Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און דאָס פֿאָלק האָט זיך באַקלאָגט אױף שלעכטס אין די אױערן פֿון גאָט, און גאָט האָט געהערט, און זײַן צאָרן האָט געגרימט, און אַ פֿײַער פֿון גאָט האָט געברענט צװישן זײ, און האָט פֿאַרצערט בײַם עק לאַגער. 2 האָט דאָס פֿאָלק געשריען צו משהן, און משה האָט מתפּלל געװען צו גאָט, און דאָס פֿײַער האָט זיך געזעצט. 3 און מע האָט גערופֿן דעם נאָמען פֿון יענעם אָרט תַּבֿעֵרָה, װײַל אַ פֿײַער פֿון גאָט האָט געברענט צװישן זײ. 4 און די צונױפֿגעלאָפֿענע װאָס צװישן זײ האָבן געגלוסט אַ גלוסטונג; און אױך די קינדער פֿון ישׂראל האָבן װידער געװײנט, און זײ האָבן געזאָגט: װען מע זאָל אונדז געבן עסן פֿלײש! 5 מיר געדענקען די פֿיש װאָס מיר פֿלעגן עסן אין מִצרַיִם אומזיסט, די פּלוצערן, און די קירבעס, און דאָס גרינס, און די ציבעלעס, און די קנאָבל. 6 און אַצונד איז אונדזער זעל פֿאַרטריקנט; ניטאָ קײן זאַך; בלױז אױפֿן מַן זײַנען אונדזערע אױגן. 7 און דער מַן איז געװען אַזױ װי קאָריאַנדערזאָמען, און זײַן אָנבליק אַזױ װי דער אָנבליק פֿון בדוֹלַך. 8 דאָס פֿאָלק האָט זיך פֿאַרשפּרײט, און האָט עס אױפֿגעקליבן, און געמאָלן אין אַ האַנטמיל, אָדער געשטױסן אין אַ שטײסל, און געקאָכט אין אַ טאָפּ, אָדער געמאַכט דערפֿון קוכנס און דער טעם דערפֿון איז געװען װי דער טעם פֿון אַן אײלקיכל. 9 און װי דער טױ האָט אַראָפּגענידערט אױפֿן לאַגער בײַ נאַכט, פֿלעגט אַראָפּנידערן דערױף דער מַן. 10 און משה האָט געהערט דאָס פֿאָלק װײנען משפּחות-װײַז, איטלעכער פֿאַר דעם אײַנגאַנג פֿון זײַן געצעלט, און דער צאָרן פֿון גאָט האָט זײער געגרימט, און עס איז געװען שלעכט אין די אױגן פֿון משהן. 11 און משה האָט געזאָגט צו גאָט: פֿאַר װאָס טוסטו שלעכטס דײַן קנעכט, און פֿאַר װאָס האָב איך געפֿונען אומחן אין דײַנע אױגן, אַרױפֿצולײגן אױף מיר די לאַסט פֿון דעם דאָזיקן גאַנצן פֿאָלק? 12 האָב איך דען געטראָגן דאָס דאָזיקע גאַנצע פֿאָלק, צי איך האָב עס געבאָרן, װאָס דו זאָגסט צו מיר: טראָג עס אין דײַן בוזעם, אַזױ װי אַ דערציער טראָגט אַ זױגעדיקן, צו דעם לאַנד װאָס דו האָסט צוגעשװאָרן זײערע עלטערן? 13 פֿון װאַנען האָב איך פֿלײש, צו געבן דעם דאָזיקן גאַנצן פֿאָלק, װאָס זײ װײנען אױף מיר, אַזױ צו זאָגן: גיב אונדז פֿלײש, מיר זאָלן עסן? 14 איך אַלײן קען ניט טראָגן דאָס דאָזיקע גאַנצע פֿאָלק, װאָרום עס איז צו שװער פֿאַר מיר. 15 און אױב דו טוסט אַזױ צו מיר, הרגען הרגע מיך, איך בעט דיך, אױב איך האָב געפֿונען לײַטזעליקײט אין דײַנע אױגן, און לאָמיך ניט זען מײַן אומגליק.
