Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און גאָט האָט גערעדט צו משהן אין די פּלױנען פֿון מוֹאָבֿ בײַם יַרדן לעבן יריחו, אַזױ צו זאָגן: 2 באַפֿעל די קינדער פֿון ישׂראל, זײ זאָלן געבן די לוִיִים פֿון דער נחלה פֿון זײער אײגנטום שטעט צום װוינען; און אַ פֿרײַען פּלאַץ צו די שטעט רונד אַרום זײ זאָלט איר געבן די לוִיִים. 3 און די שטעט װעלן זײַן פֿאַר זײ צום װוינען, און זײערע פֿרײַע פּלעצער װעלן זײַן פֿאַר זײער פֿי, און פֿאַר זײער פֿאַרמעג, און פֿאַר אַלע זײערע בהמות. 4 און די פֿרײַע פּלעצער פֿון די שטעט, װאָס איר װעט געבן די לוִיִים דרױסן פֿון דער שטאָט מױער, זאָלן זײַן טױזנט אײלן רונד אַרום. 5 און איר זאָלט אָפּמעסטן אױסן שטאָט, מזרח-זײַט צװײ טױזנט אײלן, און דָרום-זײַט צװײ טױזנט אײלן, און מערבֿ-זײַט צװײ טױזנט אײלן, און צפֿון-זײַט צװײ טױזנט אײלן, מיט דער שטאָט אין מיטן. דאָס זאָלן בײַ זײ זײַן די פֿרײַע פּלעצער פֿון די שטעט. 6 און די שטעט װאָס איר װעט געבן די לוִיִים, זאָלן זײַן די זעקס שטעט פֿון אַנטרינונג װאָס איר װעט געבן פֿאַר דעם טױטשלעגער צו אַנטלױפֿן אַהין; און צו זײ זאָלט איר צוגעבן צװײ און פֿערציק שטעט. אַלע שטעט װאָס איר װעט געבן די לוִיִים, זאָלן זײַן אַכט און פֿערציק שטעט; 7 זײ מיט זײערע פֿרײַע פּלעצער. 8 און די שטעט װאָס איר װעט געבן פֿון דעם אײגנטום פֿון די קינדער פֿון ישׂראל, זאָלט איר פֿון דעם מערערן נעמען מער, און פֿון דעם װינציקערן נעמען װינציקער; איטלעכער לױט זײַן אַרבונג װאָס ער אַרבט, זאָל געבן פֿון זײַנע שטעט צו די לוִיִים.
