Yiddish
Hebrew
אידיש
1 אַז אַ גנבֿ װעט געכאַפּט װערן בײַ אַן אײַנברעכונג, און װעט קריגן געשלאָגן און װעט שטאַרבן, איז ניטאָ פֿאַר אים קײן בלוטשולד. 2 אױב אָבער די זון איז אױפֿגעגאַנגען איבער אים, איז דאָ פֿאַר אים בלוטשולד. באַצאָלן מוז ער באַצאָלן; אױב ער האָט ניט, זאָל ער פֿאַרקױפֿט װערן פֿאַר זײַן גנבֿה. 3 אױב געפֿונען װעט געפֿונען װערן די גנבֿה אין זײַן האַנט אַ לעבעדיקע, סײַ אַן אָקס, סײַ אַן אײזל, סײַ אַ שעפּס, זאָל ער באַצאָלן טאָפּל. 4 אַז אַ מאַן װעט לאָזן אָפּעסן אַ פֿעלד אָדער אַ װײַנגאָרטן, און װעט אַרױסלאָזן זײַן בהמה, און זי װעט אָפּעסן אין אַן אַנדערנס פֿעלד, זאָל ער מיט דעם בעסטן פֿון זײַן פֿעלד, און מיט דעם בעסטן פֿון זײַן װײַנגאָרטן באַצאָלן. 5 אַז אַ פֿײַער װעט אַרױסגײן, און װעט אָנטרעפֿן דערנער, און עס װעט פֿאַרצערט װערן אַ סטױג, אָדער שטײענדיקע תּבואה, אָדער אַ פֿעלד, זאָל צאָלן באַצאָלן דער װאָס האָט אָנגעצונדן די שׂרפֿה. 6 אַז אַ מאַן װעט געבן זײַן חבֿר געלט אָדער זאַכן צום היטן, און עס װעט געגנבֿעט װערן פֿון דעם מאַנס הױז, אױב דער גנבֿ װעט געפֿונען װערן, זאָל ער באַצאָלן טאָפּל; 7 אױב דער גנבֿ װעט ניט געפֿונען װערן, זאָל דער בעל־הבית פֿון הױז גענענען צו גאָט: צי ער האָט ניט אױסגעשטרעקט זײַן האַנט אױף זײַן חבֿרס האָב. 8 בײַ איטלעכן חשד פֿון אומערלעכקײט, װעגן אַן אָקס, װעגן אַן אײזל, װעגן אַ שעפּס, װעגן אַ קלײד, װעגן װאָסער עס איז פֿאַרלאָרענער זאַך, װאָס יענער זאָגט, אַז דאָס איז עס, זאָל די זאַך פֿון בײדן קומען פֿאַר גאָט; דער װעמען גאָט װעט מאַכן שולדיק, זאָל באַצאָלן זײַן חבֿר טאָפּל. 9 אַז אַ מאַן װעט געבן זײַן חבֿר אַן אײזל, אָדער אַן אָקס, אָדער אַ שעפּס, אָדער װאָסער עס איז בהמה צום היטן, און זי װעט אַװעקפֿאַלן, אָדער געשעדיקט װערן, אָדער געפֿאַנגען װערן, װען קײנער זעט ניט, 10 זאָל אַ שבועה פֿון גאָט זײַן צװישן זײ בײדן, אױב ער האָט ניט אױסגעשטרעקט זײַן האַנט אױף זײַן חבֿרס האָב; און איר בעל־הבית זאָל עס אָננעמען, און ער דאַרף ניט באַצאָלן. 11 אױב אָבער גנבֿען איז זי געגנבֿעט געװאָרן פֿון אים, מוז ער באַצאָלן איר בעל־הבית. 12 אױב פֿאַרצוקן איז זי פֿאַרצוקט געװאָרן, זאָל ער ברענגען פֿון איר צום עדות; פֿאַר אַ פֿאַרצוקטער דאַרף ער ניט באַצאָלן.
