Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און גאָט האָט געזאָגט צו משהן: קום צו פַּרעהן, װאָרום איך האָב האַרט געמאַכט זײַן האַרץ און דאָס האַרץ פֿון זײַנע קנעכט, כּדי איך זאָל טאָן מײַנע דאָזיקע צײכנס צװישן אים; 2 און כּדי זאָלסט דערצײלן אין די אױערן פֿון דײַן זון, און פֿון דײַן זונס זון, װאָס איך האָב אָנגעטאָן מִצרַיִם, און מײַנע צײכנס װאָס איך האָב געמאַכט צװישן זײ; און איר זאָלט װיסן, אַז איך בין יהוה. 3 זײַנען משה און אַהרן געקומען צו פַּרעהן, און זײ האָבן צו אים געזאָגט: אַזױ האָט געזאָגט יהוה דער גאָט פֿון די עִבֿרים: ביז װאַנען װעסטו זיך ניט װעלן בײגן פֿאַר מיר? לאָז אַװעק מײַן פֿאָלק, זײ זאָלן מיר דינען. 4 װאָרום אױב דו װיסלט ניט אַװעקלאָזן מײַן פֿאָלק, אָט ברענג איך מאָרגן אַ הײשעריק אין דײַן גבֿול. 5 און ער װעט פֿאַרדעקן דעם אָנבליק פֿון דער ערד, אַז מע װעט ניט קענען אַרױסזען די ערד; און ער װעט אױפֿעסן דעם רעשט פֿון דער אַנטרינונג, װאָס אײַך איז געבליבן פֿון דעם האָגל, און װעט אױפֿעסן יעטװעדער בױם װאָס װאַקסט בײַ אײַך אױפֿן פֿעלד. 6 און אָנגעפֿילט װעלן װערן דײַנע הײַזער, און די הײַזער פֿון אַלע דײַנע קנעכט, און די הײַזער פֿון גאַנץ מִצרַיִם; װאָס דײַנע עלטערן און דײַנע עלטערנס עלטערן האָבן ניט געזען פֿון דעם טאָג, װאָס זײ זײַנען געװען אױף דער ערד, און ביז הײַנטיקן טאָג. – און ער האָט זיך אומגעקערט, און איז אַרױסגעגאַנגען פֿון פַּרעהן. 7 האָבן פַּרעהס קנעכט צו אים געזאָגט: ביז וואַנען װעט דערדאָזיקער אונדז זײַן פֿאַר אַ שטרױכלונג? לאָז אַװעק די לײַט, און זאָלן זײ דינען יהוה זײער גאָט. צי נאָך װײסטו ניט אַז מִצרַיִם גײט אונטער? 8 האָט מען אומגעקערט משהן און אַהרֹנען צו פַּרעהן, און ער האָט צו זײ געזאָגט: גײט דינט יהוה אײַער גאָט; אָבער װער און װער זײַנען די גײער? 9 האָט משה געזאָגט: מיט אונדזערע יונגע און מיט אונדזערע אַלטע װעלן מיר גײן; מיט אונדזערע זין און מיט אונדזערע טעכטער, מיט אונדזערע שאָפּ און מיט אונדזערע רינדער װעלן מיר גײן; װאָרום אַ יָום-טובֿ צו יהוה איז בײַ אונדז. 10 האָט ער צו זײ געזאָגט: זאָל יהוה אַזױ זײַן מיט אײַך, װי איך װעל אײַך אַװעקלאָזן מיט אײַערע געזינטן! זעט, אַז איר האָט עפּעס שלעכטס אין אױסקוק. 11 ניט אַזױ! גײט אַקאָרשט איר מענער און דינט יהוה, װאָרום דאָס איז דאָך װאָס איר פֿאַרלאַנגט. – און מע האָט זײ אַרױסגעטריבן פֿון פֿאַר פַּרעהן.