9 און גאָט האָט גערעדט צו משהן, אַזױ צו זאָגן: 10 רעד צו די קינדער פֿון ישׂראל, און זאָלסט זאָגן צו זײ: אַז איר גײט אַריבער דעם יַרדן קײן לאַנד כּנַעַן, 11 זאָלט איר אײַך באַשטימען שטעט װאָס זאָלן אײַך זײַן שטעט פֿון אַנטרינונג, און אַהין זאָל אַנטלױפֿן דער טױטשלעגער װאָס דערשלאָגט אַ נפֿש דורך אַ פֿאַרזע. 12 און די שטעט זאָלן אײַך זײַן פֿאַר אַנטרינונג פֿון דעם בלוטמאָנער, און דער טױטשלעגער זאָל ניט שטאַרבן אײדער ער שטעלט זיך פֿאַר דער עדה צום משפּט. 13 און די שטעט װאָס איר זאָלט געבן: זעקס שטעט פֿון אַנטרינונג זאָלן בײַ אײַך זײַן. 14 דרײַ שטעט זאָלט איר געבן פֿון דער זײַט יַרדן, און דרײַ שטעט זאָלט איר געבן אין לאַנד כּנַעַן; שטעט פֿון אַנטרינונג זאָלן זײ זײַן. 15 פֿאַר די קינדער פֿון ישׂראל, און פֿאַרן פֿרעמדן, און פֿאַרן אײַנגעװאַנדערטן צװישן זײ, זאָלן זײַן די דאָזיקע זעקס שטעט פֿון אַנטרינונג, אױף צו אַנטלױפֿן אַהין פֿאַר איטלעכן װאָס דערשלאָגט אַ נפֿש דורך אַ פֿאַרזע. 16 אױב אָבער ער האָט אים דערשלאָגן מיט אַן אײַזערנער זאַך, און ער איז געשטאָרבן, איז ער אַ מערדער; טײטן זאָל געטײט װערן דער מערדער. 17 און אױב ער האָט אים געשלאָגן מיט אַ שטײן אין האַנט, װאָס מע קען דערפֿון שטאַרבן, און ער איז געשטאָרבן, איז ער אַ מערדער; טײטן זאָל געטײט װערן דער מערדער. 18 אָדער אַז ער האָט אים געשלאָגן מיט אַ הילצערנער זאַך אין האַנט, װאָס מע קען דערפֿון שטאַרבן, און ער איז געשטאָרבן, איז ער אַ מערדער; טײטן זאָל געטײט װערן דער מערדער. 19 דער בלוטמאָנער, ער זאָל טײטן דעם מערדער; װען ער טרעפֿט אים, זאָל ער אים טײטן. 20 און אױב ער האָט אים מיט שׂנאה אַ שטױס געטאָן, אָדער ער האָט געשלײַדערט אױף אים עפּעס מיט אַ כּיװן, און ער איז געשטאָרבן, 21 אָדער ער האָט אים מיט פֿײַנטשאַפֿט געשלאָגן מיט זײַן האַנט, און ער איז געשטאָרבן, זאָל טײטן געטײט װערן דער שלעגער; אַ מערדער איז ער; דער בלוטמאָנער זאָל טײטן דעם מערדער, װען ער טרעפֿט אים. 22 אױב אָבער ער האָט אים אומגעריכט, אָן פֿײַנטשאַפֿט, אַ שטױס געטאָן, אָדער ער האָט