Yiddish
Hebrew
אידיש
1 פֿאַר װאָר, דינסטצײַט האָט דער מענטש אױף דער ערד, און װי טעג פֿון אַ געדונגענעם זײַנען זײַנע טעג. 2 װי אַ קנעכט װאָס שמאַכט נאָך שאָטן, און װי אַ געדונגענער װאָס האַרט אױף זײַן לױן, 3 אַזױ האָב איך מיר צוגעטײלט געקריגן חדשים פֿון אומגליק, און נעכט פֿון מאַטערניש האָט מען מיר צוגעצײלט. 4 אַז איך לײג זיך, זאָג איך: װען װעל איך אױפֿשטײן? און די נאַכט ציט זיך, און איך װער זאַט מיט װאַרפֿעניש ביזן פֿרימאָרגן. 5 מײַן לײַב איז באַקלײדט מיט װערים און שטיקער ערד, מײַן הױט פּלאַצט און װערט צעקראָכן. 6 מײַנע טעג זײַנען פֿלינקער פֿון אַ װעבשיפֿל, און װערן פֿאַרלענדט אָן אַ האָפֿענונג. 7 געדענק, אַז אַ הױך איז מײַן לעבן, מײַן אױג װעט ניט אָנזען מער גוטס. 8 מיך װעט מער ניט אָנקוקן דאָס אױג פֿון מײַן זעער, דײַנע אױגן זײַנען אױף מיר, און שױן בין איך ניטאָ. 9 פֿאַרלענדט װערט אַ װאָלקן און פֿאַרגײט, אַזױ דער װאָס נידערט אין אונטערערד, װעט ניט אַרױפֿקומען. 10 ער װעט זיך מער ניט אומקערן אין זײַן הױז, און זײַן אָרט װעט אים מער ניט קענען. 11 דרומעך װעל איך ניט פֿאַרמײַדן מײַן מױל, איך װעל רעדן אין דער קלעמעניש פֿון מײַן געמיט, איך װעל קלאָגן אין דער ביטערקײט פֿון מײַן זעל. 12 בין איך אַ ים, אָדער אַ ים-חיה, װאָס דו שטעלסט אַ װאַך איבער מיר? 13 אַז איך זאָג: מײַן בעט װעט מיך טרײסטן, מײַן געלעגער װעט מיטטראָגן מײַן קלאָג, 14 שרעקסטו מיך מיט חלומות, און מיט זעונגען גרױלסטו מיך. 15 און מײַן זעל װיל בעסער דערװאַרגעניש, טױט, אײדער די דאָזיקע בײנער מײַנע. 16 מיר איז נמאס; איך װעל אײביק ניט לעבן, לאָז אָפּ פֿון מיר, װאָרום אַ הױך זײַנען מײַנע טעג. 17 װאָס איז דער מענטש, אַז דו זאָלסט אים גרײסן, און אַז דו זאָלסט לײגן אױף אים דײַן האַרץ, 18 און אים דערמאָנען אַלע פֿרימאָרגן, אַלע רגע אים פּרוּװן? 19 װי לאַנג װעסטו זיך ניט אָפּקערן פֿון מיר? מיך ניט אָפּלאָזן ביז איך שלינג אַראָפּ מײַן שפּײַעכץ? 20 אַז איך זינדיק, װאָס טו איך דיר, היטער פֿון דעם מענטשן? פֿאַר װאָס האָסטו מיך געמאַכט פֿאַר דײַן צילברעט, אַז איך בין געװאָרן זיך אַלײן צו לאַסט? 21 און װאָס פֿאַרגיסטו ניט מײַן פֿאַרברעך, און טוסט ניט אָפּ מײַן זינד? װאָרום אַצונד װעל איך ליגן אין שטױב, און װעסט מיך זוכן, און איך װעל ניט זײַן.
עברית
1 הֲלֹא־צָבָ֣א לֶאֱנ֣וֹשׁ על־אָ֑רֶץ וְכִימֵ֖י שָׂכִ֣יר יָמָֽיו׃ 2 כְּעֶ֥בֶד יִשְׁאַף־צֵ֑ל וּ֝כְשָׂכִ֗יר יְקַוֶּ֥ה פָעֳלֽוֹ׃ 3 כֵּ֤ן הָנְחַ֣לְתִּי לִ֭י יַרְחֵי־שָׁ֑וְא וְלֵיל֥וֹת עָ֝מָ֗ל מִנּוּ־לִֽי׃ 4 אִם־שָׁכַ֗בְתִּי וְאָמַ֗רְתִּי מָתַ֣י אָ֭קוּם וּמִדַּד־עָ֑רֶב וְשָׂבַ֖עְתִּי נְדֻדִ֣ים עֲדֵי־נָֽשֶׁף׃ 5 לָ֘בַ֤שׁ בְּשָׂרִ֣י רִ֭מָּה וגיש עָפָ֑ר עוֹרִ֥י רָ֝גַ֗ע וַיִּמָּאֵֽס׃ 6 יָמַ֣י קַ֭לּוּ מִנִּי־אָ֑רֶג וַ֝יִּכְל֗וּ בְּאֶ֣פֶס תִּקְוָֽה׃ 7 זְ֭כֹר כִּי־ר֣וּחַ חַיָּ֑י לֹא־תָשׁ֥וּב עֵ֝ינִ֗י לִרְא֥וֹת טֽוֹב׃ 8 לֹֽא־תְ֭שׁוּרֵנִי עֵ֣ין רֹ֑אִי עֵינֶ֖יךָ בִּ֣י וְאֵינֶֽנִּי׃ 9 כָּלָ֣ה עָ֭נָן וַיֵּלַ֑ךְ כֵּ֥ן יוֹרֵ֥ד שְׁ֝א֗וֹל לֹ֣א יַעֲלֽ͏ֶה׃ 10 לֹא־יָשׁ֣וּב ע֣וֹד לְבֵית֑וֹ וְלֹא־יַכִּירֶ֖נּוּ ע֣וֹד מְקֹמֽוֹ׃ 11 גַּם־אֲנִי֮ לֹ֤א אֶחֱשָׂ֫ךְ פִּ֥י אֲ‍ֽ֭דַבְּרָה בְּצַ֣ר רוּחִ֑י אָ֝שִׂ֗יחָה בְּמַ֣ר נַפְשִֽׁי׃ 12 הֲ‍ֽיָם־אָ֭נִי אִם־תַּנִּ֑ין כִּֽי־תָשִׂ֖ים עָלַ֣י מִשְׁמָֽר׃ 13 כִּֽי־אָ֭מַרְתִּי תְּנַחֲמֵ֣נִי עַרְשִׂ֑י יִשָּׂ֥א בְ֝שִׂיחִ֗י מִשְׁכָּבִֽי׃ 14 וְחִתַּתַּ֥נִי בַחֲלֹמ֑וֹת וּֽמֵחֶזְיֹנ֥וֹת תְּבַעֲתַֽנִּי׃ 15 וַתִּבְחַ֣ר מַחֲנָ֣ק נַפְשִׁ֑י מָ֝֗וֶת מֵֽעַצְמוֹתָֽי׃ 16 מָ֭אַסְתִּי לֹא־לְעֹלָ֣ם אֶֽחְיֶ֑ה חֲדַ֥ל מִ֝מֶּ֗נִּי כִּי־הֶ֥בֶל יָמָֽי׃ 17 מָֽה־אֱ֭נוֹשׁ כִּ֣י תְגַדְּלֶ֑נּוּ וְכִי־תָשִׁ֖ית אֵלָ֣יו לִבֶּֽךָ׃ 18 וַתִּפְקְדֶ֥נּוּ לִבְקָרִ֑ים לִ֝רְגָעִ֗ים תִּבְחָנֶֽנּוּ׃ 19 כַּ֭מָּה לֹא־תִשְׁעֶ֣ה מִמֶּ֑נִּי לֹֽא־תַ֝רְפֵּ֗נִי עַד־בִּלְעִ֥י רֻקִּֽי׃ 20 חָטָ֡אתִי מָ֤ה אֶפְעַ֨ל לָךְ֮ נֹצֵ֪ר הָאָ֫דָ֥ם לָ֤מָה שַׂמְתַּ֣נִי לְמִפְגָּ֣ע לָ֑ךְ וָאֶהְיֶ֖ה עָלַ֣י לְמַשָּֽׂא׃ 21 וּמֶ֤ה לֹא־תִשָּׂ֣א פִשְׁעִי֮ וְתַעֲבִ֪יר אֶת־עֲוֺ֫נִ֥י כִּֽי־עַ֭תָּה לֶעָפָ֣ר אֶשְׁכָּ֑ב וְשִׁ֖חֲרְתַּ֣נִי וְאֵינֶֽנִּי׃   פ