Yiddish
Hebrew
אידיש
1 דער מענטש, געבאָרן פֿון אַ פֿרױ, האָט קורצע טעג און זאַט פֿאַרדראָס. 2 װי אַ בלום קומט ער אַרױס און װערט פֿאַרשניטן, און ער אַנטלױפֿט װי אַ שאָטן און באַשטײט ניט. 3 און אױף אַזעלכן האַלטסטו אָפֿן דײַנע אױגן? און מיך װילסטו ברענגען צום משפּט מיט דיר? 4 װער קען מאַכן רײן פֿון אומרײן? קײן אײנער ניט. 5 אױב זײַנע טעג זײַנען צוגעשניטן, די צאָל פֿון זײַנע חדשים איז בײַ דיר, גרענעצן האָסטו אים געמאַכט װאָס ער קען ניט אַריבער, 6 קער זיך אָפּ פֿון אים, כּדי ער זאָל האָבן רו, ביז ער װעט דערפֿילן װי אַ געדונגענער זײַן טאָג. 7 װאָרום פֿאַר אַ בױם איז דאָ אַ האָפֿענונג; אַז ער װערט אָפּגעשניטן, באַנײַט ער זיך װידער, און זײַן שפּראָץ הערט ניט אױף. 8 אַז אַלט אין דער ערד װערט זײַן װאָרצל, און אין שטױב שטאַרבט אָפּ זײַן שטאַם, 9 פֿון רֵיח פֿון װאַסער בליט ער אױף, און לאָזט ריטלעך אַרױס װי אַ פֿלאַנצונג. 10 אָבער אַ מאַן שטאַרבט און פֿאַלט אַװעק, און פֿאַרגאַנגען דער מענטש, און װוּ איז ער? 11 װאַסערן גײען אַװעק פֿון ים, און אַ טײַך װערט אױסגעטריקנט און טרוקן; 12 און דער מענטש לײגט זיך און שטײט ניט אױף; ביז קײן הימל װעט ניט זײַן װעלן זײ זיך ניט אױפֿכאַפּן, און ניט אױפֿװאַכן פֿון זײער שלאָף. 13 װען דו װאָלסט מיך אין אונטערערד באַהאַלטן, מיך פֿאַרבאָרגן ביז דײַן צאָרן װעט אָפּגײן, מיר שטעלן אַ צײַט, און זיך דערמאָנען אָן מיר! – 14 אַז אַ מענטש שטאַרבט, װעט ער דען לעבעדיק װערן? – אַלע טעג פֿון מײַן דינסטצײַט װאָלט איך געהאַרטביז מײַן אורלױב װעט קומען. 15 װאָלסט גערופֿן, און איך װאָלט דיר געענטפֿערט, װען דו װאָלסט געגלוסט צו דעם װערק פֿון דײַנע הענט. 16 אָבער אַצונד צײלסטו מײַנע טריט, װאַרטסט צו מאָל ניט אױף מײַן חטא. 17 פֿאַרחתמעט אין אַ בײַטל איז מײַן פֿאַרברעך, און דו לײגסט נאָך צו צו מײַן זינד. 18 יאָ פֿאַר װאָר, אַ געפֿאַלענער באַרג צעברעקלט זיך, און אַ פֿעלדז װערט פֿאַררוקט פֿון זײַן אָרט; 19 װאַסער צערײַבט שטײנער, אירע פֿלײצונגען שװענקען אַװעק דעם שטױב פֿון דער ערד; אַזױ ברענגסטו אונטער די האָפֿענונג פֿון דעם מענטשן. 20 שטאַרקסט אים אײביק איבער, און ער פֿאַרגײט, פֿאַרענדערסט זײַן פּנים, און שיקסט אים אַװעק. 21 זײַנע קינדער האָבן כּבֿוד, און ער װײס ניט, און זײ װערן צו קלײן, און ער מערקט זײ ניט. 22 נאָר זײַן פֿלײש װײטאָקט אױף אים, און זײַן זעל טרױערט אױף אים.
