Yiddish
Hebrew
אידיש
1 װי האָט גאָט אין זײַן כּעס פֿאַרװאָלקנט די טאָכטער צִיוֹן! אַראָפּגעװאָרפֿן פֿון הימל צו דער ערד די שײנקײט פֿון ישׂראל, און ניט געדאַכט אָן זײַן פֿוסבענקל אין טאָג פֿון זײַן כּעס! 2 גאָט האָט אומגעבראַכט אָן רחמנות אַלע װוינונגען פֿון יעקבֿ; צעשטערט אין זײַן צאָרן די פֿעסטונגען פֿון טאָכטער יהודה, זײ געבראַכט צו דער ערד; פֿאַרשװעכט דאָס קיניגרײַך און זײַנע האַרן! 3 ער האָט אָפּגעהאַקט מיט גרימצאָרן דעם גאַנצן האָרן פֿון ישׂראל; ער האָט צוריקגעצױגן זײַן רעכטע האַנט פֿון פֿאַרן שׂוֹנא, און געברענט אין יעקבֿ װי אַ פֿלאַמפֿײַער װאָס פֿאַרצערט רונד אַרום. 4 ער האָט געשפּאַנט זײַן בױגן װי אַ שׂוֹנא, זיך געשטעלט מיט זײַן רעכטער האַנט װי אַ פֿײַנט, און געהרגעט אַלע גלוסטיקע פֿון אױג; אין געצעלט פֿון טאָכטער צִיוֹן האָט ער אױסגעגאָסן װי אַ פֿײַער זײַן גרימצאָרן. 5 גאָט איז געװאָרן װי אַ שׂוֹנא, ער האָט אומגעבראַכט ישׂראל; אומגעבראַכט אַלע אירע פּאַלאַצן, צעשטערט זײַנע פֿעסטונגען, און געמערט בײַ טאָכטער יהודה קלאָגעניש און קלאָג. 6 און ער האָט אָפּגעפֿליקט װי אַ גאָרטן זײַן בײַדל, ער האָט צעשטערט זײַן זאַמלאָרט; גאָט האָט געמאַכט פֿאַרגעסן אין צִיוֹן אַ יָום-טובֿ און אַ שבת, און פֿאַראַכט אין זײַן גרימצאָרן דעם מלך און דעם כֹּהן. 7 גאָט האָט פֿאַרלאָזט זײַן מזבח, אַװעקגעװאָרפֿן זײַן הײליקטום; איבערגעענטפֿערט אין האַנט פֿון דעם שׂוֹנאדי מױערן פֿון אירע פּאַלאַצן; זײ האָבן קוֹלות געמאַכט אין גאָטס הױז אַזױ װי אין אַ יָום-טובֿ. 8 גאָט האָט געטראַכט צו צעשטערן די מױער פֿון טאָכטער צִיוֹן; ער האָט געצױגן אַ מעסטשנור, ער האָט ניט אָפּגעהאַלטן זײַן האַנט פֿון אומצוברענגען, און געמאַכט טרױערן די פֿעסטונג און די מױער; אין אײנעם זײַנען זײ פֿאַרשניטן געװאָרן. 9 אײַנגעזונקען אין דער ערד זײַנען אירע טױערן, ער האָט צעשטערט און צעבראָכן אירע ריגלען; איר מלך און אירע האַרן זײַנען צװישן די פֿעלקער, ניטאָ מער קײן תּוֹרה; אַפֿילו אירע נבֿיאים געפֿינען ניט אַ זעונג פֿון גאָט. 10 זײ זיצן אױף דער ערד און שװײַגן, די עלטסטע פֿון טאָכטער צִיוֹן, זײ האָבן אַרױפֿגעטאָן שטױב אױף זײער קאָפּ, זײ האָבן אָנגעגורט זאַק; אַראָפּגעלאָזט זײערע קעפּ צו דער ערד האָבן די יונגפֿרױען פֿון ירושָלַיִם. 11 מײַנע אױגן גײען אױס פֿון טרערן, מײַנע אינגעװײד ברענען, מײַן לעבער איז אױסגעגאָסן אױף דער ערד, אױף דעם בראָך פֿון דער טאָכטער מײַן פֿאָלק; װײַל קלײנע קינדער און זױגעדיקע חלשן אין די גאַסן פֿון שטאָט. 12 זײ זאָגן צו זײערע מוטערס: װוּ איז קאָרן און װײַן? װען זײ חלשן װי דערשלאָגענע אין די גאַסן פֿון שטאָט, װען זײער זעל גיסט זיך אױס אױף דער ברוסט פֿון זײערע מוטערס. 