Yiddish
Hebrew
אידיש
1 אין יענער נאַכט האָט זיך אָפּגעטאָן דער שלאָף פֿון מלך, און ער האָט געהײסן ברענגען דעם ספֿר-הזכרוֹנות פֿון די צײַט געשעענישן, און זײ זײַנען פֿאָרגעלײענט געװאָרן פֿאַרן מלך. 2 איז געפֿונען געװאָרן פֿאַרשריבן אַז מרדכי האָט אױסגעזאָגט אױף בגתָנאָ און תֶּרֶש, די צװײ קאַמערדינער פֿון מלך, פֿון די שװעלהיטער, װאָס האָבן געזוכט אױסצושטרעקן אַ האַנט אױפֿן מלך אַחַשוֵרוֹש. 3 האָט דער מלך געזאָגט: װאָס פֿאַר אַ כּבוד און גדולה איז געטאָן געװאָרן מרדכין דערפֿאַר? האָבן געזאָגט די יונגען פֿון מלך, זײַנע משָרתים: קײן זאַך איז מיט אים ניט געטאָן געװאָרן. 4 האָט דער מלך געזאָגט: װער איז אין הױף? ערשט הָמָן קומט אין אױסװײניקסטן הױף פֿון דעם מלכס הױז, צו זאָגן דעם מלך, מע זאָל אױפֿהענגען מרדכין אױף דער תּלִיֶה װאָס ער האָט צוגעגרײט פֿאַר אים. 5 האָבן די יונגען פֿון מלך צו אים געזאָגט: אָן שטײט הָמָן אין הױף. האָט דער מלך געזאָגט: זאָל ער אַרײַנקומען. 6 איז הָמָן אַרײַנגעקומען, און דער מלך האָט צו אים געזאָגט: װאָס דאַרף מען טאָן מיט אַ מאַן װאָס דער מלך װיל אים אָנטאָן כּבוד? האָט הָמָן געקלערט בײַ זיך אין האַרצן: װעמען װעט דער מלך װעלן אָנטאָן כּבוד אַחוץ מיר? 7 און הָמָן האָט געזאָגט צום מלך: אַ מאַן װאָס דער מלך װיל אים אָנטאָן כּבוד – 8 זאָל מען ברענגען אַ מַלכותדיק קלײד װאָס דער מלך האָט זיך דערין אָנגעקלײדט, און אַ פערד װאָס דער מלך איז אױף אים געריטן, און װאָס אַ מַלכותדיקע קרױן איז אָנגעטאָן געװאָרן אױף זײַן קאָפ. 9 און מע זאָל געבן דאָס קלײד און דעם פֿערד אױף דער האַנט פֿון אײנעם פֿון די האַרן פֿון מלך, די אַדלײַט, און מע זאָל אָנקלײדן דעם מאַן װאָס דער מלך װיל אים אָנטאָן כּבֿוד, און מע זאָל אים מאַכן רײַטן אױפֿן פֿערד דורך דער ברײטער גאַס פֿון שטאָט, און אױסרופֿן פֿאַר אים: אַזױ װערט געטאָן צו דעם מאַן װאָס דער מלך װיל אים אָנטאָן כּבוד. 10 האָט דער מלך געזאָגט צו הָמָנען: אײַל און נעם דאָס קלײד און דעם פערד, אַזױ װי דו האָסט גערעדט, און טו אַזױ צו מרדכי דעם ייִדן װאָס זיצט אין מלכס טױער; זאָלסט ניט לאָזן אָפּפֿאַַלן אַ װאָרט פֿון אַלץ װאָס דו האָסט גערעדט. 11 האָט הָמָן גענומען דאָס קלײד און דעם פֿערד, און ער האָט אָנגעקלײדט מרדכין, און האָט אים געמאַכט רײַטן דורך דער ברײטער גאַס פֿון שטאָט, און האָט פֿאַר אים אױסגערופן: אַזױ װערט געטאָן צו דעם מאַן װאָס דער מלך װיל אים אָנטאָן כּבֿוד. 12 און מרדכי האָט זיך אומגעקערט צום טױער פֿון מלך. אָבער הָמָן איז אַװעק אין האַסט אַהײם, טרױעריק און מיט אַ פֿאַרדעקטן קאָפּ. 13 און הָמָן האָט דערצײלט זײַן װײַב זֶרֶש און אַלע זײַנע גוטע פֿרײַנט אַלץ װאָס אים האָט געטראָפֿן. האָבן זײַנע קלוגע לײַט און זײַן װײַב זֶרֶש געזאָגט צו אים: אױב פֿון ייִדישן אָפּשטאַם איז דער מרדכי װאָס דו האָסט אָנגעהױבן פֿאַלן פֿאַר אים, װעסטו ניט אױספֿירן אַקעגן אים, נאָר פֿאַלן װעסטו פֿאַלן פֿאַר אים. 14 װי זײ רעדן נאָך מיט אים, אַזױ זײַנען אָנגעקומען דעם מלכס קאַמערדינער, און געאײַלט צו ברענגען הָמָנען צו דעם מאָלצײַט װאָס אסתּר האָט געמאַכט.