געשלײַדערט אױף אים עפּעס אַ זאַך אָן אַ כּיװן, 23 אָדער מיט עפּעס אַ שטײן װאָס מע קען דערפֿון שטאַרבן, האָט ער געװאָרפֿן אױף אים אומגעזען, און ער איז געשטאָרבן, און ער איז אים ניט געװען אַ שׂוֹנא, און ניט אױסן געװען זײַן בײז, 24 זאָל די עדה משפּטן צװישן דעם שלעגער און צװישן דעם בלוטמאָנער לױט די דאָזיקע געזעצן. 25 און די עדה זאָל מציל זײַן דעם טױטשלעגער פֿון דעם בלוטמאָנערס האַנט, און די עדה זאָל אים אומקערן צו זײַן שטאָט פֿון אַנטרינונג, װאָס ער איז אַהין אַנטלאָפֿן, און ער זאָל זיצן אין איר ביז דעם טױט פֿון כֹּהן-גָדול װאָס מע האָט אים געזאַלבט מיטן הײליקן אײל. 26 אױב אָבער אַרױסגײן װעט אַרױסגײן דער טױטשלעגער פֿון דעם געמאַרק פֿון זײַן שטאָט פֿון אַנטרינונג, װאָס ער איז אַהין אַנטלאָפֿן, 27 און דער בלוטמאָנער װעט אים געפֿינען אױסער דעם געמאַרק פֿון זײַן שטאָט פֿון אַנטרינונג, און דער בלוטמאָנער װעט טײטן דעם טױטשלעגער, האָט ער אױף זיך ניט קײן בלוט. 28 װאָרום אין זײַן שטאָט פֿון אַנטרינונג מוז ער זיצן ביז דעם טױט פֿון כֹּהן-גָדול, און ערשט נאָך דעם טױט פֿון כֹּהן-גָדול מעג דער טױטשלעגער זיך אומקערן צו דעם לאַנד פֿון זײַן אײגנטום. 29 דאָס זאָל אײַך זײַן פֿאַר אַ רעכטגעזעץ אױף אײַערע דָור-דורות אין אַלע אײַערע װוינערטער. 30 װער נאָר עס דערשלאָגט אַ נפֿש, זאָל מען הרגען דעם מערדער לױט דעם מױל פֿון עדות; און אײן עדות קען ניט עדות-זאָגן אױף אַ מענטשן, ער זאָל שטאַרבן. 31 און איר זאָלט ניט אָננעמען אַן אױסלײז פֿאַר דעם נפֿש פֿון אַ מערדער װאָס איז פֿאַרשולדיקט צום טױט; נײַערט טײטן מוז ער געטײט װערן. 32 און איר זאָלט ניט אָננעמען אַן אױסלײז פֿון דעם װאָס איז אַנטלאָפֿן אין זײַן שטאָט פֿון אַנטרינונג, אַז ער זאָל מעגן זיך אומקערן װוינען אין לאַנד פֿאַר דעם כֹּהנס טױט. 33 און איר זאָלט