Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און אַז מע האָט דאָס געענדיקט, האָבן גענענט צו מיר די האַרן, אַזױ צו זאָגן: דאָס פֿאָלק ישׂראל, און די כּהנים און די לוִיִים, האָבן זיך ניט געהאַלטן אָפּגעשײדט פֿון די פֿעלקער פֿון די לענדער, לױט זײערע אומװערדיקײטן – פֿון דעם כּנַעֲני, דעם חִתּי, דעם פּרִזי, דעם יבֿוסי, דעם עַמוֹני, דעם מוֹאָבֿי, דעם מִצרי, און דעם אֶמוֹרי. 2 װאָרום זײ האָבן גענומען פֿון זײערע טעכטער פֿאַר זיך און פֿאַר זײערע זין, און דער הײליקער זאָמען האָט זיך פֿאַרמישט מיט די פֿעלקער פֿון די לענדער, און די האַנט פֿון די האַרן און די פֿאָרשטײער איז געװען די ערשטע אין דער דאָזיקער פֿעלשונג. 3 און װי איך האָב געהערט די דאָזיקע זאַך, האָב איך צעריסן מײַן בגד און מײַן מאַנטל, און איך האָב זיך געפֿליקט די האָר פֿון קאָפּ און פֿון באָרד, און איך בין געזעסן אַ באַנומענער. 4 האָבן זיך אַלע אײַנגעזאַמלט צו מיר אַלע װאָס האָבן געציטערט איבער די װערטער פֿון דעם גאָט פֿון ישׂראל, פֿון װעגן דער פֿעלשונג פֿון די גלות-לײַט; און איך בין געזעסן אַ באַנומענער ביז דעם אָװנט-קרבן. 5 און בײַם אָװנט-קרבן בין איך אױפֿגעשטאַנען פֿון מײַן תָּענית, מיט מײַן בגד און מײַן מאַנטל צעריסן, און איך בין געפֿאַלן אױף מײַנע קני, און האָב אױסגעשפּרײט מײַנע הענט צו יהוה מײַן גאָט. 6 און איך האָב געזאָגט: מײַן גאָט, איך בין אין בושה און שעם זיך אױפֿצוהײבן מײַן פּנים צו דיר, מײַן גאָט, װאָרום אונדזערע זינד זײַנען געמערט איבערן קאָפּ, און אונדזער שולד איז גרױס ביז צום הימל. 7 פֿון די טעג פֿון אונדזערע עלטערן אָן זײַנען מיר אין גרױס שולד ביז אױף הײַנטיקן טאָג, און פֿאַר אונדזערע זינד זײַנען מיר, אונדזערע מלכים, אונדזערע כּהנים, איבערגעגעבן געװאָרן אין דער האַנט פֿון די מלכים פֿון די לענדער צום שװערד, צו געפֿאַנגענשאַפֿט, און