Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און אַ שׂטן איז אױפֿגעשטאַנען אױף ישׂראל, און ער האָט אָנגערעדט דודן צו צײלן ישׂראל. 2 און דוד האָט געזאָגט צו יוֹאָבֿן, און צו די האַרן פֿון פֿאָלק: גײט צײלט ישׂראל פֿון באֵר-שֶבֿע און ביז דָן, און ברענגט עס מיר, כּדי איך זאָל װיסן זײער מספּר. 3 האָט יוֹאָבֿ געזאָגט: זאָל גאָט מערן זײַן פֿאָלק הונדערט מאָל אַזױ פֿיל װי זײ זײַנען! זײַנען זײ ניט אַלע, מײַן האַר מלך, קנעכט צו מײַן האַר? צוּ װאָס פֿאַרלאַנגט דאָס מײַן האַר? נאָך װאָס זאָל עס זײַן פֿאַר אַ זינד אױף ישׂראל? 4 אָבער דאָס װאָרט פֿון מלך איז געװען שטאַרק צו יוֹאָבֿן, און יוֹאָבֿ איז אַרױסגעגאַנען, און איז אַרומגעגאַנגען אין גאַנץ ישׂראל, און איז צוריקגעקומען קײן ירושָלַיִם. 5 און יוֹאָבֿ האָט איבערגעגעבן דעם מספּר פֿון דער צײלונג פֿון דעם פֿאָלק צו דודן. און גאַנץ ישׂראל איז געװען טױזנט מאָל טױזנט און הונדערט טױזנט מאַן װאָס ציען אַ שװערד; און יהודה, פֿיר הונדערט און זיבעציק טױזנט װאָס ציען אַ שװערד. 6 און לֵוִי און בנימין האָט ער ניט געצײלט צװישן זײ; װאָרום דער אָנזאָג פֿון דעם מלך איז געװען יוֹאָבֿן צוּװידער. 7 און עס איז געװען שלעכט אין די אױגן פֿון גאָט װעגן דער דאָזיקער זאַך, און ער האָט געשלאָגן ישׂראל.
8 האָט דוד געזאָגט צו גאָט: איך האָב זײער געזינדיקט װאָס איך האָב געטאָן די דאָזיקע זאַך, און אַצונד, טו אָפּ, איך בעט דיך, דעם פֿאַרברעך פֿון דײַן קנעכט, װאָרום איך בין געװען זײער נאַריש.
9 האָט גאָט געזאָגט צו גָד, דודס זעער, אַזױ צו זאָגן: גײ און זאָלסט רעדן צו דודן, אַזױ צו זאָגן: 10 אַזױ האָט גאָט געזאָגט: דרײַערלײ זאַכן לײג איך אױף דיר; קלײַב דיר אױס אײנס פֿון זײ, װאָס איך זאָל דיר טאָן. 11 איז גָד געקומען צו דודן, און האָט צו אים געזאָגט: אַזױ האָט גאָט געזאָגט: נעם אױף דיר, 12 ענטװעדער דרײַ יאָר הונגער, אָדער דרײַ חדשים פֿאַרלענדט װערן פֿאַר דײַנע פֿײַנט, און די שװערד פֿון דײַנע שָׂונאים זאָל דיך דערגרײכן, אָדער דרײַ טעג די שװערד פֿון גאָט און אַ מגפֿה אין לאַנד, און דער מלאך פֿון גאָט זאָל אומברענגען אין גאַנצן געמאַרק פֿון ישׂראל. און אַצונד זע װאָס פֿאַר אַ באַשײד איך זאָל ברענגען צו דעם װאָס שיקט מיך.
