Yiddish
Hebrew
אידיש
1 װי איז געבליבן זיצן אַלײן די שטאָט פֿון פֿיל פֿאָלק; געװאָרן װי אַן אַלמנה די פֿירשטין צװישן די אומות; די האַרינטע צװישן די מדינות געװאָרן צו צינדז! 2 װײנען טוט זי װײנען בײַ נאַכט, און איר טרער איז אױף איר באַק; זי האָט ניט קײן טרײסטער פֿון אַלע אירע ליבהאָבער; אַלע אירע גוטע פֿרײַנט האָבן געפֿעלשט אָן איר, זײ זײַנען איר שָׂונאים געװאָרן. 3 יהודה איז אין גלות אַװעק אין פּײַן און אין גרױס קנעכטשאַפֿט;ְ זי זיצט צװישן די פֿעלקער, זי געפֿינט ניט קײן רו; אַלע אירע נאָכיאָגערס האָבן זי דערגרײכט צװישן די ענגענישן. 4 די װעגן פֿון צִיוֹן טרױערן, װײַל ניטאָ די װאָס קומען אױף יָום-טובֿ; אַלע אירע טױערן זײַנען װיסט, אירע כּהנים זיפֿצן, אירע יונגפֿרױען זײַנען פֿאַראומערט, און זי, ביטער איז איר. 5 אירע פֿײַנט זײַנען געװאָרן די קעפּ, אירע שָׂונאים זײַנען אין שַלװה; װאָרום גאָט האָט זי פֿאַראומערט, פֿאַר די פֿיל פֿאַרברעכן אירע; אירע קלײנע קינדער זײַנען אַװעק אין געפֿאַנגענשאַפֿט פֿאַרױס פֿאַרן פֿײַנט. 6 און אַרױס איז פֿון טאָכטער צִיוֹן דער גאַנצער גלאַנץ אירער; אירע האַרן זײַנען געװאָרן װי די הינדן, װאָס געפֿינען ניט קײן פֿיטערונג, און זײ זײַנען געגאַנגען אָן כּוֹח פֿאַר דעם נאָכיאָגער. 7 ירושָלַיִם דערמאָנט זיך אין די טעג פֿון איר פּײַן און אירע װאָגלענישן, אַלע גלוסטיקײטן װאָס זי האָט געהאַט אין די טעג פֿון אַ מאָל. װען איר פֿאָלק איז געפֿאַלן פֿון דער האַנט פֿון פֿײַנט, און זי האָט ניט קײן העלפֿער געהאַט, האָבן די פֿײַנט געקוקט אױף איר, געלאַכט אױף איר אונטערגאַנג. 8 זינד געזינדיקט האָט ירושָלַיִם, דרום איז זי פֿאַר אַן אומרײנער געװאָרן; אַלע װאָס האָבן זי געאַכט, פֿאַראַכטן זי, װײַל זײ האָבן געזען איר שאַנד; יאָ, זי אַלײן טוט זיפֿצן, און קערט זיך אַהינטער. 9 איר אומרײניקײט איז געװען אין אירע ברעגן, זי האָט ניט געדאַכט אָן איר סָוף; דרום האָט זי װוּנדערלעך גענידערט, זי האָט ניט קײן טרײסטער. זע, גאָט, מײַן פּײַן, װאָרום דער שׂוֹנא טוט זיך גרײסן. 10 דער פֿײַנט האָט אױסגעשפּרייט זײַן האַנט אױף אַלע אירע גלוסטיקײטן; װאָרום זי האָט געזען װי די פֿעלקער זײַנען געקומען אין איר הײליקטום, די װאָס דו האָסט באַפֿױלן, זײ זאָלן אין דײַן עדה ניט קומען. 11 דאָס גאַנצע פֿאָלק אירס זיפֿצט, זײ זוכן ברױט; זײערע גלוסטיקײטן האָבן זײ אַװעקגעגעבן פֿאַר שפּײַז, דעם נפֿש צו דערקװיקן. זע, גאָט, און קוק װי נידעריק איך בין געװאָרן. 12 ניט געשען זאָל עס אײַך, אַלע װעגגײער! טוט אַ קוק, און זעט, צי איז דאָ אַ װײטאָג װי מײַן װײטאָג, װאָס איז מיר אָנגעטאָן געװאָרן, װען גאָט האָט מיך פֿאַראומערט, אין טאָג פֿון זײַן גרימצאָרן. 13 פֿון דער הײך האָט ער אַראָפּגעשיקט אַ פֿײַער אין מײַנע בײנער, און זײ באַװעלטיקט; ער האָט פֿאַרשפּרײט אַ נעץ פֿאַר מײַנע פֿיס, ער האָט מיך אַהינטער געקערט; װיסט האָט ער מיך געמאַכט, קראַנק אַ גאַנצן טאָג. 14 פֿאַרקניפּט מיט זײַן האַנט איז דער יאָך פֿון מײַנע זינד; זײ פֿלעכטן זיך, זײ לײגן זיך אַרױף אױף מײַן האַלדז; ער האָט געמאַכט שטרױכלען מײַן כּוֹח; גאָט האָט מיך געגעבן אין הענט, אַז איך קען ניט אױפֿשטײן. 15 גאָט האָט געמאַכט צונישט אַלע מײַנע גיבוֹרים אין מיר; ער האָט גערופֿן אױף מיר אַן אײַנזאַמלונג, צו צעברעכן מײַנע יונגעלײַט; װי אַ קעלטער האָט גאָט געטרעטן, די יונגפֿרױ טאָכטער יהודה. 16 דערױף טו איך װײנען, מײַן אױג, מײַן אױג רינט װאַסער; װאָרום װײַט איז אַ טרײסטער פֿון מיר, װאָס זאָל דערקװיקן מײַן זעל; מײַנע קינדער זײַנען פֿאַרװיסט, װאָרום דער שׂוֹנא האָט איבערגעשטאַרקט. 17 צִיוֹן צעשפּרײט אירע הענט, זי האָט ניט קײן טרײסטער; גאָט האָט באַפֿױלן אַקעגן יעקבֿ רונד אַרום אים זײַנע פֿײַנט; ירושָלַיִם איז געװאָרן פֿאַר אַן אומרײנער צװישן זײ. 18 גאָט איז גערעכט, װאָרום איך האָב װידערשפּעניקט זײַן מױל; הערט, אַלע פֿעלקער, איך בעט אײַך, און זעט צו מײַן װײטאָג: מײַנע בחורים און מײַנע מײדלעך זײַנען אַװעק אין געפֿאַנגענשאַפֿט. 19 איך האָב גערופֿן מײַנע ליבהאָבער, האָבן זײ מיך אָפּגענאַרט; מײַנע כּהנים און מײַנע עלטסטע זײַנען אױסגעגאַנגען אין שטאָט, װען זײ האָבן שפּײַז זיך געזוכט, זײ זאָלן זײער נפֿש דערקװיקן. 20 זע, גאָט, װי מיר איז ענג, מײַנע אינגעװײד ברענען, מײַן האַרץ קערט זיך איבער אין מיר, װײַל װידערשפּעניקן האָב איך װידערשפּעניקט; דרױסן נעמט אַװעק די שװערד, אין הױז איז װי דער טױט. 21 זײ האָבן געהערט װי איך זיפֿץ, אָבער איך האָב ניט קײן טרײסטער; אַלע מײַנע שָׂונאים האָבן געהערט מײַן אומגליק, זײ פֿרײען זיך װאָס דו האָסט דאָס געטאָן ברענג דעם טאָג װאָס דו האָסט אָנגזאָגט, און זאָלן זײ װערן װי איך! 22 זאָל קומען אַל זײער בײז פֿאַר דיר, און טו צו זײ אַזױ װי דו האָסט צו מיר געטאָן, פֿאַר אַלע מײַנע זינד; װאָרום פֿיל זײַנען מײַנע זיפֿצן, און מײַן האַרץ איז קראַנק.
