אידיש
1
איר זאָלט אײַך ניט מאַכן אָפּגעטער, און אַ געשניצטן געץ און אַ זײַלשטײן זאָלט איר אײַך ניט אױפֿשטעלן, און אַ שטײנבילד זאָלט איר ניט שטעלן אין אײַער לאַנד, זיך צו בוקן פֿאַר אים, װאָרום איך בין יהוה אײַער גאָט.
2
מײַנע שבתים זאָלט איר היטן, און פֿאַר מײַן הײליקטום זאָלט איר האָבן אָפּשײַ: איך בין יהוה.
3
אױב איר װעט גײן אין מײַנע חוקים, און היטן מײַנע געבאָט, און זײ טאָן,
4
װעל איך געבן אײַערע רעגנס אין זײער צײַט, און די ערד װעט געבן איר תּבואה, און דער בױם פֿון פֿעלד װעט געבן זײַן פֿרוכט.
5
און דרעשן װעט גרײכן בײַ אײַך ביז האַרבסטן, און האַרבסטן װעט גרײכן ביז זריעה-צײַט; און איר װעט עסן אײַער ברױט צו זאַט, און זיצן אין זיכערקײט אין אײַער לאַנד.
6
און איך װעל געבן שלום אין לאַנד, און איר װעט זיך לײגן, און קײנער װעט ניט שרעקן; און איך װעל אױסראָטן אַ בײזע חיה פֿון לאַנד, און אַ שװערד װעט ניט דורכגײן אין אײַער לאַנד.
7
און איר װעט נאָכיאָגן אײַערע פײַנט, און זײ װעלן פאַלן פֿאַר אײַך דורכן שװערד.
8
און פינף פֿון אײַך װעלן נאָכיאָגן הונדערט, און הונדערט פֿון אײַך װעלן נאָכיאָגן צען טױזנט, און אײַערע פײַנט װעלן פאַלן פֿאַר אײַך דורכן שװערד.
9
און איך װעל זיך קערן צו אײַך, און װעל אײַך פֿרוכפּערן און אײַך מערן, און איך װעל אױפֿשטעלן מײַן בונד מיט אײַך.
10
און איר װעט עסן אַלטע, גאָר אַלטע תּבואה, און איר װעט אַרױסראַמען די אַלטע פֿון װעגן דער נײַער.
11
און איך װעל מאַכן מײַן רואונג צװישן אײַך, און מײַן זעל װעט אײַך ניט פֿאַראומװערדיקן.
12
און איך װעל אומגײן צװישן אײַך, און װעל אײַך זײַן צום גאָט, און איר װעט מיר זײַן צום פֿאָלק.
13
איך בין יהוה אײַער גאָט, װאָס האָב אײַך אַרױסגעצױגן פֿון לאַנד מִצרַיִם פֿון צו זײַן קנעכט צו זײ, און איך האָב צעבראָכן די שטאַנגען פֿון אײַער יאָך, און האָב אײַך געפירט מיט אַן אױפֿגעהױבענעם קאָפּ.
14
אױב אָבער איר װעט ניט צוהערן צו מיר, און װעט ניט טאָן אַלע די דאָזיקע געבאָט,
15
און אױב מײַנע חוקים װעט איר פֿאַראַכטן, און אױב מײַנע געזעצן װעט פֿאַראומװערדיקן אײַער זעל, ניט צו טאָן אַלע מײַנע געבאָט, כּדי איר זאָלט פֿאַרשטערן מײַן בונד,
16
װעל איך אױך טאָן דאָס דאָזיקע צו אײַך: איך װעל אָנזעצן אױף אײַך אַ בהלה – די דער, און קדחת, װאָס מאַכן אױסגײן די אױגן און פֿאַרשמאַכטן די זעל. און איר װעט זײען אײַער זאָמען אומנישט, װאָרום אײַערע פײַנט װעלן עס אױפֿעסן.
17
און איך װעל קערן מײַן פּנים אַקעגן אײַך, און איר װעט געשלאָגן װערן פֿאַר אײַערע פײַנט, און אײַערע שָׂונאים װעלן געװעלטיקן איבער אײַך; און איר װעט לױפֿן װען קײנער יאָגט אײַך ניט.