13 האָט דוד געזאָגט צו גָדן: מיר איז זײער ענג. לאָמיך, איך בעט דיך, פֿאַלן אין דער האַנט פֿון גאָט, װאָרום זײַן רחמנות איז זײער גרױס, און לאָמיך ניט פֿאַלן אין דער האַנט פֿון אַ מענטשן. 14 האָט גאָט געשיקט אַ מגפֿה אױף ישׂראל, און עס זײַנען געפֿאַלן פֿון ישׂראל זיבעציק טױזנט מאַן. 15 און גאָט האָט געשיקט אַ מלאך קײן ירושָלַיִם, זי אומצוברענגען; אָבער װי ער האָט געהאַלטן בײַם אומברענגען, האָט גאָט אַראָפּגעקוקט, און ער האָט חרטה געהאַט אױף דעם בײז, און ער האָט געזאָגט צו דעם מלאך דעם אומברענגער: גענוג! אַצונד לאָז אָפּ דײַן האַנט. און דער מלאך פֿון גאָט איז געשטאַנען בײַ דעם שײַער פֿון אָרנָן דעם יבֿוסי. 16 האָט דוד אױפֿגעהױבן זײַנע אױגן, און האָט דערזען דעם מלאך פֿון גאָט װי ער שטײט צװישן ערד און הימל מיט זײַן שװערד אַרױסגעצױגן אין זײַן האַנט, אױסגעשטרעקט אַקעגן ירושָלַיִם; און דוד און די עלטסטע, צוגעדעקט מיט זאַק, זײַנען געפֿאַלן אױף זײער פּנים. 17 און דוד האָט געזאָגט צו גאָט: פֿאַר װאָר, איך האָב געהײסן צײלן דאָס פֿאָלק, און איך בין דער װאָס האָב געזינדיקט, און האָב זײער שלעכטס געטאָן, אָבער די דאָזיקע שאָף, װאָס האָבן זײ געטאָן? יהוה מײַן גאָט, זאָל, איך בעט דיך, דײַן האַנט זײַן אױף מיר און אױף מײַן פֿאָטערס הױז, אָבער ניט אױף דײַן פֿאָלק מיט אַ מגפֿה. 18 האָט דער מלאך פֿון גאָט געהײסן גָדן זאָגן דודן, אַז דוד זאָל אַרױפֿגײן אױפֿשטעלן אַ מזבח צו גאָט אין דעם שײַער פֿון אָרנָן דעם יבֿוסי. 19 איז דוד אַרױפֿגעגאַנגען לױט דעם װאָרט פֿון גָדן װאָס ער האָט גערעדט אין נאָמען פֿון גאָט. 20 און אַרנָן האָט זיך אומגעקערט און האָט דערזען דעם מלאך; און זײַנע פֿיר זין װאָס מיט אים האָבן זיך באַהאַלטן. און אַרנָן האָט געדראָשן װײץ. 21 און װי דוד איז געקומען צו אָרנָנען, האָט אַרנָן אַ קוק געטאָן, און האָט דערזען דודן, און ער איז אַרױסגעגאַנגען פֿון שײַער, און האָט זיך געבוקט צו דודן מיטן פּנים צו דער ערד. 22 האָט דוד געזאָגט צו אָרנָנען: גיב מיר דעם אָרט פֿון דעם שײַער, און איך װעל בױען דערױף אַ מזבח צו גאָט; אין פֿולן געלט גיב עס מיר; כּדי די מגפֿה זאָל פֿאַרהאַלטן װערן פֿון פֿאָלק. 23 האָט אַרנָן געזאָגט צו דודן: נעם דיר, און זאָל מײַן האַר דער מלך טאָן װאָס איז גוט אין זײַנע אױגן. זע, איך גיב די רינדער פֿאַר בראַנדאָפּפֿער, און די דרעששליטנס פֿאַר האָלץ, און די װײץ פֿאַר אַ שפּײַזאָפּפֿער; אַלץ גיב איך אַװעק. 24 האָט דער מלך דוד געזאָגט צו אָרנָנען: נײן, נײַערט קױפֿן װעל איך קױפֿן, פֿאַר פֿולן געלט, װאָרום איך װעל ניט נעמען װאָס איז דײַנס פֿאַר גאָט, און אױפֿברענגנען אַ בראַנדאָפּפֿער פֿאַר אומזיסט. 25 און דוד האָט געגעבן אָרנָענן פֿאַר דעם אָרט זעקס הונדערט שֶקל גאָלד אױפֿן װאָג. 26 און דוד האָט דאָרטן געבױט אַ מזבח צו גאָט, און האָט דאָרטן אױפֿגעבראַכט בראַנדאָפּפֿער און פֿרידאָפּפֿער, און ער האָט גערופֿן צו גאָט, און ער האָט אים געענטפֿערט מיט פֿײַער פֿון הימל אױף דעם מזבח פֿאַר בראַנדאָפּפֿער.