ניט זינדיק מאַכן דאָס לאַנד װאָס איר זיצט דרינען, װאָרום בלוט דאָס מאַכט זינדיק דאָס לאַנד, און דעם לאַנד װערט ניט פֿאַרגעבן פֿאַר דעם בלוט װאָס איז דרינען פֿאַרגאָסן געװאָרן, סײַדן מיט דעם בלוט פֿון דעם װאָס האָט עס פֿאַרגאָסן. 34 און זאָלסט ניט פֿאַראומרײניקן דאָס לאַנד װאָס איר זיצט דרינען, װאָס איך רו אין דעם; װאָרום איך, יהוה, רו צװישן די קינדער פֿון ישׂראל.
עברית
1 וַיְדַבֵּ֧ר יְהוָ֛ה אֶל־מֹשֶׁ֖ה בְּעַֽרְבֹ֣ת מוֹאָ֑ב עַל־יַרְדֵּ֥ן יְרֵח֖וֹ לֵאמֹֽר׃ 2 צַו֮ אֶת־בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵל֒ וְנָתְנ֣וּ לַלְוִיִּ֗ם מִֽנַּחֲלַ֛ת אֲחֻזָּתָ֖ם עָרִ֣ים לָשָׁ֑בֶת וּמִגְרָ֗שׁ לֶֽעָרִים֙ סְבִיבֹ֣תֵיהֶ֔ם תִּתְּנ֖וּ לַלְוִיִּֽם׃ 3 וְהָי֧וּ הֽ͏ֶעָרִ֛ים לָהֶ֖ם לָשָׁ֑בֶת וּמִגְרְשֵׁיהֶ֗ם יִהְי֤וּ לִבְהֶמְתָּם֙ וְלִרְכֻשָׁ֔ם וּלְכֹ֖ל חַיָּתָֽם׃ 4 וּמִגְרְשֵׁי֙ הֶֽעָרִ֔ים אֲשֶׁ֥ר תִּתְּנ֖וּ לַלְוִיִּ֑ם מִקִּ֤יר הָעִיר֙ וָח֔וּצָה אֶ֥לֶף אַמָּ֖ה סָבִֽיב׃ 5 וּמַדֹּתֶ֞ם מִח֣וּץ לָעִ֗יר אֶת־פְּאַת־קֵ֣דְמָה אַלְפַּ֪יִם בָּֽאַמָּ֟ה וְאֶת־פְּאַת־נֶגֶב֩ אַלְפַּ֨יִם בָּאַמָּ֜ה וְאֶת־פְּאַת־יָ֣ם אַלְפַּ֣יִם בָּֽאַמָּ֗ה וְאֵ֨ת פְּאַ֥ת צָפ֛וֹן אַלְפַּ֥יִם בָּאַמָּ֖ה וְהָעִ֣יר בַּתָּ֑וֶךְ זֶ֚ה יִהְיֶ֣ה לָהֶ֔ם מִגְרְשֵׁ֖י הֶעָרִֽים׃ 6 וְאֵ֣ת הֶֽעָרִ֗ים אֲשֶׁ֤ר תִּתְּנוּ֙ לַלְוִיִּ֔ם אֵ֚ת שֵׁשׁ־עָרֵ֣י הַמִּקְלָ֔ט אֲשֶׁ֣ר תִּתְּנ֔וּ לָנֻ֥ס שָׁ֖מָּה הָרֹצֵ֑חַ וַעֲלֵיהֶ֣ם תִּתְּנ֔וּ אַרְבָּעִ֥ים וּשְׁתַּ֖יִם עִֽיר׃ 7 כָּל־הֶעָרִ֗ים אֲשֶׁ֤ר תִּתְּנוּ֙ לַלְוִיִּ֔ם אַרְבָּעִ֥ים וּשְׁמֹנֶ֖ה עִ֑יר אֶתְהֶ֖ן וְאֶת־מִגְרְשֵׁיהֶֽן׃ 8 וְהֶֽעָרִ֗ים אֲשֶׁ֤ר תִּתְּנוּ֙ מֵאֲחֻזַּ֣ת בְּנֵי־יִשְׂרָאֵ֔ל מֵאֵ֤ת הָרַב֙ תַּרְבּ֔וּ וּמֵאֵ֥ת הַמְעַ֖ט תַּמְעִ֑יטוּ אִ֗ישׁ כְּפִ֤י נַחֲלָתוֹ֙ אֲשֶׁ֣ר יִנְחָ֔לוּ יִתֵּ֥ן מֵעָרָ֖יו לַלְוִיִּֽם׃   פ
