערסט אַ זון; און אַ שערמעסער זאָל ניט אַרױפֿגײן אױףֿ זײַן קאָפּ, װאָרום אַ נזיר פֿון גאָט זאָל דער ייִנגל זײַן פֿון מוטערלײַב אָן; און ער װעט אָנהײבן העלפֿן ישׂראל פֿון דער האַנט פֿון די פּלִשתּים. 6 און די פֿרױ איז געקומען, און האָט געזאָגט צו איר מאַן, אַזױ צו זאָגן: אַ געטלעכער מאַן איז געקומען צו מיר, און זײַן אױסזען איז געװען אַזױ װי דאָס אױסזען פֿון אַ מלאך פֿון גאָט, מוראדיק זײער; און ניט איך האָב אים געפֿרעגט פֿון װאַנען ער איז, און ניט ער האָט מיר געזאָגט זײַן נאָמען. 7 אָבער ער האָט צו מיר געזאָגט: זע, דו װערסט טראָגעדיק, און געבערסט אַ זון; און אַצונד, זאָלסטו ניט טרינקען װײַן אָדער שטאַרק געטראַנק, און ניט עסן קײן אומרײנקײט, װאָרום אַ נזיר פֿון גאָט זאָל דער ייִנגל זײַן פֿון מוטערלײַב אָן ביז דעם טאָג פֿון זײַן טױט.
8 האָט מנוח מתפּלל געװען צו גאָט, און האָט געזאָגט: איך בעט דיך, גאָט, זאָל דער געטלעכער מאַן, װאָס דו האָסט געשיקט, װידער קומען צו אונדז, אונדז לערנען װאָס מיר זאָלן טאָן צו דעם ייִנגל װאָס װעט געבאָרן װערן. 9 און גאָט האָט צוגעהערט צו דעם קָול פֿון מנוחן, און דער מלאך פֿון גאָט איז װידער געקומען צו דער פֿרױ, װי זי איז געזעסן אין פֿעלד; און מנוח איר מאַן איז ניט געװען לעבן איר. 10 האָט די פֿרױ געאײַלט און איז געלאָפֿן, און האָט דערצײלט איר מאַן, און האָט צו אים געזאָגט: אָן האָט זיך באַװיזן צו מיר דער מאַן װאָס איז געקומען צו מיר אין יענעם טאָג. 11 איז מנוח אױפֿגעשטאַנען, און איז געגאַנגען נאָך זײַן װײַב, און ער איז געקומען צו דעם מאַן, און האָט צו אים געזאָגט: ביסט דו דער מאַן װאָס האָט גערעדט צו דער פֿרױ? האָט ער געזאָגט: איך. 12 האָט מנוח געזאָגט: אַצונד אַז דײַן װאָרט װעט אָנקומען, װאָס זאָל זײַן דער שטײגער מיטן ייִנגל, און װאָס טאָן צו אים? 13 האָט דער מלאך פֿון גאָט געזאָגט צו מנוחן: פֿון אַלץ װאָס איך האָב אָנגעזאָגט דער פֿרױ, זאָל זי זיך היטן. 14 פֿון אַלץ װאָס קומט אַרױס פֿון װײַנשטאָק, זאָל זי ניט עסן, און װײַן און שטאַרק געטראַנק זאָל זי ניט טרינקען, און קײן אומרײנקײט זאָל זי ניט עסן; אַלץ װאָס איך האָב איר באַפֿױלן זאָל זי אָפּהיטן. 15 האָט מנוח געזאָגט צו דעם מלאך פֿון גאָט: לאָמיר, איך בעט דיך, דיך פֿאַרהאַלטן, און מיר װעלן מאַכן פֿאַר דיר אַ ציגנבעקל. 