Yiddish
Hebrew
אידיש
1 עפֿן, לבָנוֹן, דײַנע טירן, און זאָל אַ פֿײַער פֿאַרצערן דײַנע צעדערן; 2 יאָמער, ציפּרעס, װאָרום דער צעדער איז געפֿאַלן, װײַל די מאַכטיקע זײַנען פֿאַרװיסט געװאָרן; יאָמערט, אײַכנבײמער פֿון בשָן, װאָרום דער פֿעסטער װאַלד איז גענידערט. 3 האָרך! אַ יללה פֿון די פּאַסטוכער, װאָרום פֿאַרװיסט געװאָרן איז זײער פּראַכט. האָרך! אַ געבריל פֿון יונגלײבן, װאָרום פֿאַרװיסט געװאָרן איז דאָס געװעלד פֿון יַרדן. 4 אַזױ האָט געזאָגט יהוה מײַן גאָט: פֿיטער די שאָף פֿון טײטונג, 5 װאָס זײערע קױפֿער טײטן זײ, און װערן ניט שולדיק, און זײערע פֿאַרקױפֿער זאָגן: געלױבט איז גאָט, װאָרום איך װער רײַך; און זײערע פּאַסטוכער דערבאַרימען זיך ניט אױף זײ. 6 װאָרום איך װעל זיך ניט מער דערבאַרימען אױף די באַװוינער פֿון לאַנד, זאָגט גאָט, און זע, איך ענטפֿער איבער דעם מענטשן, איטלעכן אין דער האַנט פֿון זײַן חבֿר, און אין דער האַנט פֿון זײַן מלך, און זײ װעלן צעשטױסן דאָס לאַנד, און איך װעל ניט מציל זײַן פֿון זײער האַנט. 7 און איך האָב געפֿיטערט די שאָף פֿון טײטונג, פֿאַר װאָר, די אָרימסטע פֿון די שאָף, און איך האָב מיר גענומען צװײ שטעקנס, אײנעם האָב איך גערופֿן ״לײַטזעליקײט״, און אײנעם האָב איך גערופֿן ״פֿאַרבינדונג״, און איך האָב געפֿיטערט די שאָף. 8 און איך האָב פֿאַרטיליקט די דרײַ פּאַסטוכער אין אײן חוֹדש. און מײַן זעל איז געװאָרן אומגעדולדיק מיט זײ, און אױך זײער זעל האָט זיך געעקלט מיט מיר. 9 און איך האָב געזאָגט: איך װעל אײַך ניט פֿיטערן; די װאָס שטאַרבט, זאָל שטאַרבן, און די װאָס װערט פֿאַרטיליקט, זאָל פֿאַרטיליקט װערן, און די איבעריקע זאָלן עסן אײנע דער אַנדערנס פֿלײש. 10 און איך האָב גענומען מײַן שטעקן ״לײַטזעליקײט״, און האָב אים צעהאַקט, כּדי צו פֿאַרשטערן מײַן בונד װאָס איך האָב געשלאָסן מיט אַלע פֿעלקער. 11 און ער איז פֿאַרשטערט געװאָרן אין יענעם טאָג, און די אָרימסטע פֿון שאָף װאָס האָבן זיך געהאַלטן אָן מיר, האָבן געװוּסט זיכער אַז דאָס איז דאָס װאָרט פֿון גאָט. 12 און איך האָב צו זײ געזאָגט: אױב עס איז גוט אין אײַערע אױגן, גיט מיר מײַן לױן, און אױב ניט, פֿאַרמײַדט אײַך. האָבן זײ אָפּגעװויגן מײַן לױן דרײַסיק זילבערשטיק. 13 האָט גאָט געזאָגט צו מיר: װאַרף אים אַרײַן אין דער שאַצקאַמער, דעם שײנעם װערט װאָס איך בין װערט בײַ זײ. און איך האָב גענומען די דרײַסיק זילבערשטיק, און האָב עס אַרײַנגעװאָרפֿן אין הױז פֿון גאָט, אין דער שאַצקאַמער. 14 און איך האָב צעהאַקט מײַן צװײטן שטעקן, ״פֿאַרבינדונג״, כּדי צו פֿאַרשטערן די ברידערשאַפֿט צװישן יהודה און צװישן ישׂראל. 15 און גאָט האָט צו מיר געזאָגט: נעם דיר נאָך די כּלים פֿון אַ נאַרישן פּאַסטוך. 16 װאָרום זע, איך שטעל אױף אַ פּאַסטוך אין לאַנד, װאָס אום די פֿאַרטיליקטע װעט ער זיך ניט קימערן; די יונגע װעט ער ניט אױפֿזוכן, און די צעבראָכענע װעט ער ניט הײלן, די געזונטע װעט ער ניט שפּײַזן, און דאָס פֿלײש פֿון דער פֿעטער װעט ער אױפֿעסן, און זײערע קלױען װעט ער צעקנאַקן. 17 װײ צו דעם נישטיקן פּאַסטוך, װאָס פֿאַרלאָזט די שאָף! אַ שװערד אױף זײַן אָרעם, און אױף זײַן רעכטן אױג! זײַן אָרעם זאָל דאַרן אײַנגעדאַרט װערן, און זײַן רעכט אױג זאָל טונקל פֿאַרטונקלט װערן!
