אידיש
1
און יפֿתּח דער גלעדער איז געװען אַ העלדישער גיבור, און ער איז געװען דער זון פֿון אַ פֿרױ אַ זונה; און גלעד האָט געבאָרן יפֿתּחן.
2
און גלעדס װײַב האָט אים געבאָרן זין, און די זין פֿון דער װײַב זײַנען גרױס געװאָרן, און זײ האָבן אַרױסגעטריבן יפֿתּחן, און האָבן צו אים געזאָגט: װעסט ניט ירשען אין אונדזער פֿאָטערס הױז, װאָרום דו ביסט דער זון פֿון אַן אַנדער פֿרױ.
3
איז יפֿתּח אַנטלאָפֿן פֿון זײַנע ברידער, און האָט זיך באַזעצט אין לאַנד טובֿ, און עס האָבן זיך אױפֿגעקליבן אַרום יפֿתּחן נישטיקע לײַט, און זײ זײַנען אַרױסגעגאַנגען מיט אים.
4
און עס איז געװען אין טעג אַרום, האָבן די קינדער פֿון עמון מלחמה געהאַלטן מיט ישׂראל.
5
איז, װען די קינדער פֿון עמון האָבן מלחמה געהאַלטן מיט ישׂראל, אַזױ זײַנען געגאַנגען די עלטסטע פֿון גלעד צו ברענגען יפֿתּחן פֿון לאַנד טובֿ.
6
און זײ האָבן געזאָגט צו יפֿתּחן: קום און װעסט אונדז זײַן פֿאַר אַ פֿירער, און מיר װעלן מלחמה האַלטן אַקעגן די קינדער פֿון עמון.
7
האָט יפֿתּח געזאָגט צו די עלטסטע פֿון גלעד: איר האָט דאָך מיך פֿײַנט געהאַט, און מיך פֿאַרטריבן פֿון מײַן פֿאָטערס הױז, הײַנט פֿאַר װאָס זײַט איר געקומען צו מיר אַצונד װען אײַך האָט צוגעדריקט?
8
האָבן די עלטסטע פֿון גלעד געזאָגט צו יפֿתּחן: דרום האָבן מיר זיך אומגעקערט צו דיר אַצונד, אַז דו זאָלסט גײן מיט אונדז, און מלחמה האַלטן מיט די קינדער פֿון עמון, און װערן בײַ אונדז פֿאַר אַ הױפּט איבער אַלע באַװױנער פֿון גלעד.
9
האָט יפֿתּח געזאָגט צו די עלטסטע פֿון גלעד: אױב איר קערט מיך אום, מלחמה צו האַלטן מיט די קינדער פֿון עמון, און גאָט װעט זײ איבערגעבן צו מיר, זאָל איך בלײַבן בײַ אײַך פֿאַר אַ הױפּט.
10
האָבן די עלטסטע פֿון גלעד געזאָגט צו יפֿתּחן: גאָט זאָל זײַן אַ צוהערער צװישן אונדז, אױב מיר װעלן ניט טאָן אַזױ װי דײַן װאָרט!
11
איז יפֿתּח געגאַנגען מיט די עלטסטע פֿון גלעד, און דאָס פֿאָלק האָט אים געמאַכט פֿאַר אַ הױפּט און פֿאַר אַ פֿירער איבער זײ. און יפֿתּח האָט גערעדט אַלע זײַנע רײד פֿאַר גאָט אין מִצפּה.
12
און יפֿתּח האָט געשיקט שלוחים צו דעם מלך פֿון די קינדער פֿון עמון, אַזױ צו זאָגן: װאָס האָסטו צו מיר, װאָס דו ביסט געקומען צו מיר מלחמה צו האַלטן אױףֿ מײַן לאַנד?
13
האָט דער מלך פֿון די קינדער פֿון עמון געזאָגט צו יפֿתּחס שלוחים: װײַל ישׂראל האָט צוגענומען מײַן לאַנד, װען ער איז אַרױפֿגעגאַנגען פֿון מצרים, פֿון אַרנון און ביזן יבק און ביזן ירדן. און אַצונד קער זײ אום אין פֿריד.
