Yiddish
Hebrew
אידיש
1 נאָך די דאָזיקע געשעענישן און טרײַשאַפֿט, איז געקומען סנחריבֿ דער מלך פֿון אשור, און ער איז אַרײַן אין יהודה, און האָט געלעגערט אױף די באַפֿעסטיקטע שטעט, און ער האָט זײ געװאָלט אײַנברעכן פֿאַר זיך. 2 און װי יחזקיהו האָט געזען אַז סנחריבֿ איז געקומען, און זײַן פּנים איז אױף מלחמה אַקעגן ירושלים. 3 האָט ער אַן עצה געהאַלטן מיט זײַנע האַרן און זײַנע גיבורים װעגן פֿאַרשטאָפּן די װאַסערן פֿון די קװאַלן װאָס אױסן שטאָט; און זײ האָבן אים געהאָלפֿן. 4 און עס האָבן זיך אײַנגעזאַמלט פֿיל פֿאָלק, און זײ האָבן פֿאַרשטאָפּט אַלע קװאַלן, און דעם טײַך װאָס פֿליסט דורכן מיטן לאַנד, אַזױ צו זאָגן: נאַכסאָל זאָלן די מלכים פֿון אשור קומען און געפֿינען אַ סך װאַסער? 5 און ער האָט זיך געשטאַרקט, און האָט פֿאַרבױט די גאַנצע אײַנגעבראָכענע מױער, און זי אַרױפֿגעבראַכט ביז די טורעמס, און נאָך אַן אַנדער מױער דערױסן; און ער האָט באַפֿעסטיקט מלוא אין דודס-שטאָט, און ער האָט געמאַכט װאַפֿן לרובֿ און שילדן. 6 און ער האָט געמאַכט הױפּטלײַט פֿון מלחמה איבערן פֿאָלק, און האָט זײ אײַנגעזאַמלט צו זיך אױפֿן ברײטן פּלאַץ בײַם שטאָט-טױער, און ער האָט גערעדט צו זײער האַרצן, אַזױ צו זאָגן: 7 זײַט שטאַרק און פֿעסט; איר זאָלט ניט מורא האָבן און ניט אַנגסטן פֿאַר דעם מלך פֿון אשור, און פֿאַר דעם גאַנצן המון װאָס מיט אים, װאָרום מיט אונדז איז אַ גרעסערער װי מיט אים. 8 מיט אים איז אַן אָרעם פֿון פֿלײש, און מיט אונדז איז יהוה אונדזער גאָט, אונדז צו העלפֿן פֿון צו פֿירן אונדזערע מלחמות. און דאָס פֿאָלק האָט זיך פֿאַרלאָזט אױף די װערטער פֿון יחזקיהו דעם מלך פֿון יהודה.
9 נאָכדעם האָט סנחריבֿ דער מלך פֿון אשור געשיקט זײַנע קנעכט קײן ירושלים – און ער איז געװען בײַ לכיש, און זײַן גאַנצע ממשלה מיט אים – צו יחזקיהו דעם מלך פֿון יהודה, און צו גאַנץ יהודה װאָס אין ירושלים, אַזױ צו זאָגן: 10 אַזױ האָט געזאָגט סנחריבֿ דער מלך פֿון אשור: אױף װאָס פֿאַרזיכערט איר אײַך, און זיצט אין באַלעגערונג אין ירושלים? 11 פֿאַר װאָר, יחזקיהו רעדט אײַך אײַן, כּדי אײַך צו לאָזן שטאַרבן פֿון הונגער און פֿון דאָרשט; אַזױ צו זאָגן: יהוה אונדזער גאָט װעט אונדז מציל זײַן פֿון דער האַנט פֿון דעם מלך פֿון אשור. 12 איז דאָס ניט דער יחזקיהו װאָס האָט אָפּגעטאָן זײַנע במות און זײַנע מזבחות און האָט געזאָגט צו יהודה און צו ירושלים, אַזױ צו זאָגן: פֿאַר אײן מזבח זאָלט איר זיך בוקן, און אױף אים זאָלט איר רײכערן? 