Yiddish
Hebrew
אידיש
1 פֿאַרנעמט איר הימלען, און איך װעל רעדן, און זאָל הערן די ערד די רײד פֿון מײַן מױל. 2 זאָל טריפֿן װי רעגן מײַן לערנונג, זאָל רינען װי טױ מײַן װאָרט; װי אַ גוסרעגן אױף גראָז און װי שפּרײרעגן אױף קרײַטעכץ. 3 װאָרום דעם נאָמען פֿון יהוה װעל איך רופֿן; גיט גרױסקײט צו אונדזער גאָט. 4 דער פֿעלז – זײַן װערק איז גאַנץ, װײַל אַלע זײַנע װעגן זײַנען רעכט; אַ גאָט פֿון געטרײַשאַפֿט, און אָן אומרעכט, גערעכט און רעכטפֿאַרטיק איז ער. 5 איז פֿון אים די פֿאַרדאַרבונג? נײן! זײַנע קינדער, זײערס איז דער פֿעלער; אַ קרומער און פֿאַרדרײטער דָור. 6 װילט איר אַזױ גאָט פֿאַרגעלטן, געמײן און אומקלוג פֿאָלק? איז ער ניט דײַן פֿאָטער װאָס האָט דיך געשאַפֿן? ער – װאָס האָט דיך געמאַכט און געפֿורעמט? 7 געדענק די טעג פֿון פֿאַרצײַטן, באַטראַכט פֿון דוֹר-דוֹרות די יאָרן, פֿרעג דײַן פֿאָטער, ער זאָל דיר דערצײלן, דײַנע זקנים, זײ זאָלן דיר זאָגן. 8 װען דער אױבערשטער האָט באַטײלט די אומות, װען ער האָט צעשײדט די קינדער פֿון מענטשן, האָט ער געשטעלט די געמאַרקן פֿון פֿעלקער, לױט דער צאָל פֿון די קינדער ישׂראלס. 9 װאָרום דער חלק פֿון גאָט איז זײַן פֿאָלק, יעקבֿ דער טײל פֿון זײַן נחלה. 10 ער האָט אים געפֿונען אין מדבר-לאַנד, און אין װיסטן געװאָי פֿון דער װילדערניש, אים אַרומגערינגלט, אים אױפֿגעפּאַסט, אים אָפּגעהיט װי זײַן אױגאַפּל. 11 װי אַן אָדלער װעקט זײַן נעסט, פֿלאַטערט איבער זײַנע יונגע, שפּרײט זײַנע פֿלעדערן און נעמט זײ, טראָגט זײ אױף זײַן פֿליגל – 12 האָט יהוה אַלײן אים געפֿירט, און ניט געװען מיט אים אַ פֿרעמדער גאָט. 13 ער האָט אים געזעצט אױף די הײכן פֿון דער ערד, און ער האָט געגעסן די פֿרוכטן פֿון פֿעלד; און ער האָט אים געמאַכט זױגן האָניק פֿון פֿעלז, און אײל פֿון קיזלשטײן; 14 שמאַנט פֿון רינדער, און מילך פֿון שאָף, מיט פֿעטס פֿון לעמער, און װידערס פֿון בשָן און בעק, מיט נירנפֿעטס פֿון װײץ; און פֿון טרױבנבלוט טרינקסטו שױמיקן װײַן. 15 און ישורון איז פֿעט געװאָרן און האָט געבריקעט – ביסט פֿעט, ביסט דיק, ביסט גראָב געװאָרן; און ער האָט פֿאַרלאָזט גאָט װאָס האָט אים באַשאַפֿן, און געשענדט דעם פֿעלז פֿון זײַן הילף. 16 זײ האָבן אים דערצערנט מיט פֿרעמדגעטער, מיט אומװערדיקײטן אים דערבײזערט. 17 זײ האָבן געשלאַכט צו שדים, אומגעטער, געטער װאָס זײ האָבן זײ ניט געקענט, נײַע אָקאָרשט געקומענע, װאָס אײַערע עלטערן האָבן זיך פֿאַר זײ ניט געפֿאָרכט. 18 אָן דעם פֿעלז װאָס האָט דיך געבאָרן האָסטו ניט געדאַכט, און פֿאַרגעסן דעם גאָט װאָס האָט דיך געהאַט. 19 און יהוה האָט געזען און האָט פֿאַראַכט, איבער דער דערצערענונג פֿון זײַנע זין און זײַנע טעכטער. 