Yiddish
Hebrew
אידיש
1 אַז צװישן מענטשן װעט זײַן אַ קריג, און זײ װעלן גענענען צום משפּט, און מע װעט זײ משפּטן, און גערעכט מאַכן דעם גערעכטן, און שולדיק מאַכן דעם שולדיקן, 2 איז, אױב דעם שולדיקן קומט שלאָגן, זאָל דער ריכטער אים לאָזן אַנידערלײגן און שלאָגן פֿאַר זײַן געזיכט, װעדליק זײַן שולד, מיט אַ צאָל. 3 פֿערציק שלעג זאָל מען אים געבן, ניט מער; טאָמער שלאָגט מען אים מער װי דאָס, צו פֿיל שלעג, װעט דײַן ברודער געשענדט װערן פֿאַר דײַנע אױגן. 4 זאָלסט ניט פֿאַרבינדן אַן אָקס דאָס מױל װען ער דרעשט. 5 אַז ברידער װעלן װױנען אין אײנעם, און אײנער פֿון זײ װעט שטאַרבן, און קײן קינד האָט ער ניט, זאָל דעם געשטאָרבענעמס װײַב ניט װערן אַ פֿרעמדן מאַנס פֿון דרױסן; איר שװאָגער זאָל קומען צו איר, און זי נעמען פֿאַר אַ װײַב צו אים, און זי באַשװעגערן. 6 און עס זאָל זײַן: דער ערשטלינג װאָס זי װעט געבערן, זאָל זײַן אױפֿן נאָמען פֿון זײַן געשטאָרבענעם ברודער, כּדי זײַן נאָמען זאָל ניט אױסגעמעקט װערן פֿון ישׂראל. 7 און אױב דער מאַן װעט ניט װעלן נעמען זײַן שװעגערין, זאָל זײַן שװעגערין אַרױפֿגײן אין טױער צו די עלטסטע, און זאָגן: מײַן שװאָגער װיל ניט אױפֿשטעלן זײַן ברודער אַ נאָמען אין ישׂראל; ער װיל מיך ניט באַשװעגערן. 8 און די עלטסטע פֿון זײַן שטאָט זאָלן אים רופֿן, און רעדן צו אים. און אַז ער װעט זיך שטעלן און זאָגן: איך װיל זי ניט נעמען, 9 זאָל זײַן שװעגערין גענענען צו אים פֿאַר די אױגן פֿון די עלטסטע, און אַראָפּציען זײַן שוך פֿון זײַן פֿוס, און אַ שפּײַ טאָן אין זײַן פּנים, און אױסרופֿן און זאָגן: אַזױ זאָל געטאָן װערן צו דעם מאַן װאָס װיל ניט בױען זײַן ברודערס הױז. 10 און זײַן נאָמען זאָל גערופֿן װערן אין ישׂראל: דאָס הױז פֿון דעם װאָס מיטן אַראָפּגעצױגענעם שוך. 11 אַז צװײ מענער װעלן זיך ראַנגלען צװישן זיך, אײנער מיטן אַנדערן, און אײנעמס װײַב װעט גענענען אַרױסצוראַטעװען איר מאַן פֿון זײַן שלעגערס האַנט, און זי װעט אױסשטרעקן איר האַנט, און אים אָננעמען פֿאַר די ענגע ערטער, 12 זאָלסטו אָפּהאַקן איר האַנט; דײַן אױג זאָל זיך ניט דערבאַרימען. 13 זאָלסט ניט האָבן אין דײַן בײַטל צװײערלײ װאָגשטײענר, אַ גרעסערן און אַ קלענערן. 14 זאָלסט ניט האָבן אין דײַן הױז צװײערלײ אֵיפֿהס, אַ גרעסערע און אַ קלענערע. 15 אַ פֿול און ריכטיק געװיכט זאָל זײַן בײַ דיר; אַ פֿולע און ריכטיקע אֵיפֿה זאָל זײַן בײַ דיר; כּדי דײַנע טעג זאָלן זיך לענגערן אױף דער ערד װאָס יהוה דײַן גאָט גיט דיר. 16 װאָרום אַן אומװערדיקײט בײַ יהוה דײַן גאָט איז איטלעכער װאָס טוט דאָס – איטלעכער װאָס טוט אַן עװלה.