18
און אױב איר װעט בײַ אַלעם דעם ניט צוהערן צו מיר, װעל איך אײַך זיבן מאָל מער שטראָפֿן פֿאַר אײַערע זינד.
19
און איך װעל צעברעכן אײַער שטאָלצע מאַכט, און װעל מאַכן אײַער הימל אַזױ װי אײַזן, און אײַער ערד אַזױ װי קופּער.
20
און אײַער כּוֹח װעט אַװעקגײן אומנישט, און אײַער ערד װעט ניט געבן איר תּבואה, און דער בױם פֿון לאַנד װעט ניט געבן זײַן פֿרוכט.
21
און אױב איר װעט גײן מיר דערװידער, און װעט ניט װעלן צוהערן צו מיר, װעל איך זיבן מאָל מערן אױף אײַך שלעק, לױט אײַערע זינד.
22
און איך װעל אָנשיקן אױף אײַך די חיה פֿון פֿעלד, און זי װעט אײַך באַרױבן פֿון קינדער, און פֿאַרשנײַדן אײַערע בהמות, און אײַך פֿאַרמינערן; און אײַערע װעגן װעלן פֿאַרװיסט װערן.
23
און אױב איר װעט דערמיט מיר ניט אױסגעמוסרט װערן, און איר װעט גײן מיר דערװידער, װעל איך אױך גײן אײַך דערװידער,
24
און איך אױך װעל אײַך שלאָגן זיבן מאָל פֿאַר אײַערע זינד.
25
און איך װעל ברענגען אױף אײַך אַ שװערד, װאָס װעט זיך נוֹקם זײַן די נקמה פֿון דעם בונד, און איר װעט זיך פֿאַרקלײַבן אין אײַערע שטעט. און איך װעל אָנשיקן אַ מגפה צװישן אײַך, און איר װעט געגעבן װערן אין דער האַנט פֿון דעם פײַנט.
26
אַז איך װעל אײַך צעברעכן דעם אונטערלען פֿון ברױט, װעלן צען װײַבער באַקן אײַער ברױט אין אײן אױװן, און זײ װעלן אָפּברענגען אײַער ברױט אױפֿן װאָג, און איר װעט עסן און ניט זאַט װערן.
27
און אױב איר װעט נאָך דעם ניט צוהערן צו מיר, און איר װעט גײן מיר דערװידער,
28
װעל איך גײן אײַך דערװידער מיט גרימצאָרן, און איך אױך װעל אײַך שטראָפֿן זיבן מאָל פֿאַר אײַערע זינד.
29
און איר װעט עסן דאָס פֿלײש פֿון אײַערע זין, און דאָס פֿלײש פֿון אײַערע טעכטער װעט איר עסן.
30
און איך װעל פֿאַרטיליקן אײַערע במות, און װעל פֿאַרשנײַדן אײַערע זונזײַלן, און אַהינטאָן אײַערע פּגרים אױף די פּגרים פֿון אײַערע געצן, און מײַן זעל װעט אײַך פֿאַראומװערדיקן.
31
און איך װעל מאַכן פֿון אײַערע שטעט אַ חורבן, און װעל פֿאַרװיסטן אײַערע הײליקטומען, און װעל ניט שמעקן אײַערע געשמאַקע ריחות.
32
און איך װעל פֿאַרװיסטן דאָס לאַנד, און אײַערע פײַנט װאָס זיצן דערין, װעלן גאַפֿן איבער איר.
33
און אײַך װעל איך צעשפּרײטן צװישן די פֿעלקער, און איך װעל אַרױסציען נאָך אײַך אַ שװערד, און אײַער לאַנד װעט זײַן אַ װיסטעניש און אײַערע שטעט װעלן זײַן אַ חורבן.
34
דענצמאָל װעט דאָס לאַנד אָפּצאָלן אירע שבתים – אַלע טעג װאָס עס װעט װיסט זײַן, און איר װעט זײַן אין דעם לאַנד פֿון אײַערע פײַנט; דענצמאָל װעט דאָס לאַנד רוען, און באַצאָלן אירע שבתים.
