Yiddish
Hebrew
אידיש
1 אַז אַ געהרגעטער װעט געפֿונען װערן ליגנדיק אין פֿעלד, אין דעם לאַנד װאָס יהוה דײַן גאָט גיט דיר עס צו אַרבן, און עס איז ניט באַװוּסט װער עס האָט אים דערשלאָגן, 2 זאָלן אַרױסגײן דײַנע עלטסטע און דײַנע ריכטער, און זײ זאָלן אָפּמעסטן ביז די שטעט װאָס אַרום דעם געהרגעטן. 3 און עס זאָל זײַן: די שטאָט װאָס איז די נענטסטע צום געהרגעטן, זאָלן די עלטסטע פֿון יענער שטאָט נעמען אַ יונגע קו, װאָס מיט איר איז נאָך ניט געאַרבעט געװאָרן, װאָס האָט נאָך ניט געצױגן אַ יאָך. 4 און די עלטסטע פֿון יענער שטאָט זאָלן אַראָפּנידערן די יונגע קו צו אַ האַרטן טאָל, װאָס װערט ניט באַאַרבעט און ניט באַזײט; און זײ זאָלן אָפּהאַקן דער יונגער קו דאָס געניק דאָרטן אין טאָל. 5 און די כֹּהנים, די קינדער פֿון לֵוִי, זאָלן גענענען; װאָרום זײ האָט יהוה דײַן גאָט אױסדערװײלט אים צו טאָן דינסט, און צו בענטשן אין נאָמען פֿון גאָט, און לױט זײער מױל זאָל זײַן בײַ יעטװעדער שטרײַט און יעטװעדער שעדיקונג. 6 און אַלע עלטסטע פֿון יענער שטאָט, די נענטסטע צום געהרגעטן, זאָלן װאַשן זײערע הענט איבער דער יונגער קו װאָס מע האָט איר אָפּגעהאַקט דאָס געניק אין טאָל. 7 און זײ זאָלן אױסרופֿן און זאָגן: אונדזערע הענט האָבן ניט פֿאַרגאָסן דאָס דאָזיקע בלוט, און אונדזערע אױגן האָבן ניט געזען. 8 פֿאַרגיב דײַן פֿאָלק ישׂראל, װאָס דו, גאָט, האָסט אױסגעלײזט, און לאָז ניט אומשולדיק פֿאַרגאָסן בלוט צװישן דײַן פֿאָלק ישׂראל, און זײ זאָל פֿאַרגעבן װערן דאָס בלוט. 9 אַזױ זאָלסטו אױסראַמען אומשולדיק [פֿאַרגאָסן] בלוט פֿון צװישן דיר, אױב דו װילסט טאָן װאָס איז רעכטפֿאַרטיק אין די אױגן פֿון גאָט. 10 אַז דו װעסט אַרױסגײן אין מלחמה אַקעגן דײַנע פֿײַנט, און יהוה דײַן גאָט װעט זײ געבן אין דײַן האַנט, און װעסט פֿאַנגען פֿון זײ געפֿאַנגענע, 11 און װעסט זען צװישן די געפֿאַנגענע אַ פֿרױ שײן אין געשטאַלט, און װעסט זי גלוסטן, און װעסט זי דיר װעלן נעמען פֿאַר אַ װײַב, 12 זאָלסטו זי ברענגען אין דײַן הױז, און זי