13 און אַז אַ מאַן װעט באָרגן אַ בהמה פֿון זײַן חבֿר, און זי װעט געשעדיקט װערן, אָדער אַװעקפֿאַלן – איז איר בעל־הבית ניט מיט איר, מוז ער צאָלן באַצאָלן. 14 אױב איר בעל־הבית איז מיט איר, דאַרף ער ניט באַצאָלן. אױב זי איז אַ געדונגענע, גײט דאָס אַרײַן אין איר לױן. 15 און אַז אַ מאַן װעט פֿאַרפֿירן אַ יונגפֿרױ װאָס איז ניט פֿאַרקנַסט, און װעט ליגן מיט איר, זאָל ער מיט נדן זי מאַכן פֿאַר זײַן װײַב. 16 אױב איר פֿאָטער װעט זי אים ניט װעלן געבן, זאָל ער באַצאָלן געלט לױט דעם נדן פֿון יונגפֿרױען. 17 אַ מכשפֿה זאָלסטו ניט לאָזן לעבן. 18 איטלעכער װאָס ליגט מיט אַ בהמה זאָל טײטן געטײט װערן. 19 דער װאָס שלאַכט צו געטער, אַחוץ צו יהוה אַלײן, זאָל װערן חרם. 20 און אַ פֿרעמדן זאָלסטו ניט קריװדען, און זאָלסט אים ניט דריקן, װאָרום פֿרעמדע זײַט איר געװען אין לאַנד מִצרַיִם. 21 אַן אַלמנה און אַ יתום זאָלט איר ניט פּײַניקן. 22 אױב פּײַניקן װעסטו אים פּײַניקן, איז, װי נאָר ער װעט שרײַען צו מיר, װעל איך זיכער צוהערן זײַן געשרײ. 23 און מײַן צאָרן װעט גרימען, און איך װעל אײַך הרגען מיטן שװערד, און אײַערע װײַבער װעלן זײַן אַלמנות, און אײַערע קינדער יתוֹמים.
24 אַז דו װעסט געלט לײַען מײַן פֿאָלק, דעם אָרימאַן בײַ דיר, זאָלסטו ניט זײַן צו אים װי אַ בעל-חוב; איר זאָלט ניט אַרױפֿלײגן אױף אים צינזן. 25 אַז דו װעסט נעמען אין משכּון דײַן חבֿרס קלײד, זאָלסטו עס אים אומקערן אײדער די זון גײט אונטער; 26 װאָרום דאָס איז זײַן אײנציקער צודעק, דאָס איז זײַן קלײד פֿאַר זײַן לײַב; אין װאָס װעט ער שלאָפֿן? איז, אַז ער װעט שרײַען צו מיר, װעל איך צוהערן, װאָרום איך בין לײַטזעליק. 27 גאָט זאָלסטו ניט שילטן, און אַ פֿירשט אין דײַן פֿאָלק זאָלסטו ניט פֿלוכן. 28 די גאָב פֿון דײַן פֿולקײט און דײַן שֶפֿע זאָלסטו ניט שפּעטיקן. דעם בכָור פֿון דײַנע זין זאָלסטו אָפּגעבן צו מיר. 29 דעס גלײַכן זאָלסטו טאָן מיט דײַן אָקס, מיט דײַנע שאָפּ; זיבן טעג זאָל עס זײַן בײַ זײַן מוטער, אױפֿן אַכטן טאָג זאָלט איר עס אָפּגעבן צו מיר. 30 און הײליקע מענטשן זאָלט איר מיר זײַן, און פֿלײש פֿון אַ פֿאַרצוקטער אױפֿן פֿעלד זאָלט איר ניט עסן; פֿאַרן הונט זאָלט איר עס אַװעקװאַרפֿן.