13 װײסט איר דען ניט װאָס איך און מײַנע עלטערן האָבן געטאָן צו אַלע אומות פֿון די לענדער? 14 װער איז צװישן אַלע געטער פֿון די דאָזיקע פֿעלקער װאָס מײַנע עלטערן האָבן פֿאַרװיסט, װאָס האָט געקענט מציל זײַן זײַן פֿאָלק פֿון מײַן האַנט, אַז אײַער גאָט זאָל אײַך קענען מציל זײַן פֿון מײַן האַנט? 15 און אַצונד, זאָל אײַך יחזקיהו ניט נאַרן, און זאָל ער אײַך ניט אײַנרעדן אַזױ-װאָס, און איר זאָלט אים ניט גלױבן, װאָרום קײן גאָט פֿון קײן פֿאָלק אָדער קיניגרײַך האָט ניט געקענט מציל זײַן זײַן פֿאָלק פֿון מײַן האַנט, און פֿון דער האַנט פֿון מײַנע עלטערן, װעט אײַער גאָט אײַך געװיס ניט מציל זײַן פֿון מײַן האַנט. 16 און זײַנע קנעכט האָבן נאָך מער גערעדט אױף גאָט דעם האַר, און אױף יחזקיהו זײַן קנעכט. 17 און אַ בריװ האָט ער געשריבן צו לעסטערן יהוה דעם גאָט פֿון ישׂראל, און צו רעדן קעגן אים, אַזױ צו זאָגן: אַזױ װי די געטער פֿון די אומות פֿון די לענדער, װאָס האָבן ניט מציל געװען זײער פֿאָלק פֿון מײַן האַנט, אַזױ װעט דער גאָט פֿון יחזקיהו ניט מציל זײַן זײַן פֿאָלק פֿון מײַן האַנט. 18 און זײ האָבן אױסגערופֿן אױף אַ הױכן קול, אױף יהודיש, צו דעם פֿאָלק פֿון ירושלים װאָס אױף דער מױער, זײ איבערצושרעקן און זײ צו צעטומלען, כּדי זײ זאָלן קענען באַצװינגען די שטאָט. 19 און זײ האָבן גערעדט װעגן דעם גאָט פֿון ירושלים אַזױ װי װעגן די געטער פֿון די פֿעלקער פֿון דער ערד, געמאַכט פֿון מענטשנס הענט. 20 האָט דער מלך יחזקיהו, און ישעיהו הנבֿיא דער זון פֿון אמוצן, מתפּלל געװען װעגן דעם, און זײ האָבן געשריִען צום הימל.
21 און גאָט האָט געשיקט אַ מלאך, און ער האָט פֿאַרטיליקט יעטװעדער העלדישן גיבור און אָנפֿירער און הױפּטמאַן אין לאַגער פֿון דעם מלך פֿון אשור; און ער האָט זיך אומגעקערט מיט שאַנד אין פָּנים צו זײַן לאַנד. און װי ער איז אַרײַנגעגאַנגען אין הױז פֿון זײַן גאָט, האָבן די װאָס זײַנען אַרױס פֿון זײַנע אינגעװײד, אים דאָרטן געמאַכט פֿאַלן מיטן שװערד. 