12 האָט גאָט געזאָגט צו משהן: שטרעק אױס דײַן האַנט אױפֿן לאַנד מִצרַיִם װעגן דעם הײשעריק, און ער װעט אַרױפֿגײן אױפֿן לאַנד מִצרַיִם, און װעט אױפֿעסן יעטװעדער קרײַטעכץ פֿון דער ערד, אַלץ װאָס דער האָגל האָט איבערגעלאָזן. 13 און משה האָט אױסגעשטרעקט זײַן שטעקן אױפֿן לאַנד מִצרַיִם, און גאָט האָט געטריבן אַ מזרח-װינט אױפֿן לאַנד יענעם גאַנצן טאָג און די גאַנצע נאַכט; װי עס איז געװאָרן פֿרימאָרגן, אַזױ האָט דער מזרח-װינט אָנגעטראָגן דעם הײשעריק. 14 און דער הײשעריק איז אַרױפֿגעגאַנגען אױפֿן גאַנצן לאַנד מִצרַיִם, און האָט זיך אַראָפּגעלאָזט אין דעם גאַנצן גבֿול פֿון מִצרַיִם זײער שװער; ניט פֿאַר אים איז געװען אַזאַ הײשעריק װי ער, און ניט נאָך אים װעט זײַן אַזאַ. 15 און ער האָט פֿאַרדעקט דעם אָנבליק פֿון דער גאַנצער ערד, און די ערד איז פינצטער געװאָרן; און ער האָט אױפֿגעגעסן יעטװעדער קרײַטעכץ פֿון דער ערד, און יעטװעדער פֿרוכט פֿון בױם, װאָס דער האָגל האָט איבערגעלאָזן; און עס איז ניט געבליבן קײן גרינס פֿון אַ בױם אָדער פֿון אַ קרײַטעכץ פֿון פֿעלד אין גאַנצן לאַנד מִצרַיִם. 16 האָט פַּרעה גערופֿן אױף גיך משהן און אַהרֹנען, און האָט געזאָגט: איך האָב געזינדיקט צו יהוה אײַער גאָט, און צו אײַך. 17 און אַצונד פֿאַרגיב, איך בעט דיך, מײַן חטא בלױז דאָס מאָל, און בעט צו יהוה אײַער גאָט, ער זאָל אָפּטאָן פֿון מיר נאָר די דאָזיקע פּעסט. 18 איז ער אַרױסגעגאַנגען פֿון פַּרעהן, און האָט געבעטן צו גאָט. 19 און גאָט האָט פֿאַרקערט זײער אַ שטאַרקן מערבֿ-װינט, װאָס האָט אַװעקגעטראָגן דעם הײשעריק, און האָט אים אַרײַנגעשטופּט אין ים-סוף; ניט אַן אײנציקער הײשעריק איז געבליבן אין גאַנצן גבֿול פֿון מִצרַיִם. 20 אָבער גאָט האָט פֿעסט געמאַכט פַּרעהס האַרץ, און ער האָט ניט אַװעקגעלאָזן די קינדער פֿון ישׂראל.
21 און גאָט האָט געזאָגט צו משהן: שטרעק אױס דײַן האַנט אַקעגן הימל, און זאָל װערן אַ פֿינצטערניש איבערן לאַנד מִצרַיִם, אַז מע זאָל קענען אָנטאַפּן די פֿינצטערניש. 22 האָט משה אױסגעשטרעקט זײַן האַנט אַקעגן הימל, און עס איז געװען אַ שטאָקפֿינצטערניש אין גאַנצן לאַנד מִצרַיִם דרײַ טעג. 23 זײ האָבן אײנער דעם אַנדערן ניט געזען, און זײ האָבן זיך קײנער ניט אױפֿגעהױבן פֿון זײַן אָרט דרײַ טעג. אָבער בײַ אַלע קינדער פֿון ישׂראל איז געװען ליכטיק אין זײערע װױנערטער. 24 האָט פַּרעה גערופֿן משהן, און האָט געזאָגט: גײט דינט יהוה; נאָר אײַערע שאָפּ און אײַערע רינדער זאָלן זיך אָפּשטעלן; אײַערע געזינטן זאָלן אױך גײן מיט אײַך. 25 האָט משה געזאָגט: אי דו מוזט אונדז מיטגעבן שלאַכטאָפּפֿער און בראַנדאָפּפֿער, כּדי מיר זאָלן מקריבֿ זײַן צו יהוה אונדזער גאָט, 26 אי אונדזער פי מוז מיטגײן מיט אונדז; ניט אַ קלױ זאָל איבערבלײַבן; װאָרום דערפֿון װעלן מיר נעמען אױף צו דינען יהוה אונדזער גאָט; און מיר װײסן ניט מיט װאָס מיר װעלן דאַרפֿן דינען יהוה, ביז מיר קומען אַהין. 27 אָבער גאָט האָט פֿעסט געמאַכט פַּרעהס האַרץ, און ער האָט זײ ניט געװאָלט אַװעקלאָזן. 28 און פַּרעה האָט צו אים געזאָגט: גײ אַװעק פֿון מיר; היט זיך, זאָלסט מער מײַן פּנים ניט זען, װאָרום אין דעם טאָג װאָס דו זעסט מײַן פּנים, װעסטו שטאַרבן. 29 האָט משה געזאָגט: האָסט ריכטיק גערעדט; איך װעל מער װידער דײַן פּנים ניט זען.
עברית
1 וַיֹּ֤אמֶר יְהוָה֙ אֶל־מֹשֶׁ֔ה בֹּ֖א אֶל־פַּרְעֹ֑ה כִּֽי־אֲנִ֞י הִכְבַּ֤דְתִּי אֶת־לִבּוֹ֙ וְאֶת־לֵ֣ב עֲבָדָ֔יו לְמַ֗עַן שִׁתִ֛י אֹתֹתַ֥י אֵ֖לֶּה בְּקִרְבּֽוֹ׃ 2 וּלְמַ֡עַן תְּסַפֵּר֩ בְּאָזְנֵ֨י בִנְךָ֜ וּבֶן־בִּנְךָ֗ אֵ֣ת אֲשֶׁ֤ר הִתְעַלַּ֙לְתִּי֙ בְּמִצְרַ֔יִם וְאֶת־אֹתֹתַ֖י אֲשֶׁר־שַׂ֣מְתִּי בָ֑ם וִֽידַעְתֶּ֖ם כִּי־אֲנִ֥י יְהוָֽה׃ 3 וַיָּבֹ֨א מֹשֶׁ֣ה וְאַהֲרֹן֮ אֶל־פַּרְעֹה֒ וַיֹּאמְר֣וּ אֵלָ֗יו כֹּֽה־אָמַ֤ר יְהוָה֙ אֱלֹהֵ֣י הָֽעִבְרִ֔ים עַד־מָתַ֣י מֵאַ֔נְתָּ לֵעָנֹ֖ת מִפָּנָ֑י שַׁלַּ֥ח עַמִּ֖י וְיַֽעַבְדֻֽנִי׃ 4 כִּ֛י אִם־מָאֵ֥ן אַתָּ֖ה לְשַׁלֵּ֣חַ אֶת־עַמִּ֑י הִנְנִ֨י מֵבִ֥יא מָחָ֛ר אַרְבֶּ֖ה בִּגְבֻלֶֽךָ׃ 5 וְכִסָּה֙ אֶת־עֵ֣ין הָאָ֔רֶץ וְלֹ֥א יוּכַ֖ל לִרְאֹ֣ת אֶת־הָאָ֑רֶץ וְאָכַ֣ל אֶת־יֶ֣תֶר הַפְּלֵטָ֗ה הַנִּשְׁאֶ֤רֶת לָכֶם֙ מִן־הַבָּרָ֔ד וְאָכַל֙ אֶת־כָּל־הָעֵ֔ץ הַצֹּמֵ֥חַ לָכֶ֖ם מִן־הַשָּׂדֶֽה׃ 6 וּמָלְא֨וּ בָתֶּ֜יךָ וּבָתֵּ֣י כָל־עֲבָדֶיךָ֮ וּבָתֵּ֣י כָל־מִצְרַיִם֒ אֲשֶׁ֨ר לֹֽא־רָא֤וּ אֲבֹתֶ֙יךָ֙ וַאֲב֣וֹת אֲבֹתֶ֔יךָ מִיּ֗וֹם הֱיוֹתָם֙ עַל־הָ֣אֲדָמָ֔ה עַ֖ד הַיּ֣וֹם הַזֶּ֑ה וַיִּ֥פֶן וַיֵּצֵ֖א מֵעִ֥ם פַּרְעֹֽה׃ 7 וַיֹּאמְרוּ֩ עַבְדֵ֨י פַרְעֹ֜ה אֵלָ֗יו עַד־מָתַי֙ יִהְיֶ֨ה זֶ֥ה לָ֙נוּ֙ לְמוֹקֵ֔שׁ שַׁלַּח֙ אֶת־הָ֣אֲנָשִׁ֔ים וְיַֽעַבְד֖וּ אֶת־יְהוָ֣ה אֱלֹהֵיהֶ֑ם הֲטֶ֣רֶם תֵּדַ֔ע כִּ֥י אָבְדָ֖ה מִצְרָֽיִם׃ 8 וַיּוּשַׁ֞ב אֶת־מֹשֶׁ֤ה וְאֶֽת־אַהֲרֹן֙ אֶל־פַּרְעֹ֔ה וַיֹּ֣אמֶר אֲלֵהֶ֔ם לְכ֥וּ עִבְד֖וּ אֶת־יְהוָ֣ה אֱלֹהֵיכֶ֑ם מִ֥י וָמִ֖י הַהֹלְכִֽים׃ 9 וַיֹּ֣אמֶר מֹשֶׁ֔ה בִּנְעָרֵ֥ינוּ וּבִזְקֵנֵ֖ינוּ נֵלֵ֑ךְ בְּבָנֵ֨ינוּ וּבִבְנוֹתֵ֜נוּ בְּצֹאנֵ֤נוּ וּבִבְקָרֵ֙נוּ֙ נֵלֵ֔ךְ כִּ֥י חַג־יְהוָ֖ה לָֽנוּ׃ 10 וַיֹּ֣אמֶר אֲלֵהֶ֗ם יְהִ֨י כֵ֤ן יְהוָה֙ עִמָּכֶ֔ם כַּאֲשֶׁ֛ר אֲשַׁלַּ֥ח אֶתְכֶ֖ם וְאֶֽת־טַפְּכֶ֑ם רְא֕וּ כִּ֥י רָעָ֖ה נֶ֥גֶד פְּנֵיכֶֽם׃ 11 לֹ֣א כֵ֗ן לְכֽוּ־נָ֤א הַגְּבָרִים֙ וְעִבְד֣וּ אֶת־יְהוָ֔ה כִּ֥י אֹתָ֖הּ אַתֶּ֣ם מְבַקְשִׁ֑ים וַיְגָ֣רֶשׁ אֹתָ֔ם מֵאֵ֖ת פְּנֵ֥י פַרְעֹֽה׃   פ
12 וַיֹּ֨אמֶר יְהוָ֜ה אֶל־מֹשֶׁ֗ה נְטֵ֨ה יָדְךָ֜ עַל־אֶ֤רֶץ מִצְרַ֙יִם֙ בָּֽאַרְבֶּ֔ה וְיַ֖עַל עַל־אֶ֣רֶץ מִצְרָ֑יִם וְיֹאכַל֙ אֶת־כָּל־עֵ֣שֶׂב הָאָ֔רֶץ אֵ֛ת כָּל־אֲשֶׁ֥ר הִשְׁאִ֖יר הַבָּרָֽד׃ 13 וַיֵּ֨ט מֹשֶׁ֣ה אֶת־מַטֵּהוּ֮ עַל־אֶ֣רֶץ מִצְרַיִם֒ וֽ͏ַיהוָ֗ה נִהַ֤ג ר֥וּחַ־קָדִים֙ בָּאָ֔רֶץ כָּל־הַיּ֥וֹם הַה֖וּא וְכָל־הַלָּ֑יְלָה הַבֹּ֣קֶר הָיָ֔ה וְר֙וּחַ֙ הַקָּדִ֔ים נָשָׂ֖א אֶת־הָאַרְבֶּֽה׃ 14 וַיַּ֣עַל הָֽאַרְבֶּ֗ה עַ֚ל כָּל־אֶ֣רֶץ מִצְרַ֔יִם וַיָּ֕נַח בְּכֹ֖ל גְּב֣וּל מִצְרָ֑יִם כָּבֵ֣ד מְאֹ֔ד לְ֠פָנָיו לֹא־הָ֨יָה כֵ֤ן אַרְבֶּה֙ כָּמֹ֔הוּ וְאַחֲרָ֖יו לֹ֥א יִֽהְיֶה־כֵּֽן׃ 15 וַיְכַ֞ס אֶת־עֵ֣ין כָּל־הָאָרֶץ֮ וַתֶּחְשַׁ֣ךְ הָאָרֶץ֒ וַיֹּ֜אכַל אֶת־כָּל־עֵ֣שֶׂב הָאָ֗רֶץ וְאֵת֙ כָּל־פְּרִ֣י הָעֵ֔ץ אֲשֶׁ֥ר הוֹתִ֖יר הַבָּרָ֑ד וְלֹא־נוֹתַ֨ר כָּל־יֶ֧רֶק בָּעֵ֛ץ וּבְעֵ֥שֶׂב הַשָּׂדֶ֖ה בְּכָל־אֶ֥רֶץ מִצְרָֽיִם׃ 16 וַיְמַהֵ֣ר פַּרְעֹ֔ה לִקְרֹ֖א לְמֹשֶׁ֣ה וּֽלְאַהֲרֹ֑ן וַיֹּ֗אמֶר חָטָ֛אתִי לַיהוָ֥ה אֱלֹֽהֵיכֶ֖ם וְלָכֶֽם׃ 17 וְעַתָּ֗ה שָׂ֣א נָ֤א חַטָּאתִי֙ אַ֣ךְ הַפַּ֔עַם וְהַעְתִּ֖ירוּ לַיהוָ֣ה אֱלֹהֵיכֶ֑ם וְיָסֵר֙ מֵֽעָלַ֔י רַ֖ק אֶת־הַמָּ֥וֶת הַזֶּֽה׃ 18 