14
האָט יפֿתּח װידער געשיקט שלוחים צו דעם מלך פֿון די קינדער פֿון עמון,
15
און האָט צו אים געזאָגט: אַזױ האָט געזאָגט יפֿתּח: ישׂראל האָט ניט צוגענומען דאָס לאַנד פֿון מואבֿ, אָדער דאָס לאַנד פֿון די קינדער פֿון עמון.
16
נײַערט אַז זײ זײַנען אַרױפֿגעגאַנגען פֿון מצרים, און ישׂראל איז געגאַנגען דורכן מדבר ביזן ים-סוףֿ, און איז אָנגעקומען קײן קדש,
17
האָט ישׂראל געשיקט שלוחים צו דעם מלך פֿון אדום, אַזױ צו זאָגן: לאָמיך, איך בעט דיך, דורכגײן דורך דײַן לאַנד. אָבער דער מלך פֿון אדום האָט ניט צוגעהערט. און אױך צו דעם מלך פֿון מואבֿ האָט ער געשיקט, אָבער ער האָט ניט אײַנגעװיליקט; און ישׂראל איז געבליבן אין קדש.
18
און ער איז געגאַנגען דורכן מדבר, און האָט געצױגן אַרום לאַנד אדום, און אַרום לאַנד מואבֿ, און ער איז געקומען פֿון מזרח-זײַט פֿון לאַנד מואבֿ. און זײ האָבן גערוט אױףֿ יענער זײַט אַרנון, און זײַנען ניט געקומען אין דעם געמאַרק פֿון מואבֿ, װאָרום אַרנון איז דער געמאַרק פֿון מואבֿ.
19
און ישׂראל האָט געשיקט שלוחים צו סיחון דעם מלך פֿון אֶמורי, דעם מלך פֿון חשבון, און ישׂראל האָט צו אים געזאָגט: לאָז אונדז, איך בעט דיך, דורכגײן דורך דײַן לאַנד צו מײַן אָרט.
20
אָבער סיחון האָט ניט געטרױט ישׂראל דורכצוגײן דורך זײַן געמאַרק, און סיחון האָט אײַנגעזאַמלט זײַן גאַנץ פֿאָלק, און זײ האָבן געלאַגערט אין יהצה, און ער האָט מלחמה געהאַלטן מיט ישׂראל.
21
און יהוה דער גאָט פֿון ישׂראל האָט געגעבן סיחונען און זײַן גאַנץ פֿאָלק אין דער האַנט פֿון ישׂראל, און זײ האָבן זײ געשלאָגן, און ישׂראל האָט אײַנגענומען דאָס גאַנצע לאַנד פֿון אֶמורי, דעם באַװױנער פֿון יענעם לאַנד.
22
און זײ האָבן אײַנגענומען דעם גאַנצן געמאַרק פֿון אֶמורי, פֿון אַרנון און ביזן יבוק, און פֿון מדבר און ביזן ירדן.
23
און אַצונד, יהוה דער גאָט פֿון ישׂראל האָט פֿאַרטריבן דעם אֶמורי פֿון פֿאַר זײַן פֿאָלק ישׂראל, און דו װילסט אים ירשען?
24
ירשעסטו ניט דאָס װאָס כּמוש דײַן גאָט גיט דיר צו ירשען? און אַלע װאָס יהוה אונדזער גאָט האָט פֿאַרטריבן פֿון פֿאַר אונדז, זײ װעלן מיר ירשען.
25
און אַצונד, ביסט דו דען עפּעס בעסער פֿון בלק דעם זון פֿון צפּורן, דעם מלך פֿון מואבֿ? האָט ער דען שטרײַטן געשטריטן מיט ישׂראל? צי האָט ער מלחמה אױףֿ זײ מלחמה געהאַלטן?
26
אַז ישׂראל איז געזעסן אין חשבון און אין אירע טעכטערשטעט, און אין ערעור און אין אירע טעכטערשטעט, און אין אַלע שטעט װאָס בײַ די זײַטן פֿון אַרנון, דרײַ הונדערט יאָר, טאָ פֿאַר װאָס האָט איר זײ ניט אָפּגענומען אין יענער צײַט?
27
האָב איך דאָך אַקעגן דיר ניט געזינדיקט, און דו טוסט מיט מיר בײז, מלחמה צו האַלטן אױףֿ מיר. זאָל גאָט דער משפּטער משפּטן הײַנט צװישן די קינדער פֿון ישׂראל און צװישן די קינדער פֿון עמון.
