Yiddish
Hebrew
אידיש
1 האָט געענטפֿערט משה און האָט געזאָגט: אָבער זײ װעלן דאָך מיר ניט גלױבן, און װעלן ניט צוהערן צו מײַן קָול, װאָרום זײ װעלן זאָגן: גאָט האָט זיך ניט באַװיזן צו דיר. 2 האָט גאָט צו אים געזאָגט: װאָס איז דאָס אין דײַן האַנט? האָט ער געזאָגט: אַ שטעקן. 3 האָט ער געזאָגט: טו אים אַ װאָרף צו דער ערד. האָט ער אים אַ װאָרף געטאָן צו דער ערד, און ער איז געװאָרן אַ שלאַנג; און משה איז אַנטלאָפן פֿאַר איר. 4 האָט גאָט געזאָגט צו משהן: שטרעק אױס דײַן האַנט, און נעם זי אָן פֿאַרן עק – האָט ער אױסגעשטרעקט זײַן האַנט, און האָט זי אָנגענומען, און זי איז געװאָרן אַ שטעקן אין זײַן האַנט – 5 כּדי זײ זאָלן גלױבן, אַז יהוה, דער גאָט פֿון זײערע עלטערן, דער גאָט פֿון אַבֿרהמען, דער גאָט פֿון יצחקן, און דער גאָט פֿון יעקבֿן, האָט זיך באַװיזן צו דיר. 6 און גאָט האָט װידער צו אים געזאָגט: שטעק אַקאָרשט אַרײַן דײַן האַנט אין דײַן בוזעם. האָט ער אַרײַנגעשטעקט זײַן האַנט אין זײַן בוזעם; און װי ער האָט זי אַרױסגעצױגן, ערשט זײַן האַנט איז מצוֹרע [װײַס] װי שנײ. 7 האָט ער געזאָגט: קער אום דײַן האַנט אין דײַן בוזעם. האָט ער אומגעקערט זײַן האַנט אין זײַן בוזעם; און װי ער האָט זי אַרױסגעצױגן פֿון זײַן בוזעם, ערשט זי איז װידער געװאָרן אַזױ װי זײַן לײַב. 8 ״און עס װעט זײַן, אַז זײ װעלן דיר ניט גלױבן, און װעלן ניט צוהערן צו דעם קָול פֿון דעם ערשטן צײכן, װעלן זײ גלױבן דעם קָול פֿון דעם לעצטן צײכן. 9 און עס װעט זײַן, אַז זײ װעלן די דאָזיקע בײדע צײכנס אױך ניט גלױבן, און װעלן ניט צוהערן צו דײַן קָול, זאָלסטו נעמען פֿון די װאַסערן פֿון טײַך, און אױסגיסן אױף דער יבשה, און דאָס װאַסער װאָס דו װעסט נעמען פֿון טײַך, װעט װערן בלוט אױף דער יבשה״. 10 האָט משה געזאָגט צו גאָט: איך בעט דיך, גאָט, איך בין ניט קײן מענטש פֿון װערטער, סײַ פֿון נעכטן, סײַ פֿון אײערנעכטן, סײַ פֿון זינט דו רעדסט צו דײַן קנעכט; װאָרום איך בין שװער אױפֿן מױל, און שװער אױף דער צונג. 11 האָט גאָט געזאָגט צו אים: װער האָט געמאַכט דעם מענטשן אַ מױל? אָדער װער מאַכט שטום, אָדער טױב, אָדער זעעדיק, אָדער בלינד, אױב ניט איך, גאָט? 12 דרום גײ אַצונד, און איך װעל זײַן מיט דײַן מױל, און װעל דיך לערנען װאָס דו זאָלסט רעדן. 13 האָט ער געזאָגט: איך בעט דיך, גאָט, שיק דורך װעמען דו װעסט שיקן. 14 האָט דער צאָרן פֿון גאָט געגרימט אױף משהן, און ער האָט געזאָגט: איז ניט פֿאַראַן אַהרן דײַן ברודער, דער לֵוִי? איך װײס אַז ער קען יאָ רעדן. און זע, ער גײט דיר נאָך אַרױס אַנטקעגן, און װי ער װעט דיך דערזען, אַזױ װעט ער זיך האַרציק דערפרײען. 15 און װעסט רעדן צו אים, און װעסט אַרײַנטאָן די װערטער אין זײַן מױל, און איך װעל זײַן מיט דײַן מױל, און מיט זײַן מױל, און װעל אײַך לערנען װאָס איר זאָלט טאָן. 16 און ער װעט רעדן פֿאַר דיר צום פֿאָלק; און עס װעט זײַן, ער װעט דיר זײַן פֿאַר אַ מױל, און דו װעסט אים זײַן װי אַ גאָט. 17 און זאָלסט נעמען אין דײַן האַנט דעם דאָזיקן שטעקן, װאָס מיט אים װעסטו טאָן די צײכנס.