צו רױב, און צו שאַנד פֿון פּנים, אַזױ װי הײַנטיקן טאָג. 8 און אַצונד, אױף אַ קלײנער רגע איז אונדז געשען אַ גענאָד פֿון יהוה אונדזער גאָט, אונדז איבערצולאָזן אַן אַנטרינונג, און אונדז צו געבן אַן אָנהאַלט אין זײַן הײליקן אָרט, כּדי אונדזער גאָט זאָל דערלײַכטן אונדזערע אױגן, און אונדז לאָזן אַ ביסל אָפּלעבן אין אונדזער קנעכטשאַפֿט. 9 װאָרום קנעכט זײַנען מיר, אָבער אין אונדזער קנעכטשאַפֿט האָט אונדז אונדזער גאָט ניט פֿאַרלאָזן, און ער האָט אונדז צוגענײגט גענאָד פֿאַר די מלכים פֿון פָרַס, אונדז צו לאָזן אָפּלעבן, אױפֿצוריכטן דאָס הױז פֿון אונדזער גאָט, און אױפֿצושטעלן זײַנע חורבֿות, און אונדז צו געבן אַן אַרומצאַם אין יהודה און אין ירושָלַיִם. 10 און אַצונד, אונדזער גאָט, װאָס זאָלן מיר זאָגן נאָך דעם? אַז מיר האָבן פֿאַרלאָזן דײַנע געבאָט 11 װאָס דו האָסט געבאָטן דורך דײַנע קנעכט די נבֿיאים, אַזױ צו זאָגן: ״דאָס לאַנד װאָס איר קומט עס צו אַרבן, איז אַן אומרײן לאַנד, דורך דער אומרײנקײט פֿון די פֿעלקער פֿון די לענדער, דורך זײערע אומװערדיקײטן מיט װאָס זײ האָבן עס אָנגעפֿילט פֿון עק צו עק אין זײער טומאה. 12 דרום זאָלט איר אַצונד ניט געבן אײַערע טעכטער צו זײערע זין, און זײערע טעכטער זאָלט איר ניט נעמען פֿאַר אײַערע זין, און איר זאָלט אױף אײביק ניט זוכן זײער פֿריד און זײער װױלזײַן, כּדי איר זאָלט שטאַרק זײַן, און עסן דאָס גוטס פֿון דעם לאַנד און עס לאָזן בירושה צו אײַערע קינדער אױף אײביק. 13 און נאָך אַלץ װאָס איז געקומען אױף אונדז פֿאַר אונדזערע שלעכטע מעשׂים און פֿאַר אונדזער גרױסער שולד, אַז דו אונדזער גאָט האָסט אונדז געשױנט מער װי נאָך אונדזערע זינד, און אונדז געגעבן אַזאַ אַנטרינונג, 14 זאָלן מיר װידער פֿאַרשטערן דײַנע געבאָט, און זיך מתחתּן זײַן מיט די פֿעלקער פֿון די דאָזיקע אומװערדיקײטן? װעסטו ניט צערענען אױף אונדז ביז צום פֿאַרלענדן, אַז קײן איבערבלײַב און קײן אַנטרינונג זאָל ניט זײַן?
