Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און גאָט האָט גערעדט צו משהן, אַזױ צו זאָגן: 2 רעד צו אַהרֹנען, און צו זײַנע זין, און צו אַלע קינדער פֿון ישׂראל, און זאָלסט זאָגן צו זײ: דאָס איז די זאַך װאָס גאָט האָט באַפֿױלן, אַזױ צו זאָגן: 3 יעטװעדער מאַן פֿון דעם הױז פֿון ישׂראל װאָס װעט שעכטן אַן אָקס, אָדער אַ שעפּס, אָדער אַ ציג, אין לאַגער, אָדער װאָס װעט שעכטן אױסן לאַגער, 4 און צום אײַנגאַנג פֿון אוֹהל-מוֹעד האָט ער עס ניט געבראַכט, מקריבֿ צו זײַן פֿאַר אַ קָרבן צו גאָט, פֿאַרן מִשכּן פֿון גאָט, זאָל עס װי בלוט גערעכנט װערן יענעם מאַן; בלוט האָט ער פֿאַרגאָסן; און יענער מענטש זאָל פֿאַרשניטן װערן פֿון צװישן זײַן פֿאָלק. 5 כּדי די קינדער פֿון ישׂראל זאָלן ברענגען זײערע שלאַכטאָפּפֿער, װאָס זײ שלאַכטן אױפֿן פֿרײַען פֿעלד – זײ זאָלן זי ברענגען צו גאָט, צום אײַנגאַנג פֿון אוֹהל-מוֹעד, צום כֹּהן, און זײ שלאַכטן פֿרידאָפּפֿער צו גאָט. 6 און דער כֹּהן זאָל שפּרענגען דאָס בלוט אױפֿן מזבח פֿון גאָט, בײַם אײַנגאַנג פֿון אוֹהל-מוֹעד, און דעמפֿן דאָס פֿעטס פֿאַר אַ געשמאַקן ריח צו גאָט. 7 און זײ זאָלן מער ניט שלאַכטן זײערע שלאַכטאָפּפֿער צו די שדים, װאָס זײ זײַנען פֿאַרפירט נאָך זײ. אַן אײביק געזעץ זאָל דאָס זײ זײַן אױף זײערע דוֹר-דוֹרות. 8 און זאָלסט זאָגן צו זײ: יעטװעדער מאַן פֿון דעם הױז פֿון ישׂראל, אָדער פֿון דעם פֿרעמדן װאָס װעט זיך אױפֿהאַלטן צװישן זײ, װאָס װעט אױפֿברענגען אַ בראַנדאָפּפֿער אָדער אַ שלאַכטאָפּפֿער, 9 און צום אוֹהל-מוֹעד װעט ער עס ניט ברענגען, דאָס צו מאַכן צו גאָט, יענער מענטש זאָל פֿאַרשניטן װערן פֿון זײַן פֿאָלק. 10 און יעטװעדער מאַן פֿון דעם הױז פֿון ישׂראל, אָדער פֿון דעם פֿרעמדן װאָס האַלט זיך אױף צװישן זײ, װאָס װעט עסן װאָסער עס איז בלוט, װעל איך קערן מײַן פּנים קעגן דעם מענטשן װאָס עסט דאָס בלוט, און איך װעל אים פֿאַרשנײַדן פֿון צװישן זײַן פֿאָלק. 11 װאָרום דאָס לעבן פֿון דעם פֿלײש איז אין דעם בלוט, און איך האָב עס אײַך געגעבן אױפֿן מזבח מכַפּר צו זײַן אױף אײַערע נפשות; װאָרום דאָס איז דאָס בלוט װאָס איז מכַפּר, מיט דעם לעבן װאָס אין אים . 12 דרום זאָג איך צו די קינדער פֿון ישׂראל: קײן נפש פֿון אײַך זאָל ניט עסן בלוט; אױך דער פֿרעמדער װאָס האַלט זיך אױף צװישן אײַך, זאָל ניט עסן בלוט. 13 און יעטװעדער מאַן פֿון די קינדער פֿון ישׂראל, אָדער פֿון דעם פֿרעמדן װאָס האַלט זיך אױף צװישן זײ, װאָס װעט פאַנגען אַ געפאַנג פֿון אַ חיה אָדער אַ פֿױגל װאָס מעג געגעסן װערן, זאָל אױסגיסן זײַן בלוט, און עס צודעקן מיט ערד. 14 װאָרום דאָס לעבן פֿון יעטװעדער פֿלײש – זײַן בלוט דאָס איז זײַן לעבן; דרום זאָג איך צו די קינדער פֿון ישׂראל: דאָס בלוט פֿון קײן פֿלײש זאָלט איר ניט עסן, װאָרום דאָס לעבן פֿון יעטװעדער פֿלײש דאָס איז זײַן בלוט; איטלעכער װאָס עסט עס, זאָל פֿאַרשניטן װערן. 15 און יעטװעדער מענטש װאָס װעט עסן געפאַלנס אָדער פֿאַרצוקטס, סײַ דער אײַנגעבאָרענער, און סײַ דער פֿרעמדער, זאָל װאַשן זײַנע קלײדע, און באָדן זײַן לײַב אין װאַסער, און זײַן אומרײן ביזן אָװנט, און װערן רײן. 16 און אױב ער װעט זײ ניט װאַשן, און זײַן לײַב ניט באָדן, װעט ער טראָגן זײַן זינד.