16 האָט גאָט געזאָגט צו משהן: זאַמל מיר אײַן זיבעציק מאַן פֿון די עלטסטע פֿון ישׂראל, די װאָס דו װײסט אַז זײ זײַנען די עלטסטע פֿון פֿאָלק, און זײַנע אױפֿזעערס, און זאָלסט זײ נעמען צום אוֹהל-מוֹעד, און זײ זאָלן זיך דאָרטן שטעלן מיט דיר. 17 און איך װעל אַראָפּנידערן, און װעל דאָרטן רעדן מיט דיר, און װעל אָפּשײדן פֿון דעם גײַסט װאָס אױף דיר, און אַרױפֿטאָן אױף זײ, און זײ װעלן מיטטראָגן מיט דיר די לאַסט פֿון פֿאָלק, און װעסט ניט דאַרפֿן טראָגן דו אַלײן. 18 און צום פֿאָלק זאָלסטו זאָגן: ברײט אײַך אָן אױף מאָרגן, און איר װעט עסן פֿלײש; װײַל איר האָט געװײנט אין די אױערן פֿון גאָט, אַזױ צו זאָגן: װען מע זאָל אונדז געבן עסן פֿלײש! װאָרום אונדז איז געװען װויל אין מִצרַיִם; דרום װעט אײַך גאָט געבן פֿלײש, און איר װעט עסן. 19 ניט אײן טאָג װעט איר עסן, און ניט צװײ טעג, און ניט פֿינף טעג, און ניט צען טעג, און ניט צװאַנציק טעג; 20 ביז אַ חוֹדש צײַט, ביז װאַנען עס װעט אײַך קערן פֿון דער נאָז, און װעט אײַך זײַן צום עקל; דערפֿאַר װאָס איר האָט פֿאַראַכט גאָט װאָס איז צװישן אײַך, און האָט געװײנט פֿאַר אים, אַזױ צו זאָגן: נאָך װאָס גאָר זײַנען מיר אַרױסגעגאַנגען פֿון מִצרַיִם? 21 האָט משה געזאָגט: זעקס הונדערט טױזנט פֿוסגײער איז דאָס פֿאָלק װאָס איך בין צװישן אים, און דו זאָגסט: איך װעל זײ געבן פֿלײש, און זײ װעלן עסן אַ חוֹדש צײַט. 22 װען שאָף און רינדער זאָלן געשאָכטן װערן פֿאַר זײ, װעט זײ דען קלעקן?
23 אַז אַלע פֿישן פֿון ים זאָלן אײַנגעזאַמלט װערן פֿאַר זײ, װעט זײ דען קלעקן? האָט גאָט געזאָגט צו משהן: איז די האַנט פֿון גאָט קורץ? אַצונד װעסטו זען, אױב מײַן װאָרט װעט דיר געשען אָדער ניט. 24 איז משה אַרױסגעגאַנגען, און האָט גערעדט צום פֿאָלק די װערטער פֿון גאָט; און ער האָט אײַנגעזאַמלט זיבעציק מאַן פֿון די עלטסטע פֿון פֿאָלק, און זײ געשטעלט רונד אַרום געצעלט. 