אידיש
1
װױל צו די װאָס זײער װעג איז ערלעך, װאָס גײען אין דער תּורה פֿון גאָט.
2
װױל צו די װאָס היטן זײַנע אָנזאָגן, װאָס זוכן אים מיטן גאַנצן האַרצן,
3
און זײ טוען ניט קײן אומרעכט, זײ גײען אין זײַנע װעגן.
4
האָסט געבאָטן דײַנע באַפֿעלן, זײ אָפּצוהיטן זײער.
5
הלװאי זאָלן פֿעסט זײַן מײַנע װעגן, צו היטן דײַנע געזעצן.
6
דענצמאָל װעל איך זיך ניט שעמען. װען איך קוק אױף אַלע דײַנע געבאָט.
7
איך װעל דיך לױבן מיט רעכטפֿאַרטיקײט פֿון האַרצן, װען איך לערן דײַנע גערעכטע משפּטים.
8
דײַנע געזעצן װעל איך היטן; זאָלסט מיך ניט פֿאַרלאָזן ביז גאָר.
9
מיט װאָס קען אַ יונגער מענטש האַלטן רײן זײַן װעג, צו זײַן אָפּגעהיט לױט דײַן װאָרט?
10
מיט מײַן גאַנצן האַרצן האָב איך דיך געזוכט; לאָז מיך ניט אַװעקבלאָנדזשען פֿון דײַנע געבאָט.
11
אין מײַן האַרצן האָב איך באַהאַלטן דײַן װאָרט, כּדי איך זאָל ניט זינדיקן צו דיר.
12
געלױבט ביסטו, גאָט; לערן מיך דײַנע געזעצן.
13
מיט מײַנע ליפּן האָב איך דערצײלטאַלע משפּטים פֿון דײַן מױל.
14
מיט דעם װעג פֿון דײַנע אָנזאָגן האָב איך מיך געפֿרײטװי מיט אַלע עשירות.
15
איך טראַכט אָן דײַנע באַפֿעלן, און איך קוק אױף דײַנע װעגן.
16
מיט דײַנע געזעצן קװיק איך מיך, איך פֿאַרגעס ניט דײַן װאָרט.
17
באַשער דײַן קנעכט, איך זאָל לעבן, און איך װעל היטן דײַן װאָרט.
18
אַנטפּלעק מײַנע אױגן, איך זאָל זעןדי װוּנדער פֿון דײַן תּורה.
19
אַ פֿרעמדער בין איך אױף דער ערד; ניט פֿאַרבאָרג פֿון מיר דײַנע געבאָט.
20
צעבראָכן איז מײַן זעל פֿון גלוסטענישנאָך דײַנע משפּטים אין יעטװעדער צײַט.
21
שרײַסט אָן אױף די פֿאַרשאָלטענע מוטװיליקע, װאָס בלאָנדזשען אַװעק פֿון דײַנע געבאָט.
22
קײַקל אַראָפּ פֿון מיר שאַנד און בזיון, װאָרום דײַנע אָנזאָגן האָב איך געהיט.
23
הגם האַרן זיצן און רעדן קעגן מיר, טראַכט דײַן קנעכט אָן דײַנע געזעצן,
24
יאָ, דײַנע אָנזאָגן זײַנען מײַן קװיקונג, די עצה-געבער מײַנע.
25
באַהעפֿט צום שטױב איז מײַן זעל; לעב מיך אױף לױט דײַן װאָרט.
26
איך האָב דערצײלט מײַנע װעגן, און דו האָסט מיר געענטפֿערט. לערן מיך דײַנע געזעצן.
27
דעם װעג פֿון דײַנע באַפֿעלן מאַך מיך פֿאַרשטײן, און איך װעל רעדן פֿון דײַנע װוּנדער.
28
מײַן זעל טרערט פֿון קומער; ריכט מיך אױף לױט דײַן װאָרט.
29
דעם װעג פֿון ליגן טו אָפּ פֿון מיר, און מיט דײַן תּורה לײַטזעליק מיך.
30
דעם װעג פֿון אמת האָב איך אױסגעװײלט, דײַנע משפּטים האָב איך געהאַלטן פֿאַר מיר .
31
איך בין באַהעפֿט אָן דײַנע אָנזאָגן; גאָט, זאָלסט מיך ניט פֿאַרשעמען.