עברית
1 וַיְדַבֵּ֥ר יְהוָ֖ה אֶל־מֹשֶׁ֥ה לֵּאמֹֽר׃ 2 דַּבֵּ֨ר אֶֽל־אַהֲרֹ֜ן וְאֶל־בָּנָ֗יו וְאֶל֙ כָּל־בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל וְאָמַרְתָּ֖ אֲלֵיהֶ֑ם זֶ֣ה הַדָּבָ֔ר אֲשֶׁר־צִוָּ֥ה יְהוָ֖ה לֵאמֹֽר׃ 3 אִ֥ישׁ אִישׁ֙ מִבֵּ֣ית יִשְׂרָאֵ֔ל אֲשֶׁ֨ר יִשְׁחַ֜ט שׁ֥וֹר אוֹ־כֶ֛שֶׂב אוֹ־עֵ֖ז בַּֽמַּחֲנֶ֑ה א֚וֹ אֲשֶׁ֣ר יִשְׁחַ֔ט מִח֖וּץ לַֽמַּחֲנֶֽה׃ 4 וְאֶל־פֶּ֜תַח אֹ֣הֶל מוֹעֵד֮ לֹ֣א הֱבִיאוֹ֒ לְהַקְרִ֤יב קָרְבָּן֙ לַֽיהוָ֔ה לִפְנֵ֖י מִשְׁכַּ֣ן יְהוָ֑ה דָּ֣ם יֵחָשֵׁ֞ב לָאִ֤ישׁ הַהוּא֙ דָּ֣ם שָׁפָ֔ךְ וְנִכְרַ֛ת הָאִ֥ישׁ הַה֖וּא מִקֶּ֥רֶב עַמּֽוֹ׃ 5 לְמַעַן֩ אֲשֶׁ֨ר יָבִ֜יאוּ בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֗ל אֶֽת־זִבְחֵיהֶם֮ אֲשֶׁ֣ר הֵ֣ם זֹבְחִים֮ עַל־פְּנֵ֣י הַשָּׂדֶה֒ וֽ͏ֶהֱבִיאֻ֣ם לַֽיהוָ֗ה אֶל־פֶּ֛תַח אֹ֥הֶל מוֹעֵ֖ד אֶל־הַכֹּהֵ֑ן וְזָ֨בְח֜וּ זִבְחֵ֧י שְׁלָמִ֛ים לַֽיהוָ֖ה אוֹתָֽם׃ 6 וְזָרַ֨ק הַכֹּהֵ֤ן אֶת־הַדָּם֙ עַל־מִזְבַּ֣ח יְהוָ֔ה פֶּ֖תַח אֹ֣הֶל מוֹעֵ֑ד וְהִקְטִ֣יר הַחֵ֔לֶב לְרֵ֥יחַ נִיחֹ֖חַ לַיהוָֽה׃ 7 וְלֹא־יִזְבְּח֥וּ עוֹד֙ אֶת־זִבְחֵיהֶ֔ם לַשְּׂעִירִ֕ם אֲשֶׁ֛ר הֵ֥ם זֹנִ֖ים אַחֲרֵיהֶ֑ם חֻקַּ֥ת עוֹלָ֛ם תִּֽהְיֶה־זֹּ֥את לָהֶ֖ם לְדֹרֹתָֽם׃ 8 וַאֲלֵהֶ֣ם תֹּאמַ֔ר אִ֥ישׁ אִישׁ֙ מִבֵּ֣ית יִשְׂרָאֵ֔ל וּמִן־הַגֵּ֖ר אֲשֶׁר־יָג֣וּר בְּתוֹכָ֑ם אֲשֶׁר־יַעֲלֶ֥ה עֹלָ֖ה אוֹ־זָֽבַח׃ 9 וְאֶל־פֶּ֜תַח אֹ֤הֶל מוֹעֵד֙ לֹ֣א