20 און ער האָט געזאָגט: איך װעל פֿאַרבאָרגן מײַן פּנים פֿון זײ. איך װעל זען װאָס װעט זײַן זײער סָוף; װאָרום אַ פֿאַרקערטער דָור זײַנען זײ, קינדער אָן טרײַשאַפֿט אין זײ. 21 זײ האָבן מיך דערצערנט מיט אַן אומגאָט, מיך דערבײזערט מיט זײערע נישטיקײטן, און איך װעל זײ דערצערענען מיט אַן אומפֿאָלק, מיט אַ געמײַנער אומה װעל איך זײ דערבײזערן. 22 װאָרום אַ פֿײַער איז אָנגעצונדן אין מײַן נאָז, און עס ברענט ביז דער טיפֿער אונטערערד, און פֿאַרצערט די ערד מיט איר געװעקס, און צעפֿלאַמט די גרונטפֿעסטן פֿון די בערג. 23 איך װעל אױסלאָזן אױף זײ בײזן, איך װעל מײַנע פֿײַלן פֿאַרלענדן אױף זײ: 24 דאַרונג פֿון הונגער, און צערונג פֿון היץ, און ביטערע פּעסט; און דעם צאָן פֿון חיות װעל איך שיקן אױף זײ: 25 מיט גיפֿט פֿון די שטױבקריכערס. דרױסן װעט אַװעקנעמען די שװערד, און אין די קאַמערן די אימה; אי דעם בחור אי די מײדל, דעם זױגעדיקן מיטן גרײַזגראָען מאַן. 26 איך װאָלט געזאָגט: איך װעל זײ פֿאַרלענדן, איך װעל פֿאַרטיליקן פֿון מענטשן זײער זֵכר; 27 װען איך פֿאָרכט ניט דעם שׂוֹנאס דערצערענונג, זײערע פֿײַנט זאָלן ניט אױסלײגן פֿאַלש; ניט זאָגן: אונדזער האַנט איז דערהױבן, און ניט יהוה האָט דאָס אַלצדינג געטאָן. 28 װאָרום אַ פֿאָלק אָן באַראָט זײַנען זײ, און ניטאָ קײן פֿאַרשטאַנדיקײט אין זײ. 29 אַז זײ װאָלטן קלוג געװען, װאָלטן זײ דאָס באַטראַכט, זײ װאָלטן באַקלערט זײער סָוף: 30 װי קען אײנער יאָגן טױזנט, און צװײ פֿאַרטרײַבן צען טױזנט, װען ניט זײער פֿעלז האָט זײ איבערגעגעבן, און יהוה האָט זײ איבערגעענטפֿערט? 31 װאָרום ניט װי אונדזער פֿעלז איז זײער פֿעלז; און מעגן אונדזערע שָׂונאים אַנטשײדן. 32 װאָרום פֿון װײַנשטאָק פֿון סדוֹם איז זײער װײַנשטאָק, און פֿון די פֿעלדער פֿון עַמוֹרָה; זײערע טרױבן זײַנען טרױבן פֿון גיפֿט, 33 ביטערע הענגלעך זײַנען בײַ זײ. סם פֿון שלאַנגען איז זײער װײַן, און אומדערבאַרימדיק פּיפּערנאָטערגיפֿט. 34 פֿאַר װאָר, דאָס איז באַהאַלטן בײַ מיר, פֿאַרחתמעט אין מײַנע שאַצקאַמערן; 35 איך האַלט נקמה און באַצאָלונג פֿאַר דער צײַט װען זײער פֿוס װעט זיך אױסגליטשן; װאָרום נאָנט איז דער טאָג פֿון זײער בראָך, און אײַליק קומט װאָס איז אָנגעברײט פֿאַר זײ. 36 װאָרום גאָט װעט זיך אָננעמען פֿאַר זײַן פֿאָלק, און אױף זײַנע קנעכט זיך דערבאַרימען, װען ער זעט אַז אױסגעגאַנגען איז די קראַפֿט, 37 און קײן מוטערמענטש איז ניטאָ; און מע זאָגט: װוּ זײַנען זײערע געטער, דער פֿעלז װאָס זײ האָבן זיך געשיצט אין אים? 38 װאָס האָבן דאָס פֿעטס פֿון זײערע שלאַכטאָפּפֿער געגעסן, געטרונקען דעם װײַן פֿון זײער גיסאָפּפֿער? זאָלן זײ אופֿשטײן און אײַך העלפֿן; זאָל ער זײַן איבער אײַך אַ פֿאַרבאָרגעניש. 39 זעט אַצונד אַז איך, איך בין דאָס, און ניטאָ קײן גאָט מיט מיר; איך טײט און מאַך לעבעדיק, איך פֿאַרװוּנד און איך הײל, און פֿון מײַן האַנט איז ניטאָ װער זאָל מציל זײַן. 40 װאָרום איך הײב צום הימל מײַן האַנט, און זאָג: אַזױ װי איך לעב אײביק, 41 װען איך שאַרף דעם בליץ פֿון מײַן שװערד, און מײַן האַנט װעט צום משפּט זיך נעמען, װעל איך אומקערן נקמה צו מײַנע פֿײַנט, און מײַנע שָׂונאים װעל איך באַצאָלן. 42 איך װעל אָנשיכּורן מײַנע פֿײַלן מיט בלוט, און מײַן שװערד װעט זיך אָנעסן מיט פֿלײש – מיט בלוט פֿון דערשלאָגענע און געפֿאַנגענע, מיט די לאַנגהאָריקע קעפּ פֿון דעם פֿײַנט. 43 באַזינגט, איר אומות, זײַן פֿאָלק, װאָרום פֿאַרן בלוט פֿון זײַנע קנעכט װעט ער זיך נוֹקם זײַן, און נקמה װעט ער אומקערן צו זײַנע פֿײַנט, און פֿאַרגיטיקן זײַן לאַנד און זײַן פֿאָלק.
44 און משה איז געקומען און האָט גערעדט אַלע װערטער פֿון דעם דאָזיקן געזאַנג אין די אױערן פֿון פֿאָלק, ער און יהוֹשועַ דער זון פֿון נון. 45 און װי משה האָט געענדיקט רעדן אַלע די דאָזיקע װערטער צו גאַנץ ישׂראל, 46 האָט ער צו זײ געזאָגט: לײגט צו אײַער האַרץ צו אַלע װערטער װאָס איך זאָג אײַך הײַנט אָן, אַז איר זאָלט זײ באַפֿעלן צו אײַערע קינדער, צו היטן צו טאָן אַלע װערטער פֿון דער דאָזיקער תּוֹרה. 47 װאָרום דאָס איז ניט אַ הױל גערײד פֿאַר אײַך, נײַערט דאָס איז אײַער לעבן, און דורך דער דאָזיקער זאַך װעט איר מַאֲריך-יָמים זײַן אױף דער ערד װאָס איר גײט אַהין אַריבער דעם יַרדן, זי צו אַרבן.
48 און גאָט האָט גערעדט אין דעם דאָזיקן אײגענעם טאָג צו משהן, אַזױ צו זאָגן: 49 גײ אַרױף צו דעם דאָזיקן באַרג עַבֿרים, דעם באַרג נבֿוֹ װאָס אין לאַנד מוֹאָבֿ, װאָס אַקעגן יריחוֹ, און קוק אָן דאָס לאַנד כּנַעַן װאָס איך גיב צו די קינדער פֿון ישׂראל פֿאַר אַן אײגנטום. 50 און שטאַרב אױף דעם באַרג װאָס דו גײסט אַהין אַרױף, און װער אײַנגעזאַמלט צו דײַן פֿאָלק, אַזױ װי דײַן ברודער אַהרן איז געשטאָרבן אױפֿן באַרג הוֹר, און איז אײַנגעזאַמלט געװאָרן צו זײַן פֿאָלק. 51 פֿאַר װאָס איר האָט געפֿעלשט אָן מיר צװישן די קינדער פֿון ישׂראל, בײַם װאַסער פֿון מריבֿת-קָדֵש, אין מדבר צִין, פֿאַר װאָס איר האָט מיך ניט געהײליקט צװישן די קינדער פֿון ישׂראל. 52 נאָר פֿון דער װײַטן װעסטו זען דאָס לאַנד, אָבער קומען אַהין װעסטו ניט, אין דעם לאַנד װאָס איך גיב צו די קינדער פֿון ישׂראל.