עברית
1 בַּלַּ֣יְלָה הַה֔וּא נָדְדָ֖ה שְׁנַ֣ת הַמֶּ֑לֶךְ וַיֹּ֗אמֶר לְהָבִ֞יא אֶת־סֵ֤פֶר הַזִּכְרֹנוֹת֙ דִּבְרֵ֣י הַיָּמִ֔ים וַיִּהְי֥וּ נִקְרָאִ֖ים לִפְנֵ֥י הַמֶּֽלֶךְ׃ 2 וַיִּמָּצֵ֣א כָת֗וּב אֲשֶׁר֩ הִגִּ֨יד מָרְדֳּכַ֜י עַל־בִּגְתָ֣נָא וָתֶ֗רֶשׁ שְׁנֵי֙ סָרִיסֵ֣י הַמֶּ֔לֶךְ מִשֹּׁמְרֵ֖י הַסַּ֑ף אֲשֶׁ֤ר בִּקְשׁוּ֙ לִשְׁלֹ֣חַ יָ֔ד בַּמֶּ֖לֶךְ אֲחַשְׁוֵרֽוֹשׁ׃ 3 וַיֹּ֣אמֶר הַמֶּ֔לֶךְ מַֽה־נַּעֲשָׂ֞ה יְקָ֧ר וּגְדוּלָּ֛ה לְמָרְדֳּכַ֖י עַל־זֶ֑ה וַיֹּ֨אמְר֜וּ נַעֲרֵ֤י הַמֶּ֙לֶךְ֙ מְשָׁ֣רְתָ֔יו לֹא־נַעֲשָׂ֥ה עִמּ֖וֹ דָּבָֽר׃ 4 וַיֹּ֥אמֶר הַמֶּ֖לֶךְ מִ֣י בֶחָצֵ֑ר וְהָמָ֣ן בָּ֗א לַחֲצַ֤ר בֵּית־הַמֶּ֙לֶךְ֙ הַחִ֣יצוֹנָ֔ה לֵאמֹ֣ר לַמֶּ֔לֶךְ לִתְלוֹת֙ אֶֽת־מָרְדֳּכַ֔י עַל־הָעֵ֖ץ אֲשֶׁר־הֵכִ֥ין לֽוֹ׃ 5 וַיֹּ֨אמְר֜וּ נַעֲרֵ֤י הַמֶּ֙לֶךְ֙ אֵלָ֔יו הִנֵּ֥ה הָמָ֖ן עֹמֵ֣ד בֶּחָצֵ֑ר וַיֹּ֥אמֶר הַמֶּ֖לֶךְ יָבֽוֹא׃ 6 וַיָּבוֹא֮ הָמָן֒ וַיֹּ֤אמֶר לוֹ֙ הַמֶּ֔לֶךְ מַה־לַעֲשׂ֕וֹת בָּאִ֕ישׁ אֲשֶׁ֥ר הַמֶּ֖לֶךְ חָפֵ֣ץ בִּיקָר֑וֹ וַיֹּ֤אמֶר הָמָן֙ בְּלִבּ֔וֹ לְמִ֞י יַחְפֹּ֥ץ הַמֶּ֛לֶךְ לַעֲשׂ֥וֹת יְקָ֖ר יוֹתֵ֥ר מִמֶּֽנִּי׃ 7 וַיֹּ֥אמֶר הָמָ֖ן אֶל־הַמֶּ֑לֶךְ אִ֕ישׁ אֲשֶׁ֥ר הַמֶּ֖לֶךְ חָפֵ֥ץ בִּיקָרֽוֹ׃ 8 יָבִ֙יאוּ֙ לְב֣וּשׁ מַלְכ֔וּת אֲשֶׁ֥ר לָֽבַשׁ־בּ֖וֹ הַמֶּ֑לֶךְ וְס֗וּס אֲשֶׁ֨ר רָכַ֤ב עָלָיו֙ הַמֶּ֔לֶךְ וַאֲשֶׁ֥ר נִתַּ֛ן כֶּ֥תֶר מַלְכ֖וּת בְּרֹאשֽׁוֹ׃ 9 