Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און די קינדער פֿון ראובֿן און די קינדער פֿון גָד האָבן געהאַט פֿיל פֿי, זײער אַ סך, און זײ האָבן געזען דאָס לאַנד יַעְזֵר און דאָס לאַנד גִלעָד, ערשט דער אָרט איז אַן אָרט פֿאַר פֿי. 2 זײַנען די קינדער פֿון גָד און די קינדער פֿון ראובֿן געקומען, און זײ האָבן געזאָגט צו משהן, און צו אֶלעָזָר דעם כֹּהן, און צו די פֿירשטן פֿון דער עדה, אַזױ צו זאָגן: 3 עַטָרוֹת, און דיבֿוֹן, און יַעְזֵר, און נִמרָה, און חֶשבוֹן, און אֶלעָלֵה, און שׂבֿם, און נבֿוֹ, און בעוֹן, 4 דאָס לאַנד װאָס גאָט האָט געשלאָגן פֿאַר דער עדה פֿון ישׂראל, איז אַ לאַנד פֿאַר פֿי, און דײַנע קנעכט האָבן פֿי. 5 און זײ האָבן געזאָגט: אױב מיר האָבן געפֿונען לײַטזעליקײט אין דײַנע אױגן, זאָל דאָס דאָזיקע לאַנד געגעבן װערן דײַנע קנעכט צום אײגנטום; זאָלסט אונדז ניט אַריבערפֿירן דעם יַרדן. 6 האָט משה געזאָגט צו די קינדער פֿון גָד און צו די קינדער פֿון ראובֿן: אײַערע ברידער זאָלן גײן אין מלחמה, און איר זאָלט זיצן דאָ? 7 און פֿאַר װאָס זאָלט איר אָפּקערן דאָס האַרץ פֿון די קינדער פֿון ישׂראל פֿון אַריבערצוגײן אין דעם לאַנד װאָס גאָט האָט זײ געגעבן? 8 אַזױ האָבן געטאָן אײַערע עלטערן, װען איך האָב זײ געשיקט פֿון קָדֵש-ברנֵעַ אָנצוקוקן דאָס לאַנד. 9 װאָרום זײ זײַנען אַרױפֿגעגאַנגען ביזן טאָל אֶשכּוֹל, און האָבן אָנגעקוקט דאָס לאַנד, און זײ האָבן אָפּגעקערט דאָס האַרץ פֿון די קינדער פֿון ישׂראל, ניט צו גײן אין דעם לאַנד, װאָס גאָט האָט זײ געגעבן. 10 און דער צאָרן פֿון גאָט האָט געגרימט אין יענעם טאָג, און ער האָט געשװאָרן, אַזױ צו זאָגן: 11 אױב די מענטשן װאָס זײַנען אַרױפֿגעגאַנגען פֿון מִצרַיִם, פֿון צװאַנציק יאָר אַלט און העכער, װעלן אָנזען די ערד, װאָס איך האָב צוגעשװאָרן צו אַבֿרהמען, צו