16 האָט דער מלאך פֿון גאָט געזאָגט צו מנוחן: אַפֿילו דו װעסט מיך פֿאַרהאַלטן, װעל איך ניט עסן פֿון דײַן שפּײַז; אױב אָבער דו װילסט מאַכן אַ בראַנדאָפּפֿער, זאָלסטו עס אױפֿברענגען צו גאָט. װאָרום מנוח האָט ניט געװוּסט אַז דאָס איז אַ מלאך פֿון גאָט. 17 און מנוח האָט געזאָגט צו דעם מלאך פֿון גאָט: װאָס איז דײַן נאָמען, כּדי אַז דײַן װאָרט װעט אָנקומען, זאָלן מיר דיר אָנטאָן כּבֿוד. 18 האָט דער מלאך פֿון גאָט צו אים געזאָגט: נאָך װאָס דען פֿרעגסטו אױףֿ מײַן נאָמען, אַז ער איז פֿאַרהױלן? 19 האָט מנוח גענומען דאָס ציגנבעקל און דאָס שפּײַזאָפּפֿער, און האָט אױפֿגעבראַכט אױףֿ דעם פֿעלז פֿאַר גאָט; און דער [מלאך] האָט געטאָן װוּנדערלעך, און מנוח און זײַן װײַב האָבן צוגעזען. 20 װאָרום עס איז געװען, װי די פֿלאַם איז אױפֿגעגאַנגען פֿון מזבח צום הימל, אַזױ איז דער מלאך פֿון גאָט אױפֿגעגאַנגען מיט דער פֿלאַם פֿון מזבח. און מנוח און זײַן װײַב האָבן דאָס געזען, און זײ זײַנען געפֿאַלן אױףֿ זײער פּנים צו דער ערד. 21 און דער מלאך פֿון גאָט האָט זיך מער ניט באַװיזן צו מנוחן און צו זײַן װײַב. דענצמאָל האָט מנוח געװוּסט, אַז דאָס איז געװען אַ מלאך פֿון גאָט. 22 און מנוח האָט געזאָגט צו זײַן װײַב: שטאַרבן װעלן מיר שטאַרבן, װאָרום גאָט האָבן מיר געזען. 23 האָט זײַן װײַב צו אים געזאָגט: אַז גאָט װאָלט אונדז געװאָלט טײטן, װאָלט ער ניט אָנגענומען פֿון אונדזער האַנט אַ בראַנדאָפּפֿער און אַ שפּײַזאָפּפֿער, און װאָלט אונדז ניט באַװיזן דאָס אַלץ, און װאָלט אונדז אַצונד ניט אָנגעזאָגט אַזױ-װאָס. 24 און די פֿרױ האָט געבאָרן אַ זון, און זי האָט גערופֿן זײַן נאָמען שמשון. און דער ייִנגל איז געװאַקסן, און גאָט האָט אים געבענטשט. 25 און דער גײַסט פֿון גאָט האָט אָנגעהױבן צו שלאָגן אין אים, אין מחנה-דָן, צװישן צרעה און צװישן אשתּאול.
