Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און גאָט האָט גערעדט צו משהן און צו אַהרֹנען, אַזױ צו זאָגן: 2 דאָס איז דאָס געזעץ פֿון דער תּוֹרה, װאָס גאָט האָט באַפֿױלן, אַזױ צו זאָגן: רעד צו די קינדער פֿון ישׂראל, זײ זאָלן דיר ברענגען אַ רױטע קו, אַ גאַנצע, װאָס אין איר איז ניטאָ קײן מום, װאָס אױף איר איז ניט אַרױף קײן יאָך. 3 און איר זאָלט זי געבן צו אֶלעָזָר דעם כֹּהן, און מע זאָל זי אַרױספֿירן אױסן לאַגער, און זי שעכטן פֿאַר אים. 4 און אֶלעָזָר דער כֹּהן זאָל נעמען פֿון איר בלוט מיט זײַן פֿינגער, און שפּריצן פֿון איר בלוט אַקעגן דער פֿאָדערזײַט פֿון אוֹהל-מוֹעד זיבן מאָל. 5 און מע זאָל פֿאַרברענען די קו פֿאַר זײַנע אױגן; איר פֿעל און איר פֿלײש און איר בלוט מיט איר מיסט זאָל מען פֿאַרברענען. 6 און דער כֹּהן זאָל נעמען צעדערהאָלץ, און אֵזוֹבֿ-גראָז, און װערמילרױט, און אַרײַנװאַרפֿן אין דער פֿאַרברענונג פֿון דער קו. 7 און דער כֹּהן זאָל װאַשן זײַנע קלײדער, און באָדן זײַן לײַב אין װאַסער, און דערנאָך מעג ער אַרײַנקומען אין לאַגער; און דער כֹּהן זאָל זײַן אומרײן ביזן אָװנט. 8 אױך דער װאָס פֿאַרברענט זי, זאָל װאַשן זײַנע קלײדער אין װאַסער, און באָדן זײַן לײַב אין װאַסער, און זײַן אומרײן ביזן אָװנט. 9 און אַ רײנער מאַן זאָל אױפֿזאַמלען די אַש פֿון דער קו, און אַװעקלײגן אױסן לאַגער אין אַ רײנעם אָרט; און עס זאָל געהאַלטן װערן פֿאַר דער עדה פֿון די קינדער פֿון ישׂראל פֿאַר שפּרענגװאַסער; אַ רײניקאָפּפֿער איז דאָס. 10 און דער װאָס זאַמלט אױף די אַש פֿון דער קו, זאָל װאַשן זײַנע קלײדער, און זײַן אומרײן ביזן אָװנט. און עס זאָל זײַן פֿאַר די קינדער פֿון ישׂראל, און פֿאַר דעם פֿרעמדן װאָס האַלט זיך אױף צװישן זײ, פֿאַר אַן אײביקן געזעץ. 