יצחקן, און צו יעקבֿן! װײַל זײ זײַנען ניט געגאַנגען געטרײַ נאָך מיר. 12 אַחוץ כָּלֵבֿ דער זון פֿון יפֿונֶהן, דער קנִזי, און יהוֹשועַ דער זון פֿון נון, װײַל זײ זײַנען געגאַנגען געטרײַ נאָך גאָט. 13 און דער צאָרן פֿון גאָט האָט געגרימט אױף ישׂראל, און ער האָט זײ געמאַכט װאָגלען אין דער מדבר פֿערציק יאָר, ביז דער גאַנצער דָור װאָס האָט געטאָן דאָס שלעכטס אין די אױגן פֿון גאָט, איז פֿאַרלענדט געװאָרן. 14 און אָט זײַט איר אױפֿגעשטאַנען אױף דעם אָרט פֿון אײַערע עלטערן, אַ געזינדל פֿון זינדיקע מענטשן, נאָך צוצולײגן צו דעם גרימצאָרן פֿון גאָט אױף ישׂראל. 15 װאָרום אַז איר קערט זיך אָפּ פֿון הינטער אים, װעט ער זײ װידער לאָזן אין דער מדבר, און איר װעט אומברענגען דאָס דאָזיקע גאַנצע פֿאָלק. 16 האָבן זײ גענענט צו אים, און האָבן געזאָגט: שאָפֿגעהעפֿטן פֿאַר אונדזער פֿי װעלן מיר דאָ בױען, און שטעט פֿאַר אונדזערע קלײנע קינדער. 17 אָבער מיר אַלײן װעלן זײַן גרײט באַװאָפֿנט פֿאַרױס פֿאַר די קינדער פֿון ישׂראל, ביז װאַנען מיר האָבן זײ געבראַכט אױף זײער אָרט; און אונדזערע קלײנע קינדער װעלן זיצן אין די באַפֿעסטיקטע שטעט פֿון װעגן די באַװוינער פֿון לאַנד. 18 מיר װעלן זיך ניט אומקערן אין אונדזערע הײַזער, ביז די קינדער פֿון ישׂראל אַרבן איטלעכער זײַן אַרבונג. 19 װאָרום מיר װעלן ניט אַרבן מיט זײ אױף יענער זײַט יַרדן און װײַטער, װײַל אונדז איז אָנגעקומען אונדזער אַרבונג אױף דער זײַט יַרדן, צו מזרח.
20 האָט משה צו זײ געזאָגט: אױב איר װעט טאָן די דאָזיקע זאַך, אױב איר װעט אײַך באַװאָפֿענען פֿאַר גאָטס אָנגעזיכט אױף מלחמה, 21 און אַלע באַװאָפֿנטע פֿון אײַך װעלן אַריבערגײן דעם יַרדן פֿאַר גאָטס אָנגעזיכט, ביז ער פֿאַרטרײַבט זײַנע פֿײַנט פֿון פֿאַר אים, 22 און דאָס לאַנד װעט באַצװוּנגען װערן פֿאַר גאָטס אָנגעזיכט, און איר װעט זיך