28
אָבער דער מלך פֿון די קינדער פֿון עמון האָט ניט צוגעהערט צו די װערטער פֿון יפֿתּחן, װאָס ער האָט צו אים געשיקט.
29
און אַ גײַסט פֿון גאָט איז געװען אױףֿ יפֿתּחן, און ער איז דורכגעגאַנגען גלעד און מנשה, און דורכגעגאַנגען מִצפּה-גלעד, און פֿון מִצפּה-גלעד איז ער אַריבער צו די קינדער פֿון עמון.
30
און יפֿתּח האָט אַ נדר געטאָן צו גאָט, און האָט געזאָגט: אױב געבן װעסטו געבן די קינדער פֿון עמון אין מײַן האַנט,
31
איז, דער אַרױסגײער װאָס װעט אַרױסגײן פֿון די טירן פֿון מײַן הױז מיר אַנטקעגן, װען איך קער זיך אום בשלום פֿון די קינדער פֿון עמון, זאָל געהערן צו גאָט, און איך װעל אים אױפֿברענגען פֿאַר אַ בראַנדאָפּפֿער.
32
און יפֿתּח איז אַריבער צו די קינדער פֿון עמון, מלחמה צו האַלטן מיט זײ, און גאָט האָט זײ געגעבן אין זײַן האַנט.
33
און ער האָט זײ געשלאָגן פֿון ערוער און ביז דו קומסט קײן מנית, צװאַנציק שטעט, און ביז אָבֿל-כּרמים, זײער אַ גרױסן שלאַק. און די קינדער פֿון עמון זײַנען אונטערטעניק געװאָרן פֿאַר די קינדער פֿון ישׂראל.
34
און װי יפֿתּח איז אָנגעקומען קײן מִצפּה צו זײַן הױז, ערשט זײַן טאָכטער גײט אַרױס אים אַנטקעגן מיט פּױקן און מיט טענץ; און זי איז געװען בלױז אַן אײנײנציקע, ער האָט אַחוץ איר ניט געהאַט קײן זון און קײן טאָכטער.
35
און עס איז געװען, װי ער האָט זי דערזען, אַזױ האָט ער צעריסן זײַנע קלײדער, און האָט געזאָגט: װײ, מײַן טאָכטער, בײגן אַנידערגעבױגן האָסטו מיך, און דו ביסט פֿון מײַנע פֿאַראומגליקער געװאָרן; װאָרום איך האָב געעפֿטנט מײַן מױל צו גאָט, און קען ניט צוריקציִען.
36
האָט זי צו אים געזאָגט: פֿאָטער מײַנער, האָסט געעפֿנט דײַן מױל צו גאָט; טו צו מיר, אַזױ װי עס איז אַרױס פֿון דײַן מױל, נאָך דעם אַז גאָט האָט דיר געגעבן אַ נקמה אָן דײַנע פֿײַנט, אָן די קינדער פֿון עמון.
37
און זי האָט געזאָגט צו איר פֿאָטער: זאָל מיר געטאָן װערן די דאָזיקע זאַך: לאָז מיך אָפּ אױףֿ צװײ חדשים: און איך װעל גײן און װעל נידערן אױףֿ די בערג, און װעל װײנען אױףֿ מײַן יונגפֿרױשאַפֿט, איך און מײַנע חבֿרטעס.
38
האָט ער געזאָגט: גײ. און ער האָט זי אַװעקגעשיקט אױףֿ צװײ חדשים, און זי איז געגאַנגען, זי און אירע חבֿרטעס, און האָט געװײנט אױףֿ איר יונגפֿרױשאַפֿט, אױףֿ די בערג.
39
און עס איז געװען צום סָוףֿ פֿון צװײ חדשים, האָט זי זיך אומגעקערט צו איר פֿאָטער, און ער האָט געטאָן צו איר זײַן נדר װאָס ער האָט אַ נדר געטאָן. און זי האָט פֿון קײן מאַן ניט געװוּסט. און עס איז געװאָרן אַ מנהג אין ישׂראל:
40
פֿון יאָר צו יאָר גײען די טעכטער פֿון ישׂראל קלאָגן אױףֿ דער טאָכטער פֿון יפֿתּח דעם גלעדער פֿיר טעג אין יאָר.