עברית
1 וַיֹּסִ֙פוּ֙ בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל לַעֲשׂ֥וֹת הָרַ֖ע בְּעֵינֵ֣י יְהוָ֑ה וַיִּתְּנֵ֧ם יְהוָ֛ה בְּיַד־פְּלִשְׁתִּ֖ים אַרְבָּעִ֥ים שָׁנָֽה׃   פ
2 וַיְהִי֩ אִ֨ישׁ אֶחָ֧ד מִצָּרְעָ֛ה מִמִּשְׁפַּ֥חַת הַדָּנִ֖י וּשְׁמ֣וֹ מָנ֑וֹחַ וְאִשְׁתּ֥וֹ עֲקָרָ֖ה וְלֹ֥א יָלָֽדָה׃ 3 וַיֵּרָ֥א מַלְאַךְ־יְהוָ֖ה אֶל־הָאִשָּׁ֑ה וַיֹּ֣אמֶר אֵלֶ֗יהָ הִנֵּה־נָ֤א אַתְּ־עֲקָרָה֙ וְלֹ֣א יָלַ֔דְתְּ וְהָרִ֖ית וְיָלַ֥דְתְּ בֵּֽן׃ 4 וְעַתָּה֙ הִשָּׁ֣מְרִי נָ֔א וְאַל־תִּשְׁתִּ֖י יַ֣יִן וְשֵׁכָ֑ר וְאַל־תֹּאכְלִ֖י כָּל־טָמֵֽא׃ 5 כִּי֩ הִנָּ֨ךְ הָרָ֜ה וְיֹלַ֣דְתְּ בֵּ֗ן וּמוֹרָה֙ לֹא־יַעֲלֶ֣ה עַל־רֹאשׁ֔וֹ כִּֽי־נְזִ֧יר אֱלֹהִ֛ים יִהְיֶ֥ה הַנַּ֖עַר מִן־הַבָּ֑טֶן וְה֗וּא יָחֵ֛ל לְהוֹשִׁ֥יעַ אֶת־יִשְׂרָאֵ֖ל מִיַּ֥ד פְּלִשְׁתִּֽים׃ 6 וַתָּבֹ֣א הָאִשָּׁ֗ה וַתֹּ֣אמֶר לְאִישָׁהּ֮ לֵאמֹר֒ אִ֤ישׁ הָאֱלֹהִים֙ בָּ֣א אֵלַ֔י וּמַרְאֵ֕הוּ כְּמַרְאֵ֛ה מַלְאַ֥ךְ הָאֱלֹהִ֖ים נוֹרָ֣א מְאֹ֑ד וְלֹ֤א שְׁאִלְתִּ֙יהוּ֙ אֵֽי־מִזֶּ֣ה ה֔וּא וְאֶת־שְׁמ֖וֹ לֹֽא־הִגִּ֥יד לִֽי׃ 7 וַיֹּ֣אמֶר לִ֔י הִנָּ֥ךְ הָרָ֖ה וְיֹלַ֣דְתְּ בֵּ֑ן וְעַתָּ֞ה אַל־תִּשְׁתִּ֣י יַ֣יִן וְשֵׁכָ֗ר וְאַל־תֹּֽאכְלִי֙ כָּל־טֻמְאָ֔ה כִּֽי־נְזִ֤יר אֱלֹהִים֙ יִהְיֶ֣ה הַנַּ֔עַר מִן־הַבֶּ֖טֶן עַד־י֥וֹם מוֹתֽוֹ׃   פ
8 וַיֶּעְתַּ֥ר מָנ֛וֹחַ אֶל־יְהוָ֖ה וַיֹּאמַ֑ר בִּ֣י אֲדוֹנָ֔י אִ֣ישׁ הָאֱלֹהִ֞ים אֲשֶׁ֣ר שָׁלַ֗חְתָּ יָבוֹא־נָ֥א עוֹד֙ אֵלֵ֔ינוּ וְיוֹרֵ֕נוּ מַֽה־נַּעֲשֶׂ֖ה לַנַּ֥עַר הַיּוּלָּֽד׃ 9 וַיִּשְׁמַ֥ע הָאֱלֹהִ֖ים בְּק֣וֹל מָנ֑וֹחַ וַיָּבֹ֣א מַלְאַךְ֩ הָאֱלֹהִ֨ים ע֜וֹד אֶל־הָאִשָּׁ֗ה וְהִיא֙ יוֹשֶׁ֣בֶת בַּשָּׂדֶ֔ה וּמָנ֥וֹחַ אִישָׁ֖הּ אֵ֥ין עִמָּֽהּ׃ 10 וַתְּמַהֵר֙ הָֽאִשָּׁ֔ה וַתָּ֖רָץ וַתַּגֵּ֣ד לְאִישָׁ֑הּ וַתֹּ֣אמֶר אֵלָ֔יו הִנֵּ֨ה נִרְאָ֤ה אֵלַי֙ הָאִ֔ישׁ אֲשֶׁר־בָּ֥א בַיּ֖וֹם אֵלָֽי׃ 11 וַיָּ֛קָם וַיֵּ֥לֶךְ מָנ֖וֹחַ אַחֲרֵ֣י אִשְׁתּ֑וֹ וַיָּבֹא֙ אֶל־הָאִ֔ישׁ וַיֹּ֣אמֶר ל֗וֹ הַאַתָּ֥ה הָאִ֛ישׁ אֲשֶׁר־דִּבַּ֥רְתָּ אֶל־הָאִשָּׁ֖ה