דערנאָך אומקערן, װעט איר זײַן רײן פֿאַר גאָט און פֿאַר ישׂראל, און דאָס דאָזיקע לאַנד װעט אײַך זײַן צום אײגנטום פֿאַר גאָט. 23 אױב אָבער איר װעט אַזױ ניט טאָן, אַזױ האָט איר געזינדיקט פֿאַר גאָט, און זײַט װיסן אײַערע שטראָף װאָס װעט אײַך טרעפֿן. 24 בױט אײַך שטעט פֿאַר אײַערע קלײנע קינדער, און געהעפֿטן פֿאַר אײַערע שאָף, אָבער װאָס איז אַרױס פֿון אײַער מױל זאָלט איר טאָן. 25 האָבן די קינדער פֿון גָד און די קינדער פֿון ראובֿן געזאָגט צו משהן, אַזױ צו זאָגן: דײַנע קנעכט װעלן טאָן אַזױ װי מײַן האַר באַפֿעלט. 26 אונדזערע קלײנע קינדער, אונדזערע װײַבער, אונדזער פֿי, און אַלע אונדזערע בהמות, װעלן זײַן דאָרטן אין די שטעט פֿון גִלעָד; 27 אָבער דײַנע קנעכט, איטלעכער באַװאָפֿנטער צום חיל, װעלן אַריבערגײן פֿאַר גאָטס אָנגעזיכט אױף מלחמה, אַזױ װי מײַן האַר רעדט. 28 און משה האָט באַפֿױלן װעגן זײ אֶלעָזָר דעם כֹּהן, און יהוֹשועַ דעם זון פֿון נון, און די הױפּטלײַט פֿון די פֿאָטערהײַזער פֿון די שבֿטים פֿון די קינדער פֿון ישׂראל, 29 און משה האָט צו זײ געזאָגט: אױב די קינדער פֿון גָד און די קינדער פֿון ראובֿן, איטלעכער באַװאָפֿנטער אױף מלחמה, װעלן אַריבערגײן מיט אײַך דעם יַרדן פֿאַר גאָטס אָנגעזיכט, און דאָס לאַנד װעט באַצװוּנגען װערן פֿאַר אײַער אָנגעזיכט, זאָלט איר זײ געבן דאָס לאַנד גִלעָד צום אײגנטום. 30 אױב אָבער זײ װעלן ניט אַריבערגײן באַװאָפֿנט מיט אײַך, זאָלן זײ קריגן אײגנטום צװישן אײַך אין לאַנד כּנַעַן. 31 האָבן זיך אָפּגערופֿן די קינדער פֿון גָד און די קינדער פֿון ראובֿן, אַזױ צו זאָגן: װאָס גאָט האָט גערעדט צו דײַנע קנעכט, אַזױ װעלן מיר טאָן. 32 מיר װעלן אַריבערגײן באַװאָפֿנטע פֿאַר גאָטס געזיכט, אין לאַנד כּנַעַן, און דאָס אײגנטום פֿון אונדזער נחלה פֿון דער זײַט יַרדן זאָל בלײַבן בײַ אונדז. 