17 געדענק װאָס עַמָלֵק האָט דיר געטאָן אונטערװעגנס, װען איר זײַט אַרױסגעגאַנגען פֿון מִצרַיִם; 18 װי ער האָט דיך געטראָפֿן אונטערװעגנס, און האָט געשלאָגן דײַנע הינטערשטע, אַלע אָפּגעשלאַפֿטע הינטער דיר, בעת דו ביסט געװען פֿאַרשמאַכט און מיד; און ער האָט ניט מוֹרא געהאַט פֿאַר גאָט. 19 דרום זאָל זײַן, אַז יהוה דײַן גאָט באַרוט דיך פֿון אַלע דײַנע פֿײַנט פֿון רונד אַרום, אין דעם לאַנד װאָס יהוה דײַן גאָט גיט דיר פֿאַר אַ נחלה, עס צו אַרבן, זאָלסטו אױסמעקן דעם זֵכר פֿון עַמָלֵק פֿון אונטערן הימל; זאָלסטו ניט פֿאַרגעסן.
עברית
1 כִּֽי־יִהְיֶ֥ה רִיב֙ בֵּ֣ין אֲנָשִׁ֔ים וְנִגְּשׁ֥וּ אֶל־הַמִּשְׁפָּ֖ט וּשְׁפָט֑וּם וְהִצְדִּ֙יקוּ֙ אֶת־הַצַּדִּ֔יק וְהִרְשִׁ֖יעוּ אֶת־הָרָשָֽׁע׃ 2 וְהָיָ֛ה אִם־בִּ֥ן הַכּ֖וֹת הָרָשָׁ֑ע וְהִפִּיל֤וֹ הַשֹּׁפֵט֙ וְהִכָּ֣הוּ לְפָנָ֔יו כְּדֵ֥י רִשְׁעָת֖וֹ בְּמִסְפָּֽר׃ 3 אַרְבָּעִ֥ים יַכֶּ֖נּוּ לֹ֣א יֹסִ֑יף פֶּן־יֹסִ֨יף לְהַכֹּת֤וֹ עַל־אֵ֙לֶּה֙ מַכָּ֣ה רַבָּ֔ה וְנִקְלָ֥ה אָחִ֖יךָ לְעֵינֶֽיךָ׃   ס 4 לֹא־תַחְסֹ֥ם שׁ֖וֹר בְּדִישֽׁוֹ׃   ס 5 כִּֽי־יֵשְׁב֨וּ אַחִ֜ים יַחְדָּ֗ו וּמֵ֨ת אַחַ֤ד מֵהֶם֙ וּבֵ֣ן אֵֽין־ל֔וֹ לֹֽא־תִהְיֶ֧ה אֵֽשֶׁת־הַמֵּ֛ת הַח֖וּצָה לְאִ֣ישׁ זָ֑ר יְבָמָהּ֙ יָבֹ֣א עָלֶ֔יהָ וּלְקָחָ֥הּ ל֛וֹ לְאִשָּׁ֖ה וְיִבְּמָֽהּ׃ 6 וְהָיָ֗ה הַבְּכוֹר֙ אֲשֶׁ֣ר תֵּלֵ֔ד יָק֕וּם עַל־שֵׁ֥ם אָחִ֖יו הַמֵּ֑ת וְלֹֽא־יִמָּחֶ֥ה שְׁמ֖וֹ מִיִּשְׂרָאֵֽל׃ 7 וְאִם־לֹ֤א יַחְפֹּץ֙ הָאִ֔ישׁ לָקַ֖חַת אֶת־יְבִמְתּ֑וֹ וְעָלְתָה֩ יְבִמְתּ֨וֹ הַשַּׁ֜עְרָה אֶל־הַזְּקֵנִ֗ים וְאָֽמְרָה֙ מֵאֵ֨ין יְבָמִ֜י לְהָקִ֨ים לְאָחִ֥יו שֵׁם֙ בְּיִשְׂרָאֵ֔ל לֹ֥א אָבָ֖ה יַבְּמִֽי׃ 8 