Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און װי מרדכי האָט זיך דערװוּסט אַלץ װאָס איז געשען, אַזױ האָט מרדכי צעריסן זײַנע קלײדער, און ער האָט אָנגעטאָן זאַק מיט אַש און ער איז אַרױסגעגאַנגען אין מיטן שטאָט, און האָט געשריען אַ גרױס און ביטער געשרײ. 2 און ער איז געקומען ביז צום מלכס טױער; װאָרום מע האָט ניט געטאָרט אַרײַנגײן אין מלכס טױער אין זאַק. 3 און אין איטלעכער מדינה, װוּ נאָר דער אָנזאָג פֿון מלך און זײַן באַפֿעל איז אָנגעקומען, איז געװען אַ גרױס טרױער בײַ ייִדן, און אַ תָּענית, און געװײן און קלאָג; זאַק און אַש האָבן פֿיל זיך אונטערגעבעט. 4 זײַנען געקומען אסתּרס מײדלעך און אירע קאַמערדינער, און האָבן איר דאָס דערצײלט, און די מלכּה איז אױפֿגעציטערט געװאָרן, און זי האָט געשיקט קלײדער אָנצוטאָן מרדכין, און אױסצוטאָן זײַן זאַק פֿון אים, אָבער ער האָט ניט אָנגענומען. 5 האָט אסתּר גערופֿן הַתָכן, אײנעם פֿון דעם מלכס קאַמערדינער װאָס ער האָט געשטעלט פֿאַר איר, און זי האָט אים באַפֿױלן צו מרדכין, געװאָר צו װערן װאָס דאָס איז, און פֿאַר װאָס דאָס איז. 6 איז הַתָך אַרױסגעגאַנגען צו מרדכין אױפֿן ברײטן פּלאַץ פֿון שטאָט װאָס פֿאַרן מלכס טױער, 7 און מרדכי האָט אים דערצײלט אַלץ װאָס אים איז געשען, און דעם באַטרעף פֿון דעם זילבער װאָס הָמָן האָט צוגעזאָגט אָפּצוּװעגן אין די שאַצקאַמערן פֿון מלך פֿאַר די ייִדן, כּדי זײ אומצוברענגען. 8 אױך דעם נוסח פֿון דעם געשריבענעם באַפֿעל װאָס איז אַרױסגעגעבן געװאָרן אין שושַן זײ צו פֿאַרטיליקן, האָט ער אים געגעבן, צו װײַזן אסתּרן, און איר דערצײלן, און איר אָנזאָגן צו גײן צום מלך, צו בעטן בײַ אים, און זיך שתַּדלען בײַ אים פֿאַר איר פֿאָלק. 9 איז הַתָך געקומען, און האָט דערצײלט אסתּרן די װערטער פֿון מרדכין. 10 און אסתּר האָט גערעדט צו הַתָכן און האָט אים באַפֿױלן צו מרדכין: 11 אַלע קנעכט פֿון מלך און דאָס פֿאָלק פֿון מלכס מדינות, װײסן אַז איטלעכער מאַן אָדער פֿרױ װאָס גײט אַרײַן צום מלך אין אינעװײניקסטן הױף, װען ער װערט ניט גערופֿן, איז פֿאַר אים בלױז אײן געזעץ, טײטן, סײַדן דער װאָס דער מלך שטרעקט אױס צו אים דעם גילדערנעם צעפּטער, ער בלײַבט לעבן; און איך בין ניט גערופֿן געװאָרן צו קומען פֿאַרן מלך שױן דרײַסיק טעג. 12 האָט מען דערצײלט מרדכין די װערטער פֿון אסתּרן.
13 און מרדכי האָט געהײסן ענטפֿערן אסתּרן: זאָלסט ניט מײנען בײַ זיך, אַז דו פֿון אַלע ייִדן װעסט אַנטרונען װערן אין מלכס הױז. 14 װאָרום אױב שװײַגן װעסטו שװײַגן אין דער צײַט, װעט אַ דערלײַכטערונג און אַ רעטונג אױפֿשטײן פֿאַר ייִדן פֿון אַן אַנדער אָרט, און דו און דײַן פֿאָטערס הױז װעלן אונטערגײן. און װער װײס אױב דו האָסט ניט דערגרײכט די מלוכה פֿאַר אַזאַ צײַט װי די? 15 האָט אסתּר געהײסן ענטפֿערן מרדכין: 16 גײ זאַמל אײַן אַלע ייִדן װאָס געפֿינען זיך אין שושַן, און פֿאַסט פֿאַר מיר, און איר זאָלט ניט עסן און ניט טרינקען דרײַ טעג, נאַכט און טאָג; אױך איך און מײַנע מײדלעך װעלן אַזױ פֿאַסטן. און אַזױ װעל איך גײן צום מלך, װאָס איז ניט לױט געזעץ; און אַז איך װעל אונטערגײן, װעל איך אונטערגײן. 17 איז מרדכי אַװעק, און האָט געטאָן אַזױ װי אַלץ װאָס אסתּר האָט אים באַפֿױלן.