עברית
1 הַאֲזִ֥ינוּ הַשָּׁמַ֖יִם וַאֲדַבֵּ֑רָה וְתִשְׁמַ֥ע הָאָ֖רֶץ אִמְרֵי־פִֽי׃ 2 יַעֲרֹ֤ף כַּמָּטָר֙ לִקְחִ֔י תִּזַּ֥ל כַּטַּ֖ל אִמְרָתִ֑י כִּשְׂעִירִ֣ם עֲלֵי־דֶ֔שֶׁא וְכִרְבִיבִ֖ים עֲלֵי־עֵֽשֶׂב׃ 3 כִּ֛י שֵׁ֥ם יְהוָ֖ה אֶקְרָ֑א הָב֥וּ גֹ֖דֶל לֵאלֹהֵֽינוּ׃ 4 הַצּוּר֙ תָּמִ֣ים פָּעֳל֔וֹ כִּ֥י כָל־דְּרָכָ֖יו מִשְׁפָּ֑ט אֵ֤ל אֱמוּנָה֙ וְאֵ֣ין עָ֔וֶל צַדִּ֥יק וְיָשָׁ֖ר הֽוּא׃ 5 שִׁחֵ֥ת ל֛וֹ לֹ֖א בָּנָ֣יו מוּמָ֑ם דּ֥וֹר עִקֵּ֖שׁ וּפְתַלְתֹּֽל׃ 6 הֲ־לַיְהוָה֙ תִּגְמְלוּ־זֹ֔את עַ֥ם נָבָ֖ל וְלֹ֣א חָכָ֑ם הֲלוֹא־הוּא֙ אָבִ֣יךָ קָּנֶ֔ךָ ה֥וּא עָֽשְׂךָ֖ וַֽיְכֹנְנֶֽךָ׃ 7 זְכֹר֙ יְמ֣וֹת עוֹלָ֔ם בִּ֖ינוּ שְׁנ֣וֹת דּוֹר־וָד֑וֹר שְׁאַ֤ל אָבִ֙יךָ֙ וְיַגֵּ֔דְךָ זְקֵנֶ֖יךָ וְיֹ֥אמְרוּ לָֽךְ׃ 8 בְּהַנְחֵ֤ל עֶלְיוֹן֙ גּוֹיִ֔ם בְּהַפְרִיד֖וֹ בְּנֵ֣י אָדָ֑ם יַצֵּב֙ גְּבֻלֹ֣ת עַמִּ֔ים לְמִסְפַּ֖ר בְּנֵ֥י יִשְׂרָאֵֽל׃ 9 כִּ֛י חֵ֥לֶק יְהֹוָ֖ה עַמּ֑וֹ יַעֲקֹ֖ב חֶ֥בֶל נַחֲלָתֽוֹ׃ 10 יִמְצָאֵ֙הוּ֙ בְּאֶ֣רֶץ מִדְבָּ֔ר וּבְתֹ֖הוּ יְלֵ֣ל יְשִׁמֹ֑ן יְסֹֽבְבֶ֙נְהוּ֙ יְב֣וֹנְנֵ֔הוּ יִצְּרֶ֖נְהוּ כְּאִישׁ֥וֹן עֵינֽוֹ׃ 11 כְּנֶ֙שֶׁר֙ יָעִ֣יר קִנּ֔וֹ עַל־גּוֹזָלָ֖יו יְרַחֵ֑ף יִפְרֹ֤שׂ כְּנָפָיו֙ יִקָּחֵ֔הוּ יִשָּׂאֵ֖הוּ עַל־אֶבְרָתֽוֹ׃ 12 יְהוָ֖ה בָּדָ֣ד יַנְחֶ֑נּוּ וְאֵ֥ין עִמּ֖וֹ אֵ֥ל נֵכָֽר׃ 13 יַרְכִּבֵ֙הוּ֙ עַל־במותי אָ֔רֶץ וַיֹּאכַ֖ל תְּנוּבֹ֣ת שָׂדָ֑י וַיֵּנִקֵ֤הֽוּ דְבַשׁ֙ מִסֶּ֔לַע וְשֶׁ֖מֶן מֵחַלְמִ֥ישׁ צֽוּר׃ 14 חֶמְאַ֨ת בָּקָ֜ר וַחֲלֵ֣ב צֹ֗אן עִם־חֵ֨לֶב כָּרִ֜ים וְאֵילִ֤ים בְּנֵֽי־בָשָׁן֙ וְעַתּוּדִ֔ים עִם־חֵ֖לֶב