וַיֵּצֵ֖א מֵעִ֣ם פַּרְעֹ֑ה וַיֶּעְתַּ֖ר אֶל־יְהוָֽה׃ 19 וַיַּהֲפֹ֨ךְ יְהוָ֤ה רֽוּחַ־יָם֙ חָזָ֣ק מְאֹ֔ד וַיִּשָּׂא֙ אֶת־הָ֣אַרְבֶּ֔ה וַיִּתְקָעֵ֖הוּ יָ֣מָּה סּ֑וּף לֹ֤א נִשְׁאַר֙ אַרְבֶּ֣ה אֶחָ֔ד בְּכֹ֖ל גְּב֥וּל מִצְרָֽיִם׃ 20 וַיְחַזֵּ֥ק יְהוָ֖ה אֶת־לֵ֣ב פַּרְעֹ֑ה וְלֹ֥א שִׁלַּ֖ח אֶת־בְּנֵ֥י יִשְׂרָאֵֽל׃   פ
21 וַיֹּ֨אמֶר יְהוָ֜ה אֶל־מֹשֶׁ֗ה נְטֵ֤ה יָֽדְךָ֙ עַל־הַשָּׁמַ֔יִם וִ֥יהִי חֹ֖שֶׁךְ עַל־אֶ֣רֶץ מִצְרָ֑יִם וְיָמֵ֖שׁ חֹֽשֶׁךְ׃ 22 וַיֵּ֥ט מֹשֶׁ֛ה אֶת־יָד֖וֹ עַל־הַשָּׁמָ֑יִם וַיְהִ֧י חֹֽשֶׁךְ־אֲפֵלָ֛ה בְּכָל־אֶ֥רֶץ מִצְרַ֖יִם שְׁלֹ֥שֶׁת יָמִֽים׃ 23 לֹֽא־רָא֞וּ אִ֣ישׁ אֶת־אָחִ֗יו וְלֹא־קָ֛מוּ אִ֥ישׁ מִתַּחְתָּ֖יו שְׁלֹ֣שֶׁת יָמִ֑ים וּֽלְכָל־בְּנֵ֧י יִשְׂרָאֵ֛ל הָ֥יָה א֖וֹר בְּמוֹשְׁבֹתָֽם׃ 24 וַיִּקְרָ֨א פַרְעֹ֜ה אֶל־מֹשֶׁ֗ה וַיֹּ֙אמֶר֙ לְכוּ֙ עִבְד֣וּ אֶת־יְהוָ֔ה רַ֛ק צֹאנְכֶ֥ם וּבְקַרְכֶ֖ם יֻצָּ֑ג גַּֽם־טַפְּכֶ֖ם יֵלֵ֥ךְ עִמָּכֶֽם׃ 25 וַיֹּ֣אמֶר מֹשֶׁ֔ה גַּם־אַתָּ֛ה תִּתֵּ֥ן בְּיָדֵ֖נוּ זְבָחִ֣ים וְעֹל֑וֹת וְעָשִׂ֖ינוּ לַיהוָ֥ה אֱלֹהֵֽינוּ׃ 26 וְגַם־מִקְנֵ֜נוּ יֵלֵ֣ךְ עִמָּ֗נוּ לֹ֤א תִשָּׁאֵר֙ פַּרְסָ֔ה כִּ֚י מִמֶּ֣נּוּ נִקַּ֔ח לַעֲבֹ֖ד אֶת־יְהוָ֣ה אֱלֹהֵ֑ינוּ וַאֲנַ֣חְנוּ לֹֽא־נֵדַ֗ע מַֽה־נַּעֲבֹד֙ אֶת־יְהוָ֔ה עַד־בֹּאֵ֖נוּ שָֽׁמָּה׃ 27 וַיְחַזֵּ֥ק יְהוָ֖ה אֶת־לֵ֣ב פַּרְעֹ֑ה וְלֹ֥א אָבָ֖ה לְשַׁלְּחָֽם׃ 28 וַיֹּֽאמֶר־ל֥וֹ פַרְעֹ֖ה לֵ֣ךְ מֵעָלָ֑י הִשָּׁ֣מֶר לְךָ֗ אֶל־תֹּ֙סֶף֙ רְא֣וֹת פָּנַ֔י כִּ֗י בְּי֛וֹם רְאֹתְךָ֥ פָנַ֖י תָּמֽוּת׃ 29 וַיֹּ֥אמֶר מֹשֶׁ֖ה כֵּ֣ן דִּבַּ֑רְתָּ לֹא־אֹסִ֥ף ע֖וֹד רְא֥וֹת פָּנֶֽיךָ׃   פ