אידיש
1
פֿאַר דעם געזאַנגמײַסטער; פֿון די קינדער פֿון קֹרַח; אַ מזמור.
2
הערט דאָס צו, אַלע פֿעלקער, פֿאַרנעמט, אַלע באַװױנער פֿון דער װעלט,
3
סײַ אַזױ מענטשן, סײַ אָנגעזעענע לײַט, רײַך און אָרים אין אײנעם.
4
מײַן מױל װעט רעדן חכמה, און די טראַכטונג פֿון מײַן האַרצן װעט זײַן פֿאַרשטאַנדיקײט.
5
איך װעל נײַגן צו אַ משל מײַן אױער, איך װעל אָנהײבן מיט אַ האַרף מײַן רעטעניש.
6
פֿאַר װאָס זאָל איך מורא האָבן אין די טעג פֿון בײז, װען די זינד פֿון מײַנע טרעטער רינגלט מיך אַרום?
7
די װאָס פֿאַרזיכערן זיך אױף זײער פֿאַרמעג, און מיט זײער גרױס עשירות רימען זײ זיך.
8
ניט אױסקױפֿן אַ ברודער קען אַ מענטש אױסקױפֿן, ניט געבן גאָט אַן אױסלײז פֿאַר זיך;
9
און װי װערדיק עס זאָל זײַן דער אױסקױף פֿאַר זײער זעל, איז אױף אײביק פֿאַרמיטן,
10
מע זאָל שטענדיק אַלץ לעבן, מע זאָל ניט אָנזען די גרוב.
11
װאָרום מע זעט אַז חכמים שטאַרבן, אַזױ װי דער נאַר און דער פֿאַרגרעבטער גײען אונטער, און זײ לאָזן איבער צו אַנדערע זײער פֿאַרמעג.
12
זײ טראַכטן בײַ זיך, זײערע הײַזער זײַנען אױף אײביק, זײערע װױנונגען אױף דָור-דורות; זײ רופֿן לענדער אױף זײערע נעמען.
13
אָבער דער מענטש בלײַבט ניט אין גדוּלה, ער איז געגליכן צו בהמות װאָס װערן פֿאַרשניטן.
14
דאָס איז דער װעג פֿון די װאָס זײַנען בטוח בײַ זיך, און פֿון זײערע נאָכגײער װאָס קװעלן פֿון זײערע רײד. סֶלָה.
15
מע לײגט זײ װי שאָף אין דער אונטערערד, דער טױט טוט זײ פֿיטערן; און אײן פֿרימאָרגן – טרעטן די רעכטפֿאַרטיקע איבער זײ; און זײער געשטאַלט איז פֿאַר דער אונטערערד צום פֿאַרפֿױלן, ניטאָ קײן װױנונג פֿאַר איר.
16
אָבער גאָט װעט אױסלײזן מײַן זעל פֿון דער מאַכט פֿון אונטערערד, װאָרום ער װעט מיך אַרױסנעמען. סֶלָה.
17
זאָלסט ניט מורא האָבן אַז עמעצער װערט אַן עושר, אַז די רײַכקײט פֿון זײַן הױז װערט געמערט,
18
װאָרום בײַ זײַן טױט װעט ער גאָרנישט מיטנעמען, זײַן רײַכקײט װעט ניט נידערן נאָך אים.
19
הגם בײַ זײַן לעבן פֿלעגט ער אײַנרעדן זײַן זעל: מע װעט דיך נאָך לױבן אַז דו װעסט זיך װױלטאָן.
20
זי װעט אָנקומען צו דעם דָור פֿון זײַנע עלטערן, װאָס װעלן אױף אײביק ניט אָנזען דעם שײַן.
21
אַ מענטש אין גדוּלה װאָס פֿאַרשטײט ניט, איז געגליכן צו בהמות װאָס װערן פֿאַרשניטן.