Yiddish
Hebrew
אידיש
1 אין יענעם טאָג װעט זיך עפֿענען אַ קװאַל פֿאַר דעם הױז פֿון דוד, און פֿאַר די באַװוינער פֿון ירושָלַיִם, פֿאַר רײניקן און פֿאַר שפּרענגען. 2 און עס װעט זײַן אין יענעם טאָג, זאָגט גאָט פֿון צבָֿאוֹת, װעל איך פֿאַרשנײַדן די נעמען פֿון די געצנבילדער, פֿון לאַנד, און זײ װעלן מער ניט געדאַכט װערן; און אױך די נבֿיאים און דעם גײַסט פֿון אומרײנקײט װעל איך אָפּשאַפֿן פֿון לאַנד. 3 און עס װעט זײַן, אַז עמיצער װעט נאָך אַלץ נבֿיאות זאָגן, װעלן זאָגן צו אים זײַן פֿאָטער און זײַן מוטער װאָס האָבן אים געבאָרן: טאָרסט ניט בלײַבן לעבן, װאָרום ליגן האָסטו געזאָגט אין נאָמען פֿון גאָט; און זײַן פֿאָטער און זײַן מוטער װאָס האָבן אים געבאָרן, װעלן אים שטעכן, אַז ער װעט נבֿיאות זאָגן. 4 און עס װעט זײַן אין יענעם טאָג, װעלן זיך די נבֿיאים שעמען איטלעכער מיט זײַן זעונג, װען ער װעט נבֿיאות זאָגן; און זײ װעלן ניט אָנטאָן אַ האָריקן מאַנטל כּדי צו נאַרן. 5 און ער װעט זאָגן: ניט קײן נבֿיא בין איך, אַ מאַן אַן ערדאַרבעטער בין איך, װאָרום פֿאַר אַן ערדמענטשן האָט מען מיך געמאַכט פֿון מײַן יוגנט אָן. 6 און אַז מע װעט זאָגן צו אים: װאָס זײַנען די דאָזיקע װוּנדן צװישן דײַנע הענט? װעט ער זאָגן: דאָס האָב איך געקריגן געשלאָגן אין הױז פֿון מײַנע גוטע פֿרײַנט. 7 דערװעק זיך, שװערד, אױף מײַן פּאַסטוך, און אױף דעם מאַן װאָס איך האָב מיר צוגעחבֿרט! זאָגט גאָט פֿון צבָֿאוֹת; שלאָג דעם פּאַסטוך, און די שאָף זאָלן צעשפּרײט װערן; און איך װעל קערן מײַן האַנט אױף די יונגען. 8 און עס װעט געשען אין גאַנצן לאַנד, זאָגט גאָט; צװײ טײלן דערין װעלן פֿאַרשניטן װערן און פֿאַרגײן, און אַ דריט-חלק װעט בלײַבן דערין. 9 און איך װעל ברענגען דעם דריט-חלק אין פֿײַער, און װעל זײ לײַטערן װי מע לײַטערט זילבער, און װעל זײ פּרוּװן װי מע פּרוּװט גאָלד; ער װעט רופֿן מײַן נאָמען, און איך װעל אים ענטפֿערן; איך זאָג: ער איז מײַן פֿאָלק, און ער װעט זאָגן: יהוה איז מײַן גאָט.
עברית
1 בַּיּ֣וֹם הַה֗וּא יִֽהְיֶה֙ מָק֣וֹר נִפְתָּ֔ח לְבֵ֥ית דָּוִ֖יד וּלְיֹשְׁבֵ֣י יְרֽוּשָׁלָ֑͏ִם לְחַטַּ֖את וּלְנִדָּֽה׃ 2 וְהָיָה֩ בַיּ֨וֹם הַה֜וּא נְאֻ֣ם יְהוָ֣ה צְבָא֗וֹת אַכְרִ֞ית אֶת־שְׁמ֤וֹת הָֽעֲצַבִּים֙ מִן־הָאָ֔רֶץ וְלֹ֥א יִזָּכְר֖וּ ע֑וֹד וְגַ֧ם אֶת־הַנְּבִיאִ֛ים וְאֶת־ר֥וּחַ הַטֻּמְאָ֖ה אַעֲבִ֥יר מִן־הָאָֽרֶץ׃ 3 וְהָיָ֗ה כִּֽי־יִנָּבֵ֣א אִישׁ֮ עוֹד֒ וְאָמְר֣וּ אֵ֠לָיו אָבִ֨יו וְאִמּ֤וֹ יֹֽלְדָיו֙ לֹ֣א תִֽחְיֶ֔ה כִּ֛י שֶׁ֥קֶר דִּבַּ֖רְתָּ בְּשֵׁ֣ם יְהוָ֑ה וּדְקָרֻ֜הוּ אָבִ֧יהוּ וְאִמּ֛וֹ יֹלְדָ֖יו בְּהִנָּבְאֽוֹ׃ 4 וְהָיָ֣ה בַּיּ֣וֹם הַה֗וּא יֵבֹ֧שׁוּ הַנְּבִיאִ֛ים אִ֥ישׁ מֵחֶזְיֹנ֖וֹ בְּהִנָּֽבְאֹת֑וֹ וְלֹ֧א יִלְבְּשׁ֛וּ אַדֶּ֥רֶת שֵׂעָ֖ר לְמַ֥עַן כַּחֵֽשׁ׃ 5 וְאָמַ֕ר לֹ֥א נָבִ֖יא אָנֹ֑כִי אִישׁ־עֹבֵ֤ד אֲדָמָה֙ אָנֹ֔כִי כִּ֥י אָדָ֖ם הִקְנַ֥נִי מִנְּעוּרָֽי׃ 6 וְאָמַ֣ר אֵלָ֔יו מָ֧ה הַמַּכּ֛וֹת הָאֵ֖לֶּה בֵּ֣ין יָדֶ֑יךָ וְאָמַ֕ר אֲשֶׁ֥ר הֻכֵּ֖יתִי בֵּ֥ית מְאַהֲבָֽי׃   ס 7 חֶ֗רֶב עוּרִ֤י עַל־רֹעִי֙ וְעַל־גֶּ֣בֶר עֲמִיתִ֔י נְאֻ֖ם יְהוָ֣ה צְבָא֑וֹת הַ֤ךְ אֶת־הָֽרֹעֶה֙ וּתְפוּצֶ֣יןָ הַצֹּ֔אן וַהֲשִׁבֹתִ֥י יָדִ֖י עַל־הַצֹּעֲרִֽים׃ 8 וְהָיָ֤ה בְכָל־הָאָ֙רֶץ֙ נְאֻם־יְהוָ֔ה פִּֽי־שְׁנַ֣יִם בָּ֔הּ יִכָּרְת֖וּ יִגְוָ֑עוּ וְהַשְּׁלִשִׁ֖ית יִוָּ֥תֶר בָּֽהּ׃ 9 וְהֵבֵאתִ֤י אֶת־הַשְּׁלִשִׁית֙ בָּאֵ֔שׁ וּצְרַפְתִּים֙ כִּצְרֹ֣ף אֶת־הַכֶּ֔סֶף וּבְחַנְתִּ֖ים כִּבְחֹ֣ן אֶת־הַזָּהָ֑ב ה֣וּא יִקְרָ֣א בִשְׁמִ֗י וַֽאֲנִי֙ אֶעֱנֶ֣ה אֹת֔וֹ אָמַ֙רְתִּי֙ עַמִּ֣י ה֔וּא וְה֥וּא יֹאמַ֖ר יְהוָ֥ה אֱלֹהָֽי׃   ס