עברית
1 פְּתַ֥ח לְבָנ֖וֹן דְּלָתֶ֑יךָ וְתֹאכַ֥ל אֵ֖שׁ בַּאֲרָזֶֽיךָ׃ 2 הֵילֵ֤ל בְּרוֹשׁ֙ כִּֽי־נָ֣פַל אֶ֔רֶז אֲשֶׁ֥ר אַדִּרִ֖ים שֻׁדָּ֑דוּ הֵילִ֙ילוּ֙ אַלּוֹנֵ֣י בָשָׁ֔ן כִּ֥י יָרַ֖ד יַ֥עַר הבצור 3 ק֚וֹל יִֽלְלַ֣ת הָרֹעִ֔ים כִּ֥י שֻׁדְּדָ֖ה אַדַּרְתָּ֑ם ק֚וֹל שַׁאֲגַ֣ת כְּפִירִ֔ים כִּ֥י שֻׁדַּ֖ד גְּא֥וֹן הַיַּרְדֵּֽן׃   ס 4 כֹּ֥ה אָמַ֖ר יְהוָ֣ה אֱלֹהָ֑י רְעֵ֖ה אֶת־צֹ֥אן הַהֲרֵגָֽה׃ 5 אֲשֶׁ֨ר קֹנֵיהֶ֤ן יַֽהֲרְגֻן֙ וְלֹ֣א יֶאְשָׁ֔מוּ וּמֹכְרֵיהֶ֣ן יֹאמַ֔ר בָּר֥וּךְ יְהוָ֖ה וַאעְשִׁ֑ר וְרֹ֣עֵיהֶ֔ם לֹ֥א יַחְמ֖וֹל עֲלֵיהֶֽן׃ 6 כִּ֠י לֹ֣א אֶחְמ֥וֹל ע֛וֹד עַל־יֹשְׁבֵ֥י הָאָ֖רֶץ נְאֻם־יְהוָ֑ה וְהִנֵּ֨ה אָנֹכִ֜י מַמְצִ֣יא אֶת־הָאָדָ֗ם אִ֤ישׁ בְּיַד־רֵעֵ֙הוּ֙ וּבְיַ֣ד מַלְכּ֔וֹ וְכִתְּתוּ֙ אֶת־הָאָ֔רֶץ וְלֹ֥א אַצִּ֖יל מִיָּדָֽם׃ 7 וָֽאֶרְעֶה֙ אֶת־צֹ֣אן הַֽהֲרֵגָ֔ה לָכֵ֖ן עֲנִיֵּ֣י הַצֹּ֑אן וָאֶקַּֽח־לִ֞י שְׁנֵ֣י מַקְל֗וֹת לְאַחַ֞ד קָרָ֤אתִי נֹ֙עַם֙ וּלְאַחַד֙ קָרָ֣אתִי חֹֽבְלִ֔ים וָאֶרְעֶ֖ה אֶת־הַצֹּֽאן׃ 8 וָאַכְחִ֛ד אֶת־שְׁלֹ֥שֶׁת הָרֹעִ֖ים בְּיֶ֣רַח אֶחָ֑ד וַתִּקְצַ֤ר נַפְשִׁי֙ בָּהֶ֔ם וְגַם־נַפְשָׁ֖ם בָּחֲלָ֥ה בִֽי׃ 9 וָאֹמַ֕ר לֹ֥א אֶרְעֶ֖ה אֶתְכֶ֑ם הַמֵּתָ֣ה תָמ֗וּת וְהַנִּכְחֶ֙דֶת֙ תִּכָּחֵ֔ד וְהַ֨נִּשְׁאָר֔וֹת תֹּאכַ֕לְנָה אִשָּׁ֖ה אֶת־בְּשַׂ֥ר