25 און גאָט האָט אַראָפּגענידערט אין דעם װאָלקן, און האָט גערעדט צו אים, און האָט גענומען פֿון דעם גײַסט װאָס אױף אים, און געגעבן אױף די זיבעציק מאַן, די עלטסטע. און עס איז געװען, װי דער גײַסט האָט אױף זײ גערוט, אַזױ האָבן זײ נבֿיאות געזאָגט; אָבער ניט מער. 26 און צװײ מענער זײַנען איבערגעבליבן אין לאַגער, דער נאָמען פֿון אײנעם אֶלדָד, און דער נאָמען פֿון צװײטן מֵידָד; האָט אױף זײ אױך גערוט דער גײַסט – און זײ זײַנען געװען צװישן די פֿאַרשריבענע, אָבער זײ זײַנען ניט אַרױסגעגאַנגען צום געצעלט – און זײ האָבן נבֿיאות געזאָגט אין לאַגער. 27 איז געלאָפֿן דער יונג, און האָט דערצײלט משהן, און געזאָגט: אֶלדָד און מֵידָד זאָגן נבֿיאות אין לאַגער. 28 האָט זיך אָפּגערופֿן יהוֹשועַ דער זון פֿון נון, משהס באַדינער פֿון זײַן יוגנט אָן, און האָט געזאָגט: מײַן האַר משה, האַלט זײ צוריק. 29 האָט משה צו אים געזאָגט: נעמסטו זיך אָן פֿאַר מיר? הלװאַי זאָל דאָס גאַנצע פֿאָלק פֿון גאָט זײַן נבֿיאים, אַז גאָט זאָל געבן זײַן גײַסט אױף זײ! 30 און משה איז צוריק אַרײַן אין לאַגער, ער און די עלטסטע פֿון ישׂראל. 31 און אַ װינט האָט אַרױסגעצױגן פֿון גאָט, און האָט געבראַכט צופֿליִען װאַכטלפֿױגלען פֿון ים, און האָט זײ צעװאָרפֿן לעבן לאַגער אַרום אַ טאָג װעגס פֿון אײן זײַט, און אַרום אַ טאָג װעגס פֿון דער אַנדער זײַט, רונד אַרום לאַגער, און אַרום צװײ אײלן איבערן געזיכט פֿון דער ערד. 32 און דאָס פֿאָלק איז אױפֿגעשטאַנען יענעם גאַנצן טאָג, און די גאַנצע נאַכט, און דעם גאַנצן מאָרגעדיקן טאָג, און זײ האָבן אױפֿגעקליבן די װאַכטלפֿױגלען; דער װאָס האָט צומינדסט געקליבן האָט אױפֿגעקליבן צען הױפֿנס; און זײ האָבן זײ זיך אױסגעשפּרײט רונד אַרום לאַגער. 33 דאָס פֿלײש איז נאָך געװען צװישן זײערע צײנער, אײדער עס איז צעקײַט געװאָרן, אַזױ האָט דער צאָרן פֿון גאָט געגרימט אױפֿן פֿאָלק, און גאָט האָט געשלאָגן צװישן דעם פֿאָלק זײער אַ גרױסן שלאַק. 34 און מע האָט גערופֿן דעם נאָמען פֿון יענעם אָרט קִבֿרוֹת-הַתַּאֲוָה, װײַל דאָרטן האָט מען באַגראָבן דאָס פֿאָלק װאָס האָט געגלוסט. 35 פֿון קִבֿרוֹת-הַתַּאֲוָה האָט דאָס פֿאָלק געצױגן קײן חצֵרוֹת; און זײ זײַנען געבליבן אין חצֵרוֹת.
