Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און יוֹנהן האָט פֿאַרדראָסן אַ גרױס פֿאַרדראָס, און אים האָט געערגערט. 2 און ער האָט מתפּֿלל געװען צו גאָט, און האָט געזאָגט: איך בעט דיך, גאָט, זײַנען דאָס ניט געװען מײַנע װערטער, װען איך בין נאָך געװען אױף מײַן ערד? דרום האָב איך זיך געפֿעדערט צו אַנטלױפֿן קײן תַּרשיש, װײַל איך האָב געװוּסט אַז דו ביסט אַ לײַטזעליקער און דערבאַרימדיקער גאָט, אײַנגעהאַלטן אין צאָרן, און רײַך אין גענאָד, און האָסט חרטה אױף דעם בײז. 3 און אַצונד, גאָט, נעם צו, איך בעט דיך, פֿון מיר מײַן נפֿש, װאָרום בעסער איך זאָל שטאַרבן, אײדער איך זאָל לעבן. 4 האָט גאָט צו אים געזאָגט: ערגערט דיך גוט? 5 און יוֹנה איז אַרױסגעגאַנגען פֿון שטאָט, און האָט זיך געזעצט אין מזרח פֿון שטאָט, און ער האָט זיך דאָרטן געמאַכט אַ בײַדל, און איז געזעסן אונטער אים אין שאָטן, ביז ער װעט זען װאָס װעט געשען מיט דער שטאָט. 6 האָט גאָט דער האַר אָנגעברײט אַ ריצנבױם, און ער איז אױסגעװאַקסן איבער יוֹנהן צו זײַן אַ שאָטן איבער זײַן קאָפּ, כּדי אים אַרױסצונעמען פֿון זײַן בײז געמיט, און יוֹנה האָט זיך געפֿרײט מיטן ריצנבױם אַ גרױס פֿרײד. 7 האָט גאָט אָנגעברײט אַ װאָרעם, װען דער פֿרימאָרגן איז אױפֿגעגאַנגען אױפֿן אַנדערן טאָג, און ער האָט צענאָגט דעם ריצנבױם, און ער איז פֿאַרטריקנט געװאָרן. 8 און עס איז געװען, װי די זון איז אױפֿגעגאַנגען, אַזױ האָט גאָט אָנגעברײט אַ שטילן מזרח-װינט, און די זון האָט געשלאָגן אױף יוֹנהס קאָפּ, און ער איז פֿאַרחלשט געװאָרן, און האָט געבעטן אױף זיך דעם טױט, און האָט געזאָגט: בעסער איך זאָל שטאַרבן, אײדער איך זאָל לעבן. 9 האָט גאָט געזאָגט צו יוֹנהן: ערגערט דיך גוט װעגן דעם ריצנבױם? האָט ער געזאָגט: מיך ערגערט גוט, ביז צום טױט. 10 האָט גאָט געזאָגט: דיר איז אַ שאָד אױף דעם ריצנבױם, װאָס ניט דו האָסט זיך אױף אים געמיט, און ניט דו האָסט אים אױפֿגעבראַכט; װאָס איז איבער נאַכט געװאָרן, און איבער נאַכט אונטערגעגאַנגען; 11 און מיר זאָל ניט זײַן אַ שאָד אױף דער גרוסיער שטאָט נינוֵה, װאָס אין איר זײַנען דאָ מער װי צװעלף מאָל צען טױזנט מענטשן, װאָס װײסן ניט צװישן זײער רעכטער האַנט און זײער לינקער, און אױך בהמות אַ סך?
עברית
1 וַיֵּ֥רַע אֶל־יוֹנָ֖ה רָעָ֣ה גְדוֹלָ֑ה וַיִּ֖חַר לֽוֹ׃ 2 וַיִּתְפַּלֵּ֨ל אֶל־יְהוָ֜ה וַיֹּאמַ֗ר אָנָּ֤ה יְהוָה֙ הֲלוֹא־זֶ֣ה דְבָרִ֗י עַד־הֱיוֹתִי֙ עַל־אַדְמָתִ֔י עַל־כֵּ֥ן קִדַּ֖מְתִּי לִבְרֹ֣חַ תַּרְשִׁ֑ישָׁה כִּ֣י יָדַ֗עְתִּי כִּ֤י אַתָּה֙ אֵֽל־חַנּ֣וּן וְרַח֔וּם אֶ֤רֶךְ אַפַּ֙יִם֙ וְרַב־חֶ֔סֶד וְנִחָ֖ם עַל־הָרָעָֽה׃ 3 וְעַתָּ֣ה יְהוָ֔ה קַח־נָ֥א אֶת־נַפְשִׁ֖י מִמֶּ֑נִּי כִּ֛י ט֥וֹב מוֹתִ֖י מֵחַיָּֽי׃   ס 4 וַיֹּ֣אמֶר יְהוָ֔ה הַהֵיטֵ֖ב חָ֥רָה לָֽךְ׃ 5 וַיֵּצֵ֤א יוֹנָה֙ מִן־הָעִ֔יר וַיֵּ֖שֶׁב מִקֶּ֣דֶם לָעִ֑יר וַיַּעַשׂ֩ ל֨וֹ שָׁ֜ם סֻכָּ֗ה וַיֵּ֤שֶׁב תַּחְתֶּ֙יהָ֙ בַּצֵּ֔ל עַ֚ד אֲשֶׁ֣ר יִרְאֶ֔ה מַה־יִּהְיֶ֖ה בָּעִֽיר׃ 6 וַיְמַ֣ן יְהוָֽה־אֱ֠לֹהִים קִיקָי֞וֹן וַיַּ֣עַל מֵעַ֣ל לְיוֹנָ֗ה לִֽהְי֥וֹת צֵל֙ עַל־רֹאשׁ֔וֹ לְהַצִּ֥יל ל֖וֹ מֵרָֽעָת֑וֹ וַיִּשְׂמַ֥ח יוֹנָ֛ה עַל־הַקּֽ͏ִיקָי֖וֹן שִׂמְחָ֥ה גְדוֹלָֽה׃ 7 וַיְמַ֤ן הָֽאֱלֹהִים֙ תּוֹלַ֔עַת בַּעֲל֥וֹת הַשַּׁ֖חַר לַֽמָּחֳרָ֑ת וַתַּ֥ךְ אֶת־הַקִּֽיקָי֖וֹן וַיִּיבָֽשׁ׃ 8 וַיְהִ֣י כִּזְרֹ֣חַ הַשֶּׁ֗מֶשׁ וַיְמַ֨ן אֱלֹהִ֜ים ר֤וּחַ קָדִים֙ חֲרִישִׁ֔ית וַתַּ֥ךְ הַשֶּׁ֛מֶשׁ עַל־רֹ֥אשׁ יוֹנָ֖ה וַיִּתְעַלָּ֑ף וַיִּשְׁאַ֤ל אֶת־נַפְשׁוֹ֙ לָמ֔וּת וַיֹּ֕אמֶר ט֥וֹב מוֹתִ֖י מֵחַיָּֽי׃ 9 וַיֹּ֤אמֶר אֱלֹהִים֙ אֶל־יוֹנָ֔ה הַהֵיטֵ֥ב חָרָֽה־לְךָ֖ עַל־הַקִּֽיקָי֑וֹן וַיֹּ֕אמֶר הֵיטֵ֥ב חָֽרָה־לִ֖י עַד־מָֽוֶת׃ 10 וַיֹּ֣אמֶר יְהוָ֔ה אַתָּ֥ה חַ֙סְתָּ֙ עַל־הַקִּ֣יקָי֔וֹן אֲשֶׁ֛ר לֹא־עָמַ֥לְתָּ בּ֖וֹ וְלֹ֣א גִדַּלְתּ֑וֹ שֶׁבִּן־לַ֥יְלָה הָיָ֖ה וּבִן־לַ֥יְלָה אָבָֽד׃ 11 וַֽאֲנִי֙ לֹ֣א אָח֔וּס עַל־נִינְוֵ֖ה הָעִ֣יר הַגְּדוֹלָ֑ה אֲשֶׁ֣ר יֶשׁ־בָּ֡הּ הַרְבֵּה֩ מִֽשְׁתֵּים־עֶשְׂרֵ֨ה רִבּ֜וֹ אָדָ֗ם אֲשֶׁ֤ר לֹֽא־יָדַע֙ בֵּין־יְמִינ֣וֹ לִשְׂמֹאל֔וֹ וּבְהֵמָ֖ה רַבָּֽה׃