27 און גאָט האָט געהײסן דעם מלאך, און ער האָט אומגעקערט די שװערד אין איר שײד. 28 אין יענער צײַט, װי דוד האָט געזען אַז גאָט האָט אים געענטפֿערט אין דעם שײַער פֿון אָרנָן דעם יבֿוסי, אַזױ האָט ער דאָרטן געשלאַכט קרבנות. 29 און דער מִשכּן פֿון גאָט װאָס משה האָט געמאַכט אין דער מדבר, און דער מזבח פֿאַר בראַנדאָפּפֿער, איז אין יענער צײַט געװען אױף דער בָמה אין גִבֿעוֹן. 30 אָבער דוד האָט ניט געקענט גײן צו אים צו פֿרעגן בײַ גאָט, װאָרום ער איז געװען דערשראָקן פֿאַר דער שװערד פֿון גאָטס מלאך.
עברית
1 וַיַּֽעֲמֹ֥ד שָׂטָ֖ן עַל־יִשְׂרָאֵ֑ל וַיָּ֙סֶת֙ אֶת־דָּוִ֔יד לִמְנ֖וֹת אֶת־יִשְׂרָאֵֽל׃ 2 וַיֹּ֨אמֶר דָּוִ֤יד אֶל־יוֹאָב֙ וְאֶל־שָׂרֵ֣י הָעָ֔ם לְכ֗וּ סִפְרוּ֙ אֶת־יִשְׂרָאֵ֔ל מִבְּאֵ֥ר שֶׁ֖בַע וְעַד־דָּ֑ן וְהָבִ֣יאוּ אֵלַ֔י וְאֵדְעָ֖ה אֶת־מִסְפָּרָֽם׃ 3 וַיֹּ֣אמֶר יוֹאָ֗ב יוֹסֵף֩ יְהוָ֨ה עַל־עַמּ֤וֹ כָּהֵם֙ מֵאָ֣ה פְעָמִ֔ים הֲלֹא֙ אֲדֹנִ֣י הַמֶּ֔לֶךְ כֻּלָּ֥ם לַאדֹנִ֖י לַעֲבָדִ֑ים לָ֣מָּה יְבַקֵּ֥שׁ זֹאת֙ אֲדֹנִ֔י לָ֛מָּה יִהְיֶ֥ה לְאַשְׁמָ֖ה לְיִשְׂרָאֵֽל׃ 4 וּדְבַר־הַמֶּ֖לֶךְ חָזַ֣ק עַל־יוֹאָ֑ב וַיֵּצֵ֣א יוֹאָ֗ב וַיִּתְהַלֵּךְ֙ בְּכָל־יִשְׂרָאֵ֔ל וַיָּבֹ֖א יְרוּשָׁלָֽ͏ִם׃ 5 וַיִּתֵּ֥ן יוֹאָ֛ב אֶת־מִסְפַּ֥ר מִפְקַד־הָעָ֖ם אֶל־דָּוִ֑יד וַיְהִ֣י כָֽל־יִשְׂרָאֵ֡ל אֶ֣לֶף אֲלָפִים֩ וּמֵאָ֨ה אֶ֤לֶף אִישׁ֙ שֹׁ֣לֵֽף חֶ֔רֶב וִֽיהוּדָ֕ה