כִּלְי֣וֹת חִטָּ֑ה וְדַם־עֵנָ֖ב תִּשְׁתֶּה־חָֽמֶר׃ 15 וַיִּשְׁמַ֤ן יְשֻׁרוּן֙ וַיִּבְעָ֔ט שָׁמַ֖נְתָּ עָבִ֣יתָ כָּשִׂ֑יתָ וַיִּטֹּשׁ֙ אֱל֣וֹהַ עָשָׂ֔הוּ וַיְנַבֵּ֖ל צ֥וּר יְשֻׁעָתֽוֹ׃ 16 יַקְנִאֻ֖הוּ בְּזָרִ֑ים בְּתוֹעֵבֹ֖ת יַכְעִיסֻֽהוּ׃ 17 יִזְבְּח֗וּ לַשֵּׁדִים֙ לֹ֣א אֱלֹ֔הַ אֱלֹהִ֖ים לֹ֣א יְדָע֑וּם חֲדָשִׁים֙ מִקָּרֹ֣ב בָּ֔אוּ לֹ֥א שְׂעָר֖וּם אֲבֹתֵיכֶֽם׃ 18 צ֥וּר יְלָדְךָ֖ תֶּ֑שִׁי וַתִּשְׁכַּ֖ח אֵ֥ל מְחֹלְלֶֽךָ׃ 19 וַיַּ֥רְא יְהוָ֖ה וַיִּנְאָ֑ץ מִכַּ֥עַס בָּנָ֖יו וּבְנֹתָֽיו׃ 20 וַיֹּ֗אמֶר אַסְתִּ֤ירָה פָנַי֙ מֵהֶ֔ם אֶרְאֶ֖ה מָ֣ה אַחֲרִיתָ֑ם כִּ֣י ד֤וֹר תַּהְפֻּכֹת֙ הֵ֔מָּה בָּנִ֖ים לֹא־אֵמֻ֥ן בָּֽם׃ 21 הֵ֚ם קִנְא֣וּנִי בְלֹא־אֵ֔ל כִּעֲס֖וּנִי בְּהַבְלֵיהֶ֑ם וַאֲנִי֙ אַקְנִיאֵ֣ם בְּלֹא־עָ֔ם בְּג֥וֹי נָבָ֖ל אַכְעִיסֵֽם׃ 22 כִּי־אֵשׁ֙ קָדְחָ֣ה בְאַפִּ֔י וַתִּיקַ֖ד עַד־שְׁא֣וֹל תַּחְתִּ֑ית וַתֹּ֤אכַל אֶ֙רֶץ֙ וִֽיבֻלָ֔הּ וַתְּלַהֵ֖ט מוֹסְדֵ֥י הָרִֽים׃ 23 אַסְפֶּ֥ה עָלֵ֖ימוֹ רָע֑וֹת חִצַּ֖י אֲכַלֶּה־בָּֽם׃ 24 מְזֵ֥י רָעָ֛ב וּלְחֻ֥מֵי רֶ֖שֶׁף וְקֶ֣טֶב מְרִירִ֑י וְשֶׁן־בְּהֵמוֹת֙ אֲשַׁלַּח־בָּ֔ם עִם־חֲמַ֖ת זֹחֲלֵ֥י עָפָֽר׃ 25 מִחוּץ֙ תְּשַׁכֶּל־חֶ֔רֶב וּמֵחֲדָרִ֖ים אֵימָ֑ה גַּם־בָּחוּר֙ גַּם־בְּתוּלָ֔ה יוֹנֵ֖ק עִם־אִ֥ישׁ שֵׂיבָֽה׃ 26 אָמַ֖רְתִּי אַפְאֵיהֶ֑ם אַשְׁבִּ֥יתָה מֵאֱנ֖וֹשׁ זִכְרָֽם׃ 27 לוּלֵ֗י כַּ֤עַס אוֹיֵב֙ אָג֔וּר פֶּֽן־יְנַכְּר֖וּ צָרֵ֑ימוֹ פֶּן־יֹֽאמְרוּ֙ יָדֵ֣ינוּ רָ֔מָה וְלֹ֥א יְהוָ֖ה פָּעַ֥ל כָּל־זֹֽאת׃ 28 כִּי־ג֛וֹי אֹבַ֥ד עֵצ֖וֹת הֵ֑מָּה וְאֵ֥ין בָּהֶ֖ם תְּבוּנָֽה׃ 