וַיֹּ֥אמֶר אָֽנִי׃ 12 וַיֹּ֣אמֶר מָנ֔וֹחַ עַתָּ֖ה יָבֹ֣א דְבָרֶ֑יךָ מַה־יִּֽהְיֶ֥ה מִשְׁפַּט־הַנַּ֖עַר וּמַעֲשֵֽׂהוּ׃ 13 וַיֹּ֛אמֶר מַלְאַ֥ךְ יְהוָ֖ה אֶל־מָנ֑וֹחַ מִכֹּ֛ל אֲשֶׁר־אָמַ֥רְתִּי אֶל־הָאִשָּׁ֖ה תִּשָּׁמֵֽר׃ 14 מִכֹּ֣ל אֲשֶׁר־יֵצֵא֩ מִגֶּ֨פֶן הַיַּ֜יִן לֹ֣א תֹאכַ֗ל וְיַ֤יִן וְשֵׁכָר֙ אַל־תֵּ֔שְׁתְּ וְכָל־טֻמְאָ֖ה אַל־תֹּאכַ֑ל כֹּ֥ל אֲשֶׁר־צִוִּיתִ֖יהָ תִּשְׁמֹֽר׃ 15 וַיֹּ֥אמֶר מָנ֖וֹחַ אֶל־מַלְאַ֣ךְ יְהוָ֑ה נַעְצְרָה־נָּ֣א אוֹתָ֔ךְ וְנַעֲשֶׂ֥ה לְפָנֶ֖יךָ גְּדִ֥י עִזִּֽים׃ 16 וַיֹּאמֶר֩ מַלְאַ֨ךְ יְהוָ֜ה אֶל־מָנ֗וֹחַ אִם־תַּעְצְרֵ֙נִי֙ לֹא־אֹכַ֣ל בְּלַחְמֶ֔ךָ וְאִם־תַּעֲשֶׂ֣ה עֹלָ֔ה לַיהוָ֖ה תַּעֲלֶ֑נָּה כִּ֚י לֹא־יָדַ֣ע מָנ֔וֹחַ כִּֽי־מַלְאַ֥ךְ יְהוָ֖ה הֽוּא׃ 17 וַיֹּ֧אמֶר מָנ֛וֹחַ אֶל־מַלְאַ֥ךְ יְהוָ֖ה מִ֣י שְׁמֶ֑ךָ כִּֽי־יָבֹ֥א דבריך וְכִבַּדְנֽוּךָ׃ 18 וַיֹּ֤אמֶר לּוֹ֙ מַלְאַ֣ךְ יְהוָ֔ה לָ֥מָּה זֶּ֖ה תִּשְׁאַ֣ל לִשְׁמִ֑י וְהוּא־פֶ֛לִאי׃   ס 19 וַיִּקַּ֨ח מָנ֜וֹחַ אֶת־גְּדִ֤י הָעִזִּים֙ וְאֶת־הַמִּנְחָ֔ה וַיַּ֥עַל עַל־הַצּ֖וּר לַֽיהוָ֑ה וּמַפְלִ֣א לַעֲשׂ֔וֹת וּמָנ֥וֹחַ וְאִשְׁתּ֖וֹ רֹאִֽים׃ 20 וַיְהִי֩ בַעֲל֨וֹת הַלַּ֜הַב מֵעַ֤ל הַמִּזְבֵּ֙חַ֙ הַשָּׁמַ֔יְמָה וַיַּ֥עַל מַלְאַךְ־יְהוָ֖ה בְּלַ֣הַב הַמִּזְבֵּ֑חַ וּמָנ֤וֹחַ וְאִשְׁתּוֹ֙ רֹאִ֔ים וַיִּפְּל֥וּ עַל־פְּנֵיהֶ֖ם אָֽרְצָה׃ 21 וְלֹא־יָ֤סַף עוֹד֙ מַלְאַ֣ךְ יְהוָ֔ה לְהֵרָאֹ֖ה אֶל־מָנ֣וֹחַ וְאֶל־אִשְׁתּ֑וֹ אָ֚ז יָדַ֣ע מָנ֔וֹחַ כִּֽי־מַלְאַ֥ךְ יְהוָ֖ה הֽוּא׃ 22 וַיֹּ֧אמֶר מָנ֛וֹחַ אֶל־אִשְׁתּ֖וֹ מ֣וֹת נָמ֑וּת כִּ֥י אֱלֹהִ֖ים רָאִֽינוּ׃ 23 וַתֹּ֧אמֶר ל֣וֹ אִשְׁתּ֗וֹ לוּ֩ חָפֵ֨ץ יְהוָ֤ה לַהֲמִיתֵ֙נוּ֙ לֹֽא־לָקַ֤ח מִיָּדֵ֙נוּ֙ עֹלָ֣ה וּמִנְחָ֔ה וְלֹ֥א הֶרְאָ֖נוּ אֶת־כָּל־אֵ֑לֶּה וְכָעֵ֕ת לֹ֥א הִשְׁמִיעָ֖נוּ כָּזֹֽאת׃ 24 וַתֵּ֤לֶד הָֽאִשָּׁה֙ בֵּ֔ן וַתִּקְרָ֥א אֶת־שְׁמ֖וֹ שִׁמְשׁ֑וֹן וַיִּגְדַּ֣ל הַנַּ֔עַר וַֽיְבָרְכֵ֖הוּ יְהוָֽה׃ 25 וַתָּ֙חֶל֙ ר֣וּחַ יְהוָ֔ה לְפַעֲמ֖וֹ בְּמַחֲנֵה־דָ֑ן בֵּ֥ין צָרְעָ֖ה וּבֵ֥ין אֶשְׁתָּאֹֽל׃   פ