זאָל אָפּגאָלן איר קאָפּ, און אָפּשנײַדן אירע נעגל; 13 און זי זאָל אױסטאָן פֿון זיך די קלײדונג פֿון איר געפֿאַנגענשאַפֿט, און זיצן אין דײַן הױז, און באַװײנען איר פֿאָטער און איר מוטער אַ חוֹדש צײַט, און דערנאָך זאָלסטו קומען צו איר, און זי באַמאַנען, און זי זאָל דיר װערן פֿאַר אַ װײַב. 14 און עס װעט זײַן, אױב זי װעט דיר ניט געפֿעלן, זאָלסטו זי לאָזן גײן װוּהין זי װיל, אָבער פֿאַרקױפֿן פֿאַר געלט זאָלסטו זי ניט פֿאַרקױפֿן; טאָרסט ניט באַלעבאַטעװען איבער איר; דערפֿאַר װאָס דו האָסט זי געפּײַניקט. 15 אַז אַ מאַן װעט האָבן צװײ װײַבער, אײנע אַ באַליבטע און אײנע אַ פֿאַרהאַסטע, און זײ װעלן אים געבערן זין, אי די באַליבטע אי די פֿאַרהאַסטע, און דער זון דער בכָור װעט זײַן פֿון דער פֿאַרהאַסטער, 16 איז, אין דעם טאָג װאָס ער גיט ירושה זײַנע זין דאָס װאָס ער האָט קען ער ניט מאַכן פֿאַר דעם בכָור דעם זון פֿון דער באַליבטער איבער דעם זון פֿון דער פֿאַרהאַסטער, װאָס איז דער בכָור. 17 נײַערט דעם בכָור דעם זון פֿון דער פֿאַרהאַסטער מוז ער אָנדערקענען, אים צו געבן צװײ חלקים פֿון אַלץ װאָס ער פֿאַרמאָגט; װאָרום ער איז דער ערשטלינג פֿון זײַן קראַפֿט, צו אים געהערט דאָס רעכט פֿון דער בכוֹרה. 18 אַז אַ מאַן װעט האָבן אַ זון אַן אָפּקערער און אַ װידערשפּעניקער, װאָס הערט ניט צו דעם קָול פֿון זײַן פֿאָטער, און צו דעם קָול פֿון זײַן מוטער, און זײ װעלן אים שטראָפֿן, און ער װעט ניט צוהערן צו זײ, 19 זאָל זײַן פֿאָטער און זײַן מוטער אים אָננעמען, און אים אַרױספֿירן צו די עלטסטע פֿון זײַן שטאָט, און צו דעם טױער פֿון זײַן אָרט. 20 און זײ זאָלן זאָגן צו די עלטסטע פֿון זײַן שטאָט: דער דאָזיקער זון אונדזערער איז אַן אָפּקערער און אַ װידערשפּעניקער, ער הערט ניט צו אונדזער קָול; ער איז אַ פֿרעסער און אַ זױפֿער. 21 און אַלע מענטשן פֿון זײַן שטאָט זאָלן אים פֿאַרװאַרפֿן מיט שטײנער, און ער זאָל שטאַרבן. און זאָלסט אױסראַמען דאָס בײז פֿון צװישן דיר; און גאַנץ ישׂראל װעלן הערן, און װעלן מוֹרא