13 װאָס זאָל איך דיר עדותן? װאָס זאָל איך צו דיר גלײַכן, טאָכטער ירושָלַיִם? װאָס זאָל איך פֿאַרגלײַכן צו דיר, און דיך טרײסטן, יונגפֿרױ טאָכטער צִיוֹן? אַז גרױס װי דער ים איז דײַן בראָך – װער קען דיך הײלן? 14 דײַנע נבֿיאים האָבן דיר געזען פֿאַלשקײט און אָפּנאַרעניש, און זײ האָבן ניט אַנטפּלעקט דײַן זינד, אומצוקערן דײַן געפֿאַנגענשאַפֿט; און זײ האָבן דיר געזען נבֿואות פֿון פֿאַלשקײט און פֿאַרפֿירענישן. 15 אַלע פֿאַרבײַגײער פּאַטשן אױף דיר מיט די הענט, זײ שמוצערן, און שאָקלען זײער קאָפּ אױף טאָכטער ירושָלַיִם: איז דאָס די שטאָט װאָס מע האָט גערופֿן די קרױן פֿון שײנקײט, די פֿרײד פֿון דער גאַנצער ערד? 16 געעפֿנט זײער מױל אױף דיר האָבן אַלע דײַנע שָׂונאים; זײ שמוצערן, און קריצן די צײן; זײ זאָגן: מיר האָבן זי אײַנגעשלונגען; פֿאַר װאָר, דאָס איז דער טאָג װאָס מיר האָבן געהאָפֿט אױף אים, מיר האָבן דערגרײכט, מיר האָבן דערלעבט. 17 גאָט האָט געטאָן װאָס ער האָט געטראַכט, ער האָט אױסגעפֿירט זײַן װאָרט װאָס ער האָט אָנגעזאָגט פֿון אַמאָליקע טעג; ער האָט צעשטערט אָן רחמנות, און דערפֿרײט דעם שׂוֹנא איבער דיר, דערהײכט דעם האָרן פֿון דײַנע פֿײַנט. 18 זײער האַרץ האָט געשריען צו גאָט: מױער פֿון טאָכטער צִיוֹן, לאָז רינען טרערן װי אַ טײַך, טאָג און נאַכט; זאָלסט זיך ניט געבן קײן אָפּרו, ניט שטילן זאָל זיך דײַן אױגאַפּל. 19 שטײ אױף, שרײַ אין דער נאַכט, אין אָנהײב פֿון די נאַכטװאַכן; גיס אױס װי װאַסער דײַן האַרץ, פֿאַר דעם פּנים פֿון גאָט; הײב אױף דײַנע הענט צו אים, פֿאַר די נפֿשות פֿון דײַנע קלײנע קינדער װאָס חלשן פֿון הונגער אין אַלע עק גאַסן. 20 זע, גאָט, און קוק װעמען דו האָסט אַזױנס געטאָן! דאַרפֿן װײַבער עסן זײער פֿרוכט, קינדער געצערטלטע? דאַרף געטײט װערן אין הײליקטום פֿון גאָט דער כֹּהן און דער נבֿיא? 21 אױף דער ערד אין די גאַסן ליגן אַלט און יונג; מײַנע מײדלעך און מײַנע בחורים זײַנען געפֿאַלן פֿון שװערד; האָסט געהרגעט אין טאָג פֿון דײַן צאָרן, געשאָכטן אָן רחמנות. 22 האָסט גערופֿן װי אױף אַ יָום-טובֿ מײַנע שרעקענישן פֿון אַרום; און ניט געװען אין טאָג פֿון גאָטס צאָרן קײן אַנטרונענער און געבליבענער; די װאָס איך האָב געצערטלט און אױפֿגעבראַכט זײ האָט מײַן שׂוֹנא פֿאַרלענדט.