עברית
1 וַיְהִ֤י הָעָם֙ כְּמִתְאֹ֣נְנִ֔ים רַ֖ע בְּאָזְנֵ֣י יְהוָ֑ה וַיִּשְׁמַ֤ע יְהוָה֙ וַיִּ֣חַר אַפּ֔וֹ וַתִּבְעַר־בָּם֙ אֵ֣שׁ יְהוָ֔ה וַתֹּ֖אכַל בִּקְצֵ֥ה הַֽמַּחֲנֶֽה׃ 2 וַיִּצְעַ֥ק הָעָ֖ם אֶל־מֹשֶׁ֑ה וַיִּתְפַּלֵּ֤ל מֹשֶׁה֙ אֶל־יְהוָ֔ה וַתִּשְׁקַ֖ע הָאֵֽשׁ׃ 3 וַיִּקְרָ֛א שֵֽׁם־הַמָּק֥וֹם הַה֖וּא תַּבְעֵרָ֑ה כִּֽי־בָעֲרָ֥ה בָ֖ם אֵ֥שׁ יְהוָֽה׃ 4 וְהָֽאסַפְסֻף֙ אֲשֶׁ֣ר בְּקִרְבּ֔וֹ הִתְאַוּ֖וּ תַּאֲוָ֑ה וַיָּשֻׁ֣בוּ וַיִּבְכּ֗וּ גַּ֚ם בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל וַיֹּ֣אמְר֔וּ מִ֥י יַאֲכִלֵ֖נוּ בָּשָֽׂר׃ 5 זָכַ֙רְנוּ֙ אֶת־הַדָּגָ֔ה אֲשֶׁר־נֹאכַ֥ל בְּמִצְרַ֖יִם חִנָּ֑ם אֵ֣ת הַקִּשֻּׁאִ֗ים וְאֵת֙ הָֽאֲבַטִּחִ֔ים וְאֶת־הֶחָצִ֥יר וְאֶת־הַבְּצָלִ֖ים וְאֶת־הַשּׁוּמִֽים׃ 6 וְעַתָּ֛ה נַפְשֵׁ֥נוּ יְבֵשָׁ֖ה אֵ֣ין כֹּ֑ל בִּלְתִּ֖י אֶל־הַמָּ֥ן עֵינֵֽינוּ׃ 7 וְהַמָּ֕ן כִּזְרַע־גַּ֖ד ה֑וּא וְעֵינ֖וֹ כְּעֵ֥ין הַבְּדֹֽלַח׃ 8 שָׁטוּ֩ הָעָ֨ם וְלָֽקְט֜וּ וְטָחֲנ֣וּ בָרֵחַ֗יִם א֤וֹ דָכוּ֙ בַּמְּדֹכָ֔ה וּבִשְּׁלוּ֙ בַּפָּר֔וּר וְעָשׂ֥וּ אֹת֖וֹ עֻג֑וֹת וְהָיָ֣ה טַעְמ֔וֹ כְּטַ֖עַם לְשַׁ֥ד הַשָּֽׁמֶן׃ 9 וּבְרֶ֧דֶת הַטַּ֛ל עַל־הַֽמַּחֲנֶ֖ה לָ֑יְלָה יֵרֵ֥ד הַמָּ֖ן עָלָֽיו׃ 10 וַיִּשְׁמַ֨ע מֹשֶׁ֜ה אֶת־הָעָ֗ם בֹּכֶה֙ לְמִשְׁפְּחֹתָ֔יו אִ֖ישׁ לְפֶ֣תַח אָהֳל֑וֹ וַיִּֽחַר־אַ֤ף יְהוָה֙ מְאֹ֔ד וּבְעֵינֵ֥י מֹשֶׁ֖ה רָֽע׃ 11 וַיֹּ֨אמֶר מֹשֶׁ֜ה אֶל־יְהוָ֗ה לָמָ֤ה הֲרֵעֹ֙תָ֙ לְעַבְדֶּ֔ךָ וְלָ֛מָּה לֹא־מָצָ֥תִי חֵ֖ן בְּעֵינֶ֑יךָ לָשׂ֗וּם אֶת־מַשָּׂ֛א כָּל־הָעָ֥ם הַזֶּ֖ה עָלָֽי׃ 12 הֶאָנֹכִ֣י הָרִ֗יתִי אֵ֚ת כָּל־הָעָ֣ם הַזֶּ֔ה אִם־אָנֹכִ֖י יְלִדְתִּ֑יהוּ כִּֽי־תֹאמַ֨ר אֵלַ֜י שָׂאֵ֣הוּ בְחֵיקֶ֗ךָ כַּאֲשֶׁ֨ר יִשָּׂ֤א הָאֹמֵן֙ אֶת־הַיֹּנֵ֔ק עַ֚ל הָֽאֲדָמָ֔ה אֲשֶׁ֥ר נִשְׁבַּ֖עְתָּ לַאֲבֹתָֽיו׃ 13 מֵאַ֤יִן לִי֙ בָּשָׂ֔ר לָתֵ֖ת לְכָל־הָעָ֣ם הַזֶּ֑ה כִּֽי־יִבְכּ֤וּ עָלַי֙ לֵאמֹ֔ר תְּנָה־לָּ֥נוּ בָשָׂ֖ר וְנֹאכֵֽלָה׃ 14 לֹֽא־אוּכַ֤ל אָנֹכִי֙ לְבַדִּ֔י לָשֵׂ֖את אֶת־כָּל־הָעָ֣ם הַזֶּ֑ה כִּ֥י כָבֵ֖ד מִמֶּֽנִּי׃ 15 וְאִם־כָּ֣כָה אַתְּ־עֹ֣שֶׂה לִּ֗י הָרְגֵ֤נִי נָא֙ הָרֹ֔ג אִם־מָצָ֥אתִי חֵ֖ן בְּעֵינֶ֑יךָ וְאַל־אֶרְאֶ֖ה בְּרָעָתִֽי׃   פ
16 וַיֹּ֨אמֶר יְהוָ֜ה אֶל־מֹשֶׁ֗ה אֶסְפָה־לִּ֞י שִׁבְעִ֣ים אִישׁ֮ מִזִּקְנֵ֣י יִשְׂרָאֵל֒ אֲשֶׁ֣ר יָדַ֔עְתָּ כִּי־הֵ֛ם זִקְנֵ֥י הָעָ֖ם וְשֹׁטְרָ֑יו וְלָקַחְתָּ֤ אֹתָם֙ אֶל־אֹ֣הֶל מוֹעֵ֔ד וְהִֽתְיַצְּב֥וּ שָׁ֖ם עִמָּֽךְ׃ 17 וְיָרַדְתִּ֗י וְדִבַּרְתִּ֣י עִמְּךָ֮ שָׁם֒ וְאָצַלְתִּ֗י מִן־הָר֛וּחַ אֲשֶׁ֥ר עָלֶ֖יךָ וְשַׂמְתִּ֣י עֲלֵיהֶ֑ם וְנָשְׂא֤וּ אִתְּךָ֙ בְּמַשָּׂ֣א הָעָ֔ם וְלֹא־תִשָּׂ֥א אַתָּ֖ה לְבַדֶּֽךָ׃ 18 וְאֶל־הָעָ֨ם תֹּאמַ֜ר הִתְקַדְּשׁ֣וּ לְמָחָר֮ וַאֲכַלְתֶּ֣ם בָּשָׂר֒ כִּ֡י בְּכִיתֶם֩ בְּאָזְנֵ֨י יְהוָ֜ה לֵאמֹ֗ר מִ֤י יַאֲכִלֵ֙נוּ֙ בָּשָׂ֔ר כִּי־ט֥וֹב לָ֖נוּ בְּמִצְרָ֑יִם וְנָתַ֨ן יְהוָ֥ה לָכֶ֛ם בָּשָׂ֖ר וַאֲכַלְתֶּֽם׃ 19 לֹ֣א י֥וֹם אֶחָ֛ד תֹּאכְל֖וּן וְלֹ֣א יוֹמָ֑יִם וְלֹ֣א חֲמִשָּׁ֣ה יָמִ֗ים וְלֹא֙ עֲשָׂרָ֣ה יָמִ֔ים וְלֹ֖א עֶשְׂרִ֥ים יֽוֹם׃ 20 עַ֣ד חֹ֣דֶשׁ יָמִ֗ים עַ֤ד אֲשֶׁר־יֵצֵא֙ מֵֽאַפְּכֶ֔ם וְהָיָ֥ה לָכֶ֖ם לְזָרָ֑א יַ֗עַן כִּֽי־מְאַסְתֶּ֤ם אֶת־יְהוָה֙ אֲשֶׁ֣ר בְּקִרְבְּכֶ֔ם וַתִּבְכּ֤וּ לְפָנָיו֙ לֵאמֹ֔ר לָ֥מָּה זֶּ֖ה יָצָ֥אנוּ מִמִּצְרָֽיִם׃ 21 וַיֹּאמֶר֮ מֹשֶׁה֒ שֵׁשׁ־מֵא֥וֹת אֶ֙לֶף֙ רַגְלִ֔י הָעָ֕ם אֲשֶׁ֥ר אָנֹכִ֖י בְּקִרְבּ֑וֹ וְאַתָּ֣ה אָמַ֗רְתָּ בָּשָׂר֙ אֶתֵּ֣ן לָהֶ֔ם וְאָכְל֖וּ חֹ֥דֶשׁ יָמִֽים׃ 22 הֲצֹ֧אן וּבָקָ֛ר יִשָּׁחֵ֥ט לָהֶ֖ם וּמָצָ֣א לָהֶ֑ם אִ֣ם אֶֽת־כָּל־דְּגֵ֥י הַיָּ֛ם יֵאָסֵ֥ף לָהֶ֖ם וּמָצָ֥א לָהֶֽם׃   פ
