אידיש
1
און גאָט האָט געזאָגט צו משהן און צו אַהרֹנען אין לאַנד מִצרַיִם, אַזױ צו זאָגן:
2
דערדאָזיקער חוֹדש זאָל אײַך זײַן דער אָנהײב פֿון חדשים; דער ערשטער פֿון די חדשים פֿון יאָר זאָל ער אײַך זײַן.
3
רעד צו דער גאַנצער עדה פֿון ישׂראל, אַזױ צו זאָגן: אין צענטן טאָג פֿון דעם דאָזיקן חוֹדש, זאָלן זײ איטלעכער זיך נעמען צו לאַם פֿאַר אַ פֿאָטערהױז, צו לאַם פֿאַר אַ הױזגעזינט.
4
און אױב דאָס הױזגעזינט איז צו װינציק פֿאַר אַ לאַם, זאָל ער נעמען מיט זײַן שכן װאָס איז נאָנט צו זײַן הױז, לױט דער צאָל נפשות; איטלעכן װעדליק זײַן עסן זאָלט איר צײלן אױפֿן לאַם.
5
אַ לאַם אָן אַ פעלער, אַ זָכר אַ יאָר אַלט, זאָל עס אײַך זײַן; פֿון שעפּסן אָדער פֿון ציגן זאָלט איר נעמען.
6
און ער זאָל בײַ אײַך זײַן אין אָפּהיטונג ביזן פערצנטן טאָג פֿון דעם דאָזיקן חוֹדש, און די גאַנצע אײַנזאַמלונג פֿון דער עדה פֿון ישׂראל זאָל אים שעכטן קעגן אָװנט.
7
און זײ זאָלן נעמען פֿון דעם בלוט און אַרױפֿטאָן אױף בײדע בײַשטידלעך, און אױף דעם אױבערשטידל, אױף די הײַזער װאָס זײ װעלן אים עסן אין זײ.
8
און זײ זאָלן עסן דאָס פלײש אין דערדאָזיקער נאַכט, געבראָטן אױפֿן פֿײַער; מיט מצות און מיט ביטערע קרײַטעכצער זאָלן זײ עס עסן.
9
איר זאָלט ניט עסן פֿון אים האַלב געבראָטן, אָדער געקאָכט, אָפּגעקאָכט אין װאַסער, נײַערט געבראָטן אױפֿן פֿײַער; זײַן קאָפּ מיט זײַנע קני און מיט זײַנע אינגעװײד.
10
און איר זאָלט ניט איבערלאָזן פֿון אים ביז אין דער פֿרי, און װאָס װעט איבערבלײַבן פֿון אים ביז אין דער פֿרי, זאָלט איר אין פֿײַער פֿאַרברענען.
11
און אַזױ זאָלט איר אים עסן: אײַערע לענדן אָנגעגורט, אײַערע שיך אױף אײַערע פיס, און אײַער שטעקן אין אײַער האַנט; און איר זאָלט אים עסן אין געאײַל. אַ קָרבן-פּסח איז דאָס צו גאָט.
12
און איך װעל דורכגײן דורכן לאַנד מִצרַיִם אין דערדאָזיקער נאַכט, און װעל שלאָגן יעטװעדער בכָור אין לאַנד מִצרַיִם, פֿון אַ מענטשן ביז אַ בהמה; און אױף אַלע געטער פֿון מִצרַיִם װעל איך טאָן אַ משפּט; איך בין יהוה.
13
און דאָס בלוט װעט אײַך זײַן פֿאַר אַ צײכן אױף די הײַזער װאָס איר זײַט דאָרטן, און איך װעל זען דאָס בלוט, און װעל איבערהיפּן איבער אײַך, און עס װעט ניט זײַן צװישן אײַך קײן פּלאָג אומצוברענגען, װען איך שלאָג אין לאַנד מִצרַיִם.
14
און דערדאָזיקער טאָג זאָל אײַך זײַן פֿאַר אַ געדעכעניש, און איר זאָלט אים פֿײַערן אַ פֿײַערטאָג צו גאָט; אױף אײַערע דוֹר-דוֹרות, װי אַן אײביק געזעץ, זאָלט איר אים פֿײַערן.
15
זיבן טעג זאָלט איר עסן מצות; באַלד בײַם ערשטן טאָג זאָלט איר אָפּטאָן זױערטײג פֿון אײַערע הײַזער, װאָרום איטלעכער װאָס עסט חמץ פֿון ערשטן טאָג ביזן זיבעטן טאָג, יענע זעל זאָל פֿאַרשניטן װערן פֿון ישׂראל.
16
און אין ערשטן טאָג זאָל זײַן אַ הײליקע צונױפֿרופֿונג, און אין זיבעטן טאָג זאָל זײַן אַ הײליקע צונױפֿרופֿונג בײַ אײַך; קײן אַרבעט זאָל אין זײ ניט געטאָן װערן, נאָר װאָס דאַרף געגעסן װערן פֿון איטלעכן מענטשן, דאָס אַלײן מעג צוגעגרײט װערן בײַ אײַך.