אַרְבַּע֩ מֵא֨וֹת וְשִׁבְעִ֥ים אֶ֛לֶף אִ֖ישׁ שֹׁ֥לֵֽף חָֽרֶב׃ 6 וְלֵוִי֙ וּבִנְיָמִ֔ן לֹ֥א פָקַ֖ד בְּתוֹכָ֑ם כִּֽי־נִתְעַ֥ב דְּבַר־הַמֶּ֖לֶךְ אֶת־יוֹאָֽב׃ 7 וַיֵּ֙רַע֙ בְּעֵינֵ֣י הָאֱלֹהִ֔ים עַל־הַדָּבָ֖ר הַזֶּ֑ה וַיַּ֖ךְ אֶת־יִשְׂרָאֵֽל׃   פ
8 וַיֹּ֤אמֶר דָּוִיד֙ אֶל־הָ֣אֱלֹהִ֔ים חָטָ֣אתִֽי מְאֹ֔ד אֲשֶׁ֥ר עָשִׂ֖יתִי אֶת־הַדָּבָ֣ר הַזֶּ֑ה וְעַתָּ֗ה הַֽעֲבֶר־נָא֙ אֶת־עֲו֣וֹן עַבְדְּךָ֔ כִּ֥י נִסְכַּ֖לְתִּי מְאֹֽד׃   פ
9 וַיְדַבֵּ֤ר יְהוָה֙ אֶל־גָּ֔ד חֹזֵ֥ה דָוִ֖יד לֵאמֹֽר׃ 10 לֵךְ֩ וְדִבַּרְתָּ֨ אֶל־דָּוִ֜יד לֵאמֹ֗ר כֹּ֚ה אָמַ֣ר יְהוָ֔ה שָׁל֕וֹשׁ אֲנִ֖י נֹטֶ֣ה עָלֶ֑יךָ בְּחַר־לְךָ֛ אַחַ֥ת מֵהֵ֖נָּה וְאֶֽעֱשֶׂה־לָּֽךְ׃ 11 וַיָּ֥בֹא גָ֖ד אֶל־דָּוִ֑יד וַיֹּ֥אמֶר ל֛וֹ כֹּֽה־אָמַ֥ר יְהוָ֖ה קַבֶּל־לָֽךְ׃ 12 אִם־שָׁל֨וֹשׁ שָׁנִ֜ים רָעָ֗ב וְאִם־שְׁלֹשָׁ֨ה חֳדָשִׁ֜ים נִסְפֶּ֥ה מִפְּנֵי־צָרֶיךָ֮ וְחֶ֣רֶב אוֹיְבֶ֣ךָ לְמַשֶּׂגֶת֒ וְאִם־שְׁלֹ֣שֶׁת יָ֠מִים חֶ֣רֶב יְהוָ֤ה וְדֶ֙בֶר֙ בָּאָ֔רֶץ וּמַלְאַ֣ךְ יְהוָ֔ה מַשְׁחִ֖ית בְּכָל־גְּב֣וּל יִשְׂרָאֵ֑ל וְעַתָּ֣ה רְאֵ֔ה מָֽה־אָשִׁ֥יב אֶת־שֹׁלְחִ֖י דָּבָֽר׃   פ
13 וַיֹּ֧אמֶר דָּוִ֛יד אֶל־גָּ֖ד צַר־לִ֣י מְאֹ֑ד אֶפְּלָה־נָּ֣א בְיַד־יְהוָ֗ה כִּֽי־רַבִּ֤ים רַחֲמָיו֙ מְאֹ֔ד וּבְיַד־אָדָ֖ם אַל־אֶפֹּֽל׃ 14 וַיִּתֵּ֧ן יְהוָ֛ה דֶּ֖בֶר בְּיִשְׂרָאֵ֑ל וַיִּפֹּל֙ מִיִּשְׂרָאֵ֔ל שִׁבְעִ֥ים אֶ֖לֶף אִֽישׁ׃ 15 