32
אין דעם װעג פֿון דײַנע געבאָט טו איך לױפֿן, װאָרום דו דערברײטערסט מײַן האַרץ.
33
לערן מיך, גאָט, דעם װעג פֿון דײַנע געזעצן, און איך װעל אים היטן ביז לעצט.
34
מאַך מיך פֿאַרשטײן, כּדי איך זאָל היטן דײַן תּורה, און זי האַלטן מיטן גאַנצן האַרצן.
35
פֿיר מיך אין דעם שטעג פֿון דײַנע געבאָט, װאָרום נאָך אים האָב איך געגאַרט.
36
נײַג מײַן האַרץ צו דײַנע אָנזאָגן, און ניט צו גײציקײט.
37
נעם אַװעק מײַנע אױגן פֿון קוקן אױף נישטיקײט; אין דײַנע װעגן לעב מיך אױף.
38
זײַ מקיים צו דײַן קנעכט דײַן צוזאָגװאָס צו דײַנע פֿאָרכטער.
39
טו אָפּ מײַן שאַנד װאָס איך שרעק מיך דערפֿאַר, װאָרום דײַנע משפּטים זײַנען גוט.
40
זע, איך האָב געשמאַכט נאָך דײַנע באַפֿעלן; אין דײַן גערעכטיקײט לעב מיך אױף.
41
און זאָלן קומען דײַנע חסדים אױף מיר, גאָט, דײַן הילף לױט דײַן צוזאָג,
42
אַז איך זאָל קענען ענטפֿערן מײַן לעסטערער אַ װאָרט; װאָרום איך האָב מיך פֿאַרזיכערט אױף דײַן װאָרט.
43
און זאָלסט ניט אָפּרײַסן אין גאַנצן פֿון מײַן מױל דאָס װאָרט פֿון אמת, װאָרום אױף דײַנע משפּטים האָב איך געהאַרט.
44
און איך װעל תּמיד היטן דײַן תּורה, אױף אײביק און שטענדיק.
45
און לאָמיך אומגײן אין דערברײטערנישװאָרום דײַנע באַפֿעלן האָב איך געזוכט.
46
און איך װעל רעדן פֿון דײַנע אָנזאָגן פֿאַר מלכים, און איך װעל מיך ניט שעמען.
47
און איך װעל מיך קװיקן מיט דײַנע געבאָטװאָס איך האָב ליב.
48
און איך װעל אױפֿהײבן מײַנע הענט צו דײַנע געבאָט װאָס איך האָב ליב, און איך װעל טראַכטן אָן דײַנע געזעצן.
49
געדענק דאָס װאָרט צו דײַן קנעכט, װעדליק דו האָסט מיך געמאַכט האָפֿן.
50
דאָס איז מײַן טרײסט אין מײַן פּײַן, װאָס דײַן צוזאָג לעבט מיך אױף.
51
די מוטװיליקע האָבן געשפּעט פֿון מיר זײער – פֿון דײַן תּורה האָב איך זיך ניט אָפּגענײַגט.
52
איך האָב געדאַכט, גאָט, אָן דײַנע משפּטים פֿון אײביק אָן, און איך האָב מיך געטרײסט.
53
אַ ברענעדיקער צאָרן האָט מיך אָנגענומען, פֿון װעגן די רשָעים װאָס פֿאַרלאָזן דײַן תּורה.
54
געזאַנגען זײַנען מיר געװען דײַנע געזעצןאין הױז פֿון מײַן פֿאַרפֿרעמדטקײט.
55
איך האָב דערמאָנט בײַ נאַכט דײַן נאָמען, גאָט, און איך האָב געהיט דײַן תּורה.
56
דאָס האָב איך געהאַט: װאָס איך האָב געהאַלטן דײַנע באַפֿעלן.
57
מײַן טײל, גאָט, האָב איך געזאָגט, איז צו היטן דײַנע װערטער.
58
איך האָב געבעטן בײַ דיר מיטן גאַנצן האַרצן: לײַטזעליק מיך לױט דײַן צוזאָג.
59
איך האָב באַרעכנט מײַנע װעגן, און געקערט מײַנע פֿיס צו דײַנע אָנזאָגן.
60
איך האָב זיך געאײַלט און ניט געזאַמטצו היטן דײַנע געבאָט.
61
די שטריק פֿון די רשָעים האָבן מיך אַרומגעקניפּט – דײַן תּורה האָב איך ניט פֿאַרגעסן.
