Yiddish
Hebrew
אידיש
1 אין דריטן יאָר פֿון כּוֹרֶש דעם מלך פֿון פּרַס איז אַנטפּלעקט געװאָרן אַ װאָרט צו דניאלן, װאָס זײַן נאָמען איז גערופֿן געװאָרן בלטשאַצַר; און דאָס װאָרט איז געװען אמת, און װעגן אַ לאַנגער צײַט; און ער האָט באַטראַכט דאָס װאָרט, און האָט פֿאַרשטאַנען די זעונג. 2 אין יענע טעג האָב איך, דניאל, געטרױערט דרײַ װאָכן צײַט. 3 גלוסטיקע שפּײַז האָב איך ניט געגעסן, און פֿלײש און װײַן איז ניט געקומען אין מײַן מױל, און זאַלבן האָב איך זיך ניט געזאַלבט, ביז עס זײַנען פֿול געװאָרן דרײַ װאָכן צײַט.
4 און אין פֿיר און צװאַנציקסטן טאָג פֿון ערשטן חודש, װען איך בין געװען בײַם ברעג פֿון גרױסן טײַך, דאָס איז חִדֶקֶל, 5 האָב איך אױפֿגעהױבן מײַנע אױגן, און האָב געזען, ערשט אַ מאַן אָנגעקלײדט אין לײַנען, און זײַנע לענדן אַרומגעגורט מיט גאָלד פֿון אופֿז, 6 און זײַן לײַב אַזױ װי גאָלדשטײן, און זײַן פּנים אַזױ װי דאָס אױסזען פֿון בליץ, און זײַנע אױגן אַזױ װי פֿלאַמען פֿײַער, און זײַנע אָרעמס און זײַנע פֿיס אַזױ װי דער אָנבליק פֿון בלאַנקן קופּער, און דער קָול פֿון זײַנע װערטער אַזױ װי דער קָול פֿון אַ מחנה. 7 און איך, דניאל, אַלײן האָב געזען די זעונג, אָבער די מענטשן װאָס מיט מיר האָבן ניט געזען די זעונג, נאָר אַ גרױסע ציטערניש איז אױף זײ געפֿאַלן, און זײ זײַנען אַנטלאָפֿן זיך צו באַהאַלטן. 8 בין איך געבליבן אַלײן, און איך האָב געזען די דאָזיקע גרױסע זעונג, און אין מיר איז ניט געבליבן קײן כּוֹח, װאָרום מײַן פֿאַרב האָט זיך אױף מיר שרעקלעך געביטן, און איך האָב מער ניט געהאַט קײן כּוֹח. 9 און איך האָב געהערט דעם קָול פֿון זײַנע װערטער; און װי איך האָב געהערט דעם קָול פֿון זײַנע װערטער, אַזױ בין איך אַנטשלאָפֿן געװאָרן אױף מײַן פּנים, מיט מײַן פּנים צו דער ערד. 10 ערשט אַ האַנט האָט מיך אָנגערירט, און האָט מיך געטרײסלט פֿאַר מײַנע קני און מײַנע האַנטפֿלעכן. 11 און ער האָט צו מיר געזאָגט: דניאל, דו באַליבטער מאַן, פֿאַרשטײ די װערטער װאָס איך רעד צו דיר, און שטײ אױף װוּ דו ביסט געשטאַנען, װאָרום איך בין אַצונד געשיקט געװאָרן צו דיר. און װי ער האָט מיט מיר גערעדט דאָס דאָזיקע װאָרט, בין איך אױפֿגעשטאַנען ציטערנדיקערהײט. 