22 אַזױ האָט גאָט געהאָלפֿן יחזקיהו און די באַװױנער פֿון ירושלים פֿון דער האַנט פֿון סנחריבֿ דעם מלך פֿון אשור, און פֿון דער האַנט פֿון אַלעמען; און ער איז זײ בײַגעשטאַנען רונד אַרום. 23 און פֿיל האָבן געבראַכט געשאַנקען צו גאָט קײן ירושלים, און טײַערע מתּנות צו יחזקיהו דעם מלך פֿון יהודה, און ער איז דערהײכט געװאָרן אין די אױגן פֿון אַלע פֿעלקער נאָך דעם. 24 אין יענע טעג איז יחזקיהו קראַנק געװאָרן ביז צום שטאַרבן, און ער האָט מתפּלל געװען צו גאָט, און גאָט האָט אים געענטפֿערט, און האָט אים געגעבן אַ צײכן. 25 אָבער יחזקיהו האָט ניט אומגעקערט אַזױ װי אים איז געטאָן געװאָרן, װאָרום זײַן האַרץ האָט זיך דערהױבן, און עס איז געװען אַ צאָרן אױף אים און אױף יהודה און ירושלים. 26 האָט יחזקיהו זיך אונטערטעניקט פֿון דער האָפֿערדיקײט פֿון זײַן האַרצן, ער און די באַװױנער פֿון ירושלים, און דער צאָרן פֿון גאָט איז ניט געקומען אױף זײ אין די טעג פֿון יחזקיהו. 27 און יחזקיהו האָט געהאַט עושר און כּבֿוד זײער פֿיל, און האָט זיך געמאַכט שאַצקאַמערן פֿאַר זילבער און פֿאַר גאָלד, און פֿאַר טײַערע שטײנער, און פֿאַר בשׂמים, און פֿאַר שילדן, און פֿאַר אַלערלײ גלוסטיקע זאַכן; 28 און שפּײַכלערס פֿאַר דעם אײַנקום פֿון תּבֿואה, און װײַן, און אײל; און שטאַלן פֿאַר אַלערלײ בהמות, און סטאַדעס אין געהעפֿטן. 29 און ער האָט זיך אײַנגעשאַפֿט שטעט, און פֿי פֿון שאָף און רינדער לרובֿ; װאָרום גאָט האָט אים געשאָנקען זײער אַ גרױס פֿאַרמעג. 30 און דער אײגענער יחזקיהו האָט פֿאַרשטאָפּט דעם אױבערשטן אױסגאַנג פֿון די װאַסערן פֿון גיחון, און האָט זײ געמאַכט גײן גלײַך אַראָפּ צו מערבֿ פֿון דודס-שטאָט. און יחזקיהו האָט באַגליקט אין זײַן יעטװעדער טוּונג. 31 אָבער בײַ די שלוחים פֿון די האַרן פֿון בבֿל װאָס האָבן געשיקט צו אים נאָכצופֿרעגן װעגן דעם װוּנדערצײכן װאָס איז געשען אין לאַנד, האָט אים גאָט פֿאַרלאָזן, אים צו פּרוּװן, כּדי צו װיסן אַלץ װאָס בײַ אים אין האַרצן. 32 און די איבעריקע זאַכן װעגן יחזקיהו, און זײַנע חסדים, זײ זײַנען באַשריבן אין דער זעונג פֿון ישעיהו הנבֿיא דעם זון פֿון אָמוצן אין בוך פֿון די מלכים פֿון יהודה און ישׂראל. 33 און יחזקיהו האָט זיך געלײגט מיט זײַנע עלטערן, און מע האָט אים באַגראָבן אױף דעם אַרױפֿגאַנג פֿון די קבֿרים פֿון די קינדער פֿון דוד; און גאַנץ יהודה און די באַװױנער פֿון ירושלים האָבן אים אָנגעטאָן כּבֿוד בײַ זײַן טױט. און זײַן זון מנשה איז געװאָרן מלך אױף זײַן אָרט.
