Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און אַצונד, צו אײַך איז דערדאָזיקער אָנזאָג, איר כֹּהנים: 2 אױב איר װעט ניט צוהערן, און אױב איר װעט ניט אַרײַננעמען אין האַרצן, צו געבן כּבֿוד צו מײַן נאָמען, זאָגט גאָט פֿון צבֿאוֹת, װעל איך אָנשיקן אױף אײַך אַ קללה, און איך װעל פֿאַרשילטן אײַערע גערעטענישן, יאָ, איך טו זײ פֿאַרשילטן, װײַל איר נעמט ניט צום האַרצן. 3 זעט, איך װעל אָנשרײַען בײַ אײַך אױף דער זריעה; און איך װעל צעשיטן מיסט אױף אײַערע פּנימער, דעם מיסט פֿון אײַערע יָום-טובֿ-קרבנות; און מע װעט אײַך אַװעקטראָגן מיט אים. 4 און איר װעט װיסן אַז איך האָב אײַך געשיקט דעם דאָזיקן אָנזאָג, כּדי מײַן בונד זאָל בלײַבן מיט לֵוִי, זאָגט גאָט פֿון צבֿאוֹת. 5 מײַן בונד איז מיט אים געװען אױף לעבן און פֿריד, און איך האָב זײ אים געגעבן, אױף מוֹרא, און ער האָט פֿאַר מיר מוֹרא געהאַט, און פֿאַר מײַן נאָמען האָט ער געאַנגסט. 6 די תּוֹרה פֿון אמת איז געװען אין זײַן מױל, און קײן אומרעכט האָט זיך ניט געפֿונען אױף זײַנע ליפּן; אין פֿריד און אין רעכטפֿאַרטיקײט איז ער מיט מיר געגאַנגען, און פֿיל האָט ער אָפּגעקערט פֿון זינד. 7 װאָרום די ליפּן פֿון כֹּהן דאַרפֿן היטן קענשאַפֿט, און די תּוֹרה דאַרף מען זוכן פֿון זײַן מױל, װײַל דער שליח פֿון גאָט פֿון צבֿאוֹת איז ער. 8 אָבער איר האָט זיך אָפּגעקערט פֿון װעג, איר האָט געמאַכט שטרױכלען פֿיל אין דער תּוֹרה, איר האָט פֿאַרדאָרבן דעם בונד פֿון לֵוִי, זאָגט גאָט פֿון צבֿאוֹת. 9 דרום האָב איך אױך אײַך געמאַכט נִבֿזה און שָפֿל בײַ דעם גאַנצן פֿאָלק, װעדליק װי איר היט ניט מײַנע װעגן, און שאַנעװעט מענטשן אין געזעץ.
10 איז ניט אײן פֿאָטער בײַ אונדז אַלעמען? האָט אונדז ניט אײן גאָט באַשאַפֿן? פֿאַר װאָס זאָלן מיר פֿעלשן אײנער אָן אַנדערן, צו פֿאַרשװעכן דעם בונד פֿון אונדזערע עלטערן? 11 געפֿעלשט האָט יהודה, און אומװערדיקײט איז געטאָן געװאָרן אין ישׂראל און אין ירושָלַיִם, װאָרום פֿאַרשװעכט האָט יהודה די הײליקײט פֿון יהוה װאָס ער האָט ליב געהאַט, און האָט באַמאַנט די טאָכטער פֿון אַ פֿרעמדן גאָט. 12 גאָט װעט פֿאַרשנײַדן בײַ דעם מאַן װאָס טוט דאָס, אַ רופֿער און אַן ענטפֿערער פֿון די געצעלטן פֿון יעקבֿ, און דעם װאָס ברענגט אַ קרבן צו גאָט פֿון צבֿאוֹת.