33 און משה האָט זײ, די קינדער פֿון גָד און די קינדער פֿון ראובֿן און דעם האַלבן שבֿט פֿון מנשה דעם זון פֿון יוֹספֿן, געגעבן דאָס קיניגרײַך פֿון סיחון דעם מלך פֿון אֶמוֹרי, און דאָס קיניגרײַך פֿון עוֹג דעם מלך פֿון בשָן, דאָס לאַנד לױט אירע שטעט מיט די געמאַרקן, די שטעט פֿון דעם לאַנד רונד אַרום. 34 און די קינדער פֿון גָד האָבן אָפּגעבױט דיבֿוֹן, און עַטָרוֹת, און עַרוֹעֵר, 35 און עַטרוֹת-שוֹפֿן, און יַעְזֵר, און יָגבהָה, 36 און בית-נִמרָה, און בית-הָרָן; באַפֿעסטיקטע שטעט מיט געהעפֿטן פֿאַר שאָף. 37 און די קינדער פֿון ראובֿן האָבן אָפּגעבױט חֶשבוֹן, און אֶלעָלֵא, און קִריָתַיִם, 38 און נבֿוֹ, און בעַל-מְעוֹן – מיט אומגעביטענע נעמען – און שִׂבֿמָה; און זײ האָבן אָנגערופֿן מיט נעמען די שטעט װאָס זײ האָבן אָפּגעבױט. 39 און די קינדער פֿון מָכיר דעם זון פֿון מנשהן זײַנען געגאַנגען קײן גִלעָד, און זײ האָבן עס באַצװוּנגען, און האָבן פֿאַרטריבן דעם אֶמוֹרי װאָס דרינען. 40 און משה האָט געגעבן גִלעָד צו מָכיר דעם זון פֿון מנשהן, און ער האָט זיך באַזעצט דרינען. 41 און יָאיר דער זון פֿון מנשהן איז געגאַנגען און האָט באַצװוּנגען זײערע דערפֿער, און ער האָט זײ גערופֿן חווֹת-יָאיר. 42 און נוֹבֿח איז געגאַנגען און האָט באַצװוּנגען קנָת מיט אירע טעכטערשטעט; און ער האָט זי גערופֿן נוֹבֿח אױף זײַן נאָמען.
עברית
1 וּמִקְנֶ֣ה רַ֗ב הָיָ֞ה לִבְנֵ֧י רְאוּבֵ֛ן וְלִבְנֵי־גָ֖ד עָצ֣וּם מְאֹ֑ד וַיִּרְא֞וּ אֶת־אֶ֤רֶץ יַעְזֵר֙ וְאֶת־אֶ֣רֶץ גִּלְעָ֔ד וְהִנֵּ֥ה הַמָּק֖וֹם מְק֥וֹם מִקְנֶֽה׃ 2 וַיָּבֹ֥אוּ בְנֵֽי־גָ֖ד וּבְנֵ֣י רְאוּבֵ֑ן וַיֹּאמְר֤וּ אֶל־מֹשֶׁה֙ וְאֶל־אֶלְעָזָ֣ר הַכֹּהֵ֔ן וְאֶל־נְשִׂיאֵ֥י הָעֵדָ֖ה לֵאמֹֽר׃ 3 עֲטָר֤וֹת וְדִיבֹן֙ וְיַעְזֵ֣ר וְנִמְרָ֔ה וְחֶשְׁבּ֖וֹן וְאֶלְעָלֵ֑ה וּשְׂבָ֥ם וּנְב֖וֹ וּבְעֹֽן׃ 4 הָאָ֗רֶץ אֲשֶׁ֨ר הִכָּ֤ה