29 ל֥וּ חָכְמ֖וּ יַשְׂכִּ֣ילוּ זֹ֑את יָבִ֖ינוּ לְאַחֲרִיתָֽם׃ 30 אֵיכָ֞ה יִרְדֹּ֤ף אֶחָד֙ אֶ֔לֶף וּשְׁנַ֖יִם יָנִ֣יסוּ רְבָבָ֑ה אִם־לֹא֙ כִּי־צוּרָ֣ם מְכָרָ֔ם וַֽיהוָ֖ה הִסְגִּירָֽם׃ 31 כִּ֛י לֹ֥א כְצוּרֵ֖נוּ צוּרָ֑ם וְאֹיְבֵ֖ינוּ פְּלִילִֽים׃ 32 כִּֽי־מִגֶּ֤פֶן סְדֹם֙ גַּפְנָ֔ם וּמִשַּׁדְמֹ֖ת עֲמֹרָ֑ה עֲנָבֵ֙מוֹ֙ עִנְּבֵי־ר֔וֹשׁ אַשְׁכְּלֹ֥ת מְרֹרֹ֖ת לָֽמוֹ׃ 33 חֲמַ֥ת תַּנִּינִ֖ם יֵינָ֑ם וְרֹ֥אשׁ פְּתָנִ֖ים אַכְזָֽר׃ 34 הֲלֹא־ה֖וּא כָּמֻ֣ס עִמָּדִ֑י חָתֻ֖ם בְּאוֹצְרֹתָֽי׃ 35 לִ֤י נָקָם֙ וְשִׁלֵּ֔ם לְעֵ֖ת תָּמ֣וּט רַגְלָ֑ם כִּ֤י קָרוֹב֙ י֣וֹם אֵידָ֔ם וְחָ֖שׁ עֲתִדֹ֥ת לָֽמוֹ׃ 36 כִּֽי־יָדִ֤ין יְהוָה֙ עַמּ֔וֹ וְעַל־עֲבָדָ֖יו יִתְנֶחָ֑ם כִּ֤י יִרְאֶה֙ כִּי־אָ֣זְלַת יָ֔ד וְאֶ֖פֶס עָצ֥וּר וְעָזֽוּב׃ 37 וְאָמַ֖ר אֵ֣י אֱלֹהֵ֑ימוֹ צ֖וּר חָסָ֥יוּ בֽוֹ׃ 38 אֲשֶׁ֨ר חֵ֤לֶב זְבָחֵ֙ימוֹ֙ יֹאכֵ֔לוּ יִשְׁתּ֖וּ יֵ֣ין נְסִיכָ֑ם יָק֙וּמוּ֙ וְיַעְזְרֻכֶ֔ם יְהִ֥י עֲלֵיכֶ֖ם סִתְרָֽה׃ 39 רְא֣וּ עַתָּ֗ה כִּ֣י אֲנִ֤י אֲנִי֙ ה֔וּא וְאֵ֥ין אֱלֹהִ֖ים עִמָּדִ֑י אֲנִ֧י אָמִ֣ית וַאֲחַיֶּ֗ה מָחַ֙צְתִּי֙ וַאֲנִ֣י אֶרְפָּ֔א וְאֵ֥ין מִיָּדִ֖י מַצִּֽיל׃ 40 כִּֽי־אֶשָּׂ֥א אֶל־שָׁמַ֖יִם יָדִ֑י וְאָמַ֕רְתִּי חַ֥י אָנֹכִ֖י לְעֹלָֽם׃ 41 אִם־שַׁנּוֹתִי֙ בְּרַ֣ק חַרְבִּ֔י וְתֹאחֵ֥ז בְּמִשְׁפָּ֖ט יָדִ֑י אָשִׁ֤יב נָקָם֙ לְצָרָ֔י וְלִמְשַׂנְאַ֖י אֲשַׁלֵּֽם׃ 42 אַשְׁכִּ֤יר חִצַּי֙ מִדָּ֔ם וְחַרְבִּ֖י תֹּאכַ֣ל בָּשָׂ֑ר מִדַּ֤ם חָלָל֙ וְשִׁבְיָ֔ה מֵרֹ֖אשׁ פַּרְע֥וֹת אוֹיֵֽב׃ 43 הַרְנִ֤ינוּ גוֹיִם֙ עַמּ֔וֹ כִּ֥י דַם־עֲבָדָ֖יו יִקּ֑וֹם וְנָקָם֙ יָשִׁ֣יב לְצָרָ֔יו וְכִפֶּ֥ר אַדְמָת֖וֹ עַמּֽוֹ׃   פ