13 און צװײטנס טוט איר אָט װאָס: איר באַדעקט דעם מזבח פֿון גאָט מיט טרערן. מיט געװײן און מיט זיפֿצעניש, ביז ער קען זיך מער ניט קערן צום קרבן, און אים אָננעמען מיט באַװיליקונג פֿון אײַער האַנט. 14 און איר זאָגט: פֿאַר װאָס? – װײַל גאָט איז עדות צװישן דיר און דער װײַב פֿון דײַן יוגנט, װאָס דו האָסט געפֿעלשט אָן איר, הגם זי איז דײַן חבֿרטע, און די װײַב פֿון דײַן בונד. 15 און קײן אײנער װעט דאָס ניט טאָן װאָס האָט אַן איבערבלײַב פֿון גײַסט. װאָרום װאָס פֿאַרלאַנגט יעטװעדער אײנער? אַ זאָמען פֿון גאָט. דרום זאָלט איר זײַן אָפּגעהיט אין אײַער געמיט, און אָן דער װײַב פֿון זײַן יוגנט זאָל מען ניט פֿעלשן. 16 װאָרום איך האָב פֿײַנט שײדונג, זאָגט יהוה דער גאָט פֿון ישׂראל, און דעם װאָס באַדעקט זײַן קלײד מיט אומרעכט, זאָגט גאָט פֿון צבֿאוֹת; דרום זאָלט איר זײַן אָפּגעהיט אין אײַער געמיט, אַז איר זאָלט ניט פֿעלשן. 17 איר האָט מיד געמאַכט גאָט מיט אײַערע רײד, און איר זאָגט: מיט װאָס האָבן מיר מיד געמאַכט? מיט אײַער זאָגן: איטלעכער װאָס טוט בײז, איז גוט אין די אױגן פֿון גאָט, און זײ װיל ער האָבן; אָדער, װוּ איז דער גאָט פֿון גערעכטיקײט?
עברית
1 וְעַתָּ֗ה אֲלֵיכֶ֛ם הַמִּצְוָ֥ה הַזֹּ֖את הַכֹּהֲנִֽים׃ 2 אִם־לֹ֣א תִשְׁמְע֡וּ וְאִם־לֹא֩ תָשִׂ֨ימוּ עַל־לֵ֜ב לָתֵ֧ת כָּב֣וֹד לִשְׁמִ֗י אָמַר֙ יְהוָ֣ה צְבָא֔וֹת וְשִׁלַּחְתִּ֤י בָכֶם֙ אֶת־הַמְּאֵרָ֔ה וְאָרוֹתִ֖י אֶת־בִּרְכֽוֹתֵיכֶ֑ם וְגַם֙ אָרוֹתִ֔יהָ כִּ֥י אֵינְכֶ֖ם שָׂמִ֥ים עַל־לֵֽב׃ 3 הִנְנִ֨י גֹעֵ֤ר לָכֶם֙ אֶת־הַזֶּ֔רַע וְזֵרִ֤יתִי פֶ֙רֶשׁ֙ עַל־פְּנֵיכֶ֔ם פֶּ֖רֶשׁ חַגֵּיכֶ֑ם וְנָשָׂ֥א אֶתְכֶ֖ם אֵלָֽיו׃ 4 וִֽידַעְתֶּ֕ם כִּ֚י שִׁלַּ֣חְתִּי אֲלֵיכֶ֔ם אֵ֖ת הַמִּצְוָ֣ה הַזֹּ֑את לִֽהְי֤וֹת בְּרִיתִי֙ אֶת־לֵוִ֔י אָמַ֖ר יְהוָ֥ה צְבָאֽוֹת׃ 5 בְּרִיתִ֣י הָיְתָ֣ה אִתּ֗וֹ הַֽחַיִּים֙ וְהַ֨שָּׁל֔וֹם וָאֶתְּנֵֽם־ל֥וֹ מוֹרָ֖א וַיִּֽירָאֵ֑נִי וּמִפְּנֵ֥י שְׁמִ֖י נִחַ֥ת הֽוּא׃ 6 תּוֹרַ֤ת אֱמֶת֙ הָיְתָ֣ה בְּפִ֔יהוּ וְעַוְלָ֖ה לֹא־נִמְצָ֣א בִשְׂפָתָ֑יו בְּשָׁל֤וֹם