Yiddish
Hebrew
אידיש
1 איך שטײ אױף מײַן װאַך, און איך שטעל זיך אױפֿן טורעם, און קוק צו זען װאָס ער װעט מיט מיר רעדן, און איך זאָל ענטפֿערן, אױף דער טענה צו מיר. 2 האָט מיר גאָט געענטפֿערט און געזאָגט, פֿאַרשרײַב די זעאונג, און פֿאַרצײכן קלאָר אױף טאָװלען, כּדי מע זאָל עס געלױפֿיק לײענען. 3 װאָרום די זעונג איז נאָך אױף אַ צײַט, און זי רעדט פֿון דעם קֶץ, און זאָגט ניט קײן ליגן; אױב ער װעט זיך זאַמען, טו האַרן אױף אים, װאָרום קומען װעט ער קומען, ער װעט ניט פֿאַרשפּעטיקן. 4 זע, האָפֿערדיק, ניט רעכטפֿאַרטיק, איז זײַן זעל אין אים, אָבער דער גערעכטער לעבט מיט זײַן אמונה. 5 און פֿאַר װאָר, װי דער װײַן טוט פֿעלשן, אַזױ װעט דער שטאָלצער מענטש ניט אָנהאלטן; דער װאָס מאַכט ברײט װי די אונטערערד זײַן באַגער, און ער װעט װי דער טױט ניט זאַט, און זאַמלט צו זיך אַלע פֿעלקער, און קלײַבט צו זיך אַלע אומות. 6 פֿאַר װאָר, די אַלע װעלן אױפֿהײבן אַ משל אױף אים, און אַ שפּאָטרעטעניש איבער אים, און מע װעט זאָגן: װײ, דער װאָס מערט ניט-זײַנס – ביז װאַנען? – און לאָדט אױף זיך חובֿות! 7 פֿאַרװאָר, פּלוצלינג װעלן אױפֿשטײן דײַנע צינזמאָנער, און דערװעקן װעלן זיך דײַנע אױפֿטרײסלער, און װעסט װערן צו רױב פֿאַר זײ. 8 װײַל דו האָסט באַרױבט פֿיל פֿעלקער, װעלן דיך באַרױבן אַלע איבעריקע אומות; פֿון װעגן מענטשנס בלוט, און דעם אומרעכט צום לאַנד, צו דער שטאָט און אַלע װוינער אין איר.
9 װײ, דער װאָס האַװעט נאָך בײזן געװין פֿאַר זײַן הױז, צו מאַכן אין דער הײך זײַן נעסט, ניצול צו װערן פֿון דער האַנט פֿון בײז! 10 האָסט באַראָטן שאַנד פֿאַר דײַן הױז; פֿאַרשניטן פֿיל פֿעלקער, און פֿאַרזינדיקט דײַן זעל. 11 װאָרום אַ שטײן פֿון דער װאַנט װעט שרײַען, און אַ באַלקן פֿון דעם האָלץ װעט אים ענטפֿערן.
12 װײ, דער װאָס בױט אַ שטאָט מיט בלוט, און שטעלט אױף אַ כּרַך אױף אומרעכט! 13 פֿאַר װאָר, זע, עס איז פֿון גאָט פֿון צבֿאוֹת, אַז פֿעלקער זאָלן זיך מאַטערן פֿאַרן פֿײַער, און אומות זאָלן זיך מיען אומנישט. 14 װאָרום די ערד װעט פֿול װערן מיט דערקענונג פֿון גאָטס פּראַכט, אַזױ װי די װאַסערן באַדעקן דעם ים. 15 װײ, דער װאָס טרינקט אָן זײַן חבֿר! מישסט-צו דײַן גיפֿט, און מאַכסט אױך שיכּור, כּדי צו קוקן אױף זײער נאַקעטקײט! 16 האָסט זיך געזעטיקט מיט שאַנד אָנשטאָט כּבוד – טרינק דו אױך און װער אָפּגעדעקט. אומדרײען װעט זיך צו דיר דער בעכער פֿון גאָטס רעכטער האַנט, און קױט װעט זײַן אױף דײַן כּבוד. 17 װאָרום דאָס אומרעכט צום לבָנוֹן װעט דיך צודעקן, און די פֿאַרװיסטונג פֿון די חיות װאָס האָט זײ צעבראָכן; פֿון װעגן מענטשנס בלוט, און דעם אומרעכט צום לאַנד, צו דער שטאָט און אַלע װוינער אין איר. 18 װאָס נוצט דער געשניצטער געץ, אַז זײַן פֿורעמער האָט אים אױסגעשניצט? װאָס דער געגאָסענער געץ, און דער פֿאַלשער לערער, אַז דער פֿורעמער פֿון זײַן פֿורעמונג האָט זיך פֿאַרזיכערט דערױף, צו מאַכן אָפּגעטער שטומע? 19 װײ, דער װאָס זאָגט צו אַ האָלץ: כאַפּ זיך אױף! דערװעק דיך! צו אַ שטײן אַ שטומען. ער זאָל לערנען? זע, ער איז אײַנגעפֿאַסט אין גאָלד און זילבער, און אַ שום אָטעם איז אין אים ניטאָ. 20 אָבער יהוה איז אין זײַן הײליקן טעמפּל; שטיל פֿאַר אים, די גאַנצע ערד!