62
האַלבע נאַכט שטײ איך אױף דיר צו דאַנקעןפֿאַר דײַנע גערעכטע משפּטים.
63
אַ חבֿר בין איך צו אַלע װאָס פֿאָרכטן דיך, און צו די װאָס היטן דײַנע באַפֿעלן.
64
דײַן חֶסד, גאָט, איז פֿול די ערד; לערן מיך דײַנע געזעצן.
65
האָסט געטאָן גוטס מיט דײַן קנעכט, גאָט, לױט דײַן װאָרט.
66
װױלפֿאַרשטאַנדיקײט און װיסן לערן מיך, װאָרום איך גלױב אין דײַנע געבאָט.
67
אײדער איך האָב געליטן פֿלעג איך פֿאַרזען, אָבער אַצונד טו איך היטן דײַן װאָרט.
68
אַ גוטער ביסטו און אַ באַגיטיקער; לערן מיך דײַנע געזעצן.
69
די מוטװיליקע האָבן אָנגעשמירט אױף מיר ליגן; איך היט מיטן גאַנצן האַרצן דײַנע באַפֿעלן.
70
פֿאַרשטאָפּט װי פֿעטס איז זײער האַרץ; איך האָב מיך געקװיקט מיט דײַן תּורה.
71
װױל איז צו מיר װאָס איך בין געפּײַניקט געװאָרן, כּדי איך זאָל לערנען דײַנע געזעצן.
72
מיר איז בעסער די תּורה פֿון דײַן מױלאײדער טױזנטן גאָלד און זילבער.
73
דײַנע הענט האָבן מיך געשאַפֿן און מיך געפֿורעמט; מאַך מיך פֿאַרשטײן, כּדי איך זאָל לערנען דײַנע געבאָט.
74
דײַנע פֿאָרכטער װעלן מיך זען און זיך פֿרײען, װאָרום אױף דײַן װאָרט האָב איך געהאַרט.
75
איך װײס, גאָט, אַז גערעכט זײַנען דײַנע משפּטים, און אױס טרײַשאַפֿט האָסטו מיך געפּײַניקט.
76
זאָל זײַן, איך בעט דיך, דײַן חֶסד מיך צו טרײסטן, אַזױ װי דײַן צוזאָג צו דײַן קנעכט.
77
זאָל קומען אױף מיר דײַן דערבאַרימונג, כּדי איך זאָל לעבן, װאָרום דײַן תּורה איז מײַן קװיקונג.
78
זאָלן פֿאַרשעמט װערן די מוטװיליקע, װײַל זײ האָבן מיך געקריװדעט אומנישט; איך װעל טראַכטן אָן דײַנע באַפֿעלן.
79
זאָלן זיך קערן צו מיר די װאָס פֿאָרכטן דיך, און די װאָס װײסן דײַנע אָנזאָגן.
80
זאָל מײַן האַרץ זײַן גאַנץ אין דײַנע געזעצן, כּדי איך זאָל ניט פֿאַרשעמט װערן.
81
מײַן זעל גײט אױס נאָך דײַן הילף, אױף דײַן װאָרט טו איך האַרן.
82
מײַנע אױגן גײען אױס נאָך דײַן צוזאָג, אַזױ צו זאָגן: װען װעסטו מיך טרײסטן?
83
הגם איך בין געװאָרן װי אַ לאָגל אין רױך, האָב איך דײַנע געזעצן ניט פֿאַרגעסן.
84
װי פֿיל זײַנען די טעג פֿון דײַן קנעכט? װען װעסטו אַ משפּט טאָן אױף מײַנע נאָכיאָגער?
85
די מוטװיליקע האָבן מיר געגראָבן גריבער, װאָס איז ניט לױט דײַן תּורה.
86
אַלע דײַנע געבאָט זײַנען װאָרהאַפֿטיק; אומנישט האָבן זײ מיך גערודפֿט; העלף מיך.
87
זײ האָבן מיך שיר פֿאַרלענדט אױף דער ערד, אָבער איך האָב ניט פֿאַרלאָזן דײַנע באַפֿעלן.
88
לעב מיך אױף לױט דײַן חֶסד, און איך װעל היטן דעם אָנזאָג פֿון דײַן מױל.
89
אױף אײביק, גאָט, באַשטײט דײַן װאָרט אין הימל.
90
אױף דָור-דורות איז דײַן טרײַשאַפֿט; האָסט באַפֿעסטיקט די ערד, און זי שטײט.