12 און ער האָט צו מיר געזאָגט: זאָלסט ניט מוֹרא האָבן, דניאל, װאָרום פֿון דעם ערשטן טאָג אָן װאָס דו האָסט אָפּגעגעבן דײַן האַרץ צו פֿאַרשטײן, און זיך צו פּײַניקן פֿאַר דײַן גאָט, זײַנען דײַנע װערטער געהערט געװאָרן, און איך בין געקומען פֿון װעגן דײַנע װערטער. 13 אָבער דער שַׂר פֿון מַלכות פּרַס האָט זיך געשטעלט אַקעגן מיר אײן און צװאַנציק טעג, אָבער זע, מיכָאֵל, אײנער פֿון די ערשטע שָׂרים, איז מיר געקומען צו הילף. אַזױ בין איך דאָרטן פֿאַרבליבן בײַ די מלכים פֿון פּרַס. 14 און איך בין געקומען דיר געבן צו פֿאַרשטײן װאָס װעט געשען צו דײַן פֿאָלק אין סָוף פֿון די טעג; װאָרום דאָס איז נאָך אַ זעונג אױף אַ צײַט. 15 און װי ער האָט גערעדט צו מיר אַזױ װי די דאָזיקע װערטער, אַזױ האָב איך געקערט מײַן פּנים צו דער ערד, און בין אַנשטומט געװאָרן. 16 ערשט אַזױ װי אַ געשטאַלט פֿון מענטשנקינדער האָט מיך אָנגערירט אױף די ליפּן, און איך האָב געעפֿנט מײַן מױל, און איך האָב גערעדט און געזאָגט צו דעם װאָס איז געשטאַנען אַקעגן מיר: מײַן האַר, פֿון דער זעונג זײַנען װײען געקומען אױף מיר, און איך האָב מער ניט קײן כּוֹח. 17 און װי קען דער דאָזיקער קנעכט פֿון מײַן האַר רעדן מיט דעם דאָזיקן האַר מײַנעם, אַז אין מיר האָט זיך אַצונד ניט אָפּגעשטעלט קײן כּוֹח, און קײן אָטעם איז אין מיר ניט געבליבן? 18 האָט מיך װידער אָנגערירט אַזױ װי דאָס אױסזען פֿון אַ מענטשן, און ער האָט מיך געשטאַרקט. 19 און ער האָט געזאָגט: זאָלסט ניט מוֹרא האָבן, באַליבטער מאַן! פֿריד צו דיר! זײַ שטאַרק און זײַ שטאַרק! און װי ער האָט צו מיר גערעדט, אַזױ בין איך געשטאַרקט געװאָרן, און איך האָב געזאָגט: זאָל מײַן האַר רעדן, װאָרום האָסט מיך געשטאַרקט. 20 האָט ער געזאָגט: װײסטו װעגן װאָס