עברית
1 וּמָרְדֳּכַ֗י יָדַע֙ אֶת־כָּל־אֲשֶׁ֣ר נַעֲשָׂ֔ה וַיִּקְרַ֤ע מָרְדֳּכַי֙ אֶת־בְּגָדָ֔יו וַיִּלְבַּ֥שׁ שַׂ֖ק וָאֵ֑פֶר וַיֵּצֵא֙ בְּת֣וֹךְ הָעִ֔יר וַיִּזְעַ֛ק זְעָקָ֥ה גְדֹלָ֖ה וּמָרָֽה׃ 2 וַיָּב֕וֹא עַ֖ד לִפְנֵ֣י שַֽׁעַר־הַמֶּ֑לֶךְ כִּ֣י אֵ֥ין לָב֛וֹא אֶל־שַׁ֥עַר הַמֶּ֖לֶךְ בִּלְב֥וּשׁ שָֽׂק׃ 3 וּבְכָל־מְדִינָ֣ה וּמְדִינָ֗ה מְקוֹם֙ אֲשֶׁ֨ר דְּבַר־הַמֶּ֤לֶךְ וְדָתוֹ֙ מַגִּ֔יעַ אֵ֤בֶל גָּדוֹל֙ לַיְּהוּדִ֔ים וְצ֥וֹם וּבְכִ֖י וּמִסְפֵּ֑ד שַׂ֣ק וָאֵ֔פֶר יֻצַּ֖ע לָֽרַבִּֽים׃ 4 וַ֠תָּבוֹאינָה נַעֲר֨וֹת אֶסְתֵּ֤ר וְסָרִיסֶ֙יהָ֙ וַיַּגִּ֣ידוּ לָ֔הּ וַתִּתְחַלְחַ֥ל הַמַּלְכָּ֖ה מְאֹ֑ד וַתִּשְׁלַ֨ח בְּגָדִ֜ים לְהַלְבִּ֣ישׁ אֶֽת־מָרְדֳּכַ֗י וּלְהָסִ֥יר שַׂקּ֛וֹ מֵעָלָ֖יו וְלֹ֥א קִבֵּֽל׃ 5 וַתִּקְרָא֩ אֶסְתֵּ֨ר לַהֲתָ֜ךְ מִסָּרִיסֵ֤י הַמֶּ֙לֶךְ֙ אֲשֶׁ֣ר הֶעֱמִ֣יד לְפָנֶ֔יהָ וַתְּצַוֵּ֖הוּ עַֽל־מָרְדֳּכָ֑י לָדַ֥עַת מַה־זֶּ֖ה וְעַל־מַה־זֶּֽה׃ 6 וַיֵּצֵ֥א הֲתָ֖ךְ אֶֽל־מָרְדֳּכָ֑י אֶל־רְח֣וֹב הָעִ֔יר אֲשֶׁ֖ר לִפְנֵ֥י שַֽׁעַר־הַמֶּֽלֶךְ׃ 7 וַיַּגֶּד־ל֣וֹ מָרְדֳּכַ֔י אֵ֖ת כָּל־אֲשֶׁ֣ר קָרָ֑הוּ וְאֵ֣ת פָּרָשַׁ֣ת הַכֶּ֗סֶף אֲשֶׁ֨ר אָמַ֤ר הָמָן֙ לִ֠שְׁקוֹל עַל־גִּנְזֵ֥י הַמֶּ֛לֶךְ ביהודיים לְאַבְּדָֽם׃ 8 וְאֶת־פַּתְשֶׁ֣גֶן כְּתָֽב־הַ֠דָּת אֲשֶׁר־נִתַּ֨ן בְּשׁוּשָׁ֤ן לְהַשְׁמִידָם֙ נָ֣תַן ל֔וֹ לְהַרְא֥וֹת אֶת־אֶסְתֵּ֖ר וּלְהַגִּ֣יד לָ֑הּ וּלְצַוּ֣וֹת עָלֶ֗יהָ לָב֨וֹא אֶל־הַמֶּ֧לֶךְ לְהִֽתְחַנֶּן־ל֛וֹ וּלְבַקֵּ֥שׁ מִלְּפָנָ֖יו