עברית
1 עַל־מִשְׁמַרְתִּ֣י אֶעֱמֹ֔דָה וְאֶֽתְיַצְּבָ֖ה עַל־מָצ֑וֹר וַאֲצַפֶּ֗ה לִרְאוֹת֙ מַה־יְדַבֶּר־בִּ֔י וּמָ֥ה אָשִׁ֖יב עַל־תּוֹכַחְתִּֽי׃ 2 וַיַּעֲנֵ֤נִי יְהוָה֙ וַיֹּ֔אמֶר כְּת֣וֹב חָז֔וֹן וּבָאֵ֖ר עַל־הַלֻּח֑וֹת לְמַ֥עַן יָר֖וּץ ק֥וֹרֵא בֽוֹ׃ 3 כִּ֣י ע֤וֹד חָזוֹן֙ לַמּוֹעֵ֔ד וְיָפֵ֥חַ לַקֵּ֖ץ וְלֹ֣א יְכַזֵּ֑ב אִם־יִתְמַהְמָהּ֙ חַכֵּה־ל֔וֹ כִּֽי־בֹ֥א יָבֹ֖א לֹ֥א יְאַחֵֽר׃ 4 הִנֵּ֣ה עֻפְּלָ֔ה לֹא־יָשְׁרָ֥ה נַפְשׁ֖וֹ בּ֑וֹ וְצַדִּ֖יק בֶּאֱמוּנָת֥וֹ יִחְיֶֽה׃ 5 וְאַף֙ כִּֽי־הַיַּ֣יִן בּוֹגֵ֔ד גֶּ֥בֶר יָהִ֖יר וְלֹ֣א יִנְוֶ֑ה אֲשֶׁר֩ הִרְחִ֨יב כִּשְׁא֜וֹל נַפְשׁ֗וֹ וְה֤וּא כַמָּ֙וֶת֙ וְלֹ֣א יִשְׂבָּ֔ע וַיֶּאֱסֹ֤ף אֵלָיו֙ כָּל־הַגּוֹיִ֔ם וַיִּקְבֹּ֥ץ אֵלָ֖יו כָּל־הָעַמִּֽים׃ 6 הֲלוֹא־אֵ֣לֶּה כֻלָּ֗ם עָלָיו֙ מָשָׁ֣ל יִשָּׂ֔אוּ וּמְלִיצָ֖ה חִיד֣וֹת ל֑וֹ וְיֹאמַ֗ר ה֚וֹי הַמַּרְבֶּ֣ה לֹּא־ל֔וֹ עַד־מָתַ֕י וּמַכְבִּ֥יד עָלָ֖יו עַבְטִֽיט׃ 7 הֲל֣וֹא פֶ֗תַע יָק֙וּמוּ֙ נֹשְׁכֶ֔יךָ וְיִקְצ֖וּ מְזַעְזְעֶ֑יךָ וְהָיִ֥יתָ לִמְשִׁסּ֖וֹת לָֽמוֹ׃ 8 כִּֽי אַתָּ֤ה שַׁלּ֙וֹתָ֙ גּוֹיִ֣ם רַבִּ֔ים יְשָׁלּ֖וּךָ כָּל־יֶ֣תֶר עַמִּ֑ים מִדְּמֵ֤י אָדָם֙ וַחֲמַס־אֶ֔רֶץ קִרְיָ֖ה וְכָל־יֹ֥שְׁבֵי בָֽהּ׃   פ