עברית
1 אַחֲרֵ֨י הַדְּבָרִ֤ים וְהָאֱמֶת֙ הָאֵ֔לֶּה בָּ֖א סַנְחֵרִ֣יב מֶֽלֶךְ־אַשּׁ֑וּר וַיָּבֹ֣א בִֽיהוּדָ֗ה וַיִּ֙חַן֙ עַל־הֶעָרִ֣ים הַבְּצֻר֔וֹת וַיֹּ֖אמֶר לְבִקְעָ֥ם אֵלָֽיו׃ 2 וַיַּרְא֙ יְחִזְקִיָּ֔הוּ כִּי־בָ֖א סַנְחֵרִ֑יב וּפָנָ֕יו לַמִּלְחָמָ֖ה עַל־יְרוּשָׁלָֽ͏ִם׃ 3 וַיִּוָּעַ֗ץ עִם־שָׂרָיו֙ וְגִבֹּרָ֔יו לִסְתּוֹם֙ אֶת־מֵימֵ֣י הָעֲיָנ֔וֹת אֲשֶׁ֖ר מִח֣וּץ לָעִ֑יר וַֽיַּעְזְרֽוּהוּ׃ 4 וַיִּקָּבְצ֣וּ עַם־רָ֔ב וַֽיִּסְתְּמוּ֙ אֶת־כָּל־הַמַּעְיָנ֔וֹת וְאֶת־הַנַּ֛חַל הַשּׁוֹטֵ֥ף בְּתוֹךְ־הָאָ֖רֶץ לֵאמֹ֑ר לָ֤מָּה יָב֙וֹאוּ֙ מַלְכֵ֣י אַשּׁ֔וּר וּמָצְא֖וּ מַ֥יִם רַבִּֽים׃ 5 וַיִּתְחַזַּ֡ק וַיִּבֶן֩ אֶת־כָּל־הַחוֹמָ֨ה הַפְּרוּצָ֜ה וַיַּ֣עַל עַל־הַמִּגְדָּל֗וֹת וְלַח֙וּצָה֙ הַחוֹמָ֣ה אַחֶ֔רֶת וַיְחַזֵּ֥ק אֶת־הַמִּלּ֖וֹא עִ֣יר דָּוִ֑יד וַיַּ֥עַשׂ שֶׁ֛לַח לָרֹ֖ב וּמָגִנִּֽים׃ 6 וַיִּתֵּ֛ן שָׂרֵ֥י מִלְחָמ֖וֹת עַל־הָעָ֑ם וַיִּקְבְּצֵ֣ם אֵלָ֗יו אֶל־רְחוֹב֙ שַׁ֣עַר הָעִ֔יר וַיְדַבֵּ֥ר עַל־לְבָבָ֖ם לֵאמֹֽר׃ 7 חִזְק֣וּ וְאִמְצ֔וּ אַל־תִּֽירְא֣וּ וְאַל־תֵּחַ֗תּוּ מִפְּנֵי֙ מֶ֣לֶךְ אַשּׁ֔וּר וּמִלִּפְנֵ֖י כָּל־הֶהָמ֣וֹן אֲשֶׁר־עִמּ֑וֹ כִּֽי־עִמָּ֥נוּ רַ֖ב מֵעִמּֽוֹ׃ 8 עִמּוֹ֙ זְר֣וֹעַ בָּשָׂ֔ר וְעִמָּ֜נוּ יְהוָ֤ה אֱלֹהֵ֙ינוּ֙ לְעָזְרֵ֔נוּ וּלְהִלָּחֵ֖ם מִלְחֲמֹתֵ֑נוּ וַיִּסָּמְכ֣וּ הָעָ֔ם עַל־דִּבְרֵ֖י יְחִזְקִיָּ֥הוּ מֶֽלֶךְ־יְהוּדָֽה׃   פ
