אידיש
1
און אִיובֿ האָט װידער אױפֿגעהױבן זײַן גערײד, און האָט געזאָגט:
2
אַזױ װי עס לעבט גאָט װאָס האָט צוגענומען מײַן רעכט, און דער אַלמאַכטיקער װאָס האָט פֿאַרביטערט מײַן זעל,
3
אַז אױב כּל-זמן מײַן אָטעם איז אין מיר, און דער הױך פֿון גאָט אין מײַן נאָז,
4
אױב מײַנע ליפּן װעלן רעדן אומרעכט, און אױב מײַן צונג װעט אַרױסלאָזן באַטרוג!
5
חלילה מיר, אַז איך זאָל אײַך געבן גערעכט! ביז איך װעל אױסגײן װעל איך ניט לאָזן אָפּנעמען מײַן ערלעכקײט פֿון מיר.
6
אָן מײַן גערעכטיקײט האַלט איך זיך און װעל זי ניט אָפּלאָזן; מײַן האַרץ האָט פֿון מײַן לעבטאָג אָן מיר ניט פֿאָרצוּװאַרפֿן.
7
זאָל װערן פֿון מײַן פֿײַנט װי פֿון רָשע, און פֿון מײַן קעגנשטײער װי פֿון דעם פֿאַרברעכער!
8
װאָרום װאָס איז די האָפֿענונג פֿון דעם זינדיקן, אַז ער האַװעט, אױב גאָט נעמט אַװעק זײַן זעל?
9
װעט גאָט הערן זײַן געשרײ, אַז אױף אים װעט קומען אַ צרה?
10
צי קען ער זיך קװיקן מיטן אַלמאַכטיקן, רופֿן צו גאָט אין יעטװעדער צײַט?
11
איך װעל אײַך לערנען װעגן דער האַנט פֿון גאָט, װאָס איז בײַם אַלמאַכטיקן װעל איך ניט פֿאַרהױלן.
12
אָט האָט איר אַלע געזען, און פֿאַר װאָס דען פּלױדערט איר נישטיקס?
13
דאָס איז דער חלק פֿון דעם שלעכטן מענטשן בײַ גאָט, און די אַרב װאָס די געװאַלטטוער קריגן פֿון אַלמאַכטיקן.
14
אױב זײַנע קינדער מערן זיך, איז דאָס פֿאַרן שװערד, און זײַנע שפּראָצן װעלן ניט האָבן ברױט צו זאַט.
15
די װאָס בלײַבן פֿון אים װעלן פֿון פּעסט באַגראָבן װערן, און זײַנע אלמנות װעלן צו מאָל ניט באַװײנען.
16
אַז ער זאָל אָנזאַמלען װי שטױב זילבער, און װי לײם אָנגרײטן מלבושים,
17
װעט ער אָנגרײטן, און דער גערעכטער װעט אָנטאָן, און מיטן זילבער װעלן די אומשולדיקע זיך טײלן.
18
ער בױט װי אַ מאָיל זײַן הױז, און װי אַ בײַדל װאָס דער װעכטער מאַכט.
19
ער לײגט זיך אַן עושר, און שױן איז ניטאָ װאָס אױפֿצוקלײַבן, ער עפֿנט זײַנע אױגן, און עס איז ניטאָ.
20
װי װאַסערן יאָגן אים אָן שרעקענישן, איבער נאַכט גנבֿעט אים אַװעק אַ שטורעם.
21
דער מזרח-װינט הײבט אים אױף, אַז ער מוז גײן, און ער שטורעמט אים אַװעק פֿון זײַן אָרט.
22
און ער שלײַדערט אױף אים און דערבאַרימט זיך ניט; לױפֿנדיק װאָלט ער אַנטלאָפֿן פֿון זײַן האַנט.
23
מע פּאַטשט איבער אים די הענט, און מע שמוצערט אױף אים פֿון זײַן אָרט.