וַיִּשְׁלַח֩ הָאֱלֹהִ֨ים מַלְאָ֥ךְ לִֽירוּשָׁלִַם֮ לְהַשְׁחִיתָהּ֒ וּכְהַשְׁחִ֗ית רָאָ֤ה יְהוָה֙ וַיִּנָּ֣חֶם עַל־הֽ͏ָרָעָ֔ה וַיֹּ֨אמֶר לַמַּלְאָ֤ךְ הַמַּשְׁחִית֙ רַ֔ב עַתָּ֖ה הֶ֣רֶף יָדֶ֑ךָ וּמַלְאַ֤ךְ יְהוָה֙ עֹמֵ֔ד עִם־גֹּ֖רֶן אָרְנָ֥ן הַיְבוּסִֽי׃   ס 16 וַיִּשָּׂ֨א דָוִ֜יד אֶת־עֵינָ֗יו וַיַּ֞רְא אֶת־מַלְאַ֤ךְ יְהוָה֙ עֹמֵ֗ד בֵּ֤ין הָאָ֙רֶץ֙ וּבֵ֣ין הַשָּׁמַ֔יִם וְחַרְבּ֤וֹ שְׁלוּפָה֙ בְּיָד֔וֹ נְטוּיָ֖ה עַל־יְרוּשָׁלָ֑͏ִם וַיִּפֹּ֨ל דָּוִ֧יד וְהַזְּקֵנִ֛ים מְכֻסִּ֥ים בַּשַּׂקִּ֖ים עַל־פְּנֵיהֶֽם׃ 17 וַיֹּ֣אמֶר דָּוִ֣יד אֶֽל־הָאֱלֹהִ֡ים הֲלֹא֩ אֲנִ֨י אָמַ֜רְתִּי לִמְנ֣וֹת בָּעָ֗ם וַאֲנִי־ה֤וּא אֲשֶׁר־חָטָ֙אתִי֙ וְהָרֵ֣עַ הֲרֵע֔וֹתִי וְאֵ֥לֶּה הַצֹּ֖אן מֶ֣ה עָשׂ֑וּ יְהוָ֣ה אֱלֹהַ֗י תְּהִ֨י נָ֤א יָֽדְךָ֙ בִּ֚י וּבְבֵ֣ית אָבִ֔י וּֽבְעַמְּךָ֖ לֹ֥א לְמַגֵּפָֽה׃   ס 18 וּמַלְאַ֧ךְ יְהוָ֛ה אָמַ֥ר אֶל־גָּ֖ד לֵאמֹ֣ר לְדָוִ֑יד כִּ֣י יַעֲלֶ֣ה דָוִ֗יד לְהָקִ֤ים מִזְבֵּ֙חַ֙ לַיהוָ֔ה בְּגֹ֖רֶן אָרְנָ֥ן הַיְבֻסִֽי׃ 19 וַיַּ֤עַל דָּוִיד֙ בִּדְבַר־גָּ֔ד אֲשֶׁ֥ר דִּבֶּ֖ר בְּשֵׁ֥ם יְהוָֽה׃ 20 וַיָּ֣שָׁב אָרְנָ֗ן וַיַּרְא֙ אֶת־הַמַּלְאָ֔ךְ וְאַרְבַּ֧עַת בָּנָ֛יו עִמּ֖וֹ מִֽתְחַבְּאִ֑ים וְאָרְנָ֖ן דָּ֥שׁ חִטִּֽים׃ 21 וַיָּבֹ֥א דָוִ֖יד עַד־אָרְנָ֑ן וַיַּבֵּ֤ט אָרְנָן֙ וַיַּ֣רְא אֶת־דָּוִ֔יד וַיֵּצֵא֙ מִן־הַגֹּ֔רֶן וַיִּשְׁתַּ֧חוּ לְדָוִ֛יד