אידיש
1
און עס איז געװען אין די טעג װאָס די שוֹפֿטים האָבן געהערשט, איז געװען אַ הונגער אין לאַנד. און אַ מאַן איז געגאַנגען פֿון בית-לֶחֶם-יהודה זיך אױפֿצוהאַלטן אין פֿעלד פֿון מואָבֿ, ער מיט זײַן װײַב און זײַנע צװײ זין.
2
און דער נאָמען פֿון דעם מאַן איז געװען אֶלימֶלֶך, און דער נאָמען פֿון זײַן װײַב נָעֳמי, און דער נאָמען פֿון זײַנע צװײ זין מַכלוֹן און כִּליוֹן – אֶפֿרָתער פֿון בית-לֶחֶם-יהודה. און זײ זײַנען געקומען אין פֿעלד פֿון מואָבֿ, און זײַנען דאָרטן געװען.
3
איז געשטאָרבן אֶלימֶלֶך, נָעמיס מאַן, און זי איז איבערגעבליבן, מיט אירע צװײ זין.
4
און זײ האָבן גענומען מואָבֿער װײַבער: דער נאָמען פֿון אײנער איז געװען עָרפָּה און דער נאָמען פֿון דער צװײטער רות. און זײ זײַנען דאָרטן געזעסן אַרום צען יאָר.
5
און זײ בײדע, מַכלוֹן און כִּליוֹן, זײַנען געשטאָרבן, און די פֿרױ איז געבליבן פֿאַרעלנדט פֿון אירע בײדע קינדער און איר מאַן.
6
און זי איז אױפֿגעשטאַנען מיט אירע שניר, און האָט זיך אומגעקערט פֿון פֿעלד פֿון מואָבֿ, װאָרום זי האָט געהערט אין פֿעלד פֿון מואָבֿ אַז גאָט האָט געדאַכט אָן זײַן פֿאָלק, זײ צו געבן ברױט.
7
און זי איז אַרױס פֿון דעם אָרט װאָס זי איז דאָרטן געװען, און אירע בײדע שניר מיט איר, און זײ זײַנען געגאַנגען אין װעג, כּדי זיך אומצוקערן צום לאַנד יהודה.
8
האָט נָעמי געזאָגט צו אירע בײדע שניר: גײט קערט אײַך אום איטלעכע צו איר מוטערס הױז.
9
זאָל גאָט טאָן מיט אײַך חסד אַזױ װי איר האָט געטאָן מיט די געשטאָרבענע און מיט מיר. זאָל אײַך גאָט געבן איר זאָלט געפֿינען מנוחה איטלעכע אין הױז פֿון איר מאַן. און זי האָט זײ געקושט; און זײ האָבן אױפֿגעהױבן זײער קָול און האָבן געװײנט.
10
און זײ האָבן צו איר געזאָגט: נײן, נײַערט מיר װעלן מיט דיר זיך אומקערן צו דײַן פֿאָלק.
11
האָט נָעמי געזאָגט: קערט אײַך אום, טעכטער מײַנע, צוּ װאָס זאָלט איר גײן מיט מיר? האָב איך דען נאָך זין אין מײַן לײַב, אַז זײ זאָלן אײַך װערן פֿאַר מאַנען?
12
קערט אײַך אום, טעכטער מײַנע, גײט, װאָרום איך בין צו אַלט צו האָבן אַ מאַן; לאָמיך שױן זאָגן, איך האָב אַ האָפֿענונג, איך זאָל נאָך די נאַכט האָבן אַ מאַן, און זאָל אױך געבערן זין,
13
װעט איר דען אױף זײ אױסקוקן ביז זײ װעלן גרױס װערן? װעט איר צוליב זײ בלײַבן זיצן ניט צו נעמען קײן מאַן? נײן, טעכטער מײַנע! װאָרום מיר איז פֿיל ביטערער פֿון אײַך, װײַל גאָטס האַנט איז אױסגעגאַנגען אױף מיר.
14
האָבן זײ אױפֿגעהױבן זײער קָול און האָבן װידער געװײנט. און עָרפָּה האָט זיך צעקושט מיט איר שװיגער, אָבער רות האָט זיך באַהעפֿט אָן איר.
15
האָט זי געזאָגט: זע, דײַן שװעגערין האָט זיך אומגעקערט צו איר פֿאָלק און צו איר גאָט; קער זיך אום נאָך דײַן שװעגערין.
16
האָט רות געזאָגט: זאָלסט מיך ניט בעטן דיך צו פֿאַרלאָזן, זיך אומצוקערן פֿון הינטער דיר, װאָרום װוּהין דו װעסט גײן, װעל איך גײן, און װוּ דו װעסט נעכטיקן, װעל איך נעכטיקן; דײַן פֿאָלק איז מײַן פֿאָלק, און דײַן גאָט איז מײַן גאָט.
17
װוּ דו װעסט שטאַרבן, װעל איך שטאַרבן, און דאָרטן װעל איך באַגראָבן װערן. זאָל מיר גאָט טאָן אַזױ און נאָך מער! נאָר דער טױט װעט פֿאַנאַנדערשײדן צװישן מיר און צװישן דיר.
18
און זי האָט געזען, אַז זי האַלט זיך פֿעסט צו גײן מיט איר, און זי האָט אױפֿגעהערט זי אָפּצורעדן.
19
און זײ זײַנען בײדע געגאַנגען ביז זײ זײַנען געקומען קײן בית-לֶחֶם. און עס איז געװען, װי זײ זײַנען אָנגעקומען קײן בית-לֶחֶם, אַזױ האָט די גאַנצע שטאָט געטומלט מיט זײ, און די װײַבער האָבן געזאָגט: איז דאָס נָעמי?
20
האָט זי צו זײ געזאָגט: איר זאָלט מיך ניט רופֿן נָעמי, רופֿט מיך מָרָה, װאָרום דער אַלמאַכטיקער האָט מיר זײער פֿאַרביטערט.
21
אַ פֿולע בין איך אַרױסגעגאַנגען, און לײדיק האָט מיך גאָט אומגעקערט. נאָך װאָס רופֿט איר מיך נָעמי, אַז גאָט איז מײַן קלעגער געװאָרן, און דער אַלמאַכטיקער האָט מיר שלעכטס געטאָן.
22
אַזױ האָט זיך אומגעקערט נָעמי, און איר שנור רות די מואָבֿערין מיט איר, די װאָס האָט זיך אומגעקערט פֿון דעם פֿעלד פֿון מואָבֿ. און זײ זײַנען אָנגעקומען אין בית-לֶחֶם אין אָנהײב גערשטנשניט.