23 וַיֹּ֤אמֶר יְהוָה֙ אֶל־מֹשֶׁ֔ה הֲיַ֥ד יְהוָ֖ה תִּקְצָ֑ר עַתָּ֥ה תִרְאֶ֛ה הֲיִקְרְךָ֥ דְבָרִ֖י אִם־לֹֽא׃ 24 וַיֵּצֵ֣א מֹשֶׁ֔ה וַיְדַבֵּר֙ אֶל־הָעָ֔ם אֵ֖ת דִּבְרֵ֣י יְהוָ֑ה וַיֶּאֱסֹ֞ף שִׁבְעִ֥ים אִישׁ֙ מִזִּקְנֵ֣י הָעָ֔ם וַֽיַּעֲמֵ֥ד אֹתָ֖ם סְבִיבֹ֥ת הָאֹֽהֶל׃ 25 וַיֵּ֨רֶד יְהוָ֥ה בֶּעָנָן֮ וַיְדַבֵּ֣ר אֵלָיו֒ וַיָּ֗אצֶל מִן־הָר֙וּחַ֙ אֲשֶׁ֣ר עָלָ֔יו וַיִּתֵּ֕ן עַל־שִׁבְעִ֥ים אִ֖ישׁ הַזְּקֵנִ֑ים וַיְהִ֗י כְּנ֤וֹחַ עֲלֵיהֶם֙ הָר֔וּחַ וַיִּֽתְנַבְּא֖וּ וְלֹ֥א יָסָֽפוּ׃ 26 וַיִּשָּׁאֲר֣וּ שְׁנֵֽי־אֲנָשִׁ֣ים בַּֽמַּחֲנֶ֡ה שֵׁ֣ם הָאֶחָ֣ד אֶלְדָּ֡ד וְשֵׁם֩ הַשֵּׁנִ֨י מֵידָ֜ד וַתָּ֧נַח עֲלֵיהֶ֣ם הָר֗וּחַ וְהֵ֙מָּה֙ בַּכְּתֻבִ֔ים וְלֹ֥א יָצְא֖וּ הָאֹ֑הֱלָה וַיִּֽתְנַבְּא֖וּ בּֽ͏ַמַּחֲנֶֽה׃ 27 וַיָּ֣רָץ הַנַּ֔עַר וַיַּגֵּ֥ד לְמֹשֶׁ֖ה וַיֹּאמַ֑ר אֶלְדָּ֣ד וּמֵידָ֔ד מִֽתְנַבְּאִ֖ים בַּֽמַּחֲנֶֽה׃ 28 וַיַּ֜עַן יְהוֹשֻׁ֣עַ בִּן־נ֗וּן מְשָׁרֵ֥ת מֹשֶׁ֛ה מִבְּחֻרָ֖יו וַיֹּאמַ֑ר אֲדֹנִ֥י מֹשֶׁ֖ה כְּלָאֵֽם׃ 29 וַיֹּ֤אמֶר לוֹ֙ מֹשֶׁ֔ה הַֽמְקַנֵּ֥א אַתָּ֖ה לִ֑י וּמִ֨י יִתֵּ֜ן כָּל־עַ֤ם יְהוָה֙ נְבִיאִ֔ים כִּי־יִתֵּ֧ן יְהוָ֛ה אֶת־רוּח֖וֹ עֲלֵיהֶֽם׃ 30 וַיֵּאָסֵ֥ף מֹשֶׁ֖ה אֶל־הַֽמַּחֲנֶ֑ה ה֖וּא וְזִקְנֵ֥י יִשְׂרָאֵֽל׃ 31 וְר֜וּחַ נָסַ֣ע מֵאֵ֣ת יְהוָ֗ה וַיָּ֣גָז שַׂלְוִים֮ מִן־הַיָּם֒ וַיִּטֹּ֨שׁ עַל־הַֽמַּחֲנֶ֜ה כְּדֶ֧רֶךְ י֣וֹם כֹּ֗ה וּכְדֶ֤רֶךְ יוֹם֙ כֹּ֔ה סְבִיב֖וֹת הַֽמַּחֲנֶ֑ה וּכְאַמָּתַ֖יִם עַל־פְּנֵ֥י הָאָֽרֶץ׃ 32 וַיָּ֣קָם הָעָ֡ם כָּל־הַיּוֹם֩ הַה֨וּא וְכָל־הַלַּ֜יְלָה וְכֹ֣ל י֣וֹם הַֽמָּחֳרָ֗ת וַיַּֽאַסְפוּ֙ אֶת־הַשְּׂלָ֔ו הַמַּמְעִ֕יט אָסַ֖ף עֲשָׂרָ֣ה חֳמָרִ֑ים וַיִּשְׁטְח֤וּ לָהֶם֙ שָׁט֔וֹחַ סְבִיב֖וֹת הַֽמַּחֲנֶֽה׃ 33 הַבָּשָׂ֗ר עוֹדֶ֙נּוּ֙ בֵּ֣ין שִׁנֵּיהֶ֔ם טֶ֖רֶם יִכָּרֵ֑ת וְאַ֤ף יְהוָה֙ חָרָ֣ה בָעָ֔ם וַיַּ֤ךְ יְהוָה֙ בָּעָ֔ם מַכָּ֖ה רַבָּ֥ה מְאֹֽד׃ 34 וַיִּקְרָ֛א אֶת־שֵֽׁם־הַמָּק֥וֹם הַה֖וּא קִבְר֣וֹת הַֽתַּאֲוָ֑ה כִּי־שָׁם֙ קָֽבְר֔וּ אֶת־הָעָ֖ם הַמִּתְאַוִּֽים׃ 35 מִקִּבְר֧וֹת הַֽתַּאֲוָ֛ה נָסְע֥וּ הָעָ֖ם חֲצֵר֑וֹת וַיִּהְי֖וּ בַּחֲצֵרֽוֹת׃   פ