9 ה֗וֹי בֹּצֵ֛עַ בֶּ֥צַע רָ֖ע לְבֵית֑וֹ לָשׂ֤וּם בַּמָּרוֹם֙ קִנּ֔וֹ לְהִנָּצֵ֖ל מִכַּף־רָֽע׃ 10 יָעַ֥צְתָּ בֹּ֖שֶׁת לְבֵיתֶ֑ךָ קְצוֹת־עַמִּ֥ים רַבִּ֖ים וְחוֹטֵ֥א נַפְשֶֽׁךָ׃ 11 כִּי־אֶ֖בֶן מִקִּ֣יר תִּזְעָ֑ק וְכָפִ֖יס מֵעֵ֥ץ יַעֲנֶֽנָּה׃   פ
12 ה֛וֹי בֹּנֶ֥ה עִ֖יר בְּדָמִ֑ים וְכוֹנֵ֥ן קִרְיָ֖ה בְּעַוְלָֽה׃ 13 הֲל֣וֹא הִנֵּ֔ה מֵאֵ֖ת יְהוָ֣ה צְבָא֑וֹת וְיִֽיגְע֤וּ עַמִּים֙ בְּדֵי־אֵ֔שׁ וּלְאֻמִּ֖ים בְּדֵי־רִ֥יק יִעָֽפוּ׃ 14 כִּ֚י תִּמָּלֵ֣א הָאָ֔רֶץ לָדַ֖עַת אֶת־כְּב֣וֹד יְהוָ֑ה כַּמַּ֖יִם יְכַסּ֥וּ עַל־יָֽם׃   ס 15 ה֚וֹי מַשְׁקֵ֣ה רֵעֵ֔הוּ מְסַפֵּ֥חַ חֲמָתְךָ֖ וְאַ֣ף שַׁכֵּ֑ר לְמַ֥עַן הַבִּ֖יט עַל־מְעוֹרֵיהֶֽם׃ 16 שָׂבַ֤עְתָּ קָלוֹן֙ מִכָּב֔וֹד שְׁתֵ֥ה גַם־אַ֖תָּה וְהֵֽעָרֵ֑ל תִּסּ֣וֹב עָלֶ֗יךָ כּ֚וֹס יְמִ֣ין יְהוָ֔ה וְקִיקָל֖וֹן עַל־כְּבוֹדֶֽךָ׃ 17 כִּ֣י חֲמַ֤ס לְבָנוֹן֙ יְכַסֶּ֔ךָּ וְשֹׁ֥ד בְּהֵמ֖וֹת יְחִיתַ֑ן מִדְּמֵ֤י אָדָם֙ וַחֲמַס־אֶ֔רֶץ קִרְיָ֖ה וְכָל־יֹ֥שְׁבֵי בָֽהּ׃   ס 18 מָֽה־הוֹעִ֣יל פֶּ֗סֶל כִּ֤י פְסָלוֹ֙ יֹֽצְר֔וֹ מַסֵּכָ֖ה וּמ֣וֹרֶה שָּׁ֑קֶר כִּ֣י בָטַ֞ח יֹצֵ֤ר יִצְרוֹ֙ עָלָ֔יו לַעֲשׂ֖וֹת אֱלִילִ֥ים אִלְּמִֽים׃   ס 19 ה֣וֹי אֹמֵ֤ר לָעֵץ֙ הָקִ֔יצָה ע֖וּרִי לְאֶ֣בֶן דּוּמָ֑ם ה֣וּא יוֹרֶ֔ה הִנֵּה־ה֗וּא תָּפוּשׂ֙ זָהָ֣ב וָכֶ֔סֶף וְכָל־ר֖וּחַ אֵ֥ין בְּקִרְבּֽוֹ׃ 20 וַֽיהוָ֖ה בְּהֵיכַ֣ל קָדְשׁ֑וֹ הַ֥ס מִפָּנָ֖יו כָּל־הָאָֽרֶץ׃   פ