11 דער װאָס רירט זיך אָן אָן אַ מת, אָן װאָסער עס איז טױטן לײַב פֿון אַ מענטשן, זאָל זײַן אומרײן זיבן טעג. 12 ער זאָל זיך רײניקן דערמיט אױפֿן דריטן טאָג און אױפֿן זיבעטן טאָג, און װערן רײן; און אױב ער װעט זיך ניט רײניקן אױפֿן דריטן טאָג און אױפֿן זיבעטן טאָג, זאָל ער ניט װערן רײן. 13 איטלעכער װאָס רירט זיך אָן אָן אַ מת, אָן דעם לײַב פֿון אַ מענטשן װאָס איז געשטראָבן, און ער װעט זיך ניט רײניקן, האָט ער די רואונג פֿון גאָט פֿאַראומרײניקט, און יענע זעל זאָל פֿאַרשניטן װערן פֿון ישׂראל; אַז שפּרענגװאַסער איז אױף אים ניט געשפּרענגט געװאָרן, זאָל ער זײַן אומרײן; זײַן אומרײנקײט איז נאָך אױף אים. 14 דאָס איז דער דין: אַז אַ מענטש װעט שטאַרבן אין אַ געצעלט, זאָל איטלעכער װאָס קומט אין געצעלט, און אַלץ װאָס אין געצעלט, זײַן אומרײן זיבן טעג. 15 און יעטװעדער אָפֿענע כּלי, װאָס אױף איר איז ניטאָ אַן אַרומגעשנירט דעקל, איז אומרײן. 16 און איטלעכער װאָס װעט זיך אָנרירן אױפֿן פֿרײַען פֿעלד אָן אַ דערשלאָגענעם פֿון אַ שװערד, אָדער אָן אַ געשטאָרבענעם, אָדער אַן אַ בײן פֿון אַ מענטשן, אָדער אָן אַ קבֿר, זאָל זײַן אומרײן זיבן טעג. 17 און מע זאָל נעמען פֿאַר דעם אומרײנעם פֿון דער אַש פֿון דעם פֿאַרברענטן רײניקאָפּפֿער, און אַרױפֿגיסן דערױף לעבעדיקע װאַסער אין אַ כּלי. 18 און אַ רײנער מאַן זאָל נעמען אֵזוֹבֿ-גראָז, און אײַנטונקען אין דעם װאַסער, און שפּריצן אױפֿן געצעלט, און אױף אַלע כּלים, און אױף די נפֿשות װאָס זײַנען דאָרטן געװען, און אױף דעם װאָס האָט זיך אָנגערירט אָן דעם בײן, אָדער אָן דעם דערשלאָגענעם, אָדער אָן דעם געשטאָרבענעם, אָדער אָן דעם קבֿר. 19 און דער װאָס איז רײן זאָל שפּריצן אױף דעם אומרײנעם אױפֿן דריטן טאָג און אױפֿן זיבעטן טאָג; און ער זאָל אים רײניקן אױפֿן זיבעטן טאָג; און ער זאָל װאַשן זײַנע קלײדער, און זיך באָדן אין װאַסער, און װערן רײן אין אָװנט. 20 און אַז אַ מענטש װעט זײַן אומרײן, און װעט זיך ניט רײניקן, זאָל יענע זעל פֿאַרשניטן װערן פֿון צװישן דער עדה, װאָרום דאָס הײליקטום פֿון גאָט האָט ער פֿאַראומרײניקט; שפּרענגװאַסער איז אױף אים ניט געשפּרענגט געװאָרן, איז ער אומרײן. 