עברית
1 אֵיכָה֩ יָעִ֨יב בְּאַפּ֤וֹ אֲדֹנָי֙ אֶת־בַּת־צִיּ֔וֹן הִשְׁלִ֤יךְ מִשָּׁמַ֙יִם֙ אֶ֔רֶץ תִּפְאֶ֖רֶת יִשְׂרָאֵ֑ל וְלֹא־זָכַ֥ר הֲדֹם־רַגְלָ֖יו בְּי֥וֹם אַפּֽוֹ׃   ס 2 בִּלַּ֨ע אֲדֹנָ֜י לא חָמַ֗ל אֵ֚ת כָּל־נְא֣וֹת יַעֲקֹ֔ב הָרַ֧ס בְּעֶבְרָת֛וֹ מִבְצְרֵ֥י בַת־יְהוּדָ֖ה הִגִּ֣יעַ לָאָ֑רֶץ חִלֵּ֥ל מַמְלָכָ֖ה וְשָׂרֶֽיהָ׃   ס 3 גָּדַ֣ע בָּֽחֳרִי אַ֗ף כֹּ֚ל קֶ֣רֶן יִשְׂרָאֵ֔ל הֵשִׁ֥יב אָח֛וֹר יְמִינ֖וֹ מִפְּנֵ֣י אוֹיֵ֑ב וַיִּבְעַ֤ר בְּיַעֲקֹב֙ כְּאֵ֣שׁ לֶֽהָבָ֔ה אָכְלָ֖ה סָבִֽיב׃   ס 4 דָּרַ֨ךְ קַשְׁתּ֜וֹ כְּאוֹיֵ֗ב נִצָּ֤ב יְמִינוֹ֙ כְּצָ֔ר וַֽיַּהֲרֹ֔ג כֹּ֖ל מַחֲמַדֵּי־עָ֑יִן בְּאֹ֙הֶל֙ בַּת־צִיּ֔וֹן שָׁפַ֥ךְ כָּאֵ֖שׁ חֲמָתֽוֹ׃   ס 5 הָיָ֨ה אֲדֹנָ֤י כְּאוֹיֵב֙ בִּלַּ֣ע יִשְׂרָאֵ֔ל בִּלַּע֙ כָּל־אַרְמְנוֹתֶ֔יהָ שִׁחֵ֖ת מִבְצָרָ֑יו וַיֶּ֙רֶב֙ בְּבַת־יְהוּדָ֔ה תַּאֲנִיָּ֖ה וַאֲנִיָּֽה׃   ס 6 וַיַּחְמֹ֤ס כַּגַּן֙ שֻׂכּ֔וֹ שִׁחֵ֖ת מוֹעֲד֑וֹ שִׁכַּ֨ח יְהוָ֤ה בְּצִיּוֹן֙ מוֹעֵ֣ד וְשַׁבָּ֔ת וַיִּנְאַ֥ץ בְּזַֽעַם־אַפּ֖וֹ מֶ֥לֶךְ וְכֹהֵֽן׃   ס 7 זָנַ֨ח אֲדֹנָ֤י מִזְבְּחוֹ֙ נִאֵ֣ר מִקְדָּשׁ֔וֹ הִסְגִּיר֙ בְּיַד־אוֹיֵ֔ב חוֹמֹ֖ת אַרְמְנוֹתֶ֑יהָ ק֛וֹל נָתְנ֥וּ בְּבֵית־יְהוָ֖ה כְּי֥וֹם מוֹעֵֽד׃   ס 8 חָשַׁ֨ב יְהוָ֤ה לְהַשְׁחִית֙ חוֹמַ֣ת בַּת־צִיּ֔וֹן נָ֣טָה קָ֔ו לֹא־הֵשִׁ֥יב יָד֖וֹ מִבַּלֵּ֑עַ וַיּֽ͏ַאֲבֶל־חֵ֥ל וְחוֹמָ֖ה יַחְדָּ֥ו אֻמְלָֽלוּ׃   ס 9 טָבְע֤וּ בָאָ֙רֶץ֙ שְׁעָרֶ֔יהָ אִבַּ֥ד וְשִׁבַּ֖ר בְּרִיחֶ֑יהָ מַלְכָּ֨הּ וְשָׂרֶ֤יהָ בַגּוֹיִם֙ אֵ֣ין תּוֹרָ֔ה גַּם־נְבִיאֶ֕יהָ לֹא־מָצְא֥וּ חָז֖וֹן מֵיְהוָֽה׃   ס 10 יֵשְׁב֨וּ לָאָ֤רֶץ יִדְּמוּ֙ זִקְנֵ֣י בַת־צִיּ֔וֹן הֶֽעֱל֤וּ עָפָר֙ עַל־רֹאשָׁ֔ם חָגְר֖וּ שַׂקִּ֑ים הוֹרִ֤ידוּ לָאָ֙רֶץ֙ רֹאשָׁ֔ן בְּתוּלֹ֖ת יְרוּשָׁלָֽ͏ִם׃   ס 11 כָּל֨וּ בַדְּמָע֤וֹת עֵינַי֙ חֳמַרְמְר֣וּ מֵעַ֔י נִשְׁפַּ֤ךְ לָאָ֙רֶץ֙ כְּבֵדִ֔י עַל־שֶׁ֖בֶר בַּת־עַמִּ֑י בֵּֽעָטֵ֤ף עוֹלֵל֙ וְיוֹנֵ֔ק בִּרְחֹב֖וֹת קִרְיָֽה׃   ס 12 לְאִמֹּתָם֙ יֹֽאמְר֔וּ אַיֵּ֖ה דָּגָ֣ן וָיָ֑יִן בְּהִֽתְעַטְּפָ֤ם כֶּֽחָלָל֙ בִּרְחֹב֣וֹת עִ֔יר בְּהִשְׁתַּפֵּ֣ךְ נַפְשָׁ֔ם אֶל־חֵ֖יק אִמֹּתָֽם׃   ס 13 מָֽה־אֲעִידֵ֞ךְ מָ֣ה אֲדַמֶּה־לָּ֗ךְ הַבַּת֙ יְר֣וּשָׁלִַ֔ם מָ֤ה אַשְׁוֶה־לָּךְ֙ וַאֲנַֽחֲמֵ֔ךְ בְּתוּלַ֖ת בַּת־צִיּ֑וֹן כִּֽי־גָד֥וֹל כַּיָּ֛ם שִׁבְרֵ֖ךְ מִ֥י יִרְפָּא־לָֽךְ׃   ס 14 נְבִיאַ֗יִךְ חָ֤זוּ לָךְ֙ שָׁ֣וְא וְתָפֵ֔ל וְלֹֽא־גִלּ֥וּ עַל־עֲוֺנֵ֖ךְ לְהָשִׁ֣יב שביתך וַיֶּ֣חֱזוּ לָ֔ךְ מַשְׂא֥וֹת שָׁ֖וְא וּמַדּוּחִֽים׃   ס 15 סָֽפְק֨וּ עָלַ֤יִךְ כַּפַּ֙יִם֙ כָּל־עֹ֣בְרֵי דֶ֔רֶךְ שָֽׁרְקוּ֙ וַיָּנִ֣עוּ רֹאשָׁ֔ם עַל־בַּ֖ת יְרוּשָׁלָ֑͏ִם הֲזֹ֣את הָעִ֗יר שֶׁיֹּֽאמְרוּ֙ כְּלִ֣ילַת יֹ֔פִי מָשׂ֖וֹשׂ לְכָל־הָאָֽרֶץ׃   ס 16 פָּצ֨וּ עָלַ֤יִךְ פִּיהֶם֙ כָּל־א֣וֹיְבַ֔יִךְ שָֽׁרְקוּ֙ וַיַּֽחַרְקוּ־שֵׁ֔ן אָמְר֖וּ בִּלָּ֑עְנוּ אַ֣ךְ זֶ֥ה הַיּ֛וֹם שֶׁקִּוִּינֻ֖הוּ מָצָ֥אנוּ רָאִֽינוּ׃   ס 17 עָשָׂ֨ה יְהוָ֜ה אֲשֶׁ֣ר זָמָ֗ם בִּצַּ֤ע אֶמְרָתוֹ֙ אֲשֶׁ֣ר צִוָּ֣ה מִֽימֵי־קֶ֔דֶם הָרַ֖ס וְלֹ֣א חָמָ֑ל וַיְשַׂמַּ֤ח עָלַ֙יִךְ֙ אוֹיֵ֔ב הֵרִ֖ים קֶ֥רֶן צָרָֽיִךְ׃   ס 18 צָעַ֥ק לִבָּ֖ם אֶל־אֲדֹנָ֑י חוֹמַ֣ת בַּת־צִ֠יּוֹן הוֹרִ֨ידִי כַנַּ֤חַל דִּמְעָה֙ יוֹמָ֣ם וָלַ֔יְלָה אַֽל־תִּתְּנִ֤י פוּגַת֙ לָ֔ךְ אַל־תִּדֹּ֖ם בַּת־עֵינֵֽךְ׃   ס 19 ק֣וּמִי רֹ֣נִּי בליל לְרֹאשׁ֙ אַשְׁמֻר֔וֹת שִׁפְכִ֤י כַמַּ֙יִם֙ לִבֵּ֔ךְ נֹ֖כַח פְּנֵ֣י אֲדֹנָ֑י שְׂאִ֧י אֵלָ֣יו כַּפַּ֗יִךְ עַל־נֶ֙פֶשׁ֙ עֽוֹלָלַ֔יִךְ הָעֲטוּפִ֥ים בְּרָעָ֖ב בְּרֹ֥אשׁ כָּל־חוּצֽוֹת׃   ס 20 רְאֵ֤ה יְהוָה֙ וְֽהַבִּ֔יטָה לְמִ֖י עוֹלַ֣לְתָּ כֹּ֑ה אִם־תֹּאכַ֨לְנָה נָשִׁ֤ים פִּרְיָם֙ עֹלֲלֵ֣י טִפֻּחִ֔ים אִם־יֵהָרֵ֛ג בְּמִקְדַּ֥שׁ אֲדֹנָ֖י כֹּהֵ֥ן וְנָבִֽיא׃   ס 21 שָׁכְב֨וּ לָאָ֤רֶץ חוּצוֹת֙ נַ֣עַר וְזָקֵ֔ן בְּתוּלֹתַ֥י וּבַחוּרַ֖י נָפְל֣וּ בֶחָ֑רֶב הָרַ֙גְתָּ֙ בְּי֣וֹם אַפֶּ֔ךָ טָבַ֖חְתָּ לֹ֥א חָמָֽלְתָּ׃   ס 22 תִּקְרָא֩ כְי֨וֹם מוֹעֵ֤ד מְגוּרַי֙ מִסָּבִ֔יב וְלֹ֥א הָיָ֛ה בְּי֥וֹם אַף־יְהוָ֖ה פָּלִ֣יט וְשָׂרִ֑יד אֲשֶׁר־טִפַּ֥חְתִּי וְרִבִּ֖יתִי אֹיְבִ֥י כִלָּֽם׃   פ