אידיש
1
און די קינדער פֿון ישׂראל האָבן אַװעקגעצױגן, און האָבן גערוט אין די פּלױנען פֿון מוֹאָבֿ, אױף יענער זײַט יַרדן בײַ יריחו.
2
און בָלָק דער זון פֿון צִפּוֹרן האָט געזען אַלץ װאָס ישׂראל האָט געטאָן צום אֶמוֹרי.
3
און מוֹאָבֿ האָט זיך זײער דערשראָקן פֿאַר דעם פֿאָלק, װײַל זײ זײַנען געװען פֿיל, און מוֹאָבֿ איז געװען אין אַנגסט פֿאַר די קינדער פֿון ישׂראל.
4
האָט מוֹאָבֿ געזאָגט צו די עלטסטע פֿון מִדיָן: אַצונד װעט דאָס געזעמל אָפּעסן אַלץ װאָס אַרום אונדז, אַזױ װי אַן אָקס עסט אָפּ דאָס גראָז פֿון פֿעלד. און בָלָק דער זון פֿון צִפּוֹרן איז געװען דער מלך פֿון מוֹאָבֿ אין יענער צײַט.
5
האָט ער געשיקט שלוחים צו בלעָם דער זון פֿון בעוֹרן, קײן פּתוֹר װאָס בײַם טײַך, אין דעם לאַנד פֿון די קינדער פֿון זײַן פֿאָלק, אים צו רופֿן, אַזױ צו זאָגן: אָט איז אַ פֿאָלק אַרױסגעגאַנגען פֿון מִצרַיִם; זע, ער האָט פֿאַרדעקט דעם אָנבליק פֿון דער ערד, און ער זיצט מיר אַנטקעגן.
6
און אַצונד קום, איך בעט דיך, שילט מיר דאָס דאָזיקע פֿאָלק, װאָרום ער איז שטאַרקער פֿון מיר. אפֿשר װעל איך אױספֿירן מיר זאָלן אים שלאָגן, און איך װעל אים פֿאַרטרײַבן פֿון לאַנד; װאָרום איך װײס, אַז װעמען דו בענטשסט, דער איז געבנעטשט, און װעמען דו שילטסט, דער איז פֿאַרשאָלטן.
7
זײַנען די עלטסטע פֿון מוֹאָבֿ און די עלטסטע פֿון מִדיָן געגאַנגען מיט צױבערלױן אין זײער האַנט, און זײ זײַנען געקומען צו בִלעָמען, און האָבן גערעדט צו אים די װערטער פֿון בָלָקן.
8
האָט ער צו זײ געזאָגט: נעכטיקט דאָ די נאַכט, און איך װעל אײַך געבן אַן ענטפֿער, אַזױ װי גאָט װעט רעדן צו מיר. און די האַרן פֿון מוֹאָבֿ זײַנען געבליבן בײַ בִלעָמען.
9
איז גאָט געקומען צו בִלעָמען, און האָט געזאָגט: װער זײַנען די דאָזיקע מענטשן בײַ דיר?
10
האָט בִלעָם געזאָגט צו גאָט: בָלָק דער זון פֿון צִפּוֹרן, דער מלך פֿון מוֹאָבֿ, האָט געשיקט צו מיר:
11
אָט איז דאָס פֿאָלק װאָס איז אַרױסגעגאַנגען פֿון מִצרַיִם, און ער האָט פֿאַרדעקט דעם אָנבליק פֿון דער ערד. אַצונד, קום שילט מיר אים; אפֿשר װעל איך קענען מלחמה האַלטן אױף אים, און װעל אים פֿאַרטרײַבן.
12
האָט גאָט געזאָגט צו בִלעָמען: זאָלסט ניט גײן מיט זײ; זאָלסט ניט שילטן דאָס פֿאָלק, װאָרום ער איז געבענטשט.
13
איז בִלעָם אױפֿגעשטאַנען אין דער פֿרי, און האָט געזאָגט צו די האַרן פֿון בָלָקן: גײט אין אײַער לאַנד, װאָרום גאָט װיל ניט מיך לאָזן גײן מיט אײַך.