21 און עס זאָל זײ זײַן פֿאַר אַן אײביקן געזעץ. און דער װאָס שפּריצט דאָס שפּרענגװאַסער, זאָל װאַשן זײַנע קלײדער; און דער װאָס רירט זיך אָן אָן דעם שפּרענגװאַסער, זאָל זײַן אומרײן ביזן אָװנט. 22 און אַלץ װאָס דער אומרײנער װעט זיך אָנרירן אָן דעם, זאָל זײַן אומרײן; און דער מענטש װאָס רירט זיך אָן אים אָן, זאָל זײַן אומרײן ביזן אָװנט.
עברית
1 וַיְדַבֵּ֣ר יְהוָ֔ה אֶל־מֹשֶׁ֥ה וְאֶֽל־אַהֲרֹ֖ן לֵאמֹֽר׃ 2 זֹ֚את חֻקַּ֣ת הַתּוֹרָ֔ה אֲשֶׁר־צִוָּ֥ה יְהוָ֖ה לֵאמֹ֑ר דַּבֵּ֣ר אֶל־בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֗ל וְיִקְח֣וּ אֵלֶיךָ֩ פָרָ֨ה אֲדֻמָּ֜ה תְּמִימָ֗ה אֲשֶׁ֤ר אֵֽין־בָּהּ֙ מ֔וּם אֲשֶׁ֛ר לֹא־עָלָ֥ה עָלֶ֖יהָ עֹֽל׃ 3 וּנְתַתֶּ֣ם אֹתָ֔הּ אֶל־אֶלְעָזָ֖ר הַכֹּהֵ֑ן וְהוֹצִ֤יא אֹתָהּ֙ אֶל־מִח֣וּץ לַֽמַּחֲנֶ֔ה וְשָׁחַ֥ט אֹתָ֖הּ לְפָנָֽיו׃ 4 וְלָקַ֞ח אֶלְעָזָ֧ר הַכֹּהֵ֛ן מִדָּמָ֖הּ בְּאֶצְבָּע֑וֹ וְהִזָּ֞ה אֶל־נֹ֨כַח פְּנֵ֧י אֹֽהֶל־מוֹעֵ֛ד מִדָּמָ֖הּ שֶׁ֥בַע פְּעָמִֽים׃ 5 וְשָׂרַ֥ף אֶת־הַפָּרָ֖ה לְעֵינָ֑יו אֶת־עֹרָ֤הּ וְאֶת־בְּשָׂרָהּ֙ וְאֶת־דָּמָ֔הּ עַל־פִּרְשָׁ֖הּ יִשְׂרֹֽף׃ 6 וְלָקַ֣ח הַכֹּהֵ֗ן עֵ֥ץ אֶ֛רֶז וְאֵז֖וֹב וּשְׁנִ֣י תוֹלָ֑עַת וְהִשְׁלִ֕יךְ אֶל־תּ֖וֹךְ שְׂרֵפַ֥ת הַפָּרָֽה׃ 7 וְכִבֶּ֨ס בְּגָדָ֜יו הַכֹּהֵ֗ן וְרָחַ֤ץ בְּשָׂרוֹ֙ בַּמַּ֔יִם וְאַחַ֖ר יָב֣וֹא אֶל־הַֽמַּחֲנֶ֑ה וְטָמֵ֥א הַכֹּהֵ֖ן עַד־הָעָֽרֶב׃ 8 וְהַשֹּׂרֵ֣ף אֹתָ֔הּ יְכַבֵּ֤ס בְּגָדָיו֙ בַּמַּ֔יִם וְרָחַ֥ץ בְּשָׂר֖וֹ בַּמָּ֑יִם וְטָמֵ֖א עַד־הָעָֽרֶב׃ 9 וְאָסַ֣ף אִ֣ישׁ טָה֗וֹר אֵ֚ת אֵ֣פֶר הַפָּרָ֔ה וְהִנִּ֛יחַ מִח֥וּץ לַֽמַּחֲנֶ֖ה בְּמָק֣וֹם טָה֑וֹר וְ֠הָיְתָה לַעֲדַ֨ת בְּנֵֽי־יִשְׂרָאֵ֧ל לְמִשְׁמֶ֛רֶת לְמֵ֥י נִדָּ֖ה חַטָּ֥את הִֽוא׃ 10 וְ֠כִבֶּס הָאֹסֵ֨ף אֶת־אֵ֤פֶר הַפָּרָה֙ אֶת־בְּגָדָ֔יו וְטָמֵ֖א עַד־הָעָ֑רֶב וְֽהָיְתָ֞ה לִבְנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֗ל וְלַגֵּ֛ר הַגָּ֥ר בְּתוֹכָ֖ם לְחֻקַּ֥ת עוֹלָֽם׃ 11 הַנֹּגֵ֥עַ בְּמֵ֖ת לְכָל־נֶ֣פֶשׁ אָדָ֑ם וְטָמֵ֖א שִׁבְעַ֥ת יָמִֽים׃ 12 ה֣וּא יִתְחַטָּא־ב֞וֹ בַּיּ֧וֹם הַשְּׁלִישִׁ֛י וּבַיּ֥וֹם הַשְּׁבִיעִ֖י יִטְהָ֑ר וְאִם־לֹ֨א יִתְחַטָּ֜א בַּיּ֧וֹם הַשְּׁלִישִׁ֛י וּבַיּ֥וֹם הַשְּׁבִיעִ֖י לֹ֥א יִטְהָֽר׃ 13 כָּֽל־הַנֹּגֵ֡עַ בְּמֵ֣ת בְּנֶפֶשׁ֩ הָאָדָ֨ם אֲשֶׁר־יָמ֜וּת וְלֹ֣א יִתְחַטָּ֗א אֶת־מִשְׁכַּ֤ן יְהוָה֙ טִמֵּ֔א וְנִכְרְתָ֛ה הַנֶּ֥פֶשׁ הַהִ֖וא מִיִּשְׂרָאֵ֑ל כִּי֩ מֵ֨י נִדָּ֜ה לֹא־זֹרַ֤ק עָלָיו֙ טָמֵ֣א יִהְיֶ֔ה ע֖וֹד טֻמְאָת֥וֹ בֽוֹ׃ 14 זֹ֚את הַתּוֹרָ֔ה אָדָ֖ם כִּֽי־יָמ֣וּת בְּאֹ֑הֶל כָּל־הַבָּ֤א אֶל־הָאֹ֙הֶל֙ וְכָל־אֲשֶׁ֣ר בָּאֹ֔הֶל יִטְמָ֖א שִׁבְעַ֥ת יָמִֽים׃ 15 וְכֹל֙ כְּלִ֣י פָת֔וּחַ אֲשֶׁ֛ר אֵין־צָמִ֥יד פָּתִ֖יל עָלָ֑יו טָמֵ֖א הֽוּא׃ 16 וְכֹ֨ל אֲשֶׁר־יִגַּ֜ע עַל־פְּנֵ֣י הַשָּׂדֶ֗ה בּֽ͏ַחֲלַל־חֶ֙רֶב֙ א֣וֹ בְמֵ֔ת אֽוֹ־בְעֶ֥צֶם אָדָ֖ם א֣וֹ בְקָ֑בֶר יִטְמָ֖א שִׁבְעַ֥ת יָמִֽים׃ 17 וְלָֽקְחוּ֙ לַטָּמֵ֔א מֵעֲפַ֖ר שְׂרֵפַ֣ת הַֽחַטָּ֑את וְנָתַ֥ן עָלָ֛יו מַ֥יִם חַיִּ֖ים אֶל־כֶּֽלִי׃ 18 וְלָקַ֨ח אֵז֜וֹב וְטָבַ֣ל בַּמַּיִם֮ אִ֣ישׁ טָהוֹר֒ וְהִזָּ֤ה עַל־הָאֹ֙הֶל֙ וְעַל־כָּל־הַכֵּלִ֔ים וְעַל־הַנְּפָשׁ֖וֹת אֲשֶׁ֣ר הָֽיוּ־שָׁ֑ם וְעַל־הַנֹּגֵ֗עַ בַּעֶ֙צֶם֙ א֣וֹ בֶֽחָלָ֔ל א֥וֹ בַמֵּ֖ת א֥וֹ בַקָּֽבֶר׃ 19 וְהִזָּ֤ה הַטָּהֹר֙ עַל־הַטָּמֵ֔א בַּיּ֥וֹם הַשְּׁלִישִׁ֖י וּבַיּ֣וֹם הַשְּׁבִיעִ֑י וְחִטְּאוֹ֙ בַּיּ֣וֹם הַשְּׁבִיעִ֔י וְכִבֶּ֧ס בְּגָדָ֛יו וְרָחַ֥ץ בַּמַּ֖יִם וְטָהֵ֥ר בָּעָֽרֶב׃ 20 וְאִ֤ישׁ אֲשֶׁר־יִטְמָא֙ וְלֹ֣א יִתְחַטָּ֔א וְנִכְרְתָ֛ה הַנֶּ֥פֶשׁ הַהִ֖וא מִתּ֣וֹךְ הַקָּהָ֑ל כִּי֩ אֶת־מִקְדַּ֨שׁ יְהוָ֜ה טִמֵּ֗א מֵ֥י נִדָּ֛ה לֹא־זֹרַ֥ק עָלָ֖יו טָמֵ֥א הֽוּא׃ 21 וְהָיְתָ֥ה לָּהֶ֖ם לְחֻקַּ֣ת עוֹלָ֑ם וּמַזֵּ֤ה מֵֽי־הַנִּדָּה֙ יְכַבֵּ֣ס בְּגָדָ֔יו וְהַנֹּגֵ֙עַ֙ בְּמֵ֣י הַנִּדָּ֔ה יִטְמָ֖א עַד־הָעָֽרֶב׃ 22 וְכֹ֛ל אֲשֶׁר־יִגַּע־בּ֥וֹ הַטָּמֵ֖א יִטְמָ֑א וְהַנֶּ֥פֶשׁ הַנֹּגַ֖עַת תִּטְמָ֥א עַד־הָעָֽרֶב׃   פ