9 וַיְדַבֵּ֥ר יְהוָ֖ה אֶל־מֹשֶׁ֥ה לֵּאמֹֽר׃ 10 דַּבֵּר֙ אֶל־בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל וְאָמַרְתָּ֖ אֲלֵהֶ֑ם כִּ֥י אַתֶּ֛ם עֹבְרִ֥ים אֶת־הַיַּרְדֵּ֖ן אַ֥רְצָה כְּנָֽעַן׃ 11 וְהִקְרִיתֶ֤ם לָכֶם֙ עָרִ֔ים עָרֵ֥י מִקְלָ֖ט תִּהְיֶ֣ינָה לָכֶ֑ם וְנָ֥ס שָׁ֙מָּה֙ רֹצֵ֔חַ מַכֵּה־נֶ֖פֶשׁ בִּשְׁגָגָֽה׃ 12 וְהָי֨וּ לָכֶ֧ם הֶעָרִ֛ים לְמִקְלָ֖ט מִגֹּאֵ֑ל וְלֹ֤א יָמוּת֙ הָרֹצֵ֔חַ עַד־עָמְד֛וֹ לִפְנֵ֥י הָעֵדָ֖ה לַמִּשְׁפָּֽט׃ 13 וְהֶעָרִ֖ים אֲשֶׁ֣ר תִּתֵּ֑נוּ שֵׁשׁ־עָרֵ֥י מִקְלָ֖ט תִּהְיֶ֥ינָה לָכֶֽם׃ 14 אֵ֣ת שְׁלֹ֣שׁ הֶעָרִ֗ים תִּתְּנוּ֙ מֵעֵ֣בֶר לַיַּרְדֵּ֔ן וְאֵת֙ שְׁלֹ֣שׁ הֶֽעָרִ֔ים תִּתְּנ֖וּ בְּאֶ֣רֶץ כְּנָ֑עַן עָרֵ֥י מִקְלָ֖ט תִּהְיֶֽינָה׃ 15 לִבְנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֗ל וְלַגֵּ֤ר וְלַתּוֹשָׁב֙ בְּתוֹכָ֔ם תִּהְיֶ֛ינָה שֵׁשׁ־הֶעָרִ֥ים הָאֵ֖לֶּה לְמִקְלָ֑ט לָנ֣וּס שָׁ֔מָּה כָּל־מַכֵּה־נֶ֖פֶשׁ בִּשְׁגָגָֽה׃ 16 וְאִם־בִּכְלִ֨י בַרְזֶ֧ל הִכָּ֛הוּ וַיָּמֹ֖ת רֹצֵ֣חַֽ ה֑וּא מ֥וֹת יוּמַ֖ת הָרֹצֵֽחַ׃ 17 וְאִ֡ם בְּאֶ֣בֶן יָד֩ אֲשֶׁר־יָמ֨וּת בָּ֥הּ הִכָּ֛הוּ וַיָּמֹ֖ת רֹצֵ֣חַֽ ה֑וּא מ֥וֹת יוּמַ֖ת הָרֹצֵֽחַ׃ 18 א֡וֹ בִּכְלִ֣י עֵֽץ־יָד֩ אֲשֶׁר־יָמ֨וּת בּ֥וֹ הִכָּ֛הוּ וַיָּמֹ֖ת רֹצֵ֣חַֽ ה֑וּא מ֥וֹת יוּמַ֖ת הָרֹצֵֽחַ׃ 19 גֹּאֵ֣ל הַדָּ֔ם ה֥וּא יָמִ֖ית אֶת־הָרֹצֵ֑חַ בְּפִגְעוֹ־ב֖וֹ ה֥וּא יְמִיתֶֽנּוּ׃ 20 וְאִם־בְּשִׂנְאָ֖ה יֶהְדָּפֶ֑נּוּ אֽוֹ־הִשְׁלִ֥יךְ עָלָ֛יו בִּצְדִיָּ֖ה וַיָּמֹֽת׃ 21 א֣וֹ בְאֵיבָ֞ה הִכָּ֤הוּ בְיָדוֹ֙ וַיָּמֹ֔ת מֽוֹת־יוּמַ֥ת הַמַּכֶּ֖ה רֹצֵ֣חַֽ ה֑וּא גֹּאֵ֣ל הַדָּ֗ם יָמִ֛ית אֶת־הָרֹצֵ֖חַ בְּפִגְעוֹ־בֽוֹ׃ 22 וְאִם־בְּפֶ֥תַע בְּלֹא־אֵיבָ֖ה הֲדָפ֑וֹ אוֹ־הִשְׁלִ֥יךְ עָלָ֛יו כָּל־כְּלִ֖י