14
זײַנען אױפֿגעשטאַנען די האַרן פֿון מוֹאָבֿ, און זײַנען אַװעקגעגאַנגען צו בָלָקן, און האָבן געזאָגט: בִלעָם האָט ניט געװאָלט גײן מיט אונדז.
15
האָט בָלָק װידער אַ מאָל געשיקט האַרן, מער און אָנגעזעענערע פֿון יענע.
16
און זײ זײַנען געקומען צו בִלעָמען, און האָבן צו אים געזאָגט: אַזױ האָט געזאָגט בָלָק דער זון פֿון צִפּוֹרן: זאָלסט זיך ניט פֿאַרמײַדן, איך בעט דיך, פֿון קומען צו מיר.
17
װאָרום זײער גרױס כּבֿוד װעל איך דיר אָנטאָן, און אַלץ װאָס דו װעסט זאָגן צו מיר, װעל איך טאָן; נאָר קום, איך בעט דיך, שילט מיר דאָס דאָזיקע פֿאָלק.
18
האָט געענטפֿערט בִלעָם און געזאָגט צו די קנעכט פֿון בָלָקן: װען בָלָק זאָל מיר געבן זײַן הױז פֿול מיט זילבער און גאָלד, קען איך ניט איבערטרעטן דעם באַפֿעל פֿון יהוה מײַן גאָט, צו טאָן קלײנס אָדער גרױס.
19
און אַצונד, איך בעט אײַך, בלײַבט איר אױך דאָ די נאַכט, און איך װעל געװאָר װערן װאָס גאָט װעט װידער רעדן מיט מיר.
20
און גאָט איז געקומען צו בִלעָמען בײַ נאַכט, און האָט צו אים געזאָגט: אױב דיך צו רופֿן זײַנען די מענטשן געקומען, שטײ אױף, גײ מיט זײ, אָבער נאָר די זאַך װאָס איך װעל רעדן צו דיר, דאָס זאָלסטו טאָן.
21
איז בִלעָם אױפֿגעשטאַנען אין דער פֿרי, און ער האָט אָנגעזאָטלט זײַן אײזעלין, און איז געגאַנגען מיט די האַרן פֿון מוֹאָבֿ.
22
און דער צאָרן פֿון גאָט האָט געגרימט װאָס ער גײט, און אַ מלאך פֿון גאָט האָט זיך אים געשטעלט פֿאַר אַ שטער אין װעג. – און ער איז געריטן אױף זײַן אײזעלין, און זײַנע צװײ יונגען זײַנען געװען מיט אים. –
23
האָט די אײזעלין דערזען דעם מלאך פֿון גאָט שטײן אױפֿן װעג, מיט זײַן שװערד אַרױסגעצױגן אין זײַן האַנט, און די אײזעלין האָט זיך אָפּגענײגט פֿון װעג, און איז געגאַנגען אױפֿן פֿעלד; און בִלעָם האָט געשלאָגן די אײזעלין כּדי זי צו פֿאַרקירעװען אױפֿן װעג.
24
האָט דער מלאך פֿון גאָט זיך געשטעלט אױף אַ שטעג פֿון די װײַנגערטנער, מיט אַ צאַם פֿון דער זײַט און אַ צאַם פֿון דער אַנדער זײַט.
25
און די אײזעלין האָט געזען דעם מלאך פֿון גאָט, און האָט זיך צוגעדריקט צו דער װאַנט, און צוגעדריקט בִלעָמס פֿוס צו דער װאַנט; און ער האָט זי װידער געשלאָגן.
26
איז דער מלאך פֿון גאָט װידער אַװעק פֿאַרױס, און האָט זיך געשטעלט אין אַן ענגן אָרט, װוּ עס איז ניט געװען קײן װעג זיך אָפּצונײגן רעכטס אָדער לינקס.
27
און די אײזעלין האָט געזען דעם מלאך פֿון גאָט, און האָט זיך אַנידערגעלײגט אונטער בִלעָמען; און דער צאָרן פֿון בִלעָמען האָט געגרימט, און ער האָט געשלאָגן די אײזעלין מיטן שטעקן.