35
אַלע טעג װאָס עס װעט װיסט זײַן, װעט עס רוען װי עס האָט ניט גערוט אין אײַערע שבתים, װען איר זײַט געזעסן דערױף.
36
און די װאָס װעלן בלײַבן פֿון אײַך, װעל איך אַרײַנברענגען אַ שרעקעדיקײט אין זײער האַרצן, אין די לענדער פֿון זײער פײַנט, און זײ װעט נאָכיאָגן דער שאָרך פֿון אַ געטריבענעם בלאַט, און זײ װעלן לױפֿן װי מע לױפֿט פֿון שװערד, און פאַלן װען קײנער יאָגט ניט.
37
און זײ װעלן געשטרױכלט װערן אײנער אָן אַנדערן, אַזױ װי פֿאַרן שװערד, װען קײנער יאָגט ניט; און איר װעט ניט האָבן קײן תּקומה פֿאַר אײַערע פײַנט.
38
און איר װעט אונטערגײן צװישן די פֿעלקער, און דאָס לאַנד פֿון אײַערע פײַנט װעט אײַך אױפֿעסן.
39
און די געבליבענע פֿון אײַך װעלן אײַנגײן פֿאַר זײער זינד אין די לענדער פֿון אײַערע פײַנט; און אױך פֿאַר די זינד פֿון זײערע עלטערן װעלן זײ אײַנגײן אַזױ װי יענע.
40
און זײ װעלן זיך מוֹדה זײַן אױף זײערע זינד, און אױף די זינד פֿון זײערע עלטערן, אין זײער פֿעלשונג, װאָס זײ האָבן געפֿעלשט אָן מיר, און אױך װאָס זײ זײַנען געגאַנגען מיר דערװידער;
41
װאָס דערפֿאַר בין איך אױך זײ געגאַנגען דערװידער, און האָב זײ געבראַכט אין דעם לאַנד פֿון זײערע פײַנט. אױב זײער אומבאַשניטן האַרץ װעט דענצמאָל װערן אונטערטעניק, און זײ װעלן דענצמאָל האָבן אָפּגעצאָלט פֿאַר זײערע זינד,
42
װעל איך זיך דערמאָנען אָן מײַן בונד מיט יעקבן, און אױך אָן מײַן בונד מיט יצחקן, און אױך אָן מײַן בונד מיט אַברהמען װעל איך זיך דערמאָנען, און אָן דעם לאַנד װעל איך זיך דערמאָנען.
43
װאָרום דאָס לאַנד װעט זײַן פֿאַרלאָזן אָן זײ, און װעט אָפּצאָלן אירע שבתים, װען עס װעט זײַן װיסט אָן זײ; און זײ װעלן אָפּצאָלן פֿאַר זײערע זינד; װײַל און באַװײַל מײַנע געזעצן האָבן זײ פֿאַראַכט, און מײַנע חוקים האָט פֿאַראומװערדיקט זײער זעל.
44
אָבער אַפֿילו דענצמאָל, װען זײ װעלן זײַן אין דעם לאַנד פֿון זײערע פײַנט, װעל איך זײ ניט פֿאַראַכטן, און װעל זײ ניט פֿאַראומװערדיקן, זײ צו פֿאַרלענדן, צו פֿאַרשטערן מײַן בונד מיט זײ, װאָרום איך בין יהוה זײער גאָט.
45
און איך װעל זיך דערמאָנען פֿון זײערטװעגן אָן דעם בונד מיט די ערשטע, װאָס איך האָב זײ אַרױסגעצױגן פֿון לאַנד מִצרַיִם פֿאַר די אױגן פֿון די פֿעלקער, זײ צו זײַן צום גאָט: איך בין יהוה.
46
דאָס זײַנען די חוקים און די געזעצן און די לערנונגען װאָס גאָט האָט געגעבן צװישן אים און צװישן די קינדער פֿון ישׂראל אױפֿן באַרג סינַי דורך דער האַנט פֿון משהן.