עברית
1 אִם־בַּמַּחְתֶּ֛רֶת יִמָּצֵ֥א הַגַּנָּ֖ב וְהֻכָּ֣ה וָמֵ֑ת אֵ֥ין ל֖וֹ דָּמִֽים׃ 2 אִם־זָרְחָ֥ה הַשֶּׁ֛מֶשׁ עָלָ֖יו דָּמִ֣ים ל֑וֹ שַׁלֵּ֣ם יְשַׁלֵּ֔ם אִם־אֵ֣ין ל֔וֹ וְנִמְכַּ֖ר בִּגְנֵבָתֽוֹ׃ 3 אִֽם־הִמָּצֵא֩ תִמָּצֵ֨א בְיָד֜וֹ הַגְּנֵבָ֗ה מִשּׁ֧וֹר עַד־חֲמ֛וֹר עַד־שֶׂ֖ה חַיִּ֑ים שְׁנַ֖יִם יְשַׁלֵּֽם׃   ס 4 כִּ֤י יַבְעֶר־אִישׁ֙ שָׂדֶ֣ה אוֹ־כֶ֔רֶם וְשִׁלַּח֙ אֶת־בעירה וּבִעֵ֖ר בִּשְׂדֵ֣ה אַחֵ֑ר מֵיטַ֥ב שָׂדֵ֛הוּ וּמֵיטַ֥ב כַּרְמ֖וֹ יְשַׁלֵּֽם׃   ס 5 כִּֽי־תֵצֵ֨א אֵ֜שׁ וּמָצְאָ֤ה קֹצִים֙ וְנֶאֱכַ֣ל גָּדִ֔ישׁ א֥וֹ הַקָּמָ֖ה א֣וֹ הַשָּׂדֶ֑ה שַׁלֵּ֣ם יְשַׁלֵּ֔ם הַמַּבְעִ֖ר אֶת־הַבְּעֵרָֽה׃   ס 6 כִּֽי־יִתֵּן֩ אִ֨ישׁ אֶל־רֵעֵ֜הוּ כֶּ֤סֶף אֽוֹ־כֵלִים֙ לִשְׁמֹ֔ר וְגֻנַּ֖ב מִבֵּ֣ית הָאִ֑ישׁ אִם־יִמָּצֵ֥א הַגַּנָּ֖ב יְשַׁלֵּ֥ם שְׁנָֽיִם׃ 7 אִם־לֹ֤א יִמָּצֵא֙ הַגַּנָּ֔ב וְנִקְרַ֥ב בַּֽעַל־הַבַּ֖יִת אֶל־הָֽאֱלֹהִ֑ים אִם־לֹ֥א שָׁלַ֛ח יָד֖וֹ בִּמְלֶ֥אכֶת רֵעֵֽהוּ׃ 8 עַֽל־כָּל־דְּבַר־פֶּ֡שַׁע עַל־שׁ֡וֹר עַל־חֲ֠מוֹר עַל־שֶׂ֨ה עַל־שַׂלְמָ֜ה עַל־כָּל־אֲבֵדָ֗ה אֲשֶׁ֤ר יֹאמַר֙ כִּי־ה֣וּא זֶ֔ה עַ֚ד הָֽאֱלֹהִ֔ים יָבֹ֖א דְּבַר־שְׁנֵיהֶ֑ם אֲשֶׁ֤ר יַרְשִׁיעֻן֙ אֱלֹהִ֔ים יְשַׁלֵּ֥ם שְׁנַ֖יִם לְרֵעֵֽהוּ׃   ס 9 כִּֽי־יִתֵּן֩ אִ֨ישׁ אֶל־רֵעֵ֜הוּ חֲמ֨וֹר אוֹ־שׁ֥וֹר אוֹ־שֶׂ֛ה וְכָל־בְּהֵמָ֖ה לִשְׁמֹ֑ר וּמֵ֛ת אוֹ־נִשְׁבַּ֥ר אוֹ־נִשְׁבָּ֖ה אֵ֥ין רֹאֶֽה׃ 10 שְׁבֻעַ֣ת יְהוָ֗ה תִּהְיֶה֙ בֵּ֣ין שְׁנֵיהֶ֔ם אִם־לֹ֥א שָׁלַ֛ח יָד֖וֹ בִּמְלֶ֣אכֶת רֵעֵ֑הוּ וְלָקַ֥ח בְּעָלָ֖יו וְלֹ֥א יְשַׁלֵּֽם׃ 11 וְאִם־גָּנֹ֥ב יִגָּנֵ֖ב מֵעִמּ֑וֹ יְשַׁלֵּ֖ם לִבְעָלָֽיו׃ 12 אִם־טָרֹ֥ף יִטָּרֵ֖ף יְבִאֵ֣הוּ עֵ֑ד הַטְּרֵפָ֖ה לֹ֥א יְשַׁלֵּֽם׃   פ