יְהוָה֙ לִפְנֵי֙ עֲדַ֣ת יִשְׂרָאֵ֔ל אֶ֥רֶץ מִקְנֶ֖ה הִ֑וא וְלַֽעֲבָדֶ֖יךָ מִקְנֶֽה׃   ס 5 וַיֹּאמְר֗וּ אִם־מָצָ֤אנוּ חֵן֙ בְּעֵינֶ֔יךָ יֻתַּ֞ן אֶת־הָאָ֧רֶץ הַזֹּ֛את לַעֲבָדֶ֖יךָ לַאֲחֻזָּ֑ה אַל־תַּעֲבִרֵ֖נוּ אֶת־הַיַּרְדֵּֽן׃ 6 וַיֹּ֣אמֶר מֹשֶׁ֔ה לִבְנֵי־גָ֖ד וְלִבְנֵ֣י רְאוּבֵ֑ן הַאַֽחֵיכֶ֗ם יָבֹ֙אוּ֙ לַמִּלְחָמָ֔ה וְאַתֶּ֖ם תֵּ֥שְׁבוּ פֹֽה׃ 7 וְלָ֣מָּה תנואון אֶת־לֵ֖ב בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֑ל מֵֽעֲבֹר֙ אֶל־הָאָ֔רֶץ אֲשֶׁר־נָתַ֥ן לָהֶ֖ם יְהוָֽה׃ 8 כֹּ֥ה עָשׂ֖וּ אֲבֹתֵיכֶ֑ם בְּשָׁלְחִ֥י אֹתָ֛ם מִקָּדֵ֥שׁ בַּרְנֵ֖עַ לִרְא֥וֹת אֶת־הָאָֽרֶץ׃ 9 וַֽיַּעֲל֞וּ עַד־נַ֣חַל אֶשְׁכּ֗וֹל וַיִּרְאוּ֙ אֶת־הָאָ֔רֶץ וַיָּנִ֕יאוּ אֶת־לֵ֖ב בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֑ל לְבִלְתִּי־בֹא֙ אֶל־הָאָ֔רֶץ אֲשֶׁר־נָתַ֥ן לָהֶ֖ם יְהוָֽה׃ 10 וַיִּֽחַר־אַ֥ף יְהוָ֖ה בַּיּ֣וֹם הַה֑וּא וַיִּשָּׁבַ֖ע לֵאמֹֽר׃ 11 אִם־יִרְא֨וּ הָאֲנָשִׁ֜ים הָעֹלִ֣ים מִמִּצְרַ֗יִם מִבֶּ֨ן עֶשְׂרִ֤ים שָׁנָה֙ וָמַ֔עְלָה אֵ֚ת הָאֲדָמָ֔ה אֲשֶׁ֥ר נִשְׁבַּ֛עְתִּי לְאַבְרָהָ֥ם לְיִצְחָ֖ק וּֽלְיַעֲקֹ֑ב כִּ֥י לֹא־מִלְא֖וּ אַחֲרָֽי׃ 12 בִּלְתִּ֞י כָּלֵ֤ב בֶּן־יְפֻנֶּה֙ הַקְּנִזִּ֔י וִיהוֹשֻׁ֖עַ בִּן־נ֑וּן כִּ֥י מִלְא֖וּ אַחֲרֵ֥י יְהוָֽה׃ 13 וַיִּֽחַר־אַ֤ף יְהוָה֙ בְּיִשְׂרָאֵ֔ל וַיְנִעֵם֙ בַּמִּדְבָּ֔ר אַרְבָּעִ֖ים שָׁנָ֑ה עַד־תֹּם֙ כָּל־הַדּ֔וֹר הָעֹשֶׂ֥ה הָרַ֖ע בְּעֵינֵ֥י יְהוָֽה׃ 14 וְהִנֵּ֣ה קַמְתֶּ֗ם תַּ֚חַת אֲבֹ֣תֵיכֶ֔ם תַּרְבּ֖וּת אֲנָשִׁ֣ים חַטָּאִ֑ים לִסְפּ֣וֹת ע֗וֹד עַ֛ל חֲר֥וֹן אַף־יְהוָ֖ה אֶל־יִשְׂרָאֵֽל׃ 15 כִּ֤י תְשׁוּבֻן֙ מֵֽאַחֲרָ֔יו וְיָסַ֣ף ע֔וֹד לְהַנִּיח֖וֹ בַּמִּדְבָּ֑ר וְשִֽׁחַתֶּ֖ם לְכָל־הָעָ֥ם הַזֶּֽה׃   ס 16 וַיִּגְּשׁ֤וּ אֵלָיו֙ וַ֣יֹּאמְר֔וּ גִּדְרֹ֥ת צֹ֛אן נִבְנֶ֥ה לְמִקְנֵ֖נוּ פֹּ֑ה וְעָרִ֖ים לְטַפֵּֽנוּ׃ 17 וַאֲנַ֜חְנוּ נֵחָלֵ֣ץ חֻשִׁ֗ים לִפְנֵי֙ בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל עַ֛ד אֲשֶׁ֥ר אִם־הֲבִֽיאֹנֻ֖ם אֶל־מְקוֹמָ֑ם וְיָשַׁ֤ב טַפֵּ֙נוּ֙ בְּעָרֵ֣י הַמִּבְצָ֔ר מִפְּנֵ֖י יֹשְׁבֵ֥י הָאָֽרֶץ׃ 18 לֹ֥א נָשׁ֖וּב אֶל־בָּתֵּ֑ינוּ עַ֗ד הִתְנַחֵל֙ בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל אִ֖ישׁ נַחֲלָתֽוֹ׃ 19 כִּ֣י לֹ֤א נִנְחַל֙ אִתָּ֔ם מֵעֵ֥בֶר לַיַּרְדֵּ֖ן וָהָ֑לְאָה כִּ֣י בָ֤אָה נַחֲלָתֵ֙נוּ֙ אֵלֵ֔ינוּ מֵעֵ֥בֶר הַיַּרְדֵּ֖ן מִזְרָֽחָה׃   פ
20 וַיֹּ֤אמֶר אֲלֵיהֶם֙ מֹשֶׁ֔ה אִֽם־תַּעֲשׂ֖וּן אֶת־הַדָּבָ֣ר הַזֶּ֑ה אִם־תֵּחָֽלְצ֛וּ לִפְנֵ֥י יְהוָ֖ה לַמִּלְחָמָֽה׃ 21 וְעָבַ֨ר לָכֶ֧ם כָּל־חָל֛וּץ אֶת־הַיַּרְדֵּ֖ן לִפְנֵ֣י יְהוָ֑ה עַ֧ד הוֹרִישׁ֛וֹ אֶת־אֹיְבָ֖יו מִפָּנָֽיו׃ 22 וְנִכְבְּשָׁ֨ה הָאָ֜רֶץ לִפְנֵ֤י יְהוָה֙ וְאַחַ֣ר תָּשֻׁ֔בוּ וִהְיִיתֶ֧ם נְקִיִּ֛ים מֵיְהוָ֖ה וּמִיִּשְׂרָאֵ֑ל וְ֠הָיְתָה הָאָ֨רֶץ הַזֹּ֥את לָכֶ֛ם לַאֲחֻזָּ֖ה לִפְנֵ֥י יְהוָֽה׃ 23 וְאִם־לֹ֤א תַעֲשׂוּן֙ כֵּ֔ן הִנֵּ֥ה חֲטָאתֶ֖ם לַיהוָ֑ה וּדְעוּ֙ חַטַּאתְכֶ֔ם אֲשֶׁ֥ר תִּמְצָ֖א אֶתְכֶֽם׃ 24 בְּנֽוּ־לָכֶ֤ם עָרִים֙ לְטַפְּכֶ֔ם וּגְדֵרֹ֖ת לְצֹנַאֲכֶ֑ם וְהַיֹּצֵ֥א מִפִּיכֶ֖ם תַּעֲשֽׂוּ׃ 25 וַיֹּ֤אמֶר בְּנֵי־גָד֙ וּבְנֵ֣י רְאוּבֵ֔ן אֶל־מֹשֶׁ֖ה לֵאמֹ֑ר עֲבָדֶ֣יךָ יַעֲשׂ֔וּ כַּאֲשֶׁ֥ר אֲדֹנִ֖י מְצַוֶּֽה׃ 26 טַפֵּ֣נוּ נָשֵׁ֔ינוּ מִקְנֵ֖נוּ וְכָל־בְּהֶמְתֵּ֑נוּ יִֽהְיוּ־שָׁ֖ם בְּעָרֵ֥י הַגִּלְעָֽד׃ 27 וַעֲבָדֶ֨יךָ יַֽעַבְר֜וּ כָּל־חֲל֥וּץ צָבָ֛א לִפְנֵ֥י יְהוָ֖ה לַמִּלְחָמָ֑ה כַּאֲשֶׁ֥ר אֲדֹנִ֖י דֹּבֵֽר׃ 28 וַיְצַ֤ו לָהֶם֙ מֹשֶׁ֔ה אֵ֚ת אֶלְעָזָ֣ר הַכֹּהֵ֔ן וְאֵ֖ת יְהוֹשֻׁ֣עַ בִּן־נ֑וּן וְאֶת־רָאשֵׁ֛י אֲב֥וֹת הַמַּטּ֖וֹת לִבְנֵ֥י יִשְׂרָאֵֽל׃ 29 וַיֹּ֨אמֶר מֹשֶׁ֜ה אֲלֵהֶ֗ם