איך בין געקומען צו דיר? און אַצונד װעל איך זיך אומקערן מלחמה צו האַלטן מיט דעם שַׂר פֿון פּרַס; און װי איך גײ אַרױס, אָט װעט אָנקומען דער שַׂר פֿון יָוָן. 21 אָבער איך װעל דיר זאָגן װאָס איז פֿאַרצײכנט אין דעם געשריפֿטס פֿון אמת. און קײנער האַלט ניט מיט מיר אַקעגן די דאָזיקע, נאָר בלױז אײַער שַׂר מיכָאֵל.
עברית
1 בִּשְׁנַ֣ת שָׁל֗וֹשׁ לְכ֙וֹרֶשׁ֙ מֶ֣לֶךְ פָּרַ֔ס דָּבָר֙ נִגְלָ֣ה לְדָֽנִיֵּ֔אל אֲשֶׁר־נִקְרָ֥א שְׁמ֖וֹ בֵּלְטְשַׁאצַּ֑ר וֶאֱמֶ֤ת הַדָּבָר֙ וְצָבָ֣א גָד֔וֹל וּבִין֙ אֶת־הַדָּבָ֔ר וּבִ֥ינָה ל֖וֹ בַּמַּרְאֶֽה׃ 2 בַּיָּמִ֖ים הָהֵ֑ם אֲנִ֤י דָֽנִיֵּאל֙ הָיִ֣יתִי מִתְאַבֵּ֔ל שְׁלֹשָׁ֥ה שָׁבֻעִ֖ים יָמִֽים׃ 3 לֶ֣חֶם חֲמֻד֞וֹת לֹ֣א אָכַ֗לְתִּי וּבָשָׂ֥ר וָיַ֛יִן לֹא־בָ֥א אֶל־פִּ֖י וְס֣וֹךְ לֹא־סָ֑כְתִּי עַד־מְלֹ֕את שְׁלֹ֥שֶׁת שָׁבֻעִ֖ים יָמִֽים׃   פ
4 וּבְי֛וֹם עֶשְׂרִ֥ים וְאַרְבָּעָ֖ה לַחֹ֣דֶשׁ הָרִאשׁ֑וֹן וַאֲנִ֗י הָיִ֛יתִי עַ֣ל יַ֧ד הַנָּהָ֛ר הַגָּד֖וֹל ה֥וּא חִדָּֽקֶל׃ 5 וָאֶשָּׂ֤א אֶת־עֵינַי֙ וָאֵ֔רֶא וְהִנֵּ֥ה אִישׁ־אֶחָ֖ד לָב֣וּשׁ בַּדִּ֑ים וּמָתְנָ֥יו חֲגֻרִ֖ים בְּכֶ֥תֶם אוּפָֽז׃ 6 וּגְוִיָּת֣וֹ כְתַרְשִׁ֗ישׁ וּפָנָ֞יו כְּמַרְאֵ֤ה בָרָק֙ וְעֵינָיו֙ כְּלַפִּ֣ידֵי אֵ֔שׁ וּזְרֹֽעֹתָיו֙ וּמַרְגְּלֹתָ֔יו כְּעֵ֖ין נְחֹ֣שֶׁת קָלָ֑ל וְק֥וֹל דְּבָרָ֖יו כְּק֥וֹל הָמֽוֹן׃ 7 וְרָאִיתִי֩ אֲנִ֨י דָנִיֵּ֤אל לְבַדִּי֙ אֶת־הַמַּרְאָ֔ה וְהָאֲנָשִׁים֙ אֲשֶׁ֣ר הָי֣וּ עִמִּ֔י לֹ֥א רָא֖וּ אֶת־הַמַּרְאָ֑ה אֲבָ֗ל חֲרָדָ֤ה גְדֹלָה֙ נָפְלָ֣ה עֲלֵיהֶ֔ם וַֽיִּבְרְח֖וּ בְּהֵחָבֵֽא׃ 8 וַאֲנִי֙ נִשְׁאַ֣רְתִּי לְבַדִּ֔י וָֽאֶרְאֶ֗ה אֶת־הַמַּרְאָ֤ה הַגְּדֹלָה֙ הַזֹּ֔את וְלֹ֥א נִשְׁאַר־בִּ֖י כֹּ֑ח וְהוֹדִ֗י נֶהְפַּ֤ךְ עָלַי֙ לְמַשְׁחִ֔ית וְלֹ֥א עָצַ֖רְתִּי כֹּֽחַ׃ 9 וָאֶשְׁמַ֖ע אֶת־ק֣וֹל דְּבָרָ֑יו וּכְשָׁמְעִי֙ אֶת־ק֣וֹל דְּבָרָ֔יו וַאֲנִ֗י הָיִ֛יתִי נִרְדָּ֥ם עַל־פָּנַ֖י וּפָנַ֥י אָֽרְצָה׃ 10 וְהִנֵּה־יָ֖ד נָ֣גְעָה בִּ֑י וַתְּנִיעֵ֥נִי