אידיש
1
אַזױ האָט מיר גאָט דער האַר געװיזן: ערשט ער האָט באַשאַפֿן אַ הײשעריק אין אָנהײב אױפֿגײן פֿון דער שפּעט-תּבֿואה, און זע, דאָס איז געװען די שפּעט-תּבֿואה נאָך דעם מלכס שניט.
2
און עס איז געװען, אַז ער האָט געענדיקט אױפֿעסן דאָס גראָז פֿון לאַנד, האָב איך געזאָגט: װי, גאָט דו האַר, פֿאַרגיב, איך בעט דיך; װי קען באַשטײן יעקב, אַז ער איז אַזױ קלײן?
3
האָט גאָט חרטה געהאַט דערױף: ״דאָס װעט ניט געשען״, האָט גאָט געזאָגט.
4
אַזױ האָט מיר גאָט דער האַר געװיזן: ערשט גאָט דער האַר האָט אױסגערופֿן אַ קריג דורך פֿײַער, און עס האָט פֿאַרצערט דעם גרױסן תּהָום, און װאָלט פֿאַרצערט דאָס לאַנד.
5
האָב איך געזאָגט: גאָט דו האַר, הער אױף, איך בעט דיך; װי קען באַשטײן יעקבֿ, אַז ער איז אַזױ קלײן?
6
האָט גאָט חרטה געהאַט דערױף: ״דאָס אױך װעט ניט געשען״, האָט גאָט דער האַר געזאָגט.
7
אַזױ האָט ער מיר געװיזן: ערשט גאָט שטײט אױף אַ שנורגלײַכער מױער, און אין זײַן האַנט איז אַ װאָגשנור.
8
און גאָט האָט צו מיר געזאָגט: װאָס זעסטו, עָמוֹס? האָב איך געזאָגט: אַ װאָגשנור. האָט גאָט געזאָגט: זע, איך צי אַ װאָגשנור צװישן מײַן פֿאָלק ישׂראל, איך װעל אים מער װידער ניט פֿאַרגעבן.
9
און די במות פֿון יִשׂחק װעלן פֿאַרװיסט װערן, און די הײליקטומען פֿון ישׂראל װעלן חרבֿ װערן, און איך װעל אױפֿשטײן אױפֿן הױז פֿון יָרָבֿעָם מיטן שװערד.
10
און אַמַציָה דער כֹּהן פֿון בית-אֵל האָט געשיקט צו יָרָבֿעָם דעם מלך פֿון ישׂראל, אַזױ צו זאָגן: עָמוֹס האָט געמאַכט אַ בונט אױף דיר צװישן די קינדער פֿון ישׂראל; דאָס לאַנד קען ניט אױסהאַלטן אַלע זײַנע רײד.
11
װאָרום עָמוֹס האָט אַזױ געזאָגט: דורכן שװערד װעט שטאַרבן יָרָבֿעָם, און ישׂראל װעט אין גלות אַװעק פֿון זײַן ערד.
12
און אַמַציָה האָט געזאָגט צו עָמוֹסן: זעער, גײ אַנטלױף דיר קײן לאַנד יהודה, און עס דאָרטן ברױט, און דאָרטן זאָלסטו נבֿיאות זאָגן.
13
אָבער אין בית-אֵל זאָלסטו מער װידער נבֿיאות ניט זאָגן װאָרום עס איז אַ מלכס הײליקטום, און עס איז אַ הױז פֿון מלוכה.
14
האָט געענטפֿערט עָמוֹס און האָט געזאָגט צו אַמַציָהן; ניט קײן נבֿיא בין איך, און ניט קײן זון פֿון אַ נבֿיא בין איך, נײַערט אַ פּאַסטוך פֿון רינדער בין איך, און אַ צוריכטער פֿון װילדע פֿײַגן.
15
און גאָט האָט מיך גענומען פֿון הינטער די שאָף, און גאָט האָט צו מיר געזאָגט: גײ זאָג נבֿיאות צו מײַן פֿאָלק ישׂראל.
16
און אַצונד הער דאָס װאָרט פֿון גאָט: דו זאָגסט: זאָלסט ניט נבֿיאות זאָגן אױף ישׂראל, און ניט דַרשען אױף דעם הױז פֿון יִשׂחק.
17
דרום האָט גאָט אַזױ געזאָגט: דײַן װײַב װעט אין שטאָט אַ זוֹנה זײַן, און דײַנע זין און דײַנע טעכטער װעלן פֿאַלן דורכן שװערד, און דײַן ערד װעט מיט אַ שנור צעטײלט װערן, און דו װעסט שטאַרבן אױף אומרײנער ערד, און ישׂראל װעט אין גלות אַװעק פֿון זײַן ערד.