אִם־יַעַבְר֣וּ בְנֵי־גָ֣ד וּבְנֵי־רְאוּבֵ֣ן אִ֠תְּכֶם אֶֽת־הַיַּרְדֵּ֞ן כָּל־חָל֤וּץ לַמִּלְחָמָה֙ לִפְנֵ֣י יְהוָ֔ה וְנִכְבְּשָׁ֥ה הָאָ֖רֶץ לִפְנֵיכֶ֑ם וּנְתַתֶּ֥ם לָהֶ֛ם אֶת־אֶ֥רֶץ הַגִּלְעָ֖ד לַאֲחֻזָּֽה׃ 30 וְאִם־לֹ֧א יֽ͏ַעַבְר֛וּ חֲלוּצִ֖ים אִתְּכֶ֑ם וְנֹֽאחֲז֥וּ בְתֹכְכֶ֖ם בְּאֶ֥רֶץ כְּנָֽעַן׃ 31 וַיַּֽעֲנ֧וּ בְנֵי־גָ֛ד וּבְנֵ֥י רְאוּבֵ֖ן לֵאמֹ֑ר אֵת֩ אֲשֶׁ֨ר דִּבֶּ֧ר יְהוָ֛ה אֶל־עֲבָדֶ֖יךָ כֵּ֥ן נַעֲשֶֽׂה׃ 32 נַ֣חְנוּ נַעֲבֹ֧ר חֲלוּצִ֛ים לִפְנֵ֥י יְהוָ֖ה אֶ֣רֶץ כְּנָ֑עַן וְאִתָּ֙נוּ֙ אֲחֻזַּ֣ת נַחֲלָתֵ֔נוּ מֵעֵ֖בֶר לַיַּרְדֵּֽן׃ 33 וַיִּתֵּ֣ן לָהֶ֣ם מֹשֶׁ֡ה לִבְנֵי־גָד֩ וְלִבְנֵ֨י רְאוּבֵ֜ן וְלַחֲצִ֣י שֵׁ֣בֶט מְנַשֶּׁ֣ה בֶן־יוֹסֵ֗ף אֶת־מַמְלֶ֙כֶת֙ סִיחֹן֙ מֶ֣לֶךְ הָֽאֱמֹרִ֔י וְאֶת־מַמְלֶ֔כֶת ע֖וֹג מֶ֣לֶךְ הַבָּשָׁ֑ן הָאָ֗רֶץ לְעָרֶ֙יהָ֙ בִּגְבֻלֹ֔ת עָרֵ֥י הָאָ֖רֶץ סָבִֽיב׃ 34 וַיִּבְנ֣וּ בְנֵי־גָ֔ד אֶת־דִּיבֹ֖ן וְאֶת־עֲטָרֹ֑ת וְאֵ֖ת עֲרֹעֵֽר׃ 35 וְאֶת־עַטְרֹ֥ת שׁוֹפָ֛ן וְאֶת־יַעְזֵ֖ר וְיָגְבֳּהָֽה׃ 36 וְאֶת־בֵּ֥ית נִמְרָ֖ה וְאֶת־בֵּ֣ית הָרָ֑ן עָרֵ֥י מִבְצָ֖ר וְגִדְרֹ֥ת צֹֽאן׃ 37 וּבְנֵ֤י רְאוּבֵן֙ בָּנ֔וּ אֶת־חֶשְׁבּ֖וֹן וְאֶת־אֶלְעָלֵ֑א וְאֵ֖ת קִרְיָתָֽיִם׃ 38 וְאֶת־נְב֞וֹ וְאֶת־בַּ֧עַל מְע֛וֹן מֽוּסַבֹּ֥ת שֵׁ֖ם וְאֶת־שִׂבְמָ֑ה וַיִּקְרְא֣וּ בְשֵׁמֹ֔ת אֶת־שְׁמ֥וֹת הֶעָרִ֖ים אֲשֶׁ֥ר בָּנֽוּ׃ 39 וַיֵּ֨לְכ֜וּ בְּנֵ֨י מָכִ֧יר בֶּן־מְנַשֶּׁ֛ה גִּלְעָ֖דָה וַֽיִּלְכְּדֻ֑הָ וַיּ֖וֹרֶשׁ אֶת־הָאֱמֹרִ֥י אֲשֶׁר־בָּֽהּ׃ 40 וַיִּתֵּ֤ן מֹשֶׁה֙ אֶת־הַגִּלְעָ֔ד לְמָכִ֖יר בֶּן־מְנַשֶּׁ֑ה וַיֵּ֖שֶׁב בָּֽהּ׃ 41 וְיָאִ֤יר בֶּן־מְנַשֶּׁה֙ הָלַ֔ךְ וַיִּלְכֹּ֖ד אֶת־חַוֺּתֵיהֶ֑ם וַיִּקְרָ֥א אֶתְהֶ֖ן חַוֺּ֥ת יָאִֽיר׃ 42 וְנֹ֣בַח הָלַ֔ךְ וַיִּלְכֹּ֥ד אֶת־קְנָ֖ת וְאֶת־בְּנֹתֶ֑יהָ וַיִּקְרָ֧א לָ֦ה נֹ֖בַח בִּשְׁמֽוֹ׃   פ