עַל־בִּרְכַּ֖י וְכַפּ֥וֹת יָדָֽי׃ 11 וַיֹּ֣אמֶר אֵלַ֡י דָּנִיֵּ֣אל אִישׁ־חֲ֠מֻדוֹת הָבֵ֨ן בַּדְּבָרִ֜ים אֲשֶׁר֩ אָנֹכִ֨י דֹבֵ֤ר אֵלֶ֙יךָ֙ וַעֲמֹ֣ד עַל־עָמְדֶ֔ךָ כִּ֥י עַתָּ֖ה שֻׁלַּ֣חְתִּי אֵלֶ֑יךָ וּבְדַבְּר֥וֹ עִמִּ֛י אֶת־הַדָּבָ֥ר הַזֶּ֖ה עָמַ֥דְתִּי מַרְעִֽיד׃ 12 וַיֹּ֣אמֶר אֵלַי֮ אַל־תִּירָ֣א דָנִיֵּאל֒ כִּ֣י מִן־הַיּ֣וֹם הָרִאשׁ֗וֹן אֲשֶׁ֨ר נָתַ֧תָּ אֶֽת־לִבְּךָ֛ לְהָבִ֧ין וּלְהִתְעַנּ֛וֹת לִפְנֵ֥י אֱלֹהֶ֖יךָ נִשְׁמְע֣וּ דְבָרֶ֑יךָ וַאֲנִי־בָ֖אתִי בִּדְבָרֶֽיךָ׃ 13 וְשַׂ֣ר מַלְכ֣וּת פָּרַ֗ס עֹמֵ֤ד לְנֶגְדִּי֙ עֶשְׂרִ֣ים וְאֶחָ֣ד י֔וֹם וְהִנֵּ֣ה מִֽיכָאֵ֗ל אַחַ֛ד הַשָּׂרִ֥ים הָרִאשֹׁנִ֖ים בָּ֣א לְעָזְרֵ֑נִי וַאֲנִי֙ נוֹתַ֣רְתִּי שָׁ֔ם אֵ֖צֶל מַלְכֵ֥י פָרָֽס׃ 14 וּבָ֙אתִי֙ לַהֲבִ֣ינְךָ֔ אֵ֛ת אֲשֶׁר־יִקְרָ֥ה לְעַמְּךָ֖ בְּאַחֲרִ֣ית הַיָּמִ֑ים כִּי־ע֥וֹד חָז֖וֹן לַיָּמִֽים׃ 15 וּבְדַבְּר֣וֹ עִמִּ֔י כַּדְּבָרִ֖ים הָאֵ֑לֶּה נָתַ֧תִּי פָנַ֛י אַ֖רְצָה וְנֶאֱלָֽמְתִּי׃ 16 וְהִנֵּ֗ה כִּדְמוּת֙ בְּנֵ֣י אָדָ֔ם נֹגֵ֖עַ עַל־שְׂפָתָ֑י וָאֶפְתַּח־פִּ֗י וָאֲדַבְּרָה֙ וָאֹֽמְרָה֙ אֶל־הָעֹמֵ֣ד לְנֶגְדִּ֔י אֲדֹנִ֗י בַּמַּרְאָה֙ נֶהֶפְכ֤וּ צִירַי֙ עָלַ֔י וְלֹ֥א עָצַ֖רְתִּי כֹּֽחַ׃ 17 וְהֵ֣יךְ יוּכַ֗ל עֶ֤בֶד אֲדֹנִי֙ זֶ֔ה לְדַבֵּ֖ר עִם־אֲדֹ֣נִי זֶ֑ה וַאֲנִ֤י מֵעַ֙תָּה֙ לֹֽא־יַעֲמָד־בִּ֣י כֹ֔חַ וּנְשָׁמָ֖ה לֹ֥א נִשְׁאֲרָה־בִֽי׃ 18 וַיֹּ֧סֶף וַיִּגַּע־בִּ֛י כְּמַרְאֵ֥ה אָדָ֖ם וַֽיְחַזְּקֵֽנִי׃ 19 וַיֹּ֜אמֶר אַל־תִּירָ֧א אִישׁ־חֲמֻד֛וֹת שָׁל֥וֹם לָ֖ךְ חֲזַ֣ק וַחֲזָ֑ק וּֽבְדַבְּר֤וֹ עִמִּי֙ הִתְחַזַּ֔קְתִּי וָאֹֽמְרָ֛ה יְדַבֵּ֥ר אֲדֹנִ֖י כִּ֥י חִזַּקְתָּֽנִי׃ 20 וַיֹּ֗אמֶר הֲיָדַ֙עְתָּ֙ לָמָּה־בָּ֣אתִי אֵלֶ֔יךָ וְעַתָּ֣ה אָשׁ֔וּב לְהִלָּחֵ֖ם עִם־שַׂ֣ר פָּרָ֑ס וַאֲנִ֣י יוֹצֵ֔א וְהִנֵּ֥ה שַׂר־יָוָ֖ן בָּֽא׃ 21 אֲבָל֙ אַגִּ֣יד לְךָ֔ אֶת־הָרָשׁ֥וּם בִּכְתָ֖ב אֱמֶ֑ת וְאֵ֨ין אֶחָ֜ד מִתְחַזֵּ֤ק עִמִּי֙ עַל־אֵ֔לֶּה כִּ֥י אִם־מִיכָאֵ֖ל שַׂרְכֶֽם׃   פ