רְעוּתָֽהּ׃ 10 וָאֶקַּ֤ח אֶת־מַקְלִי֙ אֶת־נֹ֔עַם וָאֶגְדַּ֖ע אֹת֑וֹ לְהָפֵיר֙ אֶת־בְּרִיתִ֔י אֲשֶׁ֥ר כָּרַ֖תִּי אֶת־כָּל־הָעַמִּֽים׃ 11 וַתֻּפַ֖ר בַּיּ֣וֹם הַה֑וּא וַיֵּדְע֨וּ כֵ֜ן עֲנִיֵּ֤י הַצֹּאן֙ הַשֹּׁמְרִ֣ים אֹתִ֔י כִּ֥י דְבַר־יְהוָ֖ה הֽוּא׃ 12 וָאֹמַ֣ר אֲלֵיהֶ֗ם אִם־ט֧וֹב בְּעֵינֵיכֶ֛ם הָב֥וּ שְׂכָרִ֖י וְאִם־לֹ֣א חֲדָ֑לוּ וַיִּשְׁקְל֥וּ אֶת־שְׂכָרִ֖י שְׁלֹשִׁ֥ים כָּֽסֶף׃ 13 וַיֹּ֨אמֶר יְהוָ֜ה אֵלַ֗י הַשְׁלִיכֵ֙הוּ֙ אֶל־הַיּוֹצֵ֔ר אֶ֣דֶר הַיְקָ֔ר אֲשֶׁ֥ר יָקַ֖רְתִּי מֵֽעֲלֵיהֶ֑ם וָֽאֶקְחָה֙ שְׁלֹשִׁ֣ים הַכֶּ֔סֶף וָאַשְׁלִ֥יךְ אֹת֛וֹ בֵּ֥ית יְהוָ֖ה אֶל־הַיּוֹצֵֽר׃ 14 וָֽאֶגְדַּע֙ אֶת־מַקְלִ֣י הַשֵּׁנִ֔י אֵ֖ת הַחֹֽבְלִ֑ים לְהָפֵר֙ אֶת־הָֽאַחֲוָ֔ה בֵּ֥ין יְהוּדָ֖ה וּבֵ֥ין יִשְׂרָאֵֽל׃   ס 15 וַיֹּ֥אמֶר יְהוָ֖ה אֵלָ֑י ע֣וֹד קַח־לְךָ֔ כְּלִ֖י רֹעֶ֥ה אֱוִלִֽי׃ 16 כִּ֣י הִנֵּֽה־אָנֹכִי֩ מֵקִ֨ים רֹעֶ֜ה בָּאָ֗רֶץ הַנִּכְחָד֤וֹת לֹֽא־יִפְקֹד֙ הַנַּ֣עַר לֹֽא־יְבַקֵּ֔שׁ וְהַנִּשְׁבֶּ֖רֶת לֹ֣א יְרַפֵּ֑א הַנִּצָּבָה֙ לֹ֣א יְכַלְכֵּ֔ל וּבְשַׂ֤ר הַבְּרִיאָה֙ יֹאכַ֔ל וּפַרְסֵיהֶ֖ן יְפָרֵֽק׃   ס 17 ה֣וֹי רֹעִ֤י הֽ͏ָאֱלִיל֙ עֹזְבִ֣י הַצֹּ֔אן חֶ֥רֶב עַל־זְרוֹע֖וֹ וְעַל־עֵ֣ין יְמִינ֑וֹ זְרֹעוֹ֙ יָב֣וֹשׁ תִּיבָ֔שׁ וְעֵ֥ין יְמִינ֖וֹ כָּהֹ֥ה תִכְהֶֽה׃   ס