אידיש
1
פֿאַר דעם געזאַנגמײַסטער, פֿאַר ידותון; פֿון אָסָפֿן אַ מזמור.
2
מײַן קָול איז צו גאָט, און איך שרײַ, מײַן קָול איז צו גאָט, און פֿאַרנעם צו מיר.
3
אין טאָג פֿון מײַן נױט זוך איך גאָט, מײַן האַנט איז אױסגעשטרעקט בײַ נאַכט אָן אױפֿהער, מײַן זעל װיל זיך ניט טרײסטן.
4
אַז איך דערמאָן זיך, גאָט, טו איך ברומען, איך קלאָג, און מײַן געמיט פֿאַרגײט זיך. סֶלָה.
5
דו האַלטסט צו די ברעמען פֿון מײַנע אױגן; איך בין צערודערט און קען ניט רעדן.
6
איך טראַכט אָן די טעג פֿון אַ מאָל, אָן די יאָרן פֿון פֿאַרצײַטן.
7
איך דערמאָן זיך מײַן געזאַנג בײַ נאַכט, איך רעד מיט מײַן האַרצן, און עס פֿאָרשט מײַן גײַסט:
8
װעט אױף אײביק גאָט פֿאַרלאָזן, און װעט מער ניט באַװיליקן װידער?
9
איז אױסגעגאַנגען אױף אײביק זײַן חֶסד? איז דער צוזאָג געענדיקט אױף דָור-דורות?
10
האָט פֿאַרגעסן צו לײַטזעליקן גאָט? צי האָט ער אין צאָרן פֿאַרשלאָסן זײַן רַחמָנות? סֶלָה.
11
און איך זאָג: דאָס איז מײַן װײטאָג, װאָס געביטן האָט זיך די רעכטע האַנט פֿון אױבערשטן.
12
איך דערמאָן די אױפֿטוען פֿון גאָט, יאָ, איך דערמאָן דײַנע װוּנדער פֿון פֿאַרצײַטן.
13
און איך טראַכט אָן אַל דײַן װערק, און אָן דײַנע טוּונגען טו איך קלערן.
14
גאָט, אין הײליקײט איז דײַן װעג; װער איז אַ גרױסער גאָט װי גאָט?
15
דו ביסט דער גאָט װאָס טוט װוּנדער, האָסט געלאָזט װיסן צװישן די פֿעלקער דײַן שטאַרקײט.
16
האָסט אױסגעלײזט מיטן אָרעם דײַן פֿאָלק, די קינדער פֿון יעקבֿ און יוסף. סֶלָה.
17
געזען האָבן דיך די װאַסערן, גאָט, געזען האָבן דיך די װאַסערן, האָבן זײ װײען געקריגן, און געציטערט האָבן די תּהומען.
18
געפֿלײצט װאַסער האָבן די װאָלקנס, אַ קָול האָבן אַרױסגעלאָזט די הימלען, און דײַנע פֿײַלן זײַנען אומגעלאָפֿן.
19
דער קָול פֿון דײַן דונער איז געװען אין דעם װירבל-װינט, בליצן האָבן באַלוכטן די װעלט, געציטערט און געשטורעמט האָט די ערד.
20
דורכן ים איז געװען דײַן װעג, און דײַן שטעג דורך װאַסערן גרױסע, און דײַנע טריט זײַנען ניט געמערקט געװאָרן.
21
האָסט געפֿירט אַזױ װי שאָף דײַן פֿאָלק, דורך דער האַנט פֿון משהן און אַהרֹנען.