15 יהוה דו גאָט פֿון ישׂראל, דו ביסט אַ גערעכטער; װאָרום מיר זײַנען אַן אַנטרונענער איבערבלײַב אַזױ װי הײַנטיקן טאָג. אָט זײַנען מיר פֿאַר דיר אין אונדזער שולד; װאָרום מע קען ניט באַשטײן פֿאַר דיר װעגן דעם.
עברית
1 וּכְכַלּ֣וֹת אֵ֗לֶּה נִגְּשׁ֨וּ אֵלַ֤י הַשָּׂרִים֙ לֵאמֹ֔ר לֹֽא־נִבְדְּל֞וּ הָעָ֤ם יִשְׂרָאֵל֙ וְהַכֹּהֲנִ֣ים וְהַלְוִיִּ֔ם מֵעַמֵּ֖י הָאֲרָצ֑וֹת כְּ֠תוֹעֲבֹֽתֵיהֶם לַכְּנַעֲנִ֨י הַחִתִּ֜י הַפְּרִזִּ֣י הַיְבוּסִ֗י הָֽעַמֹּנִי֙ הַמֹּ֣אָבִ֔י הַמִּצְרִ֖י וְהָאֱמֹרִֽי׃ 2 כִּֽי־נָשְׂא֣וּ מִבְּנֹֽתֵיהֶ֗ם לָהֶם֙ וְלִבְנֵיהֶ֔ם וְהִתְעָֽרְבוּ֙ זֶ֣רַע הַקֹּ֔דֶשׁ בְּעַמֵּ֖י הָאֲרָצ֑וֹת וְיַ֧ד הַשָּׂרִ֣ים וְהַסְּגָנִ֗ים הָֽיְתָ֛ה בַּמַּ֥עַל הַזֶּ֖ה רִאשׁוֹנָֽה׃   ס 3 וּכְשָׁמְעִי֙ אֶת־הַדָּבָ֣ר הַזֶּ֔ה קָרַ֥עְתִּי אֶת־בִּגְדִ֖י וּמְעִילִ֑י וָאֶמְרְטָ֞ה מִשְּׂעַ֤ר רֹאשִׁי֙ וּזְקָנִ֔י וָאֵשְׁבָ֖ה מְשׁוֹמֵֽם׃ 4 וְאֵלַ֣י יֵאָסְפ֗וּ כֹּ֤ל חָרֵד֙ בְּדִבְרֵ֣י אֱלֹהֵֽי־יִשְׂרָאֵ֔ל עַ֖ל מַ֣עַל הַגּוֹלָ֑ה וַאֲנִי֙ יֹשֵׁ֣ב מְשׁוֹמֵ֔ם עַ֖ד לְמִנְחַ֥ת הָעָֽרֶב׃ 5 וּבְמִנְחַ֣ת הָעֶ֗רֶב קַ֚מְתִּי מִתַּֽעֲנִיתִ֔י וּבְקָרְעִ֥י בִגְדִ֖י וּמְעִילִ֑י וָֽאֶכְרְעָה֙ עַל־בִּרְכַּ֔י וָאֶפְרְשָׂ֥ה כַפַּ֖י אֶל־יְהוָ֥ה אֱלֹהָֽי׃ 6 וָאֹמְרָ֗ה אֱלֹהַי֙ בֹּ֣שְׁתִּי וְנִכְלַ֔מְתִּי לְהָרִ֧ים אֱלֹהַ֛י פָּנַ֖י אֵלֶ֑יךָ כִּ֣י עֲוֺנֹתֵ֤ינוּ רָבוּ֙ לְמַ֣עְלָה רֹּ֔אשׁ וְאַשְׁמָתֵ֥נוּ גָדְלָ֖ה עַ֥ד לַשָּׁמָֽיִם׃ 7 מִימֵ֣י אֲבֹתֵ֗ינוּ אֲנַ֙חְנוּ֙ בְּאַשְׁמָ֣ה גְדֹלָ֔ה עַ֖ד הַיּ֣וֹם הַזֶּ֑ה וּבַעֲוֺנֹתֵ֡ינוּ נִתַּ֡נּוּ אֲנַחְנוּ֩ מְלָכֵ֨ינוּ כֹהֲנֵ֜ינוּ בְּיַ֣ד מַלְכֵ֣י הָאֲרָצ֗וֹת בַּחֶ֜רֶב בַּשְּׁבִ֧י וּבַבִּזָּ֛ה וּבְבֹ֥שֶׁת פָּנִ֖ים כְּהַיּ֥וֹם