18 איז משה געגאַנגען און האָט זיך אומגעקערט צו זײַן שװער יִתרוֹן, און האָט צו אים געזאָגט: לאָמיך גײן, איך בעט דיך, און זיך אומקערן צו מײַנע ברידער װאָס אין מִצרַיִם, און לאָמיך זען אױב זײ לעבן נאָך. האָט יִתרוֹ געזאָגט צו משהן: גײ בשלום. 19 און גאָט האָט געזאָגט צו משהן אין מִדיָן: גײ קער זיך אום קײן מִצרַיִם, װאָרום געשטאָרבן זײַנען די אַלע מענטשן װאָס האָבן געזוכט דײַן לעבן. 20 האָט משה גענומען זײַן װײַב און זײַנע זין, און האָט זײ אַרױפֿגעזעצט אױף אַן אײזל, און ער האָט זיך אומגעקערט קײן לאַנד מִצרַיִם. און משה האָט מיטגענומען דעם שטעקן פֿון גאָט אין זײַן האַנט. 21 און גאָט האָט געזאָגט צו משהן: װען דו גײסט זיך אומקערן קײן מִצרַיִם, מערק אַלע װוּנדער װאָס איך האָב אַרײַנגעטאָן אין דײַן האַנט, אַז דו זאָלסט זײ טאָן פֿאַר פַּרעהן; אָבער איך װעל פֿעסט מאַכן זײַן האַרץ, און ער װעט ניט אַװעקלאָזן דאָס פֿאָלק. 22 און זאָלסט זאָגן צו פַּרעהן: אַזױ האָט גאָט געזאָגט: מײַן ערשטגעבאָרענער זון איז ישׂראל; 23 און איך האָב צו דיר געזאָגט: לאָז אַװעק מײַן זון, ער זאָל מיר דינען, און דו װילסט אים ניט אַװעקלאָזן; זע, איך הרגע דײַן ערשטגעבאָרענעם זון. 24 און עס איז געװען אונטערװעגס אין אַ האַרבעריק, האָט אים באַגעגנט גאָט, און האָט אים געװאָלט טײטן. 25 האָט צִפּוֹרָה גענומען אַ שאַרפֿן שטײן, און האָט אָפּגעשניטן די פאָרהױט פֿון איר זון, און האָט צוגערירט צו זײַנע פיס; און זי האָט געזאָגט: פֿאַר װאָר, אַ בלוט-חתן ביסטו מיר. 26 און ער האָט אים אָפּגעלאָזט. דענצמאָל האָט זי דאָס געזאָגט ״אַ בלוט-חתן״, פֿון װעגן דער באַשנײַדונג.
27 און גאָט האָט געזאָגט צו אַהרֹנען: גײ אַנטקעגן משהן צום מדבר. איז ער געגאַנגען, און האָט אים באַגעגנט אױפֿן באַרג פֿון גאָט, און ער האָט אים געקושט. 28 און משה האָט דערצײלט אַהרֹנען אַלע װערטער פֿון גאָט, מיט װאָס ער האָט אים געשיקט, און אַלע צײכנס װאָס ער האָט אים באַפֿױלן. 29 און משה און אַהרן זײַנען געגאַנגען און האָבן אײַנגעזאַמלט אַלע עלטסטע פֿון די קינדער פֿון ישׂראל. 30 און אַהרן האָט גערעדט אַלע װערטער, װאָס גאָט האָט גערעדט צו משהן, און ער האָט געטאָן די צײכנס פֿאַר די אױגן פֿון פֿאָלק. 31 און דאָס פֿאָלק האָט געגלױבט; און װי זײ האָבן געהערט אַז גאָט האָט געדאַכט אָן די קינדער פֿון ישׂראל, און אַז ער האָט געזען זײער פּײַן, אַזױ האָבן זײ זיך גענײַגט און זיך געבוקט.