עברית
1 אֵיכָ֣ה יָשְׁבָ֣ה בָדָ֗ד הָעִיר֙ רַבָּ֣תִי עָ֔ם הָיְתָ֖ה כְּאַלְמָנָ֑ה רַּבָּ֣תִי בַגּוֹיִ֗ם שָׂרָ֙תִי֙ בַּמְּדִינ֔וֹת הָיְתָ֖ה לָמַֽס׃   ס 2 בָּכ֨וֹ תִבְכֶּ֜ה בַּלַּ֗יְלָה וְדִמְעָתָהּ֙ עַ֣ל לֶֽחֱיָ֔הּ אֵֽין־לָ֥הּ מְנַחֵ֖ם מִכָּל־אֹהֲבֶ֑יהָ כָּל־רֵעֶ֙יהָ֙ בָּ֣גְדוּ בָ֔הּ הָ֥יוּ לָ֖הּ לְאֹיְבִֽים׃   ס 3 גָּֽלְתָ֨ה יְהוּדָ֤ה מֵעֹ֙נִי֙ וּמֵרֹ֣ב עֲבֹדָ֔ה הִ֚יא יָשְׁבָ֣ה בַגּוֹיִ֔ם לֹ֥א מָצְאָ֖ה מָנ֑וֹחַ כָּל־רֹדְפֶ֥יהָ הִשִּׂיג֖וּהָ בֵּ֥ין הַמְּצָרִֽים׃   ס 4 דַּרְכֵ֨י צִיּ֜וֹן אֲבֵל֗וֹת מִבְּלִי֙ בָּאֵ֣י מוֹעֵ֔ד כָּל־שְׁעָרֶ֙יהָ֙ שֽׁוֹמֵמִ֔ין כֹּהֲנֶ֖יהָ נֶאֱנָחִ֑ים בְּתוּלֹתֶ֥יהָ נּוּג֖וֹת וְהִ֥יא מַר־לָֽהּ׃   ס 5 הָי֨וּ צָרֶ֤יהָ לְרֹאשׁ֙ אֹיְבֶ֣יהָ שָׁל֔וּ כִּֽי־יְהוָ֥ה הוֹגָ֖הּ עַ֣ל רֹב־פְּשָׁעֶ֑יהָ עוֹלָלֶ֛יהָ הָלְכ֥וּ שְׁבִ֖י לִפְנֵי־צָֽר׃   ס 6 וַיֵּצֵ֥א בת־מן־צִיּ֖וֹן כָּל־הֲדָרָ֑הּ הָי֣וּ שָׂרֶ֗יהָ כְּאַיָּלִים֙ לֹא־מָצְא֣וּ מִרְעֶ֔ה וַיֵּלְכ֥וּ בְלֹא־כֹ֖חַ לִפְנֵ֥י רוֹדֵֽף׃   ס 7 זָֽכְרָ֣ה יְרוּשָׁלִַ֗ם יְמֵ֤י עָנְיָהּ֙ וּמְרוּדֶ֔יהָ כֹּ֚ל מַחֲמֻדֶ֔יהָ אֲשֶׁ֥ר הָי֖וּ מִ֣ימֵי קֶ֑דֶם בִּנְפֹ֧ל עַמָּ֣הּ בְּיַד־צָ֗ר וְאֵ֤ין עוֹזֵר֙ לָ֔הּ רָא֣וּהָ צָרִ֔ים שָׂחֲק֖וּ עַ֥ל מִשְׁבַּתֶּֽהָ׃   ס 8 חֵ֤טְא חָֽטְאָה֙ יְר֣וּשָׁלִַ֔ם עַל־כֵּ֖ן לְנִידָ֣ה הָיָ֑תָה כָּֽל־מְכַבְּדֶ֤יהָ הִזִּיל֙וּהָ֙ כִּי־רָא֣וּ עֶרְוָתָ֔הּ גַּם־הִ֥יא נֶאֶנְחָ֖ה וַתָּ֥שָׁב אָחֽוֹר׃   ס 9 טֻמְאָתָ֣הּ בְּשׁוּלֶ֗יהָ לֹ֤א זָֽכְרָה֙ אַחֲרִיתָ֔הּ וַתֵּ֣רֶד פְּלָאִ֔ים אֵ֥ין מְנַחֵ֖ם לָ֑הּ רְאֵ֤ה יְהוָה֙ אֶת־עָנְיִ֔י כִּ֥י הִגְדִּ֖יל אוֹיֵֽב׃   ס 10 יָדוֹ֙ פָּ֣רַשׂ צָ֔ר עַ֖ל כָּל־מַחֲמַדֶּ֑יהָ כִּֽי־רָאֲתָ֤ה גוֹיִם֙ בָּ֣אוּ מִקְדָּשָׁ֔הּ אֲשֶׁ֣ר צִוִּ֔יתָה לֹא־יָבֹ֥אוּ בַקָּהָ֖ל לָֽךְ׃   ס 11 כָּל־עַמָּ֤הּ נֶאֱנָחִים֙ מְבַקְּשִׁ֣ים לֶ֔חֶם נָתְנ֧וּ מחמודיהם בְּאֹ֖כֶל לְהָשִׁ֣יב נָ֑פֶשׁ רְאֵ֤ה יְהוָה֙ וְֽהַבִּ֔יטָה כִּ֥י הָיִ֖יתִי