הַזֶּֽה׃ 8 וְעַתָּ֡ה כִּמְעַט־רֶגַע֩ הָיְתָ֨ה תְחִנָּ֜ה מֵאֵ֣ת יְהוָ֣ה אֱלֹהֵ֗ינוּ לְהַשְׁאִ֥יר לָ֙נוּ֙ פְּלֵיטָ֔ה וְלָתֶת־לָ֥נוּ יָתֵ֖ד בִּמְק֣וֹם קָדְשׁ֑וֹ לְהָאִ֤יר עֵינֵ֙ינוּ֙ אֱלֹהֵ֔ינוּ וּלְתִתֵּ֛נוּ מִֽחְיָ֥ה מְעַ֖ט בְּעַבְדֻתֵֽנוּ׃ 9 כִּֽי־עֲבָדִ֣ים אֲנַ֔חְנוּ וּבְעַבְדֻ֔תֵנוּ לֹ֥א עֲזָבָ֖נוּ אֱלֹהֵ֑ינוּ וֽ͏ַיַּט־עָלֵ֣ינוּ חֶ֡סֶד לִפְנֵי֩ מַלְכֵ֨י פָרַ֜ס לָֽתֶת־לָ֣נוּ מִֽחְיָ֗ה לְרוֹמֵ֞ם אֶת־בֵּ֤ית אֱלֹהֵ֙ינוּ֙ וּלְהַעֲמִ֣יד אֶת־חָרְבֹתָ֔יו וְלָֽתֶת־לָ֣נוּ גָדֵ֔ר בִּֽיהוּדָ֖ה וּבִירוּשָׁלָֽ͏ִם׃   ס 10 וְעַתָּ֛ה מַה־נֹּאמַ֥ר אֱלֹהֵ֖ינוּ אֽ͏ַחֲרֵי־זֹ֑את כִּ֥י עָזַ֖בְנוּ מִצְוֺתֶֽיךָ׃ 11 אֲשֶׁ֣ר צִוִּ֗יתָ בְּיַ֨ד עֲבָדֶ֣יךָ הַנְּבִיאִים֮ לֵאמֹר֒ הָאָ֗רֶץ אֲשֶׁ֨ר אַתֶּ֤ם בָּאִים֙ לְרִשְׁתָּ֔הּ אֶ֤רֶץ נִדָּה֙ הִ֔יא בְּנִדַּ֖ת עַמֵּ֣י הָאֲרָצ֑וֹת בְּתוֹעֲבֹֽתֵיהֶ֗ם אֲשֶׁ֥ר מִלְא֛וּהָ מִפֶּ֥ה אֶל־פֶּ֖ה בְּטֻמְאָתָֽם׃ 12 וְ֠עַתָּה בְּֽנוֹתֵיכֶ֞ם אַל־תִּתְּנ֣וּ לִבְנֵיהֶ֗ם וּבְנֹֽתֵיהֶם֙ אַל־תִּשְׂא֣וּ לִבְנֵיכֶ֔ם וְלֹֽא־תִדְרְשׁ֧וּ שְׁלֹמָ֛ם וְטוֹבָתָ֖ם עַד־עוֹלָ֑ם לְמַ֣עַן תֶּחֶזְק֗וּ וַאֲכַלְתֶּם֙ אֶת־ט֣וּב הָאָ֔רֶץ וְהוֹרַשְׁתֶּ֥ם לִבְנֵיכֶ֖ם עַד־עוֹלָֽם׃ 13 וְאַֽחֲרֵי֙ כָּל־הַבָּ֣א עָלֵ֔ינוּ בְּמַעֲשֵׂ֙ינוּ֙ הָרָעִ֔ים וּבְאַשְׁמָתֵ֖נוּ הַגְּדֹלָ֑ה כִּ֣י אַתָּ֣ה אֱלֹהֵ֗ינוּ חָשַׂ֤כְתָּֽ לְמַ֙טָּה֙ מֵֽעֲוֺנֵ֔נוּ וְנָתַ֥תָּה לָּ֛נוּ פְּלֵיטָ֖ה כָּזֹֽאת׃ 14 הֲנָשׁוּב֙ לְהָפֵ֣ר מִצְוֺתֶ֔יךָ וּ֨לְהִתְחַתֵּ֔ן בְּעַמֵּ֥י הַתֹּעֵב֖וֹת הָאֵ֑לֶּה הֲל֤וֹא תֶֽאֱנַף־בָּ֙נוּ֙ עַד־כַּלֵּ֔ה לְאֵ֥ין שְׁאֵרִ֖ית וּפְלֵיטָֽה׃   פ
15 יְהוָ֞ה אֱלֹהֵ֤י יִשְׂרָאֵל֙ צַדִּ֣יק אַ֔תָּה כִּֽי־נִשְׁאַ֥רְנוּ פְלֵיטָ֖ה כְּהַיּ֣וֹם הַזֶּ֑ה הִנְנ֤וּ לְפָנֶ֙יךָ֙ בְּאַשְׁמָתֵ֔ינוּ כִּ֣י אֵ֥ין לַעֲמ֛וֹד לְפָנֶ֖יךָ עַל־זֹֽאת׃   פ