וְנָת֨וֹן הַלְּב֜וּשׁ וְהַסּ֗וּס עַל־יַד־אִ֞ישׁ מִשָּׂרֵ֤י הַמֶּ֙לֶךְ֙ הַֽפַּרְתְּמִ֔ים וְהִלְבִּ֙ישׁוּ֙ אֶת־הָאִ֔ישׁ אֲשֶׁ֥ר הַמֶּ֖לֶךְ חָפֵ֣ץ בִּֽיקָר֑וֹ וְהִרְכִּיבֻ֤הוּ עַל־הַסּוּס֙ בִּרְח֣וֹב הָעִ֔יר וְקָרְא֣וּ לְפָנָ֔יו כָּ֚כָה יֵעָשֶׂ֣ה לָאִ֔ישׁ אֲשֶׁ֥ר הַמֶּ֖לֶךְ חָפֵ֥ץ בִּיקָרֽוֹ׃ 10 וַיֹּ֨אמֶר הַמֶּ֜לֶךְ לְהָמָ֗ן מַ֠הֵר קַ֣ח אֶת־הַלְּב֤וּשׁ וְאֶת־הַסּוּס֙ כַּאֲשֶׁ֣ר דִּבַּ֔רְתָּ וַֽעֲשֵׂה־כֵן֙ לְמָרְדֳּכַ֣י הַיְּהוּדִ֔י הַיּוֹשֵׁ֖ב בְּשַׁ֣עַר הַמֶּ֑לֶךְ אַל־תַּפֵּ֣ל דָּבָ֔ר מִכֹּ֖ל אֲשֶׁ֥ר דִּבַּֽרְתָּ׃ 11 וַיִּקַּ֤ח הָמָן֙ אֶת־הַלְּב֣וּשׁ וְאֶת־הַסּ֔וּס וַיַּלְבֵּ֖שׁ אֶֽת־מָרְדֳּכָ֑י וַיַּרְכִּיבֵ֙הוּ֙ בִּרְח֣וֹב הָעִ֔יר וַיִּקְרָ֣א לְפָנָ֔יו כָּ֚כָה יֵעָשֶׂ֣ה לָאִ֔ישׁ אֲשֶׁ֥ר הַמֶּ֖לֶךְ חָפֵ֥ץ בִּיקָרֽוֹ׃ 12 וַיָּ֥שָׁב מָרְדֳּכַ֖י אֶל־שַׁ֣עַר הַמֶּ֑לֶךְ וְהָמָן֙ נִדְחַ֣ף אֶל־בֵּית֔וֹ אָבֵ֖ל וַחֲפ֥וּי רֹֽאשׁ׃ 13 וַיְסַפֵּ֨ר הָמָ֜ן לְזֶ֤רֶשׁ אִשְׁתּוֹ֙ וּלְכָל־אֹ֣הֲבָ֔יו אֵ֖ת כָּל־אֲשֶׁ֣ר קָרָ֑הוּ וַיֹּ֩אמְרוּ֩ ל֨וֹ חֲכָמָ֜יו וְזֶ֣רֶשׁ אִשְׁתּ֗וֹ אִ֣ם מִזֶּ֣רַע הַיְּהוּדִ֡ים מָרְדֳּכַ֞י אֲשֶׁר֩ הַחִלּ֨וֹתָ לִנְפֹּ֤ל לְפָנָיו֙ לֹא־תוּכַ֣ל ל֔וֹ כִּֽי־נָפ֥וֹל תִּפּ֖וֹל לְפָנָֽיו׃ 14 עוֹדָם֙ מְדַבְּרִ֣ים עִמּ֔וֹ וְסָרִיסֵ֥י הַמֶּ֖לֶךְ הִגִּ֑יעוּ וַיַּבְהִ֙לוּ֙ לְהָבִ֣יא אֶת־הָמָ֔ן אֶל־הַמִּשְׁתֶּ֖ה אֲשֶׁר־עָשְׂתָ֥ה אֶסְתֵּֽר׃