9 אַ֣חַר זֶ֗ה שָׁ֠לַח סַנְחֵרִ֨יב מֶֽלֶךְ־אַשּׁ֤וּר עֲבָדָיו֙ יְר֣וּשָׁלַ֔יְמָה וְהוּא֙ עַל־לָכִ֔ישׁ וְכָל־מֶמְשַׁלְתּ֖וֹ עִמּ֑וֹ עַל־יְחִזְקִיָּ֙הוּ֙ מֶ֣לֶךְ יְהוּדָ֔ה וְעַל־כָּל־יְהוּדָ֛ה אֲשֶׁ֥ר בִּירוּשָׁלַ֖͏ִם לֵאמֹֽר׃ 10 כֹּ֣ה אָמַ֔ר סַנְחֵרִ֖יב מֶ֣לֶךְ אַשּׁ֑וּר עַל־מָה֙ אַתֶּ֣ם בֹּטְחִ֔ים וְיֹשְׁבִ֥ים בְּמָצ֖וֹר בִּירוּשָׁלָֽ͏ִם׃ 11 הֲלֹ֤א יְחִזְקִיָּ֙הוּ֙ מַסִּ֣ית אֶתְכֶ֔ם לָתֵ֣ת אֶתְכֶ֔ם לָמ֛וּת בְּרָעָ֥ב וּבְצָמָ֖א לֵאמֹ֑ר יְהוָ֣ה אֱלֹהֵ֔ינוּ יַצִּילֵ֕נוּ מִכַּ֖ף מֶ֥לֶךְ אַשּֽׁוּר׃ 12 הֲלֹא־הוּא֙ יְחִזְקִיָּ֔הוּ הֵסִ֥יר אֶת־בָּמֹתָ֖יו וְאֶת־מִזְבְּחֹתָ֑יו וַיֹּ֨אמֶר לִֽיהוּדָ֤ה וְלִֽירוּשָׁלִַ֙ם֙ לֵאמֹ֔ר לִפְנֵ֨י מִזְבֵּ֧חַ אֶחָ֛ד תִּֽשְׁתַּחֲו֖וּ וְעָלָ֥יו תַּקְטִֽירוּ׃ 13 הֲלֹ֣א תֵדְע֗וּ מֶ֤ה עָשִׂ֙יתִי֙ אֲנִ֣י וַאֲבוֹתַ֔י לְכֹ֖ל עַמֵּ֣י הָאֲרָצ֑וֹת הֲיָכ֣וֹל יָֽכְל֗וּ אֱלֹהֵי֙ גּוֹיֵ֣ הָאֲרָצ֔וֹת לְהַצִּ֥יל אֶת־אַרְצָ֖ם מִיָּדִֽי׃ 14 מִ֠י בְּֽכָל־אֱלֹהֵ֞י הַגּוֹיִ֤ם הָאֵ֙לֶּה֙ אֲשֶׁ֣ר הֶחֱרִ֣ימוּ אֲבוֹתַ֔י אֲשֶׁ֣ר יָכ֔וֹל לְהַצִּ֥יל אֶת־עַמּ֖וֹ מִיָּדִ֑י כִּ֤י יוּכַל֙ אֱלֹ֣הֵיכֶ֔ם לְהַצִּ֥יל אֶתְכֶ֖ם מִיָּדִֽי׃ 15 וְעַתָּ֡ה אַל־יַשִּׁיא֩ אֶתְכֶ֨ם חִזְקִיָּ֜הוּ וְאַל־יַסִּ֨ית אֶתְכֶ֣ם כָּזֹאת֮ וְאַל־תַּאֲמִ֣ינוּ לוֹ֒ כִּי־לֹ֣א יוּכַ֗ל כָּל־אֱל֙וֹהַ֙ כָּל־גּ֣וֹי וּמַמְלָכָ֔ה לְהַצִּ֥יל עַמּ֛וֹ מִיָּדִ֖י וּמִיַּ֣ד אֲבוֹתָ֑י אַ֚ף כִּ֣י אֱ‍ֽלֹהֵיכֶ֔ם לֹא־יַצִּ֥ילוּ אֶתְכֶ֖ם מִיָּדִֽי׃ 16 וְעוֹד֙ דִּבְּר֣וּ עֲבָדָ֔יו עַל־יְהוָ֖ה הָאֱלֹהִ֑ים וְעַ֖ל יְחִזְקִיָּ֥הוּ עַבְדּֽוֹ׃ 17 וּסְפָרִ֣ים כָּתַ֔ב לְחָרֵ֕ף לַיהוָ֖ה אֱלֹהֵ֣י יִשְׂרָאֵ֑ל וְלֵֽאמֹ֨ר עָלָ֜יו לֵאמֹ֗ר כֵּֽאלֹהֵ֞י גּוֹיֵ֤ הָאֲרָצוֹת֙ אֲשֶׁ֨ר לֹא־הִצִּ֤ילוּ עַמָּם֙ מִיָּדִ֔י כֵּ֣ן לֹֽא־יַצִּ֞יל אֱלֹהֵ֧י יְחִזְקִיָּ֛הוּ עַמּ֖וֹ מִיָּדִֽי׃ 18 וַיִּקְרְא֨וּ בְקוֹל־גָּד֜וֹל יְהוּדִ֗ית עַל־עַ֤ם יְרוּשָׁלִַ֙ם֙ אֲשֶׁ֣ר עַל־הַֽחוֹמָ֔ה לְיָֽרְאָ֖ם וּֽלְבַהֲלָ֑ם לְמַ֖עַן יִלְכְּד֥וּ אֶת־הָעִֽיר׃ 19 וַֽיְדַבְּר֔וּ אֶל־אֱלֹהֵ֖י יְרוּשָׁלָ֑͏ִם כְּעַ֗ל אֱלֹהֵי֙ עַמֵּ֣י הָאָ֔רֶץ מַעֲשֵׂ֖ה יְדֵ֥י הָאָדָֽם׃   ס 20 וַיִּתְפַּלֵּ֞ל יְחִזְקִיָּ֣הוּ הַמֶּ֗לֶךְ וִֽישַֽׁעְיָ֧הוּ בֶן־אָמ֛וֹץ הַנָּבִ֖יא עַל־זֹ֑את וַֽיִּזְעֲק֖וּ הַשָּׁמָֽיִם׃   פ
21 וַיִּשְׁלַ֤ח יְהוָה֙ מַלְאָ֔ךְ וַיַּכְחֵ֞ד כָּל־גִּבּ֥וֹר חַ֙יִל֙ וְנָגִ֣יד וְשָׂ֔ר בְּמַחֲנֵ֖ה מֶ֣לֶךְ אַשּׁ֑וּר וַיָּשָׁב֩ בְּבֹ֨שֶׁת פָּנִ֜ים לְאַרְצ֗וֹ וַיָּבֹא֙ בֵּ֣ית אֱלֹהָ֔יו ומיציאו מֵעָ֔יו שָׁ֖ם הִפִּילֻ֥הוּ בֶחָֽרֶב׃ 22 וַיּוֹשַׁע֩ יְהוָ֨ה אֶת־יְחִזְקִיָּ֜הוּ וְאֵ֣ת יֹשְׁבֵ֣י יְרוּשָׁלִַ֗ם מִיַּ֛ד סַנְחֵרִ֥יב מֶֽלֶךְ־אַשּׁ֖וּר וּמִיַּד־כֹּ֑ל וַֽיְנַהֲלֵ֖ם מִסָּבִֽיב׃ 23 וְ֠רַבִּים מְבִיאִ֨ים מִנְחָ֤ה לַיהוָה֙ לִיר֣וּשָׁלִַ֔ם וּמִ֨גְדָּנ֔וֹת לִֽיחִזְקִיָּ֖הוּ מֶ֣לֶךְ יְהוּדָ֑ה וַיִּנַּשֵּׂ֛א לְעֵינֵ֥י כָל־הַגּוֹיִ֖ם מֵאַֽחֲרֵי־כֵֽן׃   ס 24 בַּיָּמִ֣ים הָהֵ֔ם חָלָ֥ה יְחִזְקִיָּ֖הוּ עַד־לָמ֑וּת וַיִּתְפַּלֵּל֙ אֶל־יְהוָ֔ה וַיֹּ֣אמֶר ל֔וֹ וּמוֹפֵ֖ת נָ֥תַן לֽוֹ׃ 25 וְלֹא־כִגְמֻ֤ל עָלָיו֙ הֵשִׁ֣יב יְחִזְקִיָּ֔הוּ כִּ֥י גָבַ֖הּ לִבּ֑וֹ וַיְהִ֤י עָלָיו֙ קֶ֔צֶף וְעַל־יְהוּדָ֖ה וִירוּשָׁלָֽ͏ִם׃ 26 וַיִּכָּנַ֤ע יְחִזְקִיָּ֙הוּ֙ בְּגֹ֣בַהּ לִבּ֔וֹ ה֖וּא וְיֹשְׁבֵ֣י יְרוּשָׁלָ֑͏ִם וְלֹא־בָ֤א עֲלֵיהֶם֙ קֶ֣צֶף יְהוָ֔ה בִּימֵ֖י יְחִזְקִיָּֽהוּ׃ 27 וַיְהִ֧י לִֽיחִזְקִיָּ֛הוּ עֹ֥שֶׁר וְכָב֖וֹד הַרְבֵּ֣ה מְאֹ֑ד וְאֹֽצָר֣וֹת עָֽשָׂה־ל֠וֹ לְכֶ֨סֶף וּלְזָהָ֜ב וּלְאֶ֣בֶן יְקָרָ֗ה וְלִבְשָׂמִים֙ וּלְמָ֣גִנִּ֔ים וּלְכֹ֖ל כְּלֵ֥י חֶמְדָּֽה׃ 28 וּמִ֨סְכְּנ֔וֹת לִתְבוּאַ֥ת דָּגָ֖ן וְתִיר֣וֹשׁ וְיִצְהָ֑ר וְאֻֽרָוֺת֙ לְכָל־בְּהֵמָ֣ה וּבְהֵמָ֔ה וַעֲדָרִ֖ים לָאֲוֵרֽוֹת׃ 29 וְעָרִים֙ עָ֣שָׂה ל֔וֹ וּמִקְנֵה־צֹ֥אן וּבָקָ֖ר לָרֹ֑ב כִּ֤י נָֽתַן־לוֹ֙ אֱלֹהִ֔ים רְכ֖וּשׁ רַ֥ב מְאֹֽד׃ 30 וְה֣וּא יְחִזְקִיָּ֗הוּ סָתַם֙ אֶת־מוֹצָ֞א מֵימֵ֤י גִיחוֹן֙ הָֽעֶלְי֔וֹן וַֽיַּישְּׁרֵ֥ם לְמַֽטָּה־מַּעְרָ֖בָה לְעִ֣יר דָּוִ֑יד וַיַּצְלַ֥ח יְחִזְקִיָּ֖הוּ בְּכָֽל־מַעֲשֵֽׂהוּ׃ 31 וְכֵ֞ן בִּמְלִיצֵ֣י שָׂרֵ֣י בָּבֶ֗ל הַֽמְשַׁלְּחִ֤ים עָלָיו֙ לִדְרֹ֗שׁ הַמּוֹפֵת֙ אֲשֶׁ֣ר הָיָ֣ה בָאָ֔רֶץ עֲזָב֖וֹ הֽ͏ָאֱלֹהִ֑ים לְנַ֨סּוֹת֔וֹ לָדַ֖עַת כָּל־בִּלְבָבֽוֹ׃ 32 וְיֶ֛תֶר דִּבְרֵ֥י יְחִזְקִיָּ֖הוּ וַחֲסָדָ֑יו הִנָּ֣ם כְּתוּבִ֗ים בַּחֲז֞וֹן יְשַֽׁעְיָ֤הוּ בֶן־אָמוֹץ֙ הַנָּבִ֔יא עַל־סֵ֥פֶר מַלְכֵי־יְהוּדָ֖ה וְיִשְׂרָאֵֽל׃ 33 וַיִּשְׁכַּ֨ב יְחִזְקִיָּ֜הוּ עִם־אֲבֹתָ֗יו וַֽיִּקְבְּרֻהוּ֮ בְּֽמַעֲלֵה֮ קִבְרֵ֣י בְנֵי־דָוִיד֒ וְכָבוֹד֙ עָֽשׂוּ־ל֣וֹ בְמוֹת֔וֹ כָּל־יְהוּדָ֖ה וְיֹשְׁבֵ֣י יְרוּשָׁלָ֑͏ִם וַיִּמְלֹ֛ךְ מְנַשֶּׁ֥ה בְנ֖וֹ תַּחְתָּֽיו׃   פ