יְבִיאֶ֔נּוּ לַעֲשׂ֥וֹת אֹת֖וֹ לַיהוָ֑ה וְנִכְרַ֛ת הָאִ֥ישׁ הַה֖וּא מֵעַמָּֽיו׃ 10 וְאִ֨ישׁ אִ֜ישׁ מִבֵּ֣ית יִשְׂרָאֵ֗ל וּמִן־הַגֵּר֙ הַגָּ֣ר בְּתוֹכָ֔ם אֲשֶׁ֥ר יֹאכַ֖ל כָּל־דָּ֑ם וְנָתַתִּ֣י פָנַ֗י בַּנֶּ֙פֶשׁ֙ הָאֹכֶ֣לֶת אֶת־הַדָּ֔ם וְהִכְרַתִּ֥י אֹתָ֖הּ מִקֶּ֥רֶב עַמָּֽהּ׃ 11 כִּ֣י נֶ֣פֶשׁ הַבָּשָׂר֮ בַּדָּ֣ם הִוא֒ וַאֲנִ֞י נְתַתִּ֤יו לָכֶם֙ עַל־הַמִּזְבֵּ֔חַ לְכַפֵּ֖ר עַל־נַפְשֹׁתֵיכֶ֑ם כִּֽי־הַדָּ֥ם ה֖וּא בַּנֶּ֥פֶשׁ יְכַפֵּֽר׃ 12 עַל־כֵּ֤ן אָמַ֙רְתִּי֙ לִבְנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל כָּל־נֶ֥פֶשׁ מִכֶּ֖ם לֹא־תֹ֣אכַל דָּ֑ם וְהַגֵּ֛ר הַגָּ֥ר בְּתוֹכְכֶ֖ם לֹא־יֹ֥אכַל דָּֽם׃   ס 13 וְאִ֨ישׁ אִ֜ישׁ מִבְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֗ל וּמִן־הַגֵּר֙ הַגָּ֣ר בְּתוֹכָ֔ם אֲשֶׁ֨ר יָצ֜וּד צֵ֥יד חַיָּ֛ה אוֹ־ע֖וֹף אֲשֶׁ֣ר יֵאָכֵ֑ל וְשָׁפַךְ֙ אֶת־דָּמ֔וֹ וְכִסָּ֖הוּ בֶּעָפָֽר׃ 14 כִּֽי־נֶ֣פֶשׁ כָּל־בָּשָׂ֗ר דָּמ֣וֹ בְנַפְשׁוֹ֮ הוּא֒ וָֽאֹמַר֙ לִבְנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל דַּ֥ם כָּל־בָּשָׂ֖ר לֹ֣א תֹאכֵ֑לוּ כִּ֣י נֶ֤פֶשׁ כָּל־בָּשָׂר֙ דָּמ֣וֹ הִ֔וא כָּל־אֹכְלָ֖יו יִכָּרֵֽת׃ 15 וְכָל־נֶ֗פֶשׁ אֲשֶׁ֨ר תֹּאכַ֤ל נְבֵלָה֙ וּטְרֵפָ֔ה בָּאֶזְרָ֖ח וּבַגֵּ֑ר וְכִבֶּ֨ס בְּגָדָ֜יו וְרָחַ֥ץ בַּמַּ֛יִם וְטָמֵ֥א עַד־הָעֶ֖רֶב וְטָהֵֽר׃ 16 וְאִם֙ לֹ֣א יְכַבֵּ֔ס וּבְשָׂר֖וֹ לֹ֣א יִרְחָ֑ץ וְנָשָׂ֖א עֲוֺנֽוֹ׃   פ