17
און איר זאָלט אָפּהיטן די מצות; װאָרום אין דעם דאָזיקן אײגענעם טאָג האָב איך אַרױסגעצױגן אײַערע מחנות פֿון לאַנד מִצרַיִם. און איר זאָלט היטן דעם דאָזיקן טאָג אױף אײַערע דוֹר-דוֹרות װי אַן אײביק געזעץ.
18
אין ערשטן חוֹדש, פֿון פערצנטן טאָג אין חודש אין אָװנט, זאָלט איר עסן מצות, ביזן אײן און צװאַנציקסטן טאָג אין חוֹדש אין אָװנט.
19
זיבן טעג זאָל זיך ניט געפֿינען זױערטײג אין אײַערע הײַזער, װאָרום איטלעכער װאָס עסט חמץ, יענע זעל זאָל פֿאַרשניטן װערן פֿון דער עדה פֿון ישׂראל, סײַ אַ פֿרעמדער, און סײַ אַן אײַנגעבאָרענער פֿון לאַנד.
20
קײן חמץ זאָלט איר ניט עסן; אין אַלע אײַערע װױנערטער זאָלט איר עסן מצות.
21
און משה האָט גערופֿן אַלע עלטסטע פֿון ישׂראל, און האָט צו זײ געזאָגט: ציט אַרױס און נעמט אײַך שאָפּ לױט אײַערע משפּחות, און שעכט דעם קָרבן-פּסח.
22
און איר זאָלט נעמען אַ בינטל אֵזוֹבֿ-גראָז און אײַנטונקען אין דעם בלוט װאָס אין בעקן, און איר זאָלט צורירן צו דעם אױבערשטידל און צו די בײדע בײַשטידלעך פֿון דעם בלוט װאָס אין בעקן, און איר זאָלט קײנער ניט אַרױסגײן פֿון דעם אײַנגאַנג פֿון זײַן הױז ביז אין דער פֿרי.
23
און אַז גאָט װעט דורכגײן צו שלאָגן מִצרַיִם, װעט ער זען דאָס בלוט אױפֿן אױבערשטידל און אױף די בײדע בײַשטידלעך, און גאָט װעט איבערהיפּן איבערן אײַנגאַנג, און ער װעט ניט לאָזן דעם אומברענגער אַרײַנקומען אין אײַער הױז צו שלאָגן.
24
און איר זאָלט אָפּהיטן די דאָזיקע זאַך װי אַ געזעץ פֿאַר דיר און פֿאַר דײַנע קינדער אױף אײביק.
25
און עס װעט זײַן, אַז איר װעט קומען אין דעם לאַנד װאָס גאָט װעט אײַך געבן, אַזױ װי ער האָט צוגעזאָגט, זאָלט איר אָפּהיטן דעם דאָזיקן דינסט.
26
און עס װעט זײַן, אַז אײַערע קינדער װעלן אײַך פֿרעגן: װאָס איז בײַ אײַך דערדאָזיקער דינסט?
27
זאָלט איר זאָגן: אַ קָרבן-פּסח איז דאָס צו גאָט, װײַל ער האָט איבערגעהיפּט איבער די הײַזער פֿון די קינדער פֿון ישׂראל אין מִצרַיִם, װען ער האָט געשלאָגן מִצרַיִם, און אונדזערע הײַזער האָט ער מציל געװען. האָט דאָס פֿאָלק זיך גענײגט און זיך געבוקט.
28
און די קינדער פֿון ישׂראל זײַנען געגאַנגען און האָבן געטאָן; אַזױ װי גאָט האָט באַפֿױלן משהן און אַהרֹנען, אַזױ האָבן זײ געטאָן.
29
און עס איז געװען אין האַלבע נאַכט, אַזױ האָט גאָט געשלאָגן יעטװעדער בכָור אין לאַנד מִצרַיִם, פֿון דעם בכָור פֿון פַּרעהן װאָס האָט געזאָלט זיצן אױף זײַן טראָן, ביז דעם בכָור פֿון געפאַנגענעם װאָס אין תּפֿיסה; און יעטװעדער בכָור פֿון אַ בהמה.
30
איז פַּרעה אױפֿגעשטאַנען בײַ דער נאַכט, ער און אַלע זײַנע קנעכט, און גאַנץ מִצרַיִם, און עס איז געװאָרן אַ גרױס געשרײ אין מִצרַיִם, װאָרום עס איז ניט געװען אַ הױז װאָס דאָרטן זאָל ניט זײַן אַ טױטער.
31
און ער האָט גערופֿן משהן און אַהרֹנען בײַ דער נאַכט, און האָט געזאָגט: שטײט אױף, גײט אַרױס פֿון צװישן מײַן פֿאָלק, אי איר, אי די קינדער פֿון ישׂראל, און גײט דינט יהוה, אַזױ װי איר האָט געזאָגט.
32
נעמט אי אײַערע שאָפּ, אי אײַערע רינדער, אַזױ װי איר האָט געזאָגט, און גײט; און בענטשט מיך אױך.
33
און די מִצרים זײַנען צוגעשטאַנען צו דעם פֿאָלק, זײ אַרױסצושיקן װאָס גיכער פֿון לאַנד, װאָרום זײ האָבן געזאָגט: מיר װעלן אַלע אױסשטאַרבן.
34
און דאָס פֿאָלק האָט גענומען זײער טײג אײדער ער איז געזײַערט געװאָרן; זײערע טײגמולטערס זײַנען געװען אײַנגעבונדן אין זײערע טיכער אױף זײערע אַקסלען.
35
און די קינדער פֿון ישׂראל האָבן געטאָן אַזױ װי דאָס װאָרט פֿון משהן, און זײ האָבן אַנטליען פֿון די מִצרים זילבערנע זאַכן און גילדערנע זאַכן, און קלײדער.
36
װאָרום גאָט האָט געגעבן דעם פֿאָלק חן אין די אױגן פֿון די מִצרים, און זײ האָבן זײ געליען; און זײ האָבן אױסגעלײדיקט מִצרַיִם.
37
און די קינדער פֿון ישׂראל האָבן אַרױסגעצױגן פֿון רַעְמסֵס קײן סוכּוֹת, אַרום זעקס הונדערט טױזנט פֿוסגײער, מענער, אַחוץ קינדער.
38
און אױך אַ סך געמישט פֿאָלק איז אַרױסגעגאַנגען מיט זײ; און שאָפּ און רינדער זײער אַ גרױסע סטאַדע.
39
און זײ האָבן געבאַקן פֿון דעם טײג װאָס זײ האָבן אַרױסגעטראָגן פֿון מִצרַיִם, קוכנס מצה, װאָרום ער איז ניט געזײַערט געװאָרן, װײַל זײ זײַנען אַרױסגעטריבן געװאָרן פֿון מִצרַיִם, און האָבן זיך ניט געקענט אױפֿהאַלטן, און אַפילו צערונג האָבן זײ זיך ניט צוגעגרײט.
40
און דאָס זיצן פֿון די קינדער פֿון ישׂראל, װאָס זײ זײַנען געזעסן אין מִצרַיִם, איז געװען פֿיר הונדערט יאָר און דרײַסיק יאָר.
41
און עס איז געװען צום סָוף פֿון פֿיר הונדערט יאָר און דרײַסיק יאָר, איז, גענױ אין דעם דאָזיקן טאָג, זײַנען אַלע מחנות פֿון גאָט אַרױסגעגאַנגען פֿון לאַנד מִצרַיִם.
42
אַ װאַכנאַכט איז דאָס געװען בײַ גאָט זײ אַרױסצוציען פֿון לאַנד מִצרַיִם; איז די דאָזיקע אײגענע נאַכט אַ װאַכנאַכט צו גאָט בײַ אַלע קינדער פֿון ישׂראל אױף זײערע דוֹר-דוֹרות.
43
און גאָט האָט געזאָגט צו משהן און אַהרֹנען: דאָס איז דער דין פֿון דעם קָרבן-פּסח: קײן פֿרעמד-געבאָרענער טאָר פֿון אים ניט עסן.
44
און װוּ נאָר עמיצנס אַ קנעכט געקױפֿט פֿאַר געלט, אַז דו האָסט אים געמַלט, דענצמאָל מעג ער פֿון אים עסן.
45
אַן אײַנגעװאַנדערטער און אַ געדונגענער טאָר פֿון אים ניט עסן.
46
אין אײן הױז זאָל ער געגעסן װערן; זאָלסט ניט אַרױסטראָגן פֿון דעם פלײש אױסן הױז; און אַ בײן זאָלט איר ניט צעברעכן אין אים.
47
די גאַנצע עדה פֿון ישׂראל זאָל אים מאַכן.
48
און אַז בײַ דיר װעט זיך אױפֿהאַלטן אַ פֿרעמדער, און ער װעט װעלן מאַכן אַ קָרבן-פּסח צו גאָט, זאָל בײַ אים געמַלט װערן יעטװעדער מאַנספּאַרשױן, און דענצמאָל קען ער גענענען אים צו מאַכן; און ער זאָל זײַן אַזױ װי אַן אײַנגעבאָרענער פֿון לאַנד; אָבער קײן אומבאַשניטענער טאָר פֿון אים ניט עסן.
49
אײן געזעץ זאָל זײַן פֿאַר דעם אײַנגעבאָרענעם, און פֿאַר דעם פֿרעמדן װאָס האַלט זיך אױף צװישן אײַך.
50
און אַלע קינדער פֿון ישׂראל האָבן דאָס געטאָן; אַזױ װי גאָט האָט באַפֿױלן משהן און אַהרֹנען, אַזױ האָבן זײ געטאָן.
51
און עס איז געװען אין דעם דאָזיקן אײגענעם טאָג, האָט גאָט אַרױסגעצױגן די קינדער פֿון ישׂראל, פֿון לאַנד מִצרַיִם, לױט זײערע מחנות.