44 וַיָּבֹ֣א מֹשֶׁ֗ה וַיְדַבֵּ֛ר אֶת־כָּל־דִּבְרֵ֥י הַשִּׁירָֽה־הַזֹּ֖את בְּאָזְנֵ֣י הָעָ֑ם ה֖וּא וְהוֹשֵׁ֥עַ בִּן־נֽוּן׃ 45 וַיְכַ֣ל מֹשֶׁ֗ה לְדַבֵּ֛ר אֶת־כָּל־הַדְּבָרִ֥ים הָאֵ֖לֶּה אֶל־כָּל־יִשְׂרָאֵֽל׃ 46 וַיֹּ֤אמֶר אֲלֵהֶם֙ שִׂ֣ימוּ לְבַבְכֶ֔ם לְכָל־הַדְּבָרִ֔ים אֲשֶׁ֧ר אָנֹכִ֛י מֵעִ֥יד בָּכֶ֖ם הַיּ֑וֹם אֲשֶׁ֤ר תְּצַוֻּם֙ אֶת־בְּנֵיכֶ֔ם לִשְׁמֹ֣ר לַעֲשׂ֔וֹת אֶת־כָּל־דִּבְרֵ֖י הַתּוֹרָ֥ה הַזֹּֽאת׃ 47 כִּ֠י לֹֽא־דָבָ֨ר רֵ֥ק הוּא֙ מִכֶּ֔ם כִּי־ה֖וּא חַיֵּיכֶ֑ם וּבַדָּבָ֣ר הַזֶּ֗ה תַּאֲרִ֤יכוּ יָמִים֙ עַל־הָ֣אֲדָמָ֔ה אֲשֶׁ֨ר אַתֶּ֜ם עֹבְרִ֧ים אֶת־הַיַּרְדֵּ֛ן שָׁ֖מָּה לְרִשְׁתָּֽהּ׃   פ
48 וַיְדַבֵּ֤ר יְהוָה֙ אֶל־מֹשֶׁ֔ה בְּעֶ֛צֶם הַיּ֥וֹם הַזֶּ֖ה לֵאמֹֽר׃ 49 עֲלֵ֡ה אֶל־הַר֩ הָעֲבָרִ֨ים הַזֶּ֜ה הַר־נְב֗וֹ אֲשֶׁר֙ בְּאֶ֣רֶץ מוֹאָ֔ב אֲשֶׁ֖ר עַל־פְּנֵ֣י יְרֵח֑וֹ וּרְאֵה֙ אֶת־אֶ֣רֶץ כְּנַ֔עַן אֲשֶׁ֨ר אֲנִ֥י נֹתֵ֛ן לִבְנֵ֥י יִשְׂרָאֵ֖ל לַאֲחֻזָּֽה׃ 50 וּמֻ֗ת בָּהָר֙ אֲשֶׁ֤ר אַתָּה֙ עֹלֶ֣ה שָׁ֔מָּה וְהֵאָסֵ֖ף אֶל־עַמֶּ֑יךָ כּֽ͏ַאֲשֶׁר־מֵ֞ת אַהֲרֹ֤ן אָחִ֙יךָ֙ בְּהֹ֣ר הָהָ֔ר וַיֵּאָ֖סֶף אֶל־עַמָּֽיו׃ 51 עַל֩ אֲשֶׁ֨ר מְעַלְתֶּ֜ם בִּ֗י בְּתוֹךְ֙ בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל בְּמֵֽי־מְרִיבַ֥ת קָדֵ֖שׁ מִדְבַּר־צִ֑ן עַ֣ל אֲשֶׁ֤ר לֹֽא־קִדַּשְׁתֶּם֙ אוֹתִ֔י בְּת֖וֹךְ בְּנֵ֥י יִשְׂרָאֵֽל׃ 52 כִּ֥י מִנֶּ֖גֶד תִּרְאֶ֣ה אֶת־הָאָ֑רֶץ וְשָׁ֙מָּה֙ לֹ֣א תָב֔וֹא אֶל־הָאָ֕רֶץ אֲשֶׁר־אֲנִ֥י נֹתֵ֖ן לִבְנֵ֥י יִשְׂרָאֵֽל׃   פ