בְּלֹ֥א צְדִיָּֽה׃ 23 א֣וֹ בְכָל־אֶ֜בֶן אֲשֶׁר־יָמ֥וּת בָּהּ֙ בְּלֹ֣א רְא֔וֹת וַיַּפֵּ֥ל עָלָ֖יו וַיָּמֹ֑ת וְהוּא֙ לֹא־אוֹיֵ֣ב ל֔וֹ וְלֹ֥א מְבַקֵּ֖שׁ רָעָתֽוֹ׃ 24 וְשָֽׁפְטוּ֙ הָֽעֵדָ֔ה בֵּ֚ין הַמַּכֶּ֔ה וּבֵ֖ין גֹּאֵ֣ל הַדָּ֑ם עַ֥ל הַמִּשְׁפָּטִ֖ים הָאֵֽלֶּה׃ 25 וְהִצִּ֨ילוּ הָעֵדָ֜ה אֶת־הָרֹצֵ֗חַ מִיַּד֮ גֹּאֵ֣ל הַדָּם֒ וְהֵשִׁ֤יבוּ אֹתוֹ֙ הָֽעֵדָ֔ה אֶל־עִ֥יר מִקְלָט֖וֹ אֲשֶׁר־נָ֣ס שָׁ֑מָּה וְיָ֣שַׁב בָּ֗הּ עַד־מוֹת֙ הַכֹּהֵ֣ן הַגָּדֹ֔ל אֲשֶׁר־מָשַׁ֥ח אֹת֖וֹ בְּשֶׁ֥מֶן הַקֹּֽדֶשׁ׃ 26 וְאִם־יָצֹ֥א יֵצֵ֖א הָרֹצֵ֑חַ אֶת־גְּבוּל֙ עִ֣יר מִקְלָט֔וֹ אֲשֶׁ֥ר יָנ֖וּס שָֽׁמָּה׃ 27 וּמָצָ֤א אֹתוֹ֙ גֹּאֵ֣ל הַדָּ֔ם מִח֕וּץ לִגְב֖וּל עִ֣יר מִקְלָט֑וֹ וְרָצַ֞ח גֹּאֵ֤ל הַדָּם֙ אֶת־הָ֣רֹצֵ֔חַ אֵ֥ין ל֖וֹ דָּֽם׃ 28 כִּ֣י בְעִ֤יר מִקְלָטוֹ֙ יֵשֵׁ֔ב עַד־מ֖וֹת הַכֹּהֵ֣ן הַגָּדֹ֑ל וְאַחֲרֵ֥י מוֹת֙ הַכֹּהֵ֣ן הַגָּדֹ֔ל יָשׁוּב֙ הָרֹצֵ֔חַ אֶל־אֶ֖רֶץ אֲחֻזָּתֽוֹ׃ 29 וְהָי֨וּ אֵ֧לֶּה לָכֶ֛ם לְחֻקַּ֥ת מִשְׁפָּ֖ט לְדֹרֹתֵיכֶ֑ם בְּכֹ֖ל מוֹשְׁבֹתֵיכֶֽם׃ 30 כָּל־מַ֨כֵּה־נֶ֔פֶשׁ לְפִ֣י עֵדִ֔ים יִרְצַ֖ח אֶת־הָרֹצֵ֑חַ וְעֵ֣ד אֶחָ֔ד לֹא־יַעֲנֶ֥ה בְנֶ֖פֶשׁ לָמֽוּת׃ 31 וְלֹֽא־תִקְח֥וּ כֹ֙פֶר֙ לְנֶ֣פֶשׁ רֹצֵ֔חַ אֲשֶׁר־ה֥וּא רָשָׁ֖ע לָמ֑וּת כִּי־מ֖וֹת יוּמָֽת׃ 32 וְלֹא־תִקְח֣וּ כֹ֔פֶר לָנ֖וּס אֶל־עִ֣יר מִקְלָט֑וֹ לָשׁוּב֙ לָשֶׁ֣בֶת בָּאָ֔רֶץ עַד־מ֖וֹת הַכֹּהֵֽן׃ 33 וְלֹֽא־תַחֲנִ֣יפוּ אֶת־הָאָ֗רֶץ אֲשֶׁ֤ר אַתֶּם֙ בָּ֔הּ כִּ֣י הַדָּ֔ם ה֥וּא יַחֲנִ֖יף אֶת־הָאָ֑רֶץ וְלָאָ֣רֶץ לֹֽא־יְכֻפַּ֗ר לַדָּם֙ אֲשֶׁ֣ר שֻׁפַּךְ־בָּ֔הּ כִּי־אִ֖ם בְּדַ֥ם שֹׁפְכֽוֹ׃ 34 וְלֹ֧א תְטַמֵּ֣א אֶת־הָאָ֗רֶץ אֲשֶׁ֤ר אַתֶּם֙ יֹשְׁבִ֣ים בָּ֔הּ אֲשֶׁ֥ר אֲנִ֖י שֹׁכֵ֣ן בְּתוֹכָ֑הּ כִּ֚י אֲנִ֣י יְהוָ֔ה שֹׁכֵ֕ן בְּת֖וֹךְ בְּנֵ֥י יִשְׂרָאֵֽל׃   פ