עברית
1 וַיַּ֤עַן מֹשֶׁה֙ וַיֹּ֔אמֶר וְהֵן֙ לֹֽא־יַאֲמִ֣ינוּ לִ֔י וְלֹ֥א יִשְׁמְע֖וּ בְּקֹלִ֑י כִּ֣י יֹֽאמְר֔וּ לֹֽא־נִרְאָ֥ה אֵלֶ֖יךָ יְהוָֽה׃ 2 וַיֹּ֧אמֶר אֵלָ֛יו יְהוָ֖ה מזה בְיָדֶ֑ךָ וַיֹּ֖אמֶר מַטֶּֽה׃ 3 וַיֹּ֙אמֶר֙ הַשְׁלִיכֵ֣הוּ אַ֔רְצָה וַיַּשְׁלִיכֵ֥הוּ אַ֖רְצָה וַיְהִ֣י לְנָחָ֑שׁ וַיָּ֥נָס מֹשֶׁ֖ה מִפָּנָֽיו׃ 4 וַיֹּ֤אמֶר יְהוָה֙ אֶל־מֹשֶׁ֔ה שְׁלַח֙ יָֽדְךָ֔ וֶאֱחֹ֖ז בִּזְנָב֑וֹ וַיִּשְׁלַ֤ח יָדוֹ֙ וַיַּ֣חֲזֶק בּ֔וֹ וַיְהִ֥י לְמַטֶּ֖ה בְּכַפּֽוֹ׃ 5 לְמַ֣עַן יַאֲמִ֔ינוּ כִּֽי־נִרְאָ֥ה אֵלֶ֛יךָ יְהוָ֖ה אֱלֹהֵ֣י אֲבֹתָ֑ם אֱלֹהֵ֧י אַבְרָהָ֛ם אֱלֹהֵ֥י יִצְחָ֖ק וֵאלֹהֵ֥י יַעֲקֹֽב׃ 6 וַיֹּאמֶר֩ יְהוָ֨ה ל֜וֹ ע֗וֹד הָֽבֵא־נָ֤א יָֽדְךָ֙ בְּחֵיקֶ֔ךָ וַיָּבֵ֥א יָד֖וֹ בְּחֵיק֑וֹ וַיּ֣וֹצִאָ֔הּ וְהִנֵּ֥ה יָד֖וֹ מְצֹרַ֥עַת כַּשָּֽׁלֶג׃ 7 וַיֹּ֗אמֶר הָשֵׁ֤ב יָֽדְךָ֙ אֶל־חֵיקֶ֔ךָ וַיָּ֥שֶׁב יָד֖וֹ אֶל־חֵיק֑וֹ וַיּֽוֹצִאָהּ֙ מֵֽחֵיק֔וֹ וְהִנֵּה־שָׁ֖בָה כִּבְשָׂרֽוֹ׃ 8 וְהָיָה֙ אִם־לֹ֣א יַאֲמִ֣ינוּ לָ֔ךְ וְלֹ֣א יִשְׁמְע֔וּ לְקֹ֖ל הָאֹ֣ת הָרִאשׁ֑וֹן וְהֶֽאֱמִ֔ינוּ לְקֹ֖ל הָאֹ֥ת הָאַחֲרֽוֹן׃ 9 וְהָיָ֡ה אִם־לֹ֣א יַאֲמִ֡ינוּ גַּם֩ לִשְׁנֵ֨י הָאֹת֜וֹת הָאֵ֗לֶּה וְלֹ֤א יִשְׁמְעוּן֙ לְקֹלֶ֔ךָ וְלָקַחְתָּ֙ מִמֵּימֵ֣י הַיְאֹ֔ר וְשָׁפַכְתָּ֖ הַיַּבָּשָׁ֑ה וְהָי֤וּ הַמַּ֙יִם֙ אֲשֶׁ֣ר תִּקַּ֣ח מִן־הַיְאֹ֔ר וְהָי֥וּ לְדָ֖ם בַּיַּבָּֽשֶׁת׃ 10 וַיֹּ֨אמֶר מֹשֶׁ֣ה אֶל־יְהוָה֮ בִּ֣י אֲדֹנָי֒ לֹא֩ אִ֨ישׁ דְּבָרִ֜ים אָנֹ֗כִי גַּ֤ם מִתְּמוֹל֙ גַּ֣ם מִשִּׁלְשֹׁ֔ם גַּ֛ם מֵאָ֥ז דַּבֶּרְךָ אֶל־עַבְדֶּ֑ךָ כִּ֧י כְבַד־פֶּ֛ה וּכְבַ֥ד לָשׁ֖וֹן אָנֹֽכִי׃ 11 וַיֹּ֨אמֶר יְהוָ֜ה אֵלָ֗יו מִ֣י שָׂ֣ם פֶּה֮ לָֽאָדָם֒ א֚וֹ מִֽי־יָשׂ֣וּם אִלֵּ֔ם א֣וֹ חֵרֵ֔שׁ א֥וֹ פִקֵּ֖חַ א֣וֹ עִוֵּ֑ר הֲלֹ֥א אָנֹכִ֖י יְהוָֽה׃ 12 וְעַתָּ֖ה לֵ֑ךְ וְאָנֹכִי֙ אֶֽהְיֶ֣ה עִם־פִּ֔יךָ וְהוֹרֵיתִ֖יךָ אֲשֶׁ֥ר תְּדַבֵּֽר׃ 13 וַיֹּ֖אמֶר בִּ֣י אֲדֹנָ֑י שְֽׁלַֽח־נָ֖א בְּיַד־תִּשְׁלָֽח׃ 14 וַיִּֽחַר־אַ֨ף יְהוָ֜ה בְּמֹשֶׁ֗ה וַיֹּ֙אמֶר֙ הֲלֹ֨א אַהֲרֹ֤ן אָחִ֙יךָ֙ הַלֵּוִ֔י יָדַ֕עְתִּי כִּֽי־דַבֵּ֥ר יְדַבֵּ֖ר ה֑וּא וְגַ֤ם הִנֵּה־הוּא֙ יֹצֵ֣א לִקְרָאתֶ֔ךָ וְרָאֲךָ֖ וְשָׂמַ֥ח בְּלִבּֽוֹ׃ 15 וְדִבַּרְתָּ֣ אֵלָ֔יו וְשַׂמְתָּ֥ אֶת־הַדְּבָרִ֖ים בְּפִ֑יו וְאָנֹכִ֗י אֶֽהְיֶ֤ה עִם־פִּ֙יךָ֙ וְעִם־פִּ֔יהוּ וְהוֹרֵיתִ֣י אֶתְכֶ֔ם אֵ֖ת אֲשֶׁ֥ר תַּעֲשֽׂוּן׃ 16 וְדִבֶּר־ה֥וּא לְךָ֖ אֶל־הָעָ֑ם וְהָ֤יָה הוּא֙ יִֽהְיֶה־לְּךָ֣ לְפֶ֔ה וְאַתָּ֖ה תִּֽהְיֶה־לּ֥וֹ לֵֽאלֹהִֽים׃ 17 וְאֶת־הַמַּטֶּ֥ה הַזֶּ֖ה תִּקַּ֣ח בְּיָדֶ֑ךָ אֲשֶׁ֥ר תַּעֲשֶׂה־בּ֖וֹ אֶת־הָאֹתֹֽת׃   פ
18 וַיֵּ֨לֶךְ מֹשֶׁ֜ה וַיָּ֣שָׁב אֶל־יֶ֣תֶר חֹֽתְנ֗וֹ וַיֹּ֤אמֶר לוֹ֙ אֵ֣לֲכָה נָּ֗א וְאָשׁ֙וּבָה֙ אֶל־אַחַ֣י אֲשֶׁר־בְּמִצְרַ֔יִם וְאֶרְאֶ֖ה הַעוֹדָ֣ם חַיִּ֑ים וַיֹּ֧אמֶר יִתְר֛וֹ לְמֹשֶׁ֖ה לֵ֥ךְ לְשָׁלֽוֹם׃ 19 וַיֹּ֨אמֶר יְהוָ֤ה אֶל־מֹשֶׁה֙ בְּמִדְיָ֔ן לֵ֖ךְ שֻׁ֣ב מִצְרָ֑יִם כִּי־מֵ֙תוּ֙ כָּל־הָ֣אֲנָשִׁ֔ים הַֽמְבַקְשִׁ֖ים אֶת־נַפְשֶֽׁךָ׃ 20 וַיִּקַּ֨ח מֹשֶׁ֜ה אֶת־אִשְׁתּ֣וֹ וְאֶת־בָּנָ֗יו וַיַּרְכִּבֵם֙ עַֽל־הַחֲמֹ֔ר וַיָּ֖שָׁב אַ֣רְצָה מִצְרָ֑יִם וַיִּקַּ֥ח מֹשֶׁ֛ה אֶת־מַטֵּ֥ה