91
לױט דײַנע געזעצן שטײען זײ הײַנט, װאָרום אַלע זאַכן זײַנען דײַנע קנעכט.
92
װען ניט דײַן תּורה איז מײַן קװיקונג, װאָלט איך אונטערגעגאַנגען אין מײַן פּײַן.
93
איך װעל אײביק ניט פֿאַרגעסן דײַנע באַפֿעלן, װאָרום מיט זײ האָסטו מיך אױפֿגעלעבט.
94
דײַנער בין איך, העלף מיך, װאָרום דײַנע באַפֿעלן האָב איך געפֿאָרשט.
95
די רשָעים האָבן אױסגעקוקט אױף מיר, מיך אונטערצוברענגען; איך קליג מיך אין דײַנע אָנזאָגן.
96
צו יעטװעדער שטרעבונג האָב איך געזען אַן ענד – דײַנע געבאָט זײַנען ברײט ביז גאָר.
97
װי ליב איך האָב דײַן תּורה! אַ גאַנצן טאָג איז זי מײַן טראַכטונג.
98
קליגער פֿון מײַנע פֿײַנט מאַכן מיך דײַנע געבאָט, װאָרום זײ זײַנען אײביק בײַ מיר.
99
פֿון אַלע מײַנע לערער בין איך פֿאַרשטאַנדיקער, װאָרום דײַנע אָנזאָגן זײַנען מײַן טראַכטונג.
100
מער פֿון זקנים פֿאַרשטײ איך, װײַל דײַנע באַפֿעלן האָב איך געהאַלטן.
101
פֿון יעטװעדער בײזן װעג פֿאַרמײַד איך מײַנע פֿיס, כּדי איך זאָל היטן דײַן װאָרט.
102
פֿון דײַנע געזעצן האָב איך ניט אָפּגעקערט, װאָרום דו האָסט מיך געלערנט.
103
װי זיס זײַנען דײַנע װערטער צו מײַן גומען, מער פֿון האָניק פֿאַר מײַן מױל!
104
פֿון דײַנע באַפֿעלן װער איך פֿאַרשטאַנדיק, דרום האָב איך פֿײַנט יעטװעדער װעג פֿון ליגן.
105
אַ ליכט פֿאַר מײַן פֿוס איז דײַן װאָרט, און אַ ליכטיקײט פֿאַר מײַן שטעג.
106
איך האָב געשװאָרן, און האָב מקיים געװען, צו היטן דײַנע גערעכטע משפּטים.
107
איך בין געדריקט ביז גאָר, גאָט, לעב מיך אױף לױט דײַן װאָרט.
108
די פֿרײַגאָבן פֿון מײַן מױל באַװיליק, איך בעט דיך, גאָט, און דײַנע משפּטים לערן מיך.
109
מײַן נפֿש איז תּמיד אין מײַן האַנט, אָבער דײַן תּורה האָב איך ניט פֿאַרגעסן.
110
די רשָעים האָבן מיר אַ פּאַסטקע געשטעלט, אָבער פֿון דײַנע באַפֿעלן האָב איך ניט אַװעקגעבלאָנדזשעט.
111
איך האָב געמאַכט דײַנע אָנזאָגן פֿאַר מײַן אײביקער אַרב, װאָרום זײ זײַנען די פֿרײד פֿון מײַן האַרצן.
112
איך האָב גענײַגט מײַן האַרץ צו טאָן דײַנע געזעצןתּמיד ביז לעצט.
113
צװײפֿלער האָב איך פֿײַנט, נאָר דײַן תּורה האָב איך ליב.
114
מײַן פֿאַרבאָרגעניש און מײַן שילד ביסטו, אױף דײַן װאָרט טו איך האַרן.
115
קערט אײַך אָפּ פֿון מיר, איר שלעכטסטוער, כּדי איך זאָל היטן די געבאָט פֿון מײַן גאָט.
116
האַלט מיך אױף לױט דײַן צוזאָג, כּדי איך זאָל לעבן, און לאָז מיך ניט פֿאַרשעמט װערן אין מײַן האָפֿענונג.
117
לען מיך אונטער, און לאָמיך געהאָלפֿן װערן, און איך װעל מיך תּמיד פֿאַרנעמען מיט דײַנע געזעצן.