13 וְכִֽי־יִשְׁאַ֥ל אִ֛ישׁ מֵעִ֥ם רֵעֵ֖הוּ וְנִשְׁבַּ֣ר אוֹ־מֵ֑ת בְּעָלָ֥יו אֵין־עִמּ֖וֹ שַׁלֵּ֥ם יְשַׁלֵּֽם׃ 14 אִם־בְּעָלָ֥יו עִמּ֖וֹ לֹ֣א יְשַׁלֵּ֑ם אִם־שָׂכִ֣יר ה֔וּא בָּ֖א בִּשְׂכָרֽוֹ׃   ס 15 וְכִֽי־יְפַתֶּ֣ה אִ֗ישׁ בְּתוּלָ֛ה אֲשֶׁ֥ר לֹא־אֹרָ֖שָׂה וְשָׁכַ֣ב עִמָּ֑הּ מָהֹ֛ר יִמְהָרֶ֥נָּה לּ֖וֹ לְאִשָּֽׁה׃ 16 אִם־מָאֵ֧ן יְמָאֵ֛ן אָבִ֖יהָ לְתִתָּ֣הּ ל֑וֹ כֶּ֣סֶף יִשְׁקֹ֔ל כְּמֹ֖הַר הַבְּתוּלֹֽת׃   ס 17 מְכַשֵּׁפָ֖ה לֹ֥א תְחַיֶּֽה׃   ס 18 כָּל־שֹׁכֵ֥ב עִם־בְּהֵמָ֖ה מ֥וֹת יוּמָֽת׃   ס 19 זֹבֵ֥חַ לָאֱלֹהִ֖ים יָֽחֳרָ֑ם בִּלְתִּ֥י לַיהוָ֖ה לְבַדּֽוֹ׃ 20 וְגֵ֥ר לֹא־תוֹנֶ֖ה וְלֹ֣א תִלְחָצֶ֑נּוּ כִּֽי־גֵרִ֥ים הֱיִיתֶ֖ם בְּאֶ֥רֶץ מִצְרָֽיִם׃ 21 כָּל־אַלְמָנָ֥ה וְיָת֖וֹם לֹ֥א תְעַנּֽוּן׃ 22 אִם־עַנֵּ֥ה תְעַנֶּ֖ה אֹת֑וֹ כִּ֣י אִם־צָעֹ֤ק יִצְעַק֙ אֵלַ֔י שָׁמֹ֥עַ אֶשְׁמַ֖ע צַעֲקָתֽוֹ׃ 23 וְחָרָ֣ה אַפִּ֔י וְהָרַגְתִּ֥י אֶתְכֶ֖ם בֶּחָ֑רֶב וְהָי֤וּ נְשֵׁיכֶם֙ אַלְמָנ֔וֹת וּבְנֵיכֶ֖ם יְתֹמִֽים׃   פ
24 אִם־כֶּ֣סֶף תַּלְוֶ֣ה אֶת־עַמִּ֗י אֶת־הֶֽעָנִי֙ עִמָּ֔ךְ לֹא־תִהְיֶ֥ה ל֖וֹ כְּנֹשֶׁ֑ה לֹֽא־תְשִׂימ֥וּן עָלָ֖יו נֶֽשֶׁךְ׃ 25 אִם־חָבֹ֥ל תַּחְבֹּ֖ל שַׂלְמַ֣ת רֵעֶ֑ךָ עַד־בֹּ֥א הַשֶּׁ֖מֶשׁ תְּשִׁיבֶ֥נּוּ לֽוֹ׃ 26 כִּ֣י הִ֤וא כסותה לְבַדָּ֔הּ הִ֥וא שִׂמְלָת֖וֹ לְעֹר֑וֹ בַּמֶּ֣ה יִשְׁכָּ֔ב וְהָיָה֙ כִּֽי־יִצְעַ֣ק אֵלַ֔י וְשָׁמַעְתִּ֖י כִּֽי־חַנּ֥וּן אָֽנִי׃   ס 27 אֱלֹהִ֖ים לֹ֣א תְקַלֵּ֑ל וְנָשִׂ֥יא בְעַמְּךָ֖ לֹ֥א תָאֹֽר׃ 28 מְלֵאָתְךָ֥ וְדִמְעֲךָ֖ לֹ֣א תְאַחֵ֑ר בְּכ֥וֹר בָּנֶ֖יךָ תִּתֶּן־לִּֽי׃ 29 כֵּֽן־תַּעֲשֶׂ֥ה לְשֹׁרְךָ֖ לְצֹאנֶ֑ךָ שִׁבְעַ֤ת יָמִים֙ יִהְיֶ֣ה עִם־אִמּ֔וֹ בַּיּ֥וֹם הַשְּׁמִינִ֖י תִּתְּנוֹ־לִֽי׃ 30 וְאַנְשֵׁי־קֹ֖דֶשׁ תִּהְי֣וּן לִ֑י וּבָשָׂ֨ר בַּשָּׂדֶ֤ה טְרֵפָה֙ לֹ֣א תֹאכֵ֔לוּ לַכֶּ֖לֶב תַּשְׁלִכ֥וּן אֹתֽוֹ׃   ס