וּבְמִישׁוֹר֙ הָלַ֣ךְ אִתִּ֔י וְרַבִּ֖ים הֵשִׁ֥יב מֵעָוֺֽן׃ 7 כִּֽי־שִׂפְתֵ֤י כֹהֵן֙ יִשְׁמְרוּ־דַ֔עַת וְתוֹרָ֖ה יְבַקְשׁ֣וּ מִפִּ֑יהוּ כִּ֛י מַלְאַ֥ךְ יְהוָֽה־צְבָא֖וֹת הֽוּא׃ 8 וְאַתֶּם֙ סַרְתֶּ֣ם מִן־הַדֶּ֔רֶךְ הִכְשַׁלְתֶּ֥ם רַבִּ֖ים בַּתּוֹרָ֑ה שִֽׁחַתֶּם֙ בְּרִ֣ית הַלֵּוִ֔י אָמַ֖ר יְהוָ֥ה צְבָאֽוֹת׃ 9 וְגַם־אֲנִ֞י נָתַ֧תִּי אֶתְכֶ֛ם נִבְזִ֥ים וּשְׁפָלִ֖ים לְכָל־הָעָ֑ם כְּפִ֗י אֲשֶׁ֤ר אֵֽינְכֶם֙ שֹׁמְרִ֣ים אֶת־דְּרָכַ֔י וְנֹשְׂאִ֥ים פָּנִ֖ים בַּתּוֹרָֽה׃   פ
10 הֲל֨וֹא אָ֤ב אֶחָד֙ לְכֻלָּ֔נוּ הֲל֛וֹא אֵ֥ל אֶֽחָ֖ד בְּרָאָ֑נוּ מַדּ֗וּעַ נִבְגַּד֙ אִ֣ישׁ בְּאָחִ֔יו לְחַלֵּ֖ל בְּרִ֥ית אֲבֹתֵֽינוּ׃ 11 בָּגְדָ֣ה יְהוּדָ֔ה וְתוֹעֵבָ֛ה נֶעֶשְׂתָ֥ה בְיִשְׂרָאֵ֖ל וּבִירֽוּשָׁלָ֑͏ִם כִּ֣י חִלֵּ֣ל יְהוּדָ֗ה קֹ֤דֶשׁ יְהוָה֙ אֲשֶׁ֣ר אָהֵ֔ב וּבָעַ֖ל בַּת־אֵ֥ל נֵכָֽר׃ 12 יַכְרֵ֨ת יְהוָ֜ה לָאִ֨ישׁ אֲשֶׁ֤ר יַעֲשֶׂ֙נָּה֙ עֵ֣ר וְעֹנֶ֔ה מֵאָהֳלֵ֖י יַֽעֲקֹ֑ב וּמַגִּ֣ישׁ מִנְחָ֔ה לַֽיהוָ֖ה צְבָאֽוֹת׃   פ
13 וְזֹאת֙ שֵׁנִ֣ית תַּֽעֲשׂ֔וּ כַּסּ֤וֹת דִּמְעָה֙ אֶת־מִזְבַּ֣ח יְהוָ֔ה בְּכִ֖י וַֽאֲנָקָ֑ה מֵאֵ֣ין ע֗וֹד פְּנוֹת֙ אֶל־הַמִּנְחָ֔ה וְלָקַ֥חַת רָצ֖וֹן מִיֶּדְכֶֽם׃ 14 וַאֲמַרְתֶּ֖ם עַל־מָ֑ה עַ֡ל כִּי־יְהוָה֩ הֵעִ֨יד בֵּינְךָ֜ וּבֵ֣ין אֵ֣שֶׁת נְעוּרֶ֗יךָ אֲשֶׁ֤ר אַתָּה֙ בָּגַ֣דְתָּה בָּ֔הּ וְהִ֥יא חֲבֶרְתְּךָ֖ וְאֵ֥שֶׁת בְּרִיתֶֽךָ׃ 15 וְלֹא־אֶחָ֣ד עָשָׂ֗ה וּשְׁאָ֥ר ר֙וּחַ֙ ל֔וֹ וּמָה֙ הָֽאֶחָ֔ד מְבַקֵּ֖שׁ זֶ֣רַע אֱלֹהִ֑ים וְנִשְׁמַרְתֶּם֙ בְּר֣וּחֲכֶ֔ם וּבְאֵ֥שֶׁת נְעוּרֶ֖יךָ אַל־יִבְגֹּֽד׃ 16 כִּֽי־שָׂנֵ֣א שַׁלַּ֗ח אָמַ֤ר יְהוָה֙ אֱלֹהֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל וְכִסָּ֤ה חָמָס֙ עַל־לְבוּשׁ֔וֹ אָמַ֖ר יְהוָ֣ה צְבָא֑וֹת וְנִשְׁמַרְתֶּ֥ם בְּרוּחֲכֶ֖ם וְלֹ֥א תִבְגֹּֽדוּ׃   ס 17 הוֹגַעְתֶּ֤ם יְהוָה֙ בְּדִבְרֵיכֶ֔ם וַאֲמַרְתֶּ֖ם בַּמָּ֣ה הוֹגָ֑עְנוּ בֶּאֱמָרְכֶ֗ם כָּל־עֹ֨שֵׂה רָ֜ע ט֣וֹב בְּעֵינֵ֣י יְהוָ֗ה וּבָהֶם֙ ה֣וּא חָפֵ֔ץ א֥וֹ אַיֵּ֖ה אֱלֹהֵ֥י הַמִּשְׁפָּֽט׃