118
פֿאַראַכטסט אַלע װאָס בלאָנדזשען אַװעק פֿון דײַנע געזעצן, װאָרום אומזיסט איז זײער אָפּנאַרעניש.
119
װי פּסולת שאַפֿסטו אָפּ אַלע רשָעים פֿון דער ערד, דרום האָב איך ליב דײַנע אָנזאָגן.
120
מײַן לײַב שױדערט פֿון אַנגסט פֿאַר דיר, און פֿאַר דײַנע משפּטים האָב איך מורא.
121
איך האָב געטאָן רעכט און גערעכטיקײט; זאָלסט מיך ניט איבערלאָזן צו מײַנע דריקער.
122
שטעל זיך אײַן פֿאַר דײַן קנעכט צום גוטן, אַז מיך זאָלן ניט דריקן די מוטװיליקע.
123
מײַנע אױגן גײען אױס נאָך דײַן הילף, און נאָך דעם װאָרט פֿון דײַן גערעכטיקײט.
124
טו מיט דײַן קנעכט לױט דײַן חֶסד, און דײַנע געזעצן לערן מיך.
125
דײַן קנעכט בין איך; מאַך מיך פֿאַרשטײן, כּדי איך זאָל װיסן דײַנע אָנזאָגן.
126
עס איז צײַט פֿאַר גאָט צו טאָן; זײ האָבן פֿאַרשטערט דײַן תּורה.
127
פֿאַר װאָר, איך האָב ליב דײַנע געבאָט, מער פֿון גאָלד און פֿון גינגאָלד.
128
דרום האַלט איך פֿאַר ריכטיק אַלע כּלערלײ באַפֿעלן; יעטװעדער װעג פֿון ליגן האָב איך פֿײַנט.
129
װוּנדערלעך זײַנען דײַנע אָנזאָגן, דרום היט זײ מײַן זעל.
130
די אַנטפּלעקונג פֿון דײַנע װערטער מאַכט ליכטיק, זי מאַכט פֿאַרשטאַנדיק דעם נאַרן.
131
איך האָב אױפֿגעשפּאַרט מײַן מױל און געלעכצט, װאָרום נאָך דײַנע געבאָט האָב איך געגאַרט.
132
קער זיך צו מיר, און לײַטזעליק מיך, װי עס איז רעכט צו די װאָס האָבן ליב דײַן נאָמען.
133
פֿעסטיק מײַנע טריט מיט דײַן װאָרט, און לאָז ניט געװעלטיקן איבער מיר קײן אומרעכט.
134
לײז מיך אױס פֿון דער דריקונג פֿון מענטשן, כּדי איך זאָל היטן דײַנע באַפֿעלן.
135
דערלײַכט דײַן פּנים אױף דײַן קנעכט, און לערן מיך דײַנע געזעצן.
136
בעכן װאַסער האָבן פֿאַרגאָסן מײַנע אױגן, איבער די װאָס האָבן ניט געהיט דײַן תּורה.
137
גערעכט ביסטו, גאָט, און רעכטפֿאַרטיק זײַנען דײַנע משפּטים.
138
האָסט באַפֿױלן מיט גערעכטיקײט דײַנע אָנזאָגן, און מיט געטרײַשאַפֿט ביז גאָר.
139
מיך האָט אומגעבראַכט מײַן ערגערנישװײַל מײַנע פֿײַנט האָבן פֿאַרגעסן דײַנע װערטער.
140
געלײַטערט איז דײַן װאָרט ביז גאָר, און דײַן קנעכט האָט עס ליב.
141
קלײן בין איך און פֿאַראַכט – דײַנע באַפֿעלן האָב איך ניט פֿאַרגעסן.
142
דײַן גערעכטיקײט איז אײביק גערעכט, און דײַן תּורה איז אמת.
143
נױט און אַנגסט האָבן מיך געטראָפֿן – דײַנע געבאָט זײַנען מײַנע קװיקונגען.
144
גערעכט זײַנען דײַנע אָנזאָגן אױף אײביק; מאַך מיך פֿאַרשטײן, כּדי איך זאָל לעבן.
145
איך האָב גערופֿן מיטן גאַנצן האַרצן; ענטפֿער מיר, גאָט; דײַנע געזעצן װעל איך האַלטן.
146
איך רוף דיך, העלף מיך, און איך װעל היטן דײַנע אָנזאָגן.
147
איך האָב מיך געפֿעדערט באַגינען און געשריִען; אױף דײַן װאָרט האָב איך געהאַרט.