זוֹלֵלָֽה׃   ס 12 ל֣וֹא אֲלֵיכֶם֮ כָּל־עֹ֣בְרֵי דֶרֶךְ֒ הַבִּ֣יטוּ וּרְא֗וּ אִם־יֵ֤שׁ מַכְאוֹב֙ כְּמַכְאֹבִ֔י אֲשֶׁ֥ר עוֹלַ֖ל לִ֑י אֲשֶׁר֙ הוֹגָ֣ה יְהוָ֔ה בְּי֖וֹם חֲר֥וֹן אַפּֽוֹ׃   ס 13 מִמָּר֛וֹם שָֽׁלַח־אֵ֥שׁ בְּעַצְמֹתַ֖י וַיִּרְדֶּ֑נָּה פָּרַ֨שׂ רֶ֤שֶׁת לְרַגְלַי֙ הֱשִׁיבַ֣נִי אָח֔וֹר נְתָנַ֙נִי֙ שֹֽׁמֵמָ֔ה כָּל־הַיּ֖וֹם דָּוָֽה׃   ס 14 נִשְׂקַד֩ עֹ֨ל פְּשָׁעַ֜י בְּיָד֗וֹ יִשְׂתָּֽרְג֛וּ עָל֥וּ עַל־צַוָּארִ֖י הִכְשִׁ֣יל כֹּחִ֑י נְתָנַ֣נִי אֲדֹנָ֔י בִּידֵ֖י לֹא־אוּכַ֥ל קֽוּם׃   ס 15 סִלָּ֨ה כָל־אַבִּירַ֤י אֲדֹנָי֙ בְּקִרְבִּ֔י קָרָ֥א עָלַ֛י מוֹעֵ֖ד לִשְׁבֹּ֣ר בַּחוּרָ֑י גַּ֚ת דָּרַ֣ךְ אֲדֹנָ֔י לִבְתוּלַ֖ת בַּת־יְהוּדָֽה׃   ס 16 עַל־אֵ֣לֶּה אֲנִ֣י בוֹכִיָּ֗ה עֵינִ֤י עֵינִי֙ יֹ֣רְדָה מַּ֔יִם כִּֽי־רָחַ֥ק מִמֶּ֛נִּי מְנַחֵ֖ם מֵשִׁ֣יב נַפְשִׁ֑י הָי֤וּ בָנַי֙ שֽׁוֹמֵמִ֔ים כִּ֥י גָבַ֖ר אוֹיֵֽב׃   ס 17 פֵּֽרְשָׂ֨ה צִיּ֜וֹן בְּיָדֶ֗יהָ אֵ֤ין מְנַחֵם֙ לָ֔הּ צִוָּ֧ה יְהוָ֛ה לְיַעֲקֹ֖ב סְבִיבָ֣יו צָרָ֑יו הָיְתָ֧ה יְרוּשָׁלַ֛͏ִם לְנִדָּ֖ה בֵּינֵיהֶֽם׃   ס 18 צַדִּ֥יק ה֛וּא יְהוָ֖ה כִּ֣י פִ֣יהוּ מָרִ֑יתִי שִׁמְעוּ־נָ֣א כָל־עמים וּרְאוּ֙ מַכְאֹבִ֔י בְּתוּלֹתַ֥י וּבַחוּרַ֖י הָלְכ֥וּ בַשֶּֽׁבִי׃   ס 19 קָרָ֤אתִי לַֽמְאַהֲבַי֙ הֵ֣מָּה רִמּ֔וּנִי כֹּהֲנַ֥י וּזְקֵנַ֖י בָּעִ֣יר גָּוָ֑עוּ כִּֽי־בִקְשׁ֥וּ אֹ֙כֶל֙ לָ֔מוֹ וְיָשִׁ֖יבוּ אֶת־נַפְשָֽׁם׃   ס 20 רְאֵ֨ה יְהוָ֤ה כִּֽי־צַר־לִי֙ מֵעַ֣י חֳמַרְמָ֔רוּ נֶהְפַּ֤ךְ לִבִּי֙ בְּקִרְבִּ֔י כִּ֥י מָר֖וֹ מָרִ֑יתִי מִח֥וּץ שִׁכְּלָה־חֶ֖רֶב בַּבַּ֥יִת כַּמָּֽוֶת׃   ס 21 שָׁמְע֞וּ כִּ֧י נֶאֱנָחָ֣ה אָ֗נִי אֵ֤ין מְנַחֵם֙ לִ֔י כָּל־אֹ֨יְבַ֜י שָׁמְע֤וּ רָֽעָתִי֙ שָׂ֔שׂוּ כִּ֥י אַתָּ֖ה עָשִׂ֑יתָ הֵבֵ֥אתָ יוֹם־קָרָ֖אתָ וְיִֽהְי֥וּ כָמֽוֹנִי׃   ס 22 תָּבֹ֨א כָל־רָעָתָ֤ם לְפָנֶ֙יךָ֙ וְעוֹלֵ֣ל לָ֔מוֹ כַּאֲשֶׁ֥ר עוֹלַ֛לְתָּ לִ֖י עַ֣ל כָּל־פְּשָׁעָ֑י כִּֽי־רַבּ֥וֹת אַנְחֹתַ֖י וְלִבִּ֥י דַוָּֽי׃   פ