הָאֱלֹהִ֖ים בְּיָדֽוֹ׃ 21 וַיֹּ֣אמֶר יְהוָה֮ אֶל־מֹשֶׁה֒ בְּלֶכְתְּךָ֙ לָשׁ֣וּב מִצְרַ֔יְמָה רְאֵ֗ה כָּל־הַמֹּֽפְתִים֙ אֲשֶׁר־שַׂ֣מְתִּי בְיָדֶ֔ךָ וַעֲשִׂיתָ֖ם לִפְנֵ֣י פַרְעֹ֑ה וַאֲנִי֙ אֲחַזֵּ֣ק אֶת־לִבּ֔וֹ וְלֹ֥א יְשַׁלַּ֖ח אֶת־הָעָֽם׃ 22 וְאָמַרְתָּ֖ אֶל־פַּרְעֹ֑ה כֹּ֚ה אָמַ֣ר יְהוָ֔ה בְּנִ֥י בְכֹרִ֖י יִשְׂרָאֵֽל׃ 23 וָאֹמַ֣ר אֵלֶ֗יךָ שַׁלַּ֤ח אֶת־בְּנִי֙ וְיַֽעַבְדֵ֔נִי וַתְּמָאֵ֖ן לְשַׁלְּח֑וֹ הִנֵּה֙ אָנֹכִ֣י הֹרֵ֔ג אֶת־בִּנְךָ֖ בְּכֹרֶֽךָ׃ 24 וַיְהִ֥י בַדֶּ֖רֶךְ בַּמָּל֑וֹן וַיִּפְגְּשֵׁ֣הוּ יְהוָ֔ה וַיְבַקֵּ֖שׁ הֲמִיתֽוֹ׃ 25 וַתִּקַּ֨ח צִפֹּרָ֜ה צֹ֗ר וַתִּכְרֹת֙ אֶת־עָרְלַ֣ת בְּנָ֔הּ וַתַּגַּ֖ע לְרַגְלָ֑יו וַתֹּ֕אמֶר כִּ֧י חֲתַן־דָּמִ֛ים אַתָּ֖ה לִֽי׃ 26 וַיִּ֖רֶף מִמֶּ֑נּוּ אָ֚ז אָֽמְרָ֔ה חֲתַ֥ן דָּמִ֖ים לַמּוּלֹֽת׃   פ
27 וַיֹּ֤אמֶר יְהוָה֙ אֶֽל־אַהֲרֹ֔ן לֵ֛ךְ לִקְרַ֥את מֹשֶׁ֖ה הַמִּדְבָּ֑רָה וַיֵּ֗לֶךְ וַֽיִּפְגְּשֵׁ֛הוּ בְּהַ֥ר הָאֱלֹהִ֖ים וַיִּשַּׁק־לֽוֹ׃ 28 וַיַּגֵּ֤ד מֹשֶׁה֙ לְאַֽהֲרֹ֔ן אֵ֛ת כָּל־דִּבְרֵ֥י יְהוָ֖ה אֲשֶׁ֣ר שְׁלָח֑וֹ וְאֵ֥ת כָּל־הָאֹתֹ֖ת אֲשֶׁ֥ר צִוָּֽהוּ׃ 29 וַיֵּ֥לֶךְ מֹשֶׁ֖ה וְאַהֲרֹ֑ן וַיַּ֣אַסְפ֔וּ אֶת־כָּל־זִקְנֵ֖י בְּנֵ֥י יִשְׂרָאֵֽל׃ 30 וַיְדַבֵּ֣ר אַהֲרֹ֔ן אֵ֚ת כָּל־הַדְּבָרִ֔ים אֲשֶׁר־דִּבֶּ֥ר יְהוָ֖ה אֶל־מֹשֶׁ֑ה וַיַּ֥עַשׂ הָאֹתֹ֖ת לְעֵינֵ֥י הָעָֽם׃ 31 וַֽיַּאֲמֵ֖ן הָעָ֑ם וַֽיִּשְׁמְע֡וּ כִּֽי־פָקַ֨ד יְהוָ֜ה אֶת־בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֗ל וְכִ֤י רָאָה֙ אֶת־עָנְיָ֔ם וַֽיִּקְּד֖וּ וַיִּֽשְׁתַּחֲוּֽוּ׃