148
מײַנע אױגן זײַנען פֿאַרױסגעלאָפֿן די נאַכטװאַכן, צו טראַכטן אָן דײַן װאָרט.
149
הער צו מײַן קָול לױט דײַן חֶסד, גאָט, לעב מיך אױף אַזױ װי דײַן שטײגער.
150
עס גענענען די װאָס יאָגן זיך נאָך שענדלעכקײט; פֿון דײַן תּורה זײַנען זײ װײַט.
151
דו ביסט נאָנט, גאָט, און אַלע דײַנע געבאָט זײַנען אמת.
152
פֿון לאַנג אָן האָב איך געװוּסט פֿון דײַנע אָנזאָגן, אַז דו האָסט זײ אױף אײביק געגרונטפֿעסט.
153
זע מײַן פּײַן, און דערלײז מיך, װאָרום דײַן תּורה האָב איך ניט פֿאַרגעסן.
154
קריג מײַן קריג, און לײז מיך אױס, לױט דײַן צוזאָג לעב מיך אױף.
155
װײַט איז פֿון רשָעים הילף, װײַל דײַנע געזעצן זוכן זײ ניט.
156
דײַן דערבאַרימונג איז גרױס, גאָט; לעב מיך אױף אַזױ װי דײַן שטײגער.
157
פֿיל זײַנען מײַנע נאָכיאָגער און מײַנע דריקער – פֿון דײַנע אָנזאָגן האָב איך זיך ניט אָפּגענײַגט.
158
איך האָב געזען די פֿעלשער און זיך געקריגט מיט זײ, װאָס זײ האָבן דײַן װאָרט ניט געהיט.
159
זע אַז דײַנע באַפֿעלן האָב איך ליב; גאָט, לעב מיך אױף לױט דײַן חֶסד.
160
דער עיקר פֿון דײַן װאָרט איז אמת, און אױף אײביק איז אַל דײַן גערעכטער משפּט.
161
האַרן האָבן מיך גערודפֿט פֿאַר אומזיסט, אָבער פֿאַר דײַנע װערטער האָט געאַנגסט מײַן האַרץ.
162
איך פֿרײ זיך איבער דײַן װאָרט, װי אײנער װאָס געפֿינט אַ סך רױב.
163
ליגן האָב איך פֿײַנט און פֿאַראומװערדיק, דײַן תּורה האָב איך ליב.
164
זיבן מאָל אַ טאָג לױב איך דיךפֿאַר דײַנע גערעכטע משפּטים.
165
גרױס פֿריד איז פֿאַר די ליבהאָבער פֿון דײַן תּורה, און ניטאָ פֿאַר זײ קײן שטרױכלונג.
166
איך האָב אױסגעקוקט אױף דײַן הילף, גאָט, און דײַנע געבאָט האָב איך געטאָן.
167
מײַן זעל האָט געהיט דײַנע אָנזאָגן, און איך האָב זײ ליב זײער.
168
איך האָב געהיט דײַנע באַפֿעלן און דײַנע אָנזאָגן, װאָרום אַלע מײַנע װעגן זײַנען פֿאַר דיר.
169
זאָל גענענען מײַן געשרײ פֿאַר דיר, גאָט; מאַך מיך פֿאַרשטײן, לױט דײַן װאָרט.
170
זאָל קומען מײַן געבעט פֿאַר דיר; זײַ מיך מציל לױט דײַן צוזאָג.
171
מײַנע ליפּן װעלן שטראָמען מיט לױב, אַז דו װעסט מיך לערנען דײַנע געזעצן.
172
מײַן צונג װעט זינגען דײַן װאָרט, װאָרום אַלע דײַנע געבאָט זײַנען גערעכטיקײט.
173
זאָל דײַן האַנט זײַן מיר צו הילף, װאָרום דײַנע באַפֿעלן האָב איך אױסדערװײלט.
174
איך האָב געשמאַכט נאָך דײַן ישועה, גאָט, און דײַן תּורה איז מײַן קװיקונג.
175
זאָל לעבן מײַן זעל, און דיך לױבן, און זאָלן דײַנע משפּטים מיך העלפֿן.
176
איך האָב געבלאָנדזשעט װי אַ פֿאַרלאָרענע שאָף; זוך אױף דײַן קנעכט, װאָרום דײַנע געבאָט האָב איך ניט פֿאַרגעסן.