28
האָט גאָט געעפֿנט דאָס מױל פֿון דער אײזעלין, און זי האָט געזאָגט צו בִלעָמען: װאָס האָב איך דיר געטאָן, װאָס דו האָסט מיר שױן דרײַ מאָל געשלאָגן?
29
האָט בִלעָם געזאָגט צו דער אײזעלין: װײַל דו האָסט געשפּעט פֿון מיר; װען איך האָב אַ שװערד אין דער האַנט, װאָלט איך דיך אַצונד געהרגעט.
30
האָט די אײזעלין געזאָגט צו בִלעָמען: בין איך ניט דײַן אײזעלין, װאָס דו האָסט געריטן אױף מיר דײַן גאַנץ לעבן ביז הײַנטיקן טאָג? בין איך געװױנטלעך געװוינט געװען דיר אַזױ צו טאָן? האָט ער געזאָגט: נײן.
31
און גאָט האָט אַנטפּלעקט די אױגן פֿון בִלעָמען, און ער האָט דערזען דעם מלאך פֿון גאָט שטײן אין װעג, מיט זײַן שװערד אַרױסגעצױגן אין זײַן האַנט. האָט ער זיך גענײגט, און זיך געבוקט אױף זײַן פּנים.
32
און דער מלאך פֿון גאָט האָט צו אים געזאָגט: פֿאַר װאָס האָסטו געשלאָגן דײַן אײזעלין שױן דרײַ מאָל? זע, איך בין אַרױסגעגאַנגען פֿאַר אַ שטער, װאָרום דער װעג גײט מיר דערקעגן.
33
און די אײזעלין האָט מיך געזען, און האָט זיך אָפּגענײגט פֿאַר מיר די דרײַ מאָל; װען זי װאָלט זיך ניט אָפּגענײגט פֿון מיר, װאָלט איך אַצונד דיך זיכער געהרגעט, און זי װאָלט איך געלאָזט לעבן.
34
האָט בִלעָם געזאָגט צו דעם מלאך פֿון גאָט: איך האָב געזינדיקט, װאָרום איך האָב ניט געװוּסט, אַז דו שטײסט מיר אַנטקעגן אױפֿן װעג; און אַצונד אױב עס איז שלעכט אין דײַנע אױגן, װעל איך מיך אומקערן.
35
האָט דער מלאך פֿון גאָט געזאָגט צו בִלעָמען: גײ מיט די מענטשן, אָבער נאָר דאָס װאָרט װאָס איך װעל רעדן צו דיר, דאָס זאָלסטו רעדן. איז בִלעָם געגאַנגען מיט די האַרן פֿון בָלָקן.
36
און בָלָק האָט געהערט אַז בִלעָם קומט, און ער איז אים אַרױסגעגאַנגען אַנטקעגן קײן עִיר-מוֹאָבֿ װאָס בײַם געמאַרק פֿון אַרנוֹן, װאָס בײַם עק געמאַרק.
37
און בָלָק האָט געזאָגט צו בִלעָמען: האָב איך ניט שיקן געשיקט צו דיר, דיך צו רופֿן? פֿאַר װאָס ביסטו ניט געקומען צו מיר? בין איך אין דער אמת ניט אימשטאַנד דיר כּבֿוד אָנצוטאָן?
38
האָט בִלעָם געזאָגט צו בָלָקן: זע, איך בין געקומען צו דיר; אַצונד, צי קען איך גאָר עפּעס רעדן? דאָס װאָרט װאָס גאָט װעט אַרײַנטאָן אין מײַן מױל, דאָס װעל איך רעדן.
39
און בִלעָם איז געגאַנגען מיט בָלָקן, און זײ זײַנען געקומען קײן קִריַת-חוצוֹת.
40
און בָלָק האָט געשלאַכט רינדער און שאָף, און האָט געשיקט צו בִלעָמען, און צו די האַרן װאָס מיט אים.
41
און עס איז געװען אין דער פֿרי, האָט בָלָק גענומען בִלעָמען, און האָט אים אַרױפֿגעפֿירט קײן במוֹת-בעַל, און ער האָט פֿון דאָרטן געזען אַ טײל פֿון דעם פֿאָלק.