וְקָֽרְאוּ־ל֥וֹ זִקְנֵי־עִיר֖וֹ וְדִבְּר֣וּ אֵלָ֑יו וְעָמַ֣ד וְאָמַ֔ר לֹ֥א חָפַ֖צְתִּי לְקַחְתָּֽהּ׃ 9 וְנִגְּשָׁ֨ה יְבִמְתּ֣וֹ אֵלָיו֮ לְעֵינֵ֣י הַזְּקֵנִים֒ וְחָלְצָ֤ה נַעֲלוֹ֙ מֵעַ֣ל רַגְל֔וֹ וְיָרְקָ֖ה בְּפָנָ֑יו וְעָֽנְתָה֙ וְאָ֣מְרָ֔ה כָּ֚כָה יֵעָשֶׂ֣ה לָאִ֔ישׁ אֲשֶׁ֥ר לֹא־יִבְנֶ֖ה אֶת־בֵּ֥ית אָחִֽיו 10 וְנִקְרָ֥א שְׁמ֖וֹ בְּיִשְׂרָאֵ֑ל בֵּ֖ית חֲל֥וּץ הַנָּֽעַל׃   ס 11 כִּֽי־יִנָּצ֨וּ אֲנָשִׁ֤ים יַחְדָּו֙ אִ֣ישׁ וְאָחִ֔יו וְקֽ͏ָרְבָה֙ אֵ֣שֶׁת הָֽאֶחָ֔ד לְהַצִּ֥יל אֶת־אִישָׁ֖הּ מִיַּ֣ד מַכֵּ֑הוּ וְשָׁלְחָ֣ה יָדָ֔הּ וְהֶחֱזִ֖יקָה בִּמְבֻשָֽׁיו׃ 12 וְקַצֹּתָ֖ה אֶת־כַּפָּ֑הּ לֹ֥א תָח֖וֹס עֵינֶֽךָ׃   ס 13 לֹֽא־יִהְיֶ֥ה לְךָ֛ בְּכִֽיסְךָ֖ אֶ֣בֶן וָאָ֑בֶן גְּדוֹלָ֖ה וּקְטַנָּֽה׃   ס 14 לֹא־יִהְיֶ֥ה לְךָ֛ בְּבֵיתְךָ֖ אֵיפָ֣ה וְאֵיפָ֑ה גְּדוֹלָ֖ה וּקְטַנָּֽה׃ 15 אֶ֣בֶן שְׁלֵמָ֤ה וָצֶ֙דֶק֙ יִֽהְיֶה־לָּ֔ךְ אֵיפָ֧ה שְׁלֵמָ֛ה וָצֶ֖דֶק יִֽהְיֶה־לָּ֑ךְ לְמַ֙עַן֙ יַאֲרִ֣יכוּ יָמֶ֔יךָ עַ֚ל הֽ͏ָאֲדָמָ֔ה אֲשֶׁר־יְהוָ֥ה אֱלֹהֶ֖יךָ נֹתֵ֥ן לָֽךְ׃ 16 כִּ֧י תוֹעֲבַ֛ת יְהוָ֥ה אֱלֹהֶ֖יךָ כָּל־עֹ֣שֵׂה אֵ֑לֶּה כֹּ֖ל עֹ֥שֵׂה עָֽוֶל׃   פ
17 זָכ֕וֹר אֵ֛ת אֲשֶׁר־עָשָׂ֥ה לְךָ֖ עֲמָלֵ֑ק בַּדֶּ֖רֶךְ בְּצֵאתְכֶ֥ם מִמִּצְרָֽיִם׃ 18 אֲשֶׁ֨ר קָֽרְךָ֜ בַּדֶּ֗רֶךְ וַיְזַנֵּ֤ב בְּךָ֙ כָּל־הַנֶּחֱשָׁלִ֣ים אַֽחַרֶ֔יךָ וְאַתָּ֖ה עָיֵ֣ף וְיָגֵ֑עַ וְלֹ֥א יָרֵ֖א אֱלֹהִֽים׃ 19 וְהָיָ֡ה בְּהָנִ֣יחַ יְהוָ֣ה אֱלֹהֶ֣יךָ לְ֠ךָ מִכָּל־אֹ֨יְבֶ֜יךָ מִסָּבִ֗יב בָּאָ֙רֶץ֙ אֲשֶׁ֣ר יְהוָֽה־אֱ֠לֹהֶיךָ נֹתֵ֨ן לְךָ֤ נַחֲלָה֙ לְרִשְׁתָּ֔הּ תִּמְחֶה֙ אֶת־זֵ֣כֶר עֲמָלֵ֔ק מִתַּ֖חַת הַשָּׁמָ֑יִם לֹ֖א תִּשְׁכָּֽח׃   פ