אַפַּ֖יִם אָֽרְצָה׃ 22 וַיֹּ֨אמֶר דָּוִ֜יד אֶל־אָרְנָ֗ן תְּנָה־לִּי֙ מְק֣וֹם הַגֹּ֔רֶן וְאֶבְנֶה־בּ֥וֹ מִזְבֵּ֖חַ לַיהוָ֑ה בְּכֶ֤סֶף מָלֵא֙ תְּנֵ֣הוּ לִ֔י וְתֵעָצַ֥ר הַמַּגֵּפָ֖ה מֵעַ֥ל הָעָֽם׃ 23 וַיֹּ֨אמֶר אָרְנָ֤ן אֶל־דָּוִיד֙ קַֽח־לָ֔ךְ וְיַ֛עַשׂ אֲדֹנִ֥י הַמֶּ֖לֶךְ הַטּ֣וֹב בְּעֵינָ֑יו רְאֵה֩ נָתַ֨תִּי הַבָּקָ֜ר לָֽעֹל֗וֹת וְהַמּוֹרִגִּ֧ים לָעֵצִ֛ים וְהַחִטִּ֥ים לַמִּנְחָ֖ה הַכֹּ֥ל נָתָֽתִּי׃ 24 וַיֹּ֨אמֶר הַמֶּ֤לֶךְ דָּוִיד֙ לְאָרְנָ֔ן לֹ֕א כִּֽי־קָנֹ֥ה אֶקְנֶ֖ה בְּכֶ֣סֶף מָלֵ֑א כִּ֠י לֹא־אֶשָּׂ֤א אֲשֶׁר־לְךָ֙ לַיהוָ֔ה וְהַעֲל֥וֹת עוֹלָ֖ה חִנָּֽם׃ 25 וַיִּתֵּ֥ן דָּוִ֛יד לְאָרְנָ֖ן בַּמָּק֑וֹם שִׁקְלֵ֣י זָהָ֔ב מִשְׁקָ֖ל שֵׁ֥שׁ מֵאֽוֹת׃ 26 וַיִּבֶן֩ שָׁ֨ם דָּוִ֤יד מִזְבֵּ֙חַ֙ לַיהוָ֔ה וַיַּ֥עַל עֹל֖וֹת וּשְׁלָמִ֑ים וַיִּקְרָא֙ אֶל־יְהוָ֔ה וַיַּֽעֲנֵ֤הוּ בָאֵשׁ֙ מִן־הַשָּׁמַ֔יִם עַ֖ל מִזְבַּ֥ח הָעֹלָֽה׃   פ
27 וַיֹּ֤אמֶר יְהוָה֙ לַמַּלְאָ֔ךְ וַיָּ֥שֶׁב חַרְבּ֖וֹ אֶל־נְדָנָֽהּ׃ 28 בָּעֵ֣ת הַהִ֔יא בִּרְא֤וֹת דָּוִיד֙ כִּי־עָנָ֣הוּ יְהוָ֔ה בְּגֹ֖רֶן אָרְנָ֣ן הַיְבוּסִ֑י וַיִּזְבַּ֖ח שָֽׁם׃ 29 וּמִשְׁכַּ֣ן יְ֠הוָה אֲשֶׁר־עָשָׂ֨ה מֹשֶׁ֧ה בַמִּדְבָּ֛ר וּמִזְבַּ֥ח הָעוֹלָ֖ה בָּעֵ֣ת הַהִ֑יא בַּבָּמָ֖ה בְּגִבְעֽוֹן׃ 30 וְלֹא־יָכֹ֥ל דָּוִ֛יד לָלֶ֥כֶת לְפָנָ֖יו לִדְרֹ֣שׁ אֱלֹהִ֑ים כִּ֣י נִבְעַ֔ת מִפְּנֵ֕י חֶ֖רֶב מַלְאַ֥ךְ יְהוָֽה׃   ס