עַל־עַמָּֽהּ׃ 9 וַיָּב֖וֹא הֲתָ֑ךְ וַיַּגֵּ֣ד לְאֶסְתֵּ֔ר אֵ֖ת דִּבְרֵ֥י מָרְדֳּכָֽי׃ 10 וַתֹּ֤אמֶר אֶסְתֵּר֙ לַהֲתָ֔ךְ וַתְּצַוֵּ֖הוּ אֶֽל־מָרְדֳּכָֽי׃ 11 כָּל־עַבְדֵ֣י הַמֶּ֡לֶךְ וְעַם־מְדִינ֨וֹת הַמֶּ֜לֶךְ יֽוֹדְעִ֗ים אֲשֶׁ֣ר כָּל־אִ֣ישׁ וְאִשָּׁ֡ה אֲשֶׁ֣ר יָבֽוֹא־אֶל־הַמֶּלֶךְ֩ אֶל־הֶחָצֵ֨ר הַפְּנִימִ֜ית אֲשֶׁ֣ר לֹֽא־יִקָּרֵ֗א אַחַ֤ת דָּתוֹ֙ לְהָמִ֔ית לְ֠בַד מֵאֲשֶׁ֨ר יֽוֹשִׁיט־ל֥וֹ הַמֶּ֛לֶךְ אֶת־שַׁרְבִ֥יט הַזָּהָ֖ב וְחָיָ֑ה וַאֲנִ֗י לֹ֤א נִקְרֵ֙אתי֙ לָב֣וֹא אֶל־הַמֶּ֔לֶךְ זֶ֖ה שְׁלוֹשִׁ֥ים יֽוֹם׃ 12 וַיַּגִּ֣ידוּ לְמָרְדֳּכָ֔י אֵ֖ת דִּבְרֵ֥י אֶסְתֵּֽר׃   פ
13 וַיֹּ֥אמֶר מָרְדֳּכַ֖י לְהָשִׁ֣יב אֶל־אֶסְתֵּ֑ר אַל־תְּדַמִּ֣י בְנַפְשֵׁ֔ךְ לְהִמָּלֵ֥ט בֵּית־הַמֶּ֖לֶךְ מִכָּל־הַיְּהוּדִֽים׃ 14 כִּ֣י אִם־הַחֲרֵ֣שׁ תַּחֲרִישִׁי֮ בָּעֵ֣ת הַזֹּאת֒ רֶ֣וַח וְהַצָּלָ֞ה יַעֲמ֤וֹד לַיְּהוּדִים֙ מִמָּק֣וֹם אַחֵ֔ר וְאַ֥תְּ וּבֵית־אָבִ֖יךְ תֹּאבֵ֑דוּ וּמִ֣י יוֹדֵ֔עַ אִם־לְעֵ֣ת כָּזֹ֔את הִגַּ֖עַתְּ לַמַּלְכֽוּת׃ 15 וַתֹּ֥אמֶר אֶסְתֵּ֖ר לְהָשִׁ֥יב אֶֽל־מָרְדֳּכָֽי׃ 16 לֵךְ֩ כְּנ֨וֹס אֶת־כָּל־הַיְּהוּדִ֜ים הַֽנִּמְצְאִ֣ים בְּשׁוּשָׁ֗ן וְצ֣וּמוּ עָ֠לַי וְאַל־תֹּאכְל֨וּ וְאַל־תִּשְׁתּ֜וּ שְׁלֹ֤שֶׁת יָמִים֙ לַ֣יְלָה וָי֔וֹם גַּם־אֲנִ֥י וְנַעֲרֹתַ֖י אָצ֣וּם כֵּ֑ן וּבְכֵ֞ן אָב֤וֹא אֶל־הַמֶּ֙לֶךְ֙ אֲשֶׁ֣ר לֹֽא־כַדָּ֔ת וְכַאֲשֶׁ֥ר אָבַ֖דְתִּי אָבָֽדְתִּי׃ 17 וַֽיַּעֲבֹ֖ר מָרְדֳּכָ֑י וַיַּ֕עַשׂ כְּכֹ֛ל אֲשֶׁר־צִוְּתָ֥ה עָלָ֖יו אֶסְתֵּֽר׃   ס