האָבן. 22 און אַז אױף אַ מאַן װעט זײַן אַ זינד פֿון טױטשטראָף, און ער װעט געטײט װערן, און װעסט אים אױפֿהענגען אױף אַ בױם, 23 זאָלסטו ניט לאָזן איבערנעכטיקן זײַן טױטן לײַב אױפֿן בױם; נאָר באַגראָבן זאָלסטו אים באַגראָבן אין דעם אײגענעם טאָג; װאָרום אַ שענדונג פֿון גאָט איז אַ געהאַנגענער; און זאָלסט ניט פֿאַראומרײניקן דײַן לאַנד, װאָס יהוה דײַן גאָט גיט דיר פֿאַר אַ נחלה.
עברית
1 כִּי־יִמָּצֵ֣א חָלָ֗ל בָּאֲדָמָה֙ אֲשֶׁר֩ יְהוָ֨ה אֱלֹהֶ֜יךָ נֹתֵ֤ן לְךָ֙ לְרִשְׁתָּ֔הּ נֹפֵ֖ל בַּשָּׂדֶ֑ה לֹ֥א נוֹדַ֖ע מִ֥י הִכָּֽהוּ׃ 2 וְיָצְא֥וּ זְקֵנֶ֖יךָ וְשֹׁפְטֶ֑יךָ וּמָדְדוּ֙ אֶל־הֶ֣עָרִ֔ים אֲשֶׁ֖ר סְבִיבֹ֥ת הֶחָלָֽל׃ 3 וְהָיָ֣ה הָעִ֔יר הַקְּרֹבָ֖ה אֶל־הֶחָלָ֑ל וְלָֽקְח֡וּ זִקְנֵי֩ הָעִ֨יר הַהִ֜וא עֶגְלַ֣ת בָּקָ֗ר אֲשֶׁ֤ר לֹֽא־עֻבַּד֙ בָּ֔הּ אֲשֶׁ֥ר לֹא־מָשְׁכָ֖ה בְּעֹֽל׃ 4 וְהוֹרִ֡דוּ זִקְנֵי֩ הָעִ֨יר הַהִ֤וא אֶת־הָֽעֶגְלָה֙ אֶל־נַ֣חַל אֵיתָ֔ן אֲשֶׁ֛ר לֹא־יֵעָבֵ֥ד בּ֖וֹ וְלֹ֣א יִזָּרֵ֑עַ וְעָֽרְפוּ־שָׁ֥ם אֶת־הָעֶגְלָ֖ה בַּנָּֽחַל׃ 5 וְנִגְּשׁ֣וּ הַכֹּהֲנִים֮ בְּנֵ֣י לֵוִי֒ כִּ֣י בָ֗ם בָּחַ֞ר יְהוָ֤ה אֱלֹהֶ֙יךָ֙ לְשָׁ֣רְת֔וֹ וּלְבָרֵ֖ךְ בְּשֵׁ֣ם יְהוָ֑ה וְעַל־פִּיהֶ֥ם יִהְיֶ֖ה כָּל־רִ֥יב וְכָל־נָֽגַע׃ 6 וְכֹ֗ל זִקְנֵי֙ הָעִ֣יר הַהִ֔וא הַקְּרֹבִ֖ים אֶל־הֶחָלָ֑ל יִרְחֲצוּ֙ אֶת־יְדֵיהֶ֔ם עַל־הָעֶגְלָ֖ה הָעֲרוּפָ֥ה בַנָּֽחַל׃ 7 וְעָנ֖וּ וְאָמְר֑וּ יָדֵ֗ינוּ לֹ֤א שפכה אֶת־הַדָּ֣ם הַזֶּ֔ה וְעֵינֵ֖ינוּ לֹ֥א רָאֽוּ׃ 8 כַּפֵּר֩ לְעַמְּךָ֨ יִשְׂרָאֵ֤ל אֲשֶׁר־פָּדִ֙יתָ֙ יְהוָ֔ה וְאַל־תִּתֵּן֙ דָּ֣ם נָקִ֔י בְּקֶ֖רֶב עַמְּךָ֣ יִשְׂרָאֵ֑ל וְנִכַּפֵּ֥ר לָהֶ֖ם הַדָּֽם׃ 9 וְאַתָּ֗ה תְּבַעֵ֛ר הַדָּ֥ם הַנָּקִ֖י מִקִּרְבֶּ֑ךָ כִּֽי־תַעֲשֶׂ֥ה הַיָּשָׁ֖ר בְּעֵינֵ֥י יְהוָֽה׃   ס 10 כִּֽי־תֵצֵ֥א לַמִּלְחָמָ֖ה עַל־אֹיְבֶ֑יךָ וּנְתָנ֞וֹ יְהוָ֧ה אֱלֹהֶ֛יךָ בְּיָדֶ֖ךָ וְשָׁבִ֥יתָ שִׁבְיֽוֹ׃ 11 וְרָאִיתָ֙ בַּשִּׁבְיָ֔ה אֵ֖שֶׁת יְפַת־תֹּ֑אַר וְחָשַׁקְתָּ֣ בָ֔הּ וְלָקַחְתָּ֥ לְךָ֖ לְאִשָּֽׁה׃ 12 וַהֲבֵאתָ֖הּ אֶל־תּ֣וֹךְ בֵּיתֶ֑ךָ וְגִלְּחָה֙ אֶת־רֹאשָׁ֔הּ וְעָשְׂתָ֖ה אֶת־צִפָּרְנֶֽיהָ׃ 13 וְהֵסִ֩ירָה֩ אֶת־שִׂמְלַ֨ת שִׁבְיָ֜הּ מֵעָלֶ֗יהָ וְיָֽשְׁבָה֙ בְּבֵיתֶ֔ךָ וּבָֽכְתָ֛ה אֶת־אָבִ֥יהָ וְאֶת־אִמָּ֖הּ יֶ֣רַח יָמִ֑ים וְאַ֨חַר כֵּ֜ן תָּב֤וֹא אֵלֶ֙יהָ֙ וּבְעַלְתָּ֔הּ וְהָיְתָ֥ה לְךָ֖ לְאִשָּֽׁה׃ 14 וְהָיָ֞ה אִם־לֹ֧א חָפַ֣צְתָּ בָּ֗הּ וְשִׁלַּחְתָּהּ֙ לְנַפְשָׁ֔הּ וּמָכֹ֥ר לֹא־תִמְכְּרֶ֖נָּה בַּכָּ֑סֶף לֹא־תִתְעַמֵּ֣ר בָּ֔הּ תַּ֖חַת אֲשֶׁ֥ר עִנִּיתָֽהּ׃   ס 15 כִּֽי־תִהְיֶ֨יןָ לְאִ֜ישׁ שְׁתֵּ֣י נָשִׁ֗ים הָאַחַ֤ת אֲהוּבָה֙ וְהָאַחַ֣ת שְׂנוּאָ֔ה וְיָֽלְדוּ־ל֣וֹ בָנִ֔ים הָאֲהוּבָ֖ה וְהַשְּׂנוּאָ֑ה וְהָיָ֛ה הַבֵּ֥ן הַבְּכ֖וֹר לַשְּׂנִיאָֽה׃ 16 וְהָיָ֗ה בְּיוֹם֙ הַנְחִיל֣וֹ אֶת־בָּנָ֔יו אֵ֥ת אֲשֶׁר־יִהְיֶ֖ה ל֑וֹ לֹ֣א יוּכַ֗ל לְבַכֵּר֙ אֶת־בֶּן־הָ֣אֲהוּבָ֔ה עַל־פְּנֵ֥י בֶן־הַשְּׂנוּאָ֖ה הַבְּכֹֽר׃ 17 כִּי֩ אֶת־הַבְּכֹ֨ר בֶּן־הַשְּׂנוּאָ֜ה יַכִּ֗יר לָ֤תֶת לוֹ֙ פִּ֣י שְׁנַ֔יִם בְּכֹ֥ל אֲשֶׁר־יִמָּצֵ֖א ל֑וֹ כִּי־הוּא֙ רֵאשִׁ֣ית אֹנ֔וֹ ל֖וֹ מִשְׁפַּ֥ט הַבְּכֹרָֽה׃   ס 18 כִּֽי־יִהְיֶ֣ה לְאִ֗ישׁ בֵּ֚ן סוֹרֵ֣ר וּמוֹרֶ֔ה אֵינֶ֣נּוּ שֹׁמֵ֔עַ בְּק֥וֹל אָבִ֖יו וּבְק֣וֹל אִמּ֑וֹ וְיסְּר֣וּ אֹת֔וֹ וְלֹ֥א יִשְׁמַ֖ע אֲלֵיהֶֽם׃ 19 וְתָ֥פְשׂוּ ב֖וֹ אָבִ֣יו וְאִמּ֑וֹ וְהוֹצִ֧יאוּ אֹת֛וֹ אֶל־זִקְנֵ֥י עִיר֖וֹ וְאֶל־שַׁ֥עַר מְקֹמֽוֹ׃ 20 וְאָמְר֞וּ אֶל־זִקְנֵ֣י עִיר֗וֹ בְּנֵ֤נוּ זֶה֙ סוֹרֵ֣ר וּמֹרֶ֔ה אֵינֶ֥נּוּ שֹׁמֵ֖עַ בְּקֹלֵ֑נוּ זוֹלֵ֖ל וְסֹבֵֽא׃ 21 וּ֠רְגָמֻהוּ כָּל־אַנְשֵׁ֨י עִיר֤וֹ בָֽאֲבָנִים֙ וָמֵ֔ת וּבִֽעַרְתָּ֥ הָרָ֖ע מִקִּרְבֶּ֑ךָ וְכָל־יִשְׂרָאֵ֖ל יִשְׁמְע֥וּ וְיִרָֽאוּ׃   ס 22 וְכִֽי־יִהְיֶ֣ה בְאִ֗ישׁ חֵ֛טְא מִשְׁפַּט־מָ֖וֶת וְהוּמָ֑ת וְתָלִ֥יתָ אֹת֖וֹ עַל־עֵֽץ׃ 23 לֹא־תָלִ֨ין נִבְלָת֜וֹ עַל־הָעֵ֗ץ כִּֽי־קָב֤וֹר תִּקְבְּרֶ֙נּוּ֙ בַּיּ֣וֹם הַה֔וּא כִּֽי־קִלְלַ֥ת אֱלֹהִ֖ים תָּל֑וּי וְלֹ֤א תְטַמֵּא֙ אֶת־אַדְמָ֣תְךָ֔ אֲשֶׁר֙ יְהוָ֣ה אֱלֹהֶ֔יךָ נֹתֵ֥ן לְךָ֖ נַחֲלָֽה׃   ס