עברית
1 אָ֭דָם יְל֣וּד אִשָּׁ֑ה קְצַ֥ר יָ֝מִ֗ים וּֽשְׂבַֽע־רֹֽגֶז׃ 2 כְּצִ֣יץ יָ֭צָא וַיִּמָּ֑ל וַיִּבְרַ֥ח כַּ֝צֵּ֗ל וְלֹ֣א יַעֲמֽוֹד׃ 3 אַף־עַל־זֶ֭ה פָּקַ֣חְתָּ עֵינֶ֑ךָ וְאֹ֘תִ֤י תָבִ֖יא בְמִשְׁפָּ֣ט עִמָּֽךְ׃ 4 מִֽי־יִתֵּ֣ן טָ֭הוֹר מִטָּמֵ֗א לֹ֣א אֶחָֽד׃ 5 אִ֥ם חֲרוּצִ֨ים יָמָ֗יו מִֽסְפַּר־חֳדָשָׁ֥יו אִתָּ֑ךְ חקו עָ֝שִׂ֗יתָ וְלֹ֣א יַעֲבֽוֹר׃ 6 שְׁעֵ֣ה מֵעָלָ֣יו וְיֶחְדָּ֑ל עַד־יִ֝רְצֶ֗ה כְּשָׂכִ֥יר יוֹמֽוֹ׃ 7 כִּ֤י יֵ֥שׁ לָעֵ֗ץ תִּ֫קְוָ֥ה אִֽם־יִ֭כָּרֵת וְע֣וֹד יַחֲלִ֑יף וְ֝יֹֽנַקְתּ֗וֹ לֹ֣א תֶחְדָּֽל׃ 8 אִם־יַזְקִ֣ין בָּאָ֣רֶץ שָׁרְשׁ֑וֹ וּ֝בֶעָפָ֗ר יָמ֥וּת גִּזְעֽוֹ׃ 9 מֵרֵ֣יחַ מַ֣יִם יַפְרִ֑חַ וְעָשָׂ֖ה קָצִ֣יר כְּמוֹ־נָֽטַע׃ 10 וְגֶ֣בֶר יָ֭מוּת וַֽיֶּחֱלָ֑שׁ וַיִּגְוַ֖ע אָדָ֣ם וְאַיּֽוֹ׃ 11 אָֽזְלוּ־מַ֭יִם מִנִּי־יָ֑ם וְ֝נָהָ֗ר יֶחֱרַ֥ב וְיָבֵֽשׁ׃ 12 וְאִ֥ישׁ שָׁכַ֗ב וְֽלֹא־יָ֫ק֥וּם עַד־בִּלְתִּ֣י שָׁ֭מַיִם לֹ֣א יָקִ֑יצוּ וְלֹֽא־יֵ֝עֹ֗רוּ מִשְּׁנָתָֽם׃ 13 מִ֤י יִתֵּ֨ן בִּשְׁא֬וֹל תַּצְפִּנֵ֗נִי תַּ֭סְתִּירֵנִי עַד־שׁ֣וּב אַפֶּ֑ךָ תָּ֤שִׁ֥ית לִ֖י חֹ֣ק וְתִזְכְּרֵֽנִי׃ 14 אִם־יָמ֥וּת גֶּ֗בֶר הֲיִ֫חְיֶ֥ה כָּל־יְמֵ֣י צְבָאִ֣י אֲיַחֵ֑ל עַד־בּ֝֗וֹא חֲלִיפָתִֽי׃ 15 תִּ֭קְרָא וְאָנֹכִ֣י אֶֽעֱנֶ֑ךָּ לְֽמַעֲשֵׂ֖ה יָדֶ֣יךָ תִכְסֹֽף׃ 16 כִּֽי־עַ֭תָּה צְעָדַ֣י תִּסְפּ֑וֹר לֹֽא־תִ֝שְׁמ֗וֹר עַל־חַטָּאתִֽי׃ 17 חָתֻ֣ם בִּצְר֣וֹר פִּשְׁעִ֑י וַ֝תִּטְפֹּ֗ל עַל־עֲוֺנִֽי׃ 18 וְ֭אוּלָם הַר־נוֹפֵ֣ל יִבּ֑וֹל וְ֝צ֗וּר יֶעְתַּ֥ק מִמְּקֹמֽוֹ׃ 19 אֲבָנִ֤ים שָׁ֥חֲקוּ מַ֗יִם תִּשְׁטֹֽף־סְפִיחֶ֥יהָ עֲפַר־אָ֑רֶץ וְתִקְוַ֖ת אֱנ֣וֹשׁ הֶאֱבַֽדְתָּ׃ 20 תִּתְקְפֵ֣הוּ לָ֭נֶצַח וַֽיַּהֲלֹ֑ךְ מְשַׁנֶּ֥ה פָ֝נָ֗יו וַֽתְּשַׁלְּחֵֽהוּ׃ 21 יִכְבְּד֣וּ בָ֭נָיו וְלֹ֣א יֵדָ֑ע וְ֝יִצְעֲר֗וּ וְֽלֹא־יָבִ֥ין לָֽמוֹ׃ 22 אַךְ־בְּ֭שָׂרוֹ עָלָ֣יו